De „stille verkopers"
zijn het zwijgen moe
TANTE PATENT
PANDA EN DE MEESTERSCHATGRAVER
Prénatal presenteert praktische en
flatteuze aanstaande-moedermode
door Grete Dölker-Rehder
(Vertaald uit het Deens)
rHoe is het ontstaan?^
De woningnood in
de Sovjet-Unie
Oudste fotoclub viert
haar 75-jarig bestaan
19
DINSDAG 9 OKTOBER 1962
11
Ont vervolgverhaal
Katy
VERKOOPSAUTOMATEN SPREKEN HET
EERSTE EN HET LAATSTE?WOORD
Een kostbaar geschenk
Dit woord: BEROEP
EIKE AGENA
53)
Ze konden het nu een beetje kal
mer aandoen. Eike zat veel naast
de warme haard en naaide en breide
al die kleine dingetjes, die ze nu
spoedig nodig zou hebben. In de grote
kist van Moy had ze het fijnste lin
nen, de zachtste wol en het mooiste
garen gevonden. Moy had, ondanks
haar verstandsverbijstering, blijk
baar aan alles gedacht en werke
lijk moederlijk Voor haar gezorgd.
Iedere zondag maakte Eike nu de
grote kachel in de mooie kamer aan,
vulde de stoof met gloeiende kooltjes,
ging in de grote leunstoel zitten
en verheugde zich op haar kind.
En dikwijls, als Bertien buiten was,
nam ze de zware vioolkist uit de
kast en opende hem voorzichtig.
Dan hield ze de viool onder haar kin
en probeerde te spelen. Jurian had
haar laten zien, hoe ze het instru
ment moest stemmen en hij had ge
zegd: „Je hebt een heel fijn gehoor,
Eike Flor". Steeds weer oefende ze
het kleine liedje, dat hij haar had
leren spelen en soms waagde ze
zich ook al aan een paar tonen van
een nieuw lied, of klanken, die ze
in zichzelf hoorde klinken. Dan werd
ze warm van inspanning, en haar
ogen straalden. Maar als Bertien thuis
kwam, borg ze de viool weer weg,
en hij deed, alsof niets zag en niets
hoorde.
En dan kwam hij bij haar zitten.
Het kwam hem haast ongehoord
voor, dat ze daar allebei maar za
ten, zonder iets te doen, maar hij
vond het toch mooi. Hij dacht, dat
zijn hele leven eigenlijk alleen maar
een voorbereiding was geweest op
dit moment, en dat hij pas nu vol
ledig leefde. Hij zag er zo waardig
uit als hij met zijn bril op zijn
neus, op de sofa zat en de krant
las. Jawel, de krant! Vroeger had
hij ternauwernood de kalender ge
lezen, die hij ieder jaar van de koop
man kreeg. Daar had hij voor een
heel jaar genoeg aan. Maar nu had
Teyson hem een heel pak kranten
gegeven.
Het waren wel oude kranten, maar
wat zou dat? Het was ongelofelijk,
wat daar allemaal in stond! Van Tur
ken, Chinezen en Negers. En ook nog
het weer, en de scheepvaart, en de
getijden, zelfs hoe die hier waren.
Het was verbazingwekkend.
Toch had Bertien meer vertrouwen
in zijn kalender, daar kon je je op
verlaten, er stond altijd hetzelfde in.
Maar die kranten brachten iedere
dag weer wat nieuws en steeds weer
iets anders, dat kon toch niet altijd
waar zijn. Bertien vond ook, dat ze
nu eens zus en dan weer zo schreven,
en hij vroeg zich af, wie dat allemaal
schreven en of het wel betrouwbare
mensen waren. Hij was aan de ene
kant zo goedgelovig als een kind
en aan de andere kant ook zo wan
trouwig als een oude boer. Maar de
kranten bezorgden hem toch veel ge
noegen, en een hele winter lang voed
den ze zijn geest.
Op een dag vroeg Eike: „Bertien,
in de dakkamer staat nog een oude
wieg. Haal die maar naar beneden,
Bertien, misschien kunnen we hem
gebruiken".
Bertien stond onmiddellijk op en
klauterde de steile trap op, die naar
de zolder leidde. Moeizaam kwam hij
weer terug, gebukt onder een plompe
wieg. Eike hielp hem, de wieg op
zijn plaats te zetten. Het was een af
schuwelijk, onhandig ding, helemaal
door de wormen aangetast, vuil en
met spinnewebben overtrokken. Eike
begon direct de wieg met zeep en
borstel schoon te maken.
„Bertien," riep ze plotseling, „kijk
eens, wat hier staat!"
Er klonk zoveel vreugde in haar
stem, dat Bertien, die zich weer over
zijn houtsnijwerk gebogen had, op
nieuw het mes neerlegde en bij haar
kwam staan.
Eike knielde voor de wieg en ook
Bertien bukte zich diep. „Zie je, wat
daar staat?" vroeg ze, en haar vin
ger wees: „Tönis" staat daar". „En
kijk eens, Bertien," vervolgde ze
even later, „daar staat ook een oud
jaartal, alleen niet zo oud als dat op
de deur". Het verbaasde Eike. Die 3
arme, oude eenzame vuurtorenwach- 3
ter was dus helemaal niet oud ge- g
weest, maar jong, en hij was hele- 3
maal niet eenzaam, want hij had een 3
vrouw en een zoon, die in deze wieg
gelegen had en ook Tönis heette. 3
Iedere avond was Bertien nu voortaan 3
aan de wieg bezig. Hij schaafde, 3
sneed, vijlde en lakte, en na verloop 2
van tijd was het lelijke, lompe ding
een waar kunststuk geworden. Aan
het hoofdeinde van de wieg stond nu 3
de naam „Tönis" met het oude jaar-
tal, en aan het voeteneinde „Tönis" 3
met het nieuwe jaartal. Ze stonden er j
allebei naar te kijken, vol trots, en 3
geen van beiden dacht er een ogen- 3
blik aan dat het kind, dat daarin zou 3
liggen, ook weieens een kleine Eike 3
zou kunnen zijn in plaats van een 3
Tönis. 3
Tenslotte kwam het midwinterfeest.
Bertien kon zich niet herinneren, dit 3
feest ooit werkelijk gevierd te heb- 3
ben. Eike had een prachtige nieuwe 3
boezeroen en een mooie donkere muts 3
voor hem gebreid. En hij had voor
haar een boog met kunstige figuren
gemaakt. Daar hing ze de suikerzoe- 3
te kransjes aan en ze zétte er kaar- 3
sen op, die 's avonds moesten bran- 3
den. Ook had Eike een jonge haan j=
geslacht, die stond nu te koken op de 3
haard.
Voor het eerst zou Bertien ook het 3
midwintervuur laten branden. Dat 3
diende, evenals het midzomervuur, op 3
een bijzondere plaats te gebeuren, jj|
waar iedereen in de wijde omtrek het 3
zou kunnen zien.
Maar Bertien was bang dat de in- 3
woners van Lissum, die er niet aan 3
gewend waren dat hij het midwinter- 3
vuur ontstak, zouden denken dat zijn 3
huis of de vuurtoren in brand stonden
en met allerlei materiaal zouden uit-
rukken om de brand te blussen. Daar- 3
om maakte hij de brandstapel hele-
maal aan de westelijke oever, waar 3
niemand de vlammen, die door de 3
klip aan het oog onttrokken werden,
zou kunnen zien.
Al voor het donker werd, zei Ber-
tien: „Biiken branden", Eike sloeg
haar wollen doek om en hij nam haar
aan de hand mee, naar het strand. 3
In het begin genoot Eike van de 3
knetterende vlammen, maar nog voor
de brand zijn volle kracht had be- 5
reikt, wendde ze zich af en zei, met 3
de rug naar het vuur gekeerd: „Ik 3
geloof dat Tönis er niet van houdt 3
Hij is bang. Ik ga weg, Bertien g
Maar blijf jij alsjeblieft en laat het 3
biiken branden. Weet je, misschien is
er wel ergens iemand op zee die naar 3
huis verlangt en blij is, als hij je
biiken ziet. Laat het voor hem bran- 3
den, Bertien".
Langzaam liep ze door het zand 3
naar huis terug. Maar Bertien bleef 3
bij de vlammen staan, tot ze einde- 3
lijk uitdoofden.
De eerste maand van het nieuwe 3
jaar was heel zacht. IJs en sneeuw 3
waren allang weggesmolten, alsof het 3
al lente werd. Maar het land en de 3
zee bleven grauw en doods. Groen- 3
grijs was de zee en geelgrijs de he- 3
mei, andere kleuren waren er niet.
En het leek alsof alles, de vuurtoren,
het huis, de duinen, veel kleiner ge- 3
worden was dan vroeger, alsof alles 3
ineengeschrompeld was onder die 2
eindeloze grijsheid.
Op een dag was Bertien uitgegaan 3
om turf te halen, terwijl Eike naar
het strand ging om nog wat hout te
zoeken. Ze had moeite om tegen de 3
sterke wind op te tornen en hijgde bij 3
iedere stap. Plotseling bleef ze staan. 3
Ze voelde zich opeens heel zwak wor- 3
den en een ontzettende angst greep
haar aan. Ze dacht: ik ben nu te ver
van huis, ik had niet zb ver moeten s
gaan. Ik moet naar Bertien, ik kan
niet meer. Het wordt tijd.
Ze was niet vef meer van de plaats 3
verwijderd, waar de heide begon, 3
maar haar voeten schenen loodzwaar g
te zijn. Wankelend liep ze verder, tot 3
ze tenslotte eindelijk bij Bertien 3
kwam, die onvermoeibaar bezig was
de zware turfbrokken op de handkar 3
te laden. Hij was zo in zijn werk 3
verdiept, dat hij niets van Eikes 3
komst gemerkt had.
(Wordt vervolgd) 3
Kraagloos ensemble van gTjjs
gemêleerd kamgaren in de
„match-box"-stjjl. Het houdt
zjjn pasvorm doordat het op
schuimplastic gezet is. De
voorkant heeft, aansluitend
op de vierkante lijn, een sier-
stiksel dat wordt geaccen
tueerd door een knoop.
DE KLEDING voor de aan
staande moeder is de laatste
jaren zo geperfectioneerd, dat
we van een geheel eigen posi-
tiekledingmode kunnen spre
ken. Moesten onze moeders
zich vroeger behelpen met
een wijde rok, waarvan ze als
haar tijd vorderde de zijnaden
een stuk lostornde, tegen
woordig kan de aanstaande
mama zich praktisch en flat
teus kleden. Prénatal in Haar
lem heeft dat een dezer dagen
weer eens getoond met een
speciale show, die keuze bood
voor ieders smaak: een col
lectie, die varieerde van een
zeer eenvoudig huisjurkje tot
een feestelijk nylon-organza
cocktailjapon toe.
DE PAKJES met de strakke
rokken die in de taille ver
stelbaar zijn, komen aan veler
verlangens tegemoet. Als wan
delpakje, maar ook voor koude
dagen binnenshuis zijn ze
ideaal en zelfs kunnen ze met
een kleine verandering ook na
de blijde gebeurtenis nog ge
dragen worden (hoewel de
moderne jonge moeder tegen
woordig gelukkig wel van
overtuigd is dat zij er in de
periode van haar aanstaand
moederschap ook verzorgd uit
zien moet). Prénatals collectie
heeft de grote verdienste dat
zij de vrouw in deze periode
in haar gevoel van eigen
waarde versterkt. Zij brengt
kleding, die niet alleen doel
matig is, maar bovenal char
mant, vrouwelijk en vlot. Voor
de sportieve vrouw zijn er
lange pantalons met verstel
bare tailleband en voor de
meer conservatieven mooie,
slanke afkledende rokken,
steunend op hetzelfde prin
cipe, beiden gecombineerd met
effen corduroy of fantasie
jakjes met een knoopsluiting
vóór of een cravate of ander
fantasietje. Voor het jeugdige
type vormen de overgooiers
in warme, sprekende ruiten
een dankbare basis om mee te
variëren. De japonnen gaan
een steeds belangrijker plaats
innemen, vooral uitgevoerd in
de „ligne carré" of de „match
box" lijn, waarbij de ruimte
naar de zijkant is verlegd. De
zijnaden zijn verwerkt in
mooie stiksels en de ruimte is
met kleine zijceintuurtjes
regelbaar.
Niet alleen als positiekle
ding, maar ook voor enkele
figuurtypen, die in de confec
tie niet kunnen slagen zijn
deze modellen zeer attractief.
Zo ook de jupons met klit-
band en de nylon onderjurk
met overslag, die niet over
het hoofd aangetrokken hoeft
te worden en daardoor bij
voorbeeld ook voor reuma
patiënten een uitkomst bete
kenen kan.
BIJ WIJZE van intermezzo
werden grappige en handige
nouveautés voor de baby ge
toond: een rekstokje met rin
gen voor de box annex speel
doosje met allerlei leuke lied
jes, een zuigfles met draaibare
speen, waarmee de toevoer ge
regeld kan worden, een plastic
slabbetje met opstaand randje,
Japon met driekwart mouw
in de „ligne carré". Het pakje
heeft een rolboordje, twee
zakjes en vier modieuze diepe
plooien. Deze worden door
twee patjes met knoop aan
weerszijden vastgehouden. Het
materiaal is winterlinnen.
een flesje vloeibare babyzeep
voor een schuimbad en een
luier met klitband, waarmee
zelfs een onhandige vader de
baby kan verschonen. Aller
lei leuke nieuwigheidjes, die
ons met nog meer plezier
naar de komst van de baby
doen uitkijken.
„Dank u wel, tot ziens!", galmt een metalige stem door de verlaten nachtelijke
straat. De man die zojuist een pakje sigaretten uit de automaat getrokken heeft,
trekt als door een wesp gestoken zijn hand terug en kijkt schichtig om zich heen,
voor hij zich realiseert dat die onverwachte afscheidsgroet uit de automaat
kwam. In enkele kleinere Duitse provinciesteden zijn zij de laatste weken ver
schenen, deze „beleefde" verkoopsautomaten: een nieuwtje dat nog uitgepro
beerd moet worden om de reacties van het publiek te peilen. Niet iedere consu
ment zal daar even verguld mee zjjn, maar toch lijdt het geen twijfel: het tijdperk
van de „stille verkopers" nadert zijn einde, even onherroepelijk als de kunst
van de sprekende film destijds het einde van de stomme rolprent betekende.
Nog meer openbaar lawaai dus voor onze gepijnigde oren en hersens. En nog
meer concurrentie ook weer voor de kleine neringdoende, die zich in vele bran
ches alleen kan handhaven, door ook de nieuwste en duurste typen automaten
aan te schaffen en aan zijn winkelpui te hangen.
De fabrikanten van verkoopsautomaten
doen dan ook allerwegen goede zaken. In
Duitsland is hun omzet vrijwel verdubbeld
sinds in februari van dit jaar de bepaling
werd opgeheven dat waren-automaten al
leen door bestaande detailzaken mochten
worden geëxploiteerd. Met die beslissing
heeft het Constitutionele Hof het hek van
de dam gehaald. Nu immers mag ieder
een die daartoe vergunning krijgt van de
plaatselijke overheid verkoopsautomaten
ophangen op elke door hem gewenste
plaats. De resultaten daarvan zijn ronduit
verbijsterend geweest. Op alle drukke pun
ten in de Duitse steden en dorpen, op
pleinen en straten, bij benzinestations en
pleisterplaatsen langs de grote wegen,
wemelt het van de verkoopsautomaten.
De fabrikanten van al die „stille ver
kopers" rekenen voor het lopende jaar op
een omzet van rond 80 miljoen mark; dat
is twintig miljoen meer dan vorig jaar en
bijna het dubbele van 1960. Ook de invoer
van automaten in Duitsland stijgt gesta
dig. Deze had vorig jaar een waarde van
5,1 miljoen mark, tegenover een export
van Duitse automaten ter waarde van 15,3
miljoen mark.
De Duitse kleinhandel slaat die storm
achtige ontwikkeling met zorg gade, maar
heeft er ook de consequenties uit getrok
ken. Om tegen de grote warenhuizen, de
zelfbedieningszaken en de automatenhallen
op te kunnen boksen gaan zij nu zelf hoe
langer meer „stille verkopers" exploite
ren, waarvan de financiering wordt verge
makkelijkt door de vorming van inkoop
combinaties.
Ook het door automaten verkochte wa-
renassortiment wordt steeds meer uitge
breid. Er zijn thans meer dan 600.000 auto
maten in Duitsland in bedrijf, waarvan
420.000 sigaretten-automaten. Verwacht
wordt echter, dat het aandeel der sigaret-
ten-automaten zal dalen. De laatste tijd
zijn er vooral veel kousen-automaten bijge
komen, terwijl ook steeds meer schoon
heidsmiddelen, levensmiddelen in blik,
fruit, dranken en bloemen per automaat
worden verkocht.
De fabrikanten van automaten zullen
dus de komende jaren geen reden tot kla
gen hebben. De „automatendichtheid" van
Amerika of Zwitserland is nog lang niet
bereikt. De detaillisten zijn er trouwens
ook achter gekomen, dat de automaat niet
alleen een goede verkoper is na winkel
sluiting maar ook in de winkel, omdat de
personeelsschaarste er enigszins door
wordt opgevangen. De exploitanten van
automaten profiteren ervan, dat steeds
meer artikelen door de fabrikanten ver
pakt worden geleverd.
Toch bestaat voorshands weinig kans,
dat er nu overal in de stadscentra auto
matenhallen e.d. zullen ontstaan. Geschik
te punten daarvoor zijn zeldzaam en bui
tengewoon duur. De aanschaffingskosten
zijn ook niet mis: een automaat van 100
vakken kost bijna 60.000 gulden. Wél kan
worden verwacht, dat in de nieuwe buiten
wijken veel automaten geplaatst zullen
worden. Er zijn al automaten-winkels waar
tot duizend verschillende artikelen ver
krijgbaar zijn. Dat is niet veel minder dan
het assortiment van een grote zelfbedie
ningswinkel.
Een bejaarde Russische immigrant
Nikolai Russof, in Helsinki (Finland)
een vluchteling van de bolsjewistische
revolutie, wilde op zijn sterfbed zijn
dankbaarheid tonen aan de stad die
hem 45 jaren lang gastvrijheid had ge
schonken.
De stadsadvocaat was helemaal niet
onder de indruk toen hij naar een hos
pitaal in Helsinki werd ontboden om
van de Rus een oude mand in ontvangst
te nemen.
Toen deze versleten mand na de dood
van de man geopend werd, rolde er
een unieke schat van kostbare stenen,
antiquiteiten uit de Tsarentijd en oude
munten uit, voor de ogen van de ver
blufte magistraten.
Tijdens zijn langdurig verblijf in
Finland heeft de man een kluizenaars
leven geleid. Hij had niet eens moeite
gedaan, de Finse taal te leren.
De 81-jarige grijsaard had op zijn
sterfbed niets over de inhoud van de
mand los gelaten. Het nagelaten for
tuin wordt geschat op ongeveer 18 mil
joen gulden. Behalve een grote hoeveel
heid fijne antieke gouden en zilveren
voorwerpen en een zeer kostbare col
lectie juwelen bevatte de mand ook nog
tafelzilver, elf horloges, dikke rollen
verlopen bankpapier en rollen gouden
munten, die elk op ongeveer 75 gulden
per stuk worden geschat.
De vraag wordt gesteld of beroep
in: in hoger beroep gaan het
zelfde woord is als beroep: werk
kring en als beroep: uitnodi
ging een predikantsplaats te
bezetten. Inderdaad is dit etymolo
gisch hetzelfde woord. Wij moeten uit
gaan van het werkwoord roepen. De
samenstelling beroepen betekent:
door roepen bereiken. Een beroep op
iemand doen is: iemand te hulp roepen.
Wie in hoger beroep gaat roept
de hulp ener hogere instantie in; wie
een beroep aanneemt geeft ge
hoor aan een tot hem gericht verzoek;
wie een beroep uitoefent vervult
een werkkring waartoe hij als het ware
is geroepen omdat hij er de bekwaam
heid of de diploma's voor bezit.
In het Middelnederlands en nog in
het Vlaams heeft beroep de beteke
nis van uitdaging, in het Latijn pro-
vocatio. Vocare betekent roepen.
Het officiële Russische persbureau Tass
heeft verklaard, dat het nog zes of zeven
jaar zal duren voordat iedere Russische
familie in een eigen huis kan wonen.
Tegenwoordig wonen de meeste Russi
sche gezinnen nog in een enkele kamer.
Ze delen keukens en_ badkamers met an
dere gezinnen. „Zes oTzeven jaar zijn nodig
om het gestelde doel te bereiken, om ieder
Russisch gezin een parate woning te geven
met twee of meer kamers en van alle ge
makken voorzien."
Volgens het artikel komen er elke dag
7700 huizen in de Sovjet-Unie gereed.
Het probleem van de woningbouw is zo
dringend dat op sommige bouwterreinen
met drie ploegen in continuebedrijf wordt
gewerkt.
De meeste huizen in aanbouw, zijn mon
tagewoningen. Het persbureau zei: „De
Moskouse bouwvakarbeiders hebben 'n re
cord gevestigd op het gebied van de wo
ningbouw. Vrijdag hebben zij een huis van
vijf verdiepingen klaar gekregen. Pas vijf
dagen gelden werd met de bouw ervan be
gonnen."
Ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan
van de oudste fotoclub van Nederland,
de Nederlandse Amateur Fotografen Ver
eniging (N.A.F.V.), heeft de directeur van
het Instituut voor kunstpij verheidsonder-
wijs te Amsterdam, mr. D. Vis, in het hoofd
stedelijke museum „Fodor" een interna
tionale fototentoonstelling geopend, die een
overzicht geeft van de huidige stand van
zaken van de amateurfotografie in Euro
pa. Er zijn 300 foto's van twaalf Euro
pese clubs, binnen- en buitenlandse invi
tés, en van de eigen leden geëxposeerd.
Vele bekenden uit de wereld van de
amateurfotografie werden in Fodor wel
kom geheten door de voorzitter van de
jubilerende vereniging de heer H. Druk
ker. Hij merkte op dat de N.A.F V. de
goede contacten met het kunstnijverheids
onderwijs zeer waardeert en als een er
kenning beschouwt. Als beloning voor zijn
zeer goede fotografische werk geduren
de vele jaren werd prof. ir. E. J. G.
Schermerhorn tot erelid van de vereni
ging benoemd. De expositie is tot 29 ok
tober te bezichtigen.
DE MONSTERSTAD TOKIO is bezig, uit zijn
jas te groeien. Deze metropool, met zijn tien
miljoen inwoners op een na de grootste ter
wereld worstelt de laatste jaren met een enorm
tekort aan ruimte en met een welhaast onoplos
bare verkeerschaos. Ter illustratie van het
nijpend ruimtegebrek: bijna twee miljoen in
woners leven in onvoorstelbare krotten, die goed
deels uit hout en papier(!) zijn opgetrokken en
waarin veelvuldig enorme branden voorkomen.
De Japanse regering overweegt nu of het niet
beter zou zijn, elders in het land een nieuwe
administratieve hoofdstad te stichten, naar Au
stralisch en Braziliaans voorbeeld, waardoor
Tokio „ontlast" zou kunnen worden van het
regeringsapparaat en van verschillende grote be
drijven, die tezamen een leger van circa ander
half miljoen inwoners van de huidige hoofdstad
employeren. Op bijgaand kaartje krijgt men enig
idee van Tokio's tegenwoordige omvang, geprojecteerd op Nederlandse ver
houdingen.
Amsterdam
Haarlem
Utrecht
•)Den Haag
Dordrecht
De agglomeratie vanTokio
op W-Nederland geprajekhserd
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
33 „En kijk eens hier," zei tante Patent, terwijl
ze met haar neef de kapsalon betrad. „Daar staat
kapper Koltweef. Hij knipt gratis en zijn vrouw wa
tergolft gratis. Zo goed en zo nobel zijn ze gewor
den door jouw mor aal-hormoon. Alles voor niets.
Ach, je had het moeten zien, hoe ze alles wegga
ven uit de winkel. Is dat niet geweldig? Op deze
manier krijgen we een goede wereld. Zie je hoe hij
straalt van goedheid, neef Boordevol?" „Ik zie het,"
zei neef Boordevol. „Maar toch houd ik vol dat u
wat voorbarig bent geweest. Eerst moet zo'n nieuw
middel worden geprobeerd op lagere levensvormen.
Eerst kakkerlakken, dan leeuwen en dan pas men
sen." „Welnu," zei tante Patent, „laat ons dan thans
naar de Dierentuin gaan om te kijken of de leeuw
Sesam baat heeft gehad bij het moraal-hormoon."
63. Opnieuw naderde Panda het huis op de heuveltop
Het beviel hem niet helemaal dat hij dit deed in het
gezelschap van de vermomde Joris Goedbloed, die ver
moedelijk wel weer een of andere streek in het schild
voerde maar aan de andere kant begreep hij wel
dat hij hulp nodig had om zijn boek terug te krijgen.
„Als mijnheer Zamel maar niet weer gaat schieten!"
zei hij bezorgd, „Uitgesloten, vrind," zei Joris op vast
beraden toon. „Ge zijt in het gezelschap van een offi
cieel uitziend persoon, en niemand schiet ooit op offi
cieel uitziende personen!" En inderdaad; mijnheer Za
mel schoot niet, en opende zelfs de deur, hoewel hij
nog steeds zeer wantrouwig keek. „Goedendag", zei
Joris kort. „Ik ben inspecteur van de Overheids Dag
veiligheidsdienst. Deze jongeling heeft een klacht tegen
u ingediend. Hij zegt, dat u op hem geschoten hebt".
De heer Zamel, onder de indruk van dit gezaghebbend
optreden, liet zijn bezoekers binnen, terwijl hij zich
verdedigde met de woorden; „Maar die jongen is hier
al eerder geweest, inspecteur, en ik geloof dat hij het
op mijn kostbare collectie duvéltjes-in-doosjes heeft
voorzien. De vorige keer kwam hij met iemand anders
en toen noemden ze zich Keldercontroleurs.„Zeer
verdacht!" snauwde Joris. „Dit moet onderzocht worden.
Toon mij het toneel van de misdaad de kelder!"
I
