MILITAIRE LUCHTVLO
Tante Patent en buurman Bezig
PANDA EN DE JACHT OP JANSEN
MAAKT ZIJN DEBUUT
het Amerikaanse ontbijt
Kroesjtsjev als propagandist van
NEGEN MUZEN
Ons vervolgverhaal
SB
WOENSDAG 8 MEI 196 3
19
m - v0j$M^\+
li wr
EEN OORSPRONKELIJKE ROMAN
DOOR KLAAS VAN DER GEEST
RUSSEN
„BLIEVEN"
GEEN
MAIS
I
.-v
Premier Kroests jev
doet zijn best de Russen
ervan te overtuigen dat
mais met alleen geschikt
is als varkens- en de kip
penvoer. Zijn voornaam
ste argument is dat de
Amerikanen veel mais
eten: „Amerika is het
rijkste kapitalistische land
maar toch eten de Ame
rikanen het meeste mais
als voedsel in allerlei
vormen."
Kroesjtsjev wordt niet
moe de lof te zingen van
de Amerikaanse mais-
vlokken-bij-het-ontbijt.
De Russen halen hiervoor
hun neus op. Hun opvat
tingen van het ontbijt zijn
anders: een bord vol war
me worstjes, aardappelen,
kool en een dikke saus er-
ov.er. De saus wordt op-
gesopt met vier of vijf
sneden wit brood.
Onlangs heeft Kroest-
sjev de Russen zelfs
trachten over te halen tot
de eenvoudige „potato
chips", de knapperige ge
zouten aardappelschijfjes.
„Voedzaam en smakelijk",
noemde hij ze „ik zou zelfs
zeggen lekker."
De Russen houden ech
ter vast aan aedrooade
zonnebloemzaden en pom
poenzaden als hapje tus
sen de maaltijden.
Een dezer dagen wijdde
Radio Moskou lovende
woorden aan een andere
Amerikaanse delicatesse:
gepofte mais. Er werd op
gewezen dat voor een
Amerikaan een bioscoop
bezoek of een sportwed
strijd niet compleet is
zonder een zakje „pop
corn" en er werd uitvoe
rig geschetst hoe men de
mais zelf kan poffen.
De campagne schijnt
nog weinig succes te
boeken. De Russen willen
geen mais en de Russi
sche voedselindustrie
schijnt de bereiding van
maisgerechten niet ter
hand te willen nemen. De
actie schijnt ten doel te
hebben de variatie in de
beschikbare groenten in
de wintermaanden wat
uit te breiden.
De meeste verse groen
ten zijn in de winter niet
te krijgen.
In de afgelopen jaren
was er zelfs nu en dan
gebrek aan aardappelen,
de ruggegraat van het
Russische menu, doordat
30 a 40 percent van de
voorraad verloren ging
door de strengevorst of
ontoereikende inkuiling.
De laatste poging van
Kroesjtsjev ter hervor
ming van het Russische
dieet was een opdracht
aan de economische plan
nenmakers om de zaak te
bestuderen en er rapport
over uit te brengen."
Waarnemers geloven
echter dat het nooit ver
der zal komen dan een
rapport. Voor de Russen
is en blijft mais voer
voor dieren.
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
60. Buurman Bezig zat met tante Patent op de
bank in haar gezellige huiskamer. Ze drenken thee
met een kaneelbeschuitje en ze haalden samen meni
ge herinnering op. Wat een toestand is het geweest
met die zwarte sassefras, zei Buurman Bezig. Met
die enge klittekloris! Met die ouwe vlooiepik! En
wat knap van u, lieve tante Patent dat u de stad
bevrijd hebt van dat stuk knoezelkneef! Het was
eigenlijk vrij eenvoudig, zei tante Patent. Heel toe
vallig had ik het recept voor een toverdrank. Een
brouwsel tegenkwade invloeden. Ik heb er -uster
Klivia onschadelijk mee gemaakt. Fijn hoor, zei
Buurman Bezig. En geen jeuk meer, geen woelsels
meer. Ze kan toch niet meer terugkomen, die malle
labberpoes? Geen sprake van, zei tante Patent. Bui
ten klonk een zacht gerammel en allebei bogen ze
zich uit het raam om te zien wat er gaande was op
straat. Het was juffrouw Tutt.ema die vrolijk met
haar collectebus zwaaide. Ze riep: Hebt u een klei
nigheidje ten bate van het algemeen fonds ter op
richting van een Nieuw Warenhuis voor alle gezind
ten? Ach, zei tante Patent. Wat geweldigZe collec
teert voor een nieuw warenhuis. Dan komt dus alles
op zijn pootjes terecht.
29. De onverwachte komst van Pat en Panda bracht
in de trouwzaal grote opschudding teweeg. De bruid
slaakte een schelle gil en viel in zwijm, de wederzijdse
ouders wrongen geheel ontdaan de handen en de bruide
gom keek Pat kwaad aan. „Wat heeft dit te betekenen,
meneer?" vroeg hij dreigend. „Waarom verstoort, u
mijn bruiloft met gebazel over ene Aleida? Ik ken geen
Aleida!" „Dat klopt," zie de speurder, „want u bént
Jan Jansen helemaal niet. U belemmert mijn onder
zoek!" „Ik ben Jan Jansen wél!" riep de bruidegom
getergd. „Kletspratens," snauwde de speurder, „u lijkt
helemaal niet op de foto in het medaillon!" „Hou op,
Pat," fluisterde Panda, „dit is natuurlijk een andere
meneer, die ook Jan Jansen heet. Dat komt meer voor.
Laten we nu maar gauw weggaan, want ik geloof, dat
we hier storen." Dat vonden de bruidegom en de brui
loftsgasten ook. Dus hielpen zij Pat en Panda kracht
dadig bij het weggaan.
„Daarginds ergens.daar moe-
ten we zijn en daar moeten we het E
te zien krijgenE
en erg lang kan dat niet
meer duren ook," meende matroos
Verstuyt, die vergeten was, dat hij
even tevoren nog ergens over gezeurd i
had. E
Ze zagen het tegen de tijd, dat de
zon onderging. Het leek een wolk, s
hoog boven de westelijke horizon, don-
ker afstekend tegen de hemel, die 3
rood gekleurd was. 3
„Misschien is het werkelijk wel een |j
wolk," zei matroos Verstuyt. Hij
dacht daarbij aan de lucht, die lang- E
zamerhand zou betrekken en aan re-
gen, die zou neerstriemen om het zout 3
van hun gezichten te spoelen. 3
„Het is zeker geen wolk," wist E
kwartiermeester De Vos, heel beslist.
„Het is land, jongen.de een of an- 3
dere bergtop in het binnenland.de 3
kust moet al veel dichterbij zijn.
Laten we zien, dat we er komen!" 3
Nog voor de zon helemaal onderge-
gaan was, gaf Krijn van 't Hof het
op. Waarschijnlijk was het de kramp, s
die vanuit zijn nek door zijn armen, 3
door zijn lichaam en door zijn benen
trok. Hij was zo plotseling verdwenen, 3
dat de beide anderen hem eerst niet 3
eens misten. Toen ze merkten, dat hij 3
niet meer bij hen was, keken ze nog 3
wel even rond, maar daarna zwom- 3
men ze weer door. 3
„Toch niets meer aan te doen,
Cor.3
„Nee Jantje....". Kwartiermees- Ij
ter De Vos dacht, dat hij geen woord 3
hield tegenover Krijn, maar die zou 3
hem dat nu wel vergeven. Jantje Ver- 3
stuyt en hij dachten ook:
„Wie van ons zal de volgende 3
zijn.En wanneer is de volgende 3
aan de beurt3
Met een soort vastberadenheid, die 3
eerder koppigheid was, zwommen ze 3
harder dan ze die dag nog gedaan 3
hadden. Misschien was het ook de va- 3
ge hoop, dat de kust werkelijk niet
zo heel ver meer kon zijn. De berg- 3
top, die ze gezien hadden als het 3
tenminste een bergtop was en geen 3
donkere wolk was al verdwenen in 3
de tropische schemering, die na en- 3
kele ogenblikken overging in dichte 3
duisternis. 3
„Gaat het nog, Jantje?"
„Het gaat fijn, Cor!" Dat was nog 3
ernstig gemeend ook. Nu het zonlicht 3
niet meer in hun ogen schitterde, ging 3
het in elk geval veel beter. De dorst 3
scheen zelfs minder kwellend. Kwar- 3
tiermeester De Vos kwam op een 3
idee, waarop hij al veel eerder had s
moeten komen. Hij trok zijn armband- 3
horloge van zijn pols. Het stond stil j§
en zou waarschijnlijk wel voor goed 3
zijn blijven staan, zodat hij er nooit 3
meer op zou kunnen zien, hoe laat 3
het was. Maar ergens kon hij het toch 3
nog voor gebruiken. Hij scheurde het 3
leren bandje, dat donker en vettig 3
geworden was er af, liet het vallen 3
en stak het horloge in zijn mond. Een
doodgewoon kiezelsteentje zou beter 3
zijn geweest, want daar had hij op 3
kunnen kauwen zonder bang te moe.- 3
ten zijn, dat hij het kapot beet en 3
doorslikte, wat hem met het glas van 3
het horloge zeker kon overkomen 3
Maar hij kon er op sabbelen en zui-
gen en kreeg toen tenminste een beet- 3
je speeksel los. 3
Daarna gaf hij het de eersteklasser, 3
die er ook op sabbelde en zoog.
„Het helpt werkelijk tegen de dorst, 3
Jantje.3
„En of het helpt, Cor.Jam- 3
mer alleen, dat Jantje Verstuyt het 3
bijna doorgeslikt had en daar zo van
schrok, dat hij het uit zijn mond liet 3
vallen. 3
„Stommeling.Hij greep er nog 3
naar, maar greep natuurlijk mis. Het 3
was meteen buiten zijn bereik. Toen 3
grinnikte hij. 3
„Je krijgt een nieuw klokje van me, 3
Cor.als we thuis komen.3
„Ik had dit juist willen houden.3
om het achter glas in een lijstje 3
te zetten.3
„Dan krijg je er twee van me.3
eentje om te dragen en een ander 3
om in een lijstje te zetten.
„Maar verrekt stom was het wel 3
dat je het liet vallen.
(Wordt vervolgd) 3
Sergeant Watt van de RAF heeft zo
juist de „landingsknop" op zjjn con
trolepaneel ingedrukt (hierboven). Op
hetzelfde ogenblik ontplooit zich het
valscherm, dat de vliegende spion vei
lig op zijn basis terug zal
brengen (rechts).
DE AMERIKAANSE Legerlucht-
macht en de Britse Royal Air Force
hebben dezer dagen het kleinste mili
taire vliegtuig ter wereld in gebruik
genomen. Het is de hier afgebeelde
SD l „Drone" (hommel), ontwikkeld
door de Northrop Corporation in
Californië, een luchtvlo met een vleu
gelspanning van slechts 2]/meter,
die radiografisch bestuurd wordt en
dienst zal doen als fotoverkenner voor
de frontlinie.
HET TOESTELLETJE is uitgerust
met een viercilinder tweetakt boxer
motor die het een snelheid geeft van
bijna driehonderd kilometer per uur.
De Drone wordt gestart vanaf een
statief met behulp van twee start
raketten. De vlieghoogte kan wisseler^
van 30 tot plus minus 1500 meter, de
actieradius bedraagt 150 kilometer of
een half uur, gedurende welke tijd de
drie ingebouwde automatische came
ra's continu kunnen fotograferen.
Koers en hoogte kunnen, evenals de
instelling der luchtcamera's, tijdens de
vlucht vanaf de grond door middel
van radiocommando's voortdurend
gewijzigd worden. Is de verkennings-
vlucht voltooid, dan wordt de Drone
per radio teruggeleid naar het lucht
ruim boven zijn basis; een man van
de gronddienst drukt een knop in om
de ingebouwde parachute te ont
plooien, waaraan het toestel vervol
gens langzaam neerdaalt. Radiogra
fisch wordt daarbij ook de motor af-
voorkomen. Direct na de landing wor
den de films uit de camera's gehaald
en door de fotodienst —te velde
ontwikkeld, zodat de bevelvoerende
officier reeds na enkele minuten kan
zien, waar zich de vijandelijke ar
tillerieopstellingen, troepenconcentra
ties en dergelijke bevinden.
DE R.A.F. heeft in de afgelopen
weken intensief geoefend met deze
nieuwe „automatische spion" en is
met de resultaten bijzonder inge-
gezet, om brand of ontploffing te
nomen. De kwaliteit van de lucht
foto's is uitstekend en het radiocon
trolesysteem zit zo vernuftig in elkaar
dat eventuele vijandelijke stoorzen
ders geen roet in het eten kunnen
gooien. Goedkoop is dit nieuwe wa
pen niet: de „Drone" kost ongeveer
40.000 gulden en kan slechts acht
vluchten van een halfuur maken;
daarna is het rijp voor de schroot
hoop. Maar in tijd van oorlog legt dat
geen gewicht in de schaal, vooral niet
als men op deze wijze de eigen troe
pen kan vrijwaren voor vijandelijke
verrassingsacties die zonder een deug
delijke verkenning wellicht duizenden
mensenlevens zouden vergen!
De SDI „Drone" op z\|n lanceerstatief
klaar voor de start. Halverwege de
romp ziet men een der beide start-
raketten (links).
Snel klimmend en uiterst klein- is de
Drone een uiterst moeilijk doelwit voor
vijandelijk afweergeschut.
Klank- en lichtspel in Breda. Onder
regie van Johan de Meester zal Breda op
16 augustus de première beleven van een
klank- en lichtspel dat bij het historische
Spanjaardsgat tot medio september iedere
avond zal worden vertoond. Met dit spel
worden de gebeurtenissen rond 1813, het
jaar waarin Nederland een onafhankelijk
koninkrijk werd. gesymboliseerd.
Cultureel centrum. Het gemeentebe
stuur van Zwolle wil van de Bethlehem-
kerk een cultureel centrum maken. B.
en W stellen de raad voor het gebouw
van de Nederlands Hervormde Gemeente
over te nemen voor de symbolische prijs
van f 1,-. Voor het orgel moet de ge
meente 50.000,- betalen. Het kerkgebouw,
reeds lang onttrokken aan zijn oorspron
kelijke bestemming, heeft de laatste ja
ren gediend als pakhuis.
„Jou slepen we er door, Krijn,"
verzekerde hij. Hij was zich er goed
van bewust, dat die verzekering de
bevoegdheden van een kwartiermees
ter van de Koninklijke Marine ver
te boven ging, maar dat mocht hem
deze keer niet hinderen. „Chris Bos
wilde zelf niet.hij heeft genoeg ge
soebat, dat we hem achter moesten
laten. Maar jou slepen we erdoor."
Krijn keek hem aan. En kwartier
meester De Vos dacht dat het een
rot gezicht was, dat gezicht, bedekt
met een zoutkorst, smerig, de haren
aan elkaar gekleefd tot een plak mod
der, de ogen rood ontstoken en uit
puilend, de wangen ingevallen alsof
hij in die enkele uren jaren ouder
was geworden, de gezwollen en ge
barsten lippen op elkaar klevend.
Maar zo'n rot gezicht had Jantje
Verstuyt ook en moest hij zelf even
eens hebben.
„Meen je dat. kwartiermeester.
Het waren niet de woorden, maar
het was de toon, waarop ze gezegd
werden, die hem kon doen huilen, hui
len van machteloze woede en even
machteloos medelijden. „Meen je dat
ook als ik als ik dood ben
Breng je me in elk geval aan land?
Ja?"
„Bij God.Hij merkte, dat het
erg gezwollen klonk, lang niet zo sim
pel als ze bij de marine gewoon wa
ren de dingen te zeggen. Maar toch
herhaalde hij het. Voor deze gelegen
heid paste dat dan misschien het
best. „Bij God.Krijn, ik beloof het
je!"
„Ouwejongens, kwartiermeester",
mompelde Krijn van 't Hof, tevre
den als een kind, dat eindelijk had
gekregen, wat het zo zielsgraag wil
de hebben.
En toen begon zowaar matroos eer
steklas Verstuyt ook nog te zeuren.
Hij was een eenvoudig man, een man
zonder veel eerzucht, maar een goed
zeeman. Hij verlangde er wel eens
naar om weer een keer thuis te zijn.
Op zijn manier hield hij van zijn
vrouw en zijn bijna volwassen kin
deren. Maar als het er op aankwam,
kon hij die missen. En alleen op zee
voelde hij zich eigenlijk thuis, zonder
dat hij zich daar ooit rekenschap van
had gegeven. De mooiste ogenblikken
in zijn leven waren de nachten ge
weest als hij alleen op wacht stond
en de maan scheen en de stilte door
niets werd verstoord dan door het
klotsen van de golven tegen de boor
den van een schip, het gelijkmatig
ronken van de motoren in de stalen
romp en het bruisen van de boeg
golf tegen de steven. Hij wist dit,
hoewel hij zich er niet eens be
wust van was; daardoor werd hij ge
dwongen te zeggen, dat de anderen
hem niet mee hoefden te slepen, als
hij zelf niet meer kon.
Kwartiermeester De Vos vatte dit
op als een hatelijkheid tegen Krijn
van 't Hof, maar omdat die het niet
hoorde, ging hij er niet op in. De
eersteklasser Verstuyt bleef echter
aanhouden.
„Ik zei, dat je".
„Ja, ik heb wel gehoord, wat je
zei Jantje! Maar houdt in vredes
naam je mond, man! Spaar je adem.
verveel mij niet.en lig Krijn niet
te pesten.
„Ik pest niet.ik meen het, Cor!"
„Ja. goeu maar hou het dan voor
je.
„Ik wil niet, dat jullie me aan wal
slepen, als ik.
„Vent, verrek!" viel de kwartier
meester uit. Daardoor trok hij na
tuurlijk juist de aandacht van Krijn
van 't Hof.
„Wat zegt hij, kwartiermeester?"
wilde die weten.
„Dat we toch haast land in zicht
moeten krijgen," antwoordde Cor de
Vos. Hij zou kunnen lachen en huilen
tegelijk omdat hij nog zo vlot kon
liegen.
„Land in zichtherhaalde
Krijn. Hij probeerde zich wat op te
richten en voor zich uit te kijken,
maar daar kwam niet veel meer van
terecht. „Waar dan?"
Cor de Vos was nog wel in staat
zijn hoofd en schouders een eind bo
ven het water uit te steken, maar
het kostte hem meer inspanning om
zijn ogen open te houden. Hij moest
tegen het licht van de zon in kijken.
