Latijns-Amerika's uitweg: revolutie
der technici, met der advocaten
Om revoluties met hervormingen vóór
te zijn zullen westelijke hervormers
ook zichzelf moeten hervormen
IB
3-aal-laxia
Nederlanders in Hollandia
verkeren in het onzekere
i/ &e i n r- i i/ sin ii t
nnirabLnnnn i
BITTERE PILLEN
DR. CELSO FURTADO
OF FIDEL CASTRO
Eerste „Kussa's"
brachten ongeveer
een kwartje op
F-104 Super Starfighter-
contract getekend
Adviezen over de evacuatie van
gezinnen zijn tegenstrijdig
NV SLAVENBURG'S BANK
„(Joede toekomst voor
maatkleermakers"
Tweeling van twee
jaar verdronken
Groepsbelang overwinnen
Gigantische uitdaging
„Planning voor planning"
ZATERDAG 28 JULI 1962
5
LATIJNS AMERIKA - SLOT
HAARZIEKTE
SCHRIL
FIETSENDIEF
El-El
HOBBY
Talarius
Order van 700 min. voor
hoofdaannemer Fokker
Zeeleeuw in de IJsel
In Aalsmeer:
A A J
(Van onze reisredacteur W. L. Brugsma)
Het Latijnsamerikaanse halfcontinent ontwaakt en staat voor het ontzaglijk
alternatief: revolutie of hervormingen. Het heeft na zijn bevrijding van het
Spaans-Portugese kolonialisme een lange periode gekend van semifeodalisme.
De revolutionaire uitweg kan niet langer gezien worden in de gangbare termen
van de „Zuidamerikaanse opstanden", de onduidelijke opstanden in de bananen
republieken. Want die „Pronunciamentos" waren geen opstanden, maar machts
grepen van de clans der heersende klassen, strijd om de vraag wie er nu aan de
beurt was om zijn zakken vol te stoppen. Aan die karikaturale toestand heeft de
Cubaanse revolutie een einde gemaakt, Castro heeft Latijns-Amerika aangehaakt
bij een herkenbare, wereldwijde werkelijkheid.
Afrikaanse produkten beschermt met zulke
hoge tarief muren, dat Latijnsamerikaanse
landen buitengesloten worden, dan smoort
men het welslagen van de Allianza in de
kiem. En dat welslagen is evenzeer een
Europees als een Amerikaans belang.
De dringende realiteit van de Latijns
amerikaanse pre-revolutie demonstreert
de noodzakelijkheid van wat president Ken
nedy de „grand design" van de Ameri
kaanse en westelijke politiek noemt. Het
Daarmee is het alternatief
duidelijk geworden: de
macht der heersende klasse,
de semidictatuur der semi-
feodaie oligarchie loopt op
haar laatste benen. Zal zij
worden vervangen door de
dictatuur van een andere
klasse, die der ondergepri-
viligeerden? In Latijns-
Amerika zijn dat doorgaans
de achterlijke, ongeletterde
boerenmassa's. Die zouden
geleid worden door links-
revolutionaire „Caudillo's",
oude en neo-communisti-
sche partijen, die de revo
lutie primair stellen en de
ontwikkelde maar contra
revolutionaire klassen on
derdrukken of, zoals in Cu
ba, uitstoten. Of kunnen de
heersende klassen worden
hervormd, kan de anachro
nistische, verstarde, meestal
op grootgrondbezit geba
seerde maatschappelijke
structuur worden „geopend"
en gemoderniseerd door
economische ontwikkeling
en industrialisatie? Kunnen
de fundamentele klassen
tegenstellingen die in La
tijns-Amerika nog aller
wegen bestaan zo worden
verzacht, dat zjj door com
promissen kunnen worden
overbrugd? Want dat is de
essentiële voorwaarde voor een parlemen
taire democratie.
In termen van wenselijkheid gezien valt
over het antwoord niet te twisten.' Men
hoeft de Cubaanse revolutie zijn humanis
me niet af te strijden, de onderdrukten en
vernederden hebben het recht op te staan.
Maar zij betalen een verschrikkelijke prijs
aan de tot beginsel verheven klassenvij and
schap, een geestelijk verlies aan rechten
en vrijheid, die mogelijk zouden zijn ge-
weest, een materieel verlies aan potentieel,
de bekwaamheid der niet- of contra-revo
lutionaire bourgeoisie. Zeker is het huma
nisme der evolutionaire hervormers supe
rieur. Dat zijn weg langer is, wordt ge
compenseerd door het feit dat het niets
weggooit, dat het op verzoening berust en
groter ontwikkelingsmogelijkheden aan
mens en maatschappij laat. De Latijns-
Amerikaanse keuze zal natuurlijk niet, of
niet alleen, door wenselijkheden worden
bepaald. Het Westen, in de eerste plaats
de Verenigde Staten, moet het Latijns-
Amerika mogelijk helpen maken voor een
versnelde evolutie te kiezen. En niet alleen
uit humanistische overwegingen, maar ook
uit zucht tot lijfsbehoud. Want Latijnsame
rikaanse landen die voor revolutie kiezen,
moeten, gelijk Cuba, onverbiddelijk steun
en bescherming zoeken bij het Russische
blok. President Kennedy heeft het funda
mentele alternatief duidelijk begrepen en
er de „Alliantie voor de Vooruitgang" op
gebaseerd. Ik heb geen communistisch di
plomaat gesproken die het niet een briljant
plan noemde. Alleen twijfelen zij aan de
uitvoerbaarheid ervan. En niet zonder re
den.
De „Allianza", die maatschappelijke her
vormingen in Latijns-Amerika als uit
gangspunt neemt, zal op gigantische moei
lijkheden stuiten. In de eerste plaats op
de weerstand der heersende klassen die
heeft geen zin dat West-Europa teniet doet
wat de Verenigde Staten bouwen, zo min
het zin heeft dat Amerika's „business" on
dermijnt wat Amerika's regering opbouwt.
Het ondergeschikt maken van groepsbe
langen aan Amerikaanse, aan de belangen
van de westelijke wereld, wordt een abso
lute voorwaarde om te voldoen aan de uit
daging die de huidige situatie aan het
Westen stelt.
Die uitdaging is alleen in Latijns-Ameri
ka al gigantisch. De Allianza zal fouten
En dit is de revolutie der amateurs,
de advocaten als Castro en Juliao,
de emotionele genoegdoening,, de
kldsscnvijandscliap eri ae verschrikke
lijke prijs: het verlies van rechten en
vrijheden die mogelijk zouden zijn
geweest.
zich niet in eigen vlees willen snijden.
Maar het zal niet bij hervormingèn in La
tijns-Amerika alléén kunnen blijven, de
westelijke hervormers zullen ook zichzelf
moeten hervormen. De Verenigde Staten
zullen zich in Latijns-Amerika moeten be
vrijden van de reputatie, die zij zich met
hun economisch imperialisme hebben ver
worven, namelijk dat zij als economisch
sterkere een aantal economisch zwakkere
landen in een worggreep hebben genomen,
dat zij als brave democraten dictators en
reactionaire oligarchieën hebben gesteund,
omdat zulks de makkelijkste manier van
zaken doen was. Die reputatie was lang
niet altijd verdiend Latijns-Amerika is
een gevarieerder continent dan men denkt
maar zij is wel algemeen verbreid.
Het zal noodzakelijk zijn dat het Westen
de ontwikkelingslanden niet langer alleen
als afzetgebieden en grondstoffenleveran-
ciers ziet. Het heeft geen zin een land als
Colombia dat van koffie-export leeft, eco
nomische steun te verlenen en tegelijker
tijd toe te laten, dat de koffieprijs op de
Amerikaanse markt zo ver keldert, dat
Colombia daardoor meer verliest dan het
aan steun krijgt. En dat kan West-Europa
zich ook aantrekken: wanneer de Europe
se Economische Gemeenschap eigen en
Dit is het gezicht van Latijns-
Amerika dat een revolutie nodig
heeft, die der technici, economen,
agronomen en ingenieurs, die niet
spelen met de magen van honge-
rigen, maar ze vullen.
moeten maken, geld verspillen, verliezen
lijden om al was het maar ten dele
te slagen. Men kan geen oorlog voeren
zonder soldaten en veldslagen te verliezen.
Het is de overmijdelijke prijs voor de late
start, de altijd angstige trage bewustwor
ding van een noodzaak door een democra
tie. De economische ontwikkeling van een
onafzienbaar achtergebleven gebied
vergt zoveel tijd, dat er ook extra geld zal
moeten worden gespendeerd aan niet-pro-
duktieve sociale projecten om de revolu
tionaire spanningen onder controle te hou
den, om de massa's althans hoop te geven.
Wat die hoop vermag, toont het voor
beeld van Venezuela's Romulo Betancourt.
Hij heeft Fidelistische rebellies tot nu toe
weten te bedwingen door de steun van de
Venezolaanse boeren. Die steun kreeg hij
omdat zijn landhervorming aan veertigdui
zend boeren eigen grond heeft gegeven.
Dat is het tastbaar bewijs waarop de hoop
der anderen zich grondt.
Oyerschatting van de kansen van de Al
lianza kan haar evenveel kwaad doen als
defaitisme. Er zijn landen die zelfs niet
over deskundigen beschikken om ontwik
kelingsplannen op te stellen. Daar geldt de
noodzakelijke „planning" eerst de „plan
ning" zelf. Het is niet uitgesloten dat de
revolutionaire spanningen in sommige lan
den niet onder controle kunnen worden
gehouden, dat er méér Castro's zullen ko-
De Amsterdamse correspondent van
Utrechtsch Nieuwsblad
vertelt wat over
„het Leidseplein en haar omge
ving".
Ik weet wel een goed middel tegen
haar-uitval.
Over het Hilton Hotel weet het
Nieuwsblad van het Noor
den mede te delen:
„de kamers zijn luxueus maar
praktisch ingericht",
een wel zéér schrille tegenstelling,
die mij bijzonder getroffen heeft.
Een meneer schrijft aan Dagboeka
nier van Het Parool een inge
zonden stukje dat begint met de
zinsnede:
het is mij een behoefte u het vol
gende staaltje van zakelijk onfat
soen te signaleren: ik stal in de
fietsenstalling op het plein
mijn twee bromfietsen en de fiets
van mijn zoon.
Het stukje gaat nog een heel eind
verder, maar deze zelfbeschuldi
ging is mij voldoende.
Werden er twee kleine
bloemstukken op neergevleid.
schreift De Volkskrant fein-
tjes in het verslag van een be
grafenis.
FRANS
Over Rika Jansen deelt het
Utrechtsch Nieuwsblad
mede:
„zei een Franse impresario tegen
Manders: die vrouw is steen
goed".
Toch gaat er niets boven het origi
nele Frans: „cette femme est pier-
rebonne".
De heer P. van Oosten gaat
„na precies 35 jaar lang schepen
van diverse pluimage door zijn
sluis geschut te hebben, met pen
sioen"
vertelt Haarlems Dagblad.
Ik vernam, dat hij zich nu gaat
wijden aan het houden van vogels
van diverse tuigage.
De eerste belangrijke veiling van „kus-
sa" een voor Nederland geheel nieuwe zo
mergroente, heeft gisteren in de Cofip.
Tuinbouwveiling te Rotterdam plaats ge
had. 1350 van deze komkommerachtige
vruchten gingen voor een prijs van 22 tot
25 cent per stuk van de hand. „Kussa" is
van oorsprong een gewas uit de tropen en
subtropen.
Men raamt de totale oogst van dit jaar
op ruim 4 miljoen vruchten. Deskundigen
verwachten dat de groente, waarvan de
smaak te vergelijken zou zijn met die van
asperges, binnen afzienbare tijd een vaste
plaats veroverd zal hebben op het menu
van de Nederlandse huisvrouw, ook al om
dat de prijs aanvaardbaar zal zijn: iets be
neden de 0,50 per stuk.
Sinds de import van de tomaat, rond de
eeuwwisseling, heeft de Nederlandse tuin
bouw nimmer een geheel nieuwe groente
op de markt gebracht. En geheel nieuw
voor Nederland mag men de „kussa" wel
noemen. De groente wordt in Zuid-Europa
vrij veel gegeten.
„Kussa" eist een korte kooktijd en is met
een bloemkoolsausje of gestoofd met wat
zout, peper en nootmuskaat smakelijk. Ook
kan men de vrucht in schijven gesneden en
gepaneerd bakken.
Gisteren is in Den Haag een tweetal
contracten ondertekend, waarin de Fokker
fabrieken als hoofdaannemer van de ZG
noordgroep de levering is opgedragen van
350 Lockheed F-104 g Super Starfighters
voor de koninklijke luchtmacht en de
Duitse luchtmacht, die respectievelijk 95 en
255 toestellen van dit type zullen ontvan
gen. De Bundesambt für Wehrtechnik und
Beschaffung (BWB) had reeds namens de
Duitse regering het contract getekend.
Met deze order zal een bedrag van
ruim 700 miljoen gemoeid zijn, niet mee
gerekend de motoren en de elektronische
uitrusting. In augustus 1960 vonden de eer
ste contractonderhandelingen plaats, die
einde 1961 resulteerden in een principiële
overeenstemming over de voorwaarden
van het contract.
HOLLANDIA (ANP) Vele Nederlanders in Hollandia verkeren in grote onzeker
heid omdat men de opvattingen in Den Haag en Hollandia over het karakter van de
maatregelen om Nederlandse vrouwen en kinderen uit Nieuw-Guinea te laten ver
trekken als sterk van elkaar afwijkend beschouwt. Overal wordt de klacht gehoord
dat men niet weet waar men aan toe is en dat de toch al moeilijke beslissing om
gezinsleden naar Nederland vooruit te zenden daardoor nog zwaarder te nemen valt.
Hoewel ook in Hollandia van het begin
af de nadruk is gelegd op de vrijwillig
heid van de evacuatie van gezinnen heeft
men algemeen de indruk dat er wordt ge
streefd om in een bepaalde termijn zoveel
mogelijk vrouwen en kinderen te doen ver
trekken. De mededeling over de evacuatie
van het ministerie van Binnenlandse Za-
Advertentie
NIEUWE GRACHT 98
SCHOTERWEG 3
men, dat Kennedy's regering dan de druk
tot gewapende interventie niet zal kunnen
weerstaan.'hetgeeri Amerika's rejififatie' in
de zuidelijke helft van het Continent vérder
zou beschadigen.
Het is zeker dat in een aantal landen
preventieve, contra-revolutionaire staats
grepen zullen worden gedaan, zoals in Ar
gentinië waar het leger de revolutie-per
stembus teniet deed (en het Peronisme-
zonder-Perón staat dichter bij het Fidelis-
me dan menigeen meent). Die zullen het
anachronisme slechts verder verstarren en
de revolutie naderbij brengen.
De hoop voor de Allianza kan slechts
de mogelijkheid gelden, dat in een aantal
landen, Brazilië voorop, de hervormers het
pleit zullen winnen, dat er een kern kan
worden gevormd, die bewijst dat er een
betere uitweg is dan de dictatuur van de
heersende of de onderdrukte klasse. Want
de revolutie die de hongerige massa's van
Latijns-Amerika nodig hebben is niet die
van de amateurs, de advocaten zoals Cas
tro en Juliao, die slechts emotionele of in
tellectuele genoegdoening verschaft. De
daadwerkelijke revolutie is die van de mo
derne technici als Celso Furtado, de eco
nomen, ingenieurs en agronomen, die niet
spelen met de magen van hongerigen,
maar ze vullen.
De heer N. Molenaar, voorzitter van het
bedrijfschap voor het Maatkledingbedrijf,
heeft verklaard dat het aantal vestigings
mogelijkheden in Nederland voor gekwali
ficeerde maatkleermakers ongekend groot
is.
Hij zei ook dat het bedrijfschap erin is
geslaagd een regeling tot stand te bren
gen, die het mogelijk maakt dat ook voor
het maatkledingbedrijf via een bijzonder
waarborgfonds voor het ambachtsbedrijf
te Amsterdam overname-kredieten worden
verstrekt.
De heer Molenaar sprak in Utrecht ter
gelegenheid van de uitreiking van diplo
ma's voor het herenmaatkleermakersbe-
drijf.
Inwoners van Rheden kwamen de politie
vertellen dat er een zeeleeuw in de IJsel
zwom. De politie geloofde dat eerst niet,
maar toen een agent ging kijken, bleek dat
de tip geen grap was maar werkelijkheid.
De rijksbakenmeester heeft pogingen ge
daan het dier te vangen, maar is daarin
niet geslaagd. De zeeleeuw is verdwenen.
Nederland heeft deze week twee bittere
pillen achter elkaar moeten slikken. De
overhaaste uittocht uit Nieuw-Guinea en
het door het voorlopig verslag van de spe
ciale Kamercommissie nog eens opgera
kelde Duits-Nederlandse verdrag. Het
laatste heeft tot nu toe heel wat meer com
mentaar uitgelokt dan het eerste en het
luidde vrijwel unaniem onvriendelijk,
HET PAROOL, dat zich afvroeg „Maar
is dit alles geen mosterd na de maal
tijd?" staat met dat scepticisme zo goed
als alleen. Het ALGEMEEN DAGBLAD
houdt daarentegen vol: Dat verdrag kan
geen werkelijkheid worden. Aanvaarding
ervan zou, menen wij, een belediging voor
onszelf betekenen".
DE TIJD-DE MAASBODE stelt vast:
„Niet een schuldbewust en tot redelijke
genoegdoening bereid Duitsland, dat ro
yaal zijn erfelijk belast geweten wilde zui
veren, maar een keihard Wunderkind, dat
er op uit was de tegenpartij het vel over
de oren te halen, heeft tegenover Neder
land aan de conferentietafel gezeten." en
komt tot dezelfde conclusie als het Rot
terdamse ochtendblad: „Wie het onderha
vige verdrag een Generalbereinigung
durft te noemen, veroorlooft zich een bru
taal cynisme. Wij verwachten dan ook,
dat de Kamer het oordeel van haar Bij
zondere Commissie ten volle zal onder
schrijven."
VRIJ NEDERLAND schaart zich meer
aan de kant van HET PAROOL: „De he
ren. Kamerleden moeten in hun late woede
bedenken dat zij vroeger waakzaam had
den moeten zijn. Het is namelijk moeilijk
aan te nemen dat onze anders zo knappe
onderhandelaars het onderste uit de kan
hebben gehaald. Zij wisten met wie zij te
doen hadden, maar waren zij voldoende
overtuigd van het belang van de zaak
waarvoor zij vochten? In ieder geval heb
ben zij zich met een armzalig kluitje in het
een vrij ongeïnteresseerd Nederland, dat
liever zaken doet met Duitsland dan op
komt voor de belangen van degenen die
zich tegen de nazi's hebben verzet."
DE GROENE gaat nog een stapje ver
der en meent dat men het resultaat van
de onderhandelingen niet alleen aan de Ne
derlandse delegatie mag wijten:
„Het is toch zo, dat een delegatie van
nature zal handelen in de geest van het
delegerende volk. En men zal moeilijk kun
nen staande houden dat het inderdaad
halfzachte verdrag, dat nu ter ratificatie
op tafel ligt, niet in de geest van het
Nederlandse volk is, dat het, om eens iets
te zeggen, in geen enkele verhouding staat
tot de mentaliteit waarmee wij na de oor
log de Duitsers hebben benaderd. Men kan
nu wel zeggen: de onderhandelaars zijn er
niet in geslaagd om de Duitsers het één
en ander aan hun verstand te brengen,
maar beter zou het zijn vast te stellen dat
wij, de Nederlandse gemeenschap, daar
niet in zijn geslaagd. Als men het begrip
„slagen" hanteert verondertelt men een wil
om iets te doen. Welnu, we beweren dat
het de Nederlanders in het algemeen, de
regeringen en het parlement voorop, zelfs
aan die wil ontbroken heeft.
De laatste tien jaren hebben we officieel
niets anders gedaan dan de Duitsers ter-
wille zijn."
Naar aanleiding van de tweede bittere pil
riet laten sturen. En dat is de 'schuld van die uit Hollandia, schrijft het PAROOL:
„In de Nieuw-Guinea-affaire is thans wel
het ogenblik aangebroken, waarop aan al
le illusies een einde is gekomen. De ver
blindheid heeft lang geduurd. Het blijkt
b.v. uit het feit, dat nog tot voor enkele
weken in Nederland nieuw personeel voor
de gouvernementsdienst werd aangewor
ven, alsof er niets aan de hand was. Thans
krijgen de gezinnen van de ambtenaren
een overhaast vertrek aangeboden. Alles
blijkt plotseling op losse schroeven te
staan. Het schokkende hierbij is, dat eigen
lijk van een zeer verrassende en onver
wachte wending der dingen nauwelijks kan
worden gesproken. Een regering met wat
inzicht en zin voor de werkelijkheid had
de gang van zaken kunnen en moeten voor
zien. Men zou het woord misleiding kun
nen gebruiken, wanneer dat niet een op
zet suggereerde, die billijkheidshalve niet
aanwezig mag worden verondersteld. Doch
de lichtvaardigheid en het gebrek aan in
zicht zijn zeer ver gegaan".
HET VRIJE VOLK gewaagt van „een
illusie die doden kost" en VRIJ NEDER
LAND, dat met azijnige pen zijn veroor
deling van het Guineabeleid in één tirade
verbindt met de repatriëring der stoffe
lijke overschotten, concludeert: „De lief
hebbers van een gewelddadige oplossing
in Indonesië hebben de wind steeds meer
in de zeilen gekregen; en degenen in Ne
derland die slechts „eervol" willen wij
ken voor geweld krijgen straks nog hun
zin. Zij kunnen nu geld storten op een par
ticuliere girorekening voor het overbren
gen naar Nederland van de militairen die
in Nieuw-Guinea gesneuveld zijn voor hun
als principe vermomde rancune. En de
regering die eerst laat verklaren dat het
transport van de gestorven militairen te
duur is en die nu, haar zoveelste draai
nemend, bij monde van minister Visser
verklaart dat het allemaal een kwestie
van hygiëne is, kan rustig blijven zitten.
In de politiek neemt men het niet zo nauw
met de hygiëne"
ken in Den Haag, die vrijdag in Hollan
dia bekend werd, heeft echter een heel
ander licht op de zaak geworpen. Daar
bij komen feitelijke tegenstellingen naar
voren. In deze mededeling wordt gezegd,
dat er geen aansporing tot vertrek is. Vele
Nederlanders in Hollandia vragen zich af
hoe dit te rijmen valt met het feit dat
hoge ambtenaren in Nieuw-Guinea „het
voorbeeld" zullen geven door ook hun ge
zin te doen repatriëren. In de mededeling
van het ministerie wordt voorts betoogd
dat er geen „luchtbrug" zal worden ge
legd tussen Nieuw-Guinea en Nederland,
hetgeen impliceert dat het vervoer met
normale lijnvliegtuigen zal moeten geschie
den. In een officiële mededeling die vrij
dag in Hollandia werd verstrekt wordt ech
ter gezegd dat „in afwachting van dg
toeloop van gegadigden ongeveer ze
venduizend een uitgebreide organisatie
is vereist, niet alleen op het gebied van
de transportgelegenheid doch ook op dat
van de administratie". Voorts wordt daar
in gesproken van een „schema voor extra
vluchten", dat op 31 juli zal ingaan. Hier
uit kan worden afgeleid dat reeds volgen
de week dinsdag het eerste extra vlieg
tuig uit Biak naar Amsterdam zal ver
trekken. „Om het systeem van extra vlieg
tuigen zo rendabel mogelijk te kunnen ex
ploiteren is het gewenst dat men zich zo
spoedig mogelijk opgeeft" aldus staat el
ders in de mededeling te lezen.
Tegenover een gereserveerde houding
van het ministerie van Binnenlandse Za
ken in Nederland, volgens sommigen in
Hollandia ingegeven door angst dat er in
Nieuw-Guinea een soort panische exodus
zou ontstaan waarvan in Hollandia ech
ter niets valt te bespeuren staat de uit
gebreide organisatie, die thans in Nieuw-
Guinea wordt opgebouwd om de afvoer
der gezinnen te regelen.
Zo is in Biak waar zich het interna
tionale vliegveld van Nieuw-Guinea be
vindt een speciaal kantoor opgericht
dat de coördinatie van het vervoer naar
Nederland tot taak heeft.
Inmiddels is vrijdag in Hollandia ook of
ficieel de garantie-regeling bekendge
maakt. De geëvacueerde gezinnen zullen
in Nederland worden opgevangen, salaris
sen kunnen vóór de normale datum van
uitbetaling worden opgenomen ter bestrij
ding van de eerste kosten in Nederland
en er is een regeling op voorschotbasis ge
troffen voor bestrijding der extra kosten
van de vestiging in Nederland.
Ondanks de verwarring, die door de te
genstrijdige interpretaties over de „vrijwil
lige evacuatie" zijn veroorzaakt, is er vrij
dag, naast annuleringen, opnieuw een aan
tal verzoeken ingediend voor passage naar
Nederland. Ook hebben opnieuw enkele
particuliere ondernemingen die trou
wens informeel door het gouvernement
werden geadviseerd om het voorbeeld van
de overheid te volgen passage geboekt
voor de gezinnen van hun personeelsleden.
De „Zuiderkruis" is inmiddels, vrijwel
volgeboekt, uit Hollandia naar Nederland
vertrokken. Ook de Nieuw-Guinearaad
houdt zich bezig met de kwestie der eva
cuatie. Vrijdag zou de raad beginnen met
de openbare behandeling der begroting van
Nieuw-Guinea voor 1962. Op voorstel van
de twee Nederlandse leden De Rijke en Van
Zeeland werd echter besloten, met geslo
ten deuren „urgenter zaken dan de be
groting" te behandelen. Het is niet moei
lijk te raden dat deze „urgente zaken" de
evacuatie betreffen.
Twee jongetjes van twee jaar, tweelin
gen, zijn gistermiddag in de Westeinder-
plas bij Aalsmeer verdronken nadat zij uit
een box waren geklommen. Zij zijn op een
doos in de box gaan staan en zo over het
hekje gestapt. Daarna zijn ze naar de wa
terkant gekropen en in het water gevallen.
De moeder bemerkte wat er gebeurd
was tien minuten nadat zij voor de laat
ste keer naar de kinderen had gekeken.
Drie artsen zijn gedurende twee uur be
zig geweest met kunstmatige ademhaling.
De kinderen waren zoontjes van de fa
milie Lok, die sinds kort in Aalsmeer
woont.
