PANDA EN DE MEESTER-KIEKER
Nieuwe „N.S.-dagtrip" met
boottocht naar Antwerpen
IMDSP^^O in de Hooglanden
Haar kunstenaar
de nieuwste rage in Engeland
Ons vervolgverhaal
pi
CHEVROLET
EEN SPEURDERROMAN VAN JOHN MARSH
nurrr- «wwnnmm inmrri i rm urrrrcrrraxttxzxxx
Spelevaren per spoorkaartje
Mevrouw Kroesjtsjev is
niet voor de poes
Haarlem - Bloemendaal - Santpoort
AUTOMOBIELBEDRIJF
cHeeremanó &van £,euoen n.v.
Nieuwe Gracht 78 - Haarlem - Telef. 17588
WWWMWWWIWWWWMIlWIWimlIWWWWWWIWWWWWllllWWIIIWII^IIIWIIWW
Advertentie
Dié zijn langs de weg naar
het eerste het beste huis gevlucht,
wat ik je zeg." „Hoeft nog niet," ant-
woordde Zijn maat'. „Zij kunnen gere-
dènéèrd hebben, dat wij hen op de
weg, heel gauw te pakken zou hebben.
Ik denk, dat zij ergens in het bos zit-
ten. Kijk goed uit je ogen, Jed."
De ander maakte in grove woorden
een opmerking over mensen, die eerst
gegrepen moesten worden, eer een ar-
me stakker zijn ontbijt kon krijgen.
Felton begon te grinneken. Hij
vroeg zich af, of de meisjes de berg
wand al bereikt hadden. De twee man
nen liepen langs hem en hem voor
bij. Felton kwam toen het pad op.
„Handen omhoog!" zei hij zacht
maar duidelijk.
Zij keerden zich schielijk om met
I stomverbaasde gezichten. De man
met het rode haar greep.al naar zijn
jaszak. „Zou ik niet doen", zei Fel-
ton gemoedelijk. Hij haalde het vuur-
wapen uit de jaszak en liet het in
zijn eigen zak glijden. De ander be
handelde hij op dezelfde wijze.
„Hoe kom jij aan een revolver?"
j' roeg een van de mannen. „Ze bé-
wéerden, dat je ongewapend was."
„Het is die van de dwerg," legdé
Felton uit. „En nu hebben we even
gebabbeld en jullie gaan het bos in.
Mars!"
Zij keken elkaar aan en Felton merk
te dat zij Zwijgend overleg pleegden
of zij hem aan zouden vliegen.
„Wees nu verstandig, jongens", zei
j hij vriendelijk. „Als jullie kuren ver-
tonen zal ik je met het grootste ge-
j noegen een kogel geven. Dus wat zal
het zijn: oorlog of vrede?"
De man met het rode haar bedacht
zich niet langer en liep het bos in.
Zijn maat volgde.
„Dassen en broekriemen afdoen",
zei Felton. Nadat het gebeurd was liet
hij Max de handen van zijn maat
I deugdelijk op de rug vastbinden. Ter
wijl Jed machteloos moest toekijken
j gaf hij Max vervolgens een klap met
de revolver achter het oor.
„Jij schoft!" riep Jed.
Felton liet de bewusteloze Max lig-
gen en kwam op Jed af, die meende
dat zijn laatste uur geslagen had.
Felton rukte zijn zakdoek uit zijn
zak en duwde Jed een doeltreffende
prop in de mond, waarop het tot Jed
leek door te dringen, dat hij al veel
eerder had moeten schreeuwen. Nu
keek hij hij Felton in machteloze woe-
de aan. Felton knevelde Max. Hij zet-
te hem tegen een slanke dennestam,
dwong Jed aan de andere kant te
gaan zitten, bevestigde hun beider
broekriemen aan elkaar en legde de
twee riemen om hun middel en om
de stam, waarna hij hen stevig vast-
snoerde. Tenslotte duwde hij Max
diens eigen zakdoek in de mond. zodra
j de man het hoofd schudde en bij ken
nis wilde komen.
„Het beste dan maar, jongens", zei
Felton. „Ik geloof, dat zij jullie
voorlopig niet zullen vinden. Het zal
in elk geval wel zolang duren, dat ik
uit de voeten ben."
Hij zocht de bosrand weer op en
keek langs de zonnige helling omlaag.
Zijn blik zocht verder tot hij de twee
meisjesfiguurtjes ontdekte. Zij waren
hoog op de tegenoverliggende helling
de kam al dicht genaderd. Opgeruimd
volgde hij hen. Als zij maar lang ge-
noeg buiten schot bleven om de heide
over te steken, die hen scheidde van
de weg naar Glen Payair.
5. In de mist.
In de laagte kon Sönja Felton on-
derscheiden, die hén gevolgd was Zij
lag in het grove gras uitgestrekt en
tuurde de weg af. waarlangs zij met
Fizia was gekomen.
Terwijl zij Feitons vorderingen
volgde voelde zij zich plotseling ge-
lukkig. omdat hij het gevaar ontlopen
was. En dat was voor haar iets heel
ongewoons. Haar leven lang had zij
steeds het eerst aan zichzelf gedacht.
Om anderen bekommerde zij zich
niet. Zo lang zij het goed had, zo lang
zij van alles kon genieten wat zij
begeerde, deerde het lot van andere
mensen haar niet. Het leven was
moeilijk voor haar geweest. Zij had
van haar helder brein en haar schoon
heid evenwel zo'n nuttig gebruik we
ten te maken dat zij sedert haar zes
tiende jaar „het hoofd boven water
had", zoals zij het zelf noemde.
„En ik zal wel zorgen dat ik geen
natte voeten meer krijg", was haar
gebruikelijk opmerking. Zelfs een uit
gesproken wreed wezen als de dwerg
had zij naar haar hand weten te zet
ten. Zij dacht aan de nertsmantel,
aan de juwelen, aan de dure flat in
Londen, die zij van de chef had ge
kregen, omdat hij haar als vrouw wil
de hebben.
Als zij Londen ooit weer bereikte
zou zij een einde aan de omgang met
de chef maken. Zij had alles van hem
losgekregen wat zij wilde. Nu hij
kwaadaardig was geworden woe
dend keek zij naar de verbonden vin
gers van haar rechterhand wilde
zij niets meer met hem te maken
hebben.
Opnieuw tuurde zij langs de berg
wand omlaag en haar hart begon fel
•te kloppen. Deze man. Ray Felton,,
die zij zo onverwacht had leren ken
nen, dat was er een voor haar. Hij
was hard- Hij zou haar dwingen hem
te gehoorzamen. Zij kende hem nog
maar enkele uren, maar zij wist wat
zij wilde. Er waren heel wat mannen,
die in de afgelopen vijf jaar haar ver
liefdheid hadden gewekt.
Ray Felton was de eerste, die haar
aan liefde had doen denken. „Hij
wordt niet gevolgd", zei de rustige
lichte stem van Fazia naast haar.
Het meisje had zich ook in het gras
uitgestrekt en keek in het dal. Sonja
richtte haar blik van de zwoegende
mannefiguur die ruim een halve kilo
meter van haar af was op het meis
je en kwam tot de overtuiging dat
zo'n Arabische prinses, al had zij een
gebronsde huid en haast witgebleekt
haar, uiterlijk nauwelijks verschilde
van elk gezond Engels meisje, dat
door de zon was gebruind.
„Dat kun je niet weten!" zei zij.
„Wij kunnen niet zien, of hij van het
bos uit in het oog wordt gehouden.
Zij kunnen hem elk ogenblik on-
dei schot nemen."
De blauwe ogen werden plotseling
dof van angst. Zij is ook verliefd op
hem, dacht Sonja en terwijl zij in het
lieve gezichtje keek werd' zij zich
bewust, dat zij Fazia haatte. Maar
zij krijgt Felton niet, dacht zij woe
dend.
„Die arme man moet volkomen uit
geput zijn," zei Fazia. „Hij heeft de
hele nacht niet geslapen."
„Die kan er wel tegen," mompel
de Sonja en zij keek weer naar Felton,
die de strook bergwand met de losse
stenen bereikt had.
„Bent u in deze streek bekend?"
vroeg Fazia.
„Ik weet alleen, dat het de meest
woeste en dunst bevolkte streek van
Groot-Brittannië is, als ik je daar
mee van dienst kan zijn".
Fazia zuchtte.
„Ik heb altijd gemeend dat Enge
land bezaaid was met kleine stadjes
en dorpjes, dat je overal waar je
was winkels en huizen om je heen
zag. Dat hebben zij mij als kind in
Ethië geleerd en later, toen ik in
Amerika op school was, weer".
„Nou, dan hebben ze je iets ver
keerds geleerd, zoals je ziet", snauw
de Sonja.
„Overigens ben je hier niet in Enge
land Je bent in Schotland en dan
nog wel in het noorden. Dat is een
heel andere geschiedenis, zie je".
Fazia keek om zich heen.
„Wat een somber en onherbergzaam
oord, zo'n Schotse streek. Net een
woestijn, er lijkt geen einde aan te
komen."
(Wordt vervolgd)
Nauwlettend worden de renmuizen ge
wogen en gekeurd. Hierboven: een
kampioen onder de loep. Links: de
starthokken zijn geopend, de race kan
beginnen. Tenminste als de deelnemers
er zin in hebben. Dat is hier kennelijk
niet het geval.
Een Amerikaanse „haarspecialist",
Lynn Robert Akers, is in Brussel ver
oordeeld tot zeven maanden gevange
nisstraf, een boete van 3000 en het
betalen van een schadevergoeding van
f 3000,— aan de Belgische Medische
Associatie, waarvoor hij zich als lid
had aangemeld zonder daartoe de kwa
lificaties te bezitten.
Akers stond terecht voor het Hof van
Appel op beschuldiging van het onbe
voegd uitoefenen der geneeskunst, het
verkopen van waardeloze haargroei
middelen tegen exhorbitante prijzen en
van oplichting van zijn „patiënten". Hij
was in 1958 bij verstek veroordeeld tot
zeven maanden, van welk vonnis hij in
beroep ging. Het Hof van Appel heeft
dit beroep thans behandeld.
Akers werd verweten, dat hij zijn
kaath'oSJdige 'klautert beloofd had dat
zij al' hun haren terug zouden krijgen.
Hij maakte gebruik van een groot aan
tal waardeloze middelen en beloofde
wetenschappelijke haaronderzoekingen
in (niet-bestaande) laboratoria in Rome,
Milaan of Parijs te zullen laten doen.
Voor een complete kuur van 60 behan
delingen vroeg hij plm. 1500 gulden,
maar geen van zijn klanten heeft ooit
enige baat bij zo'n kuur gevonden. „Als
deze bedrogenen haren hadden, zouden
zij zich die nu van spijt uit het hoofd
trekken," zei een der rechters van het
Hof...
NEW YORK (Reuter) Mevrouw Nina
Kroesjtsjev zit niet onder de duim van
haar man en oefent belangrijke invloed op
hem uit in zaken van buitenlandse poli
tiek aldus John Gunther in het Ameri
kaanse tijdschrift Mccall.
Gunther zegt dat de Russische premier,
die' door zijn vrouw gewoonlijk „de voor
zitter" wordt genoemd, bijna nooit een
militair uniform draagt. Hij is daartoe ten
volle gerechtigd, maar „Ninotsjka" houdt
er niet van.
Gunther beweert dat niet Kroesjtsjev,
maar zijn vrouw bezwaar maakte tegen
de cancan-danseressen die zij-in een show
in Hollywood in 1959 zagen optreden.
Na bijna veertig jaar getrouwd te zijn
kunnen Nikita en Nina „buitengewoon
goed met elkaar opschieten", zegt Gun
ther. Zij heeft duidelijk een kalmerende
invloed op hem. „Soms kan men ziep dat
zij hem streng aankijkt als hij stiekem
een drankje naar binnen wil slaan, en zo
nu en dan dribbelt ze de kamer door om
zijn das recht te trekken", aldus Gunther.
10. „Een opname van de staatsvijanden nummer 1
irt 2?" vroeg de hoofdredacteur ongelovig, „dat is nog
nooit iemand gelukt!" „Mij wel," antwoordde de Mees-
ter-Kieker trots, „en ik heb niet zomaar een foto ge
maakt! Ik ben er in geslaagd de dramatiek en de span
ning te schieten, die kenmerkend zijn voor een bespre
king tuisen deze twee gevreesde figuren!" „Laat zien!"
riep de hoofdredacteur dringend. „Niet alleen de span
ning is gèscbotén, madr ook dé duur van de bespre
king," zo boet ndèr voOrt. „Maar laat dan toéh
ZIEN!" herhaalde de dagbladleider. „Tijd en spanning
zijn samengebundeld in één dramatisch detail, dat al
leen een meesteroog uit een situatie weet te destil
leren," hernam de Meester-Kieker, „kijk maar
De hoofdredacteur graaide de foto gretig naar zich toe
en toen deinsde hij verbijsterd achteruit. „Wat is dit?"
vroeg hij op schrille toon, „noem je dit een foto van de
Staatsvijanden nummer 1 en 2? Hou je me voor de
gék?!"
EEN NIEUW luxepaardje vaat
zich deze zomer vertonen temidden
van de driftig, sjouwende werkezels
tussen de twee belangrijkste haven
steden van de Benelux: het nog geen
jaar oude salonschip Flandria 17",
de nieuwste aanwinst van de rederij
Flandria, de Antwerpse pendant van
de Rotterdamse Spidoboten. In het
kader van de dertig vakantiedagtrips
van de Nederlandse Spoorwegen (van
dertig stations af), gaat het schipdat
de allure heeft van een groot jacht,
reizen maken tussen Rotterdam en
Antwerpen, heerlijke cruises over de
Zuidhollandse- en Zeeuwse wateren,
die een uur of acht zullen duren. Na
een verblijf van enkele uren in de
Sinjorenstad gaat de tocht per trein
terug naar Rotterdam. Omgekeerd
maakt de „Flandria 17" voor de Bel
gen vaartochten van Antwerpen naar
Rotterdam, vanwaar per bus de terug
reis wordt gemaakt.
NU DE onderhandelingen over de
Schelde-Rijnverbinding zijn afgesloten,
zijn velen benieuwd naar alle periKe-
len die er jarenlang rondom deze kwes
tie hebben bestaan. Wel, „Flandria
17" maakt die verguisde Rotterdam-
Antwerpentocht. Het is een boeiende
belevenis: het machtig havenbeeld van
Rotterdam een „volle neus halen"
langs Pernis de rust van de Oude
Maas de beruchte Dordtse driesprong
de Moerdijkbrug vanaf het water
gezien de bruggenbouw bij Numans-
dorp de Deltawerken bij de Greve-
lingen. Maar na dat imponerende Beeld
van gedurfde aanpak en machtig tech
nisch kunnen, kan men rustig een uurtje
uitblazen (en dineren, dit is inclusief
de passageprijs) 'tussen die tientallen
binnenschepen, die voor de sluizen dij
Wemeldinge wachten om het kanaal
door Zuid-Beveland te. worden binnen-
geschut. Het kanaal is het drukst beva
ren binneriyaartwater van Europa, neet
het. Er tjoeken jaarlijks honderddui
zend schepen doorheen. Maar de slui
zen worden nog steeds, met.de hand
bediend.Misschien hebben de Antwer
penaren daarom wel deze tocht op hun
uitgebreide rondvaartprogramma gezet.
Het is er elke dag een duidelijke de
monstratie voor een snelle aanpak van
de nieuwe Schelde-Rijnverbinding, die
de vaartijd met vier uur gaat bekor
ten. Voor wie een rustige dag op net
water wil doorbrengen is de „Flandria
17" een droomschip. Zijn 800 pk geven
het een snelheid van meer dan 13 kno
pen. Op de verschillende dekken zijn
kleine ruimten, die de 175 passagiers
het idee geven, met hun eigen jacht
te varen. Het is een ontdekkingstocht
bovendien. Want altijd biedt dat weidse
beeld van water, wind, dijken, polders
en schorren, hier en daar wat bomen
rijen aan de horizon, het oog- verras
singen zoals men die alleen op deze
stromen tegenkomt.
MUIZENRACES
Britten die alleen voor een gokje naar
de muizenrennen gaan. En ook dat kan
een lonende hobby zijn: een man uit de
Midlands verliet twee weken geleden
een mouse track in Birmingham 65
pond (650 gulden) rijker dan hij ge
komen was.
DE REGLEMENTEN zijn bijzonder
streng. Elke muis wordt gewogen en
net als de renpaarden onderzocht op
mogelijke doping. Voor de start parade
ren zij alle „aan de lijn" voor het
publiek, dat dan hun conditie beoorde
len kan alvorens zijn inzetten te doen.
De ware expert heeft een vergrootglas
bij zich om de kandidaten onder de loep
te kunnen leggen
De muizen zelf worden er niet veel
beter van. De beloning voor dè-winnaar
bestaat meestal uit een hapje kaas.
Maar ook niet meer dan een hapje,
want volgegeten muizen zijn slechte lo-
pers. Vandaar dat de meeste diertjes
constant op een hongerdieet staan.
VELE BRITTEN hebben zich een
eigen „renstal" aangeschaft, variërend
van enkele tot een dertigtal witte mui
zen. Met winnaars en favorieten wordt
ook doorgefokt en gehandeld. Een kam
pioen brengt vaak vele malen zijn ge
wicht aan sterling silver op. Ja er zijn
al muizen verkocht voor acht a tien
pond (80 tot 100 gulden) per stuk
Voor elke wedren paraderen de deel
nemers aan de leidsels in de
denschappen af
paddock, opdat het publiek hun condi
tie kan beoordelen alvorens zjjn wed-
te sluiten.
DE TOESCHOUWERS ter weerszijden van de houten renbaan hielden hun
adem in. De wedstrijdleider keek op zijn horloge, gaf een teken en zes start
hokjes schoten open. De zes muisjes knipoogden in het felle licht van de schijn
werpers. Slechts twee kwamen naar buiten, op hun dooie gemak. Zij snuffelden
onderzoekend, trippelden een paar pasjes vooruit en bleven staan. Een kreet
van teleurstelling uit het publiek. „Voor den drommel", riep een man. „Ik wist
dat dit gebeuren zou toen je Michael in nr 2 deed. Hij is altijd op zijn best in
no 4!" „Och wat", zei de wedstrijdleider, „Michael moet ook maar 's aan een
ander starthok wennen, anders heeft hij op andere banen geen schijn van
kans". Intussen was Michael, een witte muis met felle zwarte oogjes, over
de omheining van zijn baan geklommen. Hij neusde even aan zijn runner-up
in baan 3 en keerde toen in zijn eigen baan terug. De andere muizen zaten
slaperig te kijken in of voor hun hokjes, maar geen maakte er aanstalten om
te doen wat er van een racemuis verwacht wordt. „Laten we het nog maar
's overdoen", zei de starter. De muizen werden in hun hokjes geduwd, de
deurtjes klapten dicht en weer open. Nu met meer succes. Vier muisjes kropen
nog wat onzeker tevoorschijn en tripten langzaam hun banen op. Ook Michael,
die er ineens de smaak van te pakken leek te krijgen. Halverwege zijn track
keek hij even om, trok minachtend zijn neus op en nam een geweldige ren
die hem in een seconde aan de finish bracht, anderhalve meter verder. En
daar Michael als favoriet laag genoteerd' stond, konden de bookmakers in
hun handen wrijven.
JA, ZELFS BOOKMAKERS komen te
pas aan deze nieuwste rage in Enge
land, de muizenrennen. Een rage die
van de winter begonnen is onder de
studenten van London University en die
dch nu zo snel verbreid onder het gro
te publiek dat de dierenhandelaars de
vraag naar witte muizen (de snelste
vermenigvuldigers onder de huisdieren)
niet meer kunnen honoreren. Ja, zelfs
de in Engeland zeer populaire windhon-
denrennen beginnen er de weerslag van
te merken: de greyhounds lopen vaak
voor halfvolle stadions en de toto-omzet
ten zijn ook merkbaar teruggelopen. Er
zijn zelfs Muizenrace-liga's gevormd en
op de onmogelijkste plaatsefl verschij
nen „mouse tracks", in keldertjes in
Soho, in de achterkamers van snackbars,
in oude bomtrechters en zelfs in het
open veld. De liefhebbers weten altijd
wel een plaatsje te vinden, waar zij
hun favoriete gokspel kunnen bedrijven
en de politie staat machteloos, (want
officieel is het gokken op muizenren
nen strafbaar op grond van de Engel
se wetten op het wedden).
Andere lieden vestigen al hun hoop op
een enkele witte muis die hen overal
vergezelt om waar dat maar mogelijk
is, zijn snelheid te meten met andere
renmuizen. Er zijn echter ook vele
