is niet zo gemakkelijk als je denkt
BRAVE BURGER REAGEERT „Maar er zijn nog gewone
DEAA
„THINK OF ME"
mmm
PAUL PETTERSON ZINGT „LITTLE BOY SAO"
jonge mensen
Zee
ZATERDAG 9 FEBRUARI 1963
7
har dstikke goed waardeloos pedt
pedt waardeloos hardstikke goed
hardstik )s pedt
pedt wi SPUigat je 9°ed
hardstik!i>s pedt
pedt waardeloos hardstikke goed
hardstikke goed waardeloos pedt
Si!
ïmmmÊm*.
->
UIT DE GROEF
Henny
OP KAMERS WONEN
Wanneer alle examens achter de mg zijn komt het ogen
blik dat je, misschien na de diensttijd, een baan gaat
zoeken. Waarom zou het in de plaats zijn waar je ouders
wonen? En trouwensAl is dat zo. Je hebt genoeg van
de regels van het huis, wilt eindelijk ook wel eens zelf
standig zijn en besluit dus een kamer te huren....
ZWART OP WIT
Pagina voor jongeren.
Verschijnt zo mogelijk eens per veer
tien dagen.
Redactie: Gerda Hanekroot,
Henny Schoute,
Dirk Nolles,
Lex Muller.
Redactie-adres: Grote Houtstraat 13,
Haarlem.
Een van de lezers van Zwart op Wit
is van mening dat het rookprobleem in
onze vorige rubriek te summier, beter
gezegd, 'eigenlijk helemaal niet, is behan
deld. Ik ben het met de schrijver eens
en kan hem en hun die er net zo over
denken de verzekering geven dat dit on
derwerp voor ons nog geenszins heeft af
gedaan.
Een inwoner(ster) van Haarlem heeft
het artikel „Burgerlijk mens kun je niet
hervormen", met belangstelling gelezen
Voor Marie José Schneider die, na de
publikatie van haar opvattingen, wel de
nodige kritiek zal hebben moeten incas
seren, lees ik uit deze brief de zin. „Ik
worstel zelf ook een beetje met het pro
bleem van deze stompzinnige burgerlijk
heid".
Jaap Fischer is bij velen bekend maar
niet bi] iedereen bemind. Een van de
briefschrijvers is er van overtuigd dat
Jaap op zijn retour is en besluit de
brief als volgt: „maar laten we niet
Jaap Fischer hoog blijven houden en ons
zelf verbeelden dat hij nog steeds fantas
tisch is. Laat hem maar rustig verder
studeren (dat doet hij toch het liefst vol
gens zijn zeggen) en laten we het glas
heffen op zijn goed-en welverdiende rust
Ellen „Tuppence" Groeneveld, schrijft
ons een lange brief. Is van plan later de
journalistiek in te duiken en wil wel
wat meer over dat vak weten. Zou daar
over willen praten. Wanneer je weer her
steld bent kom je maar langs „Tuppen
ce". Voorlopig beterschap!
In de rij advertenties is er al een grote
groep die je direct kunt schrappen.
Kamer met pension bijvoorbeeld, want je
kookt zelf je maaltijden, zo nu en dan
eet je in de stad. Bezigheden buitenshuis
hebbende kan voor velen een beperking
zijn die tè ver gaat. Maar deze lijkt beter.
Zonnige gestoffeerde ruime zitslaap-
kamer voor jongeman of meisje.
Een bejaarde dame opent de deur.
„Verhuurt u", vraag ik zonder de zin af
te maken, want voor ik ben uitgesproken
heeft ze me al verteld dat zij het inder
daad is en of ik maar direct mee naar
boven wil gaan. om te kijken.
Een trap, een overloopje, weer een trap
en eindelijk de kamer. Een leeg hok kun
je niet zo gemakkelijk beoordelen, vind
ik. Maar dat behoeft ook helemaal niet
De hele weg naar boven praat mevrouw.
Over de vorige huurders. Over de ver
warming, verlichting. Hoe hoger ik kom
hoe moeilijker het schijnt te worden
straks misschien „nee" te zeggen.
Een sombere dag en dat is jammer,
want dat „zonnige" kun ie nu alleen maar
raden Het raam lijkt me aan de kleine
kant. Licht behang. Geeft altijd wel een
plezierige indruk. Wat de verf betreft
moet ik maar niet al te critisch zijn. ten
slotte hebben hier al zovelen voor mij
gewoond. Er staat een bed, dat behoef ik
dus niet zelf mee te nemen Mevrouw
leidt mij voortdurend af. vind ik. Soms
krijg ik de indruk dat ze mij hier „in wil
drukken". Dat verhaal over andere lief
hebbers klinkt niet geloofwaardig. Om
dat ik nu ook niet zo precies weet waar
je naar moet kijken, aarzel ik.
Over de prijs hebben we nog niet ge
sproken. Daar begin ik nu maar over
„Zeventig gulden per maand Daar is
dan alles bij inbegrepen", maakt ze af.
Ik had wel zoiets verwacht en schrik er
niet van. Zeventig gulden, iedere maand
opnieuw.
Taxerend kijkt ze me aan. „Wanneer u
losse spulletjes nodig hebt kunt u die wel
van mij krijgen", verzacht ze. „ik heb
televisie, daar kunt u 's avonds gerust
naar kijken en wanneer u trek hebt in
thee of koffie komt u maar aan", gaat ze
verder „Ze handelt als op een veiling"
schiet het door me heen. Ik antwoord
niet. Het is geen gemakkelijke beslissing
Tien adressen, waarvan de helft al direct
veel te duur was Twee kamers waar
Nancy Sinatra, dochter van Frank
„The voice" Sinatra met „Tonight
you belong to me", een nieuwe versie
van het niet meer zo piepjonge lied.
De 22-jarige Nancy zingt op de
andere kant „Think of me". Een leuk
plaatje dat weer echt op de Ameri
kaanse markt thuishoort. (Reprise
RR 27-028).
niet gekookt mocht worden. Ik zal toch
een keuze moeten maken
Misschien valt het wel mee, die koffie,
de televisie. Niemand kan me dwingen
op bezoek te zitten. Ik heb werk, ken
nissen, je ziet elkaar misschien in geen
dagen. Eigenlijk zou ik nog moeten vra
gen of ik bezoek mag ontvangen. Dat zal
toch wel in orde zijn. Ik knik. „Goed
mevrouw, 'k neem hem. Over drie dagen
het begin van de maand". We lopen weer
naar beneden, trap, overloop, trap. Vlug
ger dan straks, maar dat komt zeker om
dat we naar beneden gaan. We zwijgen
alle twee. „Tot donderdag dan", ze sluit
de deur, ik heb een kamer.
Zoveel behoef ik niet mee te nemen.
Tweemaal op de fiets heen en weer met
een koffer. Die spullen van mezelf maken
de kamer ineens plezieriger. Het bed ligt
prima. Dat raam lijkt nog steeds klein,
maar de zon, het zit zéker aan de zon
zijde. Een eenpits gasstel. Koffie kan ik
best zetten.
De eerste avond wordt de ruimte lang
zaam al vertrouwd. Van mijn hospita
merk ik niet veel. Éénmaal heeft ze me
gevraagd of ik misschien iets nodig had.
Ze vindt de kamer kaal, maar dat moet
ik helemaal zelf weten, zegt ze.
Een maand later leerde ik het meisje
kennen. Ze werkt op kantoor. Woont ook
op kamers. Een kop koffie in een restau
rant, de bioscoop, waar kun je alleen
zijn? Het is niet voortdurend zomer en
tien graden vorst is me toch een beetje té
veel. Die avond gaat -e mee naar boven
Trap, overloop, trap. Koffie kan ze beter
zetten dan ik; terwijl ze praat luister ik
zonder eigenlijk precies te horen wat ze
zegt. Een uur later gaat ze weg en wan
neer ik terug kom brandt het licht op de
overloop Mevrouw wacht me op. Wat
ziet ze er vaal uit, valt me nu ineens op
Ze is kwaad en lelijk. Zegt kwade, lelijke
dingen, spuugt gif en venijn. „Dat het nu
voor eens en voor altijd afgelopen moet
zijn. Ik moet niet denken de sfeer in huis
te kunnen verpesten Geen narigheid met
,c«sïIk! Bstljnfïl rV
Dit is een open brief aan jullie en ge-
ljjksoortigen of geestverwanten. Een open
brief en ik daag jullie uit 'm te publi
ceren.
Op een goede (of kwade) dag kregen
jullie van de baas een hele pagina om
je éénmaal in de veertien dagen in uit te
leven. Na veertien dagen „burgerlijk" ge
doe van inbraakjes, ongevallen en gouden
bruidsparen eindelijk heerlijk freewhee
len op een maagdelijk stuk eigen krant
De psychologen onder de lezers zullen
instemmend geglimlacht hebben: „die
goede oude Opregte gaat toch maar
met z'n tijd mee, eh? Geeft tenminste
de jeugd een kans om zich te uiten!!"
Doch, helaas, de jeugd kwam niet aan
't woord want een schemerige groep we
zenloze kamelenjassen overspoelde het
zindelijk stuk dagblad en begon somber
met halfgesloten vinkenoogjes enge stuk
jes proza en „poëzie" af te scheiden.
Zij gaat gebukt onder het na-oorlog-
se etiket „jongeren" hetgèen men arge
loos zou kunnen associëren met „run
deren". in gedachten dan. Zij strijden te-
Ergens in de zomer
in een grote kooi met apen,
dié daar ter bezichtiging is neergezet,
ligt op een kale tak
een oppasser te slapen,
maar iedereen houdt hem
voor een aap met een pet.
Vroeger was hij 's middags
wel eens uit verveling in de koói blijven stadn.
Later nam hij schuchter
van een goede kennis soms een kleinigheid aan,
zoals een banaan.
(Uit „Versjes van Jaap Fischer")
Van de plaatjes van zanger-student Jaap Fischer die in het vorige Zwart
op Wit-nummer door Henny uit de groef werden gehaald zijn de teksten
in boekvorm verschenen. De Rotterdamse uitgever Ad. Donker maakte er,
onder de bescheiden titel „Versjes van Jaap Fischer", een bijzonder leuk boekje
van, waarbij Otto Dicke voor de illustraties zorgt. Het bewees ons dat de
nostalgieke, geestige Jaap Fischer zich niet alleen goed laat horen, maar zich
met evenveel plezier laat lezen.
meisjes op de kamer. Je verpest mijn
naam, weet ik veel wat jullie daar boven
allemaal uitspoken. Dat je zo nu en dan
een vriend op bezoek krijgt is nog tot
daaraan toe".
Bovendien laat ik 's avonds té lang het
licht branden.
„Ze handelde, als op een veiling", weet
ik nu zeker, „met koffie en televisie".
Voor zeventig gulden in de maand koop
je geen vrijheid. Deze maand zal ik hier
moeten blijven, dan gaan we het opnieuw
proberen
gen massamensen en burgerlijkheid maar
zijn zelf massa, want „jongeren" kent
geen enkelvoud.
Een va.i onze beste mensenkenners,
Toon Hermans, beschreef deze Don Qui-
chottesoort eens met versregels die wél
rijmen:
't zijn van die truienartisten
zij hebben een baard opgespaard
zij zingen toujours une chanson triste
en heel onze waereid is noir.
pourquoi? pourquoi?
Ja, waarom? Zeker niet alle Haarlem
se jongemensen vallen onder jullie eti
ket. Natuurlijk, bij het gedeelte dat jul
lie vertegenwoordigen, loopt de onge
rijmde kolder van die dichteres in-de-
moeilijke-leeftijd als warme olie in een
zeer oor. Maar er zijn no„ /at gewone,
frisse jongemensen. die beslist NIET ge
loven dat het leven zinloos is, ofzo. Kom
nou! Je kunt ze zien gaan, a.s. maan
dagochtend zo tussen zeven en negen
op de fiets en in de bussen. Nog een
beetje katterig en slaperig gaan ze naar
hun dagelijks werk. 't Moet voor jullie
een afstotelijke aanblik opleveren, die in
en in burgerlijke colonne met hun brood
trommeltjes, shagdozen en thermosflessen
lauwe koffie. Dan zijn er zelfs nog, die
na hun dagtaak een avondschool bezoe
ken of een bijbaantje hebben. Dat is
wel het summum van burgerlijkheid, eh?
Maar dit zijn duizenden jonge Haarlem
mers die 's avonds moe in bed rollen
en Godzijdank geen oog hebben voor grie
zelig drukwerk over atoombommen, do
de soldaten en rottende lijken. Maar
ZIJ zijn wel de pijlers waar de hele
burgerlijke Haarlemse economie op rust.
Wat ik met dit hele betoog bedoel,
beste redactie is het volgende. Wij ac
ceptaren jullie als een tijdsverschijnsel,
net zoals we beklemde figuren moeten
aanvaarden als Appel, Vinkenoog, Sand-
berg en tal van andere commerciële
grapjassen. Maar wij willen daarnaast
graag onze eigen rustige en burgerlijke
levenssfeer behouden a.u.b. beslist zon
der verwrongen beelden, wilde schilde
rijen en beangstigend knotse toneel- en
literatuurexplosies.
Eén van jullie profeten heeft eens ge
zegd „je rotzooit maar wat an!" Goed,
goed. dat doen jullie dan maar. Maak
't niet te griezelig en te fatalistisch, daar
liggen de brave burgers maar wakker
van. Edoch, eist niet de gehele kostelij
ke pagina op voor het op papier kled
deren van de extreme gedachten. Als
jullie nu eens spontaan een kwart ge
deelte afstonden aan ons, jullie rivalen-
de burgerlijke jongemensen van Haar
lem. Mij dunkt, dan ontstaat er even
wicht.
Een sportieve strijd tussen twee mar
kante groepen van Haarlems jonge le
ven. Vechtend op de toetsen van het ge
niepig schrijfmachientje voor het gigan
tisch forum van H.D.-lezers. Dat brengt
kopij in de bus, mensen!
In jullie eerste nummer (15-ll-'62)
vroegen jullie om critiek en suggesties
Welnu, ziehier. Beschouw dit als de eerste
bijdrage voor de (indien jullie de toege
worpen handschoen vangen) eerste af
levering van de rubriek der Brave Be
schouwende Burgers of zoiets. Een ru-
Krelis: 8 Mien, heb je nog een bakkie
voor me?
Mien: Ik zal het effe voor ie halen.
Krelis: Wat zeg je nou; ik ken je he-
legaar niet verstaan door dat rotding.
Zet 'm es wat zachter.
Mien: Ik zei, dat ik effe een bakkie
voor je zou halen.
Krelis: Oh. Zet maar weer an.
Enige uren later.
Omroepster: Dames en heren; dit is
het einde van deze uitzending. Ik wens
U goede nacht en welterusten.
Krelis: Nou ik vond er weer geen
klap (bedoeld is hier: barst) an. Wat
een waardeloos programma.
Deze en andere uitspraken, die getuigen
van een uitzonderlijk grote woordkeus,
kan men in vele Nederlandse huiska
mers horen na afloop van een televi-
sieuitzending. Nu zult U zich misschien
afvragen: „Waar wil hij naar toe?"
Misschien vindt U, dat bovenstaande
dialoog thuishoort in de voederbak
van een pro Deo-werkende psycholoog.
Of u vindt dat Krelis en Mien, althans
hun papieren woorden, moeten worden
verscheurd.
Het is echter alleen mijn bedoeling aan
te tonen, dat Krelis en Mien, de ver
persoonlijking van Vele Nederlanders,
een ideaal hebben, dat zij noch kennen
noch onder woorden weten te brengen.
Het is duidelijk, dat zij in bovenstaand
„uit de realiteit gegrepen" voorbeeld
het duistere ideaal hebben dat Betere
Programma's heet. Het is slechts op
merkelijk. dat zij volstrekt niet wetenn
hoe die er dan wel uit moeten zien.
Zij -gaan-misschien eens in de zoveel tijd
naar de bioscoop, zien daar een of an
dere film. die het predikaat „amuse
ment" draagt door de sentimentele zoe
tigheid die er afdruipt, en menen, dat
„hun" film, die volgens het filmkan
toor geladen is van romantiek, erotiek
en dramatiek, model zou moeten staan
voor ieder televisieprogramma.
Een Deens filosoof heeft een omschrij
ving gegeven van het begrip idealist
Volgens hem is het iemand, die al zijn
handelingen en gedachten richt op het
bereiken van dat. voor hem, belang
rijkste doel: zijn ideaal. Om een ideaal
te kunnen verwezenlijken, moet men
dat ideaal kennen. Deze gevolgtrekking
is haast kinderlijk eenvoudig, maar
toch kennen Mien en Krelis hun ideaal
niet, kunnen het niet definiëren, laat
staan omschrijven. Toch menen ze zich
het te kunnen permitteren alles -"at de
televisie brengt botweg af te kraken en
beter te eisen!
Misschien wordt het 'angzamerhand
langdradig, alweer iemand die over de
televisie schrijft, maar wat op mijn's
herten grond levd, dat weltme na de
keel, met als gevolg, dat ik het aan
het papier moet toevertrouwen, opdat
ik niet meer te stijf geparst worde en
bovenstaand vergeleken kan worden
met nieuwe wijn die eindelijk tot despon
is uytgebarsten. (Vrij naar Joost van
den Vondel).
Jan van Baarle
briek vol commentaar, humor (iets wat
bij jullie chronisch ontbreekt) en critiek
maar bovenal nuchter, leesbaar en con
structief.
Dus, beste Gerda enz., wees aardig,
schuif een stukje op, dat kan best. Dan
maar een beetje minder spatie en klei
nere foto's van naamloze sigaretten en
treurende meisjes en geef ons een kans.
Uiteraard houden jullie de redactie en
correctie. Onze medewerking is vanzelf
sprekend gratis. Evt. co- en adhesiege-
schriften s.v.p. aan onderstaand voor
lopig redactieadres.
Wij zijn sterk geïnteresseerd in de wij
ze, waarop deze niet mis te verstane
uitdaging bij jullie valt. Tot zolang dan.
Hoi!
J. J. S. BLOKKER Jr.,
Orionweg 70, Haarlem.
Naschrift. De briefschrijver vraagt
om een kans. Een kans om een gedeel
te van de, door de redactie van het
Haarlems Dagblad beschikbaar gestelde
ruimte te vullen met bijdragen var
Haarlemse jongeren die nuchter, lees
baar en constructief schrijven.
Wanneer de heer Blokker in de tijd
die hij gebruikte om zijn brief samen
te stellen, een verhaal, een gedicht, had
geschreven dat zijns inziens de toets dei
kritiek kan doorstaan zou hij hebben ge
merkt dat de redactie van Zwart op Wi'
zijn pennevrucht met vreugde zou heb
ben gepubliceerd.
In 't algemeen zouden wij willen voor
stellen: probeer elkander eruit te schrij
ven. Het is niet zo dat wij bij voorbaai
alle normale inzendingen ter zijde schui
ven. Op het ogenblik zijn de zoekenden
twijfelaars, zich eenzaam voelenden ver
reweg het productiefst.
ot.yi
i riuu idyl bi §jt»X)8fi'30 »V7 -no?uiU a;
I „;>rrmFUr\Xr nou itrijfyrlry
Behalve Nancy Sinatra is ook de Ame
rikaan Paul Peterson deze keer van de
partij. Paul, die binnenkort voor inge
nieur gaat studeren, zingt twee liedjes.
„Little boy sad" en „My dad". Voorlopig
bereikte Peterson op de Amerikaanse
hitparade een tiende plaats.
Of Paul, ook tijdens zijn studie, er met
zingen een zakcentje bij zal verdienen.
is niet bekend. Het lijkt me niet on
waarschijnlijk.
(Colpix CX 12.882).
Chubby Checker met (hoe kan het an
ders) „Limbo Party" een 25 cm LP
(Cameo-Parkway MMCP 516). Een ver
zameling limbo's variërend van Limbo
Rock, Jamaica Farewell tot Bossa
Nova en La Bamba. Met Limbo Rock
Wel slaagt hij er nog in de i.nkse
schuiver te veranderen in een naar
rechts.
De klap waarmee de oude tegen de
tegels slaat is er niet minder hard om
Niet minder hopeloos.
„Het gaat fijn nou, fijn," stamelt hij
naar boven en glimlacht.
Schouder aan schouder zien de samen-
gedromden hoe hij beneden hen, sterft.
Ze zeggen dat hij in de hemel is ge
komen.
vrouwen huilen de zee vol water
eeuwenlang heeft deze geschiedenis
zich herhaald (met reden)
verweg een treiler. een witte belofte
morgen dood zijn
gescheiden van uitspansels zon
een te verre horizon
dagen vullen-nachten wenen
strepen vochtige wangen
tellen op een overnatte ruit
monotoon wachten
bidden dat de oceaan
de oceaan zal blijven
niet stormen, niet wentelen
want een mens blijft mens
en heel. heel ver
staan de opgedroogde schimmen
van vrouwen
vastgenageld aan de belofte
van straks
M. J. S.
als topplaats van de U.S.A. hitparade en
inmiddels in ons land eveneens in de top
tien vertegenwoordigd, staat deze koning
van de twist zijn vijfde gouden plaat te
wachten. Ik geloof dat ook de niet-twis-
ters wel naar deze plaat willen luisteren.
Voor 1 april zou ik willen adviseren de
plaat van Marty Robbin „April fool's
day" te kopen. Op de andere kant
„Devil woman". Weer een vrouw in het
spel. Met dit nummer kwam Marty Rob-
bins op de Nederlandse hit-parade (Del
ta DS 5005).
Van „Shish Kebah" en „St. Louis
Blues" van The Black Albinos zou ik, als
ik in de jury van Top of Flop zat, alleen
maar zeggen: fijn, alleen maar fijn
(Delta DS 1046). Voor de liefhebbers van
trompetmuziek: Charly Tabor met „Blue
Atlantic". Geen onbekende op de Duitse
bestsellerslijst. (Osca 0-1008).
De jaarlijkse populariteitsverkiezing in
een Zweeds muziekblad heeft bewezen,
dat Jerry Williams en zijn begeleiders,
de Violents door de teenermuziekliefheb
bers uit de Noordeuropese landen tot de
meest geliefde artiesten behoren. Jerry
kreeg van de Zweedse meisjes de bij
naam: Casanova Jerry. Inmiddels zijn
deze jongelieden bezig een internationale
carrière op te bouwen. Hun nieuwste
topper: Hello goodbye" (no. 1 in
Zweden en Denemarken) èn „Allez al-
lez" (Sonet T-7531).
Nog niet zo heel lang geleden trad
tenorsaxofonist Zoot Sims voor de zesde
maal in Amsterdam op. Hij behoort in
ons land wel tot de meest bekende tenor
solisten. Eerst star-saxofonist bij de or
kesten van Woody Herman, Benny Good
man, Stan Kenton en Gerry Mulligan
leidt hij de laatste tijd zijn eigen com
bo's. Op Funckler CX 12880 speelt de
37-jarige Jim „Zoot" Sims een Bossa
Nova nummer, tweezijdig: deel 1 en
deel 2.
Ella Fitzgerald met „Desafinado", het
nummer waarmee het Bossa Nova-tijd
perk werd ingeluid. Op de andere kant
zingt de First Lady of Song „Star
dust Bossa Nova" (Verve VV 20108).
Drie namen die er niet om l'egen
Frank Sinatra. Sammy Davis jr en
Dean Martin. Drie grootheden in de
States (en ook hier) op één plaat met
„Me and my shadow" en „Sam's song".
Nog nooit verschenen deze drie in com
binatie. We mogen dus van een evene
ment spreken dat misschien vel een
unicum blijft, ook al zingen ze „We stick
together like glue". Drie topsterren uit
de Amerikaanse showbusiness! (Reprise
RR 27 027).
Tot slot twee singles, die mij wel heel
na aan het hart liggen uit. West-Side-
story een film. die diepe indruk maakte
en waarvan vier songs op de plaat zijn
vastgelegd „Maria" en „Tonight" (CBS
CA 281 123) en „Gee, officer Krupke" en
,1 fee) pretty" (CBS CA 281 124) Weinig
woorden om hieraan toe te voegen. Al
teen maar ontroerd luisteren naar „Ma
ria" en „Tonight". Herinneringen aan
een knappe, indrukwekkende film. Vro
lijk meespringend met „Gee, officer
Krupke" en vingerknippend met „I feel
pretty".
