I Het verdwenen manuscript
Italië's „tweede renaissance"
uit zich ook in de herenmode
Haheerlijkhaai!
TANTE PATENT EN DE SOF
PANDA EN DE PECHVOGEL
If
Oits vervolgverhaal
1 IX
KLEERMAKER VANK. ENK. LANCEERT
ZIJN NIEUWE „PUBLIC RELA TIONS LIJN"
ft
AM?
a
WOENSDAG 18 JULI 1962
9
door H. Wolfram Geizsler
U itbundigheden
De „PR"-lijn
Naar Moskou
•'v.'A 'w
v.
2 2
33)
„Gaat u naar Parijs?" vroeg Fox.
„Hoe komt u tot die conclusie?"
„Ik maakte 't op uit opmerkingen,
welke u gisteravond maakte Kwam
Dariotis ook niet uit Parijs?"
„Ik zal daar niet lang blijven, maar
waarschijnlijk dadelijk doorreizen
naar de streek waar ik geboren ben.
Ik heb de auto uit Brest besteld."
„Hoe deed u dat?"
„De vuurtoren heeft telefoonverbin
ding., In dringende gevallen kan men
er gebruik van maken", legde ma-*
dame Bernard uit.
Fox sprak er zijn. spijt, over .uit, dat
het prettige gezelschap thans opeens
uit elkaar zou gaan; hij zelf had na
melijk ook het plan om uit Louha te
vertrekken zijn vakantie was voor
bij
„U moet hier blijven," zei Yvonne
„bedenkt u zich toch, wat u zult
missen
„Wat ik zal missen?" vroeg hij
verwonderd.
„Het bezoek van de beroemde dr.
Fox is toch aangekondigd", antwoord
de het meisje lachend.
„Dat is waar", zei hij, eveneens
lachend. „Die beroemde knaap zal 't
dan zonder mijn gezelschap moeten
stellen."
Denis schudde zijn hoofd. Hij ge
loofde niet meer aan de komst van
dr Fox en meende, dat het telegram
op bluf berustte. Hij zag er Dariotis
voor aan, die hiermee waarschijnlijk
duistere bedoelingen had. Wist bij
voorbeeld iemand, wie die „Zuster
Madeleine" was? Niemand behal
ve de Griek „En alleen voor die
twee", voegde hij er vol overtuiging
aan toe, „kon Fox belangstelling
hebben."
De gast uit Hamburg zweeg. Hij
had meneer Denis gemakkelijk op zijn
verkeerde visie kunnen wijzen, maar
't leek hem beter hiervan af te zien.
Denis stelde hem voor: „Als u geen
haast hebt, zou ik u willen vragen
met mij in de auto naar Brest terug
te rijden. Ik zou dat bijzonder op prijs
stellen."
Dr. Reineke kon tot zijn spijt deze
vriendelijke uitnodiging echter niet
accepteren. Zijn grote koffer stond
nog in Brignogan
Meneer Denis haalde even de schou
ders op.
Toen 's middags de oude huurauto
uit Brest op zijn hoge wielen langs
de zandige weg in westelijke richting
was verdwenen,wandelde enkele ogen
blikken later een man met een kar
tonnen doos in oostelijke richting. De
zou zijn. En de slotvrouwe van Lou
ha was nog veel minder in een der
gelijke rol te denken. Maar misschien
moest men in hen slechts werktuigen
zien van een geheimzinnige organisa
tie, van welker bestaan dit tweetal
nauwelijks iets wist.
DèrlotiS Was' ongetwijfeld niets an
ders dan een ziekelijk verslaafde, on-
beheerste domkop, die men weliswaar
niet over het hoofd kon zien, doch ook
niet moest overschatten. Na zijn laat
ste optreden in Louha was hij vermoe
delijk uitgeschakeld., maar wié had
hem in. deze. qpzet betrokken? Denis?
Deze gedachte kon niet zonder meer
terzijde gezet worden, aangezien de
Griek van Denis geld had geëist. Bei
den moesten zich thans bedrogen voe
len, évenals Fox'zelf trouwens; on
danks alle voorzorgen, die hij had ge
nomen, was hem niets gelukt. Hij voel
de zich diep teleurgesteld.
Het was buiten thans volkomen don
ker. Zo nu en dan flitste een licht
voorbij)
Ik had in Rome, in de Villa Tre-
fontane moeten blijven, peinsde hij en
me niet door Zanetti in dit avontuur
moeten laten meesleuren. Maar na
tuurlijk was er Maria: de fee Morga
na. Het was heerlijk geweest aan het
Gardameer.
„Nog nooit heb ik een vrouw ont
moet als Maria, van wie zo'n betove
ring uitgaat," peinsde hij verder.
Ben ik eigenlijk niet ondankbaar je
gens Yvonne? Maria durfde niet met
mij naa. Parijs te gaan, terwijl Yvon
ne..!"
Sinds zijn bezoek aan Louha was hij
wel een kleine stap verder gekomen;
hij had ten slotte de relatie tussen -
Denis en Dariotis leren kennen, maar
wat hielp dat, nu verder alles weer
in nevelen gehuld scheen. Er bestond
een behoorlijke kans, dat die zuster
Madeleine intussen met de bewuste pa
pieren verdwenen was. Of niet? Want
waarom was meneer Denis zo over
ijld naar Parijs vertrokken?
Ik moet 't nog even volhouden,
dacht Fox, terwijl de eerste lichten
van Parijs langs zijn treinraampje
flitsten.
Meneer Denis stapte uit en begaf
zich, heftig aan zijn pijpje trekkend |j
naar een hotel in de buurt van het
station. Fox, die hem was gevolgd,
zag hoe hij aan de portier een regu
overhandigde om zijn bagage te halen.
Fox begaf zich hierna naar zijn
eigen vertrouwde hotel, dat slechts en
kele straten verder lag en besloot de
dag met een ietwat verlaat, maar des
te uitgebreider avondeten, waarbij hij
een uitstekende Bourgogne dronk.
tonnen aoos in oosrenjKe ucuuug. uc 0-=---
auto scheen geen haast te hebben, --? De volgende morgen vroeg was
jVni nl nn naH naar Hp TUP nil Para-
maar de man met de kartonnen doos
1 daarentegen had véél haast. Hij Wil
li de namelijk met het treintje uit Brig-
nogan nog de aansluiting op de avond-
sneltrein halen, waarmee Denis van-
uit Brest naar Parijs zou reizen. Ge
il makkelijk zou dit niet zijn, doch het
geluk was met hem. Hij haalde de
trein op de minuut af. Toen hij in-
stapte, was het al schemerdonker, zo-
I dat hij niet bang behoefde te zijn,
dat hij herkend zou worden,
s „Yvonne, lieve kind", zei de slot-
vrouwe van Louha tot haar nichtje,
toen ze die avond het licht aanstaken,
I „wat zie je er uit. O nee, probeer
I maar geen leugentjes te bedenken. Je
hebt nu eenmaal geen geluk wat
mannen betreft. Ik loop er echter
1 voortdurend over te piekeren, waar-
I san dat kan liggen".
Gedurende de treinreis had Fox vol-
doende gelegenheid om rustig over de
I ontwikkeling der dingen na te denken,
i Zijn doel de gestolen papieren van
wijlen Luigi Zanetti te bemachtigen,
had hij niet bereikt, maar toch was
j= het spoor, dat hij vanuit Gardone had
gevolgd, juist gebleken. Het stond vast
dat Dariotis die documenten niet meer,
en Denis ze nog niét in zijn bezit
had. Vermoedelijk bevonden ze zich
thans bij die geheimzinnige zuster
Madeleine! Tussen haar en Denis be
is «tond een zeker contact; zij was 't
geweest die hem voor de komst van
1 Fox ha<j gewaarschuwd. Dat hij die
papieren waarschijnlijk bij haar zoe-
ken moest.
Eén punt hield Fox in het bijzonder
I bezig: het was hem onmogelijk om in
Denis iets anders te zien dan een on-
schuldige oude heer. Volgens hem was
I 't uitgesloten, dat hij een geheim agent
fllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllll»»»!"!""""»"111111»11""111»11111""1"11111"111"""1""""""1"11""111"1"""""1"1"""""1""1"""""'
hij al op pad naar de rue du Para
dis, waar juist de groentewinkel
open ging en waar in de daarboven
liggende kantoren de werkvrouwen
nog aan de arb üd waren.
In de straat werd het echter van mi
nuut tot minuut drukker. Het was Fox
er om te doen, vast te stellen, of Dario
tis hier gisteren of in de afgelopen
nacht was teruggekeerd. Hij geloof
de van niet, maar toch nam hij zich
voor, voorzichtig te zijn en geen ver
rassingen te riskeren. Hij ging we
derom voor de stoffige etalage van de
drogist aan de overkant staan. En ter
wijl hij daar stond drong het bewust
zijn tot hem door, dat hij het gebrek
aan resultaat niet zo zeer betreurde uit
overwegingen van eerzucht, dan wel
om het feit, dat hi.) tegenover Maria
Zanetti een slecht figuur zou slaan.
Hij schudde het hoofd over zichzelf.
Nu hij niet meer in Yvonnes nabij
heid was, bleek haar beeld wonder
lijk snel vervaagd te zijn, terwijl dat
van Maria zich steeds meer op de
voorgrond drong. En dit op een mo
ment. dat hij werkelijk aan andere
dingen behoorde te denken. Geen won
der, dat niets hem gelukte, hield hij
zichzelf streng voor
Terwijl hij zo gewetensvol stond
te piekeren, zag hij opeens in de
vensterruit van de etalage, dat zich
aan de overkant iets verrassends voor
deed: in de hoofdingang van rue du
Paradis no. 2 verscheen Johannes
Dariotis en in zijn hand hield hij het
koffertje Hij liep naar de hoek van
de straat, waar een taxistandplaats
was. Fox sprong een ogenblik later in
een tweede taxi, waarbij hij naast de
chaffeur ging zitten.
(Wordt vervolgd
(Van onze correspondent)
ROME. Italië beleeft in deze naoorlogse jaren een
tweede renaissance. In het fascistische tijdperk hinkte dit
land, stelselmatig onttrokken aan" elk diepergaand cultureel
contact met de rest van Europa, op elk gebied achteraan en
eek het gedoemd voorgoed te teren op de oude roem van
iet Romeinse rijk en van de grote kunstenaars die het had
voortgebracht in de vijftiende en zestiende eeuw. Doch
onmiddellijk na de bevrijding kwam er een opleving, die
de buitenwereld het eerst constateerde in de bioscoop, omdat
films nu eenmaal gemakkelijker toegankelijk zijn voor de
grote massa dan litteraire kunstwerken of scheppingen der
beeldende kunstenaars. Maar al heel gauw bleek dat Italië
bijna op elk gebied toonaangevend werd. Schrijvers als Al
berto Moravia, Vasco Pratofini, Pier Paolo Pasolini, beeld
houwers als Marini, Manzu en schilders als Guttuso en Pram-
polini, om maar enkele der meest bekende namen te noemen,
zijn thans even bekend als de grote filmregisseurs Visconti,
Rossellini, De Sica, Antonioni en andere.
op
MAAR NIET alleen
het gebied der
kunst heeft Italië op
nieuw grote faam
verworven. De mode
en de goede smaak
worden goeddeels op- P
nieuw, precies als in
de vijftiende eeuw, f
gedicteerd door Ita- I
lianen. Vrijwel over- I
al in Europa en Ame
rika is „made in Ita
ly", onverschillig of
het om automobie
len, schrijfmachines,
schoenen, hoeden of
aardewerk gaat, iden
tiek met smaakvol.
De Parijse haute cou
ture is beducht voor
de concurrentie van
Florence, Turijn en
Rome en wat de
herenmode betreft zal
Italië niet gemakke
lijk de Britten even
aren wanneer het er
om gaat de ernstige
zakenman te kleden,
maar komt het op de
eerste plaats bij hen,
die niet afkerig zijn
van wat meer fan
tasie ook voor het
mannelijk geslacht.
Rome is, wat die
herenmode betreft,
het belangrijkste cen
trum en Romeinse
meesterkleermakers
kleden de groten op het gebied der politiek
(en niet alleen in hun eigen land) zo goed
als filmartiesten en internationale „play
boys". Ook dat is een hervatting van de
renaissance-traditie.
Wat vroeger de „universiteit der kleer
makers" in Rome betekende, ziet men het
best wanneer men het kerkje van Sant'
Omoborio bezoekt, dat sedert 1573 zetel is
van hun broederschap. Eeuwenlang was
de grote man daar de „sartore del Papa"
(kleermaker van de Paus), gekleed in een
roodwollen gewaad, die brij alle' plechtig
heden de Paus, toen ook soeverein vorst
van de kerkelijke staat, op de voet volgde.
Hij droeg een tasje bij zich met naalden,
spelden, garen en band om wanneer er
iets in het ongerede mocht raken met de
kleding van Zijne Heiligheid, onmiddellijk
te hulp te kunnen snellen.
Het kerkje is versierd met niet bijzonder
«S-MrtAMW
bezig is te schrijven. Ook daarbij toont
hij zijn sprankelende fantasie. De reis van
Catania naar Rome wordt afgebeeld met
twee kaartjes van die steden en hun naas
te omgeving. Op een andere landkaart
staan de Zuidpool en de antarctische land
massa afgebeeld met het opschrift: „Nog
niet geëxploreerde gebieden". Dit klopt
wel zo ongeveer, want Litrico heeft in die
tien jaar de hele wereld bereisd en hij
kleedt zowel Eisenhower en Kennedy als
Kroesjtsjev, Nasser en een hele reeks van
Zuidamerikaanse staatshoofden.
r
Ontwerp-tekening van Angelo Litri-
co's nieuwe „Public Relations"-lijn.
Een Orlon-pullover van Litrico in
licht en donker grijs. De bijzondere
vorm van de halslijn en het „zakje",
waarin de das verdwijnt, maken het
mogelijk, over deze pullover een col
bert te dragen, zonder dat de pullover
zelf wordt gezien.
mooie, maar wel boeiende frescoschilde
ringen. Een daarvan toont aan, dat ook in
de zestiende eeuw de Romeinse kleerma
kers een behoorlijke dunk van *!zich zélf
hadden: de schildering stelt God de Vader
voor als een goddelijke kleermaker, bezig
ons aller Adam een soort pelsmantel aan
te meten. Een neergeknielde engel houdt
nog enkele andere kledingstukken, her
komstig uit het hemels atelier, op de
arm
ZO GOED als de scheppers der dames
mode houden ook die der herenmode in
Italië geregeld hun shows en de werke
lijk grote huizen, zoals Brioni en Litrico
hebben niet alleen volleerde mannelijke
mannequins te hunner beschikking, maar
vinden ook bekende filmsterren gaarne be
reid, hun nieuwe modellen te tonen. Voor
onze noordelijke smaak is veel van wat in
die Romeinse ateliers ontworpen wordt,
een beetje gewaagd. Dat geldt vooral voor
Brioni, die een voorliefde heeft voor pas
telkleuren (smokings in rose of lila zijde
b.v.). Litrico, werkelijk de Christian Dior
der herenmode, kan een enkele keer ook
wel eens al te uitbundig worden, maar is
doorgaans trouw aan een meer klassieke
smaak. Hij ontwerpt niet alleen voor elk
seizoen zijn nieuwe „lijn", maar ook de
stoffen en vooral de voeringen worden
naar zijn tekeningen vervaardigd.
Deze man, die wanneer hij een betere
schoolopleiding had gehad, ongetwijfeld
een groot kunstenaar zou zijn geworden
in plaats van een wereldvermaard ont
werper van herenmode (zijn bankrekening
zou dan waarschijnlijk heel wat kleiner
zijn) is nu tien jaar in Rome gevestigd
Hij kwam hier aan als de berooide zoon
van een Siciliaanse visser, maar hij kende
zijn vak al door en door.
Het tienjarig bestaan der firma zal wor
den herdacht met een gedenkboek, dat hij
IN HET KADER van het tienjarig be
staan heeft hij zijn nieuwe lijn „public
relations" genoemd, overtuigd als hij is,
dat de pers en de goede betrekkingen met
het publiek onmisbaar zijn om een pro
dukt, al is het nog zo goed, bekend te
maken.
Wij hebben die „public relations"-lijn ge
zien in de feestelijke show, die Litrico de
zer dagen in zijn villa heeft aangericht.
Hijzelf zegt ervan: „Het is een synthese.
Ik heb de ontwikkeling van de mode in
alle landen gedurende de laatste jaren kun
nen volgen en heb het gevoel, dat de re
volutionaire periode voorbij is. Met de
P.R.-lijn schaf ik enkele overbodige details
af en verfijn mijn vroegere „cordiality"-
lijn. We zagen een grote voorliefde voor
het colbert met een rij knopen, waardoor
hemd en das (Litrico hecht grote waarde
aan deze onderdelen der kleding) meer tot
hun recht komen. De manchet komt vier
tot vijf cm. uit de mouw. De revers zijn
smal om nog meer het figuur lang en
jeugdig te maken. De kleuren zijn donker
grijs en blauw, voor meer sportieve kle
ding kastanjebruin en halftinten tussen
bruin en donkergroen. Hij geeft de voor
keur aan stoffen, die hij „Elzevier noemt
en waarvan het grijs wordt verlevendigd
door een dun zilverkleurig zijden draadje,
waardoor de stof bijna lichtgevend werkt.
De gehele collectie was uiterst beschaafd,
zonder buitensporigheden en alleen opval
lend door het grote vakmanschap van de
ontwerper.
Begin september vertrekt Litrico teza
men met twee ontwerpers van damesmode,
Capucci en Simonetta en de grote Romein
se hemdenmaker Fabiani, naar Moskou,
op verzoek van Kroesjtsjev. Twee weken
lang zullen deze vermaarde mode-ontwer
pers te Moskou en daarna een week te
Leningrad hun modellen tentoonstellen.
Tijdens een receptie in het Kremlin zal
Litrico gelegenheid krijgen zijn „kostuums
voor stratosfeerreizigers" aan te bieden
aan Gagarin en Titov.
DE HEER C. G. MARGAR1TIS,
eigenaar van een bloeiend restaurant in
de Zuidafrikaanse stad East-London, wil
zijn landgenoten opvoeden tot het eten
van haaievlees. Hij heeft wetenschappe-
ijk laten vaststellen, dat haaien niet
alleen menseneters zijn, maar op hun
beurt door de mens geconsumeerd kun
nen worden. Daartoe heeft Margaritis
zich enige tijd geleden gewend tot het
instituut voor zeebiologie van de Rhodes-
Universiteit in Grahamstown de be-
faamdste hogeschool van Zuid-Afrika.
De hoogleraar die de chef van genoemd
instituut is bevestigde hem dat haaien
eetbaar en smakelijk voedsel zijn en dat
hun vlees, dat bijna geheel uit proteïnen
bestaat, een zeer hoge voedingswaarde
heeft. „Slechts enkele haaiensoorten
kunnen vergiftigingsverschijnselen ver
oorzaken", aldus de professor, „maar
daar geen van deze soorten in de Zuid
afrikaanse wateren voorkomt, kan men
elke hier gevangen haai zonder bezwaar
nuttigen".
„EVENALS met' kndere vissoorten' het
geval is. verschilt de kwaliteit van het
Vlees zeer naar gelang van de sóórt. Het
vlees van sommige haaien is zeer grof, dat
van andere echter bijvoorbeeld de
mako-haai, is even fijn en smakelijk als
kippevlees. In vele delen van de wereld
wordt de mako hogelijk gewaardeerd en
brengt hij grof geld op. In Australië bij
voorbeeld gemiddeld 1,20 per pond. Zuid-
Afrika is een van de weinige landen waar
men dit waardevolle voedsel niet gebruikt".
„Een nadeel van het haaievlees is, dat
het is doordrongen met ureum, een van
de produkten van de vertering van pro
teïnen. Na de dood van de vis ondergaat
dit een splitsingsproces, waarbij in de
weefsels ammoniak vrij komt. In sommige
soorten kan dit enkele uren na de dood
door de reuk worden ontdekt".
,Dit heeft het haaievlees een geheel on
verdiende reputatie gegeven, dat het on
gezond is. Dit is echter niet het geval".
„Het nadeel kan worden voorkomen door
de afgesneden lappen niet korter dan een
uur in azijn of verdund azijnzuur te
leggen".
MARGARITIS heeft belangstelling voor
haaienvlees gekregen toen hij had
gelezen dat deze vissen in andere landen
worden gegeten. Hij heeft toen een visser
;evraagd voor hem een kleine haai mee
te brengen. „Dit gebeurde en ik serveerde de
vis, op verschillende manieren toebereid,
aan een paar van mijn klanten. Terwijl zij
ervan genoten vertelde ik hun, dat het
haai was. Zij wilden mij niet geloven".
„Twee vissers, die ervan gegeten hadden,
zeiden na de tractatie dat zij nooit meer
een haai weg zouden gooien". Margaritis
leerde zijn klanten ook inktvis eten. „De
inktvissesla, die ik maak, is beter dan in
Europa", zegt hij.
Margaritis is in 1936 uit Istanboel in
Turkije naar Zuid-Afrika geëmigreerd. Hij
woont sinds twee jaar in East London.
Ten gerieve van de vakantiegan
gers uit binnen- en buitenland
heeft de VVV van Stockholm een
oude Zweedse paardentram, die al
sinds tientallen jaren in het ver-
keersmuseum was opgeborgen, weer
in dienst gesteld. Keurig opge
poetst, koetsier en conducteur ge
huld in de originele uniformen uit
de negentiger jaren, pendelt het
vehikel nu heen en weer tussen het
stadscentrum en de „Skansen"
dierentuin en natuurlijk loopt
het storm voor een ritje.
Een oorspronkelijk stripverhaal door Annie M. G. Schmidt en Fiep Westendorp
comicrrr swa* nunmes stoiwutr
63. Tante Patent vervolgde vriendelijk haar toe
spraak. „Dames en heren," zei ze, „wij hebben zo
juist een demonstratie gegeven van het gedrag der
Impulsleven. Want wat willen de Impulsieven? U
hebt het gezien en gehoord: De Impulsieven willen
zich uiten, zij willen reageren. Zij willen slaan waar
iets te slaan valt. zij willen schoppen waar geschopt
moet worden en zij willen stompen, waar stompen
vanzelfsprekend ts." De mensen in de zaal luisterden
met aandacht. Met veel meer aandacht nog dan bij
het adagio van August Kweilebeil. Zij voelden duide
lijk dat de Beweging der Impulsieven in een dringen
de behoefte voorzag. Zo voelde August Kweilebeil
het niet. Hij joeg krijsend met zijn cello over straat,
af en toe roepend: „Moeder ze slaan me
Helaas was zijn moeder niet daar, om hem te steu
nen en te schragen.
65 „Luister, meneer Pech", vervolgde Panda met
een haastige blik op de klok, „als het al handen vol
geld kost om zo'n blijvend luchtbelletje in een glas
water te maken, zal er zeker een fortuin nodig zijn voor
een heel grote, bijvoorbeeld in zee. En dan bent u al
gauw uit de narigheid."
„Waarom?" vroeg meneer Pech verbaasd. „Hoe kan
nu een luchtbel in zee me uit de narigheid helpen?"
„Omdat u er al uw geld mee kwijt raakt" verduide
lijkte Panda, „en als dat eenmaal zover is, zult u geen
last meer hebben van familie en uitvinders"
„Grutjes ja!" riep mener Pech, Panda getroffen aan
kijkend. „Dat is een prachtig plannetje.' Heb je daar
voor speciaal die uitvinding gedaan?"
„Nee, die is niet van mij", antwoordde Panda. „Hier
is het adres van de uitvinder. Hij durfde er niet mee
bij u aan te komen, omdat hij er geen enkel nuttig
doel voor kon bedenken"
„Ja, maar voor mij zit er wel een nuttig doel in!"
riep meneer Pech. „Grutjes ja, dat heb je slim bedacht!"
Op dat ogenblik sloeg de klok twaalf uur en kwam
tante Hennie aan om de laatste uitvinder de deur te
wijzen. Toen zij zag, dat het Panda was, verhardden
zich haar trekken.
„Hoe is dat lastige jong nu weer binnengeglipt?"
riep zij uit, Panda bij het oor vattend. „Er uit! En pas
op, als ik je nog eens bij mijn neef tref!"
Een ogenblik later stond Panda buiten. „Dat is dat"
mompelde hij, zijn oor wrijvend. „Als meneer Pech
nu maar doorzet.
