Muiterij op het Vrouwenschip
KUNST IN
HET
WASLOKAAL
1r
KONING VOETBAL MOET WIJKEN
VOOR GROOT EXPEDITIECENTRUM
TANTE PATENT
r^555®Pi
PANDA EN DE BEWOGEN BEWEGER
Om vervolgverhaal
door Hen riek Binder 1
Draagbare radar
voor blinden
Reisbureau De
Laatste Hoop"
Laatste badhuis
Amsterdams
x
x Allerlei
x
IJ(s)ponten
DINSDAG 29 JANUARI 1963
8
DIN
Wrw x»~ -
Verloren gewaande moeder
door droom hervonden
TOG AL
TOG AL
TOGA L
TOGAL
TOG AL
TOGAL
TOGAL
HELPT
HELPT
HELPT
HELPT
HELPT
HELPT
HELPT
42)
H En ik voel vooral hoe verschrikkelijk
dom alles was, wat ik gedaan heb."
Ze zweeg. Minuten gingen voor-
bij. Hij antwoordde niet, en ze voel-
de medelijden met hem. „Ik heb hier
aan boord geleerd, berouw te hebben,
H over wat ik gedaan heb. Ik kón toen
H eenvoudig niet anders. Het had me
gegrepen, als een koorts, een ziekte,
g Ik was werkelijk ziek en ik ben het
ff nog. Maar dat, wat je nu van me
verlangt, zal ik nooit doen George. Ik
H herinner me, dat je dikwijls met me
g op reis wilde gaan. Het is mijn schuld,
dat dat niet gebeurd is, want nu weet
ik het: je wilde breken met Londen,
g met je verleden. George, ik smeek je,
houd er nu ook mee op."
„En als we eens terugreizen naar
g Parijs?" vroeg George,
g „Noch naar Parijs, noch naar welke
g andere stad dan ook. Hoe verschrikke-
g lijk deze reis ook is, er zit toch een
g zekere vertroosting voor me in. En
g ik weet ook wel waarom: omdat het
me het gevoel geeft, dat ik wegvlucht
jg voor me zelf, voor dat verleden, voor
g die mens in mij, die ik nu zo moe
g ben, zo verschrikkelijk moe."
§i George stond op en keek haar strak
g aan.
„En al zou ik je gebonden, als
een pakje onder mijn arm, mee moe-
ten nemen, ik neem je mee! Jij komt
niet in Port Jackson! Nooit! Het is me
g absoluut onverdraaglijk eraan te moe-
ten denken, dat jij daar straks een
g gevangene zou zijn."
g Er stonden veel meisjes aan de re-
g ling, toen de „Julian" het anker licht-
jg te, en ze huilden afscheidstranen, nu
g de bootjes die deze dagen bijna bij
g de „Julian" waren gaan behoren weg-
voeren. En zo werd er over en weer
g geroepen: „Tot ziens Juan!" „Tot
g ziens Mario!" Tot ziens Herma-
g nez!" „Marguerita!"
Diezelfde dag zeilden twee slaven-
g schepen weg van de rede van de San-
g ta Cruz. Het was op de „Julian be
ls kend, dat beide schepen bestemd wa-
g ren voor de Afrikaanse kust, waar de
g Senegal in zee uitmondt, en dat ze
g daar hun zwarte lading moesten in-
g nemen. Het verbaasde kapitein Aitken,
g dat de beide schepen ter hoogte van
g Blanco niet in zuidoostelijke richting
g gingen varen. Al gauw zou hij weten
g wat daarvan de reden was.
jg De twee schepen zetten boten uit,
die naar de „Lady Julian" roeiden,
g De manschappen wilden de hun toe-
g wuivende vrouwen hun opwachting
g komen maken. Ze hadden aangeno-
g men, dat kapitein Aitken alleen in de
g haven van -Santa Gruz die in hun-ogen
g onverstandige en voor zeelui ongebrui-
g kelijke preutsheid getoond had;, maar
g dat hij hier, in volle zee, wel niets
g tegen een klein herdersuurtje met de
H vrouwen zou hebben. Er klonk 'n hef-
g tig geschreeuw, weldra overgaande
g in een woest gescheld van de bezoe-
g kende boten naar het achterdek, toen
g ze merkten dat de kapitein ook in vol-
g le zee niets van hen moest hebben,
g Toen Aitken het bevel gaf, alle
ff meisjes die aan de reling stonden
g naar beneden te brengen, konden de
g inzittenden van de boten het begin van
g een kleine revolutie zien.
g „Slaat hem toch dood, die kerel!"
g riep een van hen naar boven,
g „Dat doen we ook wel een keer,"
riep Nancy Ferrel terug,
g Maar op dat ogenblik voelde ze
g Nicol's vuist al in haar kraag. Ze beet
g en krabde, maar hij greep haar nog
ff steviger beet met zijn enorme knuis-
ten en droeg haar zelf naar het bene-
1 dendek, niet in het grote vrouwenver-
trek, maar in de gevangeniscel.
HOOFDSTUK XXVII
De kapitein strafte Nancy Ferrel
g met drie dagen verblijf in de donkere
g cel op droog brood en thee zonder
suiker
g Nicol vond het een strenge straf, ook
g voor zichzelf, want zijn hut lag pre-
g cies boven Vader Zeeman, zetels de
g gevangeniscel door de zeelieden van
§j de hele wereld genoemd werd, en Nan-
g cy begon midden in de nacht, toen hij
g in het diepst in zijn slaap was, als
g een waanzinnig te keer te gaan
g Toen hij haar de volgende morgen
g thee bracht sloeg ze hem 't kom-
j§ metje uit de hand, liep als 'n bok, met
g 't hoofd naar voren op hem in en
g trachtte zo de deur te bereiken. Nicol
g ving de stoot op, legde haar over zijn
knie en gaf haar, bij gebrek aan de
zweep, met zijn handen zoveel, klap- g
pen, dat ze tenslotte stil werd.
„Hier", zei hij toen, „hier heb je
het droge brood, daarmee kun je de g
thee van de grond opsoppen, als je g
nog drinken wilt."
Hij was werkelijk heel boos. Daar s
had hij nu een vrouw moeten slaan!
Hij ging naar Lil, om haar zijn nood te g
klagen. Maar al weer klonk de schril- g
le, krijsende stem van Nancy Ferrel g
uit de diepte van de cel, zo hard, dat g
het bijna op het hele schip te horen g
was. Lil ging vastberaden naar bene- g
den. g
„Duifje," zei ze door de gesloten
deur, „we hebben nog een tocht van g
bijna een jaar voor de boeg. Ik g
zweer je, dat jet het hele jaar niet
uit deze cel zult komen, als je nu
niet ogenblikkelijk zstil bent. Voor ie- g
der uur, dat ju nu nog te keer gaat. g
blijf je een dag langer hier. g
Als antwoord begon Nancy nog harder g
te schreeuwen. Maar toen ze merkte, g
dat Lil alleen maar gekomen was om g
haar dit mee te delen, kwam ze een g
beetje tot zich zelf en begon over g
de zaak na te denken. Ze wist dat g
als miss Knotherwell iets zei, dat g
het ook zou worden uitgevoerd. Toen g
Lil's stappen niet meer te horen wa- g
ren, begon Nancy met zichzelf te over- g
leggen, of er geen andere weg was om g
uit dit hok te komen. Kruipend be- s
gon ze nu de vloer te onderzoeken g
en de muren af te tasten. Opeens g
hield ze met een schok stil, en ze voel- g
de niet de minste behoefte meer om j=
te schreeuwen.
Ze had op de vloer een kort, maar g
gemakkelijk tc hanteren stuk ijzer ge- g
vonden. Ze bezat nu een wapen, ze
was niet volkomen weerloos meer. Ze g
stond op, en tastte weer opnieuw met g
haar handen langs de muren, maar g
dit aftasten was nu zeer methodisch g
geworden.
Nicol was weer eens stom verbaasd g
over de invloed, die Lil op haar men- g
sen had. Deze nacht kon hij weer rus-
tig slapen. Hij hoorde geen geluid s
van beneden komen. Het was hem
werkelijk een raadsel, hoe Lil dat had g
klaargespeeld. g
Toen hij de volgende morgen bene- g
den kwam, stond achter de deur een g
heel zoet meisje en vroeg met een
zacht stemmetje of ze er nu niet uit g
mocht. g
„Natuurlijk, mijn lammetje," zei g
hij, „als je gisteren al zo lief ge- g
weest was, dan zou ik allang een goed
woordje voor je bij de kapitein ge- g
daan hebben. Maar je hebt je tijd nu
toch al uitgezeten. Kom er maar uit." g
Ze sloop langs "heVn- hëen én giflg* j§
onmiddellijk naar Edith Sharow.
„Stuur de andérën aTVemaal weg;" nfi
fluisterde ze, „ik heb jullie iets gewei- g
digs te vertellen." En toen zat ze de g
hele morgen met Edith Sharow en g
Sarah Sabolah aan de tafel. Edith g
Sharow had haar onderkaak naar vo- g
ren gestoken keek tijdens 't gesprek g
hoe langer hoe nadenkender, terwijl g
het gezicht -van Sarah Sabolah hoe g
langer hoe meer opklaarde.
Billy Gent en Mary Williams, die g
aan de tafel bij Maud zaten, keken g
elkaar aan. Beiden waren al sinds g
hun eerste dag op de „Julian" dik
met elkaar bevriend. „Ik zou weieens g
willen weten, wat die drie daar aan g
het fluisteren zijn." Mary antwoordde: g
„Op een of andere dag zal ik het wel g
te weten komen." En een poosje la- g
ter voegde ze eraan toe: „Maar ik
ik zal ook weten, wanneer die dag g
zal zijn. g
Het leven op de „Julian" bewees g
wel hoe weinig Nunham van een 3
vrouw als Maud begreep. In Londen 3
was alles heel anders geweest. Daar g
leefden ze meer met elkaar dan voor g
elkaar. Hun gevoelens hadden geen g
extra bewijs nodig. Het was voldoende g
om attent, lief, galant en teder voor g
elkaar te zijn. g
Maar hier, op dat onvoorstelbaar g
kleine plekje, dat de „Julian" hun g
bood, was dit allemaal veel moeilijker, g
Hier, waar het luidruchtige, lawaai- g
erige, elegante Londen ontbrak, was g
het onmogelijk dezelfde te blijven. De g
verlammende eentonigheid van dit le-
ven onthulde de werkelijke mens zijn g
innerlijke rijkdom of armoede, 't He- g
le gesprek met Maud in Santa Cruz g
had geen spoortje bij George achter- g
gelaten. g
(Wordt vervolgd)
WIJ KENNEN ze sedert enige tijd ook
in onze stad, de wasautomatieken,
waar men onder het genot van een
bekertje koffie en een gezellig babbel
tje de gezinswas in grote machines
kan laten wassen en drogen volgens
het klaar-terwijl-u-wacht-principe.
Maar in High Street in Barnett, een
klein voorstadje van Londen is men
alweer een stap verder. Daar houdt
de eigenaar van de plaatselijke „laun
derette" in zijn waswinkel regelmatig
exposities van beeldende kunst, om de
klanten het wachten cultureel te ver
aangenamen. Die ondernemende za
kenman is de 30-jarige Michael Oster-
weil, hier afgebeeld, die qua roeping
kunstschilder, en om den brode was-
baas is. Enkele maanden geleden be
sloot hij om de wanden van zijn eta-
Een Britse firma heeft thans een
draagbaar radar-apparaatje voor blin
den in de handel gebracht. Het stelt de
gebruiker in staat, de afstand van ob
stakels op zijn weg vast te stellen door
geluidssignalen die ontvangen worden
in een telefoontje in het oor.
Een blinde zei: „Ik vind het een bij
zonder nuttig apparaat, vooral nu met
die dikke laag sneeuw en ijswallen op
d» trottoirs. Gewoonlijk, als er veel
sneeuw ligt, is het bijzonder moeilijk
om mijn weg te vinden".
Een andere blinde zei: „Vroeger was
het bijzonder moeilijk voor me als er
mensen in mijn onmiddellijke nabijheid
stonden, vooral als zij met hun rug
naar mij toe stonden en mij niet zagen
aankomen".
De fabrikant, Ultra Electronic Ltd.,
zegt dat het apparaat voor minder dan
1000 gulden verkocht zal kunnen wor
den als er genoeg vraag naar is.
In „Troed", het blad van de Sövjetrus-
sische arbeidersorganisatie, heeft de 30-
jarige Russische arbeider Boris Rybintskev
verteld hoe hij door een droom zijn ver
loren gewaande moeder teruggevonden
heeft.
Toen hij een jongen van tien was, sneu
velde zijn vader in de oorlog. Boris hep
toen weg van huis om tegen de Duitsers te
vechten. Niet lang daarna verhuisde zi.m
moeder en toen Boris in 1943 thuis terug
keerde wist niemand waar zij was. Twintig
jaar heeft de zoon tevergeefs geprobserd
haar op te sporen, totdat hij zich enige
tijd geleden in een droom de naam en het
adres van een vroegere kennis van zijn
moeder herinnerde. Hij schreef de man een
brief en deze antwoordde dat de vermiste
vrouw in een plaatsje in Midden-Azië
woonde. Moeder en zoon zijn nu verenigd.
blissement wat op te sieren met zijn
eigen (nonfiguratieve) scheppingen. De
reactie van het publiek was verrassend
en het aantal wasklanten nam ziender
ogen toe. Natuurlijk koopt niet iedere
klant een schilderij, maar de omzet
was toch zo bevredigend, dat Oster-
weil al na enkele weken nieuwe doe
ken kon ophangen. Hij zegt: „We krij
gen hier allerlei slag mensen, van be
delaars tot lords. De meesten hun
ner zijn, denk ik, nog nooit naar een
kunsttentoonstelling geweest, maar zij
vinden het prachtig èn zij kopen.
Daarom is Osterweil nu begonnen,
ook zijn kunstbroeders uit te nodigen,
hier hun werk te tonen. Elke expositie
wordt, geheel in stijl, geopend met
een vernissage, waartoe ook de kunst
critici worden uitgenodigd. Die heb
ben het idee als een originele vondst
geprezen en dat heeft opnieuw vele
bezoekers „en dus potentieele klan
ten", zegt Osterweil naar de was-
automatiek gelokt. Deze maand han
gen er schilderijen van Jeff Nuttall,
een lokale kunstenaar die nog nooit
eerder een eenmans-expositie had. En
ook hij is voldaan: zijn doeken ver
kopen vlot voor prijzen van f 200 tot
1200. Ook de beeldhouwers worden
niet vergeten: op de kleine foto ziet
men Osterweil een plastiekje van
Rodney Gladwell een leerling vaji
de befaamde Henry Moore op een
droogtrommel plaatsen
Richard Heller, directeur van een
Brits reisbureau, organiseert vakantie
reizen naar het romantische Oostenrijk,
met het doel Amerikaanse echtgenoten
te vinden voor Britse vrijgezellinnen
van „rijpere leeftijden".
De kandidaten gaan naar het vakan
tieoord Ehrwald, op ongeveer 16 km
van Garmisch, waar wekelijks 2.300
Amerikaanse militairen hun verlof ko
men doorbrengen.
„Velen van de Amerikanen spreken
geen Duits en willen graag meisjes ont
moeten die hun moedertaal spreken",
aldus Heller.
Hij laat een speciale bus lopen tus
sen het hotel waar de meisjes verblij
ven en Garmisch, in de hoop dat dit
verdere ontmoetingen tussen de jon
gens en meisjes gemakkelijk zal ma
ken na de eerste kennismaking. Beide
partijen zullen gelegenheid hebben, el
kaar te ontmoeten op speciale intro
ductie-feesten, gezamenlijk georgani
seerd door het Britse reisbureau en de
Amerikaanse autoriteiten in Garmisch.
De Amerikaanse autoriteiten zijn
reeds geruime tijd uitermate bezorgd
over het moreel van de mannen, die
zich wanneer zij op verlof gaan „kilo
meters van de Engelssprekende vrou
wen verwijderd weten."
„Na de oorlog kon de vriendschap
van een Duits meisje gewonnen worden
met een reep chocolade. Tegenwoordig
nemen de meisjes gewoonweg niet de
moeite, vriendschap te sluiten met jon
gens die geen woord van hun eigen taal
kunnen verstaan."
„Het grootste verlangen van de jon
gens is om meisjes van hun soort te
ontmoeten. Dus hebben wij de hoofden
bij elkaar gestoken met de autoriteiten,
die zeer enthousiast zijn over het idee,"
aldus Heller.
Hij belooft de Britse vrijgezellinnen
op deze romance-vakantie „een fantas
tische tijd, en misschien nog een Ame
rikaanse echtgenoot op de koop toe."
De vakantiekosten bedragen onge
veer 250 gulden per persoon.
(Van onze Amsterdamse redacteur)
Aan de Spaarndammerdijk, langs de
spoorlijn Amsterdam-Zaandam, ligt een
dozijn voetbalvelden, welker dagen geteld
zijn. Aan het eind van dit voetbalseizoen
zullen de velden worden omgeploegd en
met zand opgehoogd. En voor de zomer
voorbij is zullen de eerste palen zijn geheid
van een industriecentrum, dat uniek zal
zijn jn pps land, in Amsterdam, onze
grootste industriestad, is het vrachtauto- en
beurtvaart verkeer van grote betekenis. En
omdat Amsterdam ook de Stad" is met de
meeste middelgrote en kleine bedrijven
10.000 in totaal moet het expeditie
apparaat door de enorme hoeveelheden
kleine partijen zeer omvangrijk zijn. Op
het ogenblik zijn de vrachtautodiensten
voornamelijk geconcentreerd op het tijde
lijke bodecentrum in Amsterdam-Oost, ter
wijl de beurtvaartdiensten hun aanleg
plaatsen hebben langs het IJ, de Prins
Hendrikkade en enkele grachten.
Het nieuwe expeditiecentrum, waarvan
de bouw dus in de loop van dit jaar be
gint, wordt groots opgezet. Het beslaat 55
ha. en zelfs nog zijn er uitbreidingsmoge
lijkheden. Alle auto- en beurtvaartdiensten
worden hier samengebracht. De ligging
van het terrein is bijzonder gunstig, name
lijk langs de geprojecteerde Coentunnel-
weg, die aansluiting geeft op de in aan
leg zijnde rondweg om Amsterdam. Het
grote vrachtautoverkeer zal over enkele
jaren de binnenstad kunnen mijden. Er
zal ook een spoorwegaansluiting in het
centrum zijn en ten behoeve van de lang
zaam uitstervende, maar thans nog niet
onbelangrijke beurtvaart krijgt 't centr i.n
eveneens een waterverbinding met de ha
venbekkens. Dit laatste betekent, dat 'e
schilderachtige beurtvaartbedrijfjes uit de
stad zullen verdwijnen. Ten slotte wordt
het expeditiecentrum uitgerust met een
speciaal voor chauffeurs bestemd motel.
Het nieuwe centrum zal voltooid worden
tegen de tijd dat de Coentunnel in be
drijf komt.
OVER NIET AL te lange tijd zal Am
sterdam zijn laatste badhuis bouwen. De
vroeger zo belangrijke functie van de ge
meentelijke badhuizen is immers overge
nomen door de verbeterde woonbeschaving,
als gevolg waarvan men thans in ieder
pasgebouwd huis een bad- of douchecel
aantreft. In de sinds 1945 gebouwde tuin
steden was evenmin als in het kort voor
de oorlog gereedgekomen Nieuw-Zuid, be
hoefte aan badhuizen. Slechts de bevol
king van de arbeidersbuurten Oud-Zu.d,
de Spaarndammerbuurt, de Eilanden, de
Indische buurt maakt nog in grote ma
te gebruik van openbare badgelegenheden,
hoewel ook in deze wijken steeds meer
mensen een douchecel thuis aanleggen. De
betrokken gemeentedienst zal zich in de
toekomst dan ook meer kunnen toeleggen
op het uitbreiden van het aantal zwem
baden. De plannen daartoe liggen al klaar.
Het zal wel lang duren eer de Amster
dammer zich een privé zwembadje kan
aanschaffen en op dit gebied kan de dienst
dan ook meer eer behalen dan met bad
huizen.
IN DEZE IJSTIJD is weer eens ge
bleken hoe dringend nodig Coen- en IJ-
tunnel zijn. Zestien sleepboten zijn voort
durend in de weer geweest om de pon
ten varende te houden. Bij de IJ-veren
werden de „fuiken" voorts herhaaldelijk
verstopt door grote hoeveelheden drijfijs.
Om deze fuiken althans zoveel mogelijk
ijsvrij te houden en de ponten gelegen
heid te geven aan de kant te komen,
werden tien andere sleepboten ingescha
keld die met continudraaiende scheeps
schroeven het water in beweging hielden.
Ondanks al deze maatregelen is vijfmaal
een schroef van een pont als gevolg van
het varen tussen de schotsen defect ge
raakt. Steeds weer stond de Amsterdamse
Droogdok Mij. gereed om de ponten in
recordtijd te herstellen. Soortgelijke pro
blemen deden zich ook voor bij de pon
ten over het Noordzeekanaal aan de Hem-
weg. Er zijn voor vele tienduizenden gul
dens extra kosten gemaakt.
BIJ HET SMELTEN van de sneeuw in
de dakgoten hebben tallozen in den lande
het smeltwater door de plafonds in de
woning gekregen. In Amsterdam was dat
niet anders. Loodgieters hadden de han
den vol en menige huiseigenaar heeft plot
seling beseft, dat het onderhoud van het
;dak blijkbaar te wensen overliet. En me
nige huurder heeft hierin aanleiding ge
zien, zich met klachten te wenden tot de
dienst voor Bouw- en Woningtoezicht. Veer
meer dan 10.000 Amsterdamse gezinnen
heeft dit echter geen zin. Zij bewonen
namelijk huizen van de gemeentelijke wo-
ningdienst, de grootste huisbaas van de
hoofdstad. Voorzover dit nieuwbouw be
treft, zijn het meestal de goedkopere
en dus niet al te solide gebouwde wo
ningen.
Het vooroorlogse woningbezit van de ge
meente bestaat voor een groot deel uit
krotten. Wie echter klachten heeft kan
zich niet wenden tot Bouw- en Woning
toezicht. Men wortd verwezen naar de
gemeentelijke woningdienst en dus naar
de huisbaas zelf. En heus: een gemeen
telijke huisbaas is niet zoveel scheutiger
als een particuliere huisbaas en in
sommige gevallen valt de vergelijking
zelfs in het voordeel van de particuliere
verhuurder uit.
Zij die woningexploitatie vanwege de
overheid bepleiten, zouden eens moeten
kijken bij het Amsterdamse gemeentelijke
woningbezit. Misschien zouden zij zich dan
scharen aan de zijde van enkele gemeen
teraadsleden, die hebben gesuggereerd,
deze woningen maar te verkopen aan
particulieren. De gemeentebegroting zou
ervan kunnen worden bijgespijkerd en de
bewoners zouden er waarschijnlijk ook
wel mee gediend zijn.
Reumatiek
Griep
Migraine
Menstruatiepijn
Verkouden
Hoofdpijn
Spit
Advertentie
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
45. Toen tante Patent binnentrad in de weelderige
ontvangstzaal, merkte ze dat er een receptie aan
de gang was. Vele hoogwaardigheidsbekleders en hun
vrouwen stonden zachtjes met hun staarten te wie
gelen en spraken ernstig en bedrukt over de Toe
stand. Tante Patent ging dadelijk naar de President
die er schitterend uitzag, van top tot teen bedekt
met ridderorden en een hanestaart die fier omhoog
stak. „Hoe maakt u het, excellentie," zei ze, „ge
looft u ook dat we zullen worden aangevallen door
de Aarde?" De president keek haar misprijzend
aan en sprak: NatuurlijkDe situatie is ernstig
en wij worden bedreigd." „Onzin," zei tante Patent.
„Er is geen sterveling op de Aarde die het in z'n
hoofd zou halen om u te bedreigen." Geschokt vroeg
de grote man: „Hoe komt u aan die verraderlijke
gedachte?" Tante Patent dacht even na wat ze hem
zou zeggen, maar toen gebeurde er iets vreselijks.
Door de hitte liet haar staart los. Onmiddellijk waren
alle ogen op haar gevestigd. Er viel een doodse stilte,
die echter maar een paar ogenblikken duurde. Toen
brak de hel los„De spionne.'.
irceuwde
iedereen en als haviken vielen ze de arme tante
Patent aan.
CO». MA«TEH TOONDE*
20. „Zo, dus je noemt de toeter de rem, huh?" gromde
de agent, „wil je nog grappig zijn ook!?" „Nee, het is
heus geen grapje, meneer de agent", zei Panda be
dremmeld, „het is een..eh.toeterrem, ik bedoel.
toen ik er in kneep, remde hij. Laat deze meneer het
maar uitleggen". „Het is een roersel", sprak de heer
Zielepopel eenvoudig, „het is geen voertuig, maar een
impuls. Logica speelt hier geen rol. Het zijn de emo
ties die het hem doen". „Aan slappe praatjes heb ik
niets", snauwde de agent, „als dit voertuig geen rem
heeft, ziet het er niet best voor jullie uit". Hij keek
fronsend naar de toeter en gaf er keurend een kneepje
in. Onmiddellijk kwam het roersel tot leven en enkele
seconden later was het al buiten bereik van de ontstelde
agent. „De rem, zei je toch, hè?" sprak deze, zich met
een gevaarlijke blik in de ogen tot Panda wendend.
„Daarnet was het heus de rem, maar nu is het zeker
opeens de starter", zei Panda verward, „ik begrijp er
ook niets van". De bediende in een naburige winkel
begreep er evenmin iets van, toen het roersel plotseling
met veel lawaai zijn zaak kwam binnenstuiven.
