Muiterij op het Vrouwenschip
RELIGIEUZE „ZUIVERING" MET
LEUGENDETECTORS VERBODEN
Het potlood heeft nog
lang met afgedaan
TANTE PATENT
PANDA EN DE BEWOGEN BEWEGER
door Henrick Binder
Produktie
ongekend
bereikt
record
Duikboot voor
Zwitserland
v»
Ons vervolgverhaal
WITTE KRUIS
DINSDAG 15 JANUARI 1963
9
Politie in actie tegen
de „sciëntologie
Electrische loutering
WITTE
KRUIS
Canada kan de „Zonen
der Vrijheid niet kwijt
Onmenselijke
experimenten' aan
Ierse universiteit
"A/-
B
31)
Gill legde ogenblikkelijk zijn veder
neer en keek haar aan. Eigenlijk keek
hij meer dwars door haar heen, alsof
ze zijn blik in de weg stond, want
hij staarde als in een verte.
„Dat is Sharow," mompelde hij
voor zich heen; hij stond op en liep
langs Lil naar buiten.
„Is me dat een type!" dacht Lil,
en ze liep hem na, want ze dacht dat
hij er de luitenant van in kennis ging
stellen. Maar hij stak recht het dek
over en ging naar beneden, zonder
haast, maar toch als iemand, die geen
seconde te verliezen heeft. Lil zag. dat
hij met diezelfde kalme, maar zekere
stap naar de meisjes toe ging. Maud
scheen al in uiterste nood te zijn,
want de groep die om die vrouw Sha
row heen stond was al gevaarlijk dicht
bij haar gekomen.
„Op je plaats," zei'Gill, zonder zijn
stem erg te verheffen.
In een ogenblik stoven alle meisjes
uit elkaar. Allen trachtten zo snel mo
gelijk hun plaatsen bij de tafels te
bereiken. Alleen de dertig meisjes, die
om mrs. Sharow heen stonden keken
de klerk vijandig aan. Sharow lachte
hem brutaal in zijn gezicht uit. Dat
gaf de anderen moed, en ze begonnen
ook te lachen.
Lil had nu alleen maar ogen voor
de klerk die strak naar de wederspan-
nige groep keek.
„De vijfde afdeling", zei hij lang-,
zaam. „En twee nieuwe gezichten er
bij."
Edith Sharow en haar vriendin Sa
rah wisselden snelle blikken. Ze lach
ten ook niet meer zo honend, maar
schenen elkaar te vragen, wat die man
eigenlijk gezegd had.
En volkomen verward staarden ze
hem na, toen hij zich nadenkend om
keerde en de lange weg door het ruim
naar de deur terug schreed.
Nu ontdekten ze tot hun verbazing,
dat er een vreemde vrouw in het
ruim stond. Die vreemde vrouw keek
nu naar de. hoek, waar zich mrs. Barn-
ley bevond, en liep naar haar toe.
Toen gaf Maud een kreet. Het naai
werk viel uit haar schoot, en ze liep
snel op de vreemde vrouw toe. „Lil",
riep ze. „Hoe kom jij hier? Ben jij
het werkelijk?"
„Ik ben het", zei Lil. De tranen lie
pen haar over de wangen, maar ook
Maud's ogen werden vochtig. Samen
gingen ze verder naar de tafel in
Maud's hoekje.
„Echt iets voor Lil", zei Nell, nadat
ze elkaar uitvoerig omhelsd hadden.
„Ja", zei Lil, „ik moest toch eens
kijken hoe het met jullie gaat op de
„Lady Julian".
„Ik had al zo'n vaag vermoeden",
zei Nell. „Maud zag dat er alleen
maar dingen van jou zaten in die der
de koffer, en wij dachten: kijk, Lil
heeft een verkeerde koffer meegeno
men."
Gill, die in de hut van de luitenant
was teruggekeerd, ging weer aan de
tafel zitten en schreef verder aan zijn
lijst, alsof zijn tocht naar het ruim
alleen maar een lastige onderbreking
was geweest.
Nicol stak zijn hoofd naar binnen.
„Waar Zit je toch, Gill? Ik zoek je
overal. Je moet bij de kapitein ko
men." Zonder iets te zeggen nam Gill
zijn lijst en volgde Nicol naar de kapi
tein.
1 HOOFDSTUK XIX
M „Ga zitten", zei de kapitein op een
H toon alsof hij een verhoor wilde af-
E nemen. G;ll nam plaats en legde de
H meegebrachte lijst open voor zich. als-
of hij iets wilde zeggen. Nunham en de
dokter zaten tegenover hem aan de
H kaartentafel.
g „Gill", zei Aitken, „iij kent de meis-
g jes en hun straflijsten toch heel goed
g nietwaar? Ik heb erover gedacht of
het niet beter zou zijn, de meisjes
3= anders in te delen. Hoeveel van hen
zijn er straatdeernen of iets van dat
H soort?"
g Tweeëntachtig zijn daarvoor veroor-
deeld", antwoordde Gill.
g Als we dezen nu eens afzonderden
g dan zal niet alleen hun bewaking ge-
g makkelijker zijn, maar we onttrekken
g dan ook de anderen aan hun invloed,
g Dokter Holborn en ook luitenant Smas-
g bury zijn namelijk van mening, dat
E we aan het einde van .de reis waar-
99
schijnlijk meer kinderen dan mannen jjj
aan boord hebben."
Gill knikte: „Dat zal wel, jg."
„Dat moeten we trachten te voorko-
men", zei de kapitein.
„Dat is niet te verhinderen", ant-
woordde Gill.
Atiken keek hem onderzoekend aan.
„U schijnt een man van ervaring te
zijn. Laat dus uw mening over die
kwestie maar eens horen. Ik vind dat f
er aan boord voor orde en tucht ge-
zrogd moet worden."
„Volgens mijn mening is het pro-
bleem heel eenvoudig", verklaarde f
Gill bedaard
„Hebt u een idee?" vroeg Aitken.
Gill schudde zijn hoofd.
„Maar u wilde toch iets zeggen?"
zei kapitein, aanmoedigend.
„Ik wilde zeggen, dat we noch de
mannen noch de meisjes iets in de i
Weg moeten leggen als ze elkaar
aardig vinden. Ik zou iets willen doen,
dat ik veel belangrijker vind: ik zou s
't namelijk juist willen bevorderen".
„Bent u gek geworden?" vroeg Ait-
ken. Maar tot zijn verbazing zag hij,
dat de dokter heel goedkeurend knik-
te.
„Als ik het verhinder", verklaarde j
Gill „dan bevorder ik daarmee de on- j
tucht. Maar als ik toesta, dat iedere
matroos een vaste vriendschap met j
een meisje onderhoudt, dan voorkom
ik op die manier een enorme verwar- j
ring."
„Inderdaad," verklaarde de arts,
„zo doet de koninklijke regering nu j
eenmaal. H^t voorstel heeft maar één
gebrek: we hebben maar vijfenveer-
tig mannen aan boord en tweehonderd
vijftig meisjes."
„In elk geval heb ik de bemanning
dan vast in de hand", zei Gill. „Want j
het belangrijkste voor ons in deze
kwestie is natuurlijk de bemanning."
„De man heeft gelijk", zei de arts. j
„Het is beter 'iets, dat nu eenmaal
onvermijdelijk is, onder controle te
houden, dan met gesleten ogen ieder
een maar zijn gang te laten gaan."
„Dat is inderdaad zo", zei Gill. ..We
moeten dit vraagstuk van de grond af
zien te regelen en de zaken recht in
het gezicht zien. Het zou onmenselijk
zijn. de vrouwen gedurende de hele
reis Tn het ruim vast te houden, nog
afgezien daarvan, dat het toch niet zou
helpen. Want hoe strengere maatre
gelen men neemt, des te prikkelender
wordt het voor die jongens. Maar we
moeten er dan wel bij de mannen op
aandringen, dat ze zich als verstandi
ge kerels gedragen en iet van het ene
meisje naar het'iartdefe fladderen. Op
die manier kunnen ze .dan ook tot
verbetering van-deo vrgijwen bijdragen.
Ik'" geloof, dat daarmee die kwestie
wel opgelost zou zijn."
„Ik moet toegeven, dat jullie opvat
ting eveneens om praktische redenen,
door alle beschaafde staten van Euro
pa wordt gedeeld. Maar toch kan ik
deze maatregel persoonlijk niet goed
keuren", zei Aitken, „en ik geef dan
ook geen verlof daartoe."
Ze gingen weg en lieten de kapitein
in zijn hut achter. Plotseling herinner
de deze zich de vrouw van die mor
gen. Hij bedacht opeens, dat ze wei
eens een heel ervaren en energieke
vrouw zou kunnen zijn, die over deze
dingen nog beter bescheid wist dan
mannen. Hij liet onmiddellijk Lil ko
men.
„Gaat u zitten", zei Aitken kortaf
De kaoitein keek Lil onderzoekend
aan. Ze beviel hem nu veel beter dan
's morgens.
„U zou dus mrs. Barnley op haar
reis naar Port Jackson willen bege
leiden?" Lil knikte.
„Zoudt u bereid zijn om, als ik u
dit toesta, ook een taak op u te ne
men?"
„Zeker", antwoordde Lil.
Aitken was geen diplomaat. Hij ging
direct op zijn doel af. „Zoudt u dan
het toezicht op het ruim op u willen
nemen, orde en tucht bewaren bij
de meisjes en ze voor al te drieste op
dringerigheid van de bemanning be
schermen?"
(Wordt vervolgd) j=
DE AMERIKAANSE regering is begon
nen maatregelen te nemen tegen een over
de gehele wereld verspreide sekte, die ge-
buik zou maken van een soort leugenont
dekker om haar gelovigen „te zuiveren
van alle lichamelijke en geestelijke kwa
len en „hun intelligentiequotiënt te ver
beteren."
De Amerikaanse politie heeft opdracht
gekregen tot ^ret in beslag nemen van ap
paraten, bekend als „de electrometer van
Hubbard" of de „E-meter van Hubbard"
wanneer deze gebruikt worden bij wat
soms als „sciëntologie," soms als „sciën-
tologische behandeling" wordt aangeduid.
Ook pamfletten om de verkoop van het
apparaat te stimuleren worden in beslag
genomen.
DE OPDRACHT is een uitvloeisel van
een onderzoek, waarbij een inspecteur van
de Amerikaanse keuringsdienst voor wa
ren is opgetreden als student van de „aca
demie voor sciëntologie."
In de gerechtelijke opdracht aan de po
litie worden behalve de „academie," ook
het „voorlichtingscentrum" van Hubbard,
alsmede een distributiecentrum genoemd,
alle gevestigd in een gebouw in het cen
trum van Washington.
Als hoofd van de organisatie wordt ge
noemd een zekere L. Ron Hubbard, een
gewezen romanschrijver, die blijkens de
in beslag genomen geschriften kantoren
heeft in Washington, Los Angeles, Londen,
Melbourne, Auckland, Johannesburg, Pa
rijs en Berlijn.
EEN ELEKTROMETER voert een lich
te electrische stroom door het lichaam van
een persoon van de ene hand naar de an
dere en meet veranderingen in de weer
stand van het lichaam tegen de stroom.
Aan de „nog niet gezuiverden" zoals
men de kandidaat-leden van de sekte
noemt worden, terwijl zij met het appa
ratuur zijn verbonden, vragen gesteld. Vol
gens de pamfletten lu eft de „E-meter" het
nooit mis: „Hij ziet alles, weet alles en
deelt alles mede."
Aan de „niet gezuiverde" worden vra
gen gesteld, die betrekking hebben op
eventuele misdrijven, o.a. of de kandidaat
ooit nooit iets gestolen heeft, onder 'n val
se naam heeft geleefd, zich heeft schuldig
gemaakt aan valsheid in geschrifte, chan
tage of bedrog heeft gepleegd, het land op
illegale wijze is binnengekomen, voor enig
gerecht heeft gelogen, handel heeft gedre
ven in verdovende middelen, regeringsge
heimen bekend gemaakt heeft, een moord
heeft gepleegd, iemand heeft ontvoerd,
iemands vertrouwen heeft geschonden of
plannen heeft gesmeed om een familielid
om te brengen.
Volgens een der pamfletten bestaat er
geen bekend middel „om iemand te zui
veren zonder gebruik te maken van eei^
meter."
Advertentie
iüiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiniiiiHiiiininiiiniiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiHiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiii
PIJNSTILLER
Verkoudheid... weg ermee! Be
scherm u ertegen," béVrijd u %r-
van met WITTE KRUIS, (poeders,
tabletten of cachets). Salicyl-vrij
en daardoor geen maagklachten.
CANADESE AMBTENAREN hebben
moeten toegevendat hun pogingen, een
nieuw vaderland te zoeken voor fana
tieke leden van een religieuze sekte die
in de Canadese provincie Columbia wo
nen, geen resultaat hebben gehad. Vo
rige maand had de provinciale regering
van Brits Columbia een afgevaardigde
naar Ottawa gestuurd om daar de bui
tenlandse vertegenwoordigingen te pol
sen, wie de leden van deze sekte, die
zich de „doukhobors" noemen en een
visum zou willen verschaffen. Alle lan
den die de afgevaardigde op zijn lijst
had staan, de Sovjet-Unie en een aan
tal Latijns-Amerikaanse landen, zeiden
„neen".
ONGEVEER 7.000 doukhobors emi
greerden in 2888 uit Rusland om geloofs
vervolging te ontkomen. Een groep fa
natieke afgescheidenen, die zich „zonen
der vrijheid" noemen, heeft in Canada
al menigmaal opschudding verwekt door
zich uit protest tegen overheidsmaatre
gelen (zij aanvaarden namelijk geen
wereldlijk gezag), in het openbaar uit
te kleden, hun huizen in brand te ste
ken en zich aan terroristische daden te
buiten te gaan.
Een Engels rped^ch tijdschrift, Medical
News, heeft in zijn editie van donderdag
„een medische proef op zes proefperso
nen, die men ten oprechte vertelde dat
hun leven in gevaar was", onmenselijk
genoemd. De zes mannen hadden in hun
arm een injectie met adrenaline gekre
gen tijdens een proefneming in de univer
siteit van Belfast Noord-Ierland. Even
later zei men tegen de proefpersonen dat
zij een verkeerde dosihadden ontvangen
en dat hun leven gevaar liep. Doel van
de proef was, om hun reacties hierop
waar te nemen en de uitwerking van adre
naline, dat de hartslag versnelt, te bepa
len bij emotionele spanning. De verschrik
king duurdte kort, want even later zei men
tegen de proefpersonen dat zij geen enkel
gevaar liepen.
„Medical News" noemt deze proef ..een
buitengewoon afschuwelijke ervaring. Men
kan zich moeilijk een onmenselijker proef
neming voorstellen".
JëÉ
ï?oy
Nieuwe hotelschool. „Horecaf" gaat
in Scheveningen een nieuwe hotelschool
met internaat bouwen. De financiële rege
lingen met het rijk zijn dezer dagen tot
stand gekomen. Het complex is ontworpen
door de architecten ir. Jan A. Lucas en ir.
H. C. Niemeyer. De bouwkosten worden
op ruim twee miljoen gulden geraamd.
^00000000000000000000000000000000000*00000000000000000000000000000*000000*0*00000*0*00"^
HET DOODGEWONE potlood
heeft opnieuw een aanval op zijn be
staan de vierde in successie
glansrijk afgeslagen. In het begin van
de jaren twintig was het demèhrijf-
machine die, zo dacht men toen, het
potlood overbodig zou maken. Toen
kwam cle vulpen en daarna de ball
point, maar ook deze hebben nimmer
de ondergang van het potlood kunnen
bewerkstelligen. En nu is daar de
automatisering. „Maar ook de auto
mation heeft het potlood nodig', zo
onthult de nieuwe voorzitter van de
Amerikaanse federatie van potlood-
fabrikanten, Harold Hasscnfeld. "Vele
elektronische rekenmachines en robot-
breinen zouden waardeloos zijn in
dien er geen potloden waren. 7Aj ma
ken namelijk gebruik van kaarten, die
beschreven zijn met zacht, zwart pot
lood, dat een elektriciteit-geleidend
schrift achterlaat.
„DE AMERIKAANSE potloodindustrii
heeft in het' afgelopen jaar anderhalf
miljard potloden vervaardigd: 't groot
ste aantal dat in enig jaar geproduceerd
werd", zei de heer Hassenfeld, die ook
directeur is van The Empire Pencil
Company te Shelbyville in de staa!
Tennessee, in een persinterview. „Toen
de ballpoints kwamen, vreesden wij.
van de markt gevaagd te zullen wor
den. Daarom gingen wij ook ballpoints
maken. Maar hoewel we daarin ook goe
de zaken doen, is de potloodproduk-
tie sindsdien nauwelijks verminderd', dit
mede omdat er onder andere in de'
jonge Afrikaanse staten - ieuwe mark
ten ontstonden." Hassenfeld deelde me
de dat het potlodenverbruik in de V.S.
thans 9,5 stuks per jaar en per hoofd
der bevolking bedraagt. Zeer veel pot
loden worden door de consumenten al
tijd letterlijk opgekauwd," zegt hij,
„wat de omzet zeer ten goede komt"
Ook de Amerikaanse regering is een
goede afneemster. Haar verbruik voor
1963 wordt op 550.000 gros geraamd.
DE MENSEN verlipzen ook veel pot
loden. Ze springen er minder mee om dan
met hun dpurdere ballpoints of hun nog
veel kostbaarder vulpen, en ook dat
helpt, zegt Hassenfeld. „Maar persoon
lijk vind ik het erg vervelend, een pot
lood te verliezen: ik ben het mijne
altijd kwijt," voegt hij eraan toe.
Op de vraag wat er gebeurt met al
die verloren potloden, zegt de potloden-
Eederatie-president: Wel, iemand anders
vindt ze, en dan begint zo'n potlood
zijn tweede omloop. Soms komen ze in
handen van kinderen, als ze niet veel
meer zijn dan stompjes; soms ook bij
liefdadige instellingen die ze in de ach
tergebleven landen gratis uitdelen. Ook
het „lenen" en niet teruggeven
van potloden door uw huurlieden op kan
toor verhoogt de omloopsnelheid en de
vraag.
MET DAT AL heeft de heer Hassen
feld groot bezwaar tegen de term
..doodgewoon" potlood. „Zowel wat de
produktiemethoden als wat het eindpro-
dukt betreft zijn wij met onze tijd mee
gegaan". zegt hij. Er zijn honderden
varianten voor allerlei toepassingen
Ontwerpers gebruiken tien soorten por
toden, voor kunstenaars zijn er zelfs
19 hardheidsgraden en 72 kleuren, tim
merlieden gebruiken platte exemplaren,
slagers en anderen bezigen potloden die
onuitwisbaar schrift geven en artsen
geven met chirurgische potloden op het
lichaam van hun patiënten de plaatsen
aan, waar geopereerd moet worden. En
als u dat alles nog maar doodgewoon
vindt, denk er dan eens aan, dat een pot
lood en een diamant broertje en zusje
zijn. Al wat nodig is om zo'n grafiet-
staafje in kostbare edelsteen te veran
deren is druk en hitte.
Vier biologen hebben dezer dagen voor
de kust van Californië nabij San Diego
een tocht gemaakt op de rug van een
dertien meter lange vinvis, een soort
walvis. Zij hadden het dier aangetrof
fen toen zij op zoek waren naar kreef
ten. Het dier zat verstrikt in een vis
net en was kennelijk uitgeput bij zijn
pogingen, het lastige geval kwijt te
raken. Een der biologen, Charles Nick-
lin, zei dat hij en zijn drie metgezellen
hun zwemvliezen hadden aangetrokken
en vanaf het schip op de rug van de
walvis waren gesprongen. Zij bestu
deerden het dier enkele uren, betastten
de rugvin, onderwierpen de ogen aan
een onderzoek en zwommen er om
heen. Tenslotte hadden zij foto's geno
men en het^dier daarna bevrijd, waar
op het rustig was weggezwommen.
„Toen wij op op zijn rug sprongen be
woog de walvis zich even en dook hij
met zijn kop onder water, maar verder
bood hij geen tegenstand," aldus Nick-
lin, die hier als walvisruiter te zien is.
De eerste "tooriSti&fhe' duikboot ter tèë-
reid zal volgend jaar in Zwitserland wor
den gebouwd, ontwerpervds dep Zwitserse
ingenieur Jacques Piccard, een zoon van
wijlen professor Auguste Piccard, één van
van 's werelds befaamdste diepzee-onder
zoekers. Hij en zijn zoon hebben de
„toerduikboot" de „mesoscaph" ontworpen
nadat een wetenschappelijk prototype,
de „bathyscaph" voor diepzeegebruik reeds
was beproefd in diepe wateren.
De „mesoscaph moet het hoogtepunt vor
men van de Zwitserse nationale tentoon
stelling in 1964 in Lausanne. Hij zal ter
beschikking staan van tentoonstellingsbe
zoekers die de bodem van het meer van
Genève op een maximum diepte van 300
meter van dichtbij willen bekijken.
De Mesoscaph biedt plaats aan onge
veer 40 passagiers, die ongeveer net als
de inzittenden van een vliegtuig, naar bui
ten kunnen kijken. Er zijn twee rijen zit
plaatsen in met in het midden een gang
pad.
Piccard verklaarde dat de voorlopige plan
nen voorzien in duiken van circa 40 minu
ten. Een door batterijen aangedreven mo
tor zal de sigaarvormige duikboot die
een lengte heeft van 25 meter en een
binnendiameter van 3 meter 15 een
snelheid geven van 25 knopen (ruim 46
km) per uur. Theoretisch zouden passa
giers en bemanning genoeg lucht hebben
om ongeveer 48 uur te ademen. Een toe
ristisch duiktochtje zou, naar Piccard
raamt, per persoon plm. 20 gulden gaan
kosten.
De Mesoscaph zal na de tentoonstelling
in Lausanne worden gebruikt voor oceano-
grafisch onderzoek, aldus Piccard. Het
vaartuig zal licht genoeg zijn om onmid
dellijk „automatisch" naar de oppervlak
te te komen ingeval van motorstoringen of
dergelijke.
Een oorspronkelijk stripverhaal|
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
33. Het was een dure kapsalon, waar tante Patent
terecht kwam. Maar blijkbaar werd er aan de hoof
den niet zo veel zorg besteed als aan de staarten. De
kapper zelf was bezig aan een bijzonder deftige
staart, die haartje voor haartje werd opgepoetst en
geborsteld. De komst van tante Patent baarde enige
ontsteltenis, want iemand zonder staart vond men
hier kennelijk een minderwaardig wezen. Er kwam
een verschrikte uitdrukking op de gezichten van de
kappersbedienden, zodat tante Patent zich Rep be
gon te schamen. „O waarom heb ik geen staart
décht ze. Toen kwam er een heer de zaak binnen,
die beleefd zijn hoed afnam voor haar en zei: „Mag
ik me even voorstellen? Kwikstaart is mijn naam.
Kan ik iets voor u doen?" Heel vriendelijk van u,"
zei tante Patent, maar ik wou eigenlijk gewoon mijn
haar laten watergolven." „Ach zo," zei meneer
Kwikstaart. „Ja ziet u, deze kapper is uitsluitend
voor staarten." „O," zei tante Patent. „Dank u wel.
Nu, dan ga ik maar." Een een beetje verlegen ver
liet ze de staartenkapper.
COf. MtttEN TOONDE*
8. Het rare ding scheen het vooral op Jolliepops kuiten
voorzien te hebben. Het scharrelde rinkelend rond de
stoel, waarop de ontstelde knecht zich in veiligheid had
gebracht en maakte prikbewegingen met zijn vorkjes.
„Meneer, Panda", hijgde Jolliepop, zodra hij zijn stem
had hervonden, „wat IS dit? Ik vraag een verklaring!"
„Het is ons tafelzilver", antwoordde Panda. „Die me
neer heeft het een beetje gevouwen en zo, enne.
en toen begon het te bewegen. Hij zei, dat het bewogen
eetgerief was", „Bewogen eetgeriefl?" herhaalde Jollie
pop vol afschuw, „een schande noem ik het, om rustig,
degelijk tafelzilver om te werken tot een stuitend prik-
ding! Vort! Kssst!" Dit laatste was tot het levendige
tafelzilver gericht, dat rinkelend langs de stoelpoot om
hoog klom. Hoger en hoger kwamen de prikkende
vorkjes en dit bracht de arme knecht nu geheel uit
zijn evenwicht.
