Het verdwenen manuscript
Lechtgastvrouweii zijn voor
een kleintje vervaard!
„GENEESMIDDEL TEGEN KANKER
SLECHTS KWESTIE VAN TIJD"
TANTE PATENT EN DE SOF
PANDA EN DE PECHVOGEL
Gepantserde huid
voor militairen?
Alia Pavlova en de
rode gordijnen
Ons vervolgverhaal
DINSDAG 3 JULI 1962
8
door H. Wolfram Geizsler
20.000 VLIEGENDE BABIES
Rode loper
-
,Beauty-care'
NOBELPRIJSWINNAAR
pilllllllllllllllllllllllllli
20)
Zijn hart verdraagt dat niet. We zul-
len hem een paar dagen in observa-
tie houden en zo nodig, een beetje
S bijspijkeren. GevaarNee, dat
geloof ik niet. Dit keer tenminste nog
niet. Maar natuurlijk
Deze ontwikkeling vereenvoudigde
H de zaak aanmerkelijk! Waarschijnlijk
§j zou Fox dus gespaard blijven voor
j= een reis naar Bretagne. Hij moest
j§ thans vooral niet overhaasten. Hij
B liet zich naar het centrum van de
stad terugrijden, haalde zijn verzuim-
de middagmaaltijd in en wandelde
vervolgens langs d'e oevers van de Sei-
ne naar het lie de la Cité, niet om
de Notre Dame te gaan bekijken,
Ej doch om op het hoofdbureau van po
ll litie zijn oude vriend te bezoeken,
s met wie hij des morgens reeds had
getelfoneerd.
In 't algemeen vermeed hij het al
ls tijd zo lang mogelijk de hulp van de
3 politie in te roepen, aangezien de er-
B varing hem had geleerd, dat hij
rustig voor zichzelf werkend snel-
Ier zonder de politie vooruitkwam.
H In dit geval leek het hem echter be
ll ter zich eventueel te laten begeleiden
5 door een rechercheur in burger.
j= Het weerzien met zijn oude vriend
B was allerhartelijkst en nam veel tijd
H in beslag. Tengevolge hiervan was
3 het al tegen zessen, toen hij, in gezel-
3 schap van een kleinburgerlijk uit-
ziend mannetje, bij Madame Duval,
5 in de rue du Paradis no. 2, voor de
deur stond. Madame Duval toonde
zich weinig enthousiast over dit be-
5 zoek. Nee, meneer Dariotis was niet
5 thuis Sinds vanmiddag was hij in
3 het ziekenhuis St. Louis
§j Ze scheen aanstalten te maken de
3 deur voor de beide mannen dicht te
B gooien, maar schrok zichtbaar, toen
H het kleine mannetje zich als een poli-
3 tie-rechercheur kenbaar maakte. Ze
B liet de beide mannen binnenkomen en
merkte zuchtend op: „Lieve hemel,
ook dèit nog! Zodra die Dariots weer
terugkomt, smijt ik hem eruit. Ver-
huur ik op normale wijze kamers, of
is 't hier een soort duiventil?"
De arme vrouw Het was van-
daag zeker de vijfde of zesde maal,
dat de rust van haar woning door
3 vreemden werd verstoord. Eerst had
1 de concierge een vreemde binnen ge-
i laten, van wie niemand wist, wat hij
eigenlijk wilde. De dokter was 't ken-
I nelijk niet geweest, want dr. Aubert
kwam een kwartiertje later. Voorts
's middags die juffrouw en toen die
§j ziekenzuster en nu
i „Welke juffrouw?"
i „Ik kende haar niet", antwoordde
i Madame Duval op bittere toon.
B „Daarom poeierde ik haar door een
3 kier van de deur af, ook al beweerde
ze zijn zuster te zijn. Ik heb haar
naar het ziekenhuis verwezen. Een
5 uur later kwam een non van het hos-
I pitaal St. Louis om schoon goed voor
hem te halen."
1 „Het spijt ons zeer. u nogmaals te
moeten storen", zei Fox beleefd en
1 begon haar langzaam uit de kamer
van Dariotis te dringen.
„Wat denkt u ervan?" vroeg hij
aan de rechercheur, terwijl er een
I allesbehalve vergenoegde uitdrukking
op zijn gezicht was. „Dit ontpopt zich
als een geschiedenis, waarin de dui-
vel zijn vingers gestoken heeft!"
I Een half uur later waren ze op weg
naar het ziekenhuis, waar ze te horen
kregen, dat er geen non naar de Rue
du Paradis was gestuurd om schoon
5 goed voor de patiënt te halen.
I „Natuurlijk niet!" bromde Fox,
toen ze weer buiten stonden. „Maar
I er is iets gehaald, en stellig geen
schoon ondergoed! Het telegram, dat
vanmorgen nog op tafel lag, is boven-
5 dien ook verdwenen! „Kan ik u mo
il menteel verder nog van dienst zijn?"
vroeg de rechercheur.
1 „Nee, dank u", zei Fox en enigs-
i zins grimmig voegde hij er aan toe,
I dat de moeilijkheden nu pas schenen
1 te beginnen. Zijn optimisme had hem
weer eens parten gespeeld
I De lucht was intussen donker ge-
worden en 't begon te motregenen,
i „Ook dat nog", mompelde Fox boos,
I terwijl hij zich naar zijn hotel begaf.
Hij ging op zijn kamer aan het raam
zitten, maar de vlijtige, mooie meis-
1 jes waren allang uit de ateliers ver-
I dwenen en naar huis gegaan. Hij zag
niets dan donkere ramen en vuile mu
ren, aan de overkant nat-glanzende
daken en daarboven een hemel,
waarvan de kleur ook aan vuil deed
denken. Ik krijg precies wat ik ver
dien, peinsde hij. En 't gaat zoals 't
altijd gaat: wanneer een mens té
overmoedig wordt en al te zeer o,
zijn geluk vertrouwt, krijgt hij een
domper. Het mag niet al te goed
gaan, want een mens moet er op een
zeker ogenblik aan herinnerd worden,
hoe hulpeloos en dom hij eigenlijk
is
Hij resumeerde in gedachten nog
eens de gebeurtenissen van die dag
kwam weer bij hem boven. Opeens
begon hij zachtjes te fluiten en scheen
zich een betere stemming van hem j|
meester te maken.
Dit telegram had weliswaar een
heel onschuldige inhoud gehad, maar 3
om de een of andere reden scheen het 3
toch van veel betekenis te zijn, want
voor Dariotis, die volgens de concier-
ge volkomen nuchter was thuis geko- 3
men, was het klaarblijkelijk de aan-
leiding geweest om zich zo'n noodlot- 3
tige roes op de hals te halen En 3
nu was het telegram verdwenen!
Fox dacht ook aan de merkwaardi-
ge non die alle gelegenheid had ge- 3
had om in de kamer rond te snuffe-
len
Deze geheimzinnige figuur hield 3
hem meer bezig dan die zogenaamde S
zuster van de Griek, die een uur eer- §j
der was verschenen en aan de deur
werd afgepoeierd. Natuurlijk was 't 3
niet uitgesloten, dat 't hier om een en b
dezelfde persoon ging, maar dat was b
een vraag van de tweede orde. Op de
voorgrond stond thans het feit, dat 3
Dariotis die papieren had gehad en
dat ze nu niet meer bij hem te vinden
waren. En dat is eigenlijk een stap 3
vooruit, peinsde Fox. Tenslotte had 1
deze dag dus wel degelijk iets opge-
leverd. Bovendien bleek dat telegram
uit Brignogan bij de Griek een hevige 3
opwinding teweeg gebracht te heb- i
ben. Waarom wekte het vooruitzicht,
meneer Denis te zullen ontmoeten, 3
zulk een emotie? Wat voor aanwijzing 3
zat hierin? Om wat afleiding te vin-
den, ging Fox uit. Aan de portier 3
deelde hij mee, dat hij tot "zijn spijt 3
de volgende morgen al moest ver- 3
trekken. Hij verzocht om zes uur ge-
wekt te worden.
De lichten van de stad weerspiegel- 3
den zich in de natte straten. Het re-
gende steeds harder. Fox liep in de
richting van Montmartre, waar de 3
felle lichtreclames van de amuse- 3
mentslokalen aan en uit flitsten. De 3
aanblik van al dit .vertier deed hem s-
goed, te meer daar hij zich bedacht 3
dat hij morgen in de eenzaamheid 5
van Bretagne zou zijn, waar boven- b
dien het weer, volgens de krantenbe-
richten, nog veel slechter was. 3
Toch leek hem deze reis een nood- 3
zakelijke volgende stap. Hij had im-
mers geen zin in Parijs naar die pa-
pieren te blijven zoeken; dat zou een 3
hopeloze onderneming zijn. Vermoe- 3
delijk bestond er een zeker verband |j
tussen die documenten en het bezoek
van de heer Denis, en het feit dat 3
deze niet naar Parijs am, doch in 3
een verafgelegen uithoek van Bretag- s
ne blijkbaar op de komst van Dario- 3
tis bleef wachten, zou de reis naar 3
Brignogan misschien de moeite waard 3
maken.
Toen de wekker de volgende mor-
gen met de nodige nadruk afliep 3
het was een apparaat, dat in de por- 3
tiersloge werd bediend en hoog aan b
de muur was bevestigd scheen een 3
grauw morgenlicht Fox' kamer bin- 3
nen. Opstaande zag hij dat het nog 3
steeds regende. Donkere wolken joe-
gen langs de hemel. 3
De regen kan me eigenlijk niets 1
schelen, dacht Fox, toen hij in de
trein zat en Parijs uitreed. Hij nes- 3
telde zich met een zeker welbehagen 3
in een hoekje van de coupé en keek b
naar de dikke regendruppels op de 3
ruiten. Er waren weinig mensen in 3
de trein en er zat niemand bij hem p
in het compartiment.
Hij glimlachte; thans was hij dus op 3
weg naar Bretagne. Eeigenlijk 3
vreemd, dat hij daar nooit eerder was
geweest. Want als prof. Helfering ge- 3
lijk had met zijn dolende ridder-idee- 3
en over hem, dan behoorde hij thuis
in deze streek, waar al die oude sagen
zich afspeelden, waarvan niemand 3
precies wist, hoe ze waren ontstaan. 3
Wordt vervolgd) 3
ONDER DE PASSAGIERS die de bur
gerluchtvaartmaatschappijen te vervoeren
krijgen zijn, uiteraard, vogels van veler
lei pluimage. Exotisch geklede hoogwaar
digheidsbekleders uit de nieuwe „zwarte"
staten zogoed als straatarme emigranten
die op een schoen en een slof naar hun
nieuwe vaderland vliegen. En natuurlijk
kinderen van alle leeftijden, soorten en
variëteiten. Voor al die passagiers, rijk
of arm, blank of gekleurd, gezond of ziek
is er een prima verzorging aan boord,
maar het meest in de watten gelegd wor
den natuurlijk de kleintjes, en met na
me de baby's onder de luchtreizigers. Hun
mag het helemaal aan niets ontbreken
en dus zijn met name de stewardessen
grondig geïnstrueerd in alle wisselvallig
heden en kwade kansen van de „baby-
care", zoals dat in het vakjargon heet.
En denk daar niet gering over, want een
maatschappij als b.v. onze K.L.M. krijgt
tegenwoordig per jaar zo'n 20.000 vlie
gende baby's te „verwerken". Sabbelen
de, brabbelende, kirrende, krijsende, sla
pende, zuigende en vooral, natte baby's,
die, hoe dan ook, echte handenbinder-
tjes zijn. Maar de stewardessen zijn des
ondanks vrijwel unaniem in hun oordeel:
baby's zijn onze liefste passagiers!
Dat neemt niet weg, dat zij er voor
te zorgen heeft, dat de luchtdoop van
die 20.000 ondermaatse passagiers zo pret
tig mogelijk voor de betrokkenen (en hun
ouders) verloopt. Met klantenbinding kan
men niet vroeg genoeg beginnen, zo rede
neert men blijkbaar in burgerluchtvaart
kringen. En daar de klant nog steeds
koning is, krijgt Koning Baby de rode
loper helemaal uitgerold.
Passagiers, die de leeftijd van twee jaar
nog niet hebben bereikt, betalen slechts
10 percent van het normale tarief. Voor
die 10 pet kan baby zijn reiswieg, luiers,
dekentjes en ander noodzakelijk gerief
gander extra kosten, in het vliegtuig mee
nemen. En als mama hierom tevoren
heeft verzocht, stelt de maatschappij bo
vendien nog gratis een hangwieg ter be
schikking, zodat junior, hangende boven
de hoofden van zijn mede-passagiers, on
gestoord zijn dutje kan doen.
Over het algemeen hebben baby's wei
nig belangstelling voor de met zorg toe
bereide maaltijden, die een vliegreis zo
plezierig maken. Melk en wonderlijk uit
ziende papjes liggen meer in hun lijn
en die kunnen ze dan ook krijgen.
In de boordkeuken van het vliegtuig is
op hen gerekend en als de stewardess
ingelicht is hoé laat wat gereserveerd
moet worden, krijgen de peuters precies
op tijd hun natje en droogje, zoals ze
thuis gewend zijn.
De stew. rdess weet dat een baby ge
steld is op een verzorgde huid. Daarom
zijn er z.g. „baby-boxes" aan boord, do
zen met olie, zalf, poeder, babyzeep en
wat dies meer zij. Ook voor gesteriliseerd
water is gezorgd, terwijl de (te voren
bestelde) formulevoeding in de pantry
koel bewaard en wanneer het moment
daar is opgewarmd wordt. Moeders,
hoe bedreven ook, willen wel eens hulp
hebben wanneer een bepaalde handeling
met of aan de baby verricht moet wor
den. Uiteraard is de stewardess ook voor
deze taak berekend. Bovendien is ze ge
wapend met een handige brochure, waar
in nauwkeurig beschreven- staat hoe er
met baby-voeding moet worden omge
sprongen.
Het komt dikwijls voor dat baby's en
kinderen, om welke reden dan ook, op
reis moeten zonder moeder, vader of an
der vertrouwd familielid. In die gevallen
kan men dan een daartoe geselecteerde
vrouwelijke employée als begeleidster
meesturen. Een enkele reis voor kind en
begeleidster kost 75 pet van het normale
tarief. In de „Inlichtingen en Instructies
voor Begeleidsters van Kinderen" vinden
de dames (van te voren) alles wat een
begeleidster van kinderen wil, mag en
moet weten. Eén goede tip, bijv. is wat
tc doen bij het landen en opstijgen. Zelfs
in vliegtuigen met drukcabines, is het nor
maal dat men dan een lichte druk in
de oren voelt. Mensen met verstand en
jaren slikken wat, of kauwen en daarmee
is de kous af. Babies hebben noch ver
stand, noch jaren en zetten het dan op
een huilen. Watjes in de oren helpen
niet; het probate middel is het kind te
drinken geven, waardoor ze slikken moe
ten en zo de druk automatisch opheffen.
Tijdens start en landing mag de baby
natuurlijk niet in de wieg liggen, maar
moet in de armen worden gehouden.
Het was tijdens ruw weer, dat een
K.L.M. DC-3 gezagvoerder bij de lan
ding een klagelijk mama-geroep uit vele
kelen hoorde. Blijkbaar heerste er grote
ontevredenheid in de cabine over het
schokken en stampen van het vliegtuig.
De gezagvoerder, hoewel zelf vader van
drie kleuters, trok zich daar niets van
aan. Hij wist immerst dat er zich behalve
de bemanning, geen levend wezen aan
boord bevond. Het angstaanjagend ge-ma
ma was n.l. afkomstig van een lading
poppen, die bij elke forse beweging van
de machine juist dat deden wat van hen
verwacht werd.
Vliegende baby's, in tegenstelling tot
vliegende poppen, hebben het zo slecht
nog niet. De duizenden po's, luiers, ram-
ïelaars, slabbetjes, spenen, zuigflessen en
reiswiegen die per jaar door Schiphol wor
den verstrekt, de zorg die ook in dit
opzicht aan de opleiding van de stewar
dessen wordt besteed, de baby-handboe
ken en instructies, dat alles is er om te
vreden baby's te maken. En niet alleen
in de lucht, ook op de grond staat het
luchtvaartbedrijf volledig achter Zijne
Majesteit de baby. Op Schiphol is een goed
geoutilleerde babykamer, terwijl vrouwe
lijke passage-erpplpyés graag af en toe als
babysit willen optreden.
Medici van het Amerikaanse leger menen
chemische stoffen op het spoor te zijn die
onze huid immuun zullen maken voor ziek-
tenverwekkende insekten en zonnebrand.
De onderzoekingen zijn vooral van be
lang voor militaire operaties i tropische
gebieden. De geleerden van het leger heb
ben het nieuwe middel 'de naam „idiophy-
laxis" gegeven, hetgeen, zo ongeveer, zelf
bescherming betekent.
Dr. Marion B. Sulzberger van het
medisch laboratorium van het leger zei dat
nagegaan wordt welke speciale substanties
in de huid doordringen nadat deze be
schermende middelen ingenomen of inge
smeerd zijn.
Deze stoffen zouden de oppervlakte van
de huid en haar afscheiding afstotelijk
voor insekten, vliegen, muggen en teken
maken, de voornaamste ziektenverwek-
kers waarmee men bij militaire operaties
in warme landen te kampen heeft.
„Wij kennen de precieze chemische
samenstelling van enige der stoffen die de
grootste aantrekkingskracht on insekten
uitoefenen. We hopen daarom dat wij er
nu ook enige zullen kunnen vinden welke
afstotend zullen werken."
Dr. Sulzberger zei dat het uitgangspunt
bij deze studie was het verschil in samen
stelling van de huid en van het huidvocht
van mensen die insekten aantrekken en
van hen die ze afstoten.
Voor afdoende bescherming tegen zonne
brand wordt gezocht naar een chemische
stof welke in de huid wordt opgenomen en
die daar de brandende stralen neutrali
seert. Dr. Sulzberger wees er op dat bij het
gebruik van zulke stoffen ook de trans
piratie tegengegaan wordt.
De 21-jarige Alia Pavlova, klerk op een
kantoor van de spoorwegen te Zhmerinka
in de Oekraïnsche Sovjet-republiek, danste
op een feest met haar man de charleston.
Een functionaris van de plaatselijke afde
ling der communistische partij zag dit
enige tijd met misnoegen aan, waarna hij
zich naar het geestdriftig dansende paar
begaf en dit beduidde het dansen te staken.
Later kreeg Alia Pavlova een oproep om
voor het bestur van de plaatselijke afde
ling van de Bond van jonge communisten
te verschijnen, waar zij te 1 uren kreeg dat
zij kans maakte wegens wangedrag uit de
partij te worden gestoten. Als verzwarende
omstandigheid voor haar gedrag gold dat
zij rode gordijnen in plaats van witte voor
de ramen van haar vertrek had hangen.
„U hebt tijdens een danspartij op uit
dagende wijze met uw benen geslingerd",
aldus werd haar toegevoegd.
Alia diende prompt een klacht in bij de
redactie van de „Komsomolskaja Pravda",
het dagblad van de Bond van jonge com
munisten. Deze belde de voorzitter van de
bond in Zhmerinka op en vroeg hem om
commentaar.
„Wel, dit is een vreemde vrouw", aldus
de functionaris. „Zij heeft geen bed in haar
kamer staan, want zij vindt dat die anders
te vol wordt. En bovendien heeft zij rode
gordijnen in haar kamer hangen, terwijl
iedereen tegenwoordig toch witte heeft".
Commentaar van de „Komsomolskaja
Pravda": „Het is lang geleden dat wij zo
iets dwaas hebben gehoord. Zijn er dan
nog steeds leiders die voor alles bepalingen
willen hebben en toepassen, vanaf de leng
te van een danspas tot het aantal meubels
in een kamer Dit zou een grappig voorval
zijn, wanneer er niet zo'n droevige geest
uit sprak", aldus het dagblad van de Bond
van Russische jonge communisten.
NOBELPRIJSWINNAAR prof. Gerhard
Domagk, wiens ontdekking van de antibio
tica duizenden mensenlevens heeft gered,
heeft verklaard, er zeker van te zijn dat
er een geneesmiddel tegen kanker zai
worden ontdekt.
„Ik twijfel er absoluut niet aan dat er
een geneesmiddel tegen kanker zal wor
den gevonden, maar ik durf niet te voor
spellen wanneer dat zal gebeuren mis
schien over vjjf of tien jaar," verklaarde
de Duitse patholoog in een interview.
„Eerst dienen wij een grondiger inzicht
t' krijgen in de kankercel. Wanneer dat
is bereikt, zal ook het juiste chemische
preparaat dat de kankercellen bestrijdt,
worden gevonden".
IN 1939 ontving prof. Domagk de Nobel
prijs voor medicijnen voor zijn ontdekking
van prontosil, het eerste moderne middel
tegen infecties. In 1932 ontdekte hij de
genezende werking van de sulfonamiden
en ongeveer vijftien jaar geleden ontwik
kelde hij een medicijn, dat nu op grote
schaal wordt gebruikt bij tuberculose.
Domagk deed zijn uitspraak op een con
ferentie van Nobelprijswinnaars in Lindau.
Hij verklaarde dat er tekenen zijn die er
op wijzen dat sommige geneesmiddelen
reeds van nut zijn bij de behandeling van
zekere kankerachtige woekeringen, doch
noemde geen namen. Hij zei dat deze ge
neesmiddelen zijn gebruikt voor zichtbare
gezwellen. Deze tumoren verdwenen.
„Wat er nu echter nodig is, is een mid
del dat niet alleen de gezwellen vernietigt,
maar ook de kankercellen aantast, die
wellicht reeds door het gehele lichaam zijn
uitgezaaid", aldus prof: Domagk.
Geen roofbouw op
„wondermiddelen"
,Op dezelfde manier als wij de strijd
tegen vele infectieziekten hebben gewon
nen, zullen wij ook in de oorlog tegen de
kanker zegevieren", verklaarde de Nobel
prijswinnaar, die overigens verheugd zei-
de te zijn over het feit dat de artsen, met
name in de V.S. de zogenaamde „wonder
middelen" thans spaarzamer toepassen
dan enkele jaren geleden. „Antibiotica
moeten alleen worden gebruikt wanneer
een mensenleven in gevaar is en niet bij
iedere verkoudheid. Vele doktoren die an
tibiotica zelfs bij kleine infecties gebruik
ten, keren terug tot de sulfapreparaten en
reserveren de antibiotica voor kwesties van
leven of dood."
De 66-jarige hoogleraar zei, zich niet
meer met actief vorsingswerk bezig te
houden. „Als hoogleraar in de algemene
pathologie aan de universiteit van Mini
ster doceer ik nog wel, maar ik ben van
mening dat men het onderzoekingswerk
aan jongere mensen met frisse, nieuwe
ideeën moet overlaten."
„Hele wereld ziek"
Tijdens het Hitlerbewind ondervond Do
magk grote moeilijkheden wegens zijn
houding ten opzichte van de nazi's. Hij
zei nu een groot deel van zijn tijd te be
steden „aan het denken over de toekomst
van de mensheid."
„Er zijn meer ziekten dan kanker.
Feitelijk is de hele wereld ziek en ik
geloof dat wij, oudere geleerden, onze
tijd moeten wijden aan het denken
over dit probleem en het zoeken naar
een uitweg, anders vernietigt de mens
heid zich zelf. Wij zullen het materia
lisme en het communisme niet met
nieuwe verschrikkelijke wapens over
winnen, maar met nieuwe gedachten.
„Het is hoog tijd dat de wetenschap
haar energie meer gaat wijden aan het
zoeken naar een weg om orde en vrijheid
in de wereld te vestigen zonder het ge
bruik van wapens voor massale vernieti
ging", aldus prof. Domagk, wiens toe
spraak een bijzonder warme bijval kreeg
van zijn collegae-Nobelprijswinnaars.
LOK waarschuwt
De Landelijke Oranisatie voor de Kan
kerbestrijding (L.O.K.), deelt mede dat
haar wetenschappelijke raad dezer dagen
een symposion heeft gehouden over de
toepassing van chemische stoffen (chemo-
therapeutica) bij de kankerbestrijding.
„Uit vier voordrachten kwam vast te
staan dat tot nu toe met chemische mid
delen in enkele gevallen inderdaad resul
taten zijn bereikt. Uitdrukkelijk werd ech
ter aangetekend dat de toediening van
deze middelen in feite nog in het experi
mentele stadium verkeert en dat hier al
leen sprake is van een hulpmiddel in
dienst van de kankerbestrijding en zeker
niet van een algemeen en alleszins bevre
digend geneesmidde 1," aldus de
L.O.K.
Een oorspronkelijk stripverhaal door Annie M. G. Schmidt en Fiep Westendorp
copTRicar bwan mro*M btvdtcat*
50. Met een wilde strijdkreet gooide de Batavier de
keurige mevrouw de Vries over haar eigen schutting
in haar eigen border. Zij kwam tussen haar eigen
lupinen terecht. „Njef njef kreet de Bar
baar nog eens en een minuut later onderging me
vrouw Nopjes hetzelfde lot. Haar schutting was aan
de andere kant van tantes tuin. Met een geweldige
armzwaai slingerde hij haar er overheen en ze kwam
terecht op haar eigen keurig onderhouden gazon.
Toen veegde hij zijn handen luchtigjes af aan zijn
vacht en ging naar binnen. Daar keek hij door het
venstertje van de voordeur en zag weer een andere
dame. Het was mevrouw Vierus, de vrouw van de
dokter. Ze wilde tante Patent dringend spreken over
een inbraak die bij haar was gepleegd en waarbij
een pot snij- en witte bonen was ontvreemd.
52. „Halt!" riep een agent, het dak van het bank
gebouw op stormend, „deze onwettige geldsmijterij
moet dadelijk ophouden!" „Grutjes, ik wist niet, dat ik
iets onwettigs deed," zei meneer Pech verschrikt
„Waarom is het onwettig?!" riep Panda opstandig,
„meneer Pech mag toch zeker wel met zijn eigen geld
doen wat hij wil?!" „Hij verstoort de openbare orde,"
antwoordde de agent grimmig, „en dat mag niet. Zelfs
niet met geld!" Daar was niets tegen in te brengen. „De
agent heeft gelijk," zei Panda bedrukt, „kijk maar
eens naar beneden in de straat, meneer Pech. Zij zijn
er aan hot vechten om het geld, dat U hebt wegge
smeten en ze rijden met hun auto's tegen elkaar."
„Juist," zei de agent, „daar moet drastisch een eind
aan worden gemaakt, zowel aan geldsmijterij als op-
raperij!" Nu, dat gebeurde zeker drastisch! Daar be
neden kwam een hele politiemacht in actie. De agenten
verzamelden de ronddwarrelende bankbiljetten en gre
pen iedere burger, die gesnapt werd bij het oprapen
van geld. Die overtreders moesten dan alles inleveren
wat zij bij zich hadden. „Maar mijn eigen geld is er
ook bij!" riep zo'n ongelukkige, die werd uitgeschud.
„Dat kan niet meer worden nagegaan," antwoordde de
agent. „Wie gesnapt wordt, moet ALLES inleveren. Dat
is de order!"
