Televisie
„Het leven van Galilei"
m
Haagse Comedie met jongste Anouilh-stuk
nieuw XRatten-
„Lichte" Edisons in Kurzaal
te Scheveningen uitgereikt
DE PROGRAMMA'S
,.LA GROTTE" NOG NET GEEN MEESTERWERK
MAANDAG 1 OKTOBER 1962
4
VLOKKlf*
ROEIT ZE GENADELOOS UIT
T.V., medium en middel
Koele Brechtvoorstelling bij Nederlandse Comedie
Cellist Orobio de Castro
in Den Haag overleden
Roger Nimier omgekomen
BOB VERSTRAETE NAAR JAPAN
VERTROKKEN
De radio geeft dinsdag
1 elevisieprogramma
HET IS NA ENKELE JAREN al bijna een traditie dat de Haagse Comediq
ieder seizoen een Anouilh-voorstelling brengt met Paul Steenbergen in de hoofd
rol. Na onder meer „Ornifle", „De Dolleman" en „Arme Bitos is dat ditmaal
„La Grotte", een bizar toneelstuk over het schrijven van een toneelstuk, dat in
Parijs vorig jaar unaniem een zeer slechte pers heeft gehad. Het moet dus wel
haast de verdienste van de Haagse voorstelling zijn dat men hier een zo bijzonder
veel gunstiger indruk van deze jongste Anouilh-schepping heeft gekregen.
„DE GROT" intri
geert ons namelijk op
twee niveaus en dat
nog wel in dubbel op
zicht. Ten eerste in
letterlijke zin: De
hele handeling speelt
zich af op de boven
verdieping en in het
souterrain van een
adellijke woning in
een rijke voorstad
van Parijs kort na
1900. Anouilh voert
ons binnen in die
twee door standsver
schil gescheiden we
relden, waartussen
een onoverbrugbaar
wantrouwen heerst,
omdat het contact
tussen wie boven en
wie beneden in de
grot (de keuken)
thuishoort voor beide
partijen alleen maar
noodlottig lijkt te
kunnen zijn. Ten
tweede speelt het
stuk zich ook figuur
lijk op twee verdie
pingen af. Op de
voorgrond voltrekt
sich de gruwelijke in
trige tussen de bewo
ners van het huis, die
leidt tot de moord op
de keukenmeid, maar
daardoorheen toont
Anouilh ons de pro
blematiek van de to
neelschrijver, die zijn
diepere intenties in dit verhaal vorm tracht
te geven. Hij toont ons dan ook zichzelf op
het toneel bezig met het zoeken van de
juiste vorm om zijn personages tot leven
te brengen en vervolgens zijn strijd met
die personen om te voorkomen dat ze hem
uit de hand zullen lopen, hun eigen leven
zullen gaan leiden en de bedoelingen van
hun auteur zullen verraden. Hoewel remi
niscenties aan bepaalde procédés van Pi
randello („Zes personages op zoek naar een
auteur") zich automatisch opdringen, speelt
Anouilh hier bovendien nog een ander, bij
zonder vernuftig en gecompliceerd spel
waarin hij opnieuw zijn bekende bespiege
lingen over de mogelijkheid om „zuiver"
te blijven in een verliederlijkte wereld
verwoordt en tegelijkertijd zijn onver
mogen onthult om deze ideeën adequaat
vorm te geven. Onder deze ingewikkelde
bedrijven door vindt Anouilh dan ook nog
gelegenheid om een staalkaart van zacht-
ironische parodieën weg te geven op de
verschillende stijlen en stromingen in de
toneellitteratuur.
DE SCHRIJVER op het toneel begint
met een bijzonder vulgaire politiecommis
saris te introduceren die het stuk opent
met een blijspelscène uit een maatschappe
lijke satire, die een Marcel Ayné geschre
ven zou kunnen hebben. Als deze figuur
hem uit de hand dreigt te lopen schakelt
hij over op een symbolisch realisme a la
Brecht, waarna hij via een psychologische
dramatiek als in een Dostojewski-roman
bij zijn eigen geladen realisme belandt, om
zijn stuk ditmaal in een enigszins hoop
volle trant te besluiten: „Het is misschien
altijd nog beter rampzalig te leven dan
helemaal niet te leven". Het is duidelijk
dat Anouilh het zich met deze acrobatiek
van verschillende technieken en stijlen
niet gemakkelijk heeft gemaakt en som
mige van zijn losse scènes zijn dan ook
door hun gebrek aan samenhang met een
hecht organisch geheel minder werkzaam,
beoordeeld naar hun eigen kracht, dan zij
in een ander verband hadden kunnen zijn.
Daar staat tegenover dat Anouilh in dit
stuk ons een dieper inzicht in het wezen
van zijn kunst heeft gegund dan ooit te
voren en dat „La Grotte" eerlijker en ont-
hullender is dan enig vroeger werk. Het is
alleen jammer dat hij men zou haast
zeggen: uiteraard geen kans heeft ge
zien voor zijn veelsoortige opzet (keuken
meidenroman, psychologisch drama, detec
tive stuk, sociale satire) een in ieder op
zicht bevredigende afsluiting te vinden.
Wat hij nog aan eenheid van tegendelen
heeft weten te bereiken door de verschil
lende gesponnen draden aan het slot toch
nog tot een duidelijk stramien te verweven
is al een wonder van constructietechniek.
Paul Steenbergen en Myra Ward, in
„De Grot" van Anouilh.
TOCH KAN men zich gemakkelijk voor
stellen dat een minder volmaakte voor
stelling dan die de Haagse Comedie er dit
weekeinde in de Koninklijke Schouwburg
van heeft gegeven ergernis zou kunnen
wekken, vooral door de ontstellende grof
heden die Anouilh verschillende van zijn
personen uit de Grot in de mond geeft. De
perfecte afwerking, plus de van deze groep
bekende aristocratische verfijning en het
ongeëvenaarde spelersmateriaal hebben
niet alleen de heftigste scènes binnen de
grenzen van het aanvaardbare gehouden
maar bovendien van het in wezen ongelijk
soortige en moeilijk tot een eenheid te
maken stuk, vooral dank zij de interpreta
tie van regisseur Diels, een dwingend
samenhangend geheel gemaakt waar men
soms irj hQge mate geamuseerd en by
steeds ademloos naar heeft zitten kij"
Twee rollen vooral waren onverbeterlijk:
Vooreerst .,Steenbergeri die naar mijn
smaak zichzelf in zijn vroegere Anouilh-
rollen nog veruit overtrof. Geniaal is zijn
uitbeelding van de gekweldheid van cfe
auteur en toch ook weer met een voor
name, humane humor. Tegenover hem
stond de triviale politieman van Albert
van Dalsum. Wie nog niet wist dat Van
Dalsum óók een begenadigd komediant en
typeur van de allerbovenste plank is, zal
Van links naar rechts: Sidney Hugenot
van der Linden, Han Bentz van den
Berg, Allard van der Scheer en
Sophie Köhler in „Het leven van
Galilei" van Brecht.
bij het zien van deze rol van de ene ver
bazing in de andere vallen. Hier wordt
een juweel van toneelspeelkunst: een vol
ledige menselijke gestalte, overrompelend
vol van geestige trekjes, buiginkjes en in-
tonatiefjes getoond, waar men niet op
uitgekeken raakt. Verder treft diep de
keukenmeid van Myra Ward, een brok
aardse natuurlijkheid van oermoeder-for-
maat, die vooral opvalt door het grote con
trast met haar nog zo recente aristocrati
sche Don Gil-creatie. Voortreffelijk kwam
ook de figuur van de door zijn afkomst op
beide verdiepingen en dus nergens thuis
horende seminarist tot zijn recht in de
uitbeelding van de zichzelf overtreffende
Guido de Moor. Do van Stek was vooral
in haar grote hysterische uitbarsting be
wonderenswaardig en niets dan lof valt
er te melden over de kleinere rollen van
Frans van der Lingen, Liesje Franken,
John Koch, Broes Hartman, Bas ten Ba-
Advertentie
■mmnnnmrri
tenburg, Camille de Vries en Jules Roy-
aards. Groot is ook de eer die Joris Diels
toekomt voor zijn herscheppende regie en
eminente vertaling waarmee hij ons en
Anouilh een nauwelijks te schatten dienst
heeft bewezen al blijft de zwakte van het
slot zelfs in deze voorstelling voelbaar zo
dat uit „de Grot" nèt niet het meester
werk groeide dat erin zat. Het beklemmen
de, enigszins symbolisch uitgewerkte decor
en de onverbeterlijke kostuums (de schit
terende avondjapon!) van Harry Wich
sloten zich op het hoogste niveau aan bij
het superieure gehalte van deze voorstel
ling.
Hans van den Bergh
iAnfwnnnnnnn",,"",MI'w*"****"*<l*
RUIM NA MIDDERNACHT werd er pas
een streep gezet achter het officiële ge
deelte van Willem Duys' platenfeest, dat
zaterdag in de Kurzaal een grote reeks
van nationale en internationale sterren
van de grammofoonplatenindustrie zag
voorbijtrekken. Maar net als in de voet
balsport maakt men met een ploeg van
louter sterren nog geen kampioensteam.
Een korter en wat kernachtiger program
ma voor de toekomst lijkt dan ook zeker
geboden, wil men van dit festijn niet een
overtrokken aangelegenheid maken.
HET REPERTOIRE dat gebracht werd
leek te vaak door platenfabrikanten ge-
inspireerd, die aspirant-tophits nog graag
een extra duwtje gaven via een televisie
uitzending, die door vele miljoenen ge
volgd moet zijn. Een mooi zakelijk stre
ven waarmee men zich op langere ter
mijn toch in het vlees snijdt. De toppen
van vorig jaar, Caterina Valente en voor
al Charles Aznavour, staken uit boven die
van dit jaar, „Les Compagnons de la
Chanson" en Nana Mouskouri. Slechts de
orkestensector kwam imponerend op dit
Gala du Disque voor de dag met de Kurt
Edelhagenband, het orkest van Edmundo
Ross en The Dutch Swing College Band.
De ruim 1300 bezoekers in de Kurzaal
hadden overigens niet te klagen over ge
brek aan sensatie. Toen Russ Conway
monter zijn vingers op de toetsen van een
vleugel drukte zag het zaalpubliek in het
programma dat de twister Vince Taylor
en zijn „playboys" moesten komen. Maar
Vince Taylor had er geen zin in. Met
zijn groep wenste hij alleen uit het duister
tevoorschijn te komen en dat was voor de
T.V. gezien de hele opbouw van de
show een onmogelijkheid. Bovendien re-
k^Hjiq&ij twin^ij* minuteq nodig te Jiebben
óm het voó'r hém ongebruikelijke publiek
in trance te krijgen. Willem Duyp bleef
onvermurwbaar: tien minuten en geen se-
konde meer. De Parijs-Amerikaanse no
zem wilde alweer zijn koffers gaan pak
ken. Maar om twee uur in de nacht kwam
er dan toch nog een optreden van 20 mi
nuten.
Het deksels lawaai barstte na veel twij
fels wel degelijk los en ieder keek er
onwennig naar. „Les Compagnons de la
Chanson" verzoenden de toeschouwers wel
enigszins met het feit dat talrijke sterren
tevoren bij weging te licht werden bevon
den. Hun „Les Comédiens" staat in de uit
voering van de auteur Aznavour al hoog, m-,
genoteerd op de Franse toplijst. Terecht, makkelijk gemaakt, de T.V. als medium
Zij moesten ook het al totaal afgekloven \te misbruiken: dat behoeven de gezellige
Les trois Cloches" zingen, maar I Sastheer en de charmante gastvrouw van
Van harte hoop ik, dat tienduizenden
landgenoten met oog en oor het gehele
weekeinde-programma van de Bussumse
televisie in zich opgenomen hebben. Het
gehele programma, van zaterdagmiddag
tot en met zondagavond.
Beter dan ooit liet namelijk de „tele
visie" zich dit weekeinde kennen als een
medium" èn als een middel. Een „me
dium" voor hen, die veelal onbewust
van het „kassie kijken" in de half-duiste-
re kamer een séance maken, die even
lang moet duren als de uitzending van
de (goedwillende) T.V.-secties daar in het
Gooi. Een séance, die hen lekker ont
spannen in de luie stoel op oogverblin
dende en vaak oorverdovende wijze alle
zorgen moet doen vergeten, zo lang als
het maar mogelijk is.
Nou, alle goedr bedoelingen van N.T.S.,
AVRO en NCRV ten spijt, waren de uit
zendingen weer bij uitstek geschikt, als
medium misbruikt te worden, zij het dit
keer niet tot het, nogal bittere eind. Er was
weer politiek nieuws, moord-sensatie,
kunst-nieuws, gezang en gekreun, sport
nieuws, gebabbel en muziek in overvloed.
En toch.toch heeft de AVRO het deze
zaterdag de verslaafden wel wat erg ge
men
moet erkennen met een excellente vocalis-
tiek. Hun fantasie demonstreerden zij in
„Un Mexicain".
NA DE PAUZE bleek het in de eerste
plaats de Griekse Nana Mouskouri die
haar optreden inhoud bleek te kunnen ge
ven. De finale was weggelegd voor Vera
Lynn, die aan haar langdurige ervaring toonstellingsbezoeken). Wel echter is deze
een duidelijke „stage-personality" heeft critiek gericht op het avondprogramma
overgehouden. Met de Maastreechter van deze sectie, die het door de veel te
Staar verenigde zij zich in „Land of Hope lanêe reportage van het „Grand Gala du
and Glory." Disque" al te bont maakte
Conny Stuart was de gastvrouw en zij I Er kwam gewoon geen eind
het eerste weekend-journaal zich niet aan
te trekken. Hun programma-onderdeel was
gevarieerd; het was op -een prettige ma
nier instructief en het bracht op evenwich
tige wijze allerlei goed nieuws. (We vra
gen ons alleen af, of een „kunstagenda
zin heeft: „trouwe" kijkers hebben toch
geen tijd meer voor schouwburg- en ten-
hield zich keurig van de domme. Soms
leek het wel of zij namen voor het eerst
hoorde.
Een vermakelijk staartje aan de avond
verschafte Wim Sonneveld met zijn uit
reiking van de Edisons aan de gelukkigen,
die zijn soms ironische prikjes glimla-
lachend incasseerden. De cabaretartiest
was vliegensvlug uit Rotterdam gekomen,
waar „My Fair Lady" een half uur eer
der begonnen was om hem de gelegenheid
te geven als prijsuitreiker op te treden.
Jacques Brei liet zich bij de uitreiking
door zijn charmante echtgenote vervan
gen. Jean Dulieu, de kinderboekenschrij
ver, gaf een volledige „Paulus de Bos
kabouter" uitzending ten beste. Dat was
om halféén. Daarna bewogen de talrijke
feestgangers, waaronder opvallend veel
vertegenwoordigers uit de wereld van ra
dio en televisie, zich op de dansvloer bij
ideal muziek van Victor Sylvester. Kurt
Edelhagen, Edmundo Ross en de juist be
kroonde „Diamond Five."
aan de
stoet van crooners, zangers, zangeresjes,
ensembles en orkesten (veel belovende, be
kende en beroemde mensen uit alle wind
streken) die de wat star registrerende ca
mera's passeerde.
De Nederlandse grammofoonplatenin
dustrie houdt kennelijk van zwaar overla
den sterrenparades. Hoe goed misschien
de meeste van die sterren zijn, een om
roepvereniging dient daarvan afstand te
houden. Wellicht kan Wim Sonneveld, die
als een overmoedige, maar briljante kwa
jongen de Edisons uitreikte, het betrokken
T.V.-team in deze wat leren. We willen
het verder niet hebben over „De Sjaal'
die hoewel wat ruw geweven de ogen
van heel Nederland op de trotse impor
teur richtte.
We willen het verder evenmin hebben
over het weekoverzicht van het N.T.S.-
journaal, over de sportuitzendingen en
over „De Reis van hun leven", waarmee
de N.C.R.V. de zondagavond begon; ook
niet over het intieme en ook ontroerende
Peter. Schilperoort was een van de wei- concert' dat tyf e - b(?g?afde f ^rlemse
nigen, die aan dit feest onplezierige her- I TeisJes gaven- .Maar wel moeten wij na-
inneringen overhield. Tegen vier uur in de
nacht merkte hij dat zijn kostbare so
praansaxofoon uit de kleedkamer was ge
stolen. Het instrument was voorzien van
een speciaal mondstuk, dat de leider van
The Dutch Swing College Band persoon
lijk van de beroemde Sydney Bechet had
gekregen.
der ingaan op het nogal bittere einde van
dit T.V.-weekend, gevormd door het stuk
Een zon op Hiroshima", een daarop be-
WIE ZATERDAGAVOND de zaal van of het hem sacrale formules in plaats van om
de Stadsschouwburg in Amsterdam be
trad, vond natuurlijk het voorgordijn
open. Er zou een stuk van Brecht gegeven
worden: „Het leven van Galilei" en dat is
altijd aanleiding tot een avond geforceer
de nieuwlichterij wat betreft de uiterlijke
vorm en de prestatie. Waar Brecht er
steeds op uit is om tussenbeide te komen,
wanneer de toeschouwer zich dreigt te
identificeren met het toneelgebeuren en
daarom liever een serie gedramatiseerde
tableaux vivants biedt dan een doorlopend
stuk en telkens kleine beschouwende lied
jes invoegt om ons er van te doordringen
dat we met een exempel van doen hebben
waar we lering uit dienen te trekken, daar
had Ton Lutz die met de regie van deze
voorstelling zijn terugkeer in de „Troep
van Herkomst" luister bijzette, gemeend
deze opzet nog te moeten accentueren met
een aantal wat opdringerig-moderne trucs
in de uitvoeringspraktijk: Br echts toneel
aanwijzingen werden (net als vorig jaar
in Lutz' Cyranovoorstelling) uit het boek
je voorgelezen door Paul Cammermans als-
zakelijke plaats- en tijdsaanduidingen
ging; er werden door sommige willekeurige
personen maskers gedragen; het zaallicht
floepte wel eens wat experimentel-vroeg
aan, terwijl de spelers nog op het toneel
stonden; er werd met imaginaire waarden,
Jean Vilar-lichtstralen en geprojecteerde
versjes gewerkt, hetgeen allemaal de aan
dacht afleidde van waar het eigenlijk om
ging: de opvoering van een lang, leerstel
lig historisch drama, van de Duitse Ber-
tolt Brecht die behalve van een aantal
aan het toneel vreemde hobbys ook weer
blijk gaf van een opmerkelijk talent voor
het schrijven van ongemeen boeiende dia
logen.
BIJ DE EERSTE TWEE van de dertien
taferelen werd het de toeschouwers overi
gens koud om het hart omdat de figuur
van Galilei daar werd geïntroduceerd op
het niveau van historische schetsen voor
schooltoneel. Maar allengs groeit de figuur
van de Italiaanse geleerde, die we eerst
alleen maar te zien krijgen als een op geld
en zijn gemak gestelde leperd, uit tot het
prototype van de niet door overheids-
dogmatiek te knechten mens die vertrou
wend op het gezonde verstand liever een
bestaande orde verwerpt om een toekom
stig geluk te helpen bouwen, dan te be
rusten in de ellende van het volk dat met
sprookjes over gerechtigheid hiernamaals
wordt zoetgehouden. Het is geen wonder
dat in die episoden waar Brecht de dia
logen uittilt boven het wat enge histo
rische kader van het aanhoudende gerede
kavel over maan en planeten; en waarin
hij zijn figuren gedachten laat uitspreken
die van alle tijden zijn en waar het de
schrijver dan ook eigenlijk om begonnen
is, het stuk de meeste allure krijgt, zoals
in de werkelijk meeslepende laatste scène
voor de pauze waarin Galilei zijn goed
recht om de bestaande opvattingen omver
te werpen verdedigt tegenover een jonge
geleerde monnik die het standpunt huldigt
dat men het volk liever de berusting moet
laten die het vindt in de traditionele denk
beelden. Deze scène werd ook met de
grootst mogelijke intensiteit gespeeld door
Han Bertz van der Berg en Henk Rigters.
OOK VOOR HET OVERIGE had deze
eerste première van de Nederlandse
Comedie in het nieuwe seizoen trouwens
veel goeds te bieden. Regisseur Lutz had
de opvoering kennelijk zeer zorgvuldig en
langdurig voorbereid en onder andere de
talrijke massale groepsscènes met meester
hand geleid, zodat bijvoorbeeld de liedjes
zangersscène in de Carnavalsnacht een
toonbeeld van beheersing werd in zijn uit
beelding van lied-erlijke wanorde. Han
Bentz heeft met zijn magistraal beheerste
vertolking van de zeer veeleisende titelrol
grote bewondering afgedwongen alleen al
door de memotechnische topprestatie
waardoor hij de eindeloze teksten schijn
baar moeiteloos zonder haperen repro
duceerde. Overigens is hij er eigenlijk de
acteur niet naar om de door Brecht be
doelde volbloedige levensgenieter geloof
waardig gestalte te geven. Men gelooft,
hem ziende, nu eenmaal eerder in een
ascetisch ingestelde aristocraat dan in een
vreet- en gemakzuchtig man van het volk.
Desalniettemin of daaraan juist was de
bewondering die hij wekte met het con
sequente streven in die richting, zeer groot.
Het strakke decor van Nicolaas Wijnberg
en diens prachtige kostuums voldeden zeer
wel, al behield mede daardoor het hele
scènebeeld vaak iets gestileerds en kouds,
waardoor de voorstelling moeilijk de volle
vier uur kon boeien.
ONDANKS ERNSTIGE tekstmoeilijk
heden bij enkele andere medespelenden
(Teulings, La Chapelle, Myin) die deze
première nog wel eens stoorden, werd
het geheel toch al een uitzonderlijk gave
prestatie waaraan zeer talrijke leden van
het gezelschapmee werkten, van wie nog
speciaal dienen te worden genoemd Petra
Laseur die zeer gevoelig het ontroerende
rolletje van Galilei's dochter speelde,
Johan Fiolet als de goedmoedige mense
lijke kardinaal (later Paus) Barberin, de
De cellist Max Orobio de Castro is op
175-jarige leeftijd in zijn woning te Den
I Haag overleden.
De heer Orobio de Castro werd in Am
sterdam geboren, waar hij op 8-jarige leef
tijd zijn studie bij de muziekpedagoog
Mossel aanving. Na afloop van diens onder
richt studeerde hij korte tijd bij Pablo
Casals te Parijs. Hij trad op 19-jarige leef
tijd onder Landon Ronald op te Londen
Birmingham, Berlijn, Leipzig, Wenen enz
Van 1915 tot 1918 trad hij op als eerste
solocellist van de Philharmoniker te Ber
lijn, gedurende welke tijd hij ook veel als
solist optrad. Met Richard Strauss voerde
hij diens cello-sonate uit. In 1919 keerde
hij naar Nederland terug. In 1924 werd hij
als opvolger van de heer J. Mossel tot
hoofdleraar aan het Amsterdams Conser
vatorium benoemd. Van 1945 tot 1953 was
hij hoofdleraar aan het Kon. Conservato
rium te Den Haag.
De 36-jarige Franse schrijver Roger Ni
mier en de 27-jarige schrijfster Sunsarie
de Larcone zijn zaterdagavond om het le
ven gekomen, toen Nimiers sportwagen in
de nabijheid van Parijs slipte en met grote
snelheid tegen een brugleuning reed. Ni
mier schreef zijn eerste roman, „Les
Epées", in 1948. Voorts verschenen van
hem onder meer „Le Hussard bleu'
„Perfide", „Les Enfants Tristes" en „His
toire d'un Amour". Zijn laatste roman,
,Cinq Ans Avant ou d'Artagnan Amou
reux" verschijnt volgende week.
Sunsarie de Larcone was de meisjes
naam van de omgekomen schrijfster. Zij
heette sedert haar huwelijk Casalis de
Baux. Haar eerste roman, het autobiogra
fische werk „La Massagère", is kort ge
leden verschenen.
De 41-jarige acteur Bob Verstraete, die
trekking hebbende gedachtenwisseling en
de toepasselijke dagsluiting.
Aan de hand van de man, die als es
kader-commandant het bevel gaf met een
A-bom de Japanse stad te vernietigen,
leidde de schrijver van het stuk, Manuel
van Loggem, ons uit de sleur van het
kassie kijken" in de tot denken dwingen
de sfeer die bij het verschrikkelijkste wa
pen van alle tijden hoort.
De daaropvolgende gedachtenwisseling
van enige, zeer geleerde heren bleef eigen
lijk evenals de hoofdpersoon van het
drama steken in de beangstigende pro
blematiek van de A- en H-bom. „We kun
nen die bommen nooit meer van de we
reld weg werken," zo zei ongeveer de mi
litaire deskundige van dit forum.
Ds. Okke Jager vermocht (in een mees
terlijke dagsluiting) Christen en niet-Chris-
ten ervan te overtuigen dat de angst en
de haat die de moderne mens beheersen,
zullen moeten plaats maken voor betere
gevoelens, voor een bezinning op hogere
waarden.
Aan Manuel van Loggum en ds. Jager
komt de eer toe, dat zij dit weekeind met
het middel T.V. de onechte en zo gevaar
lijke gemoedsrust verstoorden, waarin on
telbaar vele kijkers mede dank zij mis
bruik van de T.V. plegen te verkeren.
J. Damshuizer
HILVERSUM I. 402 m. 746 kc/s. 7.00-
24.00 KRO.
KRO: 7.00 Nieuws. 7.15 Klassieke ka
mermuziek (gr.) 7.30 Voor de jeugd. 7.45
Morgengebed en overweging. 8.00 Nieuws
8.15 Lichte grammofoonmuziek. 8.50 Voor
de vrouw. 9.35 Waterstanden. 9.40 School
radio. 10.00 Voor de kleuters. 10.15 Licht
baken, lezing. 10.25 Moderne muziek (gr.)
11.00 Voor de vrouw. 11.30 Lichte grammo
foonmuziek. 11.50 Volaan vooruit, praat
je. 12.00 Middagklok - noodklok. 12.04
Lichte grammofoonmuziek. 12.30 Medede
lingen t.b.v. land- en tuinbouw. 12.33
Draaiorgelmuziek (gr.) 12.50 Actualiteiten.
13.00 Nieuws. 13.15 Platennieuws. 13.30
Klassieke en moderne kamermuziek. 14.35
Voor de plattelandsvrouwen. 14.45 Popu
laire klassieke muziek (gr.) 15.45 Lichte
grammofoonmuziek. 16.00 Voor de zieken.
16.30 Ziekenlof. 17.00 Voor de jeugd. 17.40
beursberichten. 17.45 Regeringsuitzen
ding: Het kabinet van de gevolmachtig
de Minister van de Nederlandse Antillen,
door Henk Dennert. 18.00 Dansorkest en
zangsolisten. 18.30 Radio-Volksuniversi
teit: Van Bach tot Boulez - X, door H.
Citroen. 19.00 Nieuws. 19.10 Actualiteiten.
19.30 Lichte grammofoonmuziek. 20.00 Be-
nedicamus Domino: Gregoriaanse mu
ziek met commentaar. 20.20 Radio-Filhar
monisch orkest en sopraan: Operafrag
menten. 21.20 Klein Taaigeding: taairecht
bank. 21.35 Orgelconcert (gr.) 22.15
22.25 Boekbespreking. 22.30 Nieuws.
22.40 Vreemd.een keuze uit woord, zang
en dans. 23.10 Lichte grammofoonmuziek.
23.55-24.00 Nieuws.
HILVERSUM II. 298 m. 1007 kc/s. 7.00
AVRO. 7.50 VPRO. 8.00-24.00 AVRO.
AVRO: 7.00 Nieuws. .7.10 Ochtendgym
nastiek. 7.20 Lichte grammofoonmuziek.
VPRO: 7.50 Dagopening. AVRO: 8.00
Nieuws. 8.15 Programma overzicht. 8.20
Lichte grammofoonmuziek. 9.00 Gymnas
tiek voor de vrouw. 9.10 De Groenteman.
9.15 Kamermuziek. 9.40 Morgenwijding.
9.55 Boekbespreking. 10.00 Arbeidsvitami
nen (gr.) 10.50 Voor de kleuters. 11.00 Ra-
dio-Volks-Universiteit: Vrouwen vooruit -
De strijd voor gelijke rechten, door D.
H. Coevée. 11.30 Voor de zieken. 12.00
Lichte muziek. 12.20 Regeringsuitzending:
Voor de landbouw. 12.30 Mededelingen
t.b.v. land- en tuinbouw. 12.33 Lichte mu
ziek en zang. 13.00 Nieuws. 13.15 Mede
delingen, actualiteiten en grammofoon*
muziek. 13.25 Beursberichten. 13.30 Dans
orkest en zangsolisten. 14.00 Lichte gram
mofoonmuziek. 14.40 Schoolradio. 15.00
Met naald en schaar. 15.30 Moderne ka
mermuziek. 16.00 Ik heb voor U de Is
lam als Godsdienst gekozen, klankbeeld.
16.30 Voor de jeugd. 17.30 Grammofoon
muziek voor de jeugd. 17.55 New York
Calling. 18.00 Nieuws. 18.15 Actualiteiten.
18.20 Lichte muziek. 18.35 Lichte orkest
muziek en zangsolist. 19.00 Paris vous
Parle, gesproken brief uit Parijs. 19.05
Fragmenten uit Lucia di Lammermoor,
opera (gr.) 20.00 Nieuws. 20.05 Tot Uw
orders, programma voor de militairen.
21.15 Cabaretprogramma. 22.00 Pianoreci
tal: klassieke en moderne muziek. 22.30
Nieuws. 22.40 Actualiteiten. 2300 Klassie
ke symfonische muziek (gr.) 23.55-24.00
Nieuws.
BRUSSEL. 324 m.
12.00 Nieuws. 12.05 Lichte grammofoon
muziek. 12.30 Weerbericht. 12.35 Tuin-
bouwkroniek. 12.40 Lichte grammofoonmu
ziek (verv.) 12.50 Beursberichten. 13.00
Nieuws 13.15 Kamermuziek. 14.00 School
radio 15.45 Duitse schlagers. 16.00 Beurs
berichten. 16.06 Duitse les. 16.21 Symfo
nische muziek. 17.00 Nieuws. 17.15 Voor
de kinderen. 17.40 Boekbespreking. 17.50
Kamermuziek. 18.18 Uitslagen paardewed-
rennen. 18.20 Voor de soldaten. 18.50 Ra
diokroniek 19.00 Nieuws. 19.40 Amuse
mentsorkest en solisten: amusementsmu
ziek. 20.00 Het schip Esperanza, hoorspel.
21.15 Jazzmuziek. 22.00 Nieuws. 22.15 Is
raëlitische uitzending. 22.45 Lichte mu
ziek. 22.55-23.00 Nieuws.
reeds genoemde monnik van Henk Rigters in het afgelopen seizoen bij de toneelgroep
en Ramses Shaffy die een prachtig be
wogen uitbeelding gaf van een van Gali
lei's leerlingen die zijn leer zullen ver
breiden en die vooral het moment van de
herroeping door zijn meester van zijn
leer voor de inquisititie tot een van de
hoogtepunten van de avond maakte.
Centrum speelde, is zaterdagavond van
Schiphol naar Japan vertrokken. Hij maakt
naar dit land een door de Unesco gesub
sidieerde studiereis van 6 maanden en
wordt dus begin april van het volgend
jaar op Schiphol terug verwacht.
Verstaete, die het Nederlands televisie
publiek onlangs nog op het heeft gezien
als de kapitein uit „Het scherp snijdend
zwaard", heeft reeds drie maal eerder
studie g maakt van het Aziatisch toneel
In de jaren 1948, '52 en '57 reisde hij naar
Nieuw Guinea en Indonesië. De komende
vrij uitgebreide reis door Japan gaat hij
zich op de hoogte stellen van de tradities
van het Japanse toneel en de invloed daan
van op het moderne Japanse toneel. Na
- - zijn terugkomst moet hij een uitvoerig
Hans van den Bergh rapport aan de Unesco uitbrengen.
Na afloop van de voorstelling werd
langdurige hulde betoond aan Ton Lutz
(die ook zeer ingetogen en waardig de rol
van de inquisiteur had gespeeld) voor zijn
doorwrochte regieprestatie, een hulde
waarin hij zeer nadrukkelijk het gehele
ensemble liet delen. Wij misten op het
toneel alleen Gerrit Kouwenaar die voor
de, op het eerste gehoor vlekkeloze ver
taling had gezorgd.
VOOR MAANDAG
NTS: 19.30 Internationaal agrarisch
nieuws. 20.00 Journaal en weeroverzicht.
20.20 Politiek praatje: P.S.P. NCRV:20.30
Memo. NTS: 20.40 V for Victory, docu
mentaire over de tweede wereldoorlog.
NCRV: 21.05 De moeilijke weg van Eli
sabeth Blackwell, film.
VOOR DINSDAG
VPRO: 19.30 Op Zicht. NTS: 20.00 Jour
naal en weeroverzicht. VPRO: 20.20 Boek
bespreking. 20.40 Muzikaal portret. 21.05
Atelierbezoek: bezoek aan een beeldhou
wer. 21.30 De oude draaidoos. 21.55 Voor
dracht. 22.05-22.35 Ziek zijn beter worden,
medische rubriek.