Muiterij op het Vrouwenschip I
De Australiërs zijn verzot op mooie
meisjes en schoonheidskoninginnetjes
Tante Patent en buurman Bezig
PANDA EN DE BEWOGEN BEWEGER
-ÊSfÉ
11 L
Ons vervolgverhaal
door Henriek Binder
weten zij niet zo precies
m-
m
SIBERISCHE VROUWEN WOEST
OVER IMPORT VAN ONTUCHT
JP
WOENSDAG 27 MAART 1963
Veel concurrentie
Geen geluk
Toeval?
91)
„Een dag voor Rio, door lady
Barnley."
„Ik dank u," zei sir Philip, „gaat
u zitten."
Stuurman Perkins en de gevangene
Blanche Gown werden binnengeroe
pen.
„Stuurman Perkins," vroeg sir Phi
lip, „u was toch aanwezig bij de be
sprekingen, die dokter Hplborn met
de gevangene Blanche Gown voerde,
om de vrouwen van de „Lady Julian"
tot een muiterij aan te zetten?"
Perkins verkeerde in een dodelijke
verlegenheid. Hij was ervan overtuigd,
dat hij nu ook wegens het aanzetten
tot een muiterij zou worden aange
klaagd. Maar hij diende toch de waar
heid te zeggen. „Jazeker," zei hij,
„dokter Holborn heeft met Blanche
Gown de bijzonderheden van de mui
terij besproken en ze door haar aan
de vrouwen doorgegeven."
„Blanche Gown," vroeg sit Philip,
„geeft u toe, dat u dat gedaan hebt?"
Blanche snikte. Ze knikte heftig van
ja.
„Zegt u ja of nee," riep dir Philip.
„Ja," zei ze.
„Stuurman, neemt u weer op de ge
tuigenbank plaats. Blanche Gown
wordt naar buiten gebracht." Sir Phi
lip wendde zich nu tot kapitein Aitken
„Kapitein Aitken, ik heb nu aan u, in
uw kwaliteit als getuige, een vraag
te stellen. In de aanklacht van dokter
Holborn wordt u het verwijt gemaakt,
dat u de hoofdraddraaisters niet be
hoorlijk bestraft hebt Met name
wordt u verweten, dat u de beide
vrouwen niet eenmaal hebt laten
geselen".
Kapitein Aitken stond op: „Als kapi
tein ben ik rechter op mijn schip. Ik
handel dus naar eigen goeddunken.
Zelfs het zeegerecht in Londen kan
me niet voorschrijven, welke straffen
ik op mijn schip moet toepassen. Op
de schepen, waarvan ik het bevel voer
wordt in principe niet gegeseld. Ik
heb in mijn loopbaan, honderden ge
selingen gezien. Maar ik had gedacht,
dat ik op de „Lady Julian" wel buiten
de zweep zou kunnen, en ik betreur
het nu, dat ik indertijd, in een be
grijpelijke opwelling, toch een paar
vrouwen heb laten geselen. Ze hadden
nu eenmaal te zware vergrijpen be-
gaan; dat was tijdens de laatste
muiterij, dat ik dat bevel gaf. Overi
gens zijn de beide raddraaisters in
kwestie zwaarder gestraft dan wan
neer ik ze had laten geselen. Ze heb
ben drie maanden in volledig donker
in de roerkamer gezeten."
„Laat Sarah "Sabolah en Edith Sha-
„Sarah Sabolha", riep sir Philip,
Twee grijsharige, kromgebogen vrou
wen kwam sloffend binnen. Toen ze
voor de rechterstafel stonden, bogen
ze naar alle kanten.
Sarah Sabolha," riep sir Philip,
„wist u, dat de luitenant George Nun-
ham was?" Sarah Sabolah boog, „we
dachten het," zei ze.
„U wist het dus niet precies?",
vroeg sir Philip.
„We dachten het," zei Sarah Sabo
lah.
„Hebt u met hem over de muiterij
gesproken?"
„God nee," zei ze, „we hoorden
toch, dat hij helemaal niet Nunham
was,"
Sir Philip vroeg hetzelfde aan Edith
Sharow.
Maar Edith Sharow keek alleen maar
hulpeloos naar Sarah. De toeschou
wers zwegen gedrukt, toen de beide
vrouwen weggevoerd werden.
„Bottelier John Nicol", vroeg sir
Philip. „Wat kunt u ons over de eerste
muiterij op de „Julian" vertellen?"
„Dat was helemaal geen muiterij,"
zei Nicol, „het was een mislukte po
ging van Nancy Ferrel om de enter
messen uit de wapenkamer in han
den te krijgen. Luitenant Smasbury.
die we als de matroos Gill ken
den. kwam achter die poging."
„Had Nunham enig deel aan die po
ging?"
„Nee," zei Nicol hard en beslist.
„En waarom bent u George Nunham
bij zijn hulp behulpzaam geweest?"
„Ik kon het geen vlucht noemen,
want ik wist dat George Nunham
op erewoord vóór de „Julian" in Port
Jackson zou zijn, om hier op mrs.
Barnley te wachten."
„Ik dank u, bottelier. Neemt u op j
de getuigenbank plaats."
Sir Philip vervolgde:
„Ik moet in opdracht van zijn hoog
heid de hertog het proces, dat op de
„Seventrue" begonnen is, hier in Port
Jackson tot een eind brengen. Wat
zijn hoogheid op de „Seventrue" al
heeft vastgesteld, is nu bewezen:
George Nunham heeft uit volledig an
dere motieven en met medeweten en
goedvinden van de echte luitenant
Smasbury diens plichten overgeno
men. Daarentegen is bewezen, dat de
aanklager zelf de vrouwen op de „Ju
lian" tot een muiterij heeft aangezet.
Pas door zijn raadgevingen werd de
derde muiterij mogelijk gemaakt."
Dokter Holborn stond op. Hij was
doodsbleek, z'n ogen flikkerden, maar
hij wachtte, tot sir Philip hem 't
woord verleende. „Ik weet wat u zult
aanvoeren," zei sir Philip, „u zult
vermoedelijk gaan beweren, dat we j
hier allemaal misdadigers zijn, die het j
recht, waarvan u meent de verdedi-
gei te zijn, willen verkrachten."
„Ik wens mijn aanklacht in Londen
voo" het hof te brengen," riep Holborn.
„Dit recht wordt u onder voorwaar
de toegestaan," zei Sir Philip, „maar
ik zou u toch eerst nog wel een paar
vragen willen stellen. We hebben ge
volg gegeven aan uw aanklacht, deze
tweemaal behandeld, eenmaal voor
zijn hoogheid op de „Seventrue" en
nu hier in Port Jackson. Maar er is
nog een aanklacht tegen u, die we on
middellijk hier moeten behandelen."
Sir Philip wendde zich tot de her
tog: „Mijnheer de gouverneur, het
proces tegen George Nunham heeft
bewezen, dat hij zich vrijwillig op de
„Seventrue" begaf, om voor de „Ju
lian" in Port Jackson te kunnen zijn.
George Nunham is de persoonlijke ge
vangene van uw hoogheid. Ik stel het
proces tegen George Nunham uit en
vraag verlof, het vanmiddag op de
„Seventrue" te mogen voortzetten. De
beklaagde Nunham wordt onder be
waking van twee soldaten aan boord
van de „Seventrue" gebracht".
De hertog knikte.
Nunham werd door de beide solda
ten naar buiten gebracht.
„Dokter Holborn, neemt u op de be
klaagdenbank plaats."
„Ik protesteer nogmaals tegen dit
onwaardig toneel," riep Holborn luid.
Sir Philip leunde achterover in zijn
stoel.
„Dokter Holborn, zoudt u zo vrien
delijk willen zijn, op de beklaagden
bank plaats te nemen?"
„Neen." riep dokter Holborn.
„Dan spijt het me, de kolonie van
een onwaardig schouwspel getuige >te
moeten laten zijn."
Op een wenk van hem grepgp.twee
soldaten dokter Holborn vast en dwon
gen hem, naar de andere kant van
de zaal te gaan.
„Miss Knotherwell, wilt u op de
stoel van de aanklager plaats ne
men?"
„Ongehoord!" riep dokter Holborn,
„de medeplichtige van een misdadi
ger als aanklaagster tegen mij!"
Het werd stil in de zaal. Sir Philip
stond op, zodra Lil op de stoel van
de aanklager had plaatsgenomen, en
allen volgden zijn voorbeeld.
„God zegene de koning." zei hij.
Sir Philip ging weer zitten. De aan
wezigen deden evenzo.
„Miss Knotherwell, wilt u uw aan
klacht naar veren brengen?"
Lil stond op: „Ik beschuldig dokter
Holborn van de moord op de gevan
gene Jack Shennar."
Dokter Holborn sprong op en tracht
te zich los te rukken, toen de beide
soldaten hem beetgrepen. „Een infa
me beschuldiging!" schreeuwde hij.
„Miss Knotherwell, kunt u uw aan
klacht bewijzen?"
Lil stond op.
„Toen ik hoorde, dat Winslow be
schuldigd was van de moord op Jack
Shennar, omdat hij de enige was, die
er belang bij kon hebben was het
mijn vaste overtuiging, dat Winslow
onschuldig was. Ik heb zelf op Jack
Shennar en Winslow gelet, toen ze in
he* huis van de hertog aan het werk
waren. Beiden waren vlijtig, fatsoen
lijke kerels, die door sir Philip op de
weg van zegenrijke arbeid terugge
voerd waren.
(Word! vervolad'
(Van onze correspondent)
SYDNEY. De Australiërs zijn een gemoedelijk volk. Ondanks de spannende
internationale toestanden, zoals de politieke beslommeringen inzake Maleisië,
nemen ze het „gemakkelijk". Zij houden zich liever bezig met het bezoek van
koningin Elizabeth II, die ook koningin van Australië is, en de hertog van Edin-
burg. Australië is een groot land, waarin Nederland 220 keer verloren zou
kunnen gaan. Het is dus geen wonder, dat zo'n vorstelijk bezoek, ondanks alle
pracht en praal, die er mee gepaard gaat zelfs in het eenvoudige, zogenaamde
klasseloze paradijs der arbeiders, zoals de Australiërs hun land graag noemen
eveneens verloren gaat in bijvoorbeeld de pers van Sydney, wanneer het vorstelijk
paar ettelijke honderden mijlen verder in Queensland of het noordelijk terri
torium vertoeft.
IN DE LAATSTE weken wordt Austra
lië op de proef gesteld wat z'n koninklij
ke gevoelens betreft, want nauwelijks heeft
de ene koningin de poorten achter zich
gelaten of een andere „vorstelijke" per
soon treedt binnen. Australië's schoon
heidskoningin Tania Verstak namelijk
heeft haar vleugels uitgeslagen en is naar
Hongkong gevlogen om daar met de uitver
korene haars harten te trouwen, en' prompt
kwam Nederlands schoonheidskoningin
Catharina Lodders binnenvliegen. Zowel
Tania als Rina bezet, een wereldtroon der
schoonheid: Tania als „Miss International"
en Rina als „Miss Wereld".
De parel aan de Zuidzee, zoals het eeu
wenlang vergeten zuidland dikwijls wordt
genoemd, telt vele schoonheidskoningin
nen, en de Australiërs zijn er rondweg
gezegd „gek op". Ze krijgen er nooit ge
noeg van. Het is een soort nationale
trots, maar ze gunnen niettemin óók an-
In Parijs zijn de wedstrijden gehouden
voor de snelste steno-typist(e) ter
wereld. De snelste Frangaises namen
er aan deel, alsook vele buitenlandse
gegadigden. Winnares werd de Pari-
sienne Nicole Hubert, die het verba
zingwekkende resultaat bereikte van
260 woorden per minuut, terwijl zij het
dictaat foutloos uitwerkte. Foto: Nicole
Hubert, wereldkampioene stenografie,
achter haar machine.
deren de eer. Dit was onder andere het
geval met Tania Verstak (die een immi
grantenmeisje uit Hongkong is) en nu
heeft men ook zijn waardering voor de
Haarlemse Rina Lodders niet onder stoe
len en banken gestoken.
Chauvinistische Australiërs die beweren,
dat de mooiste meisjes ter wereld aan de
stranden van Sydney zijn te vinden, heb
ben zich nu met eigen ogen kunnen over
tuigen, dat er ook bij de tegenvoeters lief
lijke schoonheden zijn te bewonderen. Op
de dag van Rina's aankomst op het vlieg
veld van Sydney verscheen het avonddag
blad met de grootste oplaag in Sydney
(The Sun) met een foto van „Miss We
reld", die bijna een hele bladzijde in be
slag nam. Het Australische lezerspubliek
is dol op plaatjes en vooral op foto's van
mooie meisjes. Men kan ze hét hele jaar
door te kust en te keur elke dag in alle
dagbladen vinden. De schoonheidsconcur-
rentie is dus groot.
Rina heeft de naam van Nederland weer
eens in dagbladen gebracht. Na de ge
schiedenis met Westelijk Nieuw Guinea
mag dat gerust eens gebeuren, want de
geboren Australiërs weten eigenlijk niet
helemaal precies waar Nederland ligt. Vol
gens de Sydney Morning Herald, het in
vloedrijkste dagblad van Australië, ligt b.v.
Antwerpen in Nederland.
Sinds de aankomst van de Haarlemse
schone hebben de dagbladen elke dag aan
dacht aan haar besteed. Zij brachten fo
to's van Rina in badcostuum aan het strand
zich voorbereidende op een mode-show,
enz. Natuurlijk publiceerde ook de „Dutch-
Australian Weekly", weekblad voor Neder
landse immigranten in Australië, een foto
van Rina op de voorpagina.
Haar grootste succes bereikte Rina ech
ter, toen de Sunday Mirror, een der be
langrijkste zondagsbladen van Sydney, met
een halve pagina over de Nederlandse uit
kwam en haar daarin liet zeggen, dat ze
„dat hele schoonheidsgedoe haat" en „geen
geluk" heeft gevonden. Zoiets spreekt tot
de harten der eenvoudige Australiërs. Of
het de waarheid is kan natuurlijk alleen
Rina zelf beantwoorden. Tenslotte kwam
zij voor de televisie en, als klap op de
vuurpijl (in de publiciteit), was zij ere-
gaste op een receptie bij de consul-gene
raal der Nederlanden.
Is het toeval of opzet dat Rina's bezoek
samenvalt met een periode van meer
Nederlands nieuws in de Australische pers
en t.v. dan anders in een geheel jaar.
In diezelfde periode bracht de televisie
namelijk een uitzending over Vincent van
Gogh, publiceerde de dagbladpers een be
richt uit Den Haag over de rol, die prin
ses Margriet heeft gespeeld in een operet
te van de studenten aan de Leidse uni
versiteit en kwamen de Hollandse wind
molens „op het tapijt" in een groot op
gemaakt bericht over de uitgifte van
een nieuwe Hollandse postzegel. Dat bo
vendien in deze dagen de Leidse profes
sor J. H. Oort en zijn Groningse collega
A. Blaauw in Australië worden verwacht
ter bijwoning van het congres van de In
ternationale Astronomische unie, heeft
eveneens Nederlands naam een uitverko
ren plaats in de Australische pers ver
leend.
ALSOF DIT alles nog niet genoeg was
om de Nederlanders in het „verre Zuid-
land" een gevoel van voldoening te ge
ven. verscheen de K.L.M. in grote letters
in advertenties van meer dan een halve
pagina, geïllustreerd met een prachtige
foto van het Rijksmuseum. In deze ad
vertentie, die nauwelijks te onderscheiden
viel van het redactionele gedeelte van de
krant, werden 25 redenen opgesomd
waarom Nederland ingelast moet worden
„in je eerstvolgende uitstapje naar Euro
pa per K.L.M.En in die 25 redenen
werden er zestien uitsluitend gewijd aan
Nederland. Zo'n publicatie is opzichzelf
een artikel, dat goud waard is voor Ne
derland. Anders gezegd: Nederland staat
er weer goed op in Australië.
t
Rina voor haar reis
naar het „Verre Zuidland"
Advertentie
Met schitterende plaatjes
van rederijvlaggen!
NIEMEYER GARANDEERT DE KWALITEIT
DE EINDELOZE „witte hel" van
Siberië is nog altijd het voorland voor
de deugnieten in Rusland, net zoals het
dat in de Tsarentijd was. Verbanning
naar de eindeloze vlakten, de spaarza
me boerendorpjes of zelfs de grote ste
den is ook nu geen uitzondering. De
Sovjet-autoriteiten sturen er zowel po
litieke dwarskijkers uls misdadigers en
onverbeterlijke straatslijpers heen.
De „echte" Siberiërs is dat wel eens
een doorn in het oog. Zij vinden het
verre van prettig dat hun gebied nog
altijd in een kwade reuk staat als ver
banningsoord. Maar aan de andere kant
is Siberië zo groot, dat de ballingen en
de autochtone bevolking elkaar bepaald
niet voor de voeten lopen en dus
had men er maar vrede mee.
THANS ECHTER ts er iets gebeurd,
dat de Siberische goegemeente zeer
diep geschokt heeft. Het begon met een
bericht, volgens hetwelk een dame van
de vlakte uit Moskou, met naam en
toenaam „madame Tosca" vermeld, op
de nominatie stond cm naar Siberië
verbannen te worden, „teneinde haar
leven te beteren".
Dat korte nieuwsbericht had grote ge
volgen. Woedende Siberische huisvrou
wen hebben eind vorige week en masse
geprotesteerd tegen de verbanning van
meisjes van lichte zeden uit de grote
steden naar haar dorpen. Een woord
voerder van de geschokte dorpsvrou
wen, mevrouw Marina uit de Siberi
sche stad Irkoetsk, gaf uiting van haar
verontwaardiging in het Moskouse blad
„Literatoernaja Gazjeta". „Dit is ge
woon weerzinwekkend en aanstootge
vend voor ons, solide Siberiërs", schrijft
mevrouw Marina. „Bovendien zal dit
prachtexemplaar uit de hoofdstad ook
ten onzent wel bewonderaars vinden
en wat moet er onder die omstandig
heden van onze huwelijken terechtko
men?"
Mevrouw Marina onthult voorts, dat
vrouwen van een aantal mijnwerkers
in de stad Bodaibo (waarheen ..mada
me Tosca" zich moet vestigen) zich
reeds tot de autoriteiten gewend heb
ben met een dringende petitie, haar
stad van dergelijke huwelijksvernielster
verschoond te doen blijven.
DIT PROTEST 'in de Litteraire Ga
zet staat niet op zichzelf. Het was slecht
de jongste van een lange reeks klach
ten uit de boezem der Siberische be
volking over de toevloed van deugnie
ten, lanterfanters en andere „ongewens
te personen" die naar hun dorpen wor
de getransporteerd.
VAN DEZE BANNELINGEN wordt
verondersteld, dat zij zichzelf door han
denarbeid op de boerderijen heropvoe
dentot ordentelijke Sovjetburgers.
Maar uit rapporten over hun gedragin
gen blijkt, dat zij voornamelijk luie
ren, drinken, ruziemaken en stelen. De
woede der boeren over dit „afschuif-
stysteem" is dus begrijpelijk. Evenals
die der boerinnen over de nieuwste
ballingenimport: die der dames van
lichte zeden
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
4
SWAN FEATURES SYNDICATE
27. Met een vreselijke plons kwam Buurman Be
zig in het aquarium terecht, dat m duizend stuk
ken sprong. Het water stroomde door het waren
huis en de vissen spartelden wanhopig op de vloer.
Van alle kanten kwamen mensen canlopen, die be
gonnen de vissen op te rapen. „O Buurman Bezig,
wat vreselijk voor u, zei juffrouw Tuttema, die be
hulpzaam aan kwam draven. „Schriele flapmakreel!"
brulde Buurman Bezig. Hij sloeg wild om zich heen.
„Maar ze is al weg!" riep tante Patent. „Zuster
Klivia is al weg!" „Daar is ze! Ik zie haar!" brul
de Buurman Bezig. Hij was buiten zichzelf en zag
het mens nog steeds voor zich zweven, hoewel ze
inderdaad allang was weggefladderd. „Lelijke Tote
bel!" schreeuwde hij en zijn vuist kwam met kracht
terecht op de onschuldige neus van juffrouw Tutte
ma. „Ouwe flens!" Iedereen keek verschrikt op en
men verwachte dat de arme juffrouw Tuttema in
tranen zou uitbarsten of in elk geval zeer bele
digd zou wezen. Maar het tegendeel was waar. Ter
wijl de tropische visjes in haar lokken spartelden
en het water langs haar blauwgeslagen oog druppel
de, keek zij hem stralend aan. „Wat een man!" „Wat
een kerel! Wat een originele vent!
f
69. Boven, in de behandelkamer, waren dokter Gees
temelker en zuster Ali nog koortsachtig met de behan
deling van de heer Zielepopel bezig, toen een hevig ge
dreun en gekraak hen deed opschrikken. „W-wat is dat?"
stamelde de arts ontsteld. „Dat is het roersel, dokter!"
riep Panda opgewonden, „het begint aan het rusthuis!
Gauw, maak meneer Zielepopel beter!!" Maar de arts
wendde zich van zijn patiënt af. „Zet de behandeling
voort, zuster," riep hij, heensnellend, „ik ga kijken hoe
de uitwerking van mijn medicijnen op het roersel is!"
„Nee, dokter, dat is flauw!" riep Panda boos, „u moet
hier blijven!" Hij kreeg echter geen kans de haastige
geneesheer tegen te houden, want plotseling verscheen
er een gat in de vloer en met een verschrikte kreet
tuimelde hij naar beneden.
