Televisie „Het leven van Galilei" m Haagse Comedie met jongste Anouilh-stuk nieuw XRatten- „Lichte" Edisons in Kurzaal te Scheveningen uitgereikt DE PROGRAMMA'S ,.LA GROTTE" NOG NET GEEN MEESTERWERK MAANDAG 1 OKTOBER 1962 4 VLOKKlf* ROEIT ZE GENADELOOS UIT T.V., medium en middel Koele Brechtvoorstelling bij Nederlandse Comedie Cellist Orobio de Castro in Den Haag overleden Roger Nimier omgekomen BOB VERSTRAETE NAAR JAPAN VERTROKKEN De radio geeft dinsdag 1 elevisieprogramma HET IS NA ENKELE JAREN al bijna een traditie dat de Haagse Comediq ieder seizoen een Anouilh-voorstelling brengt met Paul Steenbergen in de hoofd rol. Na onder meer „Ornifle", „De Dolleman" en „Arme Bitos is dat ditmaal „La Grotte", een bizar toneelstuk over het schrijven van een toneelstuk, dat in Parijs vorig jaar unaniem een zeer slechte pers heeft gehad. Het moet dus wel haast de verdienste van de Haagse voorstelling zijn dat men hier een zo bijzonder veel gunstiger indruk van deze jongste Anouilh-schepping heeft gekregen. „DE GROT" intri geert ons namelijk op twee niveaus en dat nog wel in dubbel op zicht. Ten eerste in letterlijke zin: De hele handeling speelt zich af op de boven verdieping en in het souterrain van een adellijke woning in een rijke voorstad van Parijs kort na 1900. Anouilh voert ons binnen in die twee door standsver schil gescheiden we relden, waartussen een onoverbrugbaar wantrouwen heerst, omdat het contact tussen wie boven en wie beneden in de grot (de keuken) thuishoort voor beide partijen alleen maar noodlottig lijkt te kunnen zijn. Ten tweede speelt het stuk zich ook figuur lijk op twee verdie pingen af. Op de voorgrond voltrekt sich de gruwelijke in trige tussen de bewo ners van het huis, die leidt tot de moord op de keukenmeid, maar daardoorheen toont Anouilh ons de pro blematiek van de to neelschrijver, die zijn diepere intenties in dit verhaal vorm tracht te geven. Hij toont ons dan ook zichzelf op het toneel bezig met het zoeken van de juiste vorm om zijn personages tot leven te brengen en vervolgens zijn strijd met die personen om te voorkomen dat ze hem uit de hand zullen lopen, hun eigen leven zullen gaan leiden en de bedoelingen van hun auteur zullen verraden. Hoewel remi niscenties aan bepaalde procédés van Pi randello („Zes personages op zoek naar een auteur") zich automatisch opdringen, speelt Anouilh hier bovendien nog een ander, bij zonder vernuftig en gecompliceerd spel waarin hij opnieuw zijn bekende bespiege lingen over de mogelijkheid om „zuiver" te blijven in een verliederlijkte wereld verwoordt en tegelijkertijd zijn onver mogen onthult om deze ideeën adequaat vorm te geven. Onder deze ingewikkelde bedrijven door vindt Anouilh dan ook nog gelegenheid om een staalkaart van zacht- ironische parodieën weg te geven op de verschillende stijlen en stromingen in de toneellitteratuur. DE SCHRIJVER op het toneel begint met een bijzonder vulgaire politiecommis saris te introduceren die het stuk opent met een blijspelscène uit een maatschappe lijke satire, die een Marcel Ayné geschre ven zou kunnen hebben. Als deze figuur hem uit de hand dreigt te lopen schakelt hij over op een symbolisch realisme a la Brecht, waarna hij via een psychologische dramatiek als in een Dostojewski-roman bij zijn eigen geladen realisme belandt, om zijn stuk ditmaal in een enigszins hoop volle trant te besluiten: „Het is misschien altijd nog beter rampzalig te leven dan helemaal niet te leven". Het is duidelijk dat Anouilh het zich met deze acrobatiek van verschillende technieken en stijlen niet gemakkelijk heeft gemaakt en som mige van zijn losse scènes zijn dan ook door hun gebrek aan samenhang met een hecht organisch geheel minder werkzaam, beoordeeld naar hun eigen kracht, dan zij in een ander verband hadden kunnen zijn. Daar staat tegenover dat Anouilh in dit stuk ons een dieper inzicht in het wezen van zijn kunst heeft gegund dan ooit te voren en dat „La Grotte" eerlijker en ont- hullender is dan enig vroeger werk. Het is alleen jammer dat hij men zou haast zeggen: uiteraard geen kans heeft ge zien voor zijn veelsoortige opzet (keuken meidenroman, psychologisch drama, detec tive stuk, sociale satire) een in ieder op zicht bevredigende afsluiting te vinden. Wat hij nog aan eenheid van tegendelen heeft weten te bereiken door de verschil lende gesponnen draden aan het slot toch nog tot een duidelijk stramien te verweven is al een wonder van constructietechniek. Paul Steenbergen en Myra Ward, in „De Grot" van Anouilh. TOCH KAN men zich gemakkelijk voor stellen dat een minder volmaakte voor stelling dan die de Haagse Comedie er dit weekeinde in de Koninklijke Schouwburg van heeft gegeven ergernis zou kunnen wekken, vooral door de ontstellende grof heden die Anouilh verschillende van zijn personen uit de Grot in de mond geeft. De perfecte afwerking, plus de van deze groep bekende aristocratische verfijning en het ongeëvenaarde spelersmateriaal hebben niet alleen de heftigste scènes binnen de grenzen van het aanvaardbare gehouden maar bovendien van het in wezen ongelijk soortige en moeilijk tot een eenheid te maken stuk, vooral dank zij de interpreta tie van regisseur Diels, een dwingend samenhangend geheel gemaakt waar men soms irj hQge mate geamuseerd en by steeds ademloos naar heeft zitten kij" Twee rollen vooral waren onverbeterlijk: Vooreerst .,Steenbergeri die naar mijn smaak zichzelf in zijn vroegere Anouilh- rollen nog veruit overtrof. Geniaal is zijn uitbeelding van de gekweldheid van cfe auteur en toch ook weer met een voor name, humane humor. Tegenover hem stond de triviale politieman van Albert van Dalsum. Wie nog niet wist dat Van Dalsum óók een begenadigd komediant en typeur van de allerbovenste plank is, zal Van links naar rechts: Sidney Hugenot van der Linden, Han Bentz van den Berg, Allard van der Scheer en Sophie Köhler in „Het leven van Galilei" van Brecht. bij het zien van deze rol van de ene ver bazing in de andere vallen. Hier wordt een juweel van toneelspeelkunst: een vol ledige menselijke gestalte, overrompelend vol van geestige trekjes, buiginkjes en in- tonatiefjes getoond, waar men niet op uitgekeken raakt. Verder treft diep de keukenmeid van Myra Ward, een brok aardse natuurlijkheid van oermoeder-for- maat, die vooral opvalt door het grote con trast met haar nog zo recente aristocrati sche Don Gil-creatie. Voortreffelijk kwam ook de figuur van de door zijn afkomst op beide verdiepingen en dus nergens thuis horende seminarist tot zijn recht in de uitbeelding van de zichzelf overtreffende Guido de Moor. Do van Stek was vooral in haar grote hysterische uitbarsting be wonderenswaardig en niets dan lof valt er te melden over de kleinere rollen van Frans van der Lingen, Liesje Franken, John Koch, Broes Hartman, Bas ten Ba- Advertentie ■mmnnnmrri tenburg, Camille de Vries en Jules Roy- aards. Groot is ook de eer die Joris Diels toekomt voor zijn herscheppende regie en eminente vertaling waarmee hij ons en Anouilh een nauwelijks te schatten dienst heeft bewezen al blijft de zwakte van het slot zelfs in deze voorstelling voelbaar zo dat uit „de Grot" nèt niet het meester werk groeide dat erin zat. Het beklemmen de, enigszins symbolisch uitgewerkte decor en de onverbeterlijke kostuums (de schit terende avondjapon!) van Harry Wich sloten zich op het hoogste niveau aan bij het superieure gehalte van deze voorstel ling. Hans van den Bergh iAnfwnnnnnnn",,"",MI'w*"****"*<l* RUIM NA MIDDERNACHT werd er pas een streep gezet achter het officiële ge deelte van Willem Duys' platenfeest, dat zaterdag in de Kurzaal een grote reeks van nationale en internationale sterren van de grammofoonplatenindustrie zag voorbijtrekken. Maar net als in de voet balsport maakt men met een ploeg van louter sterren nog geen kampioensteam. Een korter en wat kernachtiger program ma voor de toekomst lijkt dan ook zeker geboden, wil men van dit festijn niet een overtrokken aangelegenheid maken. HET REPERTOIRE dat gebracht werd leek te vaak door platenfabrikanten ge- inspireerd, die aspirant-tophits nog graag een extra duwtje gaven via een televisie uitzending, die door vele miljoenen ge volgd moet zijn. Een mooi zakelijk stre ven waarmee men zich op langere ter mijn toch in het vlees snijdt. De toppen van vorig jaar, Caterina Valente en voor al Charles Aznavour, staken uit boven die van dit jaar, „Les Compagnons de la Chanson" en Nana Mouskouri. Slechts de orkestensector kwam imponerend op dit Gala du Disque voor de dag met de Kurt Edelhagenband, het orkest van Edmundo Ross en The Dutch Swing College Band. De ruim 1300 bezoekers in de Kurzaal hadden overigens niet te klagen over ge brek aan sensatie. Toen Russ Conway monter zijn vingers op de toetsen van een vleugel drukte zag het zaalpubliek in het programma dat de twister Vince Taylor en zijn „playboys" moesten komen. Maar Vince Taylor had er geen zin in. Met zijn groep wenste hij alleen uit het duister tevoorschijn te komen en dat was voor de T.V. gezien de hele opbouw van de show een onmogelijkheid. Bovendien re- k^Hjiq&ij twin^ij* minuteq nodig te Jiebben óm het voó'r hém ongebruikelijke publiek in trance te krijgen. Willem Duyp bleef onvermurwbaar: tien minuten en geen se- konde meer. De Parijs-Amerikaanse no zem wilde alweer zijn koffers gaan pak ken. Maar om twee uur in de nacht kwam er dan toch nog een optreden van 20 mi nuten. Het deksels lawaai barstte na veel twij fels wel degelijk los en ieder keek er onwennig naar. „Les Compagnons de la Chanson" verzoenden de toeschouwers wel enigszins met het feit dat talrijke sterren tevoren bij weging te licht werden bevon den. Hun „Les Comédiens" staat in de uit voering van de auteur Aznavour al hoog, m-, genoteerd op de Franse toplijst. Terecht, makkelijk gemaakt, de T.V. als medium Zij moesten ook het al totaal afgekloven \te misbruiken: dat behoeven de gezellige Les trois Cloches" zingen, maar I Sastheer en de charmante gastvrouw van Van harte hoop ik, dat tienduizenden landgenoten met oog en oor het gehele weekeinde-programma van de Bussumse televisie in zich opgenomen hebben. Het gehele programma, van zaterdagmiddag tot en met zondagavond. Beter dan ooit liet namelijk de „tele visie" zich dit weekeinde kennen als een medium" èn als een middel. Een „me dium" voor hen, die veelal onbewust van het „kassie kijken" in de half-duiste- re kamer een séance maken, die even lang moet duren als de uitzending van de (goedwillende) T.V.-secties daar in het Gooi. Een séance, die hen lekker ont spannen in de luie stoel op oogverblin dende en vaak oorverdovende wijze alle zorgen moet doen vergeten, zo lang als het maar mogelijk is. Nou, alle goedr bedoelingen van N.T.S., AVRO en NCRV ten spijt, waren de uit zendingen weer bij uitstek geschikt, als medium misbruikt te worden, zij het dit keer niet tot het, nogal bittere eind. Er was weer politiek nieuws, moord-sensatie, kunst-nieuws, gezang en gekreun, sport nieuws, gebabbel en muziek in overvloed. En toch.toch heeft de AVRO het deze zaterdag de verslaafden wel wat erg ge men moet erkennen met een excellente vocalis- tiek. Hun fantasie demonstreerden zij in „Un Mexicain". NA DE PAUZE bleek het in de eerste plaats de Griekse Nana Mouskouri die haar optreden inhoud bleek te kunnen ge ven. De finale was weggelegd voor Vera Lynn, die aan haar langdurige ervaring toonstellingsbezoeken). Wel echter is deze een duidelijke „stage-personality" heeft critiek gericht op het avondprogramma overgehouden. Met de Maastreechter van deze sectie, die het door de veel te Staar verenigde zij zich in „Land of Hope lanêe reportage van het „Grand Gala du and Glory." Disque" al te bont maakte Conny Stuart was de gastvrouw en zij I Er kwam gewoon geen eind het eerste weekend-journaal zich niet aan te trekken. Hun programma-onderdeel was gevarieerd; het was op -een prettige ma nier instructief en het bracht op evenwich tige wijze allerlei goed nieuws. (We vra gen ons alleen af, of een „kunstagenda zin heeft: „trouwe" kijkers hebben toch geen tijd meer voor schouwburg- en ten- hield zich keurig van de domme. Soms leek het wel of zij namen voor het eerst hoorde. Een vermakelijk staartje aan de avond verschafte Wim Sonneveld met zijn uit reiking van de Edisons aan de gelukkigen, die zijn soms ironische prikjes glimla- lachend incasseerden. De cabaretartiest was vliegensvlug uit Rotterdam gekomen, waar „My Fair Lady" een half uur eer der begonnen was om hem de gelegenheid te geven als prijsuitreiker op te treden. Jacques Brei liet zich bij de uitreiking door zijn charmante echtgenote vervan gen. Jean Dulieu, de kinderboekenschrij ver, gaf een volledige „Paulus de Bos kabouter" uitzending ten beste. Dat was om halféén. Daarna bewogen de talrijke feestgangers, waaronder opvallend veel vertegenwoordigers uit de wereld van ra dio en televisie, zich op de dansvloer bij ideal muziek van Victor Sylvester. Kurt Edelhagen, Edmundo Ross en de juist be kroonde „Diamond Five." aan de stoet van crooners, zangers, zangeresjes, ensembles en orkesten (veel belovende, be kende en beroemde mensen uit alle wind streken) die de wat star registrerende ca mera's passeerde. De Nederlandse grammofoonplatenin dustrie houdt kennelijk van zwaar overla den sterrenparades. Hoe goed misschien de meeste van die sterren zijn, een om roepvereniging dient daarvan afstand te houden. Wellicht kan Wim Sonneveld, die als een overmoedige, maar briljante kwa jongen de Edisons uitreikte, het betrokken T.V.-team in deze wat leren. We willen het verder niet hebben over „De Sjaal' die hoewel wat ruw geweven de ogen van heel Nederland op de trotse impor teur richtte. We willen het verder evenmin hebben over het weekoverzicht van het N.T.S.- journaal, over de sportuitzendingen en over „De Reis van hun leven", waarmee de N.C.R.V. de zondagavond begon; ook niet over het intieme en ook ontroerende Peter. Schilperoort was een van de wei- concert' dat tyf e - b(?g?afde f ^rlemse nigen, die aan dit feest onplezierige her- I TeisJes gaven- .Maar wel moeten wij na- inneringen overhield. Tegen vier uur in de nacht merkte hij dat zijn kostbare so praansaxofoon uit de kleedkamer was ge stolen. Het instrument was voorzien van een speciaal mondstuk, dat de leider van The Dutch Swing College Band persoon lijk van de beroemde Sydney Bechet had gekregen. der ingaan op het nogal bittere einde van dit T.V.-weekend, gevormd door het stuk Een zon op Hiroshima", een daarop be- WIE ZATERDAGAVOND de zaal van of het hem sacrale formules in plaats van om de Stadsschouwburg in Amsterdam be trad, vond natuurlijk het voorgordijn open. Er zou een stuk van Brecht gegeven worden: „Het leven van Galilei" en dat is altijd aanleiding tot een avond geforceer de nieuwlichterij wat betreft de uiterlijke vorm en de prestatie. Waar Brecht er steeds op uit is om tussenbeide te komen, wanneer de toeschouwer zich dreigt te identificeren met het toneelgebeuren en daarom liever een serie gedramatiseerde tableaux vivants biedt dan een doorlopend stuk en telkens kleine beschouwende lied jes invoegt om ons er van te doordringen dat we met een exempel van doen hebben waar we lering uit dienen te trekken, daar had Ton Lutz die met de regie van deze voorstelling zijn terugkeer in de „Troep van Herkomst" luister bijzette, gemeend deze opzet nog te moeten accentueren met een aantal wat opdringerig-moderne trucs in de uitvoeringspraktijk: Br echts toneel aanwijzingen werden (net als vorig jaar in Lutz' Cyranovoorstelling) uit het boek je voorgelezen door Paul Cammermans als- zakelijke plaats- en tijdsaanduidingen ging; er werden door sommige willekeurige personen maskers gedragen; het zaallicht floepte wel eens wat experimentel-vroeg aan, terwijl de spelers nog op het toneel stonden; er werd met imaginaire waarden, Jean Vilar-lichtstralen en geprojecteerde versjes gewerkt, hetgeen allemaal de aan dacht afleidde van waar het eigenlijk om ging: de opvoering van een lang, leerstel lig historisch drama, van de Duitse Ber- tolt Brecht die behalve van een aantal aan het toneel vreemde hobbys ook weer blijk gaf van een opmerkelijk talent voor het schrijven van ongemeen boeiende dia logen. BIJ DE EERSTE TWEE van de dertien taferelen werd het de toeschouwers overi gens koud om het hart omdat de figuur van Galilei daar werd geïntroduceerd op het niveau van historische schetsen voor schooltoneel. Maar allengs groeit de figuur van de Italiaanse geleerde, die we eerst alleen maar te zien krijgen als een op geld en zijn gemak gestelde leperd, uit tot het prototype van de niet door overheids- dogmatiek te knechten mens die vertrou wend op het gezonde verstand liever een bestaande orde verwerpt om een toekom stig geluk te helpen bouwen, dan te be rusten in de ellende van het volk dat met sprookjes over gerechtigheid hiernamaals wordt zoetgehouden. Het is geen wonder dat in die episoden waar Brecht de dia logen uittilt boven het wat enge histo rische kader van het aanhoudende gerede kavel over maan en planeten; en waarin hij zijn figuren gedachten laat uitspreken die van alle tijden zijn en waar het de schrijver dan ook eigenlijk om begonnen is, het stuk de meeste allure krijgt, zoals in de werkelijk meeslepende laatste scène voor de pauze waarin Galilei zijn goed recht om de bestaande opvattingen omver te werpen verdedigt tegenover een jonge geleerde monnik die het standpunt huldigt dat men het volk liever de berusting moet laten die het vindt in de traditionele denk beelden. Deze scène werd ook met de grootst mogelijke intensiteit gespeeld door Han Bertz van der Berg en Henk Rigters. OOK VOOR HET OVERIGE had deze eerste première van de Nederlandse Comedie in het nieuwe seizoen trouwens veel goeds te bieden. Regisseur Lutz had de opvoering kennelijk zeer zorgvuldig en langdurig voorbereid en onder andere de talrijke massale groepsscènes met meester hand geleid, zodat bijvoorbeeld de liedjes zangersscène in de Carnavalsnacht een toonbeeld van beheersing werd in zijn uit beelding van lied-erlijke wanorde. Han Bentz heeft met zijn magistraal beheerste vertolking van de zeer veeleisende titelrol grote bewondering afgedwongen alleen al door de memotechnische topprestatie waardoor hij de eindeloze teksten schijn baar moeiteloos zonder haperen repro duceerde. Overigens is hij er eigenlijk de acteur niet naar om de door Brecht be doelde volbloedige levensgenieter geloof waardig gestalte te geven. Men gelooft, hem ziende, nu eenmaal eerder in een ascetisch ingestelde aristocraat dan in een vreet- en gemakzuchtig man van het volk. Desalniettemin of daaraan juist was de bewondering die hij wekte met het con sequente streven in die richting, zeer groot. Het strakke decor van Nicolaas Wijnberg en diens prachtige kostuums voldeden zeer wel, al behield mede daardoor het hele scènebeeld vaak iets gestileerds en kouds, waardoor de voorstelling moeilijk de volle vier uur kon boeien. ONDANKS ERNSTIGE tekstmoeilijk heden bij enkele andere medespelenden (Teulings, La Chapelle, Myin) die deze première nog wel eens stoorden, werd het geheel toch al een uitzonderlijk gave prestatie waaraan zeer talrijke leden van het gezelschapmee werkten, van wie nog speciaal dienen te worden genoemd Petra Laseur die zeer gevoelig het ontroerende rolletje van Galilei's dochter speelde, Johan Fiolet als de goedmoedige mense lijke kardinaal (later Paus) Barberin, de De cellist Max Orobio de Castro is op 175-jarige leeftijd in zijn woning te Den I Haag overleden. De heer Orobio de Castro werd in Am sterdam geboren, waar hij op 8-jarige leef tijd zijn studie bij de muziekpedagoog Mossel aanving. Na afloop van diens onder richt studeerde hij korte tijd bij Pablo Casals te Parijs. Hij trad op 19-jarige leef tijd onder Landon Ronald op te Londen Birmingham, Berlijn, Leipzig, Wenen enz Van 1915 tot 1918 trad hij op als eerste solocellist van de Philharmoniker te Ber lijn, gedurende welke tijd hij ook veel als solist optrad. Met Richard Strauss voerde hij diens cello-sonate uit. In 1919 keerde hij naar Nederland terug. In 1924 werd hij als opvolger van de heer J. Mossel tot hoofdleraar aan het Amsterdams Conser vatorium benoemd. Van 1945 tot 1953 was hij hoofdleraar aan het Kon. Conservato rium te Den Haag. De 36-jarige Franse schrijver Roger Ni mier en de 27-jarige schrijfster Sunsarie de Larcone zijn zaterdagavond om het le ven gekomen, toen Nimiers sportwagen in de nabijheid van Parijs slipte en met grote snelheid tegen een brugleuning reed. Ni mier schreef zijn eerste roman, „Les Epées", in 1948. Voorts verschenen van hem onder meer „Le Hussard bleu' „Perfide", „Les Enfants Tristes" en „His toire d'un Amour". Zijn laatste roman, ,Cinq Ans Avant ou d'Artagnan Amou reux" verschijnt volgende week. Sunsarie de Larcone was de meisjes naam van de omgekomen schrijfster. Zij heette sedert haar huwelijk Casalis de Baux. Haar eerste roman, het autobiogra fische werk „La Massagère", is kort ge leden verschenen. De 41-jarige acteur Bob Verstraete, die trekking hebbende gedachtenwisseling en de toepasselijke dagsluiting. Aan de hand van de man, die als es kader-commandant het bevel gaf met een A-bom de Japanse stad te vernietigen, leidde de schrijver van het stuk, Manuel van Loggem, ons uit de sleur van het kassie kijken" in de tot denken dwingen de sfeer die bij het verschrikkelijkste wa pen van alle tijden hoort. De daaropvolgende gedachtenwisseling van enige, zeer geleerde heren bleef eigen lijk evenals de hoofdpersoon van het drama steken in de beangstigende pro blematiek van de A- en H-bom. „We kun nen die bommen nooit meer van de we reld weg werken," zo zei ongeveer de mi litaire deskundige van dit forum. Ds. Okke Jager vermocht (in een mees terlijke dagsluiting) Christen en niet-Chris- ten ervan te overtuigen dat de angst en de haat die de moderne mens beheersen, zullen moeten plaats maken voor betere gevoelens, voor een bezinning op hogere waarden. Aan Manuel van Loggum en ds. Jager komt de eer toe, dat zij dit weekeind met het middel T.V. de onechte en zo gevaar lijke gemoedsrust verstoorden, waarin on telbaar vele kijkers mede dank zij mis bruik van de T.V. plegen te verkeren. J. Damshuizer HILVERSUM I. 402 m. 746 kc/s. 7.00- 24.00 KRO. KRO: 7.00 Nieuws. 7.15 Klassieke ka mermuziek (gr.) 7.30 Voor de jeugd. 7.45 Morgengebed en overweging. 8.00 Nieuws 8.15 Lichte grammofoonmuziek. 8.50 Voor de vrouw. 9.35 Waterstanden. 9.40 School radio. 10.00 Voor de kleuters. 10.15 Licht baken, lezing. 10.25 Moderne muziek (gr.) 11.00 Voor de vrouw. 11.30 Lichte grammo foonmuziek. 11.50 Volaan vooruit, praat je. 12.00 Middagklok - noodklok. 12.04 Lichte grammofoonmuziek. 12.30 Medede lingen t.b.v. land- en tuinbouw. 12.33 Draaiorgelmuziek (gr.) 12.50 Actualiteiten. 13.00 Nieuws. 13.15 Platennieuws. 13.30 Klassieke en moderne kamermuziek. 14.35 Voor de plattelandsvrouwen. 14.45 Popu laire klassieke muziek (gr.) 15.45 Lichte grammofoonmuziek. 16.00 Voor de zieken. 16.30 Ziekenlof. 17.00 Voor de jeugd. 17.40 beursberichten. 17.45 Regeringsuitzen ding: Het kabinet van de gevolmachtig de Minister van de Nederlandse Antillen, door Henk Dennert. 18.00 Dansorkest en zangsolisten. 18.30 Radio-Volksuniversi teit: Van Bach tot Boulez - X, door H. Citroen. 19.00 Nieuws. 19.10 Actualiteiten. 19.30 Lichte grammofoonmuziek. 20.00 Be- nedicamus Domino: Gregoriaanse mu ziek met commentaar. 20.20 Radio-Filhar monisch orkest en sopraan: Operafrag menten. 21.20 Klein Taaigeding: taairecht bank. 21.35 Orgelconcert (gr.) 22.15 22.25 Boekbespreking. 22.30 Nieuws. 22.40 Vreemd.een keuze uit woord, zang en dans. 23.10 Lichte grammofoonmuziek. 23.55-24.00 Nieuws. HILVERSUM II. 298 m. 1007 kc/s. 7.00 AVRO. 7.50 VPRO. 8.00-24.00 AVRO. AVRO: 7.00 Nieuws. .7.10 Ochtendgym nastiek. 7.20 Lichte grammofoonmuziek. VPRO: 7.50 Dagopening. AVRO: 8.00 Nieuws. 8.15 Programma overzicht. 8.20 Lichte grammofoonmuziek. 9.00 Gymnas tiek voor de vrouw. 9.10 De Groenteman. 9.15 Kamermuziek. 9.40 Morgenwijding. 9.55 Boekbespreking. 10.00 Arbeidsvitami nen (gr.) 10.50 Voor de kleuters. 11.00 Ra- dio-Volks-Universiteit: Vrouwen vooruit - De strijd voor gelijke rechten, door D. H. Coevée. 11.30 Voor de zieken. 12.00 Lichte muziek. 12.20 Regeringsuitzending: Voor de landbouw. 12.30 Mededelingen t.b.v. land- en tuinbouw. 12.33 Lichte mu ziek en zang. 13.00 Nieuws. 13.15 Mede delingen, actualiteiten en grammofoon* muziek. 13.25 Beursberichten. 13.30 Dans orkest en zangsolisten. 14.00 Lichte gram mofoonmuziek. 14.40 Schoolradio. 15.00 Met naald en schaar. 15.30 Moderne ka mermuziek. 16.00 Ik heb voor U de Is lam als Godsdienst gekozen, klankbeeld. 16.30 Voor de jeugd. 17.30 Grammofoon muziek voor de jeugd. 17.55 New York Calling. 18.00 Nieuws. 18.15 Actualiteiten. 18.20 Lichte muziek. 18.35 Lichte orkest muziek en zangsolist. 19.00 Paris vous Parle, gesproken brief uit Parijs. 19.05 Fragmenten uit Lucia di Lammermoor, opera (gr.) 20.00 Nieuws. 20.05 Tot Uw orders, programma voor de militairen. 21.15 Cabaretprogramma. 22.00 Pianoreci tal: klassieke en moderne muziek. 22.30 Nieuws. 22.40 Actualiteiten. 2300 Klassie ke symfonische muziek (gr.) 23.55-24.00 Nieuws. BRUSSEL. 324 m. 12.00 Nieuws. 12.05 Lichte grammofoon muziek. 12.30 Weerbericht. 12.35 Tuin- bouwkroniek. 12.40 Lichte grammofoonmu ziek (verv.) 12.50 Beursberichten. 13.00 Nieuws 13.15 Kamermuziek. 14.00 School radio 15.45 Duitse schlagers. 16.00 Beurs berichten. 16.06 Duitse les. 16.21 Symfo nische muziek. 17.00 Nieuws. 17.15 Voor de kinderen. 17.40 Boekbespreking. 17.50 Kamermuziek. 18.18 Uitslagen paardewed- rennen. 18.20 Voor de soldaten. 18.50 Ra diokroniek 19.00 Nieuws. 19.40 Amuse mentsorkest en solisten: amusementsmu ziek. 20.00 Het schip Esperanza, hoorspel. 21.15 Jazzmuziek. 22.00 Nieuws. 22.15 Is raëlitische uitzending. 22.45 Lichte mu ziek. 22.55-23.00 Nieuws. reeds genoemde monnik van Henk Rigters in het afgelopen seizoen bij de toneelgroep en Ramses Shaffy die een prachtig be wogen uitbeelding gaf van een van Gali lei's leerlingen die zijn leer zullen ver breiden en die vooral het moment van de herroeping door zijn meester van zijn leer voor de inquisititie tot een van de hoogtepunten van de avond maakte. Centrum speelde, is zaterdagavond van Schiphol naar Japan vertrokken. Hij maakt naar dit land een door de Unesco gesub sidieerde studiereis van 6 maanden en wordt dus begin april van het volgend jaar op Schiphol terug verwacht. Verstaete, die het Nederlands televisie publiek onlangs nog op het heeft gezien als de kapitein uit „Het scherp snijdend zwaard", heeft reeds drie maal eerder studie g maakt van het Aziatisch toneel In de jaren 1948, '52 en '57 reisde hij naar Nieuw Guinea en Indonesië. De komende vrij uitgebreide reis door Japan gaat hij zich op de hoogte stellen van de tradities van het Japanse toneel en de invloed daan van op het moderne Japanse toneel. Na - - zijn terugkomst moet hij een uitvoerig Hans van den Bergh rapport aan de Unesco uitbrengen. Na afloop van de voorstelling werd langdurige hulde betoond aan Ton Lutz (die ook zeer ingetogen en waardig de rol van de inquisiteur had gespeeld) voor zijn doorwrochte regieprestatie, een hulde waarin hij zeer nadrukkelijk het gehele ensemble liet delen. Wij misten op het toneel alleen Gerrit Kouwenaar die voor de, op het eerste gehoor vlekkeloze ver taling had gezorgd. VOOR MAANDAG NTS: 19.30 Internationaal agrarisch nieuws. 20.00 Journaal en weeroverzicht. 20.20 Politiek praatje: P.S.P. NCRV:20.30 Memo. NTS: 20.40 V for Victory, docu mentaire over de tweede wereldoorlog. NCRV: 21.05 De moeilijke weg van Eli sabeth Blackwell, film. VOOR DINSDAG VPRO: 19.30 Op Zicht. NTS: 20.00 Jour naal en weeroverzicht. VPRO: 20.20 Boek bespreking. 20.40 Muzikaal portret. 21.05 Atelierbezoek: bezoek aan een beeldhou wer. 21.30 De oude draaidoos. 21.55 Voor dracht. 22.05-22.35 Ziek zijn beter worden, medische rubriek.

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

IJmuider Courant | 1962 | | pagina 4