IJmuider Courant | 1962 | 2 augustus 1962 | pagina 9

Het verdwenen manuscript

Zuidzee-eilandje geteisterd
door vliegende vissenplaag

r H

TANTE PATENT EN DE SOF

PANDA EN DE MEESTERSCHATGRAVER

Ons vervolgverhaal

Antikerkelijke actie
in de Oekraine

Noodkreet uit Cubaanse
gevangenis

ma

Ook kankerspecialisten
mogen niet fotograferen

Hoe is het ontstaan?

„Van Dam
tot Dam"

DONDERDAG 2 AUGUSTUS 1962

door H. Wolfram Geizsler

1 niet!"

«1

In twee jaar 74 kerken
en synagogen gesloten

Onderzoek naar kanker

Tatoeëren een misdaad

m n

nis iitffii

Dit woord
HANDICAP

45)

Het was vijf minuten voor acht.
Denis wist nu dus blijkbaar, wie mr.
E Reineke uit Hamburg was. Maria had
hem natuurlijk gewaarschuwd. Ze ver-
moedde, dat Fox haar spel begon te
doorzien. Hoe de dingen zich verder
E in de loop van deze dag hadden ont-
wikkeld, kon ze onmogelijk weten.
Mademoiselle Zanetti? Die was in
haar kamer, deelde de portier hem
mede. Hij belde het nummer. Meneer
werd verzocht boven te komen. Uit-
1 stekend! Terwijl Fox op de lift wachtte,
had hij het gevoel dat hem een pak
van het hart viel. Zijn vrees, dat Da-
riotis zich ondanks alles toch met Ma
li ria in verbinding had gesteld, bleek
dus ongegrond te zijn.

Hij klopte op de deur van kamer 34.

Binnen" antwoordde Maria met haar

E warme, diepe stem.

Haar kamer was een van die aardige

E Franse hotelkamers, waar het bed

E overdag tot een fleurige divan wordt

omgetoverd. In het midden van de

kamer stond een tafeltje, gedekt voor

E twee personen.

„Je bent keurig op tijd", zei Maria
hem tegemoet lopend. Niets wees erop
dat hun afscheid de vorige avond min-
E der plezierig was geweest. „Misschien
verbaast je die gedekte tafel? 't Heeft
niets bijzonders te betekenen. Ik wil-
de alleen voorkomen dat we weer ge
il stoord zouden worden. Dat beviel me
E gisteravond allesbehalve".

H Fox gaf haar een handkus. „Mag ik

je zeggen dat ik jou en je zelfbe-

E heersing nooit meer heb bewonderd

dan gisteravond?"

1 „Ik hield me goed terwille van

1 jou, bedenkend, dat je voor alles

E geen scène wilde. Maar laten we er

niet meer over praten, hoewel ik na-

tuurlijk wel nieuwsgierig ben. Ik ben

E zelfs in het algemeen nieuwsgierig

E van aard. Je bent dus vandaag in

St. Germain geweest?"

„Je bedoelt, om zuster Madeleine

E te ontmoeten?"

E „Inderdaad".

„Ik heb haar niet ontmoet".

Maria keek hem aan en haalde

E even haar schouders op „Vermoe-

delijk was je niet alleen?"

„Hoezo?"

„Ik neem aan, dat die Yvonne je

E begeleidde, of vergis ik me daarin?"

E „Je vergist je niet, Maria".

„Zie je wel!" Ze maakte een veel-

zeggend gebaar. „Maar dan heb je

E precies bereikt, wat je wilde".

E „Wat bedoel je?"

„Nu je 't mij vraagt: ik ben van

mening, dat Yvonne zuster Madelei-

E ne is".

E Fox keek haar sprakeloos aan. Hij'

was zo verbluft door haar bewering

E en de rust, waarmee ze deze. uit-

E sprak, dat hij een ogenblik in pa-

E niek raakte en dacht: Als dat waar

is, dan heb ik Luigi's papieren wel

aan de juiste persoon meegegeven!

Het volgende ogenblik was hij ech-

ter over de eerste schrik heen en

schudde het hoofd. De glimlach, waar-

E toe hij zich dwong, was echter alles-

5 behalve echt.

E „Ik ken Yvonne té goed".

„Och Fox, je ként de vrouwen

E Dat was de tweede jonge vrouw,
die hem dit recht in zijn gezicht
zeil Werktuiglijk herhaalde hij de
ls zelfde woorden ten antwoord: „Maak
E me niet ongelukkig, Maria! Ik heb
1 een grote dunk van me zelf als vrou-
1 wenkenner".

E „Zoals alle mannen, Fox! Ik ben

de enige vriendin, die het goed met

je meent, en ik zeg je: Yvonne houdt

van je!"

j§ „Maar zij meent 't niet goed met

me.is dat mogelijk?"

„Bij vrouwen is alles mogelijk".

antwoordde Maria. „Hoe zouden we

ons anders tegenover jullie kunnen

handhaven?"

Ook nu zweeg hij enige tijd na

E dit antwoord. Allerlei gedachten

ff spookten door zijn hoofd.

Tenslotte zei hij enigszins aarze-

lend: „Maar dit is volkomen waan-

E zin, Maria!"

„Zoals je wilt. Ik ben niet zo in-

telligent als zij en ik ken de situa-

E tie ook niet zo precies. Ik weet een

E en ander uit jouw mededelingen. Na-

tuurlijk kan ik me vergissen.

„Bedenk toch, dat.

„Ik heb de hele dag niets anders

gedaan dan nadenken. Niemand trok 5

zich iets van mij aan. Maar denk

jij ook eens goed na! Wie wist, dat

Dariotis die papieren naar Parijs e

had gebracht? Wij konden het slechts E

vermoeden, maar voor ons stond

het niet vast".

„Dat is waar.E

„Er was één plaats, waar men E

dat werkelijk wist, en dat was Lou-

ha. Vertelde je me niet over een e

telegram uit Louha, dat je bij Da- E

riotis zag liggen en dat je eigen-

lijk op het spoor bracht?" e

„Inderdaad!" E

„In Louha was men natuurlijk op E

de hoogte, want men verwachtte hem

daar immers. Anders had men hem e

dat telegram niet gezonden. In Lou-

ha waren drie mensen; Madame Ber- E

nard en die geheimzinnige meneer

Denis zaten te wachten op Dariotis, e

die de papieren zou brengen. Zij zijn e

dus stellig niet naar Parijs gegaan, |j

om ze te stelen. Verder was er

Yvonne.

„Je vergeet", onderbrak Fox haar,

„dat tijdens mijn verblijf op het slot e

Louha een ander telegram kwam, E

waarin zuster Madeleine waarschuw-

de voor de komst van dr. Fox. Yvonne s

was intussen niet van Louha weg ge- e

weest."

„Men kan iemand anders opdracht

geven om te telegraferen", zei Ma-

ria „Dat is helemaal niet moeilijk E

en bewijst niets. Mijn lieve, goede

Fox, je bent thans erg opgewonden,

morgenochtend zul je de dingen wel E

nuchterder kunnen bekijken. Natuur- E

lijk wil ik niet beweren, dat mijn ver- g

moeden absoluut juist is. Het spijt

me, als ik je zenuwachtig heb ge- e

maakt want dat was helemaal niet E

mijn bedoeling. Eigenlijk zou ik me

niet met dit soort dingen moeten in- e

laten, omdat ik geen ervaring hebE

Ik hoopte alleen je een beetje te kun- E

nen helpen. Ik wilde dat zo graag,

Fox hoorde nauwelijks wat ze zei. e

Hij dacht eraan, dat Denis 's mor- s

gens vroeg naar Louha was vertrok- E

ken, en dat hij, Fox, Yvonne zo snel

mogelijk mét de papieren, achter e

hem aan had gezonden! Vanavond had e

hij Maria Zanetti voor de feiten wil- e

len stellen, welke hij zelf sinds enke-

le uren wist, en hij had haar willen

meedelen, dat hij thans het bewuste

document hadEnkele duistere pun- e

ten, welke nog overgebleven waren, E

zouden dan ook wel worden opgehel-

derdE

Thans sloeg Maria hem echter alle

troeven uit handen. En het manus-

cript was onderweg naar Louha, of e

naar de duivel, wat waarschijnlijk op s
hetzelfde neerkwam

„Het spijt me werkelijk heel erg, e

dat ik je goede stemming en eetlust e

heb bedorven", zei Maria. „Zullen E

we maar annemen, dat ik 't bij het

verkeerde eind heb? En als dat niet e

zo zou zijn, wel.Er zijn nu een-

maal van die dingen, die sterker zijn E

dan een mens. Je moet je daarbij

neerleggen. Dat is veel eenvoudiger." es

Haar woorden prikkelden Fox op- E

eens en met enige moeite overwon E

hij zijn verwarring. Hij besefte, dat

hij haar in dit spel wellicht toch nog

zou kunnen overtroeven. e

Hij streek met zijn hand langs zijn E

kin en zuchtte. „Misschien heb je ge- 5

lijk", zei hij, „en waarschijnlijk zou

't beter zijn, als ik eindelijk de be- e
lofte nakwam, welke ik je deed."

Maria zweeg en keek hem vragend E

aan.

„De laatste dagen waren onverdra- e

gelijk warm, en onverdragelijk in e

élke zin.Men zou eigenlijk tot rust

moeten komen en zich troosten met

de gedachte, dat men ijzer nu een- e

maal niet met handen kan breken, e

Dat ook Fox dat niet kan.."

„Wat is dat voor onzin?" riep Maria

uit, het spel even goed spelend als hij.

„Hadden we niet afgesproken, om e

een week vakantie te nemen, sa- E
men.vroeg hij.

„Dat is het laatste, waaraan ik je e

zou willen herinneren", antwoordde e

Maria „Ik ben bang, dat je er de E

rust niet voor zou kunnen opbrengen."

„We zouden 't toch kunnen probe-
ren", mompelde hij.

Maria haalde even haar schouders

op. „Zoals je wilt. Ik vind het een

heerlijk plan. Zullen we naar ons
mooie blauwe meer teruggaan?"

(Wordt vervolgd)

Een creatie van de Milanese ontwer
per Baldini. Diens collectie voor de
komende herfst en winter is duidelijk
geïnspireerd door de haremdracht. Het
materiaal is rode en zwarte shantung.

WENEN. Ofschoon de Russische grond
wet vrijheid van godsdienst waarborgt,
gaat de ondergrondse strijd tegen elke reli
gieuze activiteit ongestoord verder. Volgens
het partijblad „Pravda Oekrainy" van
12 juli werden er in het gebied van Sjito-
mir in de loop van de laatste twee jaren
74 othodoxe en rooms-katholieke kerken,
alsmede synagogen gesloten. Volgens het
atheïstische handboek bereikt dit getal
voor de gehele Sovjet-Unie een hoogte van
duizenden in de loop van een jaar. Op het
ogenblik zijn er in de Sovjet-Unie nog
slechts tweeduizend kerken en kapellen,
kloosters, twee religieuze academies en
vijf seminaries voor toekomstige priesters.
Voor de veertig miljoen gelovigen, die zich
dus als zodanig opgeven, staan slechts der
tigduizend geestelijken ter beschikking.
Toch gaat de stille strijd nog verder, want
het blad schrijft: „Wij hebben nog veel
werk te doen. Men moet alle Sovjet-men
sen wapenen met een wetenschappelijke
wereldbeschouwing".

Britse onderzoekers bestuderen het ver
band dat er mogelijk bestaat tussen het
voorkomen van maagkanker en de hoe
veelheden zink en koper die in aardap
pelen en aarde worden aangetroffen. In
een rapport van het Cancer Research
Committee van het University College
van Noord Wales wordt gezegd dat de
correlatie tussen maagkanker en het zink
gehalte van de aarde, die in bepaalde
delen van Noord Wales, Cheshire en een
stad in Devonshire wordt aangetroffen,
op bepaalde manieren wellicht door het
kopergehalte van diezelfde aarde wordt
bepaald. In de meeste van de bestudeer
de gebieden bleek er een te grote hoe
veelheid zink in de tuinaarde te zijn
waar zich een overlijdensgeval ten gevolge
van kanker had voorgedaan. Maar de tot
dusverre geanalyseerde hoeveelheden
aardappelen en aarde zijn onvoldoende om
tot een besliste conclusie te leiden.

BRAZZAVILLE (AP) Tatoeëren, het
bijvijlen van tanden en het aanbrengen
van andere lichamelijke kentekenen is in
voormalig Frans Kongo een misdaad ge
worden, die kan worden gestraft met ma
ximaal twee jaar gevangenisstraf en een
boete van ongeveer zevenduizend gulden.

De bedoeling van de maatregel is het
op den duur onmogelijk te maken dat per
sonen aan dergelijke kenmerken kenbaar
zijn als leden van bepaalde stammen of
ethnische groepen. Men wil hierdoor de
scheidslijnen tussen de groepen doen ver
vagen.

HAVANA (Cuba) (AP) Twee mannen
die verleden jaar bij de mislukte inval
op Cuba gevangen genomen werden, heb
ben hun verwanten gevraagd voort te ma
ken met de betaling van het losgeld voor
zoveel mogelijk gevangenen. De brief, in
een bevend handschrift, sprak van ziekten
en ondervoeding in de gevangenis.

„De honger is zo groot dat ik mij dik
wijls afvraag of wij het nog twee of drie
maanden zullen uithouden omdat er ten
gevolge van het voedseltekort vele zie
ken zijn", aldus de gezamenlijke brief.
Zes gevangenen, die dringend medische
verzorging nodig hebben, krijgen die niet,
omdat de geneesmiddelen, die voor de
150 zieken nodig zijn, nauwelijks voor vijf
tien strekken, aldus de brief.

De autoriteiten hebben de voorrechten
om levensmiddelenpakketten en genees
middelen te sturen in juni gestaakt omdat
een campagne voor het verzamelen van
het losgeld in de Verenigde Staten op een
fiasco uitgelopen bleek te zijn.

IEDER JAAR omstreeks deze tijd
bereiden de bewoners van het Zuidzee-
eiland Funafuti zich voor op een in
vasie van vliegende vissen. De scholen
vis vallen omstreeks dit jaargetijde in
ware zwermen neer op dit exotische
eiland op de achtste zuidelijke breedte
graad. In glijvluchten van dikwijls
meer dan 200 meter trachten zij achter
de riffen en heuvelbarrières te komen.
Want daar liggen de rustige eiland-
plassen, waar zij zich in verschuilen om
er kuit te schieten. Slechts een klein
deel der vissen bereikt deze plekken.
Circa driekwart van hen maakt
„slechts" een sprong van 50 tot 100 me
ter. Hun borstvinnen zijn te klein om
hen verder te dragen.

De tienduizenden vliegende vissen,
die in dit deel van de Zuidzee huizen,
wijken ook nimmer van deze geivctmte
af. Ieder jaar zoeken zij Funafuti op
en de bewoners werden gedwongen
maatregelen te nemen om de stormloop
van de vissen geen al te nadelige ge
volgen te laten hebben. Zo werden alle
hutten en nederzettingen aan de kust
naar het binnenland verplaatst, omdat
de zwermen deze anders onder hun ge
wicht zouden verpletteren.

ALS EERSTE teken van de komende
bestorming duiken aan de horizon een
of meerdere donkere wolken op, slechts
enkele meters boven het water zwe
vend. Het zijn de vissenlichamen, die
zich etappegewijs uit het water verhef
fen, op weg naar het eiland dat hen
lokt. Na een vlucht van vele tientallen
meters vallen deze vissen weer even in
het water terug, doch slechts een ogen
blik later maken zij een nieuwe sprong
en naderen op die wijze tamelijk snel
het reeds gewaarschuwde eiland.

Bij het terugvallen in het water wor
den grote aantallen van deze vliegende
waterbewoners gedood door de scherpe
koraalriffen, dié het eiland tot ver in
de omtrek omgeven. Doch het aantal
aan de rotspunten vastgespietste vissen
schrikt de anderen niet af. Onafwend
baar nadert de zwerm.

NIET alleen de bewoners van het
paradijselijke eiland Funafuti merken
dat de vliegende vissen in aantocht zijn.
Ook de inheemse „agamen", reuzen
hagedissen met „vleugels" waarop zij
kunnen zweven, zien uit naar de de
komst van de voor hen welkome buit.
Deze hagedissen, ook wel „vliegende
draken" genoemd, zijn in g-roten getale
op het eiland aanwezig. Zij hebben be

halve vliesvleugels, zeer scherpe tan
den welker beet dodelijk kan zijn. Ze
glijden bliksemsnel door het dichte
struikgewas naar de kust en richten
onder de „misspringende" vissen een
waar feestmaal aan.

Dikwijls echter zijn de „vliegende
draken" zo opgewonden over het nade
ren van de buit, dat zij hun sprong
naar de kust verkeerd berekenen en in
zee vallen, waar zij ogenblikkelijk
verdrinken.

De ongeveer een maand durende in
vasie van de vliegende vissen is voor
de bewoners var Funafuti tevens een
der voornaamste jachtseizoenen. Dan
wagen de reuzenhagedisesn, die anders
hun onderaardse schuilplaatsen en nes
sen in de rotsen niet verlaten, zich zelfs
overdag op de stranden. De jacht op de
gepantserde hagedissen is begonnen.

TWEE- TOT driehonderd neergelegde
„vliegende draken" is de doorsnede-
oogst ten tijde van de 'visinvasié. De
huid van de een meter lange vraat
zuchtige Agamen wordt afgestroopt. De
geprepareerde huiden brengen bij de
leerinkopers van Nurakita en Santa
Cruz goede prijzen op.

Dat is het lichtpunt van de jaarlijkse
vissenplaag op het Zuidzee-eiland.

Wanneer de hoofdmacht van de Vlie
gende Vissen op Funafuti neerduikt,
mogen de kinderen niet naar de stran
den. Zowel het allesvernietigende ge
wicht van de vissen als de agressieve
Agamen zijn voor hen potentieele ge
varen. Pas als de laatste grote hagedis
is verjaagd of gedood en de vissen in
hun broedplaatsen zijn, begint de twee
weken durende grote opruiming van de
zuidelijke kust van Funafuti, die op
vele plaatsesn bedekt is met een tapijt
van rottende vissenlijven. Met trans-
portboten worden de kadavers met die
van de gestroopte „draken" om de rif
barrière gevaren en in zee geworpen.

Bij deze actie komt nog een ander
dier te pas, dit echter als helper van de
mens. De reigers, die zich bij het aan
vliegen der vissenzwerm reeds ver
zekerd hadden van de lekkerste hapjes
en die in duikvlucht op de scholen vis
sen waren neergestort, zoeken ook uit
de grote hoeveelheden visafval wat van
hun gading is.

Twee maanden nadat de eerste vlie
gende vis op de stranden is neergeploft,
schijnt de tropische zon weer over het
gewone tafereel: spelende kinderen op
het witte zand van dit sprookjesachtig
mooie eiland in de Zuidzee.

KERKELIJK NIEUWS

Vrjje Evang. Gemeenten

Drietal te Zaandam H. C. Leep te Rotter
dam-Centrum, J. Moerland te Gorinchem
en P. Tönjes, kand. te Doorn.

In het badseizoen,
wanneer de gasten
naar de kustplaatsen
stromen, put men zich
in deze plaatsen uit in
het organiseren van
allerhande wedstrij
den en evenementen.
Callantsoog blijft bij
dit alles niet achter.
Der traditie getrouw
is daar voor volwas
senen en kinderen de
zogenoemde „Van
Dam tot Dam race"
gehouden. De deel
nemers dienen zich
hierbij op de meest
originele manier van
strekdam tot strek
dam te begeven. De
foto toont twee meer
minnen, die hand in
hand deze taak ver
vullen.

- i"-'

- - tl

PARIJS (AFP) Vier buitenlandse
deelnemers,aan het dezer dagen geëindigd
de kankercongres in Moskou hebben moei
lijkheden gekregen, toen zij bij hun terug
keer waar Parijs boven de Sovjèt-Unie iiit
een Russisch vliegtuig foto's maakten. De
gezagvoerder van het toestel maakte
rechtsomkeert, toen de betrokkenen wei
gerden hun rolfilms af te geven, en zette
de machine op het Moskouse vliegveld aan
de grond. Acht uur later mochten de vier
geleerden met een vliegtuig van de Air
France weer naar Parijs vertrekken.

De betrokkenen waren de Italiaanse
professor Giovanni Meloni, dr. Pierson en
professor Burg, beiden uit Nancy en een
niet met name genoemde Japanse arts.

Dit Engelse woord is in Nederland
heel gewoon, zowel in de sportwereld
als daarbuiten. Het woord is ontstaan
uit hand in cap: hand in de muts of
pet, een uit Ierland stammende wijze
van loten. Eigenlijk verstaat men onder
handicap een voorsprong die bij paar
denrennen aan de zwakkere deelnemers
wordt gegeven. Men kan ook zeggen:
een verzwaring welke aan de sterkere
deelnemers wordt opgelegd, doordat de
onpartijdige handicapper de beste paar
den een zwaarder gewicht laat dragen.
Zo krijgen bij hardlopen de beste lopers
een langere baan af te leggen. Het
woord handicap kreeg daardoor de be
tekenis: belemmering, achter
stelling en het werkwoord handi
cappen die van: dwarsbomen. Meest
al gebruikt men het deelwoord gehan
dicapt: benadeeld bijv. in: hij
wordt gehandicapt door zijn doofheid.

Een oorspronkelijk stripverhaal door Annie M. G.' Schmidt en Fiep Westendorp

76. De Impulsieve Beweging had nu zoveel aanhang
gekregen, dat iedereen die er nog niet bij hoorde zich
diep schaamde en zich vlug een vacht en een paar
horens aanschafte. Het grootste deel van de mensen
leefde nu Impulsief en dat schonk hun diepe voldoe
ning Slaan als er iets te slaan valt, dat was een
mooi devies. Aangevoerd door de grote Sof trok men
plunderend langs de openbare gebouwen. En omdat
de leidende figuren van de stad, zoals de burgemees

ter, de commissaris van politie en de rechter ook
allemaal Impulsieven geworden waren, hinderde het
volstrekt niet WAT men ook deed. Iedereen genoot!
Nu drong de stoet het museum binnen met de be
doeling oude wapens te roven. Wel er was gelukkig
nog het een en ander. Zwaarden, lansen, schilden en
pijlen, alles werd ingepikt, alsmede wat oud vaatwerk
en een enkele primitieve lier.

TCONOH

5. Het uitschudden van kooplieden en andere reizigers
was lang niet de enige bezigheid waarmee Wolfgang
Isengrim zich in de veertiende eeuw bezig hield, zo
vertelde het boek dat Panda zat te lezen. O neen
de laaghartige roofridder richtte zijn aandacht ook op
de eenvoudige boerenbevolking van het omliggende ge
bied, en hij schuwde geen middel om deze uit te per
sen. Het is dan ook geen wonder, dat de wrede edel
man in de loop der tijden een aanzienlijke schat ver
gaarde, en hier schepte de laaghartige een groot be
hagen in. Zonder zich ooit door zijn geweten te laten
kwellen, bracht hij menig aangenaam uur door met
het bezichtigen én tellen van de op zo schandelijke wijze
verworven rijkdommen. Hij schonk geen gehoor aan

het morren van het volk, en hij vergat dat gestolen goed
niet gedijt „Bah, wat een misselijk iemand!" dacht
Panda. „Ik ben benieuwd hoe het nu verder met hem
afloopt!" Inmiddels had de verre nazaat van het mis
selijke iemand de tegenwoordige Graaf Isengrim
in de catalogus gevonden wat hij zocht. „Hier! Geen
praatjes!" snauwde hij tegen de bibliothecaresse, me
vrouw Knorspel. „Dat boek moet ik hebben! Onmid
dellijk!" Hoewel de dame weinig op haar gemak was,
zag zij kans zowel haar waardigheid als het reglement
van de bibliotheek te handhaven. „V zult het zelf moe
ten pakkenzij uit. „Dat boek staal in de
achterste kr 1 r n hoogste plank. natuurlijk
tenzij iema d het h'e. :n rit :eal zH te lezen."