I Het verdwenen manuscript
Anderhalve eeuw „patat"
Nog een miertje
TANTE PATENT EN DE SOF
1
PANDA
W
EN DE PECHVOGEL
1
Ons vervolgverhaal
Schuimmetaal doorstaat
hitte van 1500 graden
VRIJDAG 27 JULI 1962
9
1 door H. Wolfram Geizsler 1
WANHOOPSDAAD VAN KONINKLIJKE KOK
WERD EEN CULINAIRE VOLTREFFER
f
Grote toekomst in de
ruimtevaart voorspeld
W'
Huisnummers beter
dan fantasienamen
Wereldrecord koorddansen
ti
41)
Toen Fox in de Opera haar avond-
S mantel aannam, keek hij taxerend
S naar het fraaie matgele avondtoilet,
dat Maria droeg. Hij vroeg zich af,
hoe zij aan de middelen kwam om zul-
ke dure kleren te dragen. Even kwam
E er een gedachte bij hem op, waar
haar geldmiddelen vandaan zouden
S kunnen komen..Lag hier misschien
ook een weg naar de oplossing van
S het raadsel?
Toen ze hun loge betraden, werd
5 juist de ouverture gespeeld. Fox hield
H van deze entourage: de grote half-
donkere zaal, het publiek in avond-
toilet, dat vol gespannen verwachting
was, en de verrukkelijke muziek, wel-
E ke zich in volle pracht over hen uit-
E stortte. Hij hield van de opera.
Ook ditmaal kwam hij weer geheel
onder de bekoring van deze bijzondere
sfeer.
E Daarbij werkte het gezelschap van
het beeldschone jonge meisje even-
eens stimulerend, en tenslotte maakte
i zijn overtuiging, dat hij uiteindelijk
E toch zijn doel zou bereiken, hem over-
moedig.
„Het verbaast me eigenlijk niets",
fluisterde Maria hem toe, „dat je me
E al mijn goede voornemens doet verge-
i ten!"
„Hoezo?"
E Ze keek hem betekenisvol aan en
E haalde haar mooie schouders op. Nooit
was een vrouw hem op bekoorlijker
wijze een antwoord schuldig gebleven.
Na het eerste bedrijf kwamen ze
tot de conclusie, dat de uitvoering van
,.Fra Diavolo" welke ze in Rome had-
den gezien, aanmerkelijk beter was ge-
ij weest. „Of zijn we te veel met ons
S zelf bezig om werkelijk geconcentreerd
te luisteren? vroeg Fox.
Maria herinnerde hem eraan, dat er
inderdaad tussen toen en nu wel het
S een en ander was gebeurd.
Hij knikte: „Dat moet ik stellig niet
vergeten. De reden, waarom ik thans
echter niet volop van de muziek kan
E genieten, is vrij banaal: ik heb sinds
E vanmorgen vroeg niet behoorlijk ge-
j§ geten".
„Waarom in hemelsnaam?" vroeg
E ze hem kinderlijk verschrikt.
„Ik ben er eenvoudig niet toe geko-
men" antwoordde hij lachend.
„Maar zo iets kan hersteld worden.
E Mag ik je een voorstel doen? In mijn
S hotel is een uitstekend restaurant"
„Zullen we daar dan maar dadelijk
1 heengaan?"
E „Niet voor het eind van „Fra Da-
volo". Vind je het overigens niet merk-
waardig, dat aan het eind van een ko-
mische opera de held neergeschoten
wordt?"
„Arme Fra Diavolo" zei Maria.
„Hij was wel erg onvoorzichtig. Ter
wijl hij liefde huichelde, had hij iets
heel anders voor ogen. Fox keek het
meisje verwonderd aan, maar Maria
zag er zo betoverend uit, dat hij er
niet verder op inging.
Na het treurige einde van de held,
reden ze naar Fox hotel.
„Er is iemand voor monsieur," zei
de portier.
Fox keek hem vragend aan. De por
tier duidde met zijn ogen in de rich
ting van de tafeltjes in de hal. Daar
zat.Yvonne! Fox had het gevoel, dat
de kogel, welke een kwartier gele
den op Fra Diavolo was afgeschoten,
eerst thans zijn doel bereikte. Hij kon
echter niet neervallen, hoewel dat een
welkome uitweg geweest zou zijn..
„Aha, de groene ogen," mompelde
Maria. Een blik was voor haar vol
doende geweest om de situatie te over
zien. Fox was te onthutst om enige
bewondering te hebben voor haar snel
le begrip.
Met een vaag lachje stelde hij de
twee jonge vrouwen aan elkaar voor:
de gracieuze, in glanzende avondkle
ding gestoken, Maria en de veel gro
tere Yvonne, die een eenvoudig, doch
goedzittend twee mantelpak droeg, dat
haar zware Keltische bouw accentu-
eerde.
„Yvonne!" riep hij uit. „Wat een
verrassing! Ik hoop, dat je voor pret-
tige dingen hierheen bent gekomen!
Sinds wanneer ben je hier?"
„Ik ben met de avondtrein uit Brest
gekomen," antwoordde ze. „Ik heb
dus niet lang op u behoeven te wach-
i ten.
„Op mij?" vroeg hij verwonderd.
„Kom je voor mij? Des te verheu-
I gender! Kom mee, we gaan eerst
eten. De vreugde over ons weerzien
wordt bij mij namelijk aanzienlijk ge
temperd door een lege maag. Ik heb
vandaag nauwelijks gegeten."
Yvonne lachte, Maria lachte, Fox
lachte en hun vrolijkheid trok stellig
de aandacht, toen ze het restaurant
betraden.
„Zoals ik je al vertelde, Maria,"
legde Fox uit, „heeft mijn vriendin
uit Louha de beminnelijke gewoonte
om tussenbeiden te komen, als er op
mij geschoten wordt. Ik ben haar
daarvoor zeer erkentelijk."
„Ik denk niet, dat zich hier zo iets
zal voordoen," zei Maria en aan Yvon
ne vroeg ze: „Blijft u lang in Parijs?"
„Alleen vannacht," antwoordde de
ze. „Er was geen aansluiting meer.
Morgenochtend vroeg reis ik door
naar mijn ouders."
Fox fronste. „Had je geen zin om
langer in Louha te blijven?"
„Ik behoorde dat eigenlijk wel te
doen. Maar je kent mijn tante en je
weet dus, dat ze allesbehalve gemak
kelijk is om mee samen te zijn. Lou
ha, zonder andere gasten, wordt vrij
spoedig ondraaglijk!"
„Je stelt me teleur," zei Fox. „Dat
mooie oude slot aan de zee! Ik begon
juist iets van heimwee te krijgen."
„Het ligt heel eenzaam, nietwaar?"
zei Maria. „Móést u over Parijs rei
zen?"
„Dat was 't eenvoudigst. Ik had 't
natuurlijk kunnen vermijden, maar
waarom? Bovendien.."
Fox keek haar waarschuwend aan.
„Bovendien," vervolgde ze, „wilde
ik graag horen of de zaak waarmede
u zich bezig hield en waarvan ik een
ietwat verward hoofdstuk meemaakte
met succes is bekroond."
„Ik hoop, dat dat succes niet lang
meer op zich zal laten wachten,"
antwoordde Fox opgelucht. Hij was
bang geweest, dat Yvonne Maria's
brief uit haar tas te voorschijn zou
halen
Tegen Maria zei Yvonne: „Een
zaam is 't daar wel in Louha en
er gebeuren zo nu en dan ook vreem
de dingen, maar dit laatste is natuur
lijk niet de schuld van de landstreek"
„Er gebeuren daar ook wel prettige
dingen, naar 't mij toeschijnt!"
Yvonne keek Maria met haar groe
ne ogen onschuldig aan. Langzaam
antwoordde ze: „Zowel trieste als pret-*
tie dingen aanvaarden we, zoals ze
komen. De eenzaamheid daar heeft on
getwijfeld ook grote voordelen."
„Maar u beklaagde zich daarnet
toch"
„Vooropgesteld inderdaad, dat geen
storend element in deze eenzaamheid
binnendringt. Er kwam kortgeleden
een minder gewenste bezoeker. .maar
""laetffWe er niet over p -én. TU'ftféi
DE ZESENTWINTIGSTE AUGUSTUS van dit jaar zou een feestdag moeten
zijn voor alle patatesfrites-liefhebbers, want op aie dag is het honderdvijftig
jaar geleden, dat de eerste Franse spoorlijn in gebruik werd genomen, hetgeen
tevens het einde werd van het patatesfrites-loze tijdperk. Die eerste spoorlijn liep
van Parijs naar Saint Germain en de Fransen hadden er voor gezorgd, dat die
eerste treinrit vol feestgedruis verliep. Daarom werden de coupés bevolkt door
niemand minder dan koning Louis Philippe in eigen persoon en zijn honderd
vijfentwintig familieleden en hoogwaardigheidsbekleders, die na de rit in Saint
German een vorstelijke maaltijd opgediend zouden krijgen.
DE EERSTE RIT verliep echter niet
zonder oponthoud en de kok die de maal
tijd zou verzorgen had daardoor de ge
rechten te vroeg klaar. De gebakken aard
appels begonnen zelfs al koud te worden.
Tijd om een nieuwe voorraad te maken,
was er niet, want daarvoor zou de ver
traging te kort duren. In paniek verrichtte
de kok toen een noodoperatiehandeling die
hem nu nog de dank van miljoen mensen
bezorgt. Hij gooide de aardappelsnippers
opnieuw in het vet. De gevolgen bleven
niet uit. De snippers kregen een mooi
goudgeel kleurtje en toen de kok vol
bange voorgevoelens een stukje proefde,
merkte hij dat de smaak voortreffelijk was.
EEN HALFUUR later zat de koning met
zijn gevolg opgewonden aan tafel na te
praten over de treinrit, maar de gesprek
ken verstomden toen de eerste „pommes
frites" genuttigd werden. De koning com
plimenteerde de kok en van dat ogenblik
af begonnen de patates frites aan een zege
tocht die niet onderdeed voor de succes
volle triomfrit van de eerste trein. Via
België drong de „patat" ook Nederland
binnen en'alleen in ons land al eten tegen
woordig dagelijks zo'n vijfhonderdduizend
mensen een zakje gebakken aardappelsnip
pers, hetgeen voor de makers een dag
opbrengst oplevert van honderdtwintig
duizend gulden. Er is dan ook vrijwel geen
plaats in ons land meer waar men niet
het verschijnsel kent van de kraampjes
met de benauwde oliewalm en de heerlijke
produkten.
DOOR DF PATATES FRITES is een ge
weldige industrie ontstaan. Fabrieken
hebben zich toegelegd op het voorbakken
en sommige produceren per dag twee ton
aardappelschijfjes die alleen nog even in
het hete vet ondergedompeld hoeven te
worden, om hun goudgele kleur en hun
typische smaak te krijgen. Honderden spe
ciale fornuizen die in één keer zeventig
kilo aardappelen omvormen tot frites,
gaat, dat dagelijks 170.000 kilo aardappelen
in frites veranderen en dat voor elke drie
of vier kilo aardappelen een kilo vet nodig
is, dan kunt u wel nagaan dat die vet-
kosten ook niet mis zijn.
DAAR STAAN echter weer enkele ex
traatjes tegenover. Doordat uit honderd
kilogram aardappels slechts een dertig kilo
patates gesneden kunnen worden (met een
snelheid van 900 kilo staafjes per uur)
blijven er veel aardappelresten over die
Meer dan vier dagen lang honderd
uur om precies te zijn was het mate
riaal blootgesteld aan een temperatuur
van 1483 graden Celsius zonder dat er iets
mee gebeurde. Het is een nieuw soort
schuim-aluminium, een metaal dat, naar
het zich laat aanzien, heel wat problemen
op het gebied van projectielen en ruimte
vaartuigen uit de wereld kan helpen. Ro
bert R. Wallace, wetenschappelijk em
ployé van een industrieel wereldconcern
in de Verenigde Staten, heeft dit onlangs
uit de doeken gedaan op een bijeenkomst
van de Amerikaanse Raketvereniging. On
derwerp van gesprek was de^ ontwikke
ling van speciale metalen voor1, gebruik in
de ruimtevaart.
De heer Wallace kwam met de mede
deling, dat proefnemingen bij zijn maat
schappij hadden uitgewezen, dat schuim-
metalen een veelbelovende toekomst in de
ruimte wacht. Deze metalen bezitten na
melijk niet alleen de eigenschap dat ze
tegen de enorme hitte bestand zijn, ze
zijn zeer licht en sterk en ze laten gassen
en vloeibare stoffen door. Een vergelij
king van het schuim-aluminium met het
gewone, massieve soort: het laatste smelt
„al" bij 1200 graden Fahrenheit.
Zes jaar geleden begon het Amerikaan
se concern zijn onderzoekingen op het ge
bied van schuim-metaal als een onderdeel
.van een program dat tot doel had ster
kere metalen voor straalmotoren te ont
wikkelen.
Journalist wordt burgemeester. Met
ingang van 1 september 1962 is benoemd
tot burgemeester der gemeente Idaardera-
deel (Fr.) de heer K. J. Vrijling te Abcoude.
De heer Vrijling is op 18 oktober 1914 in
Kerkdriel geboren. Hij is lid van de Partij
van de Arbeid en sedert 1946 landbouw-
redacteur van Het Parool.
gloeien van de vroege ochtend tot het
middernachtelijk uur en nog steeds hebben
zij moeite om de vraag bij te houden. Want
de opmars van de patates frites gaat on
verminderd voort. Momenteel worden de
noordelijke provincies veroverd, waar men
sinds enkele jaren pas goed weet, dat een
leven zonder patates frites eigenlijk geen
leven is.... Natuurlijk hebben die patat-
lusten van ons volk tot gevolg dat het
produceren van dit gerecht bijzonder
lonend is. Voordat u ook zo'n zaakje mocht
beginnen, moet u echter wel 1. seffen dat
de onkosten zeer groot zijn.
Een redelijk fornuis kost ongeveer 3200
gulden. De prijs van de olie of het vet be
draagt een gulden per kilo. En als u na-
belangrijk. Die landstreek in Bret(
ne, begrijpt u, heeft zo'n mwkwaa#
ge eigen sfeer, dat sommige mensen
werkelijk de indruk van indringers
maken; mondainiteit bijvoorbeeld zou E
in die streek een karikatuur zijn, zo-
iets past niet bij de wijde heidevlak- e
ten en de kale rotsen.s
„Ja. ik begrijp dat", zei Maria, „pre-
cies zoals zwaarwichtigheid en plomp- e
heid niet in Parijs passen. Als je die
hier tegenkomt, lijkt 't lachwekkend"
„Ja" gaf Yvonne toe, „alles behoort E
zo in zijn eigen entourae".
Er was een blos op haar wangen
gekomen en haar stem klonk stug en
kortaf. Fox had de ontwikkeling van E
het gesprek met een zeker gevoel van
onbehagen gevolgd. E
„Het lijkt me beter om wat meer e
te eten en wat minder te filoseferen" E
kwam hij tussenbeiden, „ik zelf heb 1
een enorme trek en vraag mijn char-
mante tafeldames vergiffenis voor mijn e
momenteel zeer materialistische in-
stelling"
„U hebt gelijkt", antwoordde Yvon- e
.ne, „dat is beter dan je te ergeren" e
„Ergert u zich?" vroeg Maria op E
medelevende toon.
Het groen van Yvonne's ogen leek e
thans heel donker. Fox had de in- e
druk, dat ze op het punt stond haar |j
zelfbeheersing te verliezen. Wat moest
hij beginnen.E
Yvonne gaf het gesprek echter een e
andere wending. „Wat was dat eigen-
lijk voor een belangrijke brief die ik e
u onmiddellijk moest doorzenden?" zei e
ze, hem strak aankijkend.
„Het is niet belangrijk meer" ant- j|
woordde hij. blij dat zich weer tot e
hem richtte. „De betreffende zaak is e
inmiddels afgehandeld".
(Wordt vervolgd)
E'
Leden van een kerk
genootschap in Lon
den, de nu twee jaar
bestaande „Kerk van
Judas", hebben naast
de ingang van hun
kerkje aan Loftus
Road in Shepherd's
Bush een houten
kruis geplaatst, dat
bestaat uit vier met
deksels afgesloten
kistjes, van binnen
onderverdeeld in 30
hokjes. In elk van
die hokjes ligt een
zilveren shilling. De
ze munten symbolise
ren de dertig zilver
lingen waarvoor Ju
das Christus verried.
Wie een shilling no
dig heeft, opent een
deksel en neemt er
een uit. Kenneth
Saunders, de voor
ganger van de Judas-
kerk, zegt: „Ieder
een kan zich bedie
nen, ook als hij of zij
de shilling alleen
maar nodig heeft
omdat hij geen klein
geld heeft voor de
automaat om de
hoek. Maar in dat
geval hopen wij, dat
de betrokkene later
een shilling zal terugbrengen om er een
ander mee te gerieven. De bedoeling is
uiteraard, om mensen in nood te helpen,
mensen voor wie een shilling het verschil
betekent tussen een knagende honger en
een kop hete thee. Iedere ochtend worden
de lege vakjes bijgevuld. Dat wil men vol-
graag door restaurants wordt overgenomen
voor verwerking in soepen en puree.
U ZIET WEL, dat aan dat puntige zakje
met zijn goudgele inhoud, meer vastzit dan
u op het eerste gezicht zou vermoeden.
Trouwens, ook met dat puntzakje gaat in
de toekomst het een en ander gebeuren.
Vooral in België en Frankrijk worden
proeven genomen om de zakjes door punt-
bekers van plastic of geprepareerd karton
te vervangen, terwijl vele zaken nu ook
houten of plastic prikvorkjes beginnen bij
te leveren voor een comfortabeler genie
ting van ons nationale straatgerecht. Maar
hoe het eetceremonieel zich ook ontwikke
len en verfijnen mag, het patatje zelf
bij toeval yoortgelfprp^n uit de vertraging
van efert boemeltreintje plant zich met
een sneltreinvaart voort over stad en lan<
en geen enkele andere openluchttfa'c
tatie kan zich met zijn roem en populari
teit meten. Reden te over dus om op
26 augustus een extra-zakje te nemen!
Fred Ahmed
Op verzoek van de British Medical
Association (equivalent van de Maat
schappij Hot Bevordering der Genees
kunst in ons land) heeft het Engelse
ministerie voor het Transportwezen
aan de gemeentebesturen een circulaire
gezonden waarin gewezen wordt op de
noodzakelijkheid van een duidelijke
nummering der woonhuizen.
De artsen zijn van oordeel dat de
liefhebberij van vele Britten, hun hui
zen mooie namen te geven inplaats van
nummers, mensenlevens kan kosten.
„Mon Repos", „Dalzicht" en „Casa
Cara" mogen dan mooi klinken voor de
huiseigenaren, maar de arts heeft er
weinig aan als hij 's nachts voor een
spoedgeval naar een vreemd huis, of
deszelfs naamschildje moet zoeken. Het
tijdverlies dat daaruit voortvloeit, is al
menige patiënt noodlottig geworden,
aldus een woordvoerder van de Medical
Association.
UPSALA (AP) Dacht u misschien,
dat het gemakkelijk is een nieuw wereld
record koorddansen te vestigen? Informeer
dan maar eens bij de jeugdige Rune Ols-
son uit de Zweedse provincie Vaestman-
land. Die weet er alles van. Toen hij na
101 uur en 22 minuten van het koord af
kwijnt, kon hij piet meer op zijn benen
staan en moest hij naar een stoel worden
gedragen.
Maar hij had een nieuw wereldrecord
gevestigd en het oude van Alan Lundberg,
ook een Zweed en de Westduitser, Richard
Schnieder, die verleden week bij een voor
stellen in Zweden precies honderd uur op
het koord hebben doorgebracht, gebroken.
houden tot de middelen van het kerkfonds
uitgeput zullen zijn. Dikwijls, aldus de
heer Saunders, zijn slechts enkele vakjes
leeg en een enkele maal vinden wij er een
bankbiljet in of een briefje: „Ga zo door,
een prachtig voorbeeld van vertrouwen in
de medemens!"
ALS U op een feestje of cocktail
partijtje in de Columbiaanse hoofd
stad Bogota wordt genodigd, kijk dan
wel uit naar de exotische „snackjes"
die men u daar presenteert. Zoutjes
en vishapjes zijn er, meestal, net als
bij ons, maar men kent er ook een bij
zondere delicatesse, die „Santandere-
anas" genoemd wordt.
„Probeer er eens eentje," noodt de
gastvrouw, terwijl zij haar gasten een
schaal voorhoudt met iets dat op het
eerste gezicht op een hoopje kleine,
kleverige dadels lijkt. Wel, men wil
dan niet onbeleefd zijn en steekt zo'n
hapje in de mond. „Wel lekker," vindt
de ene vreemdeling. „Afschuwelijk",
gruwelt de ander. En als men dan
voorzichtig informeert wat deze lek
kernij eigenlijk is, dan luidt het ant
woord: „Een miertje
ER IS geen tussenweg: men vindt
mieren verrukkelijk of men walgt er
van. Maar de Columbianen zijn ver
zot op hun Santandereanas zo ge
noemd naar het district waar ze „ge
wonnen" worden en alleen te krijgen
in het begin van de lente: een primeur
waarvoor zij gaarne van dertien tot
achttien gulden per pond neertellen!
Over het algemeen worden de dier
tjes geroosterd in honing, maar men
kan ze ook gezouten serveren. Zij be
horen tot een bijzondere soort van
reuzenmieren die in april en mei in
zwermen hun mierenheuvels in San
tander verlaten voor de paringsvlucht.
Wachtposten waarschuwen dan de
boeren in de omgeving, die hun werk
in de steek laten, zware schoenen en
handschoenen aantrekken om zich
tegen het mierengif te beschermen en
zich dan ijlings naar de „jachtvelden"
begeven om zoveel mogelijk mieren
te vangen voor de insekten naar hun
nesten terugkeren.
ALLEEN de vrouwelijke Santan
dereanas, herkenbaar aan de grootte
van haar vier vliesachtige vleugels,
worden gegeten. De mannetjes zijn te
klein en te mager. Ijverige mieren
vangers kunnen per dag wel vijftig
tot tachtig gulden verdienen, maar het
is niet alles schone winst. Na de
vangst moeten de insekten ontdaan
worden van koppen, vleugels en po
ten en dat is een secuur en tijd
rovend werk. Tenslotte worden de
rompjes gewassen. Als ze klaar zijn
voor de consumptie zijn ze ongeveer
tweeënhalve centimeter lang en zien
ze eruit als lange, zwarte maden. Nog
een miertje, mevrouw?
i
Een oorspronkelijk stripverhaal door Annie M G Schmidt en Fiep Westendorp
m
COPYRIGHT «WA» RATtTRM SYNBICAT*
71. Het bleek dat de leuze „slaan als er iets te
slaan valt" onmiddellijk insloeg. Want toen Tante
Patent zich omdraaide zag ze twee heren achter
zich in een duel gewikkeld. Het waren dokter Vierus
en Notaris Nopjes. De dokter dacht in 't geheel niet
meer aan zijn fondsspreekuur, hij had lak aan zijn
patiënten en hij sloeg, mepte en prikte met zijn stok,
terwijl de notaris al zijn droge acten en testamenten
vergat. Met een paraplu ging hij de dokter vol
haat te lijf. Ze gromden, steunden en vochten met
overgave, terwijl Tante Patent stond toe te kijken.
Wel, wel, dacht ze, ik moet toch een tikkeltje voor
zichtig zijn met mijn toespraken. Ze brengen alles
dadelijk in praktijk. Maar de grote sof naast haar,
lachte smakelijk. Hij begon zich thuis te voelen. En
het merkwaardige was dat de dames van de stad
de twee vechtersbazen aanvuurden. „Hup Nopjes!"
riep de een. „Hup Vierus", riep de andere. Tante
Patent besloot het strijdperk te verlaten. „Kom," zei
ze tegen de Sof, „We moeten even naar het be
lastingkantoor."
73. „We moeten neef Pech spreken!" herhaalde tante
Hennie. „Hij moet een eind maken aan die afschuwe
lijke geldverspilling voor een zinloze uitvinding. Zijn
vermogen raakt op. Er is nauwelijks voldoende om de
huur te betalen, laat staan mijn juwelen!" „En mijn
sigaren!" vulde oom aan. „En mijn sportwagen!" riep
een neef bitter. „Waar is Pech?!"
„Ja, waar is meneer Pech?" sprak op dat ogenblik
de belastinginspecteur, die naderbij gekomen was, „ik
heb een prettig bericht voor hem".
„Eindelijk een prettig bericht!" riep tante, „zeg het
mij maar inspecteur ik ben zijn naaste familie".
„Ah juist" zei de inspecteur, „het betreft een ver
zoek dat de heer Pech indertijd heeft gedaan om be
lastingverhoging. Dit verzoek is thans ingewilligd, zo
dat beslag kan worden gelegd op zijn resterend ver
mogen
Een kreet van afgrijzen ging op uit de verzamelde
familieleden.
„Een verzoek om belasting-verhoging!" riep tante
Hennie met een stem die trilde van toorn, „hoe kon
hij dat doen?! Dit is de druppel die de emmer doet
overlopen! Hij verdient niet, dat hij door zijn liefheb
bende familie wordt omringd! We willen hem nooit
meer zien!"
Panda had genoeg gehoord en opgewekt verliet hij
het schreeuwende groepje.
„Ze willen hem nooit meer zien" mompelde hij „wat
fijn voor meneer Pech! Nu kan hij eindelijk weer vrij
zijn en zijn eigen leven beginnen. Zijn pech is afge
lopen!"
EINDE VAN DIT VERHAAL
