I m
MARIANNE
GAAT HET
VAN DER HEIJDEN
GOED IN AMERIKA
De Orchidee
PANDA EN DE MEESTER-KIEKER
in de Hooglanden
1-J
KwKfVf
K
Wonderzvieg
STOFFEN KOPEN
11
SI m
Fotomodel-mannequin-t.v.-ster
DONDERDAG 20 JUNI 1963
Ons vervolgverhaal
EEN SPEURDERROMAN VAN JOHN MARSH
id
juuu imwnm miu axtnxmtmin m xnooooooa
I
>4
diamant onder
de bloemen
Dick J. Dijs
SHOWS
Marianne Gilbert-Van der Heijden
spreekt Nederlands met een Ameri
kaans accent. „De mensen zijn gauw
geneigd te denken dat je het doet om
interessant te zijn maar ze vergeten
dat ik de hele dag Engels spreek om
dat ik in Florida geen Nederlanders
ken. Zodoende,
Henny G. C. Schoute
v?
KOMMOOOOOOOOO
„Ik heb een van de mannen in het
huis horen zeggen, dat zich achter
deze bergkam zestig kilometer woes
te heidegrond uitstrekt. Plezierig
vooruitzicht, moet ik zeggen, dat hele
eind straks te moeten lopen."
„Misschien komt meneer Felton
met een beter voorstel," zei Fazia.
„Je lijkt Ray Felton als een soort
duizendkunstenaar te beschouwen,"
riep Sonja. „Weet je soms niet, wie
hij is?"
Fazia fronste de wenkbrauwen en
keek haar uitgesproken verbaasd aan.
„Ik weet alleen, dat het een henge
laar is, die slachtoffer is geworden
van de mannen, die mij ontvoerd
hebben."
Sonja barstte uit in een korte hese
lach, waaruit weinig vrolijkheid bleek.
„Ray Felton is een bekende parti
culiere detective", zei zij. „Als je een
paar jaar in dit land had gewoond,
zou je heel wat van hem afweten. Ik
heb altijd belangstelling voor hem ge
had. Misschien was ik daardoor de
enige die hem herkende."
Zij keek weer omlaag. Felton be
vond zich nu op het losse gesteente
en maakte langzaam maar zeker vor
deringen. Als hij dit tempo volhield
zou hij over een twintig minuten bij
hen zijn.
Vervolgens keek zij naar de bomen
op de tegenoverliggende helling en
liet een verschrikte kreet horen. Daar
in de verte stond een man en hij
tuurde naar de bergwand onder haar.
Vermoedelijk was hij ook van het
huis door het bos naar boven geklom
men, maar dan langs een andere weg
dan de twee mannen die Felton on
schadelijk had gemaakt, en was het
zijn plan geweest, zich aan de bos
rand bij Max en Jed te voegen, zodra
zij zich zouden vertonen.
Toen zij niet kwamen opdagen had
hij argwaan gekregen. Nu zocht hij
de heide af en de bergwand aan de
overkant, om zich te overtuigen dat
de vluchtelingen niet ontsnapt waren.
Sonja zag hem een hand boven de
ogen houden, terwijl hij in Felton's
richting tuurde. In zijn andere hand
hield hij iet:., dat op een geweer leek.
Felton in de diepte keek ook juist
om. Blijkbaar zag hij de man dade
lijk, want hij klauterde verder, nu
veel vlugger dan tevoren.
„Opschieten, Felton, opschieten,"
mompelde Sonja.
Ook Fazia had de man aan de
zoom van het bos zien staan.
„Hij zal gaan schieten," fluisterde
zij
Zij zagen de man het geweer tegen
de schouder zetten en hoorden het
schot, dat klonk alsof er in de verte
een deur dichtsloeg.
Sonja keek naar Felton. Hij lag op
de grond en zij kreunde.
Was hij getroffen? Was hij ernstig
gewond dood misschien? Zij had
willen schreeuwen van opluchting,
toen hij overeind kwam en weer hals
over kop naar boven begon te klaute
ren.
Weer klonk er een geweerschot en
nu leek Felton te wankelen.
„Hij is geraakt!" zei Fazia met
een snik. „Ik ga naar hem toe."
Zij zou de dekking van de bergkam
hebben verlaten, als Sonja haar niet
gegrepen had.
„Laat mij los, hij heeft hulp nodig!"
„Doe niet zo dom! Moet je ook een
kogel in je lijf hebben? Kijk, hij
staat al weer op."
En Felton kwam inderdaad weer
overeind en klom door. Hij was zo
dicht genaderd, dat zij zijn gespan
nen trekken en de gejaagde blik in
zijn ogen konden onderscheiden. Hij
ademde zwaar en moeilijk. Het was
hem aan te zien, dat zijn krachten
vrijwel verbruikt waren.
„Wij moaten hem tegemoet gaan",
zei Fazia. „Hij heeft hulp nodig."
En opeens liet Sonja haar gaan.
Fazia klom over de kam en viel en
gleed over de losse stenen tot zij
naast Felton stond. Sonja was haar
op de hielen.
„Terug jullie!" zei Felton hijgend
zodr hij hen zag.
Maar zij deden het niet. Zij hielpen
hem naar boven, de een links, de
ander rechts van hem.
Weer viel er een schot. Ditmaal
ketste de kogel tegen de rots, geen
tien meter van hen af, en vloog flui
tend weg. „We zijn er bijna", zei
Sonja, met haar arm om Feitons
middel, vlak bij zijn oor.
De kogel had hem aan de linker
arm getroffen. Zij had hem ineen
voelen krimpen, toen zij hem wilde
steunen door haar hand onder zijn
elleboog te houden. Bloed uit de wond
stroomde over de rug van zijn hand.
Nog eenmaal hoorden zij een schot.
Maar nu trof de kogel op geen stuk
ken na doel. Toen zij omkeken was
de man aan de overkant al weer in
het bos verdwenen.
„Die is versterking gaan halen",
mompelde Felton. „We hebben geen
grote voorsprong."
Zij bereikten de kam en Felton viel
tussen het ruige gras neer. terwijl
Sonja hem van zijn jas ontdeed en
de schade onderzocht.
Tot haar opluchting was het niets
dan een vleeswond. De kogel was
langs het dikste gedeelte van Feitons
bovenarm geschampt
„Zal ik hem verbinden?" bood Fa
zia aan. „Ik heb een cursus eerste
hulp gevolgd."
Woedend ging Sonja achteruit.
Felton merkte op: „Jullie durfden
nogal. Je had door een kogel getrof
fen kunnen worden."
Terwijl Fazia zijn wond verbond
met een van haar onderjurk losge
scheurde reep stof, begon hij te grin
niken.
„Ik had het gevoel dat iemand mij
in mijn zij trapte. Zo zie je maar
weer: de minst gevaarlijke kogels
veroorzaken de meeste pijn."
Sonja vroeg. „En wat nu? Die man
met zijn geweer zal inmiddels wel
thuis zijn. Nog een ogenblikje en de
chef begint met zijn lieve jongens
een omsingelingsbeweging."
Felton trok zijn jas aan en knikte.
„Ja, wij moeten verder."
„Maar waar moeten we heen?"
Sonja keek achterom naar het woes
te heideland, dat zich zó ver de blik
reikte bleef uitstrekken. „Het is hier
allemaal veen en hei. Zij zullen ons
te pakken hebben, eer wij een paar
kilometer verder zijn."
„Dat vraag ik me af." Felton keek
naar de lucht. „Ik ken de Hooglan
den zo'n beetje, zie je, en als ik me
niet vergis zal een natte dikke mist
ons heerlijk toedekken."
Fazia, die het al enige tijd koud
had, begon nu te begrijpen, waarom.
Even tevoren was de zon achter de
lage bewolking verdwenen, die steeds
dichter tot de bergtop leek te nade
ren. Nevelslierten trokken hier en
daar al over de heide en de omtrek
ken van de heuvels op enige afstand
werden vaag en wazig.
„Laten wij doorlopen," zei Felton.
„U moet eerst uitrusten," zei Fa
zia. „U kunt immers niet meer."
„Uitrusten doe ik wel als het ons
beter schikt", zei Felton. „Eerst
moeten wij zorgen, zo ver mogelijk
uit hun buurt te komen zolang
wij nog een paar meter voor ons
uit kunnen kijken".
Songa stelde voor.
„Zouden wij niet liever van de
berg af de weg opzoeken? Ik denk
dat wij ergens wel kunnen telefone
ren".
Felton schudde het hoofd. Zijn ge
zicht was bleek, maar hij leek ze
ker van zijn zaak.
„Dat waag ik er niet op. De dwerg
mocht zo iets eens voorzien hebben.
Je kunt er je laatste cent onder
verwedden, dat wij gezien worden
Nee, hier boven zijn wij veiliger.
(Wordt vervolgd)
VOORAL VOOR
TT
SI r>f
rnmm
>3?
MANNEQUIN-FOTOMODEL Marianne van der Heijden
(24) die vorig jaar aan de Miss-verkiezingen meedeed om
een reis naar Amerika te winnen zodat zij haar broer zou
kunnen bezoeken, is weer terug in Nederland. Voor een
vakantie van een paar maanden. Ze is diep-gebruind. door
de zon van Californië („vroeger dacht ik er niet aan zonder
make-up te lopen en nu hoeft het niet eens meer") en vol
verhalen. Maar Holland is weer een „miss" armer: Marianne
van der Heijden trouwde in oktober 1962 met de Ameri
kaanse makelaar in effecten, Gilbert. In Amerika bouwde
ze een carrière op waarvan de mannequins op Neêrlands
bodem alleen nog maar mogen dromen. Marianne, Arnhemse
van geboorte, stapte zeven jaar geleden het mannequinvak
in als pasdame bij een Amsterdamse confectiefabriek. Binnen
het jaar al stond ze op eigen benen omdat ze ging free
lancen. Ze koos de sportieve kant: het showen van bad- en
sportkleding. In 1962 nam ze gretig de kam aan om mee
te doen aan de Miss Holland-verkiezingen. Zou ze winnen
dan ging haar lang gekoesterde wens in vervulling: haar
broer in Amerika bezoeken. Marianne werd tweede en een
reis naar Miami Beach in Florida waar de Miss Universe-
verkiezingcn zouden worden gehouden, viel haar ten deel.
„DIE VERKIEZINGEN worden in Amerika hoog aan
geslagen", zegt Marianne, „ze staan dan ook op niveau. Het
gaat er bijzonder eerlijk, heel goed georganiseerd en streng
toe. Ik was blij dat ik boven de achttien was anders zou het
beslist te zwaar zijn geweest en je moet er nuchter tegenover
staan. Zoveel van die jonge meisjes denken dat ze „het" zijn
als ze mogen meedoen. Ze hebben een enorme verbeelding,
denken dat ze iedere man om hun vinger kunnen winden en
gaan er dan ook vaak heen om een man te veroveren.
De Amerikanen rekenen de miss-verkiezingen tot een van
hun nationale gebeurtenissen die je urenlang op de t.v. kan
volgen".
het Amerikaanse leven is heerlijk
..Steeds meer mensen ontdekken dat
een orchidee in wezen niet zo duur
is als zij altijd hebben gedacht. Na
tuurlijk ligt de prijs hoger dan die van
een boeket rozen of een tuiltje fre
sia's. Maar een orchidee houd je ook
veel langer goed. Een stukje waarin
een symbidium is verwerkt, blijft ze
ker een maand goed. Hoeveel bossen
tulpen moet je niet kopen wil je de
kamer er een maand lang mee sieren?
Ik zal het u anders zeggen: er is
een jubilaris op een of andere zaak,
er wordt thuis een kroonverjaardag ge
vierdeen echtpaar is zoveel jaar ge
trouwd. De kamer staat vol bloemen.
Op de schoorsteen staat een stukje
met een orchidee er in. En juist dat
stukje komt iedereen bewonderen. In
die zee van bloemen dus valt de orchi
dee het eerste op. Voor de feestvieren
den is dat plezierig, maar voor de ge
ver ook vergeet u dat vooral niet.
Weet u: er is eens gezegd dat de orchi
dee bij de bloemist is wat de dia
mant is bij de juwelier. Dat zegt wel
voldoende, dacht ik".
De bloemist en ik wij keken el
kaar trouwhartig in de ogen: hij er
van overtuigd dat zijn praatje wel vol
doende effect zou sorteren, ik ervan
overtuigd dat ik er niet meer onder
uit zou komen. Met een fraai stukje
met als middelpunt een zachtkleurige
symbidium, stapte ik de winkel uit.
De goede man had niets te veel ge
zegd. Tussen de tulpen en de narcis
sen en allerlei fraai opgewerkte bloem-
stukjes viel mijn orchidee het meest
in de smaak. En toen na verloop van
tijd alle boeketten en alle sierstukjes
verdwenen waren, stond mijn symbi
dium nog in volle pracht op de kloos
tertafel.
,.sy.•■•.A-.y. .y.
I
CC»- MAlTIN TOONC*»
11. „Noem je dit stilleven een dramatische foto van
de staatsvijanden nummer 1 en 2?" schreeuwde de
hoofdredacteur, terwijl zijn gelaat een paarse tint be
gon aan te nemen, „ik zal je leren, mij voor de gek
te houden!" „Het is een misverstand, geloof ik," zei
Panda haastig, „meneer de Meester-Kieker, u hebt.
een verkeerde foto gegeven! Deze is niet van staats
vijanden, maar van een asbakje!" „Het is wél de juis
te!" riep de toegesprokene met edele verontwaardi
ging, „de enig juiste! Zien jullie dan niet dat alles
dit dramatische detail is vastgelegd!? Het grote
aantal sigarettenpeukjes geeft aan, dat er lang en in
gespannen sfeer gesproken is!" Bij deze woorden nam
de hoofdredacteur een dreigende houding aan. „Maar
DIT gesprek zal kort zijn!" zo riep hij uit, „ik zal
je leren mijn tijd te verbeuzelen!" „Nee, wacht me
neer de redacteur," zei Panda dringend, „hij heeft nog
een paar kiekjes die u vast wél spannend zult vin
den!"
x n
HET KWEKEN van orchideeën is in
ons land na de oorlog belangrijk toe
genomen. De produktie ligt wel tien
maal hoger dan voor 1940. In die tijd
hielden de kwekers zich alleen uit lief
hebberij, dus zonder handelsdoeleinden,
met orchideeën bezig. Nu neemt ons
land in Europa een vooraanstaande
plaats in. Het bedrijf van de heer G.
A. de Jong, op de grens van Rijswijk
met Delft, wordt algemeen als het
grootste van Europa aangemerkt. Ne
derland telt nu een dertig kwekers die
zich met orchideeën bezig houden. Al
leen België en Engeland bereiken nog
een grotere produktie.
Een orchideeënkwekerij is een zeer
kapitaalintensief bedrijf. Er zijn moe
derplanten van honderd, maar ook van
vijfduizend gulden. Tussen de uitzaai
van de stoffijne vruchtjes en het tot
bloei komen van de plant ligt een tijd
perk van schrikt u niet: vier tot
zeven jaar. Die hele periode moeten
de plantjes als baby's zo zorgzaam wor
den behandeld. De zaadjes worden op
agar-agar (een gelatineachtige stof die
uit zeewier wordt bereid) uitgestrooid.
Pas na een jaar komen de plantjes
op. Zij worden dan in flessen verpoot,
waarbij er speciaal voor wordt gezorgd
dat er geen lucht meer bij kan. Na
weer een jaar worden zij op mos ver
plant. Al die tijd worden de kassen
nauwgezet op een temperatuur tussen
de 20 en 30 graden Celsius gestookt, af
hankelijk van de soort. Met regenwater
(en alléén met regenwater!) wordt de
vochtigheidsgraad van de kas op een
hoog peil gehouden.
De meeste orchideeën bloeien in de
winter. Gelukkig maar," zeggen de
kwekers. Want in die tijd is de concur
rentie van andere bloemen het kleinst.
Om de bloei in een (financieel) zo gun
stig mogelijke tijd (Kerstmis, Pasen)
tot stand te brengen, kan men gaan
vervroegen of vertragen. En dat gaat
heel vreemd: om een latere bloei te
bewerkstelligen, verlicht men 's nachts
de planten gedurende enkele uren: wil
men de bloemen eerder, dan verduistert
men overdag.
MET ORCHIDEEëN, de vorstelijke
verschijning in de plantenwereld, kan
men alles voor elkaar krijgen, schijnt
het. De nu 82-jarige heer B. D. de
Jong, de vader van de grootste orchi-
deeënkweker in Europa, kan u daar
wel over vertellen. Na de oorlog kreeg
hij binnen drie dagen een visum voor
Amerika waaop men in den regel
toch zeker wel veertien dagen moet
wachten. „Ik leg ze dan zomaar op de
tafel van de meneer of mevrouw die
ik hebben moet. Woorden zijn over
bodig", aldus de heer De Jong.
Een Franse firma brengt sedert
kort een draagbare baby-wieg op de
markt, die ook als kinderstoel ge
bruikt kan worden. Deze wieg, die
de naam kreeg van „Baby-Relax",
bestaat uit een plastic fauteuil zon
der poten die in een metalen, ver
stelbare stellage wordt opgehangen,
als de Baby-Relax als wieg of stoel
wordt gebruikt.
Het fauteultje kan ook in een
handvat worden opgehangen en al
dus worden getransformeerd in een
reiswieg. Ten slotte kan het fau
teuiltje ook worden voorzien van
een onderstel met wieltjes. Dan is
een kinderwagen van de wonder-
stoel-wieg gemaakt.
TIJDENS DE verkiezingen stond de
Nederlandse onder strenge „bewaking"
van een chaperonne. Op een van de
weinige vrije avonden in het „verkie
zingsprogram" nodigden zij en haar
man Marianne uit voor een diner. De
baas van haar man zou ook meegaan,
werd terloops gezegd. „Ik dacht na
tuurlijk aan een oudere man, hij bleek
heel jong te zijn. Even dertig. Maar
ik „zag" mr. Gilbert toen niet eens.
WE HEBBEN veel over Holland ge
praat. De volgende dag zei m'n chape
ronne dat mr. Gilbert me nog eens
wilde ontmoeten. Voor ik een paar da
gen daarna weer naar Holland zou gaan
vroeg hij me ten huwelijk. Ik ben toen
twee maanden langer in Amerika ge
bleven om te acclimatiseren en zijn
ouders in New York te ontmoeten. Toen
ging ik naar Holland om aan het idee
te wennen. Alles leek zo mooi dat ik
dacht dat het een droom was. In okto
ber vertrok ik weer en binnen twee
dagen trouwden we in New York. Geen
poespas erbij, alles ging heel vlug en
simpel. We wonen nu in een „apart-
metjf" in Harbor Island, de meest
luxe wijk van Miami Beach. Voor Hol
landse begrippen leven we in een pa
leis. We gaan wel dit jaar nog ver
huizen naar New York waar mijn man
zijn hoofdkantoor heeft".
DE CHARMANTE Nederlandse heeft
in Amerika show-, televisie- en foto
werk gedaan. „Toen ik daar aankwam
om te trouwen hebben de kranten over
me geschreven en daarop kreeg ik de
aanbiedingen. Onder andere van de be
kende dansshow van Lou Walters. Maar
ik voelde niet voor dansgirl. Wel de
shows. Nu kennen ze daar geen mode
shows zoals wij. In de hotels zijn
grote „stores" die mannequins heb
ben geëngageerd om de hele dag kle
ding aan de hotelgasten te presenteren.
Je loopt dan tussen de gasten door in
het hotel of buiten, waar ze bij het
zwembad liggen te zonnebaden. Ook
ben ik opgetreden in de Jerry Lewis-
show en met Frank Sinatra".
Marianne werd t.v.-ster in „commer
cials" (televisie-advertenties) voor cos
metica, sigaretten en scheercrème. „Je
moet voor dit soort t.v.-werk erg hard
zijn en vooral zakelijk. Niemand heeft
er geduld en je moet alles ineens we
ten. Ze kijken meer naar persoonlijk
heid dan naar een mooi gezichtje en
talenkennis".
OVER ENKELE maanden gaat Ma
rianne van der Heijden, of beter: me
vrouw Gilbert, weer naar de States.
Maar eerst komt haar man voor een
korte vakantie naar Holland.
Marianne houdt van het Amerikaanse
leven. „Je moet er eerst wel aan wen
nen. Het lijkt zo oppervlakkig maar
als je er doorheen bent is het heerlijk.
Toen ik bijvoorbeeld in oktober terug
kwam werd ik met vlaggen binnenge
haald. Ze slaan schoonheidskoninginnen
hoog aan. Ik dacht wel: is dat allemaal
voor mij? Maar ik zie het als een
grapje".
EEN DRIEWERF hoera voor
de fabrikanten die het de vrouw
alleen maar makkelijk maken. Niet
alleen de huisvrouw maar ook de
alleenstaande vrouwen. Ditmaal
gaat het hoeraatje naar de fabri
kant „Courtaulds Limited" in Lon
den met een Nederlands depot in
Amsterdam.
Zij zijn alweer een paar jaar op de
markt met Tricel-, Dicel- en Cour-
telle-stoffen, die ons zoveel gemak
ken bieden: makkelijk wasbaar,
sneldrogend terwijl daarna niet be
hoeft te worden gestreken, kreuk
vrij en plooihoudend, licht in het
dragen, terwijl de kleding vooral
bij reizen zoveel comfort biedend
een minimum aan plaats inneemt.
Tricel accentueert haar veelzijdig
heid in stoffen met een zijde-achtige
touché, met linnen- en shantung-
effect, met jerseystoffen en kos-
tuumstoffen.
Dicel surah stoffen zijn er in
nieuwe kleuren (stoffenmode 1964),
de haute-couture-look in brokaat en
prachtige gebreide stoffen.
Courtelle toont een gamma van
geweven stoffen met tweed effect,
een collectie bonneterie en wevenit
stoffen.
Enkele eigenschappen van de
kunstvezels: stabiel (krimp- en rek-
vrij); warm, zacht, licht, sterk, snel
drogend, motvrij, bestand tegen
chemicaliën en makkelijk verwerk
baar (fijne en grove derniers).
De stoffen worden verwerkt in
dames-, heren-, en kinderkleding,
dekens, vloerkleden, ondergoed en
fabriekskleding.
De Courtaulds Ltd., het grootste
„man-made" vezelconcern ter we
reld, heeft deze drie vezels met veel
succes op de Europese markt ge
ïntroduceerd en voor het komende
stoffenjaar (1964) is een rijke scha
kering dessins ontworpen voor stof
fen die het hele jaar door kunnen
worden gedragen.
Een japon met jasje van Courtelle-
jersey dat vrijwel het gehele jaar
door kan worden gedragen en dus
uitermate geschikt voor de vrouw
met een beperkt garderobe-budget.
