t
Raketten zaaien al vele
eeuwen dood en verderf
(1
TANTE PATENT
1
(Vertaald uit het Deens)
door Grete Dölker-Rehder
K
Rumoer In de anti-lawaaihond
I
PANDA EN DE MEESTERSECRETARIS
ht
Ons vervolgverhaal
ft
ft
ft
ft
n
CAMPING-ARTIKELEN
DONDERDAG 15 NOVEMBER 1962
>tvv' p"''*' k
IIIHIIMUmiHHIIIIiltiniH
«ft
ms
Hertshoornpoeder nog
liefdeskrachtiger
dan neushoornhoorn
Struisvogelrennen
„DE VERDEDIGERS hadden ook pijlen van vliegend vuur. Zij bevestigden
een ontvlambare substantie aan de pijl. Plotselmg vloog de pijl weg in een ge
strekte haan en verspreidde zijn vuur over een oppervlakte van tien passen. De
Mongolen vreesden deze vuurpijlen zeer". Zo kan men in de oudste Chinese
kroniek, de T-hung-lian-kang-mu, lezen, hoe de raket zijn intrede deed in de
krijgskunde. In 1232 verdedigden de Chinezen de stad. K'ai-F êng-F u tegen de
Mongolen. „Fe-ee-ho-tsiang heetten hun vuurpijlen, hetgeen „pijl van vliegend
betekende.
vuur
Bakermat van
pijl des doodsr'
zvas oude China
ite»*,
K
VOOR ST.-NICOLAAS
SCHOUTEN DE JONG
lllliillillllllüüllllllllllllll
l'-V .V f-
V
EIKE AGENA
85)
Nauwelijks lette hij op al het nieu-
E we, wat hij zag: de oceaanstomers,.
3 de treinen, de ontelbare mensen, de
3 kranen en fabrieken, hij had alleen
maar oog voor dat kleine vuurtoren-
tje en hoorde niet eens wat Jurian
3 hem allemaal vertelde,
g§ Toen ze van het schip naar de trein
H liepen, kromp Tönis plotseling ineen.
3 Verschrikt keek hij de professor aan
3 en fluisterde: „Hoorde je dat? De
H schreeuw van de zeeadelaar? Dat was
3 Tyge Taden"!
3 Jurian Cordes wist niet zeker, of
5 hij het gehoord had, maar toch klonk
E die schrille, zwaarmoedig-eenzame
3 kreet nog in hem na. Beiden bleven
3 ze staan, scherp luisterend, maar ze
3 hoorden niets meer. Maar toen ze
weer verder liepen, hoorden ze plot-
3 seling, nu heel duidelijk, alsof het van
j= de hemel kwam, ontzettend en toch
H zo welbekend: „Biiken"!
3 Verscheidene mensen bleven staan,
3 veel voorbijgangers keken om zich
3 heen, en niemand wist, waar de kreet
E vandaan kwam en wat het was.
1 Alleen Jurian Cordes en Tönis Flor
3 wisten, dat de kreet hun gold en
hoewel ze hem nergens zagen
dat nij van niemand anders kwam
j§ dan van Tyge Taden.
„Jurian Cordes, vuurtorenwachter
H aan de Witte Knee", te zeggen of zelfs
3 maar te denken, was een volkomen
3 onmogelijkheid, dat wist Tönis Flor
3 wel, en toch dacht hij er lange tijd
H aan. Hij zat in de trein, die hem van
j§ de grote stad naar de kleine haven-
3 plaats bracht, vanwaar over een uur
5 de stoomboot naar het Zouteiland zou
vertrekken. Dertien jaar had hij naar
3 deze dag verlangd, en nu het zover
fg was, was er geen vreugde in zijn
§j hart. Bijna somber keek hij naar
3 buiten, en vergat zelfs in het boek te
lezen, dat open op zijn knieën lag.
g§ De trein hield stil, de reizigers ston-
den op, namen zonder haast want
3 hier was het eindpunt, hun bagage
3 uit de netten, openden de deuren en
§g verlieten de wagon. Het was bijna
3 grappig tezien, hoe ze buiten alle-
3 maal onmiddellijk naar hun hoeden
H grepen.
3 Een lach trok' over Tönis' ernstige
3 gezicht. Terwijl hij zijn donkere jas
g aantrok en dichtknoopte, dacht hij:
E ja, daar is hij, de eerste groet van
3 thuis, de wind. Hij rolde zijn slappe
3 hoed op, stopte hem in zijn jaszak,
H nam de kleine koffer en de vioolkist
3 uit het net en stapte ook uit.
3 Hij was gewoon, met gebogen hoofd
3 te lopen, maar nu liep hij rechtop,
E met opgeheven hoofd, tegen de storm
jg in, die hem liefkoosde en door zijn
3 zachte, blonde haren streek. Die ster-
E ke, zuivere zilte lucht deed zijn lon-
gen goed!
3 Hij drong zich tussen de mensen
3 door naar de uitgang, liep met kraoh-
g§ tige stap naar de zee, maar bleef
H toen staan.
3 Zou hij op het schip gaan en naar
3 het Zouteiland varen, of moest hij
H terugkeren naar de grote stad. waar
M hij vandaan kwam? Zou hij zichzelf
3 zijn leven lang niet verachten, als hij
niet onmiddellijk terugkeerde naar
3 vader Jurian? Hij nam een zakdoek
3 uit zijn broekzak en wiste zijn voor-
hoofd af. Toen nam hij zijn koffer
3 weer op en liep naar de steiger. Daar
3 bleef hij weer staan, nog altijd in
3 tweestrijd. „Ik moet terug naar va-
der Jurian," dacht hij, het moet, om-
dat de mens altijd dat doen moet, wat
3 hem het moeilijkste valt, en omdat ik
3 een behoorlijk mens moet blijven.
Maar op dat ogenblik floot de zacht
3 aan zijn touwen rukkende stoomboot
I kort en schril. Tönis Flor kromp in-
5 een, nam zijn koffer weer en liep als
in grote angst zo snel aan boord, dat
3 hij bijna struikelde. Een paar matro-
3 zen, ruwe, blonde mannen, maakten
lachend opmerkingen over de dromen-
3 de jonge man, die bijna vergat in te
3 stappen, en het deed hem goed, hun
H vertrouwde taal weer te horen.
Toen het schip afvoer, klemde hij
3 zijn smalle handen vast om de reling.
Nu is het beslist, dacht hij, bijna op-
1 gelucht.
Hij liep naar de voorsteven, waar j
niemand was, en ging daar in de
wind zitten, die om zijn oren loeide.
Hij zette zijn kraag hoog op, begroef
zijn tot vuisten gebalde handen in
zijn jaszakken en gaf zich over aan
zijn gedachten.
Zijn linkerhand omklemde de
schelp, die hij altijd bij zich had; zi.jn
vingers streelden het gladde opper
vlak en tenslotte nam hij de schelp
uit zi.jn zak en bekeek hem, als zo
dikwijls. Het zacht-roze, met zwarte,
bruine en gele vlekjes getekende voor
werp was zo eenvoudig, en daarom
juist zo onvergelijkelijk mooi.
Hille! Hij duwde de schelp weer
weg en hoog zijn hoofd.
Mocht hij vader Jurian verlaten om
Hille Haulsen? Ze waren nog kinde
ren geweest, toen het meisje hem de
schelp en hij haar de ring gaf. Het
was al zolang geleden, dertien jaar!
Het was een lange, en tegelijkertijd
een korte tijd geweest.
Toen hadden ze van elkaar gehou
den als kinderen. Maar wie kon we
ten, of ze ook nu nog van elkaar zou
den houden? Had Jurian Cordes geen
gelijk, toen hij zei: „Jullie passen
toch helemaal niet meer bij elkaar!
Het zou je ongeluk zijn, Tönïs, als je
met Hille Haulsen trouwde!"
Ja, vader Jurian had gelijk, dat wist
Tönis.
Maar toch had hij haar niet kun
nen vergeten, en dat begreep Jurian
niet. Woedend was hij geweest. Hij
kon zo streng worden, die zachtmoe
dige man, als men hem teleurstelde.
Ja, dat Tönis nu naar het Zouteiland
terugkeerde, nu, juist een maand
voor zijn eerste grote concert, de ge
beurtenis, waaraan Jurian Cordes nu
al dertien jaar lang had gewerkt, ja,
dat was onvergeeflijk, het was krank
zinnig en voor de professor volkomen
onbegrijpelijk!
Tönis Flor sprong zo plotseling op,
dat het. klapstoeltje, waarop hij geze
ten had^met veel lawaai omviel. Hij
lette er niet op, hij woelde met zijn
handen door zijn haren en werd er
zich plotseling van bewust, dat, on
danks de warme zomerzon, de scher
pe wind hem deed verstijven van
kou. Met grote stappen liep hij nu op
het. dek op en neer. toen ging hij naar
beneden, naar de 'kajuit. Maar daar
waren teveel mensen. Snel klauterde
hij weer naar boven en vond aan dek
een kleine nis, waar hij tegen de wind
beschermd was.
De gedachten woelden verward door
zijn hoofd. Maaf 'alles draaide om
Hille. Ongeveer eenmaal per maand
had 'ze hem geschreven, hij haar veel
minder, omdat hij al zijn tijd nodig
had. In haar eerste brieven liet ze
nog veel haar verdriet over zijn weg
gaan blijken, en schreef ze steeds
weer over ziin terugkeer. Later werd
zijn kunstenaarschap voor haar het
belangrijkste. Dikwijls schilderde ze
hem de toekomst in de mooiste kleu
ren: hij als gevierd kunstenaar, zij
zelf als de grote dame aan zijn zijde,
en samen reisden ze over de hele
wereld.
Pas in de laatste tijd waren haar
brieven minder naïef geworden, en
ook het onderwerp was veranderd.
Steeds meer schreef ze over Severin
Cordes. Hoe flink hij was, en hoe
sterk, en hoe gezien hij was bij haar
vader en in het hele dorp. Maar die
brieven hadden hem alleen maar een
beetje ongerust gemaakt, meer niet.
Pas toen de laatste maanden haar
brieven steeds zeldzamer werden en
ook steeds oppervlakkiger, voelde hij,
dat er iets in haar veranderd moest
zijn.
Een brief van moeder Eike tenslot
te had de doorslag gegeven, net als
een onzichtbaar zwerende wond door
een kleine steek of stoot plotseling
openbreekt.
Moeder Eike had geschreven, dat
Hille Haulsen wel gauw met Severin
Cordes zou trouwen, omdat Tönis Flor
zo lang wegbleef
Was hij maar aan de Witte Knee
gebleven, dacht hij, dan had hij geen
kunstenaar hoeven te worden, dan
was hij al lang met. Hille Haulsen ge
trouwd en zou nu boer zijn op Haul-
sens hoeve!
rWordl vervolgd)
ïSR"
'JUPrOlBl
Op een vergadering van de Chinese
federatie van kruidkundigen met le
den in alle werelddelenheeft de voor
zitter van dit orgaan, de heer Tsen, in
Hongkong verklaard, dat Prins Philip
van Engeland zich geen zorgen behoeft
te maken over de toekomst van het
neushoorndier. De echtgenoot van Ko
ningin Elizabeth had nl. onlangs op een
diner ten bate van de Britse stichting
„Fonds voor het dierenleven in het
wild" verklaard dat de neushoorn met
uitroeiing bedreigd wordt als gevolg
van het Chinese bijgeloof, dat de hoorn
van dit dier geheimzinnige liefdeskrach
ten zou bevatten, en, vermalen tot
poeder, ook bij de mens „liefde-stimu
lerend" zou werken.
De heer Tsen zegt nu, dat neushoorn
hoorns voor dit doel lang niet zo ge
zocht zijn als hertshoorn, hetwelk nog
veel „liefdeskrachtiger" is. Neushoorn
hoorn (dat verpulverd, 700 per ons
opbrengt), wordt volgens de heer Tsen
in de Chinese apotheek nog slechts een
enkele keer gebruikt als tegengif voor
bepaalde vergiftigingen. „Poeder van
hertegeweien echter (f 40 per ons, in
Hongkong) wordt zeer veelvuldig gebe
zigd door mannen en vrouwen om tedere
gevoelens op te wekken," aldus deze
deskundige, en Prins Philip hoeft dus
niet ongerust te zijn. Tsen onthulde ver
der dat er op speciale boerderijen in
Mantsjoerije honderden herten gefokt
worden als leveranciers van afrodisia-
ca en dat men desondanks nauwelijks
aan de vraag kan voldoen.
Te Oudtphoorn in de Kaapprovincie
(Zuid-Afrika) is onlangs een struis
vogelrace gehouden voor zevenduizend
toeschouwers. Aan elk der zes wed
strijden over 1370 meter (1500 yards)
namen vier kleurlingen-jockey's deel,
van wie er slechts een door zijn vogel
weid afgeworpen. Aan wedden werd
niet gedaan, maar de toeschouwers
vermaakten zich zo goed, dat het
struisvogèlpark Highgate van Will
Hooper overweegt er een jaarlijkse!
gebeurtenis van te maken ten behoeve
van vakantiegangers.
De Condense mannequin Traudi hint
moest een beschermkapje voor haar
oog dragen, toen zij kort voor een
modeshow een oogontsteking kreeg.
Tijdens de show merkte zij, dat haar
zeerovers-uiterlijk zo' n blikvanger
was, dat zij besloot het kapje aan haar
mode-arsenaal toe te voegen. Merk
waardig, maar niet onbegrijpelijk
DE ONTWIKKELING van raketwapens
is er dus allerminst een van de laat
ste jaren. Want niet alleen werden in
China in 1232 al vuurpijlen gebruikt, die
volgens het raketprincipe werkten. In 1280
sprak men in Arabië al over deze wapens,
die door vuur werden voortbewogen naai
de vijandelijke stellingen. Arabische zeelie
den hadden het geheim uit China mee
genomen.
Een Arabisch geleerde, Hassan -er-Ram-
mah, schreef zelfs een manuscript, dat
„Het boek van het gevecht te paard en
met oorlogsmachines" heette. Niet alleen
de Chinese pijlen werden er in beschre
ven. ook een soort door vuurpeilen voortbe
wogen land-torpedo trok zijn aandacht. Het
gevaarte bestond uit twee platte, aan elkaar
verbonden half cirkelvormige pannen, met
een soort staart om het apparaat in een
rechte baan te houden en voortbewogen
door twee vuurpijlen. Het wapen werd het
„zichzelf voortbewegende en ontploffende
ei" genoemd.
nnnnnnf\nnnnnnnnnnnnrnnfyinnnivwinnrnMn,M""",""'"'"a"""M"",'""'"MM'*"",,,,",,,'1*""*,"M
In Londen is sinds enkele jaren een
antilawaai-bond. De voorzitter te
vens een van de voornaamste sprekers
heet dr. J. L. Burn, de secretaris
is John Connell. Die vereniging nu is
voor een gloednieuw probleem komen
te staan: mensen die van lawaai hou
den. Twee van die mensen hebben vo
rige week bijna een ontijdig einde ge
maakt aan een vergadering van de
vereniging. Dr. Burn had een muisstil
gehoor voorgehouden, welk een nade
lige invloed lawaai op de gezondheid
kon hebben en zijn rede beëindigd met
aansporing om minder herrie te ma
ken. Toen stond de veertigjarige me
vrouw Elizabeth James op en zei: „Ik
vind het verschrikkelijk onbehoorlijk
dat mensen proberen, ons het lawaai
af te nemen. Waar lawaai is, is leven.
Ik ben dol op lawaai!"
En tot stomme verbazing van de be
stuursleden van de vereniging vervolg
de zij: „Ik houd van het lawaai van
de kinderen, die langs de deur van
mijn flat de trap afhollen en van hun
geschreeuw als ze op straat spelen.
Zonder deze geluiden zou het leven
verschrikkelijk saai en doods zijn".
Na mevrouw James vroeg de 68-
jarige mevrouw Lily Andrews het
woord. „Juist de stilte vernielt je ze
nuwen, zelfs de verkeersgeluiden zi.jn
een goed ding", betoogde zij met vuur.
„Ik woon in een buurt, waar je voort
durend gebrom van de auto's en ge
knetter van motorfietsen hoort en ik
houd ervan", zei de bejaarde spreek
ster. De andere aanwezigen keken als
of zij hun oren niet konden geloven,
toen zei mevrouw Andrews nog: „Het
zou verschrikkelijk zijn, als uw ver
eniging succes had en wij gedwongen
zouden worden in een wereld van stilte
te leven". De heren Connel en Burn
wisten zo gauw niet anders te zeggen,
dan dat de dames James en Andrews
uiting hadden gegeven aan de mening
van een minderheid. Zij zullen hun
strijd tegen het lawaai niet staken.
jinrnvwwwiiwwi*wiiwwwvw'Wiiww>iiwi*mhwwwww»
De voorloper van het „Stalin-orgel":
een afvuurinrichting uit 1232 voor hon
derd zware raketpijlen met elevatie
mogelijkheden voor variabele af
standen.
RAKETTEN hebben vrijwel altijd een
rol gespeeld in het krijgsbedrijf. De En
gelsen kregen in hun Mahratta-oorlogen in
Brits-Indië met tegenstanders te maken,
die raketten handig wisten te hanteren.
Zij waren er zo van onder de indruk, dat
Congreve zijn beroemde rakettenstudie be
gon. De Congreve-raketten werden door
de Engelsen ingezet tegen Napoleon en
later tegen de Noord-Amerikanen, zodat
in het volkslied van de Verenigde Staten
nog wordt gezongen over „the rocket's red
glare".
Maar omdat het kanon nauwkeuriger
schoot, verdrong dit tenslotte toch de ra
ketten. Tot de mogelijkheid sterk naar vo
ren kwam de projectielen te besturen.
Electronica en cybernetica (stuurkunde)
hebben de raket weer tot een belangrijk
wapen gemaakt.
IN EEN ARTIKELENSERIE in „Ons
Leger" heeft majoor D. A. van Steenes
gewezen op de enorme ontwikkeling, die
dit voor de' artillerie heeft meegebracht.
Want voor de Nederlandse veldartillerie
betekent dit een algehele omwenteling bin
nen de actieve diensttijd van één artil
leristengeneratie.
Zij. die als jong luitenant of wachtmees
ter bij de grotendeels nog bereden artil
lerie van „gisteren" dienden, hebben nu
te maken met radar, nucleaire lading en
vrije raket en zullen binnen tien jaar al
le mogelijkheden en moeilijkheden beheer
sen van gecompliceerd electronisch ma
terieel en de geleide raket. De „perished
„linesman" van de toekomst zal zich voort
bewegen in gepantserde rupsvoertuigen en
k
Öe eerste raketten: Brandpijlen door
Chinezen verschoten uit bamboe
vlechtwerkkokers.
„the warning grunt" van het geschut zal
worden overvleugeld door het oorverdo
vend lawaai van de startende artilleriera
ket.
MEN NADERT het sluitstuk van een
wapenrevolutie, die als grondslag heeft
het elimineren der menselijke schakels met
volkomen negatie van het natuurlijk in-
stict tot zelfbehoud. Kogels en granaten
hebben geen zenuwen, maar zij moeten
worden afgevuurd door een mens, een mens
met van doodsangst trillende handen, on
der bewustzijnsvernauwende omstandighe
den, zegt majoor Van Steenes. Er is veel
gebeurd sinds jonge Chinezen ih de dertien
de eeuw met trillende handen een vuurpijl
Het ontploffende ei, voortgedreven door
twee vuurpijlen.
aanstaken om het projectiel dan te laten
terechtkomen tussen aanstormende Mongo
len met getrokken zwaarden. Moderne
vuurpijlen razen naar Venus en Mars, en
als de mensheid niet verstandig is, zullen
ze ook eens tussen de werelddelen razen.
Robotwapens, die automatisch hun doel
zoeken. Bij het afvuren komen geen tril
lende handen meer te pas. Die zijn nu ge
reserveerd voor de mensen, die als „doe
len" dienstdoen.
Advertentie
Haarlem
Warmoesstraat 21
Telefoon 10845
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
65. Met nobele verontwaardiging verlieten de men
sen de zaal en verdrongen zich in de garderobe.
„Treurig!" riepen ze. „We zijn gekomen voor een
Culturele Avond. Voor Ernstige Lezingen! En wat
kregen we? Loszinnig ballet!" Met moeite konden
tante Patent en neef Boordevol zich naar de uitgang
werken. „Ziet u nou wat er gebeurd is, tante?"
klaagde neef Boordevol. „Dat hebt u ervan! „Maar
dat is toch niet MIJN schuld, lieve neef," antwoordde
tante Patent. „Het is jouw fout. Jouw uitvinding
deugt niet. Dat moraalhormoon is maar voor korte
tijd werkzaam. Kom gauw. mee naar Gore Gerrit.
Stel je voor dat ook hij zijn vroegere slechte inborst
terug heeft. Laten we ons haasten, voor hij het mu
seum heeft leeggestolen!"
CO*. Matrix Tooxoit
20. Toen de kelner met de rekening kwam tastte de
directeur in zijn binnenzak. Doch toen keek hij plots be
teuterd. Het enige geld, dat hij bij zich had, was
de daalder uit de kluis en die was echt niet voldoende.
„Tjonge, dat <is vervelend!" zei hij verlegen. „Mijn
heer Panda, nu moet ik u vragen om wat geld te
lenen. Dat is heus tegen mijn zin, maar.Maar
dan moet ge het niet doen!" riep Joris haastig uit.
Daaruit ontstaan hevige innerlijke remmingen! Nee,
wacht eens. Ik heb een ander plan. Ge moet de bank
opbellen en zeggen dat ik kom om wat geld uit de kluis
te halen. Dan hoeft ge niets tegen uw zin te doen." „Mijn
heer Panda, ik sta paf!" zei de president bewonderend.
„Dit is weer een uitstekend denkbeeld." En met deze
woorden spoedde hij zich naar de telefoon. Panda, die
intussen ontmoedigd weer naar de bank gelopen was,
werd bij de ingang staande gehouden door de portier,
„Jij heet toch Panda, hè?" vroeg deze. „Er is net over
jou opgebeld. Je moet geld uit de kluis halen en dat
meenemen."
