Tante
Muiterij op het Vrouwenschip
Patent en buurman Bezig
PANDA EN DE BEWOGEN BEWEGER
Ferry Offerman:
HET MODE-JAAR
waarin alles kan
Ons vervolgverhaal
door Henrick Binder
KLEERTJES GROEIEN
v MET BABY MEE
VRIJDAG 29 MAART 1963
23
«r
Huisvrouw behoeft niet
meer te kunnen koken
DAAR LOOPT
EEN
STREEPJE
DOOR
cor MABTFN 1QPN1"»
SWAN FEATURES SYNDICATE
-v V'» "v
v ;-";x
VOORAL VOOR
Ferry Offerman
(Foto Godfried de Groot)
WE MOESTEN het Ferry Otterman
toegeven. Het gevoel voor mode neemt
toe en de belangstelling blijft niet meer
beperkt tot de rijkere kringen.
De grote zaal van het Hilton Hotel
te Amsterdam waar Offerman deze
week een middag- en een avondshow
hield was tot de laatste plaats bezet.
Offerman bood voor elke vrouw wat
wils. Zowel uitbundige als ingetogen
lijnen. Opvallende en gedekte kleuren.
Nooit saai.
De jasjes van de pakjes zijn meestal
van voren iets aangesloten, van achte
ren wijd. De rokken zijn strak of ge
rend met middenvoor een dubbele naad
of een diepe loopplooi. De schouders
zijn verbreed. Mouwen zijn wijd of
smal. Als mouwen ontbreken zijn de
armsgaten diep naar de hals toe uit
gesneden. De taille wordt vaag aange
geven of zit normaal op zijn plaats met
een ceintuur.
De japonnen moeten het hebben of
van de stof of van de garnering. Offer
man werkt met grote oud-goudkleurigé
knopen, stiksels en zakjes. In z'n avond
kleding met draperieën, dwarse rimpel
tjes, maar ook zien we gladde avond
japonnen van zware stoffen, soms ge
borduurd, evenals mousseline jurken
met losse achterpanden, die om de
draagster heen zweven. Hij geeft ze al
le een bolero, jasje, stola of mantel
mee.
Zwart komt in deze collectie weinig
voor. Veel marine-blauw en wit, al dan
niet gecombineerd. Effen is de blauwe
breed geplisseerde japon. Wit is de bre
de lip met kleine knoopjes, die van de
hals tot even boven de zoom loopt op
een blauw jurkje. Blauw zijn de zoom
en de garnering in de taille van een
wit linnen toiletje. Een andere voorko
mende kleur is lichtgroen, zowel voor
overdag als voor 's avonds. En de kleur
giftig rose-rood, verwerkt in een gladde
cocktail-japon met ais enige voyante
versiering een grote strik, verticaal ge
plaatst in de halsuitsnijding. De hoeden
bij deze collectie waren van Harry
Scheltens. De antieke en moderne sie
raden, mooi maar voor 't grote publiek
zelden weggelegd, van de firma Schaap
te Den Haag.
In Frankrijk wordt thans babykle-
ding gefabriceerd, die de eigenschap
bezit, om als het ware met de baby
mee te groeien. Voorbij is de tijd, dat
de baby iedere drie maanden nieuwe
kleertjes moet krijgen, omdat deze te
klein zijn geworden. De nieuwe vinding
(van Amerikaanse oorsprong) heet Ba-
bygro. De kleertjes zijn gemaakt van
een bijzonder elastisch katoenen ge
breid weefsel. Vanzelfsprekend gelden
er speciale wasvoorschriften voor het
wassen van deze babykleertjes: alleen
in lauw water en met vlokkenzeep. De
kleertjes zijn snel droog en verliezen
hun vorm niet. Koken en strijken zijn
taboe. Babygro wordt gemaakt in twee
maten, beide voor de leeftijd, dat de
kleintjes voornamelijk in tricot-weef
sel gekleed gaan, nl. van 3-14 maanden
en van 14 maanden tot twee jaar.
Nachtkleding is er ook voor de leeftijd
van 2-4 jaar. De kleertjes zijn verkrijg
baar in verschillende zachte pasteltin
ten, zoals zachtroze, geel en turquoise.
Deze nieuwe babykleding is wel be
langrijk duurder dan de andere baby
kleding, doch daar de kleertjes zoveel
langer meegaan ze zijn vrijwel op-
verslijtbaar zijn ze in de praktijk
niet duurder.
starring was verdwenen, zijn blik weer warm en vol
levenslust. „Ah, de patiënt is geheel ontspannen!"
juichte dokter Geestemelker, „wat heeft u hem gege
ven, zuster Ali?" „Niets, dokter," antwoordde de ver
pleegster. De arts deed verschrikt een pasje achteruit.
„Niets?!" riep "hij uit, „hoe... hoe is dat mogelijk?
Waar is dit prachtige resultaat dan aan te danken?"
„O, maar zij heeft mij wél iets gegeven, dokter," sprak
de heer Zielepopel stralend, „haar hand!"
71. „Wat heerlijk dat de machine stilstaat!" riep Pan
da, terwijl hij met dokter Geestemelker de trap naar
de behandelkamer oprende, „dat betekent vast, dat
meneer Zielepopel nu beter is!" „Ja, ik ben benieuwd
welk van mijn onvolprezen medicijnen geholpen heeft,"
zei de arts stralend. „Geestemelkersiroop?Mijn uit
stekende poeders?... Mijn voortreffelijke pillen?" Ver
heugd snelden zij de behandelkamer binnen, waar zij
een volkomen herstelde Zielepopel aantroffen. Zijn ver-
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
2S. Nergens kan men beter denken dan in een lek
ker warm bad. En daarom strekte tante Patent zich
behaaglijk uit in het lauwe water en begon haar ge
dachten te ordenen. Het is allemaal droevig, dacht
ze. Er moet iets gedaan worden. Jazeker, IK moet
iets doen, maar wat? Er gebeuren telkens ongeluk
ken, veroorzaakt door Zuster Klivia. En die dom
me Buurman Bezig is niet bereid om eens rustig
en verstandig met haar te praten. Het is om wan
hopig te worden! Maar toen ze een poosje in het
bad had gelegen, begon tante Patent zich zo plezie
rig en uitgerust te voelen, dat ze de dingen anders
ging zien. Onzin, dacht ze. Die zuster Klivia is niets
anders dan een verzinsel van onszelf. Een gezichts
bedrog is ze, anders niet. Ze staat niet eens! En
tante Patent deed behaaglijk haar ogen dicht om
verder te soezen over aangenamer zaken. Toen ze
haar ogen weer opende zag ze zuster Klivia tegen
over haar zitten. In het bad. „Hee.heee.dit
wordt te gek," zei tante Patent een tikje bits. „Wat
doet u in mijn bad?" „Wee wee.riep zuster Kli
via dreigend. „Wat nou „wee wee'"'" riep tante Pa
tent. „Als er iemand het recht heeft om „Wee Wee"
te roepen, dan ben IK het.
De rok van dit ontwerp naar Balen-
ciaga is lichtgroen, het lijfje zwart
geborduurd met bloemen.
De levensmiddelenindustrie doet al
het mogelijke om het de huisvrouw
steeds gemakkelijker te maken. De
„kant en klaarmaaltijden" of diepvries
produkten zijn al niets nieuws meer
voor de Nederlandse vrouw. Het ziet
er in de toekomst echter naar uit dat
meisjes in het geheel niet meer be
hoeven te leren koken. Een gebruiks
aanwijzing achterop de pakjes levens
middelen waarborgt reeds een smake
lijke maaltijd. De „Green Giant Com
pany" in de Verenigde Staten zal na
een jaar experimenteren verschillende
soorten groenten zoals doperwten, boon
tjes 'en spruiten op de markt brengen.
Deze groenten zijn in een smakelijke
botersaus ingevroren. De firma heeft
het hierbij echter niet gelaten. De le
vensmiddelen zijn in een stevige lucht
dichte zak verpakt, die de smaak en
geur vasthoudt.
De verpakking is dusdanig gecon
strueerd dat in dezelfde pan tegelijker
tijd andere levensmiddelen kunnen
worden gekookt. Economisch, snel en op
eenvoudige manier zal men nu in de
toekomst het eten kunnen bereiden
zonder dat veel pannen behoeven te
worden vuil gemaakt.
„DE MODE IS DIT JAAR zo zonder problemen", vindt
Ferry Offerman, die samen met Max Heymans en Dick Holt-
haus tot Nederlands tup-couturiers gerekend mag worden.
„Voorbij is de tijd, dat een modelijn gedicteerd door Parijs
ieder seizoen weer de vrouw aan banden legde. Wat moest
de vrouw doen, die wat te dik was of gewoon qua type niet
bij de voorgeschreven lijn paste?" Zo ging het inderdaad
vaak. Men vond de lijn uit. Deze werd niet aangepast aan
de vrouw, nee. andersom! Wie haar toevallig paste kon met
de mode meegaan, wie haar niet stond, moest maar zien
hoe ze zich kleedde. Dit jaar mag alfes. Offerman: „De va
riatie is zo groot dat iedere vrouw uit de hoeveelheid ideeën
dat kan kieken wat bij haar hoort. Hoe de vrouw weet wat
bij haar hoort? Ach, er wordt in bijna geen ander land zoveel
aan modevoorlichting gedaan, als hier tegenwoordig. En de
vrouwen hier gaan heus niet zo veel slechter gekleed dan in
het buitenland. Heeft u gelet op de vrouwen, die mijn show
net bekeken hebben? De meesten zien er echt niet zó be
roerd uit.
Uit de collectie van Arnold Die
peveen, die speciaal voor het jon
ge meisje ontwerpt, is dit zwart
wit gestreepte ensemble (rok en
blouse) en het gestreepte strand-
hemd (ook als nachtjapon te
gebruiken).
had zich achter hen gesloten. Wat wa
ren dat voor verschrikkelijke slaapza
len, zonder vensters, donker als een
stal, en als slaapplaatsen harde brit
sen. Drie lichten brandden er in ijzer
gaas. Mrs. Collins joeg de meisjes
naar de britsen. Allen moesten ze
hun bundeltje erop gooien, en toen di
rect aan het werk. Het was een won
der, dat die vrouw daarbij zelf niet
moe werd. Ze scheen achter ieder
meisje te staan. Dat was nogeens een
mooie gelegenheid om de citadel schoon
te krijgen! Ze joeg de meisjes trap
op, trap af. Geen seconde liet ze hen
met rust. En als er een een beetje
langzamer werkte, dan zwiepte de
de zweep al om haar enkels.
HOOFDSTUK LIX
Om zes uur was een groot deel van
de lading al gelost. Toevallig kwam
dokter Moxton gelijk met Lil op de
„Julian", op 't moment dat kapitein
Aitken, sir Philip en de andere he
ren uitnodigde voor een whisky op he
achterdek. Toen Aitken hen zag, no
digde hij hen natuurlijk ook uit, aan
de tafel plaats te nemen.
Terwijl ze gingen zitten, kwam ka
pitein Adams aan boord om kapitein
Aitken te vragen, of hij misschien een
anlcerboei over had. De zijne was
weggedreven. Natuurlijk moest ook hij
gaan zitten.' En plotseling begon sir
Philip hard te lachen: aan deze tafel
zat immers het gehele gerecht, voltallig
bijelkaar! Daar zaten dokter Moxton,
luitenant Bartlett, luitenant Macpher-
son, kolonel Stevens, kapitein Adams
en hij. Zelfs de toehoorders waren
aanwezig: kapitein Aitken en miss
Knotherwell.
Maar de heren schenen weinig ge
lukkig, te zijn met die constatering.
Het stopd toch vast, dat hij in Lon
den tot de strop was veroordeeld. Dus,
wat moesten ze anders doen, dan dat
vonnis uitvoeren. Langzaam kwam het
gesprek over George Nunham op gang.
Zeker, ze hadden medelijden met hem.
Het was een dolle, koene streek van
hem geweest de vrouw, die hij lief
had, op de „Julian" te volgen. Luite
nant Smasbury had hem zelf zijn
dienst laten doen, en volgens Aitken's
oordeel had hij dat volkomen correct
en onvoorbeeldige wijze gedaan. Maar
desondanks bleef zijn misdaad in Lon
den bestaan. En als hij al in Londen
de strop ontlopen was, dan vond hij
toch in Port Jackson weer een nieuwe.
Lil hoorde dat hele gesprek met
stijgende verbittering aan. Vragend
keek ze naar Aitken, maar Aitken
scheen werkelijk slechts toehoorder te
zijn. Ze keek naar sir Philip, maar ze
kon in zijn gezicht niets ontdekken,
dat ook maar enig menselijk gevoelen
verried. Sir Philip zag Lil's duistere
blik.
„Ja, miss Knotherwell", zei hij,
„het is een moeilijke zaak. Ook hier
moet het recht gevonden worden".
„Het recht", zei Lil, „dat hebben
we immers vanmorgen nog gezien,
hoe ingewikkeld het met het recht is"
„Nou, nou", zei sir Philip, „het ligt
hier toch nog voor de hand, en het
is toch logisch, wat de heren er al
lemaal over zeggen".
„Als het logisch was", zei Lil, „was
het goed. Maar het is nu juist hele
maal niet logisch".
„Waarom?" vroeg sir Philip ver
baasd. „Ik vind", zei Lil, „dat het een
groot verschil maakt of iemand in
Londen gehangen wordt of in Port
Jackson. Als men iemand in Port
Jackson ophangt, dan moet hij toch
wel van een heel ander delict beschul
digd worden dan in Londen".
„Dat begrijp ik niet", zei sir Philip.
„Maar het is toch heel eenvoudig",
antwoordde Lil. „De man, die in Port
Jackson gehangen wordt, moet iets
veel ergers gedaan hebben dan dat,
waarvoor hij in Londen veroordeeld
werd. Dat heeft zelfs de koninklijke
regering in Londen begrepen".
Sir Philip lachte: „Dat zou wel ver
bazingwekkend zijn, als de koninklijke
regering iets begreep"
„Ja," zei Lil, „de koninklijke rege
ring heeft begrepen, dat een mens in
Port Jackson waardevoller en zeldza
mer is dan in Londen. Als de mens,
die ze in Londen zouden hangen, in
Port Jackson was, zouden ze hem ze
ker niet Hangen.
Wordt nervnlnd
Geïnspireerd op de fez uit het Mid
den-Oosten zijn deze grappige hoed
jes van de salon Fernanda Gattinoni.
Beide zijn gemaakt van stro. De een
wit de ander blauw. Beide ook heb
ben een lange kwast vanuit het mid
den van de bol.
„Goed!" riep Nicol. Hij liep snel
naar het benedendek, waar de meis
jes opgewonden in groepjes bij elkaar
stonden. „Zijn jullie allemaal schoon
en netjes gekamd? De commandant
wil jullie zien". Nicol meldde, dat de
meisjes aangetreden waren: „Twee-
tionderddrieëntwintig meisjes aan dek!
Twintig in de ijzers, vijf dood, een
verdwenen en een al vrij".
Sir Philip bedankte en liep met ka
pitein Aitken langzaam langs de
rijen. De meisjes zagen er allemaal
voortreffelijk uit. Z^ waren goed ge
voed, en een vol jaar in de frisse zee
lucht scheen de rest gedaan te Reb
ben.
Sir Philip vroeg niet veel. Hij lette
alleen op een goed figuur, flink ont
wikkelde schouders en heldere ogen.
Papgezichten vielm onmiddellijk uit,
evenals slanken met te smalle heu
pen, en ook de meisjes met gesluier
de of sluwe ogen. Hij had al gauw zes
tig meisjes bij elkaar.
Sir Philip liet de zestig meisjes op
het achterdek aantreden.
„U zult voor de goede orde een hal
ve dag en een nacht in de gevangenis
van de citadel moeten doorbrengen.
Morgenmiddag krijgen jullie je man
nen. Ik heb de beste uigezocht, die
er te vinden zijn. Vannacht zijn jul
lie nog gevangenen.
Morgenmiddag zijn jullie vrij.
Ieder van jullie trekt met haar man
in een hut, die hij al gebouwd heeft.
Jullie kunnen niet zelf jullie mannen
uitkiezen. Dat zal het lot doen. Jullie
krijgen allemaal een lootje met een
nummer, evenals jullie toekomstige
man. Jullie moeten dan het lot trek
ken maar over je mannen kunnnen
jullie bij voorbaat al tevreden zijn.
Al het andere horen jullie morgen".
Hij wenkte mrs. Collins, die achter
aan de rij wachtte.
„Mrs. Collins, wilt u deze zestig
meisjes tot morgenmiddag goed voor
me bewaren?"
„En de andere meisjes?" vroeg ka
pitein Aitken verbaasd.
„Die kan ik pas morgen of over
morgen in ontvangst nemen", zei sir
Philip, „als tenminste de proviand
meester tevreden is, met wat u van
de „Guardian" meegebracht hebt".
Mrs. Collins ging met de zestig meis
jes de valreep af.
Driemaal moest de boot van en naar
de „Julian" varen. Nicol keek de meis
jes na. Mae Marchem was erbij, Daisy
Gordon en vele anderen van hen, die
hij het meest mocht. Onmiddellijk
daarna liet Aitken aan sir Philip de
schapen zien.
„Maar dat was werkelijk een reus
achtig idee van u, Aitken!" riep sir
Philip, „nu hebben we alles wat we
maar konden wensen!"
Het werd nu heel druk om het schip
heen. Alle beschikbare boten en pra
men werden opgehaald, om de be
langrijkste goederen uit te laden.
Vóór al het andere moesten de scha
pen aan land gebracht worden. De die
ren begonnen te blaten en te mekkeren
toen ze aan dek kwamen. Ze roken
het groene voer. Helen, het herders
meisje, nam ze mee, de hellingen op.
Pas toen ze weg waren konden allen
elkaar weer verstaan.
Maar nu werd het ook aan dek een
hele drukte. Kolonel Stevens kwam,
de luitenants Macpherson en Barlett,
de proviandmeester, de magazijnbe
heerder en de boekhouder.
Tweehonderd gevangenen kwamen
aanmarcheren om de uit te laden goe
deren onder dak te brengen. Zestien
fonkelnieuwe ploegen kwamen aan
land. Eggen, schoffels, boomzagen, hou
welen, bijlen. Het strand leek al spoe
dig op een magazijn, het was be
zaaid met gereedschappen, kisten, va
ten en balen.
Iedere kist, die aan land kwam, was
voor Port Jackson even kostbaar als
zuiver goud. Mrs. Collins was het he
lemaal niet eens met het vonnis van
sir Philip. Ze ging zelfs zo ver, dat
ze de veroordeling van Holborn laag
hartig vond.
Maar ja, in elk geval had ze nu
alvast die zestig meisjes, hoewel he
laas alleen maar tot morgenmiddag
Ze zou het hun laten voelen, muite
rijen op touw te zetten! De meisjes
merkten al direct, in welke handen de
commandant hen had overgeleverd.
Het paradijs van de „Lady Julian"
