RADIO VERONICA'S
JOOST DE DRAAYER
JsPu|gat,,
UITWISSELING
STUDENTEN
OPEN BRIEF OVER KINDERZIEL
JOOST,
EEN PSEUDONIEM
OPNIEUW DE LIJFSTRAF?
JOOST OP DE PLAAT
WIE HELPT ANK?
ROB DE NIJS ZINGT ZIJN ZENUWEN OPZIJ
VRIJDAG 2 2 MAART 1963
hardstikke goed waardeloos pedt
pedt waardeloos hardstikke goed
hardstik
pedf
ps pedt
e goed
pedt waardeloos hardstikke goed
hardstikke goed waardeloos pedt
ZWART OP WIT
Pagina voor jongeren.
Redactie: Gerda Hanekroot,
Henny Schoute,
Dirk Nolles,
Lex Muller.
Redactie-adres: Grote Houtstraat 93,
Haarlem.
Joost de Draayer, verzorger van ra
dio Veronica'swaarschijnlijk meest be
luisterde programma „Joost mag het
weten", pseudoniem van een 22-jarige
onder fanmail bedolven student Neder
lands, telt iedere keer weer duizen
den (jeugdige maar ook bejaarde)
luisteraars onder zijn gehoor. Zijn bij
de radio niet alledaags voorkomend
stemgeluid ten spijt riepen lezers van
Muziek Expres hem tot Nederlands
eerste disc-jockey uit. Tijdens een uur
durende opname van een van zijn pro
gramma's liet de in Hilversum geboren
Joost Zwart op Wits redakteur Lex
Muller het hier naast staande weten.
loving. Het is ook niet zo'n gemakkelijk
onderwerp. Toch zou het de moeite waard
zijn een indruk te krijgen van de op
vattingen der jeugdige en misschien ook
oudere lezers. De rubriek Spuigat staat
er voor open.
In geheel Amerika zouden de school
besturen zich zorgen maken over de moei
lijk te regeren leerlingen. In Washington
is een felle discussie gaande over een
suggestie om de lijfstraf weer in te voe
ren op scholen in het district Columbia.
Op een middelbare school in Oklahoma
heeft men een oplossing gevonden die
goed zou werken. Leerlingen die wegens
verregaand wangedrag van de school wor
den gestuurd krijgen nog een laatste kans
op de tekenafdeling. De leraar daar is
toevallig ook worstelcoach. Niemand durft
hem te trotseren. Deze overigens zacht
aardige 36-jarige leraar Montee Hoke zegt
dat ongeveer een tiende van zijn leer
lingen op deze manier bij hem zijn ge
komen. Zij moeten drie keer uit andere
klassen zijn weggestuurd voor hij ze
krijgt.
Soms gebeurt het dat deze jongelui
zich voor kunst gaan interesseren. Ze
worden dan plotseling ook beter in an
dere vakken en verzuimen minder. Hij
behandelt de boosdoeners op dezelfde ma
nier als zijn andere leerlingen. Dat be
tekent dat zij meer vrijheid hebben zich
in de klas te bewegen en zich zelf uit
te drukken in scheppende kunstvormen.
De leraar zegt: „Als een leerling een
paarse koe schildert, vind ik dat best
als hij vindt dat hij een koe zo ziet. In
kunst moet iedereen zich zelf zijn".
Zwart op Wit: „ledereen kent je als
Joost (mag het weten). Mag ik aanne
men dat je ook zo heet?"
Joost de Draayer (even hoofdschud
dend): „Toch niet. Mijn (twee) voorna
men lijken er zelfs in de verste verte
niet op. Maar hoe ik wel heet, mag ni#t
in de krant. Schrijf maar mijn pseudo
niem Joost de Draayer(t).".->
ZoW; „Volgens jeugdige lezers van
veelverkocht teenagerblad Muziek Expres
verdien jij de titel van Nederlands po
pulairste disc-jockey". (Een teken smoort
mijn vraag in de kiem. De microfoon
staat ingeschakeld. Joost spreekt. Plotse
ling schiet me een totaal andere vraag
in de gedachte. Even later.„Schrijf
jij je teksten noot vooruit?"
Joost: „Nee. Alles wat ik zeg spruit re
gelrechtvoort uit mijn fantasie. Geen enkel
zinnetje krabbel ik van te voren op het
papier. Ik begrijp welke vraag nu bij je
opkomt. Je ziet me namelijk steeds iets
opschrijven. Dat zijn de platen die ik
laat draaien. Voor Buma (BUreau voor
Muziek Auteursrecht). Wij zijn hun groot
Een 17-jarige jongeman uit Haarlem
stuurde ons een aanzienlijke hoeveelheid
gedichten ondertekend met de naam
Djègo. Wij zouden graag de werkelijke
naam en het adres van de schrijver we
ten. Blijkbaar voelt niemand er iets voor
te discussiëren over het nut van de ver
ste klanten. Feitelijk kan je radio Veroni
ca dus niet als een piratenzender beti
telen. Piratenschip is dan ook een soort
van eretitel voor ons geworden".
ZoW: „Hoe ben je eigenlijk in dit ty
pisch on-Nederlands beroep (als je het
zo mag noemen) verzeild geraakt?"
Joost: „Zomer '61 kwam ik tot de ont
dekking dat ik door mijn beurs heen was.
Ik had dus hard geld nodig, maar ik
wilde ditmaal eens een behoorlijk be
drag gaan verdienen. Ik dacht aan radio
Veronica, schreef een sollicitatiebrief en
werd als tekstschrijver aangenomen".
ZoW: „Waarom dacht je nu juist aan
Veronica?"
Joost: „Ik kende enkele zoons van de
directeur van Veronica. Zodoende.
ZoW: „En toen.
Joost: „Eerst schreef ik alleen teksten,
ook voor (Veronica's) reklamedoeleinden.
Tussen de bedrijven door maakte ik zo
nu en dan wel eens een paar program
ma's. Onder andere Jukebox. Het was
toen vakantietijd. In september ('61) kreeg
ik mijn eigen zendtijd. In het begin
's middags van 4 tot half 5, sedert mei
1962 verschijnt „Joost mag het weten"
's avonds tussen 7 en 8 in de ether.
ZoW: Bleef je al die tijd trouw de
colleges (Nederlands) aan de vrije uni
versiteit in Amsterdam volgen?"
Joost: „Grotendeels wel. 's Ochtends
zat ik in Amsterdam, 's middags in Hil
versum (waar de studio staat), 's avonds
wijdde ik mij dan aan de studie. Maar
sinds februari van dit jaar vertoef ik
wat meer in de studio en wat minder
in het studielokaal. Ik besteed hedenten-
dage bijzonder veel aandacht aan de
verschillende top tens. Vooral die van
Amerika trekt mijn gespecialiseerde be
langstelling. Woensdagavond draai ik die
top ten van de Verenigde Staten. Mijn
lievelingsprogramma, waar veel tijd in
gaat zitten. (Een hand toont mij Cash
Box, het in Nederland niet te verkrij
gen blad waarin Amerika's actueelste
platen staan vermeld). De meest ver
kochte zwarte schijven in Nederland be
handel ik in het voorlopig Nederlands
platenelftal. (Hij voorvoelt mijn vraag).
Elke disc-jockey draait er 10, ik 11. Van
daar elftal".
ZoW: „Binnenkort legt het vaderland
beslag op je. Wanneer? En in hoeverre
gaat de militaire dienst jouw program
ma's beïnvloeden?"
Joost: „Ik had gedacht in april, maar
tot op heden bereikte mij nog geen op
roep. Het wordt dus later, wanneer weet
ik echter net zo min als jij. In ieder
geval moet ik mij te zijner tijd in Roer
mond melden. Infanterie. Welzijnszorg
had me meer bekoord, ofschoon ik het
ook daar een slappe boel vind.Tja, of
de luisteraars mij gedurende die tijd moe
ten missen. Denk van niet. Neeee, ik
In 1932 is „The Experiment in Inter
national Living" opgericht in Amerika.
Gedurende zijn 30-jarig bestaan is het
uitgegroeid tot een wereldorganisatie
met vertegenwoordigingen in zowel oos
terse als westerse landen. Het doel van
de stichting is mensen van verschillende
nationaliteiten met elkaar in contact te
brengen om het wederzijdse begrip te
bevorderen. Omdat het gezin de basis is
van de maatschappij worden allen, die in
„Experimenf'-verband reizen, onderge
bracht in gezinnen. Uit ervaring is ge
bleken, dat men een ander volk het beste
leert kennen door te leven als behoorde
men ertoe. Door opgenomen te worden
als lid van het gezin heeft de „Experi
menter" de kans om een volkomen
andere cultuur en levenswijze te leren
begrijpen en te respecteren.
Het hele jaar door reizen mensen in
„Experimenf'-verband en worden ook in
Nederland leden ervan ontvangen. De
nadruk valt echter op de zomermaanden.
Ook deze zomer komen „Experiment"-
groepen naar Nederland. In Haarlem
wordt bijvoorbeeld een groepje Ameri
kanen ontvangen, die bestaat uit 10 „col-
lege"-meisjes tussen de 18 en 25 jaar en
drie jongens, die opder leiding staan van
een leidster. Gedurende de maand juli
zullen ze in een gezin verblijven. De eer
ste twee weken in augustus maakt de
groep een reis door de Benelux waarvoor
iedere Amerikaanse gast één lid van het
Nederlandse gezin uitnodigt om op haar
kosten aan deze reis deel te nemen. Dit
als tegenprestatie voor de ondervonden
gastvrijheid.
Driemaal Veronica. Links: de stu
dio (een voormalige kosterswoning
van een gereformeerde kerk), gelegen
aan een smal straatje, ergens in Hil
versum. Alleen de kleine plakkaten
op de ramen zouden de belangstelling
van een voorbijganger kunnen trek
ken. Rechts: Joost met pijp; symbool
van Veronica's nog steeds stijgende
populariteit. Midden boven: het goede
oude trouwe schip Veronica, dobbe
rend buiten de territoriale wateren,
zo ter hoogte van de badplaats Sche-
veningen. Op de boot staat de zender
van radio Veronica die dus de in
houd van de bandjes, opgenomen in
Hilversum, de ether in stuurt.
blijf wel doorgaan. Natuurlijk iets min
der. Ongeveer 2 a 3 X per week. Meer is
trouwens ook niet nodig". (We dwalen
van het onderwerp af, fotograaf De
Boer wil weten hoe de lucht in het kleine
(opname-) vertrekje wordt ververst.
Joost beduidt naar de deur. Gewoon open
zetten bedoelt hij).
ZoW: „En na je diensttijd.
Joost: „Misschien vertrek ik naar
Amerika. Om er reclame-psychologie te
studeren. Radio en t.v.-reclame wel te
verstaan. Aap de universiteit van New
York of zo. Lukt dat niet, dan wordt het
rechten in Nederland. Maar beslist geen
studie Nederlands meer. Die duurt (8
jaar) mij veel te lang".
ZoW: „Dus geen disc-jockey meer?"
Joost: „Nee. Ik wil beslist de recla
me in. Dat is mijn doel. Wat ik mo
menteel (en hij tikt tegen de uitgescha
kelde microfoon) uitvoer, zie ik als een
middel om daar iets in te bereiken."
ZoW: „Het staat dus vast dat „Joost
mag het weten" na de diensttijd zal op
houden te bestaan?"
Joost: „Ach, dat kan je eigenlijk nooit
zo definitief stellen. Vergeet het geld niet.
Bieden ze mij veel, wel dan blijf ik na
tuurlijk".
ZoW: „Het is je ongetwijfeld bekend
dat velen je stem een ietwat merkwaar
dig vinden".
Joost: „Ja, ik heb nu eenmaal een stem
die je helemaal niet op Hilversum hoort.
Desondanks kan ik er zo komen werken.
Aanbiedingen daartoe ontving ik al di
verse malen. Maar ik pieker er niet
over. Hilversum noem ik de omroep van
de oude mannen. Let maar eens op hoe
veel er ieder jaar met pensioen gaan.
Bovendien werken ze daar wat omslach
tig. Mannetje zus, mannetje zo. Iemand,
die per week een half uur durende uit
zending moet verzorgen, zit 7 dagen
boordevol werk. Bij Veronica nemen we
een programma direct op. Geen ellen
lange repetities, geen langdradigevoor-
De groep wordt in Haarlem ontvangen
door de plaatselijke vertegenwoordig
ster, die als taak heeft eventuele moei
lijkheden of problemen tussen de ont
vangende families en de Amerikaanse
gasten op te lossen. Het „Experiment"
zoekt voor deze groep gezinnen in Haar
lem, Bloemendaal en omgeving; gezin
nen, die het niet alleen leuk vinden om
een Amerikaans meisje in huis te nemen,
maar die ook voor het „Experiment"-
idee voelen: de buitenlande gaste in con
tact te brengen met het Nederlandse
volk, onze cultuur en ons land, door
haar in de familie op te nemen.
Alle groepsleden zijn in Amerika ge
selecteerd op twee belangrijke eisen:
1. kan zij zich goed aanpassen in een
vreemd land en in een vreemde familie.
2. is zij een goed vertegenwoordigster
van haar eigen land. (Want zij moet niet
alleen Nederland leren kennen maar ook
de Nederlandse familie een persoonlijker
indruk van het Amerikaanse volk kun
nen geven).
Het „Experiment" is in Nederland
vertegenwoordigd door een bestuur be
staande uit: dr. Ph. H. Fiedeldij Dop
(National Director), mevr. J. Fiedeldij
Dop-Phaff, de heer F. Witkamp, de heer
H. de Leeuw, mevr. G. Visser-Wallast
(Executive Secretary), mej. J. Roos en
mej. I. Cramer. Alle inlichtingen voor
Haarlem, Bloemendaal en omstreken
kunnen worden verkregen bij de plaatse
lijke vertegenwoordigster, mej. I. Cra
mer, Braziliëlaan 15, Overveen. Tel. 50686.
bereidingen, niets. Ineens op de band. Die
dan zo kan worden uitgezonden".
ZoW: „Geen geknip?"
Joost: „Nee, knippen doen we niet. Fou
ten blijven staan. Maar we maken nau
welijks fouten, nietwaar Jurg?" (20-jarige
technicus Jurg knikt instemmend. Gelijk
een machinist bedient hij het instrumen
tenpaneel. Gewoon een kwestie van
mixen: Joosts stem, reclametekst, plaat.
Zonder tussenpauzes. Petje af voor pas
1 jaar in het vak zittende Jurg). „Ik kan
je ook nog vertellen dat ik vooruit niet
eens weet wat ik ga draaien. Ik neem
een stapeltje platen (die wij gratis van
de betrokken grammofoonplatenmaat
schappijen toegestuurd krijgen) mee het
hokje in en dan groeit het programma
verder van zelf wel."
ZoW: „Het valt me op dat je hier al
leen maar jonge mensen ziet werken".
Joost: „InderdaadAls kwajongens
gaan we (14 man in de studio) hier te
werk. Een kwestie van relax."
ZoW: „Je draait over het algemeen
heel lichte plaatjes. Tophits, twist, Bossa
Nova, etc. Zou je die zelf graag willen
bezitten?"
Joost: „Dat ik ze voor eigen gebruik
zo,u kopen, bedoel je? Nee. Persoonlijk
houd ik meer van Franse chansons, big
band jazz en ook wel klassiek. Maar uit
hoofde van mijn beroep moet ik natuur
lijk wel veel van Cliff Richard (echte
naam Harry Webb), the Blue Diamonds
etc. weten. Je kan het dus zo stellen:
als ik werk heb ik niets tegen dergelijke
plaatjes".
ZoW: „In het begin van onze samen
spraak wilde ik je al vragen of je ooit
een opleiding hebt genoten voor het be
roep disc-jockey? Of bestaat zoiets niet?"
Joost: „Nee, een opleiding heb ik nooit
gehad. In Nederland kan dat trouwens
niet eens. Wel in Amerika. Daar duurt
een opleiding voor disc-jockey 5 jaar.
ZoW: „Talrijke luisteraars (onder wie
mijn persoontje) vragen zich af waarom
je meestal je programma besluit met een
Op de disco-markt verschijnt binnen
kort een nieuw geluid: een plaatje van
Joost de Draayer die samen met radio
Veronica's jeugdige en vlotte omroepster
Tineke zingt: „Hé Joost, hé Tineke". Bei
den geven op de schijf blijk gek op el
kaar te zijn, maar schip Veronica blijft
toch nummer 1. Zoals (waarschijnlijk)
bekend maakte radio Veronica's Fred van
Amstel (verzoekplatenprogramma Juke
box) onlangs al een plaatje.
herinnering aan de zangeres zonder naam.
Heb je daar een bedoeling mee?"
Joost: „Niet bepaald. Ze ligt me simpel
weg niet. Ze heeft eens een plaatje ge
maakt „Rij voorzichtig, denk aan mij".
Eerst hoor je dan een naargeestige klap,
zo'n „total loss-geluid". Vind ik een vrese
lijk slap plaatje. Vandaar mijn opmer
king aan haar adres".
ZoW: „Tot slot een precair onderwerp.
Denk je dat radio Veronica eens uit de
ether zal verdwijnen?"
Joost: „Laat ik daar voorzichtig over
zijn. Tot aan de komende verkiezing ge
beurt er in ieder geval niets. Geen par
tij durft zich de impopulariteit van het
gehele volk op de hals te halen door
Veronica de laan uit te sturen. Komt
straks de PvdA naar voren, dan ziet
het er niet zo best voor ons uit. Vergeet
niet dat de Vara een gloeiende hekel
aan ons heeft. Maar daarnaast brengt een
eventuele erkenning ook bezwaren met
zich mee. Je krijgt dan talrijke voor
schriften, dit mag niet, die woordspeling
kan niet door de beugel. De lol gaat er
dan feitelijk een beetje van af.(We
drukken elkaar de hand, prevelen tot
ziens; wanneer ik Jurg passeer hoor ik
een stukje uit het (openings- en) slui
tingsnummer van „Joost mag het weten",
een gedeelte uit het klassieke pianocon
cert van componist Grieg. Buiten, voor
het gebouw staande, zou je geneigd zijn
radio Veronica een armetierig zaakje te
noemen. Welk een levensgrote vergissing
bega je dan).
Een opmerkelijke en vlijmscherpe
„open brief over de kinderziel" van de
auteur W. F. Hermans (Donkere kamer
van Damocles) troffen wij aan op de
jeugdpagina Eigen Wijs van het Alge
meen Handelsblad. Deze redactie was de
brief tegengekomen in „Vulpes", het of
ficiële orgaan van het Amsterdamse Vos-
sius-gymnasium.
„Vroeger, toen de mens gemiddeld niet
ouder werd dan dertig jaar, was er geen
sprake van bescherming van de kinder
ziel. Men heeft mij indertijd op het gym
nasium niet verteld, dat de schone He
lena twaalf jaar oud was, toen zij door
Paris werd geschaakt, maar dat is de
waarheid. De gevechten, waarvan u de
beschrijving zo moeizaam uit het Grieks
moet vertalen, werden geleverd tussen
jongelieden die- even oud waren als u of
jonger.
„Mannen van vijftig waren toen zeld
zame grijsaards. Thans zijn zij talrijk en
om hun levensruimte niet overbevolkt te
doen raken, dichten zij de vijftienjarigen
een kinderziel toe, welke geschaad zou
kunnen worden door kennis en vermaak
van allerhande soort, die zij liever voor
zichzelf reserveren.
„Merkwaardig is het, dat de vijftien
jarigen zich over het algemeen neerge
legd hebben bij deze stand van zaken.
Zij barsten in lachen uit, wanneer men
hun vertelt dat Constantijn Huygens op
zijn zevende jaar gedichten kon schrij
ven in het Latijn. Zij weten niet dat zij
zichzelf uitlachen en eerder reden heb
ben bittere tranen te storten. Want in
onze dagen begint men Latijn te leren
op een leeftijd, waarop het vermogen tot
het leren van talen goeddeels verdwenen
is, zodat de moderne jeugd zich van haar
twaalfde tot haar achttiende jaar, tijd
die zij anders zou kunnen besteden aan
het schaken van Helena, het werpen van
atoombommen of het lezen van verboden
romans, met zeer gering resultaat toe
legt op studies, die zij in één jaar onder
de knie had kunnen krijgen, in het sta
dium dat zij thans verkwist aan matjes
vlechten en fröbelen.
„De gymnasiast die niets anders is
dan een zeer goede leerling, heeft op zijn
achttiende jaar twee Oude Talen geleerd,
die hij inmiddels nog niet sneller kan le
zen dan b.v. Fries of Deens, wat hij
nooit geleerd heeft; en in zijn moeder
taal geacht wordt drie moderne talen te
kennen, maar kan zich in de desbetref
fende landen niet verstaanbaar maken;
en in zijn moedertaal heeft hij hoofdza
kelijk kennis gemaakt met auteurs die
deze gebruiken op de manier waarop het
niet moet. Enig inzicht in letterkundige
waarden bezit hij nauwelijks, doordat
men er, met het oog op de kinderziel,
op uit is geweest hem te onderwijzen aan
de hand van schrijvers van de tweede of
nog lagere rang. Men leert hem Frans
uit Daudet en René Bazin, in plaats van
uit Diderot of Benjamin Constant; de eni
ge Engelse auteurs die ik op school ge
lezen heb, waren H. G. Wells, die een
slechte stijl schrijft, en een zekere Jan
Hay, die in literair opzicht feitelijk niet
eens bestaat; niemand heeft mij ooit ge
wezen op Samuel Johnson, Jonathan
Swift en Francis Bacon."
Uit eigen initiatief plaatste de geëmi
greerde oom dit advertentietje in Ca
nada's overal gelezen young family
magazine Liberty: (Miss) Ank Schene
Rozenhagenplein 12, Haarlem, The Ne
therlands. Meer niet, want elke le
zerfes) begreep het verder wel; Ank
Schene uit Haarlem wenste te corres
ponderen met 'n leef tij dsgenote (even
tueel -genoot). Inmiddels wachtte op de
hoogte gestelde Ank in haar ouderlijke
woning op een reactie.
Wat zij evenwel geen moment kon be
vroeden, gebeurde: dagelijks leverde
en levert nog de postbode stapels uit
Canada afkomstige brieven af. Ruim
80 aanvragen tot correspondentie kreeg
Ank als antwoord op haar verzoek bin
nen. Zelfs een 34-jarige Canadees richt
te zich tot haar. „Of zij soms een
„meisje" van 30 a 32 jaar voor hem
wist. dieJuist, die er wat voor
voelde met hem een briefwisseling te
beginnen.
Ank beantwoordde vele maar lang niet
alle brieven, kaarten e.d. Voor de rest
(ongeveer 30 stuks) doet ze een be
roep op geïnteresseerden; meisjes of
jongens (leeftijd tussen 14 en 22 jaar)
die al zo lang zitten te vlassen op een
(Canadese) correspondentievriend(in).
Ank woont dus op het Rozenhagenplein
12.
„Ik barst altijd van de zenuwen, maar
zodra ik de eerste regels heb gezongen
voel ik me helemaal op m'n gemak.
Eigenlijk begint het al dagen voor ik
moet optreden. Ik kan nachten niet sla
pen" zegt de 20-jarige zanger Rob de
Nijs. Iemand van wie je dat helemaal
niet zou verwachten, als je hem wel eens
op het televisiescherm hebt gezien in
„Rooster", „Top-of-Flop" of de Rudy
Carell-show. Volkomen ontspannen, zelf
verzekerd en innemend.
Technisch steekt Rob een aardig eind
je boven menige teen-agerzanger uit.
Daarover zijn de kenners van de lichte
muze het wel eens. Het meest waarde
vol!^ bewijs wellicht werd geleverd tij
dens een boottocht bij Rotterdam, die
vorig jaar ter versteviging van de ban
den tussen artiesten en pers werd gege
ven. De eerste prijs een gouden Euro
mast ging naar Rob de Nijs en zijn
begeleiders The Lords. En op die boot
waren artiesten, die toch echt wel wat
muzikale noten konden kraken zoals Con-
ny van den Bosch, Willeke Alberti, Piet
Sybrandy, Seth Gaikema, Ria Valk, Pe
ter Koelewijn (tevens journalist) en de
Fouryo's.
Nederlandse zangers komen in de regel
mij nooit zo aangetrokken. Ze komen
met weinig spectaculaire liedjes op de
platenmarkt. Ze geven slechte imitaties,
ze zijn weinig vindingrijk of hebben een
slechte stem en voordracht. (Hoe ze ooit
tot het maken van platen komen is een
volkomen raadsel).
Rob de Nijs heeft gelukkig een
bijzonder goede stem. Neem bijvoorbeeld
„Zij heette Jenny" Dan hoor je hoe warm
en melodieus, zijn stem is. De andere
kant „Ik wil geen man als ik je bel"
is weer anders. Luchtiger, jongensachti
ger met twist-neigingen.
In de woning van zijn ouders, twee
hoog aan de Amsterdamse Linnaeusstraat
72, vertelt Rob van zijn dagprogram
waaraan hij zich dagelijks onderwerpt.
Het is nogal bezet. Na de h.b.s. ging
Rob naar de Akademie voor Kleinkunst
om een gedegen basis te krijgen, die
voor een optreden noodzakelijk is. Hij
heeft o.a. lessen van Bep Ogterop, Henk
van Ulsen en Eli Blom. Na de school
uren wordt er intensief gerepeteerd met
The Lords; van vijf tot zes danslessen,
van zes tot acht klassiek ballet, daarna
studeren en pianospelen.
Rob treedt niet alleen in Nederland
(ook radio en t.v.) op. In petto zijn shows
in Duitsland, België en Frankrijk. „Al
les is even opwindend", zegt Rob. Het
met hem eens zijn The Lords, die tij
dens dit interview kwamen binnendrup
pelen. The Lords, die zijn begeleiders zijn
sinds zijn start en van wie Rob zegt „ver
geet vooral hen niet": Harry Heeren
(15, drums), Freddy Heeren (16, bas-gui-
taar), Bert de Nijs (17, solo-guitaar) en
Guus Hoekstra (18, slag-guitaar). Ook
deze jongens hebben zich enthousiast op
de lichte muze geworpen en besteden
al hun tijd aan oefenen en optreden.
„Toekomstplannen" Vaag", zegt Rob.
„Maar wat doe je dan als je er als
teen-agerzanger uit ligt". „De kant van
de musical op, daarom heb ik nu mo
dern en klassiek ballet. Nee, ik heb er
geen hard hoofd in. Het zal allemaal wel
lukken. Ze trekken aan alle kanten aan
je", zegt Rob nu, die op 23 juli 1962 in
het Amsterdamse concertgebouw tijdens
een muziekshow werd ontdekt. „Dat was
mijn mooiste optreden!"
De platen van Rob de Nijs en The
Lords: Linda'De liefste die ik ken (Dec-
ca 264/476); Zij heette Jenny/Ik wil geen
man als ik je bel (Decca 264/485); Voor
Sonja doe ik alles/Ritme van de regen
(Decca AT 10003)
HENNY
J
