„Kinderdorp"-werk in nieuwe banen
Gokliistï
elke week
Britten verwedden
300 miljoen gulden
TANTE PATENT
2
l
PANDA EN DE MEESTERSCHATGRAVER
Onevenredig deel van huishoud
geld verdwijnt in de „wedwinkels
ir"
door Grete Dölker-Rehder
(Vertaald uit het Deens)
Zonde uitbanners"
in actie tegen film
0
9
MAANDAG 8 OKTOBER 1962
jummmninïïimininiiiiini
Ons vervolgverhaal
Idealistische vrijgezel hielp reeds duizenden
verwaarloosde kinderen aan een echte moeder
Kerkelijk nieuws
Harskamp niet meer met
kranten dichtgepakt
EIKE AGENA
52)
Toen schudde Tyge zijn natte ha
ren, liep naar zijn paard terug, dat
geduldig op hem stond te wachten, en
riep, met een bijna jubelende stem:
„Bertien is oud en ik ben jong. Eens
zal het dorp een nieuwe vuurtoren
wachter nodig hebben aan de witte
Knee..."
Hij gaf zijn paard een kletsende
klap op de achterhand, zodat het be
gon te galopperen, ging ernaast lopen,
hield zich aan de manen vast en
sprong er toen in volle ren op,
schreeuwend als een zeeadelaar:
„Biiken, Biiken!" Toen verdwenen
ros en ruiter als een spookverschij
ning om de rode klip bij het Fenner
Diep. En Eike bleef peinzend achter
op het strand-
Dit was teveel voor haar. Er was
al zoveel gebeurd, die laatste maan
den. Ze was nog maar zo kort met
Bertien getrouwd, ze moest zich nog
helemaal met hem inleven. En dan al
dat zware werk en het slechte weer.
En de herinnering aan Jurian Cordes
en de wonderwereld, die hij voor haar
opgebouwd had. En Tönis, die in haar
was. Moest daar nu ook Tyge Taden
nog telkens weer bij komen, met zijn
woorden, die haar in verwarring
brachten en bang maakten, ja, bang,
voor de toekomst? Neen, werkelijk dit
was teveel voor Eike. Ze kon dit niet
allemaal meer verwerken. En daarom
werd ze apathisch en deed haar werk,
zonder nog aan iets te denken. Behal
ve aan Tönis, want die was in haar,
aan hem moest ze wel denken.
Maar nu was ook dat al weer lang
geleden, die ontmoeting met Tyge en
de vreemde dingen, die hij gezegd
had. En door het zware werk, dat
wekenlang geduurd had, had ze alles
alweer een beetje vergeten.
Bertien had eindelijk alles, wat ze
nodig hadden, naar de witte Knee
vervoerd en alle zaken en manden
in huis opgestapeld. Maar Eike kreeg
nog geen rust. Zij moest nog even
hard werken als altijd en ieder
vrij ogenblikje, dat ze had, erop uit
gaan om wrakhout te zoeken of
krabben te vissen. Maar hij wilde
niet, dat ze hem hielp om de zware
lasten te dragen. „Tönis", zei hij dan
alleen maar, en dan hield Eike niet
langer aan.
Eindelijk was er genoeg vis gevan
gen, gezouten, gedroogd en gerookt.
Eindelijk hadden ze een geit, en een
van de biggen geslacht, want Eike
stond erop, dat ze gedurende de win
ter niet meer dieren zouden voede
ren dan strikt nodig was.
Met de laatste tocht had Bertien
de twee mooie jonge ooien van Lis-
sum meegebracht, die van Eike wa
ren. Ze lagen in de boot met vast
gebonden poten. Met touwen trokken
Bertien en Eike de beesten, die in
de zomer helemaal verwilderd wa
ren, omhoog naar het huis, waar
Bertien op de deel een hoekje voor
ze had afgeschut.
Eike en hij bleven nog een poosje
staan kijken naar de dieren, die on
rustig heen en weer liepen in hun
nieuwe behuizing en zo nu en dan
bleven staan en met heftig ademen
de flanken en snuivende neuzen naar
hen opkeken. „Ze zullen gauw lam
meren werpen", zei Eike en Bertien
knikte. „Jij moet ze scheren", zei
Eike weer, en Bertien knikte op
nieuw. Toen zei Eike heel gelukkig:
„En dan zal ik de wol wassen en
kammen", en kan,ik eindelijk gaan
spinnen". Bertien teek haar aan met
zijn grote, goedige gezicht en glim
lachte. Tenslotte zei Eike nog: „De
volgende winter hoeven we geen var
ken meer vet te mesten, dat is im
mers ook veel te duur en te ^astig
hier aan de witte Knee. De volgende
winter slachten we twee van de lam
meren, als het tenminste bokken zijn.
Die zijn voor de winter groot en
vet genoeg, zonder dat we er iets
aan hoeven te doen, en bovendien
hebben we de wol er nog bij".
Toen begonnen Bertiens stille ogen
te stralen en zijn knikken drukte
niet alleen instemming, maar ook
trots uit. Wat had hij toch een ver
standige vrouw!
De tijd ging verder, en het werk
ging door, en verder gebeurde er s
niets. Bertien ging nu iedere dag g
uren ver de heide in. In het hele
gebied, tot aan de Fenner heide, g
had hij vergunning om turf te ste-
ken. Dat had hij trouwens geduren- 3
de de zomer ook al gedaan, toen g
de grond nog licht en droog was, g
en nu, als hij tenminste geen an- 3
der werk te doen had, ging hij de g
turven opstapelen om ze, nog voor
de eerste sneeuw kwam, naar huiè g
te vervoeren met een wagen en twee 3
paarden, die hij in Lissum zou le-
nen. Dikwijls moest ook Eike met
hem mee om hem te helpen, maar g
's middags ging ze altijd weer naar g
huis om de dieren te verzorgen en g
eten voor hen beiden klaar te ma- g
ken. g
Hoe jong Eike ook was, ze hield van g
die verlaten weg door de dode, zwarte
heide, langs de oude hunebedden, die g
als vreemde bulten in de sombere g
vlakte stonden en hun eeuwenoude g
geheimen verborgen. Ze hield ervan, g
even op zo'n oeroude stenen sarcofaag g
te gaan zitten, waarin merkwaardige g
dierenkoppen en vreemde' runentekens g
gehouwen waren, en die nu als drink-
bak voor de dieren dienst deed. Ze g
streek met haar hand over de door g
weer en wind afgesleten steen en g
vroeg zich af, waar de mensen die g
reusachtige stenen toch wel vandaan g
gehaald hadden, want ze waren ver
der nergens in de omtrek te zien.
Eindelijk werd het winter. Eike had g
er een beetje naar verlangd, naar de g
rust vooral. Ze was blij, zoals alle kin- g
deren blij zijn, toen o]p een morgen de g
sneeuw in dikke vlokken omlaag g
dwarrelde en de hele wereld plotse- g
ling veranderd scheen.
Nu hoefde ze geen wrakhout meer g
te gaan zoeken, nu moest ze in huis g
blijven, net als de kippen op de deel. g
Ze kon zich nu met de vier lammetjes g
bezig houden,, die enkele dagen ge- g
leden geboren waren en nog veel g
zorg nodig hadden. En ze kon krans- g
jes bakken voor het midwinterfeest en g
Bertien vragen, de joelboom voor haar g
te snijden.
Want Bertien kon nu ook niets
meer doen, buiten. Maar hij had
voldoende turf en hout en ook zijn
wintervoorraad petroleum had hij
nog in grote vaten in de schuur
achter de vuurtoren kunnen onder
brengen. Het had weinig gescheeld, g
of hij had het zonder petroleum moe- g
ten, doen. Want de stoomboot uit g
Duitsiand, die ieder jaar de vaten g
kwam brengen, was niet gekomen, g
Het scheen dat hij door de herfst- g
stormen zoveel schade had opgelopen g
en zo'n zware slagzij had gemaakt, g
dat de halve lading, waaronder de g
petroleumvaten voor de vuurtoren- g
wachter van de Witte Knee, over- g
boord gegleden was.
Dat was een slecht bericht geweest, g
want waarvan moest gedurende de g
lange winternachten het licht in de g
vuurtoren branden, als er geen pe- g
troleum was? Maar op een morgen g
had Eike een witte, wapperende vlek g
ontdekt over de Bocht, die niet een g
meeuw kon zijn, want ze bleef steeds 3
op dezelfde plaats. Het bleek het te- g
ken te zijn, dat Bertien met de koop- g
man Teyson had afgesproken, als
er petroleum zou zijn; een beddela-
ken, dat hij aan de steiger van Lis- g
sum had laten hijsen.
Maar waar had de koopman nu g
opeens toch petroleum vandaan kun-
nen halen? 1
Tyge Taden had het uit Wolde- s
mar-Atterdags-Land gehaald! Ja, die
Tyge, wat die al niet klaar kon spe-
ien! Een duivelse kerel was het! Vis-
ser was hij, maar hij was niet als
de andere vissers' van Lissum. Een g
wonderlijke kerel. Geen wonder, g
dat iedereen toch de rillingen over
de rug liepen, als hij weer zoiets
uithaalde.
Maar hoe het ook was, de petro- g
leum was gekomen, en waar het van- g
daan kwam, dat ging Bertien verder g
niets aan. De gemeente Lissum moest
hem olie leveren, en hij had ervoor
te zorgen, dat het licht in zijn toren
brandde, dat was alles.
(Wordt vervolgd
ïïliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'iiiiiiiiiiiii'ii'ii")iiiini"i''iniiiiiinwn|'i""n""l"|n|i|||||"i"1||i|i||||1"l"||l|||1'*""i'i"""""i"'')i'i'n"i'nii
Dit vlotte katoenen jurkje is, evenals
de bijpassende tas, bedrukt met „kleu
renfoto's" van Venetië op een donker
fond in „albumbladeffect". Het is een
grappige vondst van de Londense ont
werper Faiman, die er voor de zomer
van 1963 wel brood in ziet. De afbeel
dingen zijn op de stof gebracht door
middel van een verbeterd zeefdruk
procédé. Het is echter nog niet zover,
dat men zijn eigen foto's op de stof
kan laten reproduceren.
(Van onze correspondent)
WENEN. Hoe kunnen vooral jon
gere kinderen die ouderloos, ontworteld
en totaal verwaarloosd zijn, voor de toe
komst worden gered? Zonder critiek te
willen oefenen op de tehuizen en ge
stichten, waar dergelijke kinderen tot
nu toe noodgedwongen „collectief" wer
den opgevoed, houdt de Oostenrijkse
ingenieur Gmeiner aan zijn overtuiging
vast, dat deze betreurenswaardige en
meestal asociale gevallen niet in een
gesticht dienen te worden opgevangen,
maar individueel in gezinnen. Wanneer
men deze kinderen wil opvoeden tot
waardevolle leden van de maatschappij,
die later zelf een gezin kunnen opbou
wen, moeten zij eerst in een gezin onder
dak vinden waar zij wordén opgewacht
door een moeder, door broertjes en zus
jes en een huiselijke haard met alle
warmte en intimiteit, waarin de indivi
duele persoonlijkheid zich kan ontvou
wen en ontwikkelen.
REEDS IN 1949 hebben deze overwegin
gen ir. Gmeiner op de gedachte gebracht
van het kinderdorp, dus van een aantal
eengezinswoningen dat tezamen een klei
ne dorpsgemeenschap vormt. In deze wo
ningen leven tien tot twaalf kinderen te
zamen met hun aangenomen moeder, van
hieruit gaan ze naar de lagere School in
het naburige dorp en later kunnen zij een
ambacht leren of zelfs een hogeschool be
zoeken wanneer zij daarvoor de capacitei
ten bezitten. Sinds 1949 is het oorspronke
lijke kinderdorp-plan werkelijkhèid gewor
den. Zes van zulke dorpen vindt men thans
in Oostenrijk, zeven in West-Duitsland,
drie in Frankrijk en één in Italië. Boven
dien zijn er in deze vier landen in totaal
nog tien in voorbereiding, terwijl ook plan
nen zijn uitgewerkt om dergelijke dorpen
eveneens op te richten in Engeland, Fin
land, België, Polen, Japan en Uruguay.
HET WERK van deze kindervriend is zo
omvangrijk en neemt hem zo sterk in .be
slag dat hij vrijgezel is gebleven. Maar
duizenden kinderen dwepen met hem als
met een echte vader, die er voor gezorgd
heeft dat zij allen een liefdevolle moeder
hebben gekregen.
Idealisme en onbaatzuchtigheid gaan in
deze man samen met een nuchter en za
kelijk organisatietalent, dat alle publici
teitsmedia voor zijn karretje weet te span-
DON HARRISON, vice-voorzitter van de Britse nationale bond van kleine
winkeliers, heeft verklaard dat de schulden van de consumenten bij de kruide
niers thans hoger zijn dan tijdens de werkloosheidscrisis van de dertiger jaren
en dat het waarschijnlijk is dat deze schulden worden veroorzaakt door „het
voortdurend gokken in de wedwinkels". Op 1 mei van het vorige jaar werden
in Engeland deze wedwinkels („betting shops") gelegaliseerd. Het wagen van
een gokje was daarmee even gemakkelijk geworden als het kopen van een
pakje boter. Er wordt voornamelijk gegokt op de paardenrennen, maar men kan
ook een kans wagen op de windhondenraces of op het voetballen.
DE OVERHEID is nu druk bezig, cij
fers te verzamelen voor een overzicht over
het eerste jaar van de activiteiten der
wedwinkels. Het lijkt niet onmogelijk dat
dit jaaroverzicht tot opmerkelijke conclu
sies zal leiden'.
Er zijn nu ongeveer 20.000 wedwinkels
in Engeland. Véle economen zijn van me
ning dat het overzicht zal aantonen, dat
heel wat geld, dat beter had kunnen wor
den besteed aan kleding, voedsel en huis
houden, in de wedwinkels terecht is geko
men. De vrouwen zouden hieraan even
schuldig zijn als de mannen. Huismoeders
staan dagelijks in lange rijen voor de wed
winkels om een gokje te wagen in de
hoop een veelvoud van hun inzet terug te
krijgen.
tf
Dezer dagen gaat in Rome in verscheide
ne bioscopen de première van „De laatste
dagen van Sodom en Gomorra", dit on
danks de dreigementen van een groep die
zich noemt „De Amerikaanse raad van
wereld-zonde-uitbanners". Deze groep heeft
gedreigd, alle bioscopen waar de film
wordt getoond, in brand te zullen steken.
De „zonde-uitbanners" zijn van plan een
grote campagne tegen de zonde in films te
voeren. Zij zijn van mening dat deze Ita
liaanse film, die 45 miljoen gulden heeft
gekost, het toppunt van zonde is.
De producent van deze rolprent over de
Bijbelse steden die door vuur uit de he
mel werden verwoest wegens hun uitzon
derlijke slechtheid, Goffredo Lombardo, is
van mening dat de dreigementen het werk
zijn van fanatici en misschièn niet ernstig
zijn gemeend.
Ook de regisseur Robert Aldrich en de
acteurs Stewart Granger, Stanley Baker,
Rosanna Podesta en Anna-Maria Pierange-
li hebben dreigbrieven ontvangen.
De „raad van uitbanners" schrijft in de
brieven, een wereldomvattende organisa
tie van strijders tegen immoraliteit te zijn.
DE SUNDAY TELEGRAPH, een van de
meer serieuze Britse zondagsbladen, heeft
een uitvoerig artikel aan de wedwinkels
gewijd. Het schat dat er wekelijks 200 mil
joen gulden in de wedwinkels wordt be
steed en dat het totaalbedrag dat in En
geland wekelijks aan gokken wordt uitge
geven 300 miljoen gulden bedraagt.
„Ik zou nog verder willen gaan," aldus
de schrijver van het artikel, „door te stel
len dat deze verandering in het uitgaven
patroon voor een belangrijk deel de ver
klaring kan vormen voor de huidige
stagnatie in de detailhandel, waarover de
deskundigen zich zo verwonderen."
HET GOKKEN in een wedwinkel gaat
ongeveer als volgt in zijn werk. De klant
komt binnen soms slechts een half uur
voor de race waar hij op wedden wil,
noemt het paard van zijn keus en depo
neert zijn inzet. Dan krijgt hij een bonne
tje en wordt geacht de winkel te verla
ten, maar vele klanten blijven hangen tot
de race waarop zij gegokt hebben, verre
den wordt. In de winkel heeft men via
radio en telefoon voortdurend contact met
de renbanen, teneinde zo snel mogelijk de
uitslagen te kunnen verzamelen. En na
tuurlijk blijven de wedders dan bij grote
aantallen in en om de winkel rondhangen
om mee te luisteren naar de radio, hoe
wel dit verboden is. Maar totnogtoe heeft
men geen doeltreffend middel gevonden
om deze meeluisteraars uit de winkel te
verwijderen.
HET IS ER op de wedstrijddagen dan
ook een enorm gedrang van mensen, want
wie gewonnen heeft, kan direct zijn winst
incasseren. De verliezers kunnen desge
wenst meteen weer op een volgende ren
inzetten zo gaat het vaak de ganse
dag door. Inmiddels is het een voortdurend
heen en weer lopen van winkelbedienden
die de zich voortdurend wijzigende „quo
tes" (de verhouding tussen inzet en uit
betaling) op grote schoolborden schrijven.
„In het ene jaar van hun werkzaamheid,"
zo schrijft de Sunday Telegraph, „hebben
de winkels nu al een grotere omzet be
reikt dan in het verleden aan allé vormen
van gokken tezamen op de paardenren
nen, de windhondenraces en de voetbal
pools werd besteed."
HET IS betrekkelijk eenvoudig om een
wedwinkel te openen. Er is een vergun
ning nodig om als bookmaker op te tre
den, die 1000 gulden kost en die ieder jaar
voor tien gulden kan worden vernieuwd.
De vergunningen worden verstrekt door
plaatselijke rechters en volgens het Lon
dense zondagsblad wordt er zelden een
geweigerd.
De wedwinkels staan niet alleen in volks
wijken. Ook in het deftige Mayfair tegen
over het pompeuze Ritz-hotel is er een.
Men kan daar de secretaressen van zaken
lieden zien binnengaan met de wedden
schap van hun baas op een getikt papier
tje.
nen. De kinderdorpen zijn nationale orga
nisaties, zodat elk land zijn eigen vereni
ging, leden en donateurs heeft. In Oosten
rijk heeft Gmeiner 800.000 gezinnen weten
te winnen als leden, dat is ongeveer een
derde van alle gezinnen. Zij betalen per
maand een paar dubbeltjes, maar op de
ze kleine bijdragen steunt het dagelijkse
bedrijf en de exploitatie van de kinderdor
pen.
Voor de bouw van de eengezinswoningen
en van hele kinderdorpen heeft hij dona
teurs weten te vinden onder grote bedrij
ven, welgestelde particulieren en sociale,
maatschappelijke en kerkelijke organisa
ties. Het is eigenlijk een goed teken dat
er in onze tijd van hoogconjunctuur en van
uiterlijke welvaart nog altijd vrij gemak
kelijk zulke donateurs kunnen worden ge
vonden. De kosten voor het dagelijkse le
ven en het onderhoud van de kinderen en
hun moeders worden echter opgebracht
door de leden van de nationale verenigin
gen. En al heeft de vader van dit moderne
sociale werk somtijds financiële zorgen,
hij heeft nimmer een van zijn huizen be
hoeven te sluiten en hij kan telkens meer
kinderen opnemen.
MET DEZE GROEI echter komen ook
nieuwe vraagstukken op de voorgrond.
Doordat dergelijke kinderen reeds vroegtij
dig in een gezonde gezinsatmosfeer worden
opgenomen, vertonen slechts weinigen psy
chisch letsel. Sommigen echter blijken
geestelijk schade te hebben geleden ten
gevolge van pijnlijke ervaringen in hun
vroegste jeugd. Al blijven dit uitzonde
ringsgevallen, toch neemt hun aantal toe
naarmate de kinderdorpen zich uitbreiden.
Zulke kinderen lijden onder depressies,
waarmee hun aangenomen moeder meest
al geen raad weet. Daar in dergelijke ge
vallen vooral een psychiater kan helpen
heeft ir. Gmeiner het plan opgevat, in elk
land met kinderdorpen tenminste één heil-
pedagogisch en therapeutisch centrum op
te richten, waar deze uitzonderlijke en
moeilijke gevallen kunnen worden behan
deld.
MET DE REALISATIE van dit plan is
men thans in Oostenrijk begonnen. In het
grootste kinderdorp te Hinterbruhl (bij
Baden, ten zuiden van Wenen) is onlangs
een afzonderlijk therapeutisch en heilpe-
dagogisch centrum geopend. Hier worden
depressieve en lastige kinderen uit alle
Oostenrijkse kinderdorpen door een psy
chiater, een psycholoog en een team van
verpleegsters onderzocht en ook al vergt
dat maanden zolang behandeld, totdat
zij weer naar „huis" kunnen gaan in hun
eigen kinderdorp. Het ligt in de bedoeling
om een dergelijk centrum in elk kinder
dorp-land op te richten. Velen verwachten
dat ir. Gmeiner te zijnertijd als kandidaat
voor de vredes-Nobelprijs zal worden voor
gedragen.
Ned. Herv. Kerk
Aangenomen het beroep van de Provin
ciale Kerkvergadering van Zuid-Holland
te 's-Gravenzande (Evangelische Unie) G.
Verschragen te Blijham (Gron.).
Bedankt voor Woudenberg (toez.) P. J.
Bos te Sprang voor Middelhamis, Sint
Annaland en voor Tholen C. Baas te Haaf-
ten voor het beroep van de Provinciale
Kerkvergadering van Zuid-Holland te
Krimpen a. d. IJsel (nevenpastoraat over
gangsbepaling 235) H. Harkema te Zeist.
In het midden-Veluwe dorp Harskamp
(gemeente Ede) zijn de nieuwe wegen, die
in het dorp zijn aangelegd, in gebruik ge
nomen. Om de oude toestand te symboli
seren had men Harskamp letterlijk dicht
geplakt met krantenpapier. De Heer H. M.
Oldenhof, lid van gedeputeerde staten van
Gelderland, wist hier echter wel raad op.
Als chauffeur van een bulldozer reed hij
de krantenversperring omver.
Hier is hij dan in zijn
volle glorie, de groot
ste sigaar ter wereld,
waarvan onlangs be
richt werd dat hij
ernstige tekenen van
verval begon te ver
tonen. Het gevaarte,
dat 1,90 meter lang is
en ruim zeven kilo
weegt, werd door een
sigarenfabriek in
Buende, West-Duits
land vervaardigd, als
een propagandastunt
voor de tabaksindu
strie en ook een beet
je als een tribuut aan
het Wirtschaftswun-
der. Gemaakt van de
beste Sumatratabak,
kostte de reuzesigaar
zijn opdrachtgevers
ruim 400 gulden. He
laas echter raakten al
spoedig grote lappen
van het dekblad los,
terwijl ook het „bin
nenwerk" begon te
verkruimelen. Herr
Peatow, directeur van
het tabaksmuseum in
Buende waar het
pronkstuk is opge
slagen, heeft de sigaar nu provisorisch la ten oplappen, maar hij betwijfelt sterk of
een afdoende restauratie mogelijk zal zijn. „Misschien zullen wij hem moeten op
roken," zegt hij: een kardei dat een ervaren sigarenroker naar schatting 600 „roole
uren" zal kosten. i
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
32 „Ben je nu overtuigd, neef Boordevol?" vroeg
tante Patent. „Ben je nu niet blij dat je middel zul
ke grootse resultaten geeft?" „Ik ben nog steeds
een beetje weifelig," zei neef Boordevol. „Naar mijn
mening bent u toch te voorbarig geweest, tante. De
wetenschap dient voorzichtig te werk te gaan." „Ach
watwetenschap," zei tante Patent. „De praktijk,
DAT is waar het op aan komt. Ik zal je nog meer
laten zien." En tante- Patent voerde haar neef mee
naar een ander zaaltje van het Cultureel Centrum.
Daar was Zwarte Lola, de voormalige striptease
danseres druk bezig. Ze was nu sociaal werkster en
gaf een cursus lampekappenmaken aan een grote
groep ongegrepen jeugd.
HAr
62. Joris Goedbloed keek verrast op uit zijn som
bere overpeinzingen, toen hij Panda terug zag komen.
„Aha!" glimlachte hij. „Dus je geweten heeft einde
lijk gesproken, baaske! Gij keert terug van de dwa
lingen uw weegs! Ge betreurt de ruwe, harde woor
den die ge tot uw oude vriend gesproken hebt en komt
hem om vergiffenis vragen. Nu dan die hebt ge!"
„Maar dat is allemaal niet waar," zei Panda veront
waardigd. „Ik kom terug omdat die akelige Zamel op
me schoot, met een geweer!" „Wee, wee," klaagde
Joris. „Met mijn klassieke leesmeesters roep ik uit:
O gustibus, o mores! bedoelende dat het in de
wereld slecht gesteld is. Zie nu toch! Nu ge tegenslag
hebt, nu ge zorgen hebt, nu ge in moeilijkheden zijt.
nu weet ge me weer. te vinden! Nu komt ge weer
aan bij uw vaderlijke beschermer. En wat doe ik? Geen
woord van verwijt komt over mijn lippen. Opnieuw ze
geviert mijn gevoelig hart over mijn gezond verstand.
Ik ben te teerhartig; dat zal nog eens mijn ondergang
worden.maar ik kan u niet vergeefs om hulp la
ten roepen. Ge kunt op mij rekenen, ventje." „Maar
ik kwam helemaal niet om hulp vragen," zei Panda.
„Ik kwam hier langs omdat de weg hier langs gaat en
nergens anders om." „Ei, ei," dat meent ge niet,"
antwoordde Joris, terwijl hij snel een vermomming aan
legde. „Bovendien; het gaat niet aan dat die Zamel
op ordelievende burgers schiet. Daar moet een stokje
voor gestoken worden. En ook moet ge uw boek terug:
dat is niet meer dan eerlijk. Ik zal mijn maatregelen
treffen!"
