tl®-#
Britse universiteiten kennen
geen ontgroeningscultus
i rsa? sn i
In Frankrijk ontgroent men al een eeuw niet meer
„Fischsira" in Duitsland
gen tanende traditie
TntiiniBBnimiTTinniiTiTiTmiiTimnniimiiiininnramnTnTTimTTMiir
Innniiiiiiiiiiiiiniiiiiiniiiiiiiiiiimniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiniiiiiiii
1 OorthJmin 4« fotote mogen en het «M» m fa**# >*«-
werkje voor een bijzonder schappelijke prijs.
miniminimmuunmumminiimiuiu
LONDEN. De ontgroeningscultus is, voor zover wij
kunnen nagaan, aan de Britse universiteiten volkomen
onbekend. Maar natuurlijk zijn ook de Britse studenten
wij gebruiken met opzet het woord „Brits omdat dit
nu eenmaal de term is, welke zowel Engelse, Schotse,
Wallische en Noordierse studenten omvat geen heilige
boontjes en hebben zij er behoefte aan bij tijd en wijle
stoom af te blazen. Dat doen zij tijdens de zogenoemde
„Rags", dit is de uitdrukking voor „de boel op stelten
zetten". Maar de deelnemers daaraan zijn niet alleen
eerstejaars, maar studenten van alle jaarklassen. Deze
„rags" zijn een officieel erkende instelling en zij vinden
doorgaans plaats rond Pasen, na de examens. Het hoofd
bestanddeel ervan is een carnavalachtige optocht met
vaak kunstzinnige en geestige tableaux en het voornaam
ste doel van het hele geval is om propaganda te maken
voor een liefdadige instelling of voor steun aan sociaal
werk, zoals ook in kersttijd de kinderen huis aan huis in
de avondschemer hun „christmas carols zingen om geld
op te halen voor weeshuizen en dergelijke.
SS
B Onze correspondenten in Lon- p
1 den, Parijs en Bonn completeren j|
§1 op deze pagina de ERBIJ- s
enquête naar groentijdgebrui- g
ken in den vreemde, waarvan g
p wij het eerste deel vorige week g
p op deze plaats publiceerden, g
een chaos, welke alleen voorkomen kan
worden als de universiteitsgezagdragers
op tijd afdoende maatregelen nemen.
Toen enkele jaren geleden minister en
vice-premier Richard Butler werd ge
ïnstalleerd als kanselier van de univer
siteit van Glasgow liep het meteen al
de spuigaten uit. Iemand begon op een
rangeertrompet te blazen, het gegil en
geschreeuw was niet van de lucht. Nu
moet men natuurlijk weten dat inter
rupties van sprekers op vergaderingen
hier bij het politieke spel behoren en
als zodanig worden erkend, tenzij men
het al te bont maakt. In het parlement
kan men een spreker onmiddellijk inter
rumperen door op te staan en het
woord te nemen als de tegenpartij met-'
een gaat zitten, wat heel vaak gebeurt.
DEZE STUDENT EN-„RAGS" zijn
in dit opzicht vaak erg doeltreffend.
Zo bracht een recente „rag" van de
universiteit van Belfast, waar 3.500
studenten zijn, een bedrag van 80.000
gulden op. Hierbij past men een
zekere chantage toe door grote en
kleinere firma's bijdragen af te dwin
gen met de belofte hun kantoren en
bedrijven ongemoeid te laten. De
zaken, die een bijdrage hebben ge
stuurd, krijgen een gedrukt biljet met
het. woord immuniteit(ontheffing),
dat zij op de buitendeur aanbrengen.
Dit betekent onder andere vrijwaring
van de kans dat de typistes midden in
hun werk door een groep studenten
zullen worden overrompeld en om
helsd.
TOT HET „RAG"-ritueel in enkele
universiteitssteden behoort ook dat
mannelijke studenten in de duisternis
ongemerkt binnendringen in een van de
residentiële gebouwen van de vrouwe
lijke studenten, in de badkamers een
bad nemen en weer stilletjes verdwij
nen. Meestal worden ze natuurlijk ont
dekt en worden de mannetjes met ver
eende vrouwelijke kracht het gebouw
uitgewerkt. Maar de verovering van de
vrouwen-badkamers is een ernstig ver
grijp en de schuldigen worden discipli
nair gestraft. Andere bekende stunts
zijn een bekend slaapkamervoorwerp
op een van de spitsen van de gotische
torens van een college of van een an
der gebouw aan te brengen of er een
essentieel onderdeel van de meisjeslin
gerie aan te laten wapperen. In Oxford
klimmen studenten in de torens en hij
sen zij fietsen naar het hoogste punt.
Bij deze gevaarlijke dingen gebeuren
er soms ernstige ongelukken. Maar de
ze stunts zijn spontaan. Vernederende
of riskante opdrachten kent men niet.
DE COLLEGES dit zijn de gebou
wen, waar de studenten wonen en eten
welke tevens de basis vormen voor de
organisatie van het universitaire leven
splitsen zich in vijandelijke kampen
en trachten elkaar in het bedenken van
kwajongensstreken de loef af te steken
of elkaar een hak te zetten.
Een van de vaste programmapunten
wordt gevormd door wederzijdse inval
len in eikaars logementen en het weg
kapen van mascottes. Maar de rest
van de „rag"-activiteiten is vreedzaam
en onschuldig. Er worden allerlei sport
en andere wedstrijden tussen concurre
rende faculteiten gorganiseerd en om
alles nog meer bekendheid te geven pu
bliceert elke afdeling van de nationale
studentenunie een speciaal „rag"-tijd-
schrift, vaak in -een oplaag van tiendui
zenden. Felle rivaliteit tussen studen
tenverenigingen is hier uitgesloten om
dat alle studenten in één enkele organi
satie zijn ondergebracht: de „National
Union of Students", de zeer democrati
sche nationale studentenunie met
186.000 leden.
DE UNIVERSITEITSLEIDING, sa
men met de studentenbond, organiseert
een week voordat de colleges beginnen
een speciale conferentie voor de eerste
jaars om hen wegwijs te maken in het
universiteitsleven en de vaak moeilijke
overgang van school naar hoger onder
wijsinstelling te bevorderen. Deze con
ferenties houden mede verband met het
ernstige plaatstekort aan de universitei-
ten dat ertoe leidt dat men vaak zijn
studie niet kan voortzetten als men voor
het propedeutisch examen is gezakt.
Dit betekent dat er niet veel energie,
overblijft voor luchthartige activiteiten,
hoewel er natuurlijk rondom de univer
siteitsstudie van alles te doen is. Maar
van ontgroening wil men niets weten.
ini|
1 De toto's die wij op deze pagina reproduceren zijn ontleend aan een meuwe
Contact Foto-Poelet (Uitgeverij ContactAmsterdam-Antwerpen), «Oxford
i ZZe twee aloude Engelse universiteitssteden, die zoveel gemeen hebben
1 lit min ze mak in één woord als Oxbridge aanduidt. De boatrace en het
1 Zellmren de beroemde disputen en de bierknijpjes, de tuinfeesten en de g
sPc^ ,Jf nlechtioheden met. hun middeleeuwse pracht en praal,
PARIJS. Het woord ontgroening luidt in het Frans „bizutage". Maar een
brandend begrip is dat zélfs voor de studenten niet, laat staan voor de buiten
wereld. Ze hebnen wel andere problemen aan het hoofd. Wanneer je ze ver
haalt van de Dachau-spelletjes waarmee onze maatschappelijke-steunpilaren-
in-hope elkander wel voorbereiden op de hoge studie en op het grote leven
van morgen, dan knipperen die Parijse studenten die daarom nog geen brave
Hendriken en bouten Klazen zijn, toch wel even met de ogen. Ze vinden
dat die Nederlandse ontgroeningspraktijken waaronder die sadistische excessen
ressorteren, een vreemdsoortige folklore en vooral: onvoorstelbaar ver
ouderd zijn.
DIE FRANSE STUDENT heeft in het
algemeen (op sommige faculteiten als
politieke wetenschappen, tandheelkun-
en de militaire academie, voor een deel,
uitgezonderd) sociaal gesproken al vrij
diep wortel geschoten als hij aan zijn j
overgang van lyceum naar universiteit
toe is. Hij komt nauwelijks op de ge
dachte dat hij dan pas. geestelijk en
maatschappelijk, voor het eerst „de
lange broek" zou mogen aanschieten.
Wanneer zijn vader in staat is hem ge
durende de studietijd nog te onderhou
den zodat hij geen bijbaantje als kel
ner in een café, adressenschrijver of ge
ver van bijlessen hoeft uit te oefenen -
dan voelt 'hij zich, terecht, geprivilegi
eerd. Maar het komt niet op in zijn
hoofd zich op dat voorrecht te beroepen
en te beroemen door zich een hoovaar-
dig air aan te meten van superportier
aan de poort van een paradijsje, dat ge
reserveerd zou zijn voor selecte opper-
burgers. Een Franse student voelt zich
dus allerminst een „fils a papa", een
rijkeluiszoontje, zélfs niet wanneer hij
financieel nog wel ondersteund wordt
En hij peinst er natuurlijk nog veel
minder over zo'n privilege door het lid
maatschap aan een „corps" waar
van de admissie-examens dus tot die
ontgroeningspretjes aanleiding geven
voor de buitenwereld te demonstreren.
Zulke demonstraties behoren in zijn
ogen tot de voltooid verleden tijd toen
alleen de regentenzonen, de leden van
de „betere klasse" in aanmerking kwa
men, via de universiteit, zich op de lei
dende posten in het maatschappelijke
leven te prepareren.
HUN PROBLEMEN liggen tegen
woordig elders. De U.N.E.F. de federa -
tie die bijna alle Franse studentenver
enigingen overkoepelt, is vooral een cor
poratief orgaan dat een bijzonder leven
dige activiteit ontwikkelt, zowel op
praktische als op staatkundige gebie
den. Op praktisch terrein kan men de
taak van de U.N.E.F. met een vak
vereniging vergelijken. Ze beheert de
kortelings besnoeide subsidies die ze
van de regering ontvangt om studenten
restaurants te beheren en andere nutti
ge taken te vervullen. En de U.N.E.F.
ijvert voorts óók voor de erkenning van
het beginsel van studentensalarissen
waardoor de klasseverschillen financi
eel nog wat verder zouden kunnen wor
den uitgewist. Nu is iedere universitai
re studie al kosteloos, en worden ook
beurzen vrij veelvuldig toegekend.
Maar ook mét een bonus kan een stu
dent zich zonder ouderlijke bijdrage of
de opbrengst van een job nog niet be
druipen, en die moeilijkheid zou dan
door het pre-salaris moeten worden op
geheven. De U.N.E.F. aarzelt evenmin
het politiek-maatschappelijke domein te
betreden wanneer ze vindt dat het van
belang kan zijn dat de studenten hun
stem verheffen of zelfs tot daden over
gaan. Zo heeft de U.N.E.F. een leiden
de rol gespeeld in de verschillende re
cente afweeracties tegen het opkomen
de neo-fascisme van de O.A.S. En in de
huidige verkiezingscampagne heeft ze
nu alle kandidaten verzocht een verkla
ring te tekenen met de belofte als ka
merlid straks op een drastische verho
ging der onderwijssubsidies te zullen
aandringen.
ZIJN „SUPERIORITEIT" tracht die
Franse student dus eerder uit te druk
ken in een verhoogde verantwoordelijk
heid als staatsburger waarvan hij nü
al is doordrongen, dan in maskerades
die meestal meer van heel slechte
smaak dan van een uitgelezen bescha
vingsniveau getuigen. Ze mogen de
bloemetjes natuurlijk ook best graag
eens buitenzetten, en de jaarlijkse bals
van de medische studenten of van de
aankomende schilders van de „Beaux-
Arts" liegen er dan ook vaak niet om.
Maar die feesten worden door een geest
gedragen die met een exclusief clan-
bewustzijn niets heeft uit te staan. We
stellen ons dan ook zo voor dat een
gemiddelde Parijse student anno 1962,
.die in het Nederland van vandaag te
genwoordig zou wezen bij een ontgroe-
ningsfeest van zo'n vaderlands corps
door het gevoel zou worden bekropen
met die vijfhonderd kilometers geogra
fische afstand tevens minstens ook nog
honderd jaren te zijn teruggetreden in
de tijd....
Er moet metéén hard worden aange
pakt. En het begin is dan ook volkomen
zakelijk. Het enige onzakelijke is een
bal, dat de studentenunie ter ere van de
nieuwe studenten geeft. Nog opgemerkt
kan worden dat de zogenaamde „red
brick" (rode baksteen)-universiteiten
dat zijn de nieuwere, in tegenstelling
met de historische als Oxford en Cam
bridge zoveel mogelijk proberen hun
eigen weg te gaan en daarom zo min
mogelijk tradities van de oude univer
siteiten willen na-apen.
SOMMIGE STUDENTENCLUBS,
speciaal in „Oxbridge" waarmee
hier het begrip Oxford en Cambridge
pleegt te worden aangeduid! ken
nen wel een soort ontgroening, welke
echter een vrij onschuldig karakter
draagt, zoals het drinken van een
aantal glazen bier of het houden
van redevoeringen als toelatingsexa
men voor een dispuutgezelschap. Een
oude traditie aan de Schotse universi
teiten is het schoppen van herrie bij
de installatie van de nieuwe kanselier
der universiteit. Deze functie is een ere
baantje, welke meestal door een lid
van de regering of een andere vooraan
staande politicus wordt bekleed. Zodra
de kanselier, omgeven door alle univer
sitaire hoogwaardigheidsbekleders zijn
installatierede begint, wordt het al ru
moerig in de zaal, al gauw ontstaat er
oorverdovend lawaai en wordt het soms
Oude auto's en oude hutkoffers zijn hét van je in „Oxbridge".
DE BIJEENKOMST in Glasgow werd
al gauw een hel. Spreekkoren en ge
blaas op jazzinstrumenten maakten
Butler onverstaanbaar. Bovendien werd
hij bekogeld met tomaten en meel. Men
wierp toiletrollen bij wijze van serpen
tine van het balkon. De autoriteiten wa
ren hevig verstoord en er broeide heel
wat voor de onstuimige studenten
maar Butler sprak alsof er geen vuiltje
aan de lucht was en de professoren
wier toga's ook werden besmeurd, ver
trokken geen spier!
VAN RAGS NAAR F AGS: hoewel
ouderejaars dus niet de baas kunnen
spelen over „Freshmen" (eerstejaars,
groenen) kent men op de „Public
Schools", de grote particuliere kostscho
len (die hier openbare scholen worden
genoemd, omdat het woord „public" be
trekking heeft op „public foundation
openbare stichting) het langzamerhand
uitstervende systeem van „fagging". Een
„fag" is een duvelstoejager, een nieuwe
ling. die allerlei karweitjes moet op
knappen voor de schoolprefecten, de
oudere vertrouwensfunctionarissen en
ook voor andere oudere leerlingen. De
„fag" is de loopjongen van zijn oudere
medescholieren. De idee, die hier achter
zit, is dat deze scholen, die met enige
rechtmatigheid geloven dat zij de eli
te" van het Engelse volk afleveren, de
leerlingen twee fundamentele dingen
willen bijbrengen, namelijk eerst het le
ren gehoorzamen aan orders en daar
na het zelf geven van orders. De „fag"
leert tevens verantwoordelijkheid, om
dat hij voor allerlei kleine dingen heeft
te zorgen, onder andere voor het in or
de houden en zich op de goede plaats
bevinden van de buigzame stokken,
waarmee de prefect, op bevel van de
directeur van de school een medeleer
ling op z'n broek moet timmeren, wan
neer hij een ernstig vergrijp heeft be
gaan. Ook de lijfstraffen verdwijnen hoe
langer hoe meer uit de kostscholen.
Maar er bestaat ongetwijfeld enige
overeenkomst tussen „fagging" en ont
groening, hoewel „fagging" niet een
gril is van een particuliere vereniging
maar onderdeel vormt van het onder
wijssysteem, dat hoofdzakelijk geba
seerd is op karaktervorming. Vandaar
dat het lesrooster voor een belangrijk
deel uit sport bestaat!
...iiMiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiillllllllllllllllllllllllllllllKIIIIIIIIIIIIIIIIIIISIII
Het komt weinig voor in Cambridge, dat er boeken van impopulaire
docenten verbrand worden. Bier drinken is er heel populair.
BONN. Hebben de studenten
aan de Westduitse universiteiten een
groentijd? Het antwoord op die vraag
luidt zowel ja als neen. Een groentijd
van een week of twee, waarin men
samen met tientallen of bonderden
anderen poogt lid te worden van een
vele leden omvattende studentenver
eniging, kent men niet. Maar wel be
staat er een minder plezierige periode
van meestal een semester van drie
maanden, waarin de aankomende
student, „Fuchs" genoemd, moet pro
beren zich een plaats te veroveren in
het corps, de Landsmannschaft of
Burschenschaft van zijn keuze.
WANT AAN ELKE universiteit is er
een heel aantal verenigingen van deze
drie categorieën. In het ontgroeningsse
mester is de „Fuchs" toegewezen aan
een „Fuchsmajor", een ouderejaars, die
de vosjes, als waren het adjudanten,
voor zich laat draven. Allerlei karwei
tjes moeten zij voor hun opknappen,
zij eten onder zijn toezicht en ook krij
gen zij het weieens zwaar te verduren.
Grootschepse vechtpartijen, massaal ge-
kikker of eindeloos robben, horen even
wel niet tot het programma, waarmee
de Westduitse Fuchs opgevoed wordt
tot lid van een corps, waar men vol
gens statuten eervolle, karaktervaste en
vaderlandslievende persoonlijkheden
wil kweken; van een Landsmanschaft,
waar men de nadruk legt op de gelijk
gerechtigdheid van alle fatsoenlijke
mensen, of van een Burschenschaft,
waar men politieke activiteit in het ka
der van een constitutioneel-parlemen-
taire democratie wil stimuleren.
VAAK DENKT men, dat bloedige
duels tot de Duitse ontgroeningsriten be
horen. Dit is evenwel volstrekt onjuist.
In de studentenverenigingen, waar het
bloedige duel nog niet is afgeschaft,
wordt juist „gepaukt" door volwaardige
leden. De „Fuchse" worden alleen op
geleid voor het duel, dat Mensur wordt
genoemd, naar het Latijnse mensura
(maat), hetgeen verband houdt met de
vastgestelde afstand, die twee duelleren-
den moeten bewaren. Pas na hun vos-
periode mogen zij beginnen aan de se
rie schermpartijen, die voorgeschreven
is voor elk lid van de vereniging. Pas
dan kunnen zij „voldoening" geven, zo
als de officiële term luidt.
Tijdens de Fuchs-periode komen ex
cessen, zoals die in Holland voorkomen,
niet of slechts sporadisch voor. Bij
de duels, die meestal eindigen met fikse
snijwonden in het gezicht van een der
duellerenden, kan men zeggen dat het
exces regel is geworden.
