IJmuider Courant | 1963 | 26 maart 1963 | pagina 9

I Muiterij op het Vrouwenschip I

Vertoningsverbod bedreigt
de betere Italiaanse films

Godsdienstige en religieuze
bezwaren worden bijna regel

BRITTEN GAAN ALVAST EEN
EEUWFEESTJE BOUWEN

Chefarine ,.4"

Tante Patent en buurman Bezig

PANDA EN DE BEWOGEN BEWEGER

4

Ons vervolgverhaal

door Hen riek Binder

Griep? Chefarine „4
doei wonderen!

DINSDAG 26 MAART 1963

9

I 901

Viridiana

I

Protest uit Bonn

,De 4 dagen van Napels

„Rogopag'

Spreekpijp

De weduwe Mussolini

Geharrewar

Muiden laat papklok
niet meer luiden

„VIERT HET JAAR 20007

De vier mjddelen verenigd in Che
farine „4", ieder afzonderlijk al
beroemd, werken te zamen nog
beter en helpen ook vaak dan wan
neer andere middelen falen. Ook
zij, die een gevoelige maag hebben,
kunnen Chefarine „4" gebruiken,
want één bestanddeel dient om de
maag te beschermen.

De hertog geleidde Maud zelf naar
haar plaats, knikte haar vriendelijk
toe en liep toen weer naar zijn plaats
terug. Kapitein Aitken ging opzettelijk
naast haar zitten. Een eindje verder
zat, naast de grechtstafel, eenzaam
dokter Holborn, en aan de andere
kant, rechts en links door een soldaat
bewaakt, George Nunham.

HOOFDSTUK LVII

Het duurde ongeveer een uur, voor
sir Philip kwam.

Van tijd tot tijd stond de hertog op,
en ging een beetje heen en weer lo
pen voor de deur. Op hetzelfde ogen
blik stond dan kapitein Adams, die
als schepen aan de gerechtstafel zag,
eveneens op, om de hertog te bege
leiden.

Hier buiten voor het gebouwtje, was
het aangenaam koel. Vanaf de heu
vel hadden ze een prachtig uitzicht
over de baai en de daarachter gele
gen open zee. Adams vond het zeer
pijnlijk, dat ook de hertog zo lang
moest wachten.

„Ik begrijp sir Philip niet," zei hij.
Maar de hertog was helemaal niet
verwonderd of ongeduldig. Hij scheen
meer te weten dan Adams. „Wacht
maar rustig af," zei hij glimlachend.

Juist toen de gouverneur weer was
gaan zitten, kwam sir Philip, dokter
Moxton en Lil binnen.

Lil maakte een kniebuiging voor
de gouverneur en liep toen naar
Maud. Maud stond op om haar de
hand te geven. Maar Lil omarmde
haar voor de ogen van de hele kolo
nie, zonder een woord te zeggen, en
kuste haar op de mond. Toen ging
ze naar de kapitein.

„Wilt u me een hand geven, kapi
tein Aitken?"

Het was voor het eerst, sinds kapi
tein Aitken de vaste grond van Port
Jackson betreden had, dat hij fijntjes
glimlachte:

„U altijd miss Knotherwell."

Toen stond Lil voor Nicol.

„Ben je erg ongelukkig geweest?"
vroeg ze.

„Ongelukkig? Het liefst zou ik al
les kapotgeslagen hebben."

Intussen had sir Philip zijn witte
rechterspruik opgezet.

Hij liet zijn ogen over de aanwezi
gen gaan.

Daar zat de nederzetting, nieuws
gierig, belust op sensatie, geen graad
beter dan die mensen in Londen, die
dagenlang in de rechtszaal rondhan
gen om hun behoefte aan opwinding
te kunnen bevredigen aan de puinho
pen van gebroken mensenlevens.

Op dat ogenblik, dat Lil Knother
well plaats nam, stond sir Philip op.
Alle aanwezigen volgden zijn voor
beeld.

„God zegene de koning," zei sir
Philip en ging weer zitten.

Ook de aanwezigen gingen zitten.

Sir Philip stond voor de tweede
maal op.

I begroet de gouverneur van Nieuw
I Zuid-Wales, zijn hoogheid de hertog
van Dunstable. Het gerecht is hem
I dankbaar, dat hij de goedheid heeft,
i het proces met zijn aanwezigheid te
j willen vereren." Hij maakte 'n bui-
i ging voor de hertog en ging weer zit-
ten.

i „Ik verzoek de getuigen de rechts-
zaal te verlaten tot het moment van
j hun verhoor." Toen wendde hij zich
j tot de gehele zaal.

„We hebben de aanklacht van de
j scheepsarts dokter Holborn te behan-
j delen. Het is de voortzetting van een
proces, dat zijn hoogheid als rechter
op de „Seventrue" gevoerd heeft. Dok-
ter Holborn verlangde van hem de
terechtstelling van de in Londen ver-
oordeelde en naar de „Seventrue" ge-
i vluchte George Nunham. De hertog
breidde de aanklacht tegen George Nun
i ham nog uit met de volgende punten:
het voeren van een valse naam. het
I wederrechterlijk bekleden van een ko-
I linklijke ambtelijke functie, uitlokking
tot drie muiterijen op de „Lady Ju-
i lian" en vlucht van de „Julian" naar
de „Seventrue" Het procesverbaal van
I zijne hoogheid wordt voorgelezen."
I De toehoorders konden het niet meer
I volgen, zo plotseling werden de ge-
I beurtenissen op de „Julian" door dat
I orocesverbaal duidelijk gemaakt Wat?
Die Nunham zou volkomen onschuldig
1 zijn? Dokter Holborn zelf zou de mui

terij uitgelokt hebben? En was het juist
Nunham geweest, die het complot ont-
dekt had?

„Ik verzoek kapitein Aitken binnen
te laten komen," zei sir Philip,

„Kapitein", zei tvi „al deze gebeur-
tenissen zijn u ir n geheel bekend.
Het gaat nu or bevestiging van
een belangrijk en beslissend punt.
Wanneer stierf matroos Gill?" f

„Tweeëneenhalve maand voor Rio."
„Wanneer vertelde dokter Holborn
u, dat de valse luitenant Smasbury
George Nunham was?"

„Kort voor de landing in Rio." f

„En wanneer hoorde u, dat de ma-
troos Gill de echte Smasbury was?"
„Drieëneenhalve maand na Rio."
„Van wie hoorde u dat?"

„Van miss Knotherwelï."

„Dokter Holborn heeft u dus hele-
maal verzwegen, wie de echte luite-
nant Smasbury was?"

„Jazeker".

„Kapitein," vroeg sir Philip verder, i
klopt het, dat George Nunham met
medeweten en goedvinden van luite- 1
nant Smasbury op de „Lady Julian"
dienst deed.

„Inderdaad," zei Aitken.

„Is het waar, dat dokter Holborn en
Blanche Gown de vrouwen op de „La- j
dy Julian" tot die muiterij hebben
aangezet?" j

„Inderdaad," zei Aitken.

„Was er voor u enige aanleiding,
verdenking te koesteren tegen de val- I
se luitenant Smasbury?"

„Integendeel," zei Aitken, „ik be- j
treurde het, dat ik hem plotseling als I
George Nunham gevangen moest zet-
ten. Ook toen luitenant Smasbury ge- j
storven was, heeft hij diens dienst op j
voorbeeldige wijze waargenomen".

„Ik dank u kapitein, gaat u zitten." j
Sir Philip ging onmiddellijk verder: j
„Ik verzoek, lady Barnley binnen te j
laten komen

Er ging een gemompel door de zaal, j
toen sir Philip de gedeporteerde j
Barnley met de titel ladv aansprak. j
Maud stond voor de rechterstafel.

„Ik maak naar aanleiding van dit
getuigenverhoor het volgende bekend j
aan het gerecht: Lady Barnley is j
door gratiebesluit van zijn majesteit i
de koning vrij geworden, mits ze zich j
verbindt, in Port Jackson te blijven, i
Ik begroet lady Barnley als vrije bur
geres van de kolonie Nieuw-Zuid-Wa-
les. Nu moet ik u dan, lady Barn
ley, enige vragen stellen. Is het waar,
dat de matroos. Gill u al in San Thiago
verteld heeft, dat hij de echte Smas
bury was?"

„Jawel."

„En waneer hebt u dit feit aan
George Nunham verteld?"

;„*n Dag voor Rio toen luitenant
Smasbury al twee maanden dood was.
„Kunt u dat bewijzen?"

„Ja, door miss Knotherwell. Zij was
aanwezig toen ik er voor de eerste
maal met George Nunham over sprak."

„Ik dank u, lady Barnley," zei du
Philip, „neemt u plaats."

De getuige miss Knotherwell," ver
volgde hij onmiddellijk daarop.

„Miss Knotherwell," vroeg sir Phi
lip, „is het waar, dat de matroos
Gill voor zijn dood aan dokter Hol
born heeft meegedeeld, dat de valse
luitenant Smasbury George Nunham
was?"

„Inderdaad."

„Verklaarde dokter Holborn zich be
reid George Nunham in Rio bij zijn
vlucht behulpzaam te zijn?"

„Zeker."

„Wist u al eerder, dat de matroos
Gill de echte luitenant Smasbury wa
„Neen," antwoordde Lil, „ik hield
dokter Holborn voor de echte luite
nant Smasbury"

Sir Philip keek verbaasd naar Hol
born: „Dokter Holborn, is dat waar?"
Dokter Holborn gaf geen antwoord.

„Hebt u nog een vraag te stellen
aan dokter Holborn?" vroeg sir Phi
lip.

„Jazeker," riep Lil. „Herinnert u
het zich niet, dokter Holborn? Het was
die avond, toen u mij een huwelijks
aanzoek deed."

Een gesis en gefluister ging door
de zaal.

Dokter Holborn antwoordde niet
„Miss Knotherwell," vroeg sit Phi
lip verder, „wanneer kwam George
Nunham te weten, dat Gill luitenant
Smasbury was?"

'Wordt vemolod

(Van onze correspondent)

ROME. Met een produktie van
ruim 200 films per jaar, is Italië in
Europa nummer één op filmgebied. En
niet alleen door de hoeveelheid, maar
ook door de kwaliteit blinkt de Italiaan
se filmkunst uit. Het innemen van een
zo hoge plaats brengt naast zeer grote
voordelen ook eigenaardige nadelen
mee. Eén daarvan is de onzekerheid
over het lot juist van bijzonder goede
films.

De doorsneefilm, die alleen maar tijd
passering wil zijn voor de toeschouwer
en een winstobject voor de producer,
ondervindt zelden last. Maar zodra de
film wat meer wil zijn komen de ver
rassingen. De grote ondernemers op
filmgebied doen niets zonder eerst over
leg te hebben gepleegd met enkele ge
wiekste advocaten, die aan hun bedrijf
verbonden zijn.

Voor de filmcriticus in Italië heeft
men „keien" op dit gebied die het
werk beoordeelt van esthetisch en cine
matografisch standpunt, wordt het een
verwarrende zaak om de volgende dag
te vernemen, dat de door hem hoogge
prezen film in beslag werd genomen als
zedekwetsend of als „beledigend voor de
godsdienst van de staat". Het gebeurt
dagelijks: de inkt der lofbetuigingen is
nog niet droog of de film is als ontoe
laatbaar van het witte doek verbannen.

DEZE MAAND WERD „Viridiana" van
Benuel in Milaan in beslag genomen als
beledigend voor de katholieke eredienst.
Het scheen vooral te gaan om een episo
de tegen het einde van de film, wanneer
de vagebonden die Viridiana in haar huis
heeft opgenomen, een festijn aanrichten,
waarbij zij aan tafel zitten op een wijze
die herinneringen oproept aan de wand
schildering van Leonardo da Vinei, het
laatste avondmaal.

De film verdween onmiddellijk in geheel
Italië, maar na een dag of tien bepaalde
de rechtbank in Rome, dat „het gods
dienstig gevoel der massa niet wordt ge
kwetst" en toen mochten we „Viridiana"
weer gaan zien, mits we ouder waren dan
achttien. We hebben namelijk films die
verboden zijn voor toeschouwers beneden
de veertien, andere voor beneden de zes
tien en sedert kort ook voor beneden de
achttien.

Bonn heeft erover gesproken en de Duit
se pers deed zeer verontwaardigd. Waar
om?

De film beschrijft, zich baserend op ge
gevens die verstrekt werden door hen die
bij de feiten betrokken waren, de vier da
gen (28 september tot 1 oktober 1943)
waarin de bevolking van Napels, vrijwel
ongewapend en zonder enige discipline of
organisatie, het hoofd bood aan de Duit
sers die reeds de havenwerken, alle grote
hotels, de universiteitsbibliotheek, de wa
terleiding, c(e gasfabriek enz. hadden ver
nield. Deze feiten zijn moeilijk tegen te
spreken.

De Duitsers, die beseften dat een grote,
strategisch gunstig gelegen havenstad als
Napels een uiterst belangrijke basis zou
worden voor de geallieerden, vernielden
wat zij konden en voerden de weerba
re mannen weg naar Duitsland. De Napo-
litanen kwamen daartegen in verzet en
tenslotte heeft een Duitse generaal zich
moeten overgeven met een groot deel van
zijn manschappen, aan een groep doodge
wone Napolitaanse arbeiders.

De Duitsers protesteren nu omdat er in
de film enkele gevallen van wreedheid,
ook tegenover kinderen, voorkomen. Duit
se soldaten gedragen zich niet zo

Waarschijnlijk is men in Bonn niet volle
dig ingelicht over het gedrag der bezet
tingstroepen onder het nazi-bewind. De
film is bijzonder goed, maar buiten Italië
zal men misschien al die verwarring, dat
geschreeuw, de hysterische opwinding van
al die mensen niet begrijpen. Oorlog in
Napels is nu eenmaal iets anders dan oor
log in laten we zeggen Haarlem. De film
is beslist niet heftiger of wanordelijker
dan de werkelijkheid was.

Deze muis heeft nog een staartje gekre
gen. Eitel Monaco, voorzitter van de bond
der Italiaanse filmproducenten, zou in
Bonn hebben verklaard, dat er „geen anti
Duitse films iri Italië meer zullen worden
gemaakt". Voor wie film nog iets anders
betekent dan alleen negotie, merkt, naar
onze mening terecht, op, dat er nooit anti
Duitse films zijn gemaakt, maar alleen
anti-nazistische" Dat subtiele verschil
ontgaat kennelijk sommige heren in Bonn
Hoge regeringspersonen hebben zelfs hun
lang tevoren geregeld bezoek aan Italië
afgezegd als protest tegen de betrokken
film.

3 M

EEN ANDERE, DOOR en door Italiaan
se film, „De vier dagen van Napels", heeft
de verbolgenheid opgewekt van de rege
ring in Bonn Er kwam een protest van
de Duitse ambassade, het parlement in

BEGIN MAART HADDEN we een film
verrassing in Rome. Sedert ruim een week
draaide in een der voornaamste bioscopen
een film met de zonderlinge naam „Rogo
pag", afkorting van de namen der vier
regisseurs, die precies als in „Boccaccio
'70" elk een episode voor hun rekerfl^
ladden genomen, Alle iCritici haddén
lensfemmfe vSrklSard, 31 !»e zwakite
episode die was van Rossellini („een groot
regisseur onwaardig"), terwijl Pier Paolo
Pasolini met zijn episode „De Smeerkaas"
een opvallend knap stuk werk zou hebben
geleverd.

Het gaat om een kritiek op de toestan
den in het filmbedrijf. De „held" is een
doodarme kerel, die door een regisseur als
figurant wordt gebruikt. Uitgehongerd als
hij is, weet hij tijdens het werk voor de
film een groot stuk brood met smeerkaas
te bemachtigen en eet daar zoveel van
dat hi] sterft aan een maagkramp. In de
film zou hij één der beide moordenaars
hebben moeten uitbeelden, die tezamen
met Christus op Golgotha werden gekrui
sigd. Het tragikomisch gebeuren van de
figurant wordt dus verweven met die krui
sigmgsscene.

Nu Italïë steeds meer „kolossale" ülm
werken aan de markt'brengt met antiek
Romeinse of bijbelse onderwerpen, zijn
kruisigingen in Cinecitta aan de orde van
den dag Pasolini is een dichter, met een
uitgesproken voorliefde voor het meest pri
mitieve onderproletariaat. In ieder geval
hebben zelfs de uitgesproken katholieke
bladen zijn verhaal niet stuitend gevonden
en men begrijpt niet, waarom een door
de censuur reeds goedgekeurde film plot
seling werd in beslag genomen vanwege
de episode „smeerkaas".

IN VENETIë HAD op diezelfde eerste
maart de wereldpremière moeten gaan
van een heel belangrijke film: „Proces in
Verona", een product van De Laurentiis,
onder regie van Carlo Lizzani. Het gaat
om een reconstructie. Naar de schrijver
van het draaiboek, Ugo Pirro, verzekert,
een allernauwkeurigste reconstructie van
het proces, waarbij Mussolini op aan
drang van Hitier de leden van de grote
fascistische raad, die zich op 25 jul 1943
tegen voortzetting van zijn dictatoriaal be-

wind verklaarden, liet ter dood veroorde
len. Onder de slachtoffers was Mussolini's
schoonzoon Galeazzo Ciano, gedurende ve
le jaren Mussolini's minister van Buiten
landse Zaken.

Op het laatste ogenblik heeft de weduwe
van Ciano, Edda Mussolini, die reeds vroe
ger schijnt te hebben geprotesteerd, inbe
slagneming geëist van de film, die „de
waarheid geweld aandoet, de nagedachte
nis van mijn overleden echtgenoot en van
mijn vader in opspraak brengt en uiterst
smartelijk is voor de nog levende nabe
staanden der in Verona gefusileerden".

In verband met die eis, is een Vene-
tiaans rechter naar de bioscoop gegaan,
waar de film zou moeten worden vertoond.
Hij gelastte dat het publiek geen toegang
zou krijgen en dat alleen de rechterlijke
macht van de inhoud van de film kennis
zou nemen, De producer, De Laurentiis
die ter plaatse was, zowel als de regis
seur, hebben zich daartegen verzet. De
film was reeds door de censuur goedge
keurd en dit is naar hun mening voldoen
de. Het einde was, dat de voorstelling niet
door ging en de film in dozen bleef. Voor
de Venetiaanse rechter was daarmee de
kous af.

Er kwam ook een protest van een ex-
consul der fascistische zwarthemdenmili-
tie, Italo Vianini, die volgens de film (de
episode is ontleend aan zijn eigen memoi
res) zou hebben geweigerd een verzoek
om gratie van de vijf fascistenleiders aan
Mussolini over te brengen. Vianini be
weert nu, dat dit niet waar is.

Verder staat te bezien, dat er ook nog
een verzoek tot inbeslagneming zal komen
van de erfgenamen van Roberto Farinac-
ci, een der meest felle fascisten, die vol
gens de film bezwarende verklaringen zou
hebben afgelegd in het getuigenverhoor te
Verona. Over dit alles zal nog lang gekib
beld worden, want de zittingen van „de
bijzondere fascistische rechtbank" werden
steeds gehouden met gesloten deuren en
daar de vonnissen doorgaans van tevoren
reeds waren vastgesteld, volstond de grif
fier met uiterst summiere aantekeningen.

Ook met andere films zijn er nog
juridische verwikkelingen, maar dit
overzicht is wel voldoende om te be
grijpen, dat in Italië een filmcriticus
vooral rechten moet studeren

Geen tabakspijp in moderne vorm
geving, maar een „stemprothese",
geconstrueerd door twee jonge
Russische ingenieurs ten gerieve
van mensen wier stembanden ver
lamd zijn. Het geval wordt als een
pijp in de mond gehouden. Op de
kop zit een drukknopje, dat een
kleine ingebouwde generator in
werking stelt. De generator wekt
een „draaggolf' op met een frequen
tie van 8090 Herz, met behulp
waarvan de gebruiker woorden kan
vormen. Het apparaat wordt gevoed
door oplaadbare miniatuuraccu's.

De gemeenteraad van Muiden heeft
besloten tot afschaffing van de zoge
naamde „papklok", waardoor met een
eeuwenoude traditie wordt gebroken.
Toen het meer dan duizend jaar oude
Muiden nog stadpoorten had werd
iedere avond om negen uur de klok
van de toren geluid als waarschuwing
voor hen die buiten de muren op het
land werkten dat het tijd werd naar
de stad terug te keren omdat de poor
ten dicht gingen. Thuis gekomen at
men een bord gerstepap en dan ging
men ter ruste. Nu de klokkèluider.'de
heer Hassenaar, naar Muiderberg is
vertrokken en de financiële positie
van Muiden zo slecht is dat men op
en aanvullende bijdrage uit het ge
meentefonds is aangewezen, heeft de
gemeenteraad besloten het ambt van
klokkeluider en daarmee het luiden
van de klok af te schaffen.

Een groep optimistische Engelsen heeft
een organisatie gesticht om over 37 jaar
het begin van een nieuwe eeuw te vieren.

„We noemen onszelf de „Vereniging
voor het vieren van het jaar 2.000," zei
de secretaris, de heer John Goodman.
„Een van onze bedoelingen is, te voorko
men dat de wereld aan angot ten gronde
gaat. Al te veel mensen leven in angst.
Te veel pessimisten denken dat de wereld
nooit het jaar 2.000 zal halen of dat er,
als zij blijft bestaan, geen mensen meer
zullen zijn om feest te vieren."

Goodman en zijn medewerkers zijn er
van overtuigd, dat de wereld zichzelf niet
met een kernbom of ander soort super
wapen in de lucht zal laten vliegen. Zij
zijn ervan overtuigd, dat er geen derde
wereldoorlog zal komen en dat er, als zij
zich mochten vergissen, genoeg mensen
zullen overblijven „om de brokken te lij
men."

Zij zijn verder van rhening. dat „de we
reld in het jaar 2.000 een betere, mooiere,
comfortabeler plaats om te leven zal zijn
dan de huidige."

„In de eerste plaats," zei Goodman,
zal de gemiddelde werkweek in 2.000
waarschijnlijk ongeveer 24 uur zijn."

De leden van zijn vereniging zijn van
gevoelen, dat een goed feest behoorlijk
moet worden voorbereid. Daarom begin
nen ze nu alvast en zij zouden graag wil
len, dat alle mensen in de hele wereld,
die aan het feest en misschienook aan
de voorbereidingen wil deelnemen, dit la
ten weten.

Goodman die 34 jaar is, verdient zijn
levensonderhoud met het optreden op kin
derfeesten. „Aanvankelijk wa. ons idee
een soort grap, maar nu is het allemaal
ernst," vertelde hij.

De vereniging streeft naar een feest,
dat „alles in de schaduw zal stellen wat

zelfs de pretlievende Romeinen ooit vöor
elkaar hebben gebracht."

Om maar iets te noemen: de voorgeno
men feestelijkheden zullen tien jdar du
ren.

„We hopen in 1995 te beginnen en het op
te voeren tot een in 2.005 te bereiken hoog
tepunt."

Advertentie

II

V/er middelen in één tablet werken krachtiger
zonder de maag van streek te maken I

4 BEROEMDE GENEESMIDDELEN
IN ÉÉN TABLET

Glazen buisje 20 tabletten f 0.80
Handige stripverpakking 40 tabletten f 1.50
Voordelige flacen 100 tabletten f 3.50

Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp

<3X.

26. „Ik laat het er niet bij zitten!" schreeuwde
Buurman Bezig. „Wat denkt ze wel. die bosviool!
Hij stond op van zijn barkruk en ging Zuster Kli-
via achterna. „O pas toch op, doe dat niet,zuchtte
tante Patent, hem volgend. „Wees toch verstandig,
Buurman Bezig. U kunt immers niets tegen haar
beginnen?" „In de gevangenis hoort ze thuis!" riep
Buurman Bezig grimmig en hij rende langs de hele
etage om de oude dame terug te vinden. Tante
Patent, liep hijgend achter hem aan en probeerde
hem voortdurend te remmen. Maar hij luisterde niet.
„Ha", riep hij eindelijk. „Daar zit ze! Kijk, boven

op het aquarium! Met haar lelijke voeten er in!
Zit je daar, spinnenkop? Ik zal je laten arresteren.
Dit warenhuis is van mij en ik heb het recht je
wegens huisvredebreuk te laten oppakken! Stuif-
zwam! Spoorwegongeluk! Zure Sla-vink!" Zuster
Klivia keek hem zwijgend en nors aan en bleef
onbeweeglijk zitten. DovekoolAzijnpoes! Zenuw
kwaal!" gilde Buurman Bezig. „Schreeuw toch niet
zo hard", zei tante Patent. „Iedereen zal het horen.
En wat moeten ze dan wel denken, Buurman Bezig?
Iedereen denkt dat u zo maar tegen de lucht staat
te praten, want niemand kan haar zien.

68 7M I CO». MAITÏN TOONDE*

68. „Blijf nou kalm, commissaris," zei brigadier
Brakkeput op sussende toon, „dat roersel bestaat heus
alleen maar in uw verbeelding. V moet een kuur doen
met Geestemelker poeders, dan bent u zo weer de
oude!" „Stil, of ik bega een ongeluk," schreeuwde com
missaris Vleesjager. „Zien jullie dan niet dat dat mon
ster steeds dichterbij komt!" „Ja, dat zien we, want
wij zijn ook nog een beetje overspannen," legde de
brigadier uit, „heus, meneer, een rustkuur..." ..Niks te
rustkuren!" riep de politiechef op schrille toon, „de
politie moet handelend optreden als er gevaar dreigt!"
Met deze woorden trok hij zijn pistool en loste een

serie schoten op het naderende roersel, dat zich hier
overigens niets van aantrok. Maar de agenten trokken
zich wel iets aan van het geschiet. „Nu is de maat
vol," zei brigadier Brakkeput verontwaardigd. „Al dat
lawaai en die onrust zijn heel slecht voor ons herstel
Er wordt hier helemaal geen rekening gehouden met
onze overspannen zenuwen." Hij wendde zich tot zijn
collega's en ging voort: „Kom jongens, laten we een
rustiger rusthuis opzoeken." De agenten gaven onmid
dellijk gehoor aan deze oproep En gevolgd door de
tierende commissaris, gingen zij op zoek naar een stil
ler óord.