Irma Spruit en haar boutique
Tante Patent en buurman Bezig
PANDA EN DE JACHT OP JANSEN
J
Les
in
schoonheid
Ons vervolgverhaal
SUCCES VOOR
MODEVLUCHT
STOFVRIJ SLAPEN
2
DONDERDAG 2 MEI 196 3
19
EEN OORSPRONKELIJKE ROMAN 1
DOOR KLAAS VAN DER GEEST
IRMA SPRUIT, de jonge mode
ontwerpster uit Velsen, heeft belmlve
in Haarlem sinds kort ook een zaak
in Amsterdam. Zij was het al zo lang
van plan en het is er nu eindelijk van
gekomen. In de P. C. Hooftstraat
staat haar nieuwe boutique. „Op de
betere helft", zoals zij dat zelf noemt,
midden tussen andere modewinkels
(Holthaus zit om de hoek) en aan de
zonkant.
De andere
jager, die het moest hebben gezien en
blijkbaar verbluft was, zette met
een koers naar de kust. Op de brug
van de Zeventien riep de commandant,
met een stem, die hees was van op
winding:
„Prachtig!" En omdat hij daarna
moest maken, dat hij weg kwam, gaf
hij onmiddellijk daarna bevel: „Onder
waterl Als de weerga!"
Kick Dunn keek al even verbluft
als de Jap moest hebben gekeken en
vroeg zijn mecanicien:
„Laten ze ons nu allemaal in de
steek, Jack?"
De mecanicien veegde met zijn
hand het zweet van zijn vuil gezicht
en zei, dat het er wel op leek ten
minste.
„Allemaalbehalve.Hij wil
de iets zeggen, maar zweeg even en
viel daarna zich zelf in de rede.
dat is te zeggen, luitenant.
behalve misschien de lui, die ik daar
ginds in zee zag drijven."
Kick Dunn keek hem aan.
„Begin je daar nog eens over, Jack
je weet niet eens zeker of je
ze wel hebt gezien.
Zeker wist de mecanicien het niet,
nee.
„Maar als u de kist nog in de
lucht kunt houden, moesten we toch
maar eens gaan kijken, vind ik. Ten
slotte zijn we daarvoor gekomen.
is het niet?"
„Dat wel, ja.Maar luitenant
Dunn keek bedenkelijk. „Hoe lang
kunnen we met de voorraad brandstof,
die we hebben, nog in de lucht blij
ven?" wilde hij weten.
„Lang genoeg om die paar lui op
te pikken", beweerde de Schot, nogal
lichtvaardig.
„Okee," stemde luitenant Dunn toe.
„Misschien wil jij dan eens kijken of
er iets aan de radio te doen is, zo
dat we in elk geval Singapore het een
en ander kunnen laten weten."
Even later wist hij al, dat de radio
niet meer te herstellen was. En dat
hij zijn machine niet in de lucht kon
houden ook of tenminste niet op het
water kon dalen, omdat de bakboord
drijver van de Walrus aan stukken
geschoten was. Er zat niet anders óp
dan terug te vliegen naar Kallang.
„Als ze het de moeite waard vin
den, kunnen ze vandaar een ander
sturen om die jongens van dat on
derzeebootje op te halen," stelde de
mecanicien vast. „Wij spelen het niet
meer klaar, luitenant. Het zal al
mooi zijn als we heelhuids over ko
men."
Tegen zijn gewoonte in, scheen hij
nog meer te willen zeggen. Hij liet
het er echter maar bij en ging weer
naast Kick Dunn zitten. Hij grijns
de. Een grijns, die een verontschul
digend lachje moest voorstellen. Daar
na zakte zijn hoofd plotseling op zijn
borst.
Kick Dunn meende eerst, dat hij
uitgeput van spanning in slaap was
gevallen. Pas later drong het tot hem
door, dat de ander bewusteloos moest
zijn.
„Hebben ze je geraakt.ben je
ergens gewond, Jack?" Hij kreeg
geen antwoord en kon het niet on
derzoeken ook. Hij moest weg met
zijn gehavende machine. Zo dicht
mogelijk bij de kust proberen te ko
men.
Cor de Vos zag hem gaan. Dat za
gen Jantje Verstuyt en Krijn van 't
Hof ook. Ze dachten er geen van al
len aan, dat hét hun kans op red
ding was, die ze zich zagen ontgaan.
Ze waren niet teleurgesteld. Alleen
opgelucht.
„Goddank, hij gaat er vandoor nu
hij nog tijd heeft.
Van het neergeschoten Japanse
vliegtuig dreven nog een paar wrak
stukken op de golven. De K-XVII
moest al diep ondergedoken zijn.
De rust was weergekeerd. Voor het
ogenblik tenminste. Het zou waar
schijnlijk niet lang duren, eer de Jap
pen alles wat ze aan gevechts- en
bombardementsvliegtuigen konden
missen, naar de plaats sturen, waar
een van hun machines neergeschoten
was. Dat begrepen ze, ook zonder daf
kwartiermeester De Vos het zei. Ze
begrepen ook, dat ze dan niet veel
kans meer hadden om het er heel
huids af té brengen.
„Natuurlijk beginnen die kerels
met dieptebommen te gooien... en op
alles te schieten, wat ze zien... Dan
zal het hier niet zo plezierig meer
zijn, mannen! Laten we ook maar
maken, dat we wegkomen!"
Ze keerden zich voorover en op hun
zij. Ze sloegen de armen uit en trap
ten van zich af. Ze schoten door het
water, alsof ze pas begonnen te zwem
men, nadat ze de hele mörgen ergens
in een luie stoel hadden gelegen.
„Dat was ouwejongens, kwartier
meester!"
„Dat was ouwejongens, ja man
nen." Het was het mooiste, wat ze
van hun leven hadden gezien.
„En lui van ons... niet eens van
de luchtmacht, maar van de onder
zeedienst, die even boven kwamen om
dat vliegtuig af te schieten! Zoiets be
leef je nooit weer!"
Alle vier kenden ze de korporaal
konstabel, die achter het luchtdoelka
non had gestaan, een lange, magere
vent met een nogal stom gezicht, die
ze onder gewone omstandigheden zo
iets niet eens zouden hebben toever
trouwd.
„Dat zul je nu altijd zien... lui waar
van je het 't minste verwacht."
„Ja. en zo gauw als ze er bij wa
ren, hè?" Niemand dacht er aan te
zeggen, dat ze vanaf de brug van de
Zeventien ook wel even hadden kun
nen rondkijken of er misschien nog
een paar overlevenden van de 0-16 in
zee dreven. Niemand beklaagde zich
omdat de Zeventien meteen weer on
dergedoken was.
„Want dat moesten ze wel. Als ze
door dat andere vliegtuig waren aan
gevallen, zouden ze er nog heei wat
slechter aan toe zijn geweest dan
wij."
„Je wilt toch niet beweren, dat wij
er zo slecht aan toe zijn?"
„O nee., wij houden 't nog wel
vol."
„Uren!"
„Wel langer ook, als het moet...
Weet je, wat ik ga doen als we aan I
wal komen, kwartiermeester?"
„Zeg het maar, Krijn... raden kan
ik niet zo best."
„Ik ga een bad nemen. Allereerst
ga ik een bad nemen, man. Om op
te frissen. Maar dat zal ook de al-
lerlaatste keer zijn, dat ik in het wa- 1
ter kom. Als daarna ooit iemand het
waagt om over baden of zwemmen te
praten, waar ik bij ben, krijgt hij van
mij meteen een klap op zijn ogen." i
„Dat zal je waar moeten maken,
Krijn," zei kwartiermeester De Vos.
Hij grijnsde vergenoegd en dacht: „Dit
is precies, wat we nodig hadden. Zo- i
iets zou de dokter ons voorgeschreven
hebben om wat op te kikkeren. Dorst
zouden we toch gekregen hebben, ook 1
als Onze Lieve Heer ons nu op de e
een of andere manier te drinken had
gegeven. En we zouden weer pijn
hebben geleden, al was er nu iemand §j
gekomen om ons in te smeren met 1
een zacht zalfje. En moe zouden we
weer zijn geworden, al hadden we
een poosje kunnen uitrusten. Maar dit 1
heeft ons er allemaal voorgoed bo- jjg
venop geholpen. Je zou de hele Indi- g
sche Oceaan over willen zwemmen
om zoiets te zien, om dit te beleven. j§
En als we nooit meer een voet aan
wal zetten, is het tenminste de moei-
te waard geweest om te worden be- f§
leefd. Niet te hard, jongens... we moe- §j
ten nog een heel eind en hoeven niet
voor het avondappèl thuis te zijn."
Chris Bo" dacht aan de vrouw, die
hij niet terug zou zien en die daar
vrij onverschillig onder zou blijven. H
En hij vroeg zich af of de Britten
in hun gehavende Walrus de vliegha- H
ven bij Singapore nog zouden halen, g
„Ze hebben het verdiend, die jon- f§
gens.... en misschien hebben zij wèl
een vrouw, die naar hen uitkijkt, op
hen wacht, naar hen verlangt... Onze fl
Vader, die in de Hemel is... Uw naam
Uw naam worde geheiligd... Uw
Wil,.. Uw Wil geschiede..." Terwijl
hij moeite deed om de anderen bij te §j
houden en niet wilde laten merken, g
dat hij de enige was, die het niet kon
volhouden, bleven die woorden in zijn f§
brein hangen. „Uw Wil geschiede..." g
Hij mocht heel wat tekort zijn gescho- §jj
ten in het leven, maar voelde zich
nu rustig. Diep uit zijn wezen welde
een groot, weldadig vertrouwen in g
hem op.
(Wordt vervolgd)
VOORAL VOOR
HET PAND werd tot vorig jaar sep
tember bewoond door een oud manne
tje dat in lijsten, aquarellen en repro
ducties deed. Hij trok eruit en Irma's
broer, architect in Delft, richtte de
zaak opnieuw in. De linkerwand be
stemde hij voor expositieruimte. Hij
trok het behang van de muur en oe-
De jonge mode-ontwerpster Irma
Spruit in haar nieuwe boutique in de
P.C. te Amsterdam.
schilderde de ruwe oneffen kalken On
derlaag met een kleurtje grijs. Vanuit
het houten verlaagde harmonica-pla
fond, op de scheidingslijn met de muur,
bracht hij serie's van drie lampen aan.
Zij belichten enkele langs de muur op
gestelde pronkstukken uit de collectie
Irma Spruit. Hier en daar is een sier
lijk wit stoeltje geplaatst en op een
paar tafeltjes staan hoeden (ontwerp
Irma) geëxposeerd. Verder is de ruim
te leeg.
DE RECHTERWAND is van onder
tot boven van spiegelglas. Alleen is er
ruimte uitgespraard voor deuren en
paskamers. Het geheel geeft een uiterst
zonnige indruk, waaraan ook de etalage
DE AMERIKAANSE schoonheidsspe
cialiste Elizabeth Arden ontsluiert haar
geheimen niet alleen in schoonheids
salons en in winkels waar haar artike
len worden verkocht, maar heeft tevens
een aantal ambassadrices aangesteld,
die over de hele wereld haar schoon
heidsleer door middel van lessen aan
het publiek overbrengen. Ook in Neder
land worden regelmatig dit soort lessen
gegeven en vorige week was het de
beurt van Haarlem, waar een vooraan
staande parfumeriezaak een speciale
ruimte had ingericht om ambassadrice
en leergierige klanten te ontvangen.
Het waren vooral dames van middel
bare leeftijd, die zich voor de les had
den aangemeld. Na r.en korte inleiding
over de beginselen \an een goede ge
zichtsverzorging, begonnen de dames
hun gezicht grondig te reinigen met
een vochtige wat, waarop wat tonique
en een cleansing crème was aange
bracht. De dames poetsten uit alle
macht totdat de wat helemaal schoon
bleef. Daarna werd hen geleerd hoe zij
de bloedsomloop konden stimuleren
met een speciaal daartoe in de hapdel
gebrachte „patter". Een patter bestaat
uit een rond plat plaatje bevestigd aan
een lange veerkrachtige steel. Hiermee
wordt het gezicht en de hals beklopt.
Na het voeden met een voedingscrème
maakte de werking van een masker de
huid klaar om de make-up met succes
te kunnen aanbrengen. De eerste laag
was een vochtinbrengende crème, daar
overheen gekleurde crème en wat poe
der. Het geheel werd voltooid met
schaduw, mascera, eye-liner en wenk
brauwpotlood, rouge en lippenstift.
Het was een zeer lee rzame les en de
dames knapten er zienderogen van op.
■ja*mmum
Behalve haar op het hoofd, nu ook
nog haar aan het oor. Het is een
vondst van de Parijse coiffeur
Antoine Salvador, die het grappig en
jeugdig vindt staan.
De prijs van de les, die tweeëneen
half uur duurde, was nog geen tientje,
waarvoor men dan ook nog een volledi
ge set schoonheidsmiddelen in het klein
mee naar huis kreeg.
Het zou aan te bevelen zijn dat ook
andere firma's tot dit soort lessen in
schoonheid overgingen. Men kan nog
zoveel praten en schrijven over het hoe
en waarom van schoonheidsmiddelen,
maar men heeft er pas werkelijk iets
aan als men zelf de werking van het
artikel onder deskundige leiding ervaart
Zodat de klant geen handenvol geld
behoeft uit te geven voor een crème,
die in de praktijk voor haar niet blijkt
te deugen.
bijdraagt, die slechts voor een deel
door een licht scherm van de -winkel
is afgescheiden en die de voorbij
gangster zeer noodt tot binnenkomen,
ook al door de smaakvolle kleding die
zij bevat.
Ook de pui van de zaak in Haarlem
ontwierp Irma's broer. Deze zaak da
teert al uit 1946 en werd door de vader
opgericht. Hij ontwierp ook zelf, maar
in 1949 overleed hij. Toen kwam Irma
in de zaak. Eigenlijk was ze helemaal
niet van plan in de mode te gaan. Na
haar eindexamen H.B.S., behaalde zij
het staatsexamen Latijn en Grieks en
ging zij Engels studeren in Amsterdam.
Als bijverdienste en afwisseling hielp
zij haar vader overdag. Enig verstand
van het vak had zij wel. Al op haar
dertiende jaar kreeg zij met haar zusje
les in naaien en patroontekenen.
BIJ HAAR VADER kon ze precies
doen wat ze wilde. Had ze een idee
voor een pakje of voor een ander kle
dingstuk. ze hoefde net maar uit te leg
gen en het atelier voerde het wel uit.
Steeds meer plezier kreeg ze erin en
toen haar vader dan ook overleed was
het bijna vanzelfsprekend dat zij de
zaak zou voortzetten. Irma Spruit be
titelt zich zelf als een functionaliste. Bij
het ontwerpen gaat zij van de gegevens
uit. Type van de draagster en doel van
het te ontwerpen model komen voor
haar op de eerste plaats. Haar kennis
van de techniek zorgt ervoor dat de
modellen uitvoerbaar zijn en staat borg
voor de goede pasvorm van haar eigen
modellen en van de buitenlandse, die
zij verkoopt en zelf ock inkoopt.
Op het ogenblik +elt haar collectie
enige in Amsterdam ingekochte model
len. Het zijn namaak-Provengaalse rok
ken, met de hand beschilderd, niet van
de echte rokken uit de Provence te
onderscheiden en stukken goedkoper.
IRMA SPRUIT'S collectie is sportief,
vrouwelijk en simpel, wars van ieder
overbodig détail.
Voor geen geld zou Irma Spruit haar
Haarlemse boutique willen missen. Wat
blij is ze echter, dat ze nu ook in Am
sterdam zit, waar zich immers de Ne
derlandse couture en confectie concen
treert.
Dé modevlucht van de Amsterdamse
Fashion-week naar Hamburg, Kopenha
gen, Stockholm en Oslo, die vorige
maand werd gehouden is over het al
gemeen een groot succes geworden. Al
leen in Denemarken liet men wat kri
tiek horen over de grote aandacht die
de Nederlandse damesconfectie aan het
detail besteedt. Het grote Deense och
tendblad „Politikens" schreef: „De Ne
derlanders hechten grote waarde aan
kwaliteit, maar jammer genoeg ook
aan détails. De modellen zijn van uit
stekende stoffen en in prachtige kleuren
gefabriceerd, maar met een overvloed
van onnodige opschik". Op de negen
bruidsjaponnen, dié werden getóond,
had Zweden 't een en ander aan te mer
ken, maar overigens was de Zweedse
pers vol lof, vooral voor de mantels.
„Svenska dagbladet" schreef dat de
Nederlandse Modeshow bepaald van een
betere klasse was dan de Engelse die
enkele dagen tevoren was getoond.
De Hamburgse en Noorse pers prees
eveneens de mantels, terwijl het ook
aan geestdrift voor de lederen kleding
stukken niet ontbrak.
De mannequin Loes Hamel poseerde
in deze reversibele' cape. de ene kant
is zwart-wit pied de poule, de andere
kant is effen zwart. (Ontwerp Irma
Spruit).
Soms weten de ontwerpers werkelijk
toch niet waar ze het van gekheid
moeten zoeken. Voor deze creatie te
kent de Fransman Jacques Helm.
Het meest gebruikte matrasdek is van
jute. jute onder, jute boven en jute-
watten erin. Die watten worden ge
maakt van spinafval, een vrij goed
koop produkt, dat een korte vezel heeft
en daardoor wolken van stof veroor
zaakt. Kloppen, vegen zuigen helpt
niet, tenzij u net zo lang klopt tot alle
vulstof er uit is. En met een onge
vulstof er uit is. En met een onge
vuld dek is niets te beginnen. Voor wie
een hekel aan stof heeft is er een
nieuw soort matrasdek uitgevonden dat
geheel stofvrij is. Deze matrasdekken
zijn gevuld met een cellulosevilt, dat
niet vervezelt of verpulvert en dat niét
stuift. De levensduur van dit vilt is
vrijwel onbeperkt. De onderlaag is ge
maakt van een hard jute. De boven
laag is ook van jute of van 100 per
cent rayon, dat niet kan verkleuren en
praktisch onverslijt'otar is. Beide uit
voeringen zijn voorzien van stevige
elasitische banden, waarmee het ma
trasdek aan de spiraal van het bed
wordt bevestigd. Schuiven van het dek
wordt hiermee voorkomen.
In het Victoria Hotel
te Amsterdam is on
langs de nieuwe lin
gerie collectie van
het Zwitserse huis
Schiesser getoond.
Behalve onderjurken,
hemdjes en broekjes,
en dusters werden
ook pyjama's getoond,
meestal van tricot,
waarvan de 6-jarige
Catrijntje en de 5-
jarige Dicky er hier
twee tonen.
Een oorspronkelij'k stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
SWAN FEATURES SYNDICATE
55. Krachtig sloeg tante Patent met haar bijl op de
taaie slingerplant, zodat stengels en bladeren in de
rondte vlogen. „Au.kreunde juffrouw Tuttema.
Zoudt u een beetje willen opletten waar u slaat?
U hebt mijn sleutelbeen getroffen. „Neem me niet
kwalijk," zei tante Patent, „maar tk moet wel flink
doorslaan, anders groeit het dadelijk weer dicht."
Ze hijgde en pufte en zag vuurrood maar na een
paar minuten stond Buurman Bezig en juffrouw Tut
tema bevrijd op straat. „Bijna was u gewurgd door
de weefsels.zuchtte tante Datent. „Ik kwam
net op tijd." Op dat moment kwam de bakker
voorbij met zijn kar. En tot haar ontsteltenis zag
tante Patent boven op de broodjes een bekende fi
guur zitten. Het was zuster Klivia die vals grijnsde.
Buurman Bezig had haar ook gezien. Hij aarzelde
geen ogenblik en greep de bijl. En nou sla ik je de
hersens in, stuk lariekoek!" bulderde hij. „Afgebran
de Walkuur! Vuurvaste kippekluns! Oeleopperü
Overgebleven oliebol!" Hij hief de bijl. „Hi hi.
gilde zuster Klivia. StuipekopMislukt slotnum
mer!" schreeuwde Buurman Bezig en hij sloeg toe.
Maar de slag kwam helaas niet op zuster Klivia
terecht, maar op de bakkerskar.
COF. UAITEN TOONDE*
m
24. Jan Jansen zuchtte smartelijk. „Ik kan het ver
leden niet ontvluchten," sprak hij, „en misschien lag
de fout ook wel bij mij. Misschien ben ik te haastig van
haar weggelopen. Misschien kan ik beter naar mijn
geliefde terugkeren en het eens uitpraten „Nooit!"
riep graaf Upke van Sught tot Brallen, „ik bedoel,
niet doen! Met vrouwen valt niet te praten!" „Ik vrees
dat u gelijk hebt," antwoordde de jongeman, „hoe kan
Aleida mij dit anders aandoen? Hoe kan zij over
wegen met die afschuwelijke graaf te trouwen
„Afschuwelijk?!" riep de ander verontwaardigd, „hoe
bedoelt u dat?" „Ik ken hem niet, maar ik heb af
schuwelijke dingen over hem gehoord," legde Jan Jan
sen uit, „stel u voor, meneer: hij is kaal en knakt met
zijn vingers! Ik Au'De jongeman werd door beni
ge vingers bij de schouders gegrepen en krachtig door-
eengeschud. „Dit gaat te ver!" riep graaf üpke uit,
„dit is een beledigingDit eh ik bedoel, deze
belediging moet u niet nemen. Zij is te ver gegaan!
Deze breuk is niet te helenEr is maar één oplossing:
een wereldreis om uw verdriet te vergeten. Dus voor
uit, hdal die boot!" En met een scheef lachje op de
lippen duwde hij de verwilderde jongeling naar buiten.
I
