Muiterij op het Vrouwenschip I
LINIA'^ISP
Wapenstok met
ingebouwde
alarmzender
DE SCHOENPOETSER VAN DE UNO
WEET ZIJN POLITIEKE WEETJE WEL
TANTE PATENT
PANDA EN DE MEESTERSECRETARIS
A
door Hen riek Binder
mi
^Walvis in de
rekenmachine
Nieuwe röntgenfoto
geeft direct beeld
Twee van de drie artsen roken:
gemiddeld 20 sigaretten per dag
Ons vervolgverhaal
POTTER'S ^jijMüL.
-ERDAG 8 DECEMBER 1962
12
Getrouwde mannen roken
meer dan vrijgezellen
Itt
Zolang ze blijven
praten gaat hier
alles wel goed"
Kerkelijk nieuws
r
2) Alleen die sche-
s pen waren tegen beroving beveiligd,
s waarvan de firma Nunham Jarry
H de lading kocht. Menige reder haast-
te zich, 'met Nunham Jarry in rela-
tie te komen maar de firma was kies-
g= keurig. „Dat moeten we wel zijn",
H verklaarde Nunham op de beurs,
„want onze wachters worden hoog
s betaald, ze zijn betrouwbaar en bij
H de rivierrovers heel gevreesd."
1 Op die manier kon Nunham de
prijs van de lading altijd zeer sterk
s omlaag drukken.
Toen hij op de beurs kwam, werd
H hij in een ogenblik door velen om-
ringd: maar van al die mensen, die
j= opgewonden en hevig gesticulerend
H op hem toe kwamen, waren er maar
g vijf of zes die hem interesseerden,
Hij verstond de kunst, zich door hen
5 te laten aanspreken en hun, over de
H hoofden van de anderen heen, getal-
len toe te roepen, prijzen, die hij
bood en waarvan hij niet afweek. Met
vier van hen werd hij het eens. De
anderen trokken zich terug om de
winst, die Nunham voor hen wilde
overlaten, nog eens te berekenen,
g Mister Hamshire, van de firma
g Hamshire Ltd., eigenaar van de
g; „Castlerough" stond met een donker
s gezicht achteraf en keek woedend toe
g bij de transactie die Nunham in nau-
g welijks een kwartier met vier scheeps-
g ladingen maakte. Nunham liep kwa-
si toevallig langs hem.
g „Het spijt me, Henry", riep hij,
g „dat we het niet eerder eens gewor-
den zijn. Dat heeft je meer gekost
dan de procenten bij Nunham Jarry.
H „Jullie wachters zijn zelf ook ro-
g vers", schreeuwde Hamshire hem
g woedend toe.
g „Maar Henry, wat kortzichtig",
g riep Nunham lachend. „Natuurlijk
f§ zijn het rovers, als ze niets te bewa-
g ken hebben of net zo slecht betaald
g worden als jullie rivierwakers. Wie
g wil er nu een hele nacht lang zijn
g leven wagen voor één ellendige shil-
g ling! Ik heb laatst die kerels eens
g bekeken, die jullie hongerloon krij-
g gen, zestig- of zeventig-jarige afgeta-
g kelde rivierdieven, die voor jullie
g shilling in de kroeg liggen te slapen,
g maar niet jullie schepen bewaken!"
g Enkele heren waren erbij komen
g staan. Ze waren verbitterd over de
rivierpiraten en gaven Nunham ge-
g lijk.
g Het woord politie was in die tijd
g onbekend in Londen. De Magna Char-
g ta verzekerde iedere Engelsman van
g zijn persoonlijke vrijheid, maar voor
g zijn veiligheid moest hij zelf zor-
g gen. En het was nu juist de onuit-
g roeibare gierigheid van de Citykoóp-
g lieden, dat ze voor. die. veiligheid
g maar de allerlaagste prijs wilden be-
g talen, en het er altijd weer op aan
g lieten komen of hun schepen op de
g rivier beroofd werden of niet. Maar
g in de regel werden ze beroofd,
g Toen Nunham wegging, kwam een
g van de beide kooplieden die nog niet
g besloten hadden, naar hem toe.
g „Prachtig" zei Nunham, „ik neem
g de lading. De rest bespreekt u maar
g met Boultenham. Als u dat wilt, komt
s hij ook wel naar u toe".
In de mist liep hij langs de kortste
g weg terug naar Canon Street. Hij
H moest zich haasten, want hij had om
g twee uur een afspraak met Maud.
H Jarry wachtte hem op. Nunham
g bracht hem verslag uit.
g „Heeft Hamshire je ontweken?"
g „Hij bedreigde me. Hij riep me toe
g dat onze wakers zelf ook dieven zijn.
g Ik heb die oude, eerwaardige vrek
mijn mening gezegd. Wat betaal je
g Bully?"
g „Bully heeft het nog niet helemaal
g berekend. Hij becijfert zijn aandeel
g op vierhonderd pond. Onze eigen
g winst zal ongeveer zevenhonderd zijn."
g De firma had als grondbeginsel,
g alles eerlijk met Bully te delen. Ieder
g kreeg een derde, maar Bully klaagde
g dikwijls dat zijn kosten hoger waren,
g en zo ging er altijd nog een zeker
g slepersloon af, dat aan Bully betaald
werd. Want ze waren niet zo zorge-
g loos als sommige kleine rivierdieven,
g die de gestolen waren in St. Cathrin
opsloegen of ze daar versjacherden.
H De lading van de „Castlerough" reed
g al sinds vanmorgen vroeg op twee
zware wagens dwars door Londen,
g Misschien waren ze nu zelfs al boven
in de straat van High Holborn, in het
noorden van de stad, waar Nunham
Jarry hun opslagplaats hadden. In
deze pakhuizen zouden de geroofde
waren in nieuwe kisten overgepakt,
opnieuw getekend en van nieuwe
vrachtbrieven voorzien worden, om
ze verder te kunnen verkopen zonder
verdenking te wekken.
Nunham stond voor het raam om te
kijken of de wagens misschien de Ca
non Street in kwamen rijden.
Het was al bijna half drie. Maud
was anders de stiptheid zelve. De hele
mooie ochtend, zijn triomfen op de
beurs en het mooie zaakje, dat ze de
afgelopen nacht gedaan hadden
dat alles was hij door de gedachte
aan Maud die hem kwelde, weer ver
geten. Zij was zijn kostbaarste bezit,
door haar was sinds twee jaar de we
reld prachtig en het leven in zijn huis
op Lambeth March een feest. Maud
leidde dat huis niet alleen, maar zij
had het pas werkelijk tot een huis
gemaakt.
Hij was van plan, met Maud naar
Maiden Lane bij Covent Garden Mar
ket te rijden en daar met haar te
gaan eten. In dit kleine restaurant
ontmoetten de uitgaande wereld, de
aristocratie en de City elkaar bij de
lunch.
Jarry begon iets te vertellen, maar
George luisterde helemaal niet naar
hem. De angst kneep zijn keel dicht.
Als er eens iets gebeurd was met
Maud?
Want altijd was die angst om Maud
er weer. Het was toch werkelijk niet
nodig, dat ze zich voortdurend in ge
vaar begaf? Maud had een onzalige
hartstocht, waarvan ze zich niet los
kon maken; als een speler, als
iemand, die aan verdovende midde
len verslaafd is.
Het was als een grapje begonnen. I
Op een dag had ze hem thuis met
een lachend gericht een ring laten i
zien, een stomme kleine ring met een I
armzalige steen, die ze zelf nooit ge-
dragen had en die in elke winkel mis- j
schien pas bij het onmaken van de I
balans vermist zou worden. Maar ze j
toonde George het ding zo triomfan- I
telijk alsof het een trofee was: ze had j
het, terwijl ze bij Shirtwell iets kocht, j
in haar tas laten verdwijnen.
George had er toen om gelachen
en er verder geen aandacht aan be-
steed. Maar toen begonnen er in de
kranten hoe langer hoe meer berich- I
ten over onverklaarbare winkeldief-
stallen te verschijnen, en een half
jaar later liet Maud hem op een
avond in haar huisje aan Blomsbury 1
Square een volmaakte klein waren-
huis zien: armbanden, ringen, hals
kettingen, kostbare ksntwerlfcj.es.
zakdoekjes. Ze had 'alles op" datum
gerangschikt en Gjsocge ve^jMjf.#
ze er steeds handiger in geworden
was.
George was ontsteld. Hij bezwoer
haar, met die grapjes op te houden.
Hij zou alles voor haar kopen wat ze
wilde hebben. Maar haar enige ant-
woord was eenraadselachtige glim-
lach. Ze verklaarde dat de opwin-
ding, die ze bij dit soort van inko-
pen ondervond, haar een zeldzaam
genot verschafte.
En zo had in de loop van de jaren h
de lenigheid van haar hand zich tot
een kunst ontwikkeld. Die hand werd
steeds kieskeuriger en greep naar s
steeds kostbaarder voorwerpen. De
angst voor deze hand, die nog altijd
onbekend was, was aan het Strand en
in Piccadilly. En wat de verkopers s
en verkoopsters ook probeerden om
die hand te ontdèkken, ze bleef steeds
ongrijpbaar.
Dat het mrs. Barnley zou kunnen s
zijn, werd door ieder, die haar ken- ij
de, voor onmogelijk gehouden. Haar
rijtuig, haar elegantie, haar rijkdom,
de zelfverzekerdheid in haar optre-
den, maar vooral haar omgang met
de hoogste kringen van Westminster s
schiepen een sfeer van onaantastbaar- g
heid om haar heen.
George vermeed het, met Maud
over deze neurose te spreken. Hij |f
wist dat ze al die dingen, die ze in
haar huis aan Blomsbury Square j=
„verzamelde", slechts als curiositei-
ten beschouwde; om de waarde ervan 1=
bekommerde ze zich niet, want ze s
droeg nooit iets dat niet op rechtmati-
ge wijze haar eigendom geworden
was.
(Wordt vervolgd) s
Terwijl vorig jaar in Groot Brit-
tannië de verkoop van filtersiga
retten met 4.600 miljoen stuks toe
nam, daalde de verkoop van siga
retten zonder mondstuk met 21.00 mil
joen tot 91.300 miljoen stuks.
Deze cijfers zijn ontleend aan de
publikatie „Gegevens over het roken"
van de Britse tabaksindustrie.
Uit dit boekje blijkt dat in de leef
tijdsgroep van 35 tot 49 jaar 77 per
cent van de mannen en 54 percent van
de vrouwen rookt. De mannen roken
gemiddeld 91 sigaretten per week en
de vrouwen 46.
Roken blijkt algemener te zijn onder
vrijgezellen dan onder getrouwde man
nen, maar getrouwde mannen roken
meer dan alleenstaande.
Advertentie
MENTHOL PELLETS
Tcfi®." hoest en Keelpi
y. Uitwerking frappant
Ook in Engeland bestaat een ernstig
tekort aan nachtwakers en andere
lieden die voor de veiligheid van de bur
gerij en van haar have en goed zor
gen. Een Londense industrie heeft nu
echter een nieuw geheim „wapen" ont
worpen, waarmee de nachtelijke surveil
lant behalve rake klappe uitdelen, ook
radiografisch assistentie kan ontbieden.
Het geval ziet eruit als een normale
wapenstok of gummiknuppel, maar in
zijn binnenste verbergt het een klei
ne, krachtige transistorzender, die een
bepaald alarmsignaal relayeert, zodra
de wachtsman een knop in de basis
van zijn wapenstok (foto rechts) in
drukt. De actieradius waarbinnen dit sig
naal kan worden opgevangen is niet
groot, maar het alarm kan versterkt
worden door de te bewaken panden te
omgeven met een speciale bedrading
die als een ver sterker-installatie werkt
en het S.O.S.-sein over afstanden van
vele kilometers naar een radioauto, een
politieposthuis of een nachtbewakings-
centrale kan doorgeven, van waaruit
dan ogenblikkelijk hulp geboden kan
worden. De firma die de „radiostok"
produceert, hoopt binnenkort een nog
handzamer versie ter grootte van
een vulpen op de markt te brengen.
Het huidige model waarop al diverse
orders uit binnen- en buitenland zijn
geplaatst, kost ongeveer driehonderd
qulden per stuk.
Il!llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!llllllll!llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll|||||||||||!i||||||||||||||||||||||!üi
Een moderne elektronische rekenmachi
ne zal een studie maken van een van de
oudste beroepen-ter-zee: de walvisvaart.
Dit gebeurt tijdens een conferentie van
twee weken die in Seattle is begonnen.
De conferentie staat onder auspiciën van
de internationale commissie voor de wal
visvaart en zal worden bijgewoond door
vertegenwoordigers van zeven landen die
bij de commissie zijn aangesloten. Dr.
Douglas Chapman van de universiteit
van Washington heeft internationale cij
fers verzameld voor 30 jaar walvisvaart
in het Zuidpoolgebied. De rekenmachine
zal meer dan 100.000 kaarten met gege
vens over de vangst van walvissen ver
werken. De kaarten bevatten gegevens
over de waarde van de vangst, de plaats,
de vanger, de datum en de soort walvis.
De commissie maakt zich vooral zorgen
over het verdwijnen van de blauwe vin
vis, de meest waardevolle van de drie in
het Zuidpoolgebied gevonden soorten.
Dertig jaar geleden vormde deze soort
het leeuwendeel van de vangst, maar vo
rig jaar werden er nog maar 1.000 gevan
gen op een totale vangst van 30.000 wal
vissen. Noorwegen heeft ook geklaagd over
de verminderde vangst van baleinwalvis
sen in het Zuidpoolgebied. Behalve Noor
se afgevaardigden zijn er ook deleaties
uit Japan, Engeland, de Sovjet-Unie, Ne
derland, Australië, en Nieuw-Zeeland op
de conferentie. De V.S. heeft waarnemers
ter conferentie. Het land zelf is niet
rechtstreeks bij dü walvisvaart betrok
ken, maar stelt belang in de pogingen
tot voorkoming van de totale uitroeiing
dezer reuzevissen.
OP DE VIERDE verdieping van de
UNO-wolkenkrabber in New York heeft
Jimmy Rinaldi, een veeltalige schoen
poetser met een hartstocht voor aard
rijkskunde, al 16 jaar zijn standplaats.
Als UNO-gedelegeerden passeren, roept
hij: „Schoenen poetsen?" en dat kan hij in
een verbijsterend aantal talen.
„Ik kan het nou op dertig manieren
vertelde hij, „onder meer in het Birmaans,
het Indonesisch, het Arabisch en het
Zweeds. Telkens als er een klant uit een
nieuw land komt vraag ik hem, hoe ik het
in zijn taal moet zeggen. De laatste paar
jaar heb ik het in een half dozijn Afri
kaanse dialecten geleerd."
JIMMY, die feilloos de hoofdsteden kan
opnoemen van alle landen, die lid van de
UNO zijn, plus de meeste grote steden en
rivieren, mag met de diplomaten wier
schoenen hij onderhanden heeft, graag
over internationale aangelegenheden bab-
belep.
„Ik probeer te weten te komen, hoe het
in elk land mgf de levensomstandighedéïi
staat en hoeveel geld het van de UNO
krijgt'Süpnthuit hij. „Ik was aardig «©p*-1 dè
hoogte, maar er zijn de laatste tijd zoveel
landen bijgekomen, dat ik een beetje de
kluts ben kwijtgeraakt".
Jimmy, die gemiddeld 60 paar schoenen
per dag poetst, is tot de conclusie gekomen
dat zijn bedrijfje een vrij goede barometer
van de toestand in de wereld is.
„Als alles pais en vrede is, krijg ik veel
klanten", zei hij, „maar als het slecht gaat
heb ik veel minder te doen".
De grootste inzinking beleefde hij ge
durende critieke dagen in het begin van
de Cubaanse crisis.
„Het leek wel of niemand het de moeite
waard vond, zijn schoenen te laten poet
sen", zei hij.
Jimmy is overigens van mening, dat de
UNO maar aardig heeft voorkomen, dat
die crisis zich tot een oorlog ontwikkelde.
„Zolang ze hier blijven praten is er
hoop", zei hjj. „AI dat schelden betekent
niets, maar als ze ophouden met praten
kijk dan uit".
JIMMY HEEFT in 16 jaar vriendschap
gesloten met honderden afgevaardigden en
ambtenaren van het secretariaat.
„Trygve Lie, een vorige secretaris-gene
raal, was altijd erg vriendelijk", vertelde
Rinaldi. „Hij vroeg altijd naar de wensen
van het personeel van de UNO, ook naar
die van de kleine man".
De Brit Frederick Bland komt vaak zijn
schoenen laten poetsen en een praatje
maken. Hetzelfde geldt van de ondersecre-
Geref. Gemeenten
Beroepen te Meliskerke en te Giessen-
dam A. Hofman te Zeist te Clifton (New
Jersey, U.S.A.) H. Rijksen te Gouda.
Bedankt voor Tholen P. Blok te Dirks-
land.
taris van de UNO, Ralph Bunche, die graag
babbelt over vissen, Jimmy's geliefkoosde
tijdpassering.
De meeste hooggeplaatste Sovjetafge
vaardigden laten hun schoenen buiten de
UNO poetsen, maar een van Jimmy's vaste
klanten is KoeZrha Kiselev, de in de dienst
vergrijsde minister van Buitenlandse Za
ken van de Sovjetrepubliek Wit-Rusland.
„Russisch sprekende afgevaardigden
moeten altijd lachen als ik hun dat oude
Russische spreekwoord: „Schone schoe
nen, schone zakken" voorhoudt gewijzigd
in: „Schone schoenen, geen schone zak
ken" wat wil zeggen, dat ik hun niet al
hun geld uit de zak zal kloppen", grinnikt
Jimmy.
JIMMY, DIE achter in de 40, maar nog
steeds vrijgezel is, woont bij zijn moeder
in Brooklyn. Zijn vrije dagen brengt hij
graag door met vissen als het goed, en met
aardrijkskunde studeren als het slecht
weer is.
Hij houdt zich ook terdege op de hoogte
van de schoenenmode.
„Toen de UNO vlak na de oorlog begon
in Lake Success, droegen de meeste gede
legeerden bruine schoenen" vertelt hij,
„maar tegenwoordig zie je meer zwart. Er
zijn echter veel niel-deftige modellen bij,
zoals loafers."
„De Britse diplomaten dragen de meest
solide schoenen, maar de Amerikanen en
Italianen hebben meer stijlgevoel", verze
kert hij.
„Als afgevaardigden van tot het Sovjet-
blik behorende landen,jiffir paf'Romen,
dragen ze erg eenvoudige schoenen", zei
JimnSjf; „maar ha een poosje beginnen ze
op Amerikaanse of Italiaanse schoenen te
komen". Zijn trouwste klanten zijn de
Zuid-Amerikanen. „Die behandelen hun
schoenen nog eens met zorg", zei hij geest
driftig. „Er zijn er, die elke dag komen."
„DE VERTEGENWOORDIGERS van de
nieuwe Afrikaanse landen zijn goede klan
ten, maar sommige proberen de poetsbeurt
te combineren met een middagdutje. Ze
gaan graag met een sigaar en een krant
lui achterover hangen", vertelde Jimmy
„en ik geloof dat ze een beetje gekrenkt
zijn, als ik ze aanstoot en zeg dat ik klaar
ben".
Een Britse elektronische industrie is
begonnen met de fabricage van een elek
tronische fotografische plaat, die gebruikt
kan worden voor röntgenfotografie. De
plaat die gemaakt is van staal dat met
een lichtgevoelige laag bedekt is, geeft on
middellijk een zichtbaar beeld zonder dat
er ontwikkeld behoeft te worden.
De kosten van de röntgenfotografie
zouden door deze plaat met 95 percent
kunnen worden verminderd. De fabrikan
ten menen dat de plaat ook groot nut kan
hebben voor de ruimte-research. Er zijn
reeds (zeer geheime) onderzoekingen aan
de gang naar het militaire nut van deze
uitvinding.
De fabrikanten beweren dat deze pla
ten een chirurg in staat stellen nog tijdens
een kankeroperatie onmiddellijk te con
stateren of hij alle kankergezwellen heeft
weggesneden.
De" nieuwe plaat werkt met een veel
zwakkere lichtbron dan het gewone
röntgenmateriaal. Daardoor is er minder
radiatiegevaar voor de patiënt.
nnnnnniimimui
(ANP) Twee van de drie artsen
in Nederland behoren tot de groep van
de rokers. Dit blijkt uit de resultaten
van een onderzoek, dat het weekblad
voor artsen „Pols" onlangs heeft inge
steld naar de rookgewoonten van de
Nederlandse medici.
„Pols" tot voor kort een uitgave
van een farmaceutische industrie,
maar thans een onafhankelijke blad
voor medici wordt wekelijks aan al
le artsen toegezonden. Tien percent van
dezen, ruim 1200 artsen nam aan
de enquête deel. Ruim 22 percent gaf
toe dat zij sinds het veelvuldiger wor
den van de publikaties over roken en
longkanker hun rookgewoonten hebben
veranderd of het roken geheel hebben
gestaakt. Ongeveer 60 percent van de
artsen die aan dit onderzoek hebben
deelgenomen, ontraadt de patiënten
„meestal of soms" het gebruik van
rookartikelen. Artsen die zelf niet ro
ken, zijn eerder geneigd om deze ge
woonte ook aan hun patiënten te ont
raden dan de dokters die wel roken.
Het percentage rokende artsen in de
kleinere gemeenten is aanzienlijk groter
dan in de grote stad. Bovendien is in
de kleinere plaatsen het aantal artsen
dat verhoudingsgewijs de patiënten het
roken ontraadt lager.
De artsen die zelf roken 64,5 pro
cent van de Nederlandse medici
blijken een opvallende voorkeur voor
de sigaret te vertonen. De rokende arts
gebruikt gemiddeld 23,2 gram tabak
(ongeveer 23 sigaretten) per persoon
per dag. Bij het beantwoorden van de
enquête-vragen hebben veel artsen ook
een kort commentaar gegeven. Hieruit
blijkt dat zij gemiddeld tien sigaretten
per dag als een aanvaardbaar maxi
mum beschouwen. Ten aanzien van de
volwassenen spraken de artsen zich in
deze enqête ook uit voor „een zelfbe
perking in de loop van de dag en bij
bepaalde gelegenheden: niet roken voor
minder roken in de avonduren en n t
het ontbijt, niet roken bij recepties,
„automatisch" een sigaret opsteken".
Vele artsen zagen enig nut in een be
perking-van-overheidswege ten aanzien
van de reclame voor tabaksartikelen.
Als eerste en meest logische maatre
gel bleken de Nederlandse artsen even
wel te beschouwen een door de over
heid gesteunde en weldoordachte anti
rook actie onder de jeugd, waarbij al
le opvoeders zich daadwerkelijk inzet
ten, o.a. door zelf het goede voorbeeld
te geven.
pronkelijk stripverhaal
M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
COPYRTCKT KWAK FEATURES SYNDICATE
4. „Daar staat mijn raket," zei de ruimtevaarder.
„Het is de Vitriool II." „Tjonge, jonge," zei tante
Patent. „Hoeveel trappen, zei u ook weer?" „Acht.
Het is een achttrapsraket. En ik zal u in
strikt vertrouwen iets meedelenMaar ver
telt u het niet verder? Het is top geheim
„Ik beloof u dat ik het aan niemand zal vertellen,'
zei tante Patent. „Ik ga met deze raket naar Satur-
nus," zei Pieter Dreun, de ruimtevaarder. „Is dat
een planeet in de buurt van Mars?" vroeg tante.
„Veel verder," zei Pieter Dreun. „Hoe is 't moge
lijk," riep Tante Patent. „En ik vind Majorca al zo
ver. O, meneer Dreun, wat zou ik graag uw neuske-
gel van binnen zien." „Welnu, dat kan," zei de ruim
tevaarder.
40. Met vrolijke huppelpasjes verliet de heer Golderop
het bankgebouw. „Gelukt!" kraaide hij. Dit is de
mooiste bankroof uit de geschiedenis van het bankwe
zen! Al het goud is uit de kluis verdwenen!" „Mooi?"
herhaalde Joris misnoegd. „Met alle respect voor uw ken
nis van het bankwezen moet ik toch vaststellen, dat
ge van bankroofzaken een verkeerde voorstelling hebt.
Het gaat er niet alleen om, dat het goud verdwijnt
maar daarbij is van het grootste belang, dat het
onze zakken gebeurt en niet in de afwatering!"
was zo in zijn sombere beschouwingen verdiept, um
hij Panda niet opmerkte, die om de hoek van de straat
verscheen, stevig vastgehouden door agent Maneschijn
„Die loodgieters!" begon Panda. „Zij hebben
afdwalen,viel de agent hem streng in de rede.
in
Hij
dat
„Niet
„Het
gaat om bankrovers, niet om loodgieters." En tot de
portier, die op zijn dringend gebel de deur opende, ver
volgde hiy. „Deze jeugdige Panda heeft bekend, dafhier
een bankroof wordt gepleegd. Klopt dat?" Hier moest
de portier smakelijk om lachen, evenals de Huisbewaar
derdie erbij werd gehaald. Maar Panda en de agent
deelden niet in deze lichtzinnige vrolijkheid. De lood
gieters!" riep Panda, „zij...." „Niet afdwalen," her
nam de politieman streng. „Ik laat me hier niet voor
aap zetten. Je trachtte hier door een raam naar bin
nen te dringen en je bekende, dat het om bankroof oina
Dat is verdacht. Ik wil de kluizen zien" „Kom maar
mee, agent, zei de kluisbewaarder onbekommerd. „Het
is onmogelijk dat er ook maar een onsje goud is ver-
awenen!
