j Muiterij op het Vrouwenschip
Eén horloge, twee prijzen
Gordijnlanden zijn „in" als
vakantieoorden voor snobs
Tante Patent en buurman Bezig
l
PANDA EN DE BEWOGEN BEWEGER
m
fe* 'ff*
CHEFAROX
door Hen riek Binder
Auto's voor Russen
via een omweg
Maagklachten?
DINSDAG 12 MAART 1963
9
Ons i
ai
-
sa®
„Consumentengids" signaleert
weer enkele wonderlijke zaken
Reisbureau HetOosten
doet goede zaken
wj,
'5?
;'-3
v>
j V
mmm
78)
Nicol wist, waarom George een
dag van tevoren uit zijn cel gegaan
was. Als hij in Kaapstad van boord
ging, zou hij in elk geval gezocht
worden. In Kaapstad was een Britse
ambtenaar van de Kroon, en er wa
ren weinig hoekjes, waar iemand zich
verbergen kon. Wanneer George tij
dens het oponthoud in Kaapstad zou
vluchten, zou de kapitein wel alles
in het werk moeterl stellen om hem
weer te pakken te krijgen.
Het was dus beter, direct open
kaart met de kapitein te spelen. Dan
bestond er nog een kans, dat hij een
oogje zou dichtdoen.
Een kwartier later stond hij al voor
Aitken, die zich juist aan het scheren
was.
„Kapitein", zei hij „als een gevan-
gene een dag voor Kaapstad uit zijn
cel verdwijnt en hij is aan boord niet
meer te vinden, geldt hij dan als
E iemand die in volle zee over boord
E gesprongen is?"
„Loop naar de duivel!" brulde de
kapitein.
Nicol kromp even ineen, en stond
j| het volgende ogenblik alweer buiten.
Zo gemakkelijk had hij zich de over-
winning niet voorgesteld. Hij riep
E vier man. Voor de kapitein aan dek
verscheen, moest het schip doorzocht
zijn. Hij vertelde de vier mannen,
waar het om ging.
„Jullie twee nemen het achterschip
van boven tot onder, en jullie daar
zoekt midscheeps. Het voorschip neem
ik voor mijn rekening".
Nicol liep onmiddellijk naar de boeg-
kast. Natuurlijk was George in deze
kast. Nicol zag onmiddellijk, aan de
manier waarop de rommel erop lag,
i dat de kast geopend was geweest.
Hij trappelde enkele malen omzich-
tig op het deksel en verwijderde zich
I toen weer.
Toen hij boven kwam, stond de
kapitein aan dek. Hoe het ook was,
hij moest erheen. De melding, die
Jf hij nu moest maken, was behoorlijk
I gevaarlijk. Als kapitein Aitken nog
1 hetzelfde humeur had als daarstraks
en hij merkte dat hij tegen hem
E loog, dan was het gebeurd met Geor-
ge. Daarom ging hij alleen maar voor
1 Aitken in de houding staan en zei
geen woord.
Het beviel Aitken dat hij hem niet
1 voorloog. Hij bracht, kort groetend.
1 een vinger aan zijn muts, draaide
zich om en liep weg. George was ge-
red.
Met een flinke bries in de zeilen
was de „Julian" de volgende morgen
E voor Kaapstad aangekomen, He4 rate-
1 len van de ankerkettingen in de
kluisgaten had het hele schip gewekt.
H Kapitein Aitken wis heel tevreden,
dat hij zijn voorlaatste reisdoel zo
prachtig op tijd bereikt had.
Ondanks de verwarring, die de eer-
i ste uren met zich meebrachten, ver-
li gat John Nicol zijn beschermeling
niet.
„Als men al een misdadiger wordt
door andere misdadigers te helpen
vluchten, dacht John Nicol, dan dient
men het ook helemaal te zijn
Hij droeg een kleine wastobbe met
warm water naar beneden, zette die
op een kist, legde er zeep en hand-
doek naast, opende de klep op een
kier en riep: „Warm water voor was-
sen en scheren!"
Weer werd de klep geopend. Deze
1 keer van binnen uit.
„Ik heb nog een verzoek, botte-
1 lier. Ik vervuil helemaal in mijn
i smerige kleren. Zoudt u niet mijn gro-
i te koffer naar beneden kunnen laten
E brengen. Die staat nog in mijn hut."
„Daar staat hij niet meer. Hij staat
al een hele tijd in het voorste vracht-
ruim. Miss Knotherwell en ik hebben
i hem daarheen gebracht. Maar ik kan
hem hier wel neerzetten, dat kunt u
i er uitnemen wat u nodig hebt."
Even later sleepte Nicol er de met
i zeehondenvel overtrokken hutkoffer
heen.
„Nog een vraag, bottelier: als ie-
mand naar Kaapstad komt, waar lo-
geert hij dan in het algemeen?"
Nicol dacht even na Toen zei hij
1 ,Niet in de herberg „King George"
want daar zal kapitein Aitken waar-
schijnlijk gaan eten Als de man het
mij zelf zou vragen, zou ik hem aan-
raden, in „De Prins van Oranje" zijn
intrek te nemen."
Toen sloot hij zorgvuldig de ruimte
af, zodat de vluchteling niet verrast
kon worden, terwijl hij zich waste en
omkleedde.
De kapiteinssloep bracht Aitken
spoedig daarna aan land. Hij had een
groot aantal bezoeken af te leggen en
veel onderhandelingen te voeren. Het
kon wel avond worden voor hij aan
boord terugkeerde. Al spoedig kwa
men ook de eerste gasten en scheeps-
handelaars in barkassen en bootjes
langszij de „Julian" liggen. Ambtena
ren van de havenautoriteiten klauter
den langs de valreep omhoog en Ni
col wist er niets beters op, dan de
meisjes benedendeks op te sluiten.
Want er kwamen steeds meer nieu
we bezoekers aan boord. Toen Nicol
later weer in de boeg terugkeerde,
om zijn beschermeling eten te bren
gen, stond er een heer in donkerrode
jas, blauw vest, witte leren broek,
sneeuwwitte, zijden kousen en elegan
te glanzende lakschoenen. De heer was
volkomen gladgeschoren en droeg een
pruik, zoals ook de edellieden van
West-Londen wel droegen. Onder zijn
jas flitste een degen, en zijn zwart-zij-
den steek was met een kostbare veer
opgesierd.
Nicol moest even diep adem halen.
Nu pas begreep hij de liefde van mrs.
Barnley voor zo'n man.
„Bottelier", zei George, „ik geef u
mijn erewoord, dat ik als vrijwillig ge
vangene naar Port Jackson zal gaan.
Als alles goed gaat, zal ik er nog
voor u aankomen. Ik zal proberen met
een snelzeiler mee te komen. Ik zal
met Maud Barnley trouwen en Port
Jackson nooit meer verlaten. Ook daar
op geef ik u mijn woord Maar ik wil
nog meer zeggen, want ik kan moei
lijk verlangen, dat u op het woord
van een man als George Nunham
vertrouwen zult: Ik zweer het bij het
welzijn van mijn kind." Nicol knikte
„Ik wens u alle mogelijk geluk toe bij
de reis. Nu u er zo anders uitziet, kun
nen we rustig aan dek gaan. Er lopen
nu zoveel mensen in uniform rond.
dat het nie' opvalt."
Nicol ging hem voor door de gang
die naar de trap van het achterschip
leidde. Ze kwamen verscheidene ma
trozen tegen, maar geen enkele her
kende George
Ze hielden hem voor een aanzien
lijk persoon uit de stad, sprongen in
de houding en grepen naar zijn kof
fer, die de elegante heer vreemd ge
noeg zelf droeg. De koffer was hee!
zwaar. Lil had er ook nog alle mooie,
blinkende dingen uit Maud's koffer
ingepakt, met een briefje erbij'
„Maud wil ze niet meer zien."
De matrozen droegen de koffei om
laag. in de sloep. George volgde hen
langzaam met afgemeten passen
„Roeit u me zo snel mogelijk aan
land", zei hij met afgewend gezicht
Even later stond hij alleen op de
oever. Daarginds lag de „Julian" met
Maud. Lil, Susan, Grace en de kleine
George zijn kind.
Hier stond George Nunham. die
Gill's nachtelijke droomraad had op
gevolgd en zich niet overgaf aan het
noodlot.
Hij wist niet, dat dokter Holborn uit
he raam van zijn hut keek en hem
niet uit het oog verloor.
George had nauwelijks twintig stap
pen op de oever gedaan toen er een
man op hem toekwam.
„Mag ik mijnheer zijn koffer dra
gen?" vroeg hij.
George gaf hem da koffer over
„Naar De Prins van Oranje", zei hij
„Zo", zei de man verrast, „mijn
heer behoort dus ook tot het gezel
schap van de hertog van Dunstable?"
George bleef staan. „De hertog van
Dunstable?", vroeg hij „Sinds wan
neer is de hertog in Kaapstad?"
„Hij is met de „Seventrue" meege
komen, eer paar uur geleden. Mor
genochtend vaart de „Seventrue" met
de hertog en de hertogin verder naai
Port Jackson" De man wees op een
lange, slanke viermaster. die ver bui
tengaats voor anker lag.
„Kunt u mij daarheen roeien?"
vroeg George.
(Wordt vervolgd
Amerikaanse familieleden van Russi
sche burgers kunnen voortaan een automo
biel voor levering aan hun familieleden
in Rusland kopen tegen ongeveer de helft
van de normale prijs die in de Sovjet-
Unie geldt en de levering geschiedt on
middellijk. Vooral dit laatste is heel be
langrijk. Gabriel Reiner, directeur van het
Newyorkse reisbureau Cosmos, heeft een
contract getekend met de Sovjet-autori
teiten, waarin is vastgelegd welke schaar
se Russische artikelen gekocht kunnen
worden met Amerikaanse dollars ten be
hoeve van mensen in de Sovjet-Unie. Een
Russische Moskwitsj-wagen kan op deze
manier voor onmiddellijke levering ge
kocht worden voor 1395 dollars (plm.
5000), dat is ongeveer de helft van de
2500 roebel die een Moskwitsj de normale
Russische afnemer kost. En voor een ge
wone burger is de wachttijd voor een
Moskwitsj minstens twee jaar. De Russen
met familieleden in Amerika zijn er ech
ter wat de onderdelen betreft niet beter
aan toe dan hun andere landgenoten. On
derdelen voor auto's zijn in de Sovjet-
Unie ook schaars, maar de Amerikaanse
familieleden kunnen wel voor dollars
banden voor hun verre verwanten ko
pen. Buitenlanders hebben in de Sovjet-
Unie reeds lang het voorrecht, tegen harde
valuta goederen te kunnen kopen die on
middellijk geleverd werden. De nieuwe re
geling geeft de Sovjet-Unie wat meer bui
tenlandse deviezen voor het aankopen van
buitenlandse machines.
Tot de andere produkten die familie
leden kunnen kopen behoren motorrijwie
len, scooters, fietsen, televisietoestellen,
banden, bandrecorders, piano's, stofzui
gers, naaimachines en koelkasten. (A.P.)
Onder het opschrift „Wonderlijk" signaleert de Consumentengids in zijn
maartnummer de volgende raadselachtige zaken:
„In het Kerstnummer van de KRO-gids
„lazen wij een advertentie van Keurkoop
„N.V. te Rotterdam, waarin een volauto
matisch Lanciadatumhorloge van 139.
„werd aangeboden voor 97,20. Bovendien
„werd bij inlevering van een oud horloge
„nog eens 15,korting geboden. Het
„aankoopbedrag mocht desgewenst in
„maximaal 9 termijnen worden betaald. In
„een ander radioblad, „Vrije Geluiden"
„van de VPRO, eveneens in het Kerst
nummer, troffen we een andere horloge-
„advertentie, ditmaal afkomstig van Super
„Shop, Rotterdam. Hoewel deze anders
„was opgesteld, werden bij nauwkeurige
„lezing dezelfde bijzonderheden vermeld,
„terwij! het erbij afgebeelde horloge ook
„opvallend geleek op dat uit de eerste ad
vertentie. De naamsaanduiding ontbrak
„ditmaal echter op de wijzerplaat en de
„prijs die contant betaald moest worden
„bedroeg 59,75. Volgens de tekst van de
„advertentie bleef de merknaam onver
meld, omdat de normale verkoopprijs
40,— hoger zou liggen; op het horloge
„zelf zou de merknaam echter normaal
,zijn aangebracht."
„Deze beide advertenties wekten onze
„nieuwsgierigheid. Zou het hier inderdaad
„om hetzelfde horloge gaan, dat men langs
„verschillende verkoopwegen voor zo sterk
„uiteenlopende prijzen aan de man trachtte
„te brengen?"
„We bestelden beide: het Lancia horloge
„voor 97,20 (we leverden geen oud hor-
„loge in) bij Keurkoop N.V. te Rotterdam,
„het horloge waarvan het merk vooralsnog
„niet bekend was voor 59,75 bij Super
„Shop te Rotterdam."
„Als eerste bracht de post ons de zen-
„ding van Keurkoop, verpakt in een ronde
„bus. Het horloge zelf bevond zich in een
„zwart/wit plastic etui, waarop aan de
„buitenzijde vermeld stond: Lancia U-102
139,Garantiebewijs en girostortings-
bewijzen voor de termijnbetalingen waren
„erbij gevoegd."
„Tot zover dus alles zoals volgens de
„advertentie verwacht mocht worden. De
„sensatie kwam pas bij de tweede zending,
„toen de post het pakje van Super Shop
„kwam afleveren en ons precies dezelfde
„bus offreerde als waarmee enkele dagen
„eerder Keurkoop ons had verblijd De bus
„was zelfs op precies dezelfde wijze met
„precies hetzelfde plakband afgesloten.
„Ook de inhoud bleek gelijk. Hetzelfde
„zwart/wit plastic etui, waarop ook weer:
„Lancia U-102 139.— vermeld stond en
„hetzelfde horloge. De toezending geschied-
„de in dit geval echter onder rembours,
„waarbij 0,90 kosten in rekening werden
„gebracht, dus in totaal f 60,65. Het garan
tiebewijs ontbrak in dit geval, maar zou
„volgens de advertentie na 14 dagen wor-
„den nagezonden. In feite gebeurde dit
„eerst na zes weken nadat er schriftelijk
„om was verzocht. Het briefje dat het ga
rantiebewijs begeleidde, was van Keur-
„koop, als afzender was Super Shop ver
meld."
„Dit alles maakt duidelijk de indruk dat
„eenzelfde firma, zij het onder verschillen
de benamingen, eenzelfde artikel op ver
schillende wijzen aan de man brengt. Men
„tracht blijkbaar zowel de kopers te van-
„gen die bereid zijn tegen de honderd gul
den voor een horloge te betalen, als die
genen die er niet meer dan 60,voor
„over hebben."
„Maar als voor één en hetzelfde horloge
„zo uiteenlopende prijzen gevraagd kunnen
„worden dan is toch blijkbaar zelfs de
„laagste prijs nog lonend. We kunnen ons
„tenminste niet voorstellen, dat men bij
„verkoop via „Super Shop" op zijn aanbie
ding van 59,75 toelegt. En, al wordt op
„deze wijze een nog zo beperkte winst ge
maakt, bij verkoop via „Keurkoop" ligt
„de winst bij inlevering van een oud hor-
„loge 21,55 hoger en zonder inlevering
„van een oud horloge zelfs f 36,55."
„Daar wij de indruk hebben, dat beide
firma's nogal „nauw samenwerken", komt
„het ons voor, dat mén zo in ieder geval
„toch tot een aardig gemiddelde komt!"
„We legden", aldus nog altijd de Consu
mentengids, „onze concept publikatie voor
„aan Keurkoop en aan Super Shop en ont
gingen een reactie van Super Shop. Hierin
„werd uiteengezet, dat men wilde onder
hoeken „of het publiek bereid was, tegen
„de in de advertentie genoemde condities
„een goed horloge, dat echter merkloos is,
„in voldoende hoeveelheden te bestellen".
„Zo ja, dan zou men zo'n horloge in grote
„hoeveelheden laten aanmaken om tegen
„een lage prijs te kunnen inkopen. Op het
„thans tegen deze lage prijs verkochte
„merkhorloge zou men verlies lijden."
„Deze verklaring, „aldus besluit de Con
sumentengids", bevredigt ons niet erg.
„Als men inderdaad de markt voor een
„merkloos horloge wil onderzoeken, moet
„men in de advertentie niet nadrukkelijk
„met een merkhorloge schermen. Het
„marktonderzoek" is dan niet bruikbaar."
»mcf i
HET WORDT in het welvarende West-Duitsland steeds moeilijker anderen
voorbij te streven op materialistisch gebied. Nu de Bondsrepubliek op elke
vijfduizend inwoners een miljonair telt, loopt een Duitse amateurjager op groot
wild alle kans, dat hij diep in de Afrikaanse wildernis .zijn buurman tegenkomt.
De kop van een Afrikaanse leeuw of de tand van een Indische olifant maken in
het land van het Wirtschaftswunder' weinig indruk meer op iemands gasten.
Daarom zoeken Westduitse nieuwe rijken nu naar jachtgronden, waar het
minder druk is en die imposanter statussymbolen heioven.
DE LAATSTE TIJD zij i zij begonnen,
achter het IJzeren Gordijn op communis
tisch wild te jagen. Tsjechoslowakije was
het eerste land. dat hierin een kans be
speurde om zijn harde valuta te vermeer
deren Polen, Roemenië en Hongarije volg
den.
Maar volgens de heer Folke Kindier von
Knobloch, eigenaar van het „Reisbureau
Het Oosten" in Keulen, is de verre, tussen
communistisch China en de Sovjet-Unie
gelegen Aziatische satelliet Mongolië be
slist het nieuwste snufje.
„Ik behoef er niet eens voor te adver
teren," zegt Von Knobloch, die de vorige
herfst in samenwerking met een reisbu
reau te New York zijn eerste reis naar
Mongolië heef', georganiseerd.
„Er zijn altijd Duitse jagers, die jacht
trofeeën willen hebben uit landen, waar
niemand anders is geweest en er is niets,
dat hun meei voldoening verschaft dan te
kunnen zeggen: „Deze vliegende eekhoorn
heb ik in Mongolië geschoten. Ze zijn nog
niet lang genoeg rijk geweest."
„Ik heb ook al geprobeerd, jachtpartijen
in de Siberische toendra's te organiseren,
maar dat gebied is voor westerlingen nog
steeds verboden terrein," klaagt Von
Knobloch, wijzend op een grote kaart van
de Sovjet-Unie. waarop de streken, waar
men reeds kan reizen, met vlaggetjes zijn
aangegeven.
DE JAGERS vormen overigens slechts
een gedeelte va- Knoblochs klanten. Voor
het grootste dee! bestaan zijn zaken, die
zich op de landen van het Sovjetblok con
centreren, uit het organiseren van vakan
tiereizen naar de Sovjet-Unie en in het
bijzonder naar de goedkope Bulgaarse
badplaatsen aan de Zwarte Zee. Hij meent,
dat Bulgarije grote aantrekkelijkheid heeft
voor de snobistische Duitse toerist uit de
middenstand.
De 29-jarige Von Knobloch is zich gaan
interesseren voor reizen achter het IJze
ren Gordijn omdat hij er zelf niet van
houdt, „over de mensen te struikelen."
„Ik ben graag in een land, waar ik niet
al teveel toeristen tegenkom," zegt hij.
„Persoonlijk houd ik het meest van Al
banië." In 1961 organiseerde hij de eerste
reis van journalisten uit het westen naar
Albanië. Hij is bekend geworden als een
van de weinigen in het westen, die weten
Een deel van de kudde witte kan
goeroes die erepresident Sir Erward
Halstrom van de Taronga Parkdieren
tuin in Sydney by .wijze van hobby op
zijn eigen landgoed gejokt heeft. Deze
kangoeroe-albino's zijn uiterst zeldzaam
en komen in het wild vrijwel nooit
voor. De sneeuwwitte „spookkangoe-
roes", waarvan er thans vijftig in Sir
Edward's tuin rondspringen, zijn alle
afstammelingen van een wild exem
plaar dat de oud-dierentuindirecteur
twaalf jaar geleden van vrienden „uit
de bush" cadeau kreeg. Sir Edward
heeft de dieren ook gekruist met wal
labies en walleroos, bijzondere varië
teiten van de gewone kangoeroe en ook
daaruit zijn een aantal albino's voort
gekomen, Het onderhoud van de kudde
kost de heer Hallstrom een klein ver
mogen, maar zijn collectie geldt dan
ook als uniek in de gehele wereld.
Advertentie
voor blijvende verbetering
Vormt een genezende laag op de maagwand
waar de scheuren in het IJzeren Gordijn
zitten.
Rë't was daarom voor Von Knobloch'niets
bijzonders, dat een Amerikaans journalist,
van Bangkok n'SarKéfflVn 'vloog om
langs een omweg van 9.600 km. naar
Mongolië, te komen, omdat 'alleen het bu
reau van Knobloch hem erheen kon helpen.
VON KNOBLOCH, die in Spanje is ge
boren als zoori van een' vooraanstaand
Duits binnenhuisarchitect, is zich voor het
eerst met reizen achter het IJzeren Gor
dijn gaan bezighouden toen hij in dienst
was van een klein reisbureau in Bad Hon-
nef aan de Rijn dicht bij Bonn waar
de Sovjet-ambassade is gevestigd.
„Telkens als iemand een spoorkaartje
voor Moskou wilde hebben wat in die
tijd niet gemakkelijk te krijgen was
kwamen die Russen bij mij. Zo is het be
gonnen."
In 1960 begon hij zijn eigen zaak. Som
mige van zijn klanten hebben moeilijkhe
den gekregen, zpals. een Duits echtpaar,
dat verleden jaar in de Sovjet-Unie is ge
arresteerd op beschuldiging voor de V.S.
te spioneren. Het paar werd later uitge
wisseld tegen een Russische ingenieur, die
in Duitsland gevangen werd gehouden,
eveneens op beschuldiging van spionage.
Onlangs werd een Westduitse student in
Bulgarije gevangen gezet wegens een po
ging om een Öostduits vriendinnetje het
land uit te smokkelen, maar Knobloch, die
ook dit vakantiereisje geleverd had, kreeg
er geen last mee. Op het ogenblik staan
Noord-Vietnam en Noord-Korea bovenaan
op zijn lijst van landen, die nog niet open
gelegd zijn.
„Van de ambassade van Noord-Vietnam
in Oost-Berlijn heb ik vernomen, dat dit
Aziatische land daar de vorige zomer een
reisbureau heeft geopend. Ik heb onmid
dellijk om nadere inlichtingen gevraagd,
maar tot heden geen antwoord gekregen.
Ik heb al een lange lijst van journalisten,
die naar Noord-Vietnam willen en ik zou
graag de eerste zijn, die dit mogelijk
maakte.
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
SWAN FEATURES SYNOICATf
14. Niemand in de zaal zag de voeten van Zuster
Klivia. Niemand behalve tante Patent die vol schrik
zat te kijken. Niemand zag ook de uil. Buurman Be
zig dankte het publiek met een korte buiging en wil
de het podium verlaten om de cellist gelegenheid te
geven, zijn Serenade van Bikini te spelen. Maar toen
hij zich omdraaide om weg te gaan, stiet hij op
Zuster Klivia. „Hij ziet haar..." dacht tante Patent
met een schok. „Hij en ik zijn de enigen die haar
zien Als hij nu maar beleefd tegen hnnr blijft."
„Jij lelijke zwarte windhaan!" schreeuwde Buurman
Bezig. „Jij Groezelige Teenganger! Wat doe je hier?
Ik zal je!" Onthutst luisterde de zaal naar deze
wanordelijke uitbarsting van de zo bekende stadge
noot Buurman Bezig. Ze zagen Zuster Klivia niet.
Ze dachten dat hij tegen de cellist zo te keer ging.
DAARbulderde Buurman Bezig. „Daar, lelijke
Lakdoos!" En zijn vuist schoot uit om Zuster Klivia
te treffen, maar door een wonderlijke werking kwam
die vuist met kracht terecht op het hoofd van de
arme Arthur Kwijlebijl.
COP. HAKEN TOONDE»
56. De commissaris keek Panda met uitpuilende ogen
aan. Zijn kaken werkten. „Jij weer?!" bracht hij er
eindelijk uit, „en waar is die bevroren vriend van je?"
Meneer Zielepopel is niet bevroren, maar verstard,"
antwoordde Panda. „Dat heeft hij altijd als hij bedroefd
is. En nu is die rare bouwmachine.„Juist, daar
wil ik je hebben," viel de politiechef hem in de rede,
„die machine, daar weten jullie meer van, hè? Wat
is dat voor een ding?!" „Het is een roersel," legde
Panda uit, „meneer Zielepopel heeft het gemaakt toen
hij ontroerd was. Of nee, hij was niet écht ontroerd,
maar hij had priklimonade gedronken enne „Hou
het eenvoudig!" riep commissaris Vleesjager dringend,
„ik smeek je, blijf begrijpelijk! Nog tens van voren af
aan. Die machine.wat weet je ervan? Hoe werkt
dat ding?" Maar die uitleg hoefde Panda niet meer
te geven, want het volgende moment kon de commit'
sar is met eigen ogen zien hoe de machine werkt*.
