voor uw
mond en
Een Vrij Geluid uit de omroepwereld
PANDA EN DE JACHT OP JANSEN
Ons vervolgverhaal
WOENSDAG 29 MEI 1963
19
EEN OORSPRONKELIJKE ROMAN
DOOR KLAAS VAN DER GEEST
g
(Wordt vervolgd) g
Hoofdredactrice
Ank de Visser uit
Heemstede aan
het woord
Nieuw recept: de vla-flip
KITTY. Vanillevla vermengen met
aardbeiensiroop en een laag hiervan on
derin een hoog glas doen. Hierop een
laag van partjes mandarijntjes leggen:
erop een laag stijfgeslagen eiwit doen
en het geheel met wat siroop over
gieten.
ALEXANDRA: Een eierdooier schui
mig roeren met één lepel suiker. Het
eiwit stijf slaan. Dooier en eiwit door
elkaar heen scheppen. Dit mengsel on
der in 'n hoog glas doen. Een laag moc-
cavla (verkregen dóór vanillevla te ver
mengen met poederkoffie naar smaak)
erop aanbrengen. Hierop weer een laag
van 't eimengsel en garneren met part
jes mandarijn en nootjes.
NINOSHKA: Yoghurt vermengen
met pruimenlimonadesiroop of prui-
menmoes en stijfgeslagen eiwit. Hier
op moccasiroop gieten. Daarna een laag
vanillevla vermengd met iets maras
quin, hierop een toef slagroom waar
over weer wat pruimensiroop wordt ge
goten en welke met groene bigarreaux
wordt gegarneerd.
De beroemde Parijse coiffeur „Charles
of the Ritz" creëerde dit kapsel anno
1963, dat hij „Le casque Parisien"
noemde.
werking een zaak van „to be or not
to be" wOrdt. Daarom gaat de V.P.R.O.
vol vertrouwen de toekomst tegemoet,
onverschillig wêlkê rol déze omroep dan
zal spelen".
Bep Andreas
Voor het zomerseizoen
heeft Max Factor vier
nieuwe lipsticks met een
bijpassende nagellak ge
lanceerd. Het zijn:
Peach caramel
Orange caramel
Coffee caramel
Burnt caramel
Peach caramel is een
warm zacht-roze tint met
subtiele schittering.
Orange caramel een
terra-cottakleur met een
lichte ondertoon van man
darijn.
Coffee caramel een on
gebruikelijke melange
van licht beige met ko-
raalbruin.
Burnt caramel een deli
caat roze met een tikie
mauve en een caramel-
smaak.
Max Factor, die de ko
mende zomer tot „derde
modeseizoen" heeft uit
geroepen, heeft voor deze
gebeurtenis getracht het
neusje van de zalm in de
handel te brengen voor
wat aanvullende tinten en
uitvoeringen betreft. De
carameltinten harmonieë-
ren uitstekend met veel
nieuwe kleuren, stoffen
en weefsels. Couturiers
in verschillende mode
centra hebben bovendien
zomerkleding ontworpen
in dessins, kleuren en
weefsels die passen bij de
nieuwe kleuren voor lip
sticks en nagellakken.
Nieuwe taak
Nieuw recept: de vla-flip
In haar gezellige zitkamer met veel boeken langs de
wand, zit ik in de Heemsteedse Mauvestraat tegenover Ank
de Visser. Onwillekeurig dwaalt mijn blik naar buiten en
kan ik niet nalaten op te merken wat een kostelijk uitzicht
op het Zuiderbuiten Spaarne zij vanuit haar kamer heeft.
„Ja", zegt Ank de Visser, „dit uitzicht hier met in de verte
de molen „De Eenhoorn" is eèn ware verademing na een
dag van hard en ingespannen werken met veel telefoon
gesprekken en conferenties en al die zaken, die nu eenmaal
aan het maken van een omroepgids verbonden zijn".
l ol vertrouwen
VAf'tN JOG*»'
Hij haalde alleen
de schoot van het grote, opgelapte
zeil een beetje door en stuurde wat
scherper bij de wind. Cor de Vos zag
het en hij zag ook het zoeklicht dat
over het water scheerde, vlak langs
hem en over hem heen.
Hij mompelde iets in zich zelf op
een verontwaardigde toon. „Een
mijn... één vliegtuig... God, één blik
semslag uit de Hemel in de machi
nekamer van dat bootje..."
God liet geen bliksemstraal flitsen
uit de met miljoenen volt geladen on
weerswolken, die zich boven de kim
samenpakten, geen bom vallen uit
een Britse nachtjager, geen vonk
overspringen in de ontsteking van
een magnetische mijn, waardoor
kwartiermeester De Vos tenminste
voorlopig weer gered zou zijn.
Cor de Vos trok het stuk zeildoek
weer over zich heen, hoewel hij zich
ervan bewust was, dat het hem bit
ter weinig bescherming bood als de
Jappen soms aan boord mochten ko
men, wat wel erg waarschijnlijk leek.
Hij was bang. Zo bang als hij nog
niet eerder was geweest nadat de
Zestien in de Chinese Zee ten onder
ging. En het was geen angst voor
mishandelingen, waaraan hij als
krijgsgevangene zou zijn blootge
steld. Geen angst voor de een of an
der Japanner, die hem grijnzend
een schot in zijn nek zou geven. Het
was niet de gewone angst voor pijn
of dood. Het was angst voor de grie
vende teleurstelling, die een man on
dergaat als hij moet toegeven, dat hij
niettegenstaande alle moeite, die hij
zich getroost heeft en alle inspanning,
die hij zich zelf heeft moeten afdwin
gen, toch nog verslagen is.
„Nu is het zo goed als afgelopen
met Cor de Vos..."
De prauw begon weer heviger te
slingeren. Het armzalige, gescheurde
en steeds weer opgelapte zeil zwiepte
en klapperde. De oude mast kraakte,
alsof hij op het punt stond bij het
dek af te breken. De hoge boeggolf
klotste en kolkte langs de houten
boorden. Het water golfde over de
steven. Er werd niet weer geschoten,
maar wel geroepen. Met rauwe, be
velende stemmen. Eerst in het Ja
pans. Toen in het Maleis. De oude
riep iets terug. Rustig als iemand,
die zich door niets meer laat opja
gen.
Kwartiermeester De Vos mompel
de: „strijk dat zeil dan toch, man
Ajo, lekas!"
De oude keek naar de donkere
schim op het water, die heel dicht
bij kwam. Cor de Vos smeekte: „Eén
vliegtuigbom. Heer... één vliegtuig
bom..." Het moest niet leuk zijn om
krijgsgevangen te worden gemaakt.
Maar nog minder leuk was het, dat
hij het gevoel had: „Dit had ik kun
nen voorkomen!" Als hij maar een
klein beetje meer courage had gehad,
toen hij op dat eilandje, waar hij aan
gespoeld was, die knuppel in zijn
knuist klemde. „Je had die oude in
zee kunnen gooien... hij zou er niets
meer van geweten hebben, als je
meteen goed toegeslagen had. En
dan had je alleen koers kunnen zet
ten naar Singapore of waar je naar
toe wilt."
Hij wachtte onder dat stuk zeil
doek. Hij drukte zijn gekneusde li
chaam tegen het dunne rieten matje
op het houten dek. Alsof hij daarmee
geholpen was.
Hij durfde niet meer overeind te
komen, hoewel hij het toen wel had
kunnen doen. Hij wachtte op de dof
fe bons, het kraken van hout, het
bruisen van de boeggolf van de tor
pedoboot, die langszij moest komen,
op het stampen van laarzen over het
dek en de bevelen van matrozen, die
op de prauw sprongen om die te door
zoeken.
De oude man aan de stuurriem
riep weer iets. Misschien verstonden
de Japanners het of begrepen ze ten
minste, wat hij bedoelde.
Cor de Vos voelde, dat het zweet
hem uitbrak. Klam zweet, dat in
straaltjes langs zijn rug liep.
Hij zou willen kijken om tenminste
te zien, wat er gebeurde, maar waag
de het niet meer onder het dekkleed
vandaan te komen, want nu en dan
zwiepte het schijnsel van het zoek
licht over de prauw.
„Here God.moest je dat hele
eind zwemmen om nu nog gevangen
genomen te worden.of neergescho- g
ten?" En als dat dan moest, kon het
dan niet een beetje gauwer gebeuren?
Waar was die marteling van deze laat- g
ste, tot eeuwigheden gerekte ogen-
blikken dan nog voor nodig? g
„Nu laat Gij, Heer, Uw dienst-
knecht gaan in vrede.Maar God, g
in Zijn ondoorgrondelijke wijsheid,
scheen te hebben besloten, dat voor
deze dienstknecht de tijd om te gaan g
nog steeds niet was gekomen. g
Tweemaal, dripmaal snerpte het
fluitje. Daarin was iets bekends.
Iets vertrouwds voor een zeeman als g
kwartiermeester De Vos. Zo snerpten
fluitjes aan boord van schepen van
de Unites States Navy, van de Brit- g
se Marine, van de Duitse Kriegsma- g
rine. Er was iets benauwends in ook, g
want zonder dat hij zich er duidelijk
van bewust werd, wekte het de ge-
dachte, dat zeelieden, die bereid wa- j§
ren lijf en leven voor elkaar op het
spel te zetten, elkaar in de oorlog
met dood en verderf bedreigden. En g
die gedachte was verbijsterend. g
Het tumult van opgejaagde golven
en ronkende motoren nam af. Ook
zonder het te zien wist hij, dat de g
motortorpedoboot zich verwijderde. g
Een enkel kort ogenblik voor zo- g
ver de tijd toen tenminste nog in g
ogenblikken was te meten voelde g
hij zoiets als opluchting. g
„Ze gaan weg en ze hebben
me niet gekregen.die oude man g
aan het roer heeft me niet aan hen g
overgeleverd... Maar dat was te g
mooi om te kunnen geloven. Hij voel-
de zich er dan ook niet lang door op- g
gelucht. er zal nog wel een ver-
volg op komen".
Hij kon zich zelfs voorstellen, dat g
de Jappen opzettelijk deden, alsof ze g
het er bij zouden laten om aanstonds jg
terug te komen. Ze kwamen echter
niet terug. En zelfs dat was geen g
reden om zich over te verheugen, g
Want toen kwartiermeester De Vos
de lap zeildoek al aan kant schoof
en zich wilde oprichten, kwam het g
schijnsel van het zoeklicht over de
golven glijden tot de felle bundel stra- g
len op de prauw gericht was. Meteen g
knetterde de eerste vuurstoot van een g
zware mitrailleur. Kogels floten en
gierden laag over het scheepje en g
ketsten af op het water. g
„Wat een ellendelingen!" hoorde g
Cor de Vos zich zelf zeggen. En hoe- g
wel die Maleier geen woord Neder-
lnds verstond, moest hij begrepen g
hebben, wat de bedoeling was. Hij g
keek even naar de kwartiermeester,
tuurde toen weer voor zich uit en g
ipaakte met zijn ene hand alleen maar g
een gebaar, alsof hij wilde zeggen: g
„Zo zijn ze.en misschien zijn g
we zelf niet anders.Een val knap- g
te af, kapot geschoten. Het blok, waar- g
over het liep, kwam in splinters naar g
beneden. g
De oude aan de stuurriem bleef g
roerloos staan. Cor de Vos dacht: g
„Ze knallen hem neer...." En
hij dacht, dat hij dan alleen aan boord g
zou zijn, zodat hij kon gaan, waar- g
heen hij wilde.naar Singapore.
Een zwaardere knal, blijkbaar van g
een oerlikon, maakte hem duidelijk, g
dat het er de Japanners in elk ge-
val niet om te doen was alleen de g
man aan het roer neer te knallen, g
„Ze gaan de hele prauw lek schie- g
ten en in de grond boren. Ze vinden
het zelfs niet de moeite waard die g
eerst te doorzoeken, maar nemen g
geen risico en boren ons meteen in g
de grond". g
Dat was misschien de manier om g
een oorlog te voeren en te winnen, g
Maar je moest het kunnen.
Hij dacht, dat hij nog een kans g
had, dat hij zou worden opgepikt, g
als de prauw zonk. g
„Maar ze krijgen me niet.nooit!" g
Als ze hem te pakken kregen, was g
voor hem de oorlog in elk geval af- g
gelopen. Waarom zou hij zich dan nog g
gevangen laten nemen? Hij kon zich g
evengoed vastklampen aan het g
scheepje en zich mee naar de diepte g
laten sleuren. Dit voornemen gaf hem g
het gevoel, dat hij dan toch uiteinde- g
lijk nog zou zegevieren en niet voor g
niets die lange weg door de Zuid- g
Chinese Zee afgelegd had. Meteen
viel hem echter ook al in:
„Heb je wel eens gehoord van een g
houten scheepje, dat zonk, jö?" g
VOORAL VOOR
Vorige week werd in het Hilton
Hotel, Amsterdam, met een grote
modeshow het feit gevierd dat de
kunststof „draion" tien jaar geleden
op de markt verscheen. De foto
toont een aantal uit dratlon vervaar
digde modellen die onder het motto
„Een noordelijke zomeraan het
publiek werden getoond.
Ank de Visser, hoofdredactrice van
„Vrije Geluiden".
goed van pas volgde ik een tweeja
rige vakopleiding in het uitgeversbe
drijf en na dit diploma behaald te heb
ben was ik enige jaren in het buiten
land Parijs en Engeland om mijn
moderne talen goed onder de knie te
krijgen."
Levendig en enthousiast vertelt zij
hoe zij haar nieuwe taak ziet. „Voorop
wil ik stellen en dat moet u bepaald
schrijven, dat ik ervan overtuigd ben
dat een hoofdredactie zonder een staf
van goede medewerkers nergens is.
Toen ik nog eindredactrice van „Vrije
Geluiden" was was de teamgeest al
uitstekend. Zo wil ik het ook in de
toekomst hebben. Al mijn medewer-
werkers(sters) moeten vrij hun me
ning kunnen uiten en hun bijdragen
kunnen leveren om gezamenlijk elke
week een_ goede, leesbare omroepgids
tot stand'te brengen. Zoals u weet, is
„Vrije Geluiden" de omroepgids van
het Vrijzinnig Protestantisme. Dit wil
evenwel niet zeggen, dat wij uitslui
tend vrijzinnig protestanten als leden
heben. Integendeel, ook de room-ka-
tholieken, joodse luisteraars, en huma
nisten zijn op ons blad geabonneerd.
Wij zijn de kleinste omroep, doch ik
zou willen stellen dat op deze omroep
het gezegde „klein maar dapper" wel
uitermate van toepassing is. Onze pro-
De consumptie van vla beweegt zich
in ons land volgens een braaf en ge
staag stijgende lijn volgens de Voorlich
tingsraad Meikvoorziening in Den Haag.
Onderzoekingen hebben aangetoond dat
de Nederlandse huisvrouw niets tegen
vla in het algemeen heeft maar dat
zij en haar huisgenoten toch ook niet zo
hard warm lopen voor dit gerecht. Voe
dingsdeskundigen zijn gaan variëren en
fantaseren, controleren en experimen
teren en proeven met als resultaat: de
„vla-flip" die iedereen kan maken. Hier
onder volgen enkele recepten, die een
heerlijke afwisseling zijn op kinder
feestjes en tijdens televisiekijken.
CATOOTJE: In een hoog glas een
laag vanillevla doen. Daarop amandel
schaafsel strooien. Hierover mandarij
nensiroop gieten of een flinke lepel
oranjemarmélade. Daarop stijfgeslagen
eiwit, overgieten met sterk mocca-ex-
tract en garneren met enkele nootjes.
KATINKA: Onderin een hoog glas
chocoladevla doen. Daarop plakjes ba
naan, dan een laag yoghurt vermengd
met basterdsuiker naar smaak en een
schuimig geroerde eierdooier, daarop
stijfgeslagen eiwit, het geheel be
strooien met chocoladestrooisel.
MAMMA LOU. Onderin een hoog glas
yoghurt doen. Sinaasappelsiroop erop
gieten, daarop een laag chocoladevla,
stijfgeslagen eiwit tot slot en garneren
met partjes mandarijn.
(Vervolg zie laatste kolom)
lïïiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiimniiiiiii niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiniii
46. De aanblik van de foto in het medaillon had een
vreemde uitwerking op Jan Jansen. Hij barstte niet
in vrolijk gejuich los, zoals Pat en Panda hadden ver
wacht, doch sprong met een schrille uitroep over boord.
„Bekorrah" riep Pat O'Nozel met grote verontwaardi
ging, „kom terug! Wat zijn dat voor manierens! Ben
je haar nu al vergeten?!" „Helaas niet!", antwoordde
Jan Jansen, met forse slagen heen zwemmend, „maar
ik zal het proberen! Ik wil deze wrede vrouw nooit
meer zien!" „Schande!", riep de detective, „Reizen we
je daarvoor het halve wereld achterna?! Je bent har
teloos! Je bent misdadig! Je bent.Op dat moment
werd de boze speurder onderbroken door een kreet van
Panda. Pat kijk hier eens!" zo riep hij verschrikt.
„Geen wonder dat meneer Jan helemaal niet blij is!
Hij denkt dat DIT de enige is van wie juffrouw Aleida
houdt!" En hij toonde de ongunstige trekken van graaf
Upke van Sught tot Brallen.
Men voelt zich bij de V.P.R.O. thuis,
zo meent zij, omdat het brede vlak
waarop gewerkt wordt, zonder de ide-
ele achtergrond te verloochenen, ruim
te laat voor andersdenkenden en om
dat juist deze kleine omroep baanbre
kend werk heeft verricht in een ver
ouderd systeem, dat toch nog steeds
't Hilversumse zuilenstelsel kenmerkt.
„Ondanks voel tegenstand enerzijds,
is het toch nog anderszijds verheugend
te zien", zo besloot mejuffrouw De Vis
ser ons gesprek, „dat door de Ont
wikkeling van de na-oórlogse situatie
en de geboden samenwerking, niét al
leen op radio- en televisie-terrein, doch
ook in de sectoren van volksontwikke
ling en jeugdbeweging, deze samen-
ANK DE VISSER, nog geen zevenen
dertig jaar werd op 1 april benoemd
tot hoofdredactrice van „Vrije Gelui
den," de omroepgids van de V.P.R.O.
en zij is daarmede de eerste vrouw,
die de leiding kreeg van een omroep
blad in Nederland. Een veelomvatten
de, verantwoordelijke taak, doch een
taak die haar, gezien haar anteceden
ten, wel is toevertrouwd. Zij volgt in
deze nieuwe functie dr. E. D. Spelberg
op, die binnenkort met pensioen gaat
en die vol vertrouwen de leiding van
zijn blad in handen van een vrouw
heeft gelegd, die trouwens al sedert
ruim negen jaar tot zijn naaste mede
werkers behoorde. Eind april 1954 deed
Ank de Visser haar intrede bij de
V.P.R.O. en zij heeft daar nimmer
spijt van gehad.
„Wat die goede samenwerking met
dr. Spelberg betreft, kan ik U zeggen,
dat de humor op onze redactie altijd
een grote rol speelt en daarnaast ook
begrip voor eikaars moeilijkheden.
Wordt er bijvoorbeeld ter redactie een
fout gemaakt, dan is het usance geen
berisping te geven, de betrokkene
krijgt een taarf met hekeldicht!"
Wie Ank de Visser een interview af
neemt wordt dadelijk getroffen door
het snel reageren op de haar gestelde
vragen en door de scherpzinnige wijze
waarop zij haar gedachten in woorden
omzet.
„Mijn opleiding vraagt u? Ik ben Rot
terdamse van geboorte (1 september
1926). Later verhuisden mijn ouders
eerst naar Santpoort-zuid en daarna
naar Haarlem. Ik bezocht daar het
Christelijk Lyceum, waar dr. Van der
Eist rector was. Journalistieke arbeid
is mij geenszins vreemd, want na mijn
lyceumtijd was ik werkzaam bij perio
dieken als „Focus" en „International
Textiles". Veel ervaring deed ik ook op
bij het dagblad „Trouw" in Amster
dam. In die periode van journalistieke
arbeid en die praktijk komt mij nu
gramma's zijn zowel religieus als cul
tureel en wat onze tv-programma's be
treft, hebt u wel kunnen constateren,
dat wij wel wat aandurven en zelfs risi
co's nemen (met de kans leden te ver
liezen) door exclusieve programma's te
presenteren.
Voor een ideële instelling als de
V.P.R.O. is het bestaan moeilijk, om
dat onze kring hoofdzakelijk bestaat
uit individualisten die bovendien het
principe vrijheid en verdraagzaamheid
zijn toegedaan, dus een ander niet wil
len forceren zich op ons programma
blad te abonneren, laat staan hem een
lidmaatschap van de V.P.R.O. op te
dringen. In feite is het gewijzigd ont
werp Omroepwet 1953 van staatssecre
taris Höppener- destijds aanleiding ge
weest dat wij moesten gaan meedoen
in de gedwongen concurrentiestrijd, om
dat deze wet voorschrijft dat het aan
tal leden van een omroep bepalend is
voor de zendvergunning, en de toe te
wijzen zendtijd. Wij zullen zeker trach
ten gelijke tred te houden met dé eisen
die aan een goed programmablad ge
steld dienen te worden. Of dit in dê
vorm van een nieuw drukprocédé zal
zijn, betwijfelt onze gastvrouw, daar
ook op dit terrein de actualiteit mee
spreekt en haar aandacht dus vooral
gericht zal zijn op de bruikbaarheid
van „Vrije Geluiden" voor de lezers
en een zo goed mogelijk geïnformeer
de programmavoorziening.
