Franse mijnwerkers zeggen nee
tegen generaal De Gaulle
i/ ii i n o r i if n R m t
<5
Studieloon, dokters
en bouwvakkers
t* t%>
Wrak van de „Faustus"
moet verder zakken
Militairen op Ypenburg
wilden niet eten
Onmiddellijke verlichting van
RHEUMATIEK EN SPIERPIJNEN
Veiling van slavinnen
voor reumafonds
li li k r lm B. SA |1H SI i
„Ombudsman" ook in
Nederland gewenst
neven aan
de redactie
Nog vijf Keniase
studenten ver
lieten Sofia
■Ki m. Wm'W
WOENSDAG 6 MAART 1963
a»:, -
Redelijke eisen
Collecteren op straat
Grote vergissing
Wij laten ons niet als militairen mobiliseren,
voor zover ons bekend is het geen oorlog"
Broertjes zaten een hele
nacht opgesloten
Rapport van de Wiardi
Beekman-Stichting
v ff
y!":r
IsS&Sw <r SI 1*
Vj, v L 1 r s
;:v: .J#.,
k-
Voor de mijn van Condé bij Valen
ciennes in de buurt van de Belgische
grens poseren postende mijnwerkers
goedmoeds voor de persfotografen. In
deze mijn werken anders drieduizend
arbeiders.
(Van' onze reisredacteur W. L. Brugsma)
LENS (Noord-Frankrijk), 6 maart.
In de grijze stadjes tussen de grijze
sintelbergen van Noord-Frankrijk lopen
de mijnwerkers in hun zondagse pakken,
hoewel het woensdag en volstrekt geen
feestdag is. Er wordt dus gestaakt. Wat
er anders aan wielen en kabels en lor
ries draait, is stil gevallen. En voor de
poorten van de mijnen staan de stakers-
posten: socialisten, rooms-katholieken
en communisten. Als men hun vraagt
waarom zij geen, gehoor geven aan het
regeringsbesluit dat hun diensten vor
dert (onder een wet van 1938 die dat
in oorlogstoestand voor belangrijke be
drijven toestaat), zeggen zij: „Voorzover
ons bekend is het geen oorlog".
Ruim honderdduizend mijnwerkers in
Frankrijks grootste steenkoolbassin, daj
van het noorden in het Pas de Calais, en
nog eens een honderdduizend man elders
in Frankrijk, betwisten de legaliteit van
De Gaulles besluit en beschouwen het als
een-inbreuk op het stakingsrecht. Zij heb
ben er dus geen gehoor aan gegeven en
De Gaulle bevindt zich nu in een positie
van een generaal die een oorlog wenst
te voeren, algemene mobilisatie afkondigt,
maar dan merkt dat zijn manschappen
niet komen op draven. Voor een regime
dat zich als sterk en stabiel omschrijft,
is dat niet de leukste positie.
De eisen die de mijnwerkers stellen,
zien er redelijk uit. Zij zegen dat hun
salarissen in de genationaliseerde mijnin
dustrie elf percent ten achter blijven bij
die in de particuliere sector. Vergelijk:
een mijnwerker komt aan gemiddeld
f 480.- per maand, een metaalarbeider aan
f 660.-. En het mag toch wel algemeen
bekend worden verondersteld dat het vak
van mijnwerker geen licht beroep is.
De bleke mannen, die nu een dagje in
het voorjaarszonnetje voor de hekken pos
ten, beklagen zich niet over de zwaarte
van hun beroep, wel over de betaling. Zij
zeggen: „Onze vakbonden hebben de hele
winter onderhandeld ov/er de eis de elf
percent achterstand geleidelijk in te lopen
en voortaan gelijk op te gaan met loons
verhogingen in andere sectoren. De rege
ring heeft ons de gehele winter met be
loften aan het lijntje gehouden omdat het
zo koud was. Wij hebben overuren ge
maakt, nu het lente wordt laat de regering
ons vallen".
Misschien heeft de regering dat toch nog
te vroeg gedaan. De kolenvoorraden in
Frankrijk zijn ten hoogste voldoende voor
een dag of vier. Sommige industrieën val
len reeds stil. Daar staat tegenover dat
twee van de drie stakende vakbonden, de
socialistische en de communistische, geen
weerstandskassen hebben. Zij collecteren
op straat en er wordt gegeven. Alleen de
rooms katholieke bond heeft, naar Neder
lands en Belgisch voorbeeld, wel een ap
peltje voor de dorst.
Maar de Noordfranse mijnwerkers heb
ben een reputatie van grote discipline: zij
staken niet gauw maar zij geven een sta
king ook niet gemakkelijk op. En zij voe
len zich geruggesteund door de haast on
verwachte bijval uit alle hoeken: rooms
katholieke bisschoppen, rechtse intellec
tuelen, andere vakbonden, ook het leidend
mijnpersoneei.
Met het negeren van het vorderingsbe-
sluit en het totale platleggen van de mijn
industrie hebben de mijnwerkers in ieder
geval de eerste ronde gewonnen Dat ver
klaart ook het gebrek aan spanning in de
stakende streek. De republikeinse veilig
heidstroepen en de gendarmerie zijn er
wel, maar zij houden zich gedrukt: men
kan lastig 200.000 burgers wegens desertie
in de gevangenis opsluiten. En de mannen
in de straten en bij de mijnhekken ma
ken grapjes: „Kijken, wie de langste adem
heeft". Alleen de vrouwen kopen zuiniger
in. De slagers merken het.
Een jonge roomskatholieke vakbondslei
der in Lens, het centrum van de staking,
zei tegen mij: „Kijk, dat gebeurt nu wan
neer je de democratie uitschakelt. Het par-
lement staat op sterk water en de ja-broers
om de Gaulle zorgen er wel voor dat hij
niet met de werkelijkheid in aanraking
komt. Die man denkt dus dat alles goed
gaat, weet hij veel. Hij is bezig met de
grandeur van Frankrijk en de eigen kern
macht. En hij heeft dus gezegd dat de
economie net als de intendance van een
leger wel zal volgen. Volgt in dit geval
de politiek. Vergissing. Die intendance
volgt niet. De mijnwerker, die voor 1 15,-
per dag op zijn rug steenkool ligt te hak
ken, heeft een heel verschillende opvatting
van de grandeur van Frankrijk. En als
hij via zijn afgevaardigden in het parle
ment de regering niet meer kan bereiken,
dan trekt hij dadelijk aen de bel. „Goe
dendag meneer, daar ben ik dan. Ik werk
me krom en ik verdien minder dan een
ander. Niets aan te doen? Nou goed, geen
geld geen kolen".
Deze jonge christen-syndicalist en
het is opvallend dat hij en zijn collegae
agressiever praten en handelen dan de
communisten zei: .We moesten wel
een strategisch moment uitzoeken. We
konden kleumend Frankrijk niet in de
kou laten zitten. Maar nu het lente wordt,
slaan wij onze slag. En niet op het po
litie vlak: leest u de stakingsparolen
maar na. Geen woord over de democra
tie. Het gaat alleen over de salarissen.
Maar in haar gevolgen en ergens ook in
zijn bedoelingen is het toch een staking
met politiek karakter. Als meneer Pom
pidou en het Franse patronaat geloven dat
zij ons het stakingsrecht uit de zak kun
nen rollen, terwijl wij bij de televisie
van ontroering om De Gaulle zitten te
wenen, dan vergissen zij zich. Wij heb
ben hier bij het laatste referendum in
grote meerderheid ja gestemd: maar dat
ja betekent niet ja meneer De Gaulle,
gaat uw gang, breng de democratie om
hals, luister naar uw kernbommenwerpers
en niet naar het gekanker van onze huis
vrouwen".-,. I
Buiten zakte de avond over de zwarte
mijnstaketsels en in de schemerige strai
ten stonden een paar van de tweehon
derdduizend mannen in zondagse pakken,
die nu eens neen tegen De Gaulle had
den gezegd. Een transistorradio verklaar
de dat de Franse regering wel bereid
was met de mijnwerkers te praten. De
mannen zagen er glimlachend en zelf
verzekerd uit. Achter de ramen van een
kazerne zaten de gendarmes een kaartje
te leggen: zij hebben voorlopig uitgaans
verbod.
DE ZANDZUIGERS „Sliedrecht" en
„Haringvliet" zijn in de monding van de
Nieuwe Waterweg begonnen aan de twee
de fase van de operatie-Faustus. Het doel
is het in 1952 gezonken schip naar een gro
tere diepte te brengen. Het 150 meter lan
ge wrak ligt nu op ruim dertien meter
beneden N.A.P. De steeds grotere tonna
ge van de schepen maakt het noodzake
lijk de vaargeul te verbreden. De „Faus
tus" moet daarvoor naar een diepte van
ruim 17 meter gebracht worden. Pas over
vier tot acht weken kan worden gezegd
of het werk van de twee zuigers resul
taat heeft. Voor dit omvangrijke werk is
voorlopig een miljoen gulden uitgetrokken.
Mammoetschepen als de „Frisia" van
80.000 ton, die geregeld de Europoort moet
binnenvaren, beschikt over een vaargeul
tot 150 meter breedte. Door het wrak van
de „Faustus" die dwars in de Waterweg
ligt met de bovenkant naar zee. een meter
of vier te laten zakken kan de vaargeul
tot 300 a 400 meter worden verbreed. Er
zal in ploegen continu worden gewerkt.
Om de scheepvaart te laten doorgaan, zijn
allerlei maatregelen genomen. Het werk
staat los van de plannen voor een nieuwe
monding, die voor de Europoort moet
worden aangelegd.
Op de vliegbasis Ypenburg hebben
enkele tientallen militairen van de lucht
machtstaf geweigerd de avondmaaltijd te
gebruiken. Op het menu stonden kerrie-
s~ p, rijst met goulash en een sinaasappel.
Omdat ze dat niet lustten vroegen de mili
tairen een broodmaaltijd of rijstebrij. De
dienstplichtigen hebben wel de sinaas
appel opgegeten. Volgens de luchtmacht
voorlichtingsdienst was het eten van goede
kwaliteit.
Enkele dienstplichtigen die dienen bij de
luchtmachtstaf is de avondpermissie ont
nomen nadat ze geweigerd hadden de eet
zaal te verlaten.
Advertentie
Werkt uitermate actief in op de haard van de pijn
ter verlichting van rheumatiek, zenuwpijnen, spit, ischias en stijfheid
"VTiets werkt sneller, niets werkt aan-
1 v genamer, ter verlichting van pijn,
dan een behandeling met Algesal-bal-
sem. Het enige middel, dat het diaethyl-
amino-salicylaat in een speciale emulsie
met hoog doordringingsvermogen bevat
(U.S. Patent n° 2596674) dringt Algesal
direct door in het weefsel, de ge
wrichtsbanden en de spieren tot aan de
haard van de pijn, waar een onmid
dellijke verlichting ontstaat. Overtuigt
Uzelf van dit buitengewone doordrin-
gingsvermogen wanneer U Algesal
uitwrijft, zult U merken, dat deze aan
vankelijk kleurloze wonderbalsem meer
en meer melkwit wordt en volledig in de
poriën verdwijnt (in plaats van een
oppervlakkige warmtesensatie op de huid
te veroorzaken), teneinde diep in te
werken op de pijnlijke weefsels.
Nog beter de pijnstillende werking
van Algesal "doorstraalt" weefsel en
spieren tot in de gewrichten, zodanig
dat een duurzaam gevoel van ver
lichting en welzijn in de plaats komt
van pijn of stijfheid. Maar, vergeet
niet Pijn slaat altijd onverwacht
toe Zorgt er dus voor thuis altijd
een tube Algesal bij de hand te
hebben.
Max Tailleur zal zaterdag: 23 maart in
een warenhuis in Amsterdam zes dames,
gekleed in gewaden uit de oudheid en ge
kluisterd met kettingen, bij opbod als sla
vinnen verkopen.
Hij zal voor deze gelegenheid relaties
uitnodigen die het zich kunnen veroorlo
ven een goede prijs voor een slavin te
betalen. Het reumafonds, waarvoor Max
Tailleur zich inspant, zal ermee gebaat
zijn dat er hoge prijzen worden betaald
want de opbrengst van de slavinnenver-
koop komt dit fonds ten goede.
Na een gezamenlijk^jiner en filmbezoek
zullen de lopers met nun echtgenote en
de „slavinnen" de dag besluiten in de
„Doofpot" die vrijdagavond wordt her
opend.
Wegens ziekte van Max Tailleur hij
heeft operaties ondergaan en vele weken
in het ziekenhuis doorgebracht was dit
etablissement sedert juli van het vorige
jaar vrijwel voortdurend gesloten. Max
Tailleur, die na zijn operaties 21 pond
lichter is geworden, voelt zich in zoverre
hersteld, dat hij vol goede moed weer
gaat optreden.
Hans en Karei van Ooyen, die een
nacht in een loods opgesloten hebben
gezeten, zijn weer thuis. Men was er
al van overtuigd geweest, dat de jon
gens door het ijs waren gezakt.
Er zijn de laatste week geen zaken ge
weest, die geleid hebben tot een stroom
van commentaren. De rede van prof. We-
melsfelder is uitvoerig besproken, de re
clame-televisie is nu ook wel van alle kan
ten belicht. Opmerkelijk is wel geweest
een stuk, dat door prof. dr. J. E. Andries-
sen in het weekblad voor de civitas acade
mica van de Amsterdamse Universiteit
over het studieloon is geschreven.
„Het studieloon kan bijdragen tot de
zo hoog noodzakelijke democratisering van
het wetenschappelijk onderwijs. Er valt een
studierendementsverbetering van te ver
wachten".
Aldus de professor, die meent dat men
via twee wegen tot die rendementsver
betering kan komen:
„Via het stimuleren van de studie voor
diegenen, die ondanks beurzen en renteloze
voorschotten daaraan nog niet toekomen
en via het koppelen van het studieloon aan
het volbrengen van een programma binnen
redelijke tijd."
De professor zou het studieloon op
3000 willen zien gesteld.
Het DEVENTER DAGBLAD meent, dat
men de kant van het studieloon wel móét
opgaan.
„Het zal, is het morgen niet dan over
morgen, de kant van het studieloon wel
uitgaan. Al zal niet iedereen het met vol
maakt ongemengde vreugde accepteren,
dat nu ook al de student via zijn staats-
bezoldiging zoiets als employé, zoiets als
ambtenaar wordt; iemand die binnen een zo
kort mogelijke tijd een bepaald rende
ment moet afwerpen en die, wanneer hij
faalt, dan maar de laan uitmoet. Doch
wat wil men? De tijd van Klikspaans
ongebreidelde studentenvrijheid is voorbij,
die van het extreme andere uiterste is ken
nelijk aangebroken Efficiency in plaats
van vrijheid! Maar: arme ouders van wel
eer, die er soms letterlijk krom voor
hebben gelegen om hun kinderen iets te
laten worden. Zij waren te vroeg gebo
ren
In MEDISCH CONTACT wordt hulde ge
bracht aan de huisarts, die deze winter
een nog zwaarder taak heeft dan anders.
„Het zijn de artsen die de patiënt aan
huis bezoeken, die de strenge winter het
meest aan den lijve hebben gevoeld Het
staat wel vast, dat door velen van hen
hard gezwoegd is moeten worden om de
patiënten de hulp te geven die zij nodig
hadden. Wie steeds achter een bureau zit
of altijd in een goed verwarmd ziekenhuis
werkt, kan zich nauwelijks meer een voor
stelling maken, rvat het betekent met laar
zen en een schop gewapend bij nacht en
ontij er op uit te moeten trekken met
het lang niet altijd denkbeeldig vooruit
zicht misschien te zullen blijven x-ken m
een sneeuwstorm!"
Niet alleen de huisartsen hebben het
goed kunnen merken dat het winter is.
Het geldt ook voor de bouwvakkers, die
lang niet hebben kunnen werken. Zoals be
kend zal nu het werken op zaterdag door
de bouwvakarbeiders niet belastingvrij
kunnen geschieden.
„Een gemiste kans" meent hett ALGE
MEEN DAGBLAD, dat er op wijst dat
het van de werknemersorganisaties al een
hele stap was zich niet principieel tegen
ghet werken op zaterdag te verklaren.
„Waarom stelt de -egering van haar
kant nu ook niet een gebaar? Zou het echt
zo bar onrechtvaardig zijn geweest als
voor het overwerk der bouwvakkers geen
belasting werd ingehouden? Denken de mi
nisters in hun argumentatie niet nóg socia
ler, nóg rechtvaardiger dan vakbondsbe
stuurders en Kamerleden? Is dit denken
niet een tikje overdreven? Stelt de rege
ring nu inderdaad dat de woningnood
volksvijand nummer één is, te bestrijden
met alle denkbare middelen? Als dat zo is,
hoe kan de regering dan bouwvakkers ver
gelijken met chauffeurs, mijnwerkers en
anderen, die ook uit noodzaak hebben moe
ten overwerken? Elke nood is nog geen
woningnood, nog geen volksvijand num
mer één."
BURGERRECHT oefent in dit verband
felle kritiek op de werknemersorganisaties.
„De werknemersorganisaties in het bouw
bedrijf hebben nu al aangekondigd dat hun
leden in de zomermaanden niet langer
mogen werken dan 45 uur per week. Dit
hadden de „uitgevroren" bouwvakkers ge
vraagd omdat zij zich in deze onver
wacht lange en dure winter in de schulden
moeten steken om warm en doorvoed te
blijven. We laten de sociale verworvenhe
den niet aantasten" aldus de bestuurders.
Dat het belang van het Nederlandse volk
met zijn woningnood de vakbondsbestuur
ders een zorg is, was bekend. Dat zi]
ook het echte belang van hun leden uit
het oog kunnen verliezen is in deze ab
solute vorm nieuw. Trouw tot in de dood
aan de sociale verworvenheden. En there
will always be a vakbondsbestuurder, die
van niet tot iets is geworden en zichzelve
niet meer kent."
DE BOERDERIJ maakt melding van
het volgende voorval:
„Op een recente vergadering van de
Coöp. Zuivelbank had juist een van de
boerenvoormannen een donderrede gehou
den tegen het margarine-kapitaal toen een
van de aanwezige boeren tijdens de aan
geboden lunch naar voren stapte. Hij de
poneerde zijn boterham bij de spreker op
tafel; er zat margarine op. De boeren
voormannen trakteerden hun eigen mensen
dus op margarine in plaats van roombo
ter. En dat in de zuivelbank."
En tot slot een stukje uit DE LINIE,
dat een wat luchtiger beeld geeft van Euro
problemen dan gebruikelijk is:
„Een Franse firma „Comoda" stuurde
vanuit Parijs aan zijn Nederlandstalige
klanten in België het onderstaande schrij
ven. We mogen er een sympathieke po
ging in zien tot het smeden van een ge
meenschappelijke Eurotaai.
Mijnheer,
Wij sfellen ten toon in het Internatio
naal Meubelsalon te Brussel en zouden er
prijs op stellen u onze verzameling
voor te stellen in de stand COMODA no.
650, Palais nr. 6. Als enige Franse voor-
beenger gespecialiced in woonkamers, pro
duceren zij het ogenblick ongeveer 3000
eetkamers per maand. Onze specialiteit
en het sukses van onze modellen die de
Franse hoevanigheden omvatten (inteen-
nerinbare meubels, bewerking in Polyes
ter) mosten het U, moglich maken ze ge-
makkchijk te verkopen. Aan onze klanten
in België alle aaneformaliteiten ti verma-
jen, evenals dize van dedoanering en le
vering, beschikken zij over en bureau en
een opslagplaats te la LOUVIERE: de heer
MALIN-70, rue Hamoir-Tel 247-73. Dit bu
reau houdt zich bezig met de envoer, het
opslaan, de levering en het herstellen der
meubels door ons gernacht. Wij danken
U bij voorbaat voor Uw bezoch aan onne
stand, nr. 650 en bitten U, mijnheerl onse
welgemeende greoten te willen aanvaar
den. (Nij randen onze leersz an njet al-
lein en massa mar ooch en bloc stand
nr. 650 ti besochen)."
Uit het onderzoek dat de Amsterdamse
kinderpolitie heeft ingesteld naar aanlei
ding van de „nachtelijke escapade" van
twee broertjes van zes en acht jaar is ge
bleken dat de jongens de gehele nacht in
een schuur opgesloten hebben gezeten. Zij
waren inplaats van naar school naar het
ijs gegaan waarbij zij terechtgekomen
waren in eer loods van de fa. De Vries
Lentch in de nabijheid van het Noord
hollands kanaal. Toen de laatste werkman
de loods afsloot zaten de jongens nog bin-
r.en. Zij slaagden er niet in de deuren te
openen
Het is gewenst, in analogie met de „om
budsman" in de Scandinavische landen, in
Nederland één instelling in het leven te
roepen waaraan de individuele burger
klachten en grieven kan richten ais hy
meent dat een overheidsorgaan hem on
recht heeft aangedaan. Deze gedachte is
neergelegd in een rapport dat een com
missie van de Dr. Wiardi Beekman Stich
ting over dit onderwerp heeft uitgebracht.
De commissie denkt aan een commis
saris-generaal voor bezwaren, wiens be
voegdheden duidelijk omschreven moeten
zijn, maar die anderzijds in staat en ver
plicht is aan elke klacht, die hij niet on
gegrond vindt, althans enig gevolg te
geven.
De commissie verklaart dat de invloed
van de overheidsorganen op het leven van
de individuele burger in ons land sinds
enkele tientallen jaren kwalitatief en
kwantitatief sterk is toegenomen. Deze ont
wikkeling is niet zonder gevaren voor de
rechtszekerheid en de gerechtigheid, zo
meent de commissie. De enkeling, die niet
uitstekend de weg weet in onze maat
schappij, zal vaak niet kunnen overzien of
een uitvoerend overheidsapparaat in om
vang en macht vergroot de kans op tekort
komingen in het functioneren van het ap
paraat. Tekortkomingen, waarop het
rechtsbewustzijn van de Nederlander,
waarin het gelijkheidsbeginsel sterk leeft,
steeds gevoeliger reageert. In ons land
bestaat geen adres waar men kan infor
meren naar de juistheid van een beslissing
van een overheidsorgaan en naar de weg
waarlangs een onjuiste beslissing kan wor
den ongedaan gemaakt, aldus de commissie
die bestond uit mr. G. E Langemeijer. prof
mr. dr. G. van den Bergh, mr. A. Blom,
prof. mr H. Drion, prof. mr. J. van der
Hoeven, mr F. J. Kranenburg, J. H. Scheps
en mr. W. G. Verkruisen.
Uitgewezen jeugd-ambassadeur. Publika-
ties betreffende de uitwijzing van de 17-
jarige „ruil-student" Maarten Abeln uit
Michigan, geeft mij aanleiding tot de vol
gende opmerkingen. Het programma
„Youth for Understanding" beoogt inder
daad het versterken van de vriendschaps
banden tussen Nederlandse en Amerikaan
se jongeren. Een geestelijk kontakt vraagt
uiteraard geen voorgeschreven regels.
Wanneer inmiddels uit Amerika .binnenge
komen brieven aantonen, dat Maarten
zich vele vrienden verworven heeft en een
enkele maanden geleder in Michigan op
genomen geluidsband de jeugdige „am
bassadeur" laat zeggen, hoe prettig hij
zich in z'n nieuwe omgeving voelt, dan
kunnen we gevoeglijk aannemen, dat hij
volledig aan z'n opdracht heeft voldaan.
Maarten zette z'n oren en ogen wijd open.
Hij was er om te leren en om „af te
reageren". Hij vocht met de materie, die
hem vreemd voorkwam en moest wel
eens ervaren, dat bepaalde vormen van
het Amerikaanse „perfektionisme" wei
nig ruimte meer overlaten aan de men
selijke fantasie. De logische, maar niet
onaanvechtbare kritieken van de Twent
se jongeling werden gepubliceerd in de
jongerenrubriek van het Handelsblad en
gaven veel stof tot diskussie. Overigens:
alleen met oprechtheid en niet met een
zoetsappige houding kan men begrip voor
elkaar krijgen. Wat kan men anders ver
wachten van een in dit geval zeer
gevoelige natuur?
Mrs. Rachel Andresen, de Amerikaanse
leidster van het uitwisselingsprogramma,
heeft Maarten persoonlijk uitgekozen voor
een kontingent van 50 scholieren uit vele
honderden kandidaten en beslist niet op
grond van minder goede kwaliteiten! Dat
Maarten bij z'n vertrek naar Michigan te
horen kreeg, dat nog geen onderdak voor
hem was gevonden en dat hij na een
kortstondig verblijf bij een familie in
Royal Oak z'n kamer moest afstaan aan
een gehuwde zoon, die kwam inwonen,
heeft weinig te maken met het gebrek
aan „aanpassingsvermogen", dat hém ten
onrechte in de schoenen wordt geschoven.
Nadat mrs. Andresen haar ontevreden
heid over de gepubliceerde stukjes aan
Maarten kenbaar had gemaakt, heeft hij
haar z'n spijt betuigd en zij hebben elkaar
als „moeder en zoon" de hand gedrukt.
Nadien heeft hij niet meer geschreven.
Desondanks heeft mrs. Andresen kort daar
op de jongen telefonisch „op staande
voet" weggezonden, zonder de ouders in
te lichten!
Dat bovendien de heer F. J. Barens in
z'n funktie van voorzitter van het in Ne
derland gevestigde comité, bij herhaling
heeft verklaard zich volkomen met de
handelwijze van mrs. Andresen te kun
nen verenigen zonder positieve feiten te
kunnen noemen van Maarten's „misdra
gingen" die als hoofdmotief voor de
terugzending worden aangevoerd be
wijst wel, hoezeer de leiding zelf met het
begrip „waardig ambassadeurschap" in
de knoop zit!
Dit getuigt ook een Amerikaans zaken
man, die dezer dagen mevrouw Abeln
zn spijt uitdrukte over het gebeuren en
haar verzekerde, „dat niet alle Amerika
nen zo bekrompen en kortzichtig zijn.
Dat Maarten Abeln niet is ingegaan op
een poging van de N.C.R.V. om een vraag
gesprek met de heer Barens te hebben
voor de T.V., is z'n goed recht. Tenslotte:
dit ongewilde avontuur kost de knaap een
verloren schooljaar!
ERIK W. BOSDIJK.
Veilig verkeer: Nog maar nauwelijks is
de sneeuw wat van de wegen of de kinde
ren komen weer met hun rolschaatsen
voor de dag. Dat echter ouders zo dom zijn
dergelijk speelgoed hetwelk het beste vol
doet op asfaltwegen aan kinderen te ge
ven is al vreemd, maar dat de politie geen
totaal verbod van het op straat rijden maakt
is nog vreemder. Eenmaal een waarschu
wing in de krant en blijft men niet op
de trottoirs dan op diverse plaatsen enkele
stuks in beslag nemen en dit gevaarlijke
spelletje is zo afgelopen Een goed aanpak
ken is het halve werk.
MEVR. TEN BERGHE
Haarlem.
Naschrift: Wij zijn niet zo happig
op politiële maatregelen tegen kinderen,
zoals in beslag nemen enzovoort. Een ver
bod van rolschaatsen op de rijweg bestaat
uiteraard en dient in het belang van de
kinderen zelf streng gehandhaafd te wor
den, maar ook de politie zelf zal liever
niet altijd de rol van boeman spelen door
kinderen hun speelgoed te ontnemen. Dat
is namelijk uit kinderlijk oogpunt een héél
naar ding. En dat ouders hun kinderen
rolschaatsen geven lijkt ons ook niet zo
vreemd, want wat moet er anders met al
die rolschaatsbanen' (Red.)
Gisteren zijn weer Afrikaanse studenten
uit Bulgarije op Schiphol aangekomen Dit
maal waren het vijf studenten, afkomstig
uit Kenya, die niet langer in Bulgarije
wilden studeren Hun verblijf in Bulgarije
had vijf maanden geduurd De vijf stu
denten zijn evenals de negen die zondag
aankwamen, tijdelijk in het internationaal
studentencentrum „De Drommedaris" in
Enkhuizen ondergebracht De mogelijkheid
tot inschrijving aan een universiteit zal
vooral afhangen van hun vooropleiding
