I Muiterij op het Vrouwenschip
Garen, spijkers en uien:
begeerde cadeautjes
r
BOSKALKOENEN BOUWEN
HUN EIGEN KUNSTMOEDER
PUZZEL NUMMER 18
TANTE PATENT
wuiuum
PANDA EN DE MEESTERSECRE'TARIS
U?
door Hen riek Binder
POTTER SÉmmiÜ
„L INI A
n w hnf
p
01
ZATERDAG 5 JANUARI 1963
7
Om vervolgverhaal
Wat de Westduitsers met de feestdagen
naar hun vrienden in het Oosten stuurde
Dank uit Cuba
jpprsrosp -w <r/"
jyL
üf
WSÊmmm
55 et.)
ENTREE]
V -
23)
Daar, waar kwasi toevallig dat stuk-
je papier lag, was mister Wyatt met
de loper bezig geweest, en ongeveer
een meter verder, waar toevallig weer
zo'n stukje papier lag, had hij zijn
andere voet neergezet. Enkele centi-
meters achter het witte papier was
het einde van de dunne loper, maar
Lil zag, dat de beide hoeken met twee
kleine pinnen aan de vloer waren vast-
gemaakt, zo vast, dat de loper hele-
maal gespannen over de vloer lag.
Wyatt kwam al de trap afrennen.
„Dat ging vlug, dat pakken," dacht
Lil.
„Och", riep Wyatt, terwijl hij een
kleine koffer over de balustrade hield,
„zoudt u misschien de koffer even
vast willen houden?"
„Maar mijn beste man," antwoord-
de Lil, kennelijk geprikkeld, „ga ha-
len wat u nog halen moet, maar la
fs ten we dan toch eindelijk vertrekken.
„Nou, u wordt ook niet graag moe,"
riep Wyatt grof; toen" rende hij weer
naar boven, scheen iets te grijpen,
kwam een ogenblik later weer de trap
af en hield met zijn linkerhand de
vermeende Smasbury de koffer voor.
„Hier neemt u nu eindelijk eens die
koffer," zei hij en nu deed hij een
stap in de gang, verwachtend, dat de
ander hem ten slotte wel een stap te-
gemoet zou komen. Maar die man
scheen werkelijk het toonbeeld van
j§ langzaamheid te zijn. Hij verzette
geen voet in de richting van Wyatt
en strekte zelfs zijn hand niet naar
de koffer uit.
E Onmiddellijk begon Wyatt van tac-
jjf tiek te veranderen. Hij deed nu zelf
de stap, zette de koffer voor Lil neer,
S waarbij hij zich een beetje bukte,
E maar op hetzelfde ogenblik dat hij zich
oprichtte, had hij 't mes al in zijn
hand en stak het Lil, goed gericht,
E in de borst.
E Het gebeurde zo snel, dat Lil nog
net tijd had om terug te springen.
E En dat was haar geluk. Ondanks de
schrik had ze toch wel in de gaten
dat die steek voor haar hart bedoeld
was. Maar dat hart lag goed be-
schermd onder dikke lagen watten en
lappen, meer dan vijf centimeter die-
Ij per dan Wyatt het bij het steken be-
E rekend had. Ze zag dat Wyatts ogen
strak naar het heft van het mes staar-
den.
E Werktuigelijk deed Lil een stap in
zijn richting. Wyatt week twee stap-
pen terug. Hij staarde maar naar het
mes alsof hij behekst was, en wacht-
E te tot die kerel, toch zeker de volgen-
de seconde al, in elkaar zou zakken,
dood. Maar Lil keek strak naar het
E witte papier op de grond, Wyatts voet
E stond er bovenop, zodat hij juist op
de goede plaats stond, en toen haalde
ze uit, op de manier die Pitt haar
E geleerd had. In haar hand, die blik-
E semsnel en staalhard Wyatt's kin trof,
hield ze de sleutelbos van haar huisje
geklemd, zodat de slag nog harder
E aankwam.
E Wyatt sloot zijn ogen, even voor hij
achterover viel. Lil zag, dat zijn voet
achterwaarts in de lege ruimte terecht
E kwam. De loper raakte los, gleed on-
der Wyatts voeten in de diepte weg
en liet Wyatt zelf in een vierkant,
E gapend gat verdwijnen. Ze hoorde een
zware bons en een gesmoorde kreet.
§j Toen was alles stil. Ze rilde en mdest,
geheel uitgeput, steun zoeken tegen de
muur. Maar ze durfde niet toe te ge-
ven aan dat gevoel van zwakte. Zij
E raapte al haar moed bijeen, nam de
lamp en boog zich over het keldergat.
Ze liet het licht in het hol schijnen en
E zag de gestalte van Wyatt onbeweeg-
lijk op de grond liggen. Hij scheen
dood te zijn. Maar daar maakte ze
zich geen zorgen over. Hij had de
S dood vele malen verdiend.
Ze trok de ladder op en zette de
lamp vlak bij de opening, zodat de
man, die vanavond zou komen, niet
E in het keldergat kon vallen. Pas toen
ze weer in de kamer stond, merkte
ze, dat Wyatt's mes nog altijd in haar
wambuis stak. Het was een mes, zo-
E als ze het nog nooit gezien had, twee-
snijdend en verschrikkelijk scherp. De
punt kon dwars door alle mogelijke
dingen heensteken, maar onmogelijk
door zo'n dikke massa oude watten en
lappen.
Dat zal ik bewaren als souvenir,
j§ dacht ze, wikkelde het mes zorgvul-
E dig in een papier en legde het in haar
reistas. Nu kwam het er op aan, van- f
avond de echte Smasbury op te van- f
gen.
Ze verliet het huis, sloot de deur af
en maakte ook de vensterluiken dicht, f
Haar opgave was volbracht, Wyatt lag j
onschadelijk, waarschijnlijk dood, in
de kelder, onschadelijk voor George
en Maud. Maar het zwakke gevoel
in haar knieën maakte haar duidelijk,
dat ze niet te veel meer van zichzelf
moest vergen.
Ze stond in Thames Street en liep
verder in de richting van de haven.
„Waar is het Africa House?" vroeg
ze aan een voorbijganger.
„U staat er precies voor", zei de
man, in het voorbijgaan. j
Lil draaide zich om. Inderdaad: ze j
stond voor het beroemde Africa House,
waar men, zoals Nunham, maar ook
Maud haar dikwijls verteld had, uit- j
stekend kon eten. j
Toen ze in de prachtige zaal naar j
een vrije tafel zocht, zag ze, een paar j
meter van zich vandaan, Maud, de
arme Maud in haar vlierkleurige jurk. j
Bijna had ze zich vergist en Mauds
naam luid door de zaal geroepen, j
Maar op het laatste moment hield ze
zich nog in. Langzaam liep ze naar een
vrije tafel, op enige afstand van Maud, j
Wat goed, dat ze die rose bril droeg! j
Hoe kwam Maud hier? Was dat al het j
eerste effect van Nunham's gewaag- j
de avontuur? I
Maud zat met een grote man alleen j
aan haar tafel. Hij had een opvallend j
kaal hoofd. Maar hij beviel haar on- j
middellijk, omdat zijn luide zware j
stem zo'n melodieuze klank had. Hij
droeg een soort uniform, een blauwe j
jas met gouden kentekens, die ze niet i
kende. Hij moest wel van de „Julian" j
zijn, want beiden praatten voortdurend
over dingen, die ze voor het schip
moesten kopen. Ze schenen er nog j
maar kort te zitten, want de kellner
kwam juist 't eten opdienen: een ont- j
zaglijk grote roastbeef, zo groot, dat j
niet alleen Lil, maar ook Maud er van i
schrok.
„Maar bottelier", riep Maud, „voor i
hoeveel personen hebt u wel besteld?"
„Voor drie personen, voor u, mrs.
Barnley, en voor mij. Ik eet altijd j
voor twee. De porties", klaagde hij, j
„worden in de Londense restaurants
steeds kleiner. U neemt het me toch
niet kwalijk, als ik al begin?""
Hij sneed een bijzonder mals stuk
van 't vlees en legde het als een zorg
zame huisvader op haar bord.
„Dat is te veel", riep ze ontsteld.
„Mrs. Barnley", zei hij ernstig, „we
hebben een lange reis voor de boeg,
en het eten zal over enkele dagen
heel eentonig worden. Er zijn maar
twee variaties in de scheepskost:
Scheepsbeschuit met pekelvlees en pe
kelvlees met scheepsbeschuit."
Toen ze gegeten hadden, kwamen
twee matrozen met lege manden naar
hen toe. Ze hadden de inkopen 's mor
gens al naar het schip gebracht. „Heb
ben jullie gegeten??" vroeg Nicol.
„Nee", zeiden ze.
„Natuurlijk hebben jullie gegeten",
zei Nicol, „maar jullie willen ge
noeg hebben hè?"
Hij bestelde iets voor hen en wees
hun de tafel aan, die hij nu met Maud
verliet. „Zorg dat je binnen twintig
minuten in Robinson's magazijn bent".
„Zeker bottelier", antwoordden ze.
Maud bracht het hele magazijn met
zijn beide verdiepingen in opschud
ding. De heer Robinson verscheen
persoonlijk. Hij week niet meer van
haar zijde. Niet omdat haar verschij
ning hem zorg baarde, integendeel, hij
liet alles achteloos vlak voor haar lig
gen en nam steeds weer nieuwe dozen
van de planken.
De inkopen waren nu bijna gedaan,
en de middag was al haast voorbij.
Plotseling zei Maud: „Bottelier, mag
ik een kwartiertje weg om in die zaak
daarginds nog iets te kopen?"
Hij zag, dat het een winkel voor
babyuitzetten was.
„Wilt u naar die zaak?" vroeg hij
verbaasd.
„Ik schaam me er eigenlijk een
beetje voor, maar ik kan het u toch
beter ronduitzeggen. U kent mijn ver
leden en u weet dus van mijn liefde
voor die man, die erin geslaagd is
uit Engeland te vluchten. Hij is op
weg naar Port Jackson en wil daar
met me trouwen."
Wordt vervolgd)
IN HET POSTKANTOOR staan lame
rijen mensen voor de loketten. De amb
tenaren, die pakjes en pakketten aanne
men, komen handen tekort. De rijen
worden nauwelijks korter. Zodra het pak
ket gewogen en gefrankeerd is, wordt
het op een wagentje gelegd. Is dit wa
gentje vol, dan komt er een ander. Toch
gaat het niet vlug genoeg. „We moeten
dat anders organiseren, het beste zou
zijn voor de pakketten, die naar de Oost
zone gaan een extra-wagen neer te zet
ten. Bijna ieder tweede pakket gaat naar
de Oostzone", zegt een der ambtenaren.
Zo was het de afgelopen weken in Bonn
en zo is het momenteel nog in vele Duit
se postkantoren. Wie het nog niet uit de
kranten weet, heeft het uit brieven van fa
milieleden ervaren: In de oost-zone heerst
gebrek.Terwijl tot voor kort in Oost-Duits-
land nauwelijks aardappelen te krijgen
waren en men derhalve dringend om
griesmeel, peulvruchten, meel en maca
roni e.d. vroeg, kon men nu in Westduit-
se kranten lezen: „De aardappelvoorzie-
ning in de oostzone is dit jaar beter dan
vorig jaar. Daarentegen is al sedert maan
den geen spek te krijgen, sedert enkele we
ken geen olie, boter is nog steeds schaars.
Officieel wordt er 200 gram vlees per per
soon en per week verstrekt, maar nie
mand heeft aanspraak op deze hoeveel
heid. Viswinkels worden in het algemeen
niet eens meer geopend. Men heeft drin
gend behoefte aan uien en citroenen." In
de Westduitse pers stond ook, dat men in
de oostzone wèl paprika en Chinese sla,
rode en groene kool kan krijgen. Wie ech
ter denkt dat uit de landen, waaruit de
paprika komt, dan ook wel druiven en to
maten zullen komen, heeft het mis. Af en
toe is er wel eens wat fruit, maar dat
verdwijnt als sneeuw voor de zon.
HET ZENDEN van pakjes naar Oost-
Duitsland is gebonden aan allerlei voor
schriften. Op ieder pakket moet staan:
„Geschenkzending, geen handelswaar."
Op ieder Westduits postkantoor is een lijst
verkrijgbaar waarop alles staat vermeld
waarvan de uitvoer naar Oost-Duitsland is
verboden. Conserven in blik, tubes, flessen
of potten mogen niet verzonden worden.
Zogenaamd omdat men daarin dynamiet
zou -unnen sturen. Potten met schroefdek
sels, die dus gemakkelijk geopend kunnen
worden, mogen echter evenmin worden
gestuurd. Wèl mag melkpoeder en eipoeder
worden gestuurd. Van eipoeder echter niet
meer dan 50 gram. Men mag voorts 50 gram
tabak of r sigaretten, 8 sigaren i 2 20 ci-
garillos zenden.
Toen enige tijd geleden in West-Duits-
land enkele gevallen van pokken voor
kwamen, die echter geen aanleiding ga
ven tot enige maatregel in het binnen
landse en internationale postverkeer', gre
pen de Oostduitse autoriteiten deze kans
aan om nieuwe moeilijkheden te maken.
Gedragen kledingstukken ook schoenen
moeten sindsdien gedesinfecteerd. Een offi-
|||||||||IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIH!III wiiMiwwwwwwiwwHi'wnwnnmwiwwwiAiwiwiwiwwiwiiiiw
cieel certificaat moet bij het pakket wor
den gevoegd. De pokkengevallen zijn allang
vergeten, deze voorschriften echter ble
ven bestaan. Voor de Westduitse afzen
ders van paketten is dit natuurlijk lastig.
Dat is evenwel de bedoeling. Het is be
ter wanneer de burgers van Oost-Duits-
land het verschil van hun levensstandaard
met de westerse niet zo precies leren
kennen. Stuurt men nieuwe kleding, dan
behoeft men deze niet te laten desinfec
teren, maar dan moet de kassabon wor
den bijgevoegd.
GESCHENKZENDINGEN mogen alleen
„door particulieren" worden gestuurd.
Daarmede wil men zogenaamd „georgani
seerde verzending" van levensmiddelen te
gengaan. In de praktijk betekent dit ech
ter, dat thans niet meer zoals vroeger ie
mand in West-Duitsland opdracht kan ge
ven, voor een bepaald bedrag levensmid
delenpakketten van familieleden in de
Oostzone te sturen. Hij moet 't pakje zelf
inpakken. Maakt hij echter meerdere pak
ketten op één dag klaar, voor verschil
lende geadresseerden, dan doet hij er
goed aan verschillende soorten pakpapier
te gebruiken en het adres telkens met
een verdraaid handschrift te schrijven. Het
is al voorgekomen, dat pakketten terugge
stuurd werden of de geadresseerden nooit
bereikten.
WANNEER MEN al deze voorschriften
zorgvuldig heeft opgevolgd en in het pak
ket heeft gepakt, wat men daarginds drin
gend nodig heeft dan is al gauw het
voorgeschreven maximum-gewicht be
reikt. Tegen de kerstdagen stuurde men
„luxe-artikelen," zoals koffie, thee, wat ca
cao, misschien wat rozijnen, amandelen en
sucade. Wie aan familieleden of vrienden
in de Oostzone per brief vraagt, wat zij
graag willen ontvangen, krijgt steeds weer
ten antwoord: garen („omdat ons garen
zo slecht is, dat de knopen telkens weer
losgaan") en voorts: spijkers, elastiek, rits<
sluitingen, kinderschoenen en goede brei
wol. Vele Westduitsers halen bij hun kerk
genootschap adressen van behoeftige ge
zinnen in de Oostzone.
BEWONERS VAN Oost-Duitsland weten
meestal niet, waarmee zij zich voor ge
schenkpakketten kunnen „revancheren".De
weinige artikelen, die ook iemand in West-
Duitsland genoegen doen, bijvoorbeeld
voorwerpen uit Jena-glas of Meissner-pro-
selein, mogen zij niet sturen „Ieder pak
ket voor West-Duitsland wordt doorge
licht," kunnen bewoners van Oost-Duits
land in hun postkantoren lezen. Uitermate
verrast waren onlangs enkele Westduit
sers, die voor de door hen gestuurde pak
ketten 'n dankbetuiging uit Cuba kregen!
Eindelijk hoorden zij, waar hun schijn
baar verloren gegane pakketten gebleven
waren. De autoriteiten van de Oostzone
die de bevolking aldaar van alles tekort
laten komen, hadden blijkbaar levensmid
delen naar Cuba gestuurd. Alleen had
men in een aantal gevallen kennelijk ver
geten het adres van de Westduitse afzen
der te verwijderen...
IN DE FAZANTER1E van Artis heeft
een paartje zeer merkwaardige vogels
onderdak gekregen. Het is een stelletje
boskalkoenen, ook wel „Latham's loop
hoenders" genoemd. Het uiterlijk van
deze uit Australië afkomstige vogels is
niet opvallend. Ze hebben een egaal
bruin verenkleed met een roze kop en
ze zijn iets groter dan een kip. Het
gedrag van deze dieren evenwel is bij
zonder interessant. De loophoenders
broeden hun eieren namelijk niet zelf
uit, maar laten dit doen door een zelf
gebouwde broedmachine. Het man
netje begint op een open plek grote hoe
veelheden afgevallen bladeren, takjes en
grond, met zijn stevige, grote poten bij
een te harken. Weken is hij daarmee
bezig tot er een berg ontstaat, die onge
veer een meter hoog is en een middel
lijn heeft van drie of vier meter: de
zogenaamde broedheuvel. Het schijnt,
dat men zelfs wel eens zo'n broedberg
heeft aangetroffen die een hoogte van
vijf en een doorsnede van zestien meter
had. Men beweert dat er ook soorten
zijn, die een broedheuvel in de omge
ving van warmwaterbronnen maken.
HET WIJFJE legt de eieren vrij diep
in de heuvel, waarin door broei een hoge
temperatuur is ontstaan. Het mannetje
zorgt dat de temperatuur in de berg
constant op gemiddeld 35 graden Celsius
blijft. Wordt deze te hoog, dan verwijdert
hij een gedeelte van het blad. In het
tegenovergestelde geval is het mannetje
er als de kippen bij om de hoeveelheid
blad en aarde te vergroten.
OOK SCHIJNT hij voor het „luchten"
van de eieren te zorgen. Na, naar men
aanneemt, ruim twee maanden komen
de jongen uit het ei. Vader boskalkoen
graaft dan een tunneltje voor de klein
tjes naar de buitenwereld. Daarna vindt
hij kennelijk, dat hij genoeg voor zijn
nageslacht heeft gedaan en laat de,
overigens vliegensvlugge kuikens geheel
aan hun lot over. Zij zijn dan echter al
uitstekend in staat om hun eigen kost
je op te scharrelen.
'1:3
mm
mWtomiem&i- mmmbam
In het kinderziekenhuis van Bangkok is dezer dagen weer een Siamese tweeling,
de 21 maanden oude meisjes Buri en Prachin Dekying uit Thailand (Siam) opera
tief gescheiden en wel door de chirurg dr. Sen Pringpuangkaew, die in de afge
lopen jaren al tweemaal eerder een dergelijke ingreep met succes verrichtte. De
tweelingzusjes Dekying, die door hun verpleegster vertroeteld worden, waren met
de borst aan elkaar gegroeid. Zij zijn nu buiten levensgevaar en maken het volgens
de dokter uitstekend.
Horizontaal 1.
stuk geschut, 5.
fraaie zangvogel,
8. genieting, 13.
palmboom, 14.
balk, 16. verstand,
17. zelfkant, 18.
zoon van Jacob,
19. gevangenis, 21
onbep. voornaam
woord, 22. kelner,
23 juffrouw, 24.
platvis, 26. land
tong, 28. onder
richt, 29. het nood
sein, 32. onbep.
voornaamw., 34.
drukte, 36. sluw
heid, 37. tijdreke
ning, 39. zelfkant,
40. zangstem, 41.
honigbij, 42. azijn,
44. steensoort, 45
eerste boek van
Mozes (afk.), 47.
sportterm, 50. oog
opslag, 52. drijf-
til, 54. klinknagel
tje. 56. gesloten.
57. vlies, vel, 58.
bouwland, 60. bij
woord, 61. maat
staf, 62. schop, 63.
slaapt men op, 65. familielid', 67. jongens
naam, 63. streling, 71. iemand de achting
geven, welke hem toekomt. 73. niet dezelf
de, 75. lichaamsdeel, 76. bekend It, dichter,
77. muzieknoot, 78. langzaam (muziek).
Verticaal: 1. vaatwerk voor vloeistoffen,
2. vlaktemaat, 3. venterswaar, 4. voorvoeg
sel, 5. hoenderachtige vogel, 6. voorzetsel,
7. puntig voorwerp, 9. bijwoord, 10. godin
der wrekende gerechtigheid, 11. lied, 12.
voorzetsel, 14. jongensnaam, 15. gem. in
Drente, 18. boom, 20. soort, 24. mandje, 25.
voorvoegsel, 27. rivier in N.W.-Afrika, 28.
vertelling, 30. rund, 31. gebod, 33. Euro
peaan, 35. votre excellence (afk.), 36. mis
prijzen, 38. vriend (Fr), 40. tweemaal (Lat),
43. kloostervoogd, 44. plaats in Gelderl.,
46. bekende afkorting, 48. geveldriehoek,
49. sociëteit (afk.), 51. soort onderwijs
(afk.), 52. devies, 53. eenjarig kalf, 55. wa
ter in Friesland, 57. voor, 59 radio-om
roepvereniging (afk.), 63. slaapt men op,
64. tijdrekening, 66. meisjesnaam, 67. deel
van het oor, 69. voorvoegsel, 70. wereld
taal, 72. deel van de bijbel (afk.), 74. mu
zieknoot, 75. uitroep.
OPLOSSING PUZZEL No. 17
Horizontaal: 1. Triëst, 6. krater, 11. ge,
12. to, 13. Ao, 14. on, 16. ed, 18. pieterman,
22. de, 23. nar, 25. Se, 26. A.M., 27. rol, 28.
aren, 30. noga, 32. veder, 34. alp, 36. reden,
38. Eli, 39. Trees, 41. Ide, 42. ceder, 43. tan
go, 44. sla, 46. nader, 48. get, 51. telen, 54.
sir, 55. paria, 57. egel, 59. soda, 60. tin, 62.
we, 63. as, 64. moe, 66. en, 67. Mahratten,
71. nn, 72. no, 73. Aa, 74. Ra, 75. os, 77.
staart, 78. anders.
Verticaal: 2. Rg, 3. iep, 4. Steen, 5. tot, 6.
kar, 7. roman, 8. ton, 9. en, 10. Geneve, 15.
Selene, 17. da, 19. Iser, 20. edele, 21. Amor,
22. do, 24. radicalen, 27. radiogram, 29. re,
31. ge, 33. el, 34. Arras, 35. Peter, 37. ed,
39. ten, 40. sar, 44. stoter, 45. Ie, 47. Diana,
49. ei, 50. talent, 52. eg, 53. Newa, 55. pose,
56. A.D., 58. Lehar, 59. satan, 61. in, 65. on,
67. moa, 68. rat, 69. tra, 70. Noë, 72. N.T.,
76. sr.
Oplossingen, uitsluitend per briefkaart,
dienen voor donderdag a.s. in ons bezit te
zijn.
PRIJSWINNAARS PUZZEL No. 17
7.50: B. Veenstra, Orionweg 195, IJmul-
den; 5.G. ScheerEggink, Schoter
singel 87 B zw., Haarlem; 2.50: D. C. C.
Moorhoff, Spionkopstraat 56, Haarlem.
Advertentie
f m .uftWPgUa.
MENTHOL PELLETS
i Tegen hoest en Keelpij
V Uitwerking frappant"
Een oorspronkelijk stripverhaaJ
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
□OrntlGHT «WAJ* IEATOTBS SYNDICATE
25. „Woont hier de Minister?" Vroeg tante Patent.
„In een van die wolkenkrabbers?" „Kom maar mee,"
zei juffrouw Tuttema. Ze vlogen door lange straten,
tussen hemelhoge gebouwen en tante Patent werd
een beetje duizelig. „Hier is het", riep juffrouw
Tuttema eindelijk, terwijl ze een deur binnenvloog.
„Hier woont de Minister van Interplanetaire Zaken.
Wilt U mij maar volgen?" „Heeft de Mi nister ook
een staart," vroeg tante Patent. „Natuurlijk, dat
spreekt vanzelf," zei juffrouw Tuttema. „Een heel
indrukwekkende staart zelfs. Wilt U nu de fladder-
tjes aan de kapstok hangen? De Minister zal blij
zijn U te ontmoeten. Hij heeft een grote belangstel
ling voor aardbewoners en wil van alles over de aarde
weten. Gaat U even mee in de lift?"
1
61. Enkele dagen later zag Jolliepop een berichtje in
de krant, dat hij Panda ter lering voorlas. „Dankzij het
kundig beheer van de heer Golderop, blijkt de goud
voorraad van de Bikkeldammer Bank verdubbeld te
zijn," las hij. „De heer Golderop heeft een deel van dit
goud gebruikt, om een lening te verstrekken aan de
noodlijdende Vïldervelder Bank. Als dank hiervoor is
de kundige president hogelijk onderscheiden." Hij liet
de krant zakken en vervolgde neerslachtig: „Ach waar
om bereikt v, nooit zo'n positie met roem en eer
Waarom stelt u zich toch tevreden met nederige baan
tjes?" „Men moet nooit neerkijken op de verdiensten
uit een nederig beroep," mompelde op dat ogenblik
Joris, die druk doende was, het putje bij de Vïldervel
der Bank te scheppen. Hij viste enkele goudstukjes
uit het slijk en hernam: „Pecunia non olet," riepen
reeds de ouden uit. En dat betekent, vrij vertaald:
.Zelfs van de kruimpkes, die bankpresidenten over
laten, kan men als een goed heertje leven."
EINDE VAN DIT VERHAAL
