aanslevee?? bloeit ondanks
de televisie als nooit tevoren
VORSTELIJKE ONTVANGST VOOR
FERRY OFFERMAN IN AMERIKA
VAN NIEL
TANTE PATENT
(Vertaald uit het Deens)
door Grete Dölker-Rehder
Amsterdams
x
Allerlei
NAAIMACHINES
ENGEL
PANDA EN DE MEESTERSECRETARIS
f
Arr -
Ons vervolgverhaal
DINSDAG 20 NÓVEMBER 1962
8
1 89)
X
X
Rattenkaart
Zakkenrollers
Het bier is weer
bestin Kenya
Waterwerken
Vrouwen van astronauten zullen
wellicht zijn collectie showen
PRISMA
HORLOGES
Stevige tailles
Japon van 4000
Ü1T6AN&
-
evt
.J T'
v
EIKE AGENA
Tönis hief allebei zijn hénden afwe-
rend op, want geen mens had immers
E nog een woord over dat burgemeester
e worden gezegd, hij had er zelfs niet
g= in de verste verte aan gedacht. Hij
is zei:
..Nou, nou, Hille..."
Móy kwam er óok bij, een beetje
E Verstoord. „Maar Hille..." zei ze.
Maar Severin riep boven alles uit:
„Hij burgemeester? Je bent gek!"
Hille was blijkbaar aan derlijke gro
ve woorden gewend. Ze pakte Seve
rin bij de revers van zijn jasje, ging
op haar tenen staan en fluisterde
hem toe, zodat de anderen het toch
konden verstaan: „Stel jij je nu maar
tevreden met mij en met Haulsens
1 hoeve. En laat hem burgemeester
I worden!" Ze trok zijn hoofd naar be
ll neden en gaf de verblufte jongen op
1 de ene wang een tikje en op de an-
dere een smakkende kus.
Severin Cordes was niet bijzonder
I slim, maar nu zag hij er uit alsof
hij helemaal niets meer begreep.
I „Hoezo?" vroeg hij, terwijl hij zich
van haar losmaakte. En Hille ant-
woordde zonder aarzeling: „Hoezo?
Omdat ik met je wil trouwen.* Mor-
j gen kun je het laten afkondigen." Se-
verin woelde van verwarring met bei-
de handen in zijn haar. En Moy jam-
merde: „Maar Hille, wat mankeert
je? Zesentwintig jaar lang hou je van
i Tónis Flor en wacht je op hem. Hoe
i dikwijls heb je Severin Cordes al af-
gewezen, hoewel iedereen je zei, dat
hij de meest geschikte man voor je
was. En nu is Tönis weer terug en
laat je hem zomaar zonder meer
schieten?" Ze nam Tönis' hand, alsof
ze hem bij wilde staan. Maar hij
glimlachte en zei: „Hille heeft gelijk,
moeder Moy".
Hille Haulsen keek vol liefde van
de een naar de ander en zei: „Zie
je, Tönis Flor en ik, wij zijn als de
hemel en de aarde. Die horen ook bij
elkaar en de een kan niet bestaan
zonder de ander. En toch zijn ze te
verschillend, ze kunnen niet één wor
den. Ze moeten genoegen nemen met
naast, misschien boven elkaar te le
ven. Alleen aan de randen schijnen
ze elkaar te vinden. Maar het zijn
niet de lichamen, dié zich verenigen,
het zijn de zielen.."
Hille sprak alsof ze droomde. Moy
en Severin, die haar niet begrepen,
luisterden met open mond naar haar.
Maar Tönis Flor, die voelde dat haar
liefde haar boven zichzelf uithief, ver
gat al zijn schroom. „Mijn Hille,"
zei hij zacht en trok haar naar zich
toe.
Het was toen heel stil in de kamer,
niemand waagde het, het zwijgen,
dat tussen hen in stond te verbreken.
Eindelijk maakte Tönis zich lang
zaam van het meisje los, liep naar
de stoel, waarop hij zijn vioolkist ge
legd had en nam het instrument er
uit. Hij stemde de viool, met de rug
naar hen toegekeerd, en deed toen
het licht uit. De drie anderen, zwij
gend, gingen zitten om te luisteren,
zonder gevoel voor muziek, zonder
enige ontwikkeling, maar overweldigd
door de stemming van dit ogenblik.
Het was niet helemaal donker in
het vertrek, het vale schijnsel van de
vergane dag schemerde nog aan de
westelijke horizont. En de lichtstraal
van de vuurtoren aan de witte Knee
gleed met regelmatige tussenpozen
door de kamer, zadat telkens Tönis'
silhouet scherp afstak tegen het ven
ster.
Hij speelde...
De eerste toon al was zo teer en
zwol aan tot zo'n zuivere volheid, dat
de drie toehoorders helemaal in zijn
ban kwamen. Hij speelde een me
lodie, die volmaakt was in haar een
voud, zoals alleen de hoogste kunst
ze maar voort kan brengen. Hij
dacht niet aan zijn spel, hoewel hij
zijn best deed, zo te spelen alsof hij
in een grote concertzaal stond. Hij
dacht aan Hille Haulsen. Aan het
wonder, dat zij voor hem geworden
was.
Hij wist nu, dat hun liefde niét li
chamelijk was, en hij was haar dank
baar, omdat ze dat zo vlug had inge
zien, en zo snel het juiste besluit had
genomen.
Toen de laatste klank verklonken
was, heerste er een diepe stilte in de
kamer.
Eindelijk sprak Severin Cordes. Hij
stond moeilijk op, liep naar Tönis toe,
die nog roerloos bij het raam stond,
en zei met ruwe, maar gedempte
stem: „Vergeef het me, Tönis Flor,
ik wist niet, dat je zo was."
Verrast greep Tönis de hem toege
stoken hand en zei: „O, laat toch,
Moi, ik heb jou niets te vergeven.
Maar, als mijn spel je zegt, hoe
ik ben, hoe kon je dan vroeger je
vader zo miskennen?"
„Ik was te jong, Tönis. En ik
heb vandaag veel geleerd door jou
en door Hille!" Hij nam het meisje
bij de hand en trok haar naar zich I
toe.
Moy stak het licht weer aan. Tö- j
nis legde zijn viool weer in de kist. j
Toen zei Severin nog: „Ik begrijp I
jullie niet, als je zegt: Tönis Flor wil j
geen kunstenaar worden. Hij is het 1
toch al!" i
Hille knikte hem toe met grote, j
glanzende ogen, maar toen zei ze:
„Weet je, Tönis Flor is nu eenmaal
van de Witte Knee. Hij heeft behoefte I
aan de eenzaamheid. Hij kan niet,
hoe prachtig hij ook speelt, zich in
een grote zaal aan de mensen ge- I
ven
Toen ging ze naar Tönis toe en I
kuste hem.
Toen Tönis zich ter ruste begeven
had en ook Moy naar bed was ge-
gaan, stonden Hille en Severin nog 1
bij elkaar in het donkere portaal. 1
Steeds weer wilde Severin horen, dat
Hille hem nu werkelijk zou trouwen
en dat hij boer zou worden op Haul-
sens hoeve. En hij kon maar niet ge- 1
noeg krijgen van haar kussen en ook
Hille, die opgewonden was door alles
wat er die dag gebeurd was, drukte
zich steeds weer tegen hem aan.
Maar toen Severin Cordes zei: „Ja,
maar dat gekus met Tönis Flor is nu
afgelopen!" deed Hille een stap terug
en zei met ernstige stem: „Ik wil je
nu eens en vooral zeggen Severin
Cordes: mijn liefde voor Tönis is vol-
komen anders dan mijn liefde voor
jou. Je kunt me de liefde niet ver- E
bieden, net zomin als ik die zelf uit
mijn hart kan rukken. Ik zal hem 1
kussen, wanneer en zo dikwijls ik
maar wil. Ook de kussen, die ik hem s
geef, zijn volkomen anders, er is geen
enkele reden om jaloers te zijn. Eén
ding merk ik nu wel: Ik kan alleen
van jou houden, dóórdat iSf'VatVTürfts1
houd!"
De volgende morgen, toen Tönis g
Flor wakker werd, was het weer vol- g
komen veranderd. Het stormde en fjj
donkere wolken joegen langs de he-
mei. De regen viel in stromen neer s
Maar dat kon Tönis er niet van weer-
houden, naar de Witte Knee te gaan
Ze gaven hem een oliejas en een g=
zuidwester van Hannis. Zijn koffer,
de viool en zijn jas zou een knecht
later brengen. s
Opgewekt stapte hij door de Groene g
Bocht. Het1 weer deerde hem niet, in- e
tegendeel, hij hield van het optornen e
tegen de wind, van de frisse lucht in
zijn longen en om zijn wangen, het
was hem zo vertrouwd en hij voelde s
zich zo vrolijk als hij sinds lang niet s
meer geweest was. Zelfs de wróeging g
omdat hij vader -Jurian verdriet had s
aangedaan, was veel minder gewor- s
den. En ook het feit, dat hij nu niet g
met Hille zou trouwen had. hoewel 3
hij van haar hield, een zware last
van hem afgenomen.
Hille is het leven, dacht hij, en ik g
ben de dood. Neen, niet de dood. s
Maar Hille is een mens van deze aar-
de en ik ben door mijn kunst de aarde g
ontgroeid. Alle kunst is liefde, die g
zich boven het lichamelijke uitheft. s
Hij keek om zich heen. Het was
een vreemde gedachte, dat hij nu g
liep, waar vroeger zijn vader geroeid 3
had. Hij zag ook, dat van Lissum uit s
palen en draden naar de Witte Knee g
liepen. Ook daar was nu dus elek- g
trisch licht. De Witte Knee werd g
steeds minder eenzaam en afgelegen, g
Een winter, zoals Eike die toen be- g
leefd had, zou nu niet meer mogelijk g
zijn. g
(Wordt vervolgdff
(Van onze Amsterdamse redacteur)
HET THEATER CARRé, dat in de
cember zijn 75-jarig bestaan viert, maakt
wat betreft het bezoekersaantal sinds en
kele jaren een bloeitijd mee waarvan de
stichter, circuskoning Oscar Carré, zelfs
niet had durven dromen. En directeur
Wunnink zegt doodkalm: „Er is in Am
sterdam zeker plaats voor méér theaters
als Carré. Zij zullen het bezoek aan
schouwburgen slechts stimuleren". Ook
de televisie blijkt niet zo'n grote concur
rent voor het „uitgaansleven" te zijn als
aanvankelijk werd vermoed. Maar w e l
is het publick critischer geworden. Men
gaat nog steeds graag uit en men heeft
daar zelfs veel geld voor over, mits men
de zekerheid heeft, dat er iets goeds valt
te zien. Dat geldt ook voor de bioscopen:
de film „West Side Story" trekt nu al
negen maanden lang iedere middag en
iedere avond een volle zaal in de Am
sterdamse Cinema du Midi, waar de
duurste plaatsen, van 6,50, het eerst
ijn verkocht.
LATEN WE eens zien wat de afgelopen
week et bieden had. Theater Carré (1800
plaatsen) draaide uitstekend met de Snip
en Snap-revue; de Wiener Eisrevue in de
RAI was zelfs tijdens de interlandvoetbal
wedstrijd met 3500 bezoekers tot de laat
ste plaats bezet.
In de Apollohal, waar 4000 zitplaatsen
zijn, moest het Georgische Staatsensem-
ble zijn dansprogramma prolongeren, in
plein, krijgt een nieuw kleedje voor de
deur in de vorm van een nieuw plantsoen.
In dat plantsoen zal een fontein komen,
waarvoor de kunstenares mej. G. Rueter
een fraai beeldhouwwerkje heeft ontwor
pen. Inmiddels is ook op het Wetering
circuit een kleine fontein gekomen, door
velen begroet als een welkome onderbre
king van de lelijke bakstenen muur, die
een kinderspeeltuin van de verkeersdrukte
scheidt. De gemeentelijke ambtenaren,
die zijn belast met het „straatmeubilair",
hebben jarenlang geaarzeld met het aan
brengen van meerdere fonteinen in. de
stad. Het jongste initiatief moet worden
gezien als een experiment. Het is niet uit
gesloten, dat het stadsbeeld de komende
jaren nog meer fonteinen te zien zal
geven.
DE SANITAIRE DIENST van de G.G.
en G.D. heeft in Amsterdam 3000 kilo ha
ver, vermengd met 250 kilo giststof uitge
zet als begin van een nieuwe actie tegen
de ratten. De strijd tegen deze dieren is
eindeloos. Immers, een rattenpaar brengt
per jaar ongeveer 750 nakomelingen ter
wereld waarvan er minstens 250 in leven
blijven. De G.G. en G.D. heeft de plaatsen
waar veel ratten verblijven, keurig in
kaart gebracht. Het zal geen verbazing
wekken, dat dit met name de vele duizen
den krotwoningen zijn, die burgemeester
Van Hall zo graag wil afbreken in ruil
voor fraaie, nieuwe woonwijken in de Bijl
mermeer. Het succes van de rattenbestrij
ding staat of valt met de medewerking
van het publiek. Wel werden het afgelopen
jaar op verzoek 200.000 eetbare gifblokjes
uitgereikt, maar het effect is deels teniet
gedaan door de onverschilligheid, waar
mee vele mensen met etensafval omgaan.
De strijd tegen de ratten kost Amsterdam
ca. 70.000 per jaar.
SINT NICOLAAS is weer gekomen om
de omzetten van de winkeliers een duwtje
omhoog te geven. De Amsterdamse bin
nenstad wordt iedere middag overspoeld
door huisvrouwen, die er voor hun Sint
Nicolaasinkopen vroeg bij willen zijn.
Maar de goede Sint maakt zich bij al die
verheugende koopdrift toch zorgen over
een jaarlijks terugkerend bijverschijnsel:
de actfviteiten van de zakkenrollers. In
tegenstelling tot de afbeeldingen in de
moppenblaadjes zijn die zakkenrollers
uiterlijk niet te onderscheiden van keuri
ge boekhouders of vriendelijke dametjes.
Zij doen onopvallend hun vingervlug werk
en als de beroving ontdekt wordt zijn ze
meestal al ver uit de buurt. Zij zijn voor
de politie de moeilijkste gevallen, zo ver
trouwde hoofdinspecteur Sanders van de
centrale recherche ons toe. Hij kreeg vori
ge week op één middag al 13 gevallen
van zakkenrollerij in een tweetal waren
huizen te behandelen. Toch is de bestrij
ding van de zakkenrollers niet zo moeilijk
als die van de ratten: zorg, dat porte
feuille en portemonnee op een veilige
plaats zitten!
Een groot internationaal levensmid
delenconcern verbaasde zich er al ge
ruime tijd over, dat er in Kenya zo'n
enorme belangstelling voor een van zijn
produkten: bakpoeder, bestond. De om
zet hiervan steeg met de dag en dat
gaf het concern in kwestie aanleiding,
een marktonderzoek naar de oorzaak
van deze buitengewone vraag naar
bakpoeder in te stellen. De enqueteurs,
belast met dit onderzoek, hebben na
veel moeite het antwoord verschaft: het
'waren geen ijverige huisvrouwen, die
het bakpoeder kochten, maar mannen.
Het leeuwedeel van het poeder werd
gebruikt bij de bereiding van inheems
bier en van zeer sterke jenever. Het
onderzoek werd in niet geringe mate
bemoeilijkt door het feit dat de meeste
brouwerijen illegaal zijn, maar ten
slotte kwam men toch achter de waar
heid. De inlanders hadden bemerkt dat
hun bier veel sneller tot gisting kwam
met bakpoeder dan met de normale
grondstoffen: een ontdekking die des
tijds door een der Mau Mau-leiders in
Kenya gedaan zou zijn. Het levensmid
delenconcern gaat het bakpoeder nu ook
in naburige Afrikaanse staten propa
geren als biergistmiddel.
Advertentie
He beste Zweedse,
Zwitserse en Duitse merken.
Japanse zig-zag-naaimachines
electrisch, in kofferf 350.
Grote Houtstraat 181
Haarlem - Tel. 14444
de Stadsschouwburg speelde de Neder
landse Opera „l'Italiana in Algeri" en
bracht de Nederlandse Comedie in één
weekeinde drie verschillende toneelstuk
ken met o.a. Han Bentz van den Berg, Ko
van Dijk, Henk van Ulsen en Ellen Vogel.
In de Kleine Komedie zong de Hoofdstad-
Operette „In einer kleinen Konditorei" en
het operettegezelschap Frans Léhar stond
in Bellevue met „Schön ist die Welt". In
het Concertgebouw vond men in de Grote
Zaal achtereenvolgens het Concertgebouw
orkest en het Philharmonisch Orkest van
Oslo en in de Kleine Zaal een reeks voor
stellingen waaronder een Mozartconcert
van het Nederlandse Strijkkwartet. In de
Oude Kerk kon men luisteren naar een
'orgelconcert rén1 in het Instituut voor dé
Tropen waren Los Chayeros met Argen
tijnse dansen en muziek. Wim Kan en zijn
gezelschap vierden triomfen in het nieuwe
De la Mar-theater en enkele tientallen me
ters verder gaf het Lureleigroepje van
Eric Herfst zijn opmerkelijke cabaretvoor
stellingen. Maar ook Sieto Hoving zag zijn
Tingel-Tangel steeds met cabaretliefheb
bers gevuld. Voor degenen, die houden
van kleine, intieme theatertjes waren er
twee toneelstukken in het Vestzaktheater
en de première van „De Appel" door het
gezelschap Studio in De Brakke Grond. De
keus niet groot genoeg? Maar dan zijn er
nog legio andere mogelijkheden zoals het
Israëlische cabaret en het moppenpro-
gramma van Max Tailleur. Wij zouden
nog een kolom kunnen vullen met een
scala van genoegens; van de meest cultu
rele lezingen tot de blootste striptease. En
dat allemaal in enkele dagen tijds, waarin
de kunstijsbaan Jaap Eden en passant
sinds vier weken de 100.000ste bezoeker
registreerde. De televisie een bedreiging
voor het avondje-uit? kom nou
EEN VAN de grootste en tevens een
van het American Hotel aan het Leidse-
van de drukste cafés van Amsterdam, dat
mmmrnm
(Van onze Amsterdamse redgeteur)
„ZE HEBBEN mij gevraagd of ik be-
begeleid
zwaar heb om begeleid door politie
motoren en voorafgegaan door een pa
trouille-auto met gillende sirene mijn
intocht in de stad te doen. Ik heb gezegd
dat ik het fijn vind. Het zal immers de
enige maal in mijn leven zijn dat ik de
kans krijg om als staatshoofd te worden
ontvangen". De Amsterdamse mode
ontwerper Ferry Offerman is niet weinig
trots op de vererende uitnodiging van
een drietal clubs in de Amerikaanse staat
Texas, die zijn collecties willen zien. Hij
vertrekt op 24 november in gezelschap
van de Amsterdamse kapper Mario met
een bagage van zestig mantels en japon
nen ter waarde van ongeveer 7-5.000.
DE MODESHOWS worden gehouden tij
dens liefdadigheidsfeesten die de Cotillon-
Club, de River Oaks Country Club en de
Holland Club in Houston en Corpus Cristi
(Texas) jaarlijks organiseren en waar vo
rig jaar de Spaanse modekoning Pedro
Rodriguez zijn collectie toonde en in 1963
de Fransman Yves Saint Laurent wordt
verwacht. De leden van de clubs zijn vrij
wel allen topemployés van oliemaatschap
pijen en hun echtgenotes. Om als lid te
kunnen worden toegelaten, wordt een stor-
Advertentie
m GROTE HOUTSTR. 86 - HAARLEM
Speciaalzaak sinds 1883
ting gevraagd van soms 15.000 dollar. De
heer Offerman kreeg zijn uitnodiging via
de V.V.V. Amsterdam dat in het raam van
de actie „Amsterdam your gateway to
Europe" (Amsterdam de poort naar Euro
pa) de feesten zal opluisteren met in Ne
derlandse klederdracht gestoken meisjes,
toeristische informaties en duizenden Ne
derlandse bloemen.
In zijn fraaie landhuis aan de Vinkeveen-
se plassen waar exotische flamingo's door
de tuin schrijden, vertelde Ferry Offerman
ons van de problemen die met de reis ver
band houden. „Zoals in Amerikaanse socie-
tykringen vaak voorkomt wil men geen
beroepsmannequins in de shows, maar zal
de kleding worden getoond door vooraan
staande vrouwelijke clubleden. Ik ben nu
bezig 60 modellen te vervaardigen voor
amateursmannequins, die ik niet ken.Ik heb
alleen de foto's en de opgave van de ma
ten. Ik ben doodsbenauwd dat ze niet goed
hebben gemeten en wat voor maten zijn
het soms: kijk eens, deze hier heeft een
taille van 66 cm. Ik heb er ook een van 69
en zelfs een van 71. Gewoonlijk werk ik
met mannequins wieh tailles variëren van
58 tot 62 cm".
IN DE ATELIERS van Offerman-Cou-
ture aan de Van Baerlestraat te Amster-
i Als alles goed loopt zullen drie van
deze zeven astronauten vrouwen hun
mooiste beentje voorzetten op de
Amerikaanse show van de Nederland
se couturier Ferry Offerman. De drie
kandidaten zijn: Eerste van links
Mevrouw Shepard, derde van links
Mevrouw Schirra, derde van rechts
Mevrouw Glenn.
dam wordt hard gewerkt aan deze bijzon
dere collectie. Er is een japon bij die van
wege het borduurwerk 4.000,- waard is.
„Ik heb een zomercollectie ontworpen met
complets in wit, turkoois, rose en bleu.
Verder wat japonnen met jasjes, enige
mantels en een aantal avondjaponnen. Na
tuurlijk hoop ik dat de dames die mijn
kleding showen er zo verrukt van zijn dat
ze die kopen. Ze zijn in ieder geval vol
doende kapitaalkrachtig om het te doen.
Rodrigues verkocht vorig jaar maar liefst
voor 40.000,-. Als mij zoiets lukt, blijf ik
nog een paar weken hangen in Californië
en in New York."
TIJDENS de modeshows worden hoeden
gedragen van de Nederlandse ontwerper
Peter Voorn. Omdat deze zelf verhinderd
is naar Amerika te gaan, gaat kapper
Mario mee. Deze jonge Amsterdammer,
wiens werk in de Nederlandse kapperswe
reld nog geen erkennning heeft gevonden,
maar wiens salon aan de Prinsengracht
een internationale faam heeft, zal de man
nequins kappen of voorzien van de prui
ken die hij uit Amsterdam meebrengt. „Ik
ben nog nooit in Amerika geweest en ik
vind het dan ook knal".
Een van de shows in Houston zal door
de echtgenotes van de ruimtevaarders
Glenn. Shepard en Shirra worden be
zocht. Het is zelfs niet uitgesloten dat ook
zij ais mannequin zullen optreden. „Ik heb
hun foto's gezien en ik geloof wel dat ik
hen wat fraais kan bieden", aldus de heer
Offerman, die hoopt zijn collectie ook te
tonen ten huize van mevrouw Johnson,
echtgenote van de vice-president van de
Verenigde Staten.
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
CPTYRICHT «WAV JT'TURTS «YXPICATS
69. Intussen zat de voormalige inbreker Gore Ger-
rit als suppoost in' het museum. Hij bewaakte de
kostbare Van Goghverzameling en deed dat stipt
en nauwgezet. Geen ogenblik verloor hij de schilde
rijen uit het oog. Hij was een rechtschapen en ge
wetensvolle broodwinner geworden, tenminste tijde
lijk Want op deze avond scheen er iets in hem te
veranderen. Hij dacht aan zijn vroeger leven. Ban
ken beroven, kraken zetten, brandkasten plunderen
allemaal heerlijke dingen waar je snel rijk mee kon
worden. „Ik lijk wel gek fluisterde Gore Ger-
rit tot zichzelf. „Hier zit ik in een museum vol kunst
schatten die miljoenen waard zijn. Ik ben alleen.
Wat let me?" Hij nam drie schilderijen van de muur
en sloop er mee naar de uitganr
CO». MARTEN TOON PER
24. In het restaurant zat de bankdirecteur nog steeds
op zijn secretaris te wachten. „Mijnheer Panda blijft
lang weg met het geld," mompelde hij. „Wat zou daar
van de oorzaak zijn?" Hij dacht hier enige tijd over
na en toen trok er een glimlach over zijn gelaat. „Na
tuurlijk," hernam hij, „mijn nieuwe secretaris had het
steeds over het nut van de oneerlijkheid. Nu begrijp
ik waarom hij niet komt. Hij wil me de gelegenheid
geven om ook eens slecht te zijn. Wel, ik zal van
deze gelegenheid gebruik maken. Oneerlijkheid is im
mers goed voor mijn innerlijke remmingen!" Met deze
gedachte keek de heer Golderop omzichtig rond. Daarop
griste hij met een snelle beweging de asbak van de
tafel en verborg die ond.er zijn jas. „Dat is één!"
prevelde hij voldaan. „Nu punt twee: ik ga er vandoor
zonder te betalen." Enige ogenblikken later kon men
hem op handen en knieën door de zaal zien bewegen.
Het valt te begrijpen, dat dit opzien verwekte en hier
uit blijkt dan ook wel hoe weinig ervaring de president
in dit soort dingen had.
