I Muiterij op het Vrouwenschip
Fietsende zwerver helpt missie
pater aan een jungle-ziekenhuis
TANTE PATENT
PANDA EN DE BEWOGEN BEWEGER
f
door Henrick Binder
Een tweeling
twee vaders?
Film over vrouwen
moordenaar Landru
WHO gaat nieuwe
geneesmiddelen
onderzoeken
9
WOENSDAG 30 JANUARI 1963
Ons vervolgverhaal
Zinkende eilanden
Vreemde ontmoeting in de Groene Hel
EEN ZWERVENDE jonge Amsterdammer tracht 20.000 dollar (72.000 gidden)
hijeen te brengen voor een landgenoot die hij toevallig in het woeste Amazone
gebied van Brazilië (de „Groene Hel") heeft ontmoet. De 21-jarige Evert Jurgens
heeft voornamelijk per fiets een ivereldreis gemaakt. Sinds hij zijn baan als
fietsenmakersknecht drie jaar geleden vaarwel zei, heeft hij van de hand in de
tand geleefd. Vorige week fietste hij de stad Berkeley in Californië binnen. Hij
zocht bij vrienden hulp voor zijn nieuwe project.
jpiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'
55 EE
5= 43)
Hij had nu al zijn hoop, om
van het schip af te komen, op Sao
Thiago gesteld, .waar de „Julian" over
§j niet al te lange tijd zou aanleggen.
Hij verwachtte, dat hij Maud voor die
tijd wel zou kunnen overreden.
Intussen was haar toestand sterk
verbeterd. Maar het denkbeeld, dat
S ze hier op de „Julian" haar zwaarste
H tijd moest doormaken, was hem on-
verdraaglijk. Maar ook buiten dat had
hij al in alle opzichten genoeg van
het schip. Vooral die dokter Holborn-
S Smasbury maakte hem krankzinnig.
Dat was een verschrikkelijk gemene,
stiekeme kerel. Sinds Santa Cruz sloop
hij alsmaar om hem heen en probeer-
de een gesprek met hem te beginnen.
H Hij vroeg hem alleen maar heel moei-
lijke dingen waarvan Nunham abso-
H luut niets wist. De eigenlijke gevange-
ne op de „Lady Julian" was hij, Geor-
H ge Nunham. Dat voelde hij iedere dag
H sterker.
H Toen de „Julian" na twaalf dagen
voorspoedige vaart in Sao Thiago aan-
legde, was Nunnam zichtbaar teleurge-
steld. Hier was de mogelijkheid, zich
te verbergen lang niet zo gunstig als
j§ in Santa Cruz; alles was hier veel
kleiner en de mensen woonden er dicht
opeen. Al een uur nadat het schip de
ankers had laten vallen, drongen wil-
jjf de geruchten door op de „Julian".
Een Franse snelzeiler, die vanmorgen
1 in Sao Thiago aangekomen was en
vanmiddag nog naar Rio moest zeilen,
bracht het bericht, dat er in Frankrijk
een revolutie was uitgebroken. De po-
sitie van de koning was buitengewoon
gevaarlijk geworden. Er broeide al lang
1 iets in dat Frankrijk, waarover men
in Engeland, sinds het verlies van de
Amerikaanse koloniën, niet zo best te
spreken was.
Op Nunham had dit bericht een op-
vrolijkend effect. Misschien was de
Franse bodem nu wel bijzonder ge-
1 schikt, om zich er een jaar of twee
Ëj onopvallend met Maud op te kunnen
houden, 't Werd voor Maud trouwens
de hoogste tijd. Wynard en ook dokter
H Holborn waren van mening, dat het
nu ongeveer zes weken kon duren.
Maar binnen vier weken konden ze
5 in Frankrijk zijn! Hij ging Maud op-
zoeken. Hij wilde nu zijn laatste troef
H tegenover haar uitspelen en hij was
er van overtuigd, dat ze dan niet meer
zou weigeren.
Maud zat in deze dagen bijna steeds
in Lil's hut. Lil had van de kapitein
verlof gekregen, dat Maud overdag bij
haar mocht blijven. Maar het was niet
H meer zijn Maud van Lambeth March,
die daar aan het raam onbeweeglijk
naar de eilanden zat te kijken. Ze was
mager geworden en niet meer zo vlug
ter been. Al haar bewegingen warén
nu traag en moeizaam. Lange tijd zat.,
hij naast haar en overlegde met zich
zelf hoe hij het haar zou zeggen.
„Wel, George," vroeg ze, „wil je
niet aan land gaan?" „Om twaalf uur
varen we erheen," zei hij. „Luister,
we moeten proberen, van hieruit naar
Frankrijk te gaan. Er zijn twee din
gen, die me op dat iedee gebracht
hebben: ten eerste je eigen toestand.
Je moet een echte dokter hebben, die
je bijstaat. Het is onmogelijk, dat je
op deze schuit blijft."
„En de tweede reden?" vroeg ze.
„De tweedë reden is mijn situatie hier
aan boord", antwoordde hij. „Lil en
ik hebben geconstateerd, dat de echte
luitenant Smasbury zich aan boord van
de „Lady Julian" bevindt."
Maud werd lijkbleek. „Weet je wie
het is?" vroeg ze toonloos.
„Dokter Holborn", antwoordde hij.
„Dokter Holborn?" vroeg ze verbijs
terd. „Die is toch al in Londen aan
boord gekomen! Neem me niet kwa
lijk maar het is allemaal zo ver
ward wat je zegt. Je vertelde me
toch, dat je die Smasbury zelf ge
vangen gezet hebt?"
„Dat is een lange geschiedenis. Ik
zal het je later wel precies vertellen.
Later, als we in Frankrijk zitten. We
hadden 'n valse Smasbury gevangen
gezet, de echte kenden Lil en ik geen
van beiden." „Ken je hem niet? Hoe
weet je dan, dat het dokter Holborn
is?"
„Omdat hij ons allebei voortdurend
kwelt en pijnigi Lil en mij. Telkens,
als hij met ons praat, vertelt hij schijn
baar terloops iets, waarmee hij ons
wil laten merken dat hij alles weet."
„Dat is toch onzin! Jullie beelden je j
dat alleen maar in. De echte Smas- j
bury vervolgt jullie in jullie fantasie,
maar niet deze dokter Holborn. Als je
misschien een verzekering van mij wilt
hebben, zodat je geheel gerust kunt j
zijn: Dokter Holborn heeft niets met
de echte Smasbury te maken."
George luisterd-» nauwelijks naar wat j
Maud zei. Hij had er spijt van, dat hij j
daarover gesproken had. „Je kunt me i
geloven het is zo", zei hij. „Zoiets
voelt men toch."
„Jij voelt het, goed, maar ik weet j
dat hij het iet is."
„Zo," zei hij verbaasd, „hoe weet j
je dat dan zo zeker?"
„Door zijn houding," verklaarde j
Maud, „door zijn houding tegenover
Lil, die immers zijn grootste vijandin
zou moeten zijn. Hij heeft me onder i
vier ogen over Lil gesproken en hij
vroeg me, of ze een verloofde had.
„Nu, en?"
„En ik moest aan Lil vragen, hoe i
ze over hem dacht en hij vroeg me
ook of ik het mogelijk achtte, dat hij
zich wat duidelijker tegenover haar
zou kunnen uitspreken."
George was helemaal niet verbaasd.
„Of dit is weer een nieuwe val, of
hij is nog gekker dan ik dacht. Mis
schien houdt hij wel van Lil, omdat
ze zijn leven gered heeft."
Nu was het Maud's beurt om ver
baasd te zijn. „Wat heeft Lil dan ge
daan?" George sloot zijn ogen. „O,
Maud, vraag me niets. Ieder antwoord
dat ik je zou geven, zou weer een
nieuwe vraag uitlokken. Lil heeft
Smasbury's grootste vijand onschade
lijk gemaakt".
Maud keek naar het werkje, waar
mee ze bezig was. Wat een leven lei
den jullie toch! En in dat leven zou
je mij weer willen betrekken? Neen,
George. Daarginds ligt een Franse
snelzeiler. Vaar daarmee naar Frank
rijk. Maar vraag mij niet, met je mee
te gaan. In Londen wist ik het nog
niet, maar nu weet ik het: jij wilt
weer terug in het leven, dat je daar
ginds geleid hebt, en ik wil een ander
leven beginnen. Ik houd er daarb;j
geen rekening mee, dat je meegaat
naar Port Jackson. Het zal daar de
eerste jaren heel moeilijk zijn. Maar
met het kind hoop ik dat er wel enige
verlichting voor me zal komen, dat wil
zeggen, dat hoop ik voor het kind."
„En hoe had je dat wel voorge
steld? Als wie zou ik me daar moe
ten voorstellen, in Port Jackson?"
„Jij zult en jij moogt niet meegaan
naar Port Jackson. In Londen heb ik
er zelf nog wel anders over gedacht.
Maar deze zes weken op zee hebben
me volkomen veranderd. Misschien
komt het ook wel door het kind..."
Lil kwam binnen: „Waar. zit je
toch, George? We zoeken je op het
hele schip. We gaan aan land. De ka
pitein gaat mee, dokter Holborn jam
mer genoe^ ook."
„Ik kom," zei George en hij kuste
Maud.
Maud begeleidde Lil naar het dek.
Lil schoof een rieten stoel voor haar
op een rustig plekje op het achterdek.
Daar ging ze zitten om de boot na
te kijken. In haar plaats had Susan
Whitelam mee mogen varen. Gill, die
de luitenant ook uitgenodigd had, had
bedankt. Wat was het heerlijk, hier
boven te zitten! Wat was de wereld
mooi, buiten die verre, lawaaierige
stad.
Al tijdens de tocht naar Santa Cruz
was Maud ontroerd door de gedachte,
dat er buiten Londen een lucht was.
die niet door rook en mist vergiftigd
was, een lucht met wijde vergezich
ten, een lucht die een zuivere na
smaak naliet.
Wat haar ogen zagen, was drome
rig onwerkelijk, het scheen alsof het
door de hand van een tovenaar daar
midden in de golven was geplaatst,
die groene eilanden met bergen als
kathedralen, van veelkleurig gesteen
te: zwavelgeel, zilvergrijs, met pur
perrode aderen doorschoten. Vanaf de
met sneeuw bedekte bergtoppen ste
gen rose dampen op naar de diep
blauwe hemel, en beneden haar schit
terde het groen van de volgen in alle
kleurschakeringen van het zachtste
meigroen tot het helste groen, via
mauvekleurige tinten.
(Wordt vervolgd)
^||||||||||||||||l||||||||||||llllllllllllllllllllllllllllllllinillllllllinillllllllHllllllllllllllllllll8inillllllHlllllllllllllllllllHlllllHlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHNIIIIII
,,MW
I
EEN RECHTER in Stockholm staat
voor een der moeilijkste dilemma's uit
zijn loopbaan. Het luidt: „Kan een
tweeling twee vaders gehad hebben?"
Een gehuwde Stockholmse schonk na
melijk vijf jaar geleden het levenslicht
aan een tweeling waarvan de ene
„helft" een blanke huid, het andere
kind een donkere huidskleur had. „Een
en ander" leidde tot een echtschei
dingsprocedure, waarbij de echtgenoot
van de vrouw een volbloed Zweed
verplicht werd om beide kinderen te
onderhouden.
ENKELE MAANDEN geleden kwam
de blijkbaar door wroeging geplaagde
vrouw echter tot de conclusie dat dit
niet eerlijk was en zij vroeg een ge
neeskundig onderzoek aan. Dit onder
zoek heeft uitgemaakt, dat haar blan
ke ex-echtgenoot slechts de vader van
een der twee kinderen, het blanke, kon
zijn. „Theoretisch is het mogelijk dat
een tweeling door twee verschillende
vaders geconcipieerd wordt," aldus een
rapport van de medici, „maar het is
geenszins uitgesloten dat in dit geval
de andere man (de kleurling) de vader
van beide onderzochte kinderen is."
Over de alimentatieplicht zal nu een
nieuw proces worden gevoerd. Arme
rechter!
Nee, dit is niet het bestuur van de Elf
stedentocht maar wel een koude be
doening. Althans voor de luchtig-
geklede heren op de voorgrond: de
delegatie van Swaziland die maandag
in deze spaarzame nationale kostuums
ter conferentie in het Londense mini
sterie van Koloniën verscheen. Spe
ciaal te hunnen gerieve werden de
centrale verwarming en de open haard
in de conferentiezaal nog eens
flink opgestookt.
De 70-jarige Frangaise Fernande Segret
heeft een Parijse rechtbank verzocht be
slag te leggen op een film over het leven
van de beruchte vrouwenmoordenaar Lan
dru, totdat scènes waarin zij wordt voor
gesteld eruit geknipt zijn. Volgens de
Franse pers was mevrouw Segret d'e enige
vrouw van wie Landru werkelijk hield.
In 1922 werd Landru geguillotineerd, na
dat bewezen was verklaard dat hij zes
vrouwen die hij via huwelijksadvertenties
had leren kennen, had vermoord en hun
stoffelijke resten in het keukenfornuis van
zijn woning te Gambais bij Parijs had ver
brand. De omstreden film is onder regie
van Claude Chabrol gemaakt naar een
scenario van Frangoise Sagan. De rolprent
komt cfeze week in roulatie.
BONN (DPA) Van de zijde van hêt
Westduitse ministerie van Volksgezondheid
wordt vernomen, dat de Wereldgezond
heidsorganisatie (W.H.O.) zich gaat be
moeien met het onderzoek van nieuwe
medicamenten. In mei of juni zal een con-«
ferentie van twaalf tot veertien interna
tionaal bekende farmacologen worden be
legd om de algemene beginselen inzake
het beproeven van nieuwe farmaceutische
preparaten vast te stellen. Aanleiding hier
toe is onder andere het gebeurde met de
preparaten waarin softenon (thalidomide)
voorkwam.
De Hawaiï-eilanderi, de parels van de
Stille Oceaan, zijn in zinkende toestand.
Maar maak u niet ongerust, want tegen de
zomervakantie zijn ze er nog wel en nog
vele jaren nadien ook, want het gaat uiterst
langzaam.
Een zekere dr. Francis P. Shephard,
professor in de geologie van de zee aan
het Scripp's Instituut voor oceanografie in
Californië, heeft er het eerst de aandacht
op gevestigd. Hij deelde mede dat hij aan
wijzingen voor het verschijnsel heeft ge
vonden gedurende een kruistocht van 20
dagen ten noordwesten en ten zuidoosten
van Honoloeloe.
Shephard zei niet in welk tempo de ei
landen zakken, maar een professor in de
geologie aan de universiteit van Hawaii',
dr. Gordon Macdonald, verklaarde: „Onze
eilanden zinken vijf centimeter in de hon
derd jaar". Hij voegde hier evenwel aan
toe dat niemand zeker weet of dit ver
schijnsel permanent of tijdelijk zal blijken
te zijn.
JURGENS reisde per schip van Am
sterdam naar New York. Hij kwam daar
aan met 2.70 dollar op zak, trok in noor
delijke richting naar Montreal en liftte ver
volgens hartje winter dwars door
Canada naar de kust van de Stille Zuidzee.
Van daar peddelde Jurgens op een oude
fiets de kust af door Californië en Death
Valley, Mexico en zo door naar Panama.
Hij kreeg per vliegtuig een lift naar Lettia
in Columbia en kocht daar een boomkano.
In dit vaartuigje zakte hij enkele honder
den kilometers de Amazonerivier af.
„Na zes dagen", aldus Jurgens, „zag ik
tot mijn stomme verbazing een groot huis
in de jungle, vlak bij de rivier. Een ge
baarde man kwam op mij af. Hij droeg een
overhemd en een werkbroek. Wij probeer
den verschillende talen voordat wij ont
dekten dat we allebei Nederlanders wa
ren."
De baardige figuur was pater Roberto
van de Nederlandse missionarissen van de
Heilige Geest.
„Hij had daar een missieschool voor
veertig Indiaanse kinderen", zei Jurgens.
„Het werk dat hij deed was zó belangrijk
in vergelijking met mijn nutteloze zwer
versbestaan dat ik erdoor gefascineerd
raakte".
Ik vroeg hem of er iets was dat hij no
dig had. Hij vertelde mij toen dat het zijn
droom was, eens een ziekenhuis te kunnen
bouwen met ongeveer 20 bedden. Toen be
sloot ik. dat voor hem tot stand te bren
gen".
Jurgens heeft het sinds die tijd zo goed
gedaan, dat het doel op 38 bedden kon
worden gesteld. Hij ging naar Rio de Ja
neiro waar hij de Willys Company in Bra
zilië overhaalde, pater Roberto een jeep
te geven. Ook wist hij een machine te be
machtigen waarmee bakstenen kunnen
worden gemaakt. Verder bemachtigde hij
een kleine dieselmotor en verscheidene
duizenden dollars in baar geld. Jurgens
zette tenslotte de kroon op zijn werk, door
de Braziliaanse luchtmacht ertoe te bepra
ten, al deze goederen naar Tefe over te
vliegen: een stadje dicht bij de afgelegen
missiepost van pater Roberto.
Daarna keerde Jurgens naar huis terug.
Hij verdiende zijn overtocht als borden
wasser aan boord van een schip. In Am
sterdam gaf een hoogleraar die zijn naam
niet genoemd wil hebben, hem een intro
ductiebrief voor enkele vooraanstaande
burgers van de hoofdstad. Hij haalde ook
een groep joodse studenten in de architec
tuur over, gratis plannen voor het jungle
ziekenhuis te tekenen.
Jurgens bezocht verder allerlei bouw
maatschappijen en wist beslag te leggen
op vier ton spijkers, ijzerwaren, gereed
schappen en cement. Hij ging naar Londen
en kreeg voor elkaar dat hij met zijn ma
teriaal vrije overtocht kreeg aan boord
van een Engels schip.
De volgende keer dat' hij uit Tefe ver
trok ging hij naar New York waar hij een
aanbevelingsbrief kreeg van de nationale
katholieke welzijnsconferentie, die hem
opnieuw een entree verschaft bij vele pro
minente particulieren en organisaties, om
er geld en goederen „los te praten".
Jurgens vertelde in Berkeley, waar hij
thans opnieuw allerlei mensen bewerkt:
„Wij hebben ook vele medicijnen nodig,
vooral penicilline en malariapillen. Wij
zouden het prachtig vinden als iemand een
oude schrijfmachine voor ons had. maar
die moet het nog wel doen natuurlijk."
Hij zegt nog 12.000 dollar nodig te heb
ben om cement te kunnen kopen. Dit ma
teriaal moet in Brazilië worden gekocht in
verband met problemen van de versche
ping.
15SS i,
V"
'xWT*
Even heeft de strenge winter mens en dier een adempauze gegund en reeds zijn de
meeuwen naar hun element teruggekeerd, de nog spaarzame stukjes open water
bij pieren en haveningangen die deze rovers van de zeekant al te lang als jacht
gebied moesten missen.
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
46. Mannen met geweren, heren met wandelstok
ken, dames met parapluus, alles stroomde achter
tante Patent aan, die zo hard vloog als ze kon.
Daar heb je 't," dacht ze. „Wat ben ik dom ge
weest om naar de President te gaan. En wat aorn
om juist daar mijn staart te verliezen." „Spion.
Spion!" riep de troep achter haar.„Grijp haar.
zij is het hoofd van een spionnenbende!" Een dikke
heer deed een greep naar tante Patent, maar zij
kon hem juist door een snelle wending ontwijken.
Wanhopig keek zij naar een schuilplaats. Die was
er niet. Ze kon niet landen want on de grond stond
een grimmige menigte haar op te wachten. Ze
kon niet hoger gaan vliegen, want boven haar zwaai
den ook enige honderden heren met vuisten en stok
ken. Vlak voor haar doemde een hoge schoorsteen
op. Ze aarzelde niet lang. Juist, toen ze bijna ge
grepen werd door een naargeestige oude vent met
een dunne staart, dook tante Patent de schoorsteen
in. Ze liet zich vallen en dacht: „Nu word ik ver
pletterd." Met een duizelingwekkende vaart viel ze
dieper en dieper.totdat ze eindelijk met een
ploemp neerkwam in iets zachtseen zachte pap
achtig^ massa.
21. Het vreemde apparaat, dat door de agent in be
weging was gezet, stoof in volle vaart een zelfbedie
ningszaak binnen. Het stuitte de politieman tegen de
borst om zijn arrestanten alleen te laten, maar uit de
winkel klonk zo'n hels spektakel op, dat hij niet lang
aarzelde. „Kom, laten we maken dat we wegkomen",
zei Panda, toen de ambtenaar in het pand verdwenen
was. „Dat rare ding heeft ons al genoeg narigheid be
zorgd!" „Dat moet je nu niet zeggen!" sprak Inertus
Zielepopel, pijnlijk getroffen. „Het roersel drukt bewo
genheid uit en dat kan nooit naar zijn. Doch men
begrijpt dat niet. Ik zal het even gaan uitleggen". En
voordat Panda hem kon tegenhouden, stapte ook hij
de winkel binnen. Daar was het roersel bezig in snel
tempo een grote voorraad levensmiddelen in zijn bakje
te laden. „Pas op!" hoorde men de agent roepen. „Opzij
daar! Dit is een gevaarlijk voertuig zonder bestuur
der!" „Maak toch niet zo'n drukte, wachtmeester"zei
de winkelier, die de bedrijvigheid van het roersel han
denwrijvend gadesloeg. „Het is hier een zelfbedienings
zaak, dus het is volkomen in orde dat hij zichzelf be
dient. En hij bedient zich goed ook! Ik wou dat we
meer van die klanten hadden!"
