DSP
'm
P in de Hooglanden
GROEN CO
KLM werd - nu 25 jaar geleden - ongewild
de vader van Australie's burgerluchtvaart
PANDA EN DE MEESTER-KIEKER
fi
nt
ft
EINDELIJK EEN VESTZAK-RADIO
TOESTEL MET FM-ONTVANCST
Eiland-continent thans bedekt
door dicht net van luchtlijnen
.Fa. B. J. VAN LIEMT
VRIJDAG 12 JULI 1963
Ons vervolgverhaal
EEN SPEURDERROMAN VAN JOHN MARSH
Ëi»»
ll
Vliegende politiehond
1III1IIIIIIIHIIIIIIIIIII1IIIIIII
NEDERLANDSE PRIMEUR
iiiiiniiiiiiiiiniiiuiiiiiinii
Toestel van de toekomst
Aa-Be
195x 145
PLAIDS
100% WOL
Zaalberg
29.75
en 43.75
Centrale verwarming
Duiker oliebranders
Nieuwe wegen
Plesman „aan de lijn"
Grote investeringen
K
i
29)
Hij had rich niet veel tijd gegund,
Tam te onderzoeken. Hoe eerder hij
in de bewoonde wereld terug was, hoe
beter, vond hij. De mannen, die Tam
vermoord hadden, moesten onverwijld
worden gegrepen.
Hij reed zo snel als de smalle weg
veroorloofde en weigerde zich in te
denken, wat dit dorp en dit huis voor
hem nog konden betekenen, nu Tam
er niet meer was. Sedert zijn jongens
jaren al was Tam voor hem het be
grip geweest van al wat goed en fat
soenlijk was. Zelfs als hij zich in gro
te fraaie steden in het buitenland be
vond, waren Archie's gedachten zo
dikwijls naar Tam gegaan en naar het
heerlijke woeste landschap, waarvan
zij beiden zoveel hielden. Maar Tam
was dood. Onverwacht en eer hij het
had kunnen verhinderen was hem iets
kostbaars ontnomen. Archie dacht aan
het blonde meisje, dat hij van de hei
de naar de politiepost had gebracht.
Het was vreemd, maar als zij niet
was verschenen zou Tam nu nog le
ven. Of liever, als de Britse regering
niet een oliecontract met haar vader
had willen afsluiten, zou Tam nu
nogHet haar op Archie's hoofd
ging recht overeind staan, toen hij
van de achterbank een zacht kreunen
meende op te vangen. Hij trapte de
remmen in en keek om naar de ogen
schijnlijk levenloze gedaante die
achter in de ruime wagen lag. „Tam."
Hij fluisterde het bijna angstig. Er
kwam geen antwoord. Zijn hoop stierf.
Het geluid moest van buiten de wa
gen zijn gekomen, het zou wel de
kreet van een of ander roofdier zijn
geweest, dat in de duisternis op de
heide jaagde. En toen bewoog de ge
daante zich even. Weer klonk dat
vage kreunen. Ditmaal was er geen
twijfel mogelijk. Timberley vloog de
wagen uit en rukte het achterportier
open. „Tam! Kun je me verstaan,
Tam?" Hij streek een lucifer af en
keek de oude man in het doodsbleke
gezicht. Tams ogen gingen even open
en werden weer gesloten. „Tam! Kun
je me verstaan?" De oude Schot be
woog zich niet meer. Hij was weer
buiten kennis. Archie Timberley
schoof zijn kunstbeen zo vlug moge
lijk weer onder het stuurwiel en
bracht zijn wagen op gang. Dadelijk
naar de dokter, dacht hij. Hij hoopte
vurig, dat de dokter thuis zou zijn,
dat hij niet naar een patiënt op een
of andere afgelegen keuterboerderij
'zou zijn geroepen. Een oude auto (met
een aantal mannen er in) reed hem
met veel te hoge snelheid voorbij in
de dorpsstraat. Hij lette er in zijn
angst nauwelijks op en wierp niet eens
een blik naar de politiepost, waar een
paar nieuwsgierige mensen bij het
hek stonden en naar binnen keken,
alsof zij door de open voordeur een
boeiend schouwspel waarnamen.
Dokter Ross woonde een kleine
twee kilometer buiten het dorp. Tim
berley deed over die afstand nauwe
lijks een minuut.
„Is de dokter thuis, Mary?" vroeg
hij aan het dienstmeisje, dat open
deed op zijn hevig bonzen.
„Hé, meneer Archie! Ja, de dokter
is thuis. Wilt u binnenkomen?"
Maar Timberley had zich al omge
keerd. Over zijn schouder riep hij:
„Nee, laat de dokter buiten komen.
Ik heb een patiënt in de wagen."
Nadat hij het achterportier had ge
opend kwam hij tot de ontdekking,
dat Tam nog altijd roerloos uitgestrekt
lag, als een grote pop die door een
ongeduldig kino op de achterbank ge
smeten was.
„Bent u daar, mijnheer Timber
ley?" Een beweeglijk mannetje ver
liet de huisdeur en kwam naar de
weg. Archie keek over zijn schouder
naar hem. „O, dokter," zei hij. Hij
wees naar de onbeweeglijke gedaante
op zijn achterbank. „Dat is Tam. Doe
voor hem wat je kunt, dokter, want
hij is er slecht aan toe."
„Ga dan opzij," zei dokter Ross,
schoof Archie weg en stak zijn hoofd
naar binnen. „Leeft hij eigenlijk nog
wel? Hij ziet er niet te best uit."
„Ik meende eerst ook, dat hij dood j
was, maar onderweg kreunde hij nog.
Hij zal wel weer buiten kennis zijn j
geraakt."
„Laten wij hem eerst maar uit de
wagen tillen," zei de dokter. „Ga
naar binnen en haal mijn beide zoons.
In de spreekkamer kan ik hem beter
onderzoeken."
Archie strompelde naar de voordeur
en kwam al gauw met Ian en Mi
chael, de zoons van de dokter, terug.
Beiden waren zij fors en breedge
schouderd, zij aardden meer naar
hun struise moeder dan naar hun
kleine gezette vader. Het waren ster
ke jongens van nog maar net twin
tig en het kostte hun weinig inspan
ning, Tam uit de wagen te tillen en
naar binnen te dragen. De dokter
volgde hen met Archie.
„Hij lijkt tweemaal een harde klap
op zijn hoofd te hebben gehad," zei
de dokter, nadat hij de gewonde on
derzocht had. „Elke andere schedel
dan die van Tam zou zonder manke
ren verbrijzeld zijn. Gelukkig heeft
hij een dikke pruik haar. Dat kan zijn
redding zijn geweest."
„Goddank, dat hij nog leeft," zei
Archie na een diepe zucht van op
luchting. „Wanneer zou hij bij kennis
komen?"
Dokter Ross haalde zijn schouders
op. „Ian is bezig een ziekenwagen te
bestellen," zei hij. „In het ziekenhuis
kunnen zij hem beter behandelen. Hij
heeft goede verpleging nodig en waar
schijnlijk zal men een röntgenfoto wil
len nemen om na te gaan, hoeveel
schade zijn schedel heeft opgelopen."
„Ik ga met hem mee in de zieken
auto," zei Timberley. Hij keek om,
toen de deur openging en Ian weer
binnenkwam. De jonge man leek op
gewonden.
„Vader, er komt juist een telefoon
tje van de politiepost binnen," riep hij.
„McGregor is neergeslagen en zijn
vrouw werd in haar achterkamer op
gesloten. Iemand hoorde haar bonzen
en toen werd McGregor gevonden.
U moet' er dadelijk heen."
„McGregor!" Dokter Ross keek Ar
chie aan. „Er lijken vanavond won
derlijke dingen te gebeuren in Auch-
lec."
Archie Timberley dacht dadelijk aan
Fazia, het meisje dat hij van de hei
de naar de polifiepost had gebracht,
en hij kreunde. Dit bericht kon maar
één betekenis hebben. Er was een po
ging gedaan haar opnieuw te ontvoe
ren en McGregor was daarbij blijk
baar neergeslagen.
Dokter Ross ging al naar de deur.
In het voorbijgaan greep hij zijn tas.
„Blijf zo lang bij Tam," zei hij tegen
Archie, „ofschoon ik wel terug zal zijn
eer de ziekenauto er is."
Nadat de dokter met zijn twee zoons
het huis had verlaten, begon Timber
ley rusteloos de spreekkamer op en
neer te lopen. Hij zag in, dat hij
Tam niet alleen kon laten, maar al
les dreef hem er toe de dokter te
volgen om na te gaan wat er met
he* Arabische meisje was gebeurd.
Hij besefte op dat ogenblik al, dat
zij een diepere indruk op hem ge
maakt had dan tijdens een zo korte
ontmoeting mogelijk leek. Verdraaid,
dacht hij, ik heb nog geen vijf mi
nuten met dat meisje gepraat, maar
het lijkt wel of ik haar heel lang
heb gekend. Tam kreunde en Archie
ging naar hem toe. „Wat is er Tam,
ouwe jongen?" vroeg hij zacht. Het
grauwe gespannen gezicht begon te
vertrekken. Even openden de grijze
ogen zich en staarden archie aan.
„Dat licht. Doet pijn".
„Ik zal het afschermen," Timber
ley nam de petroleumlamp van het
bureau en zette haar op de vloer,
zodat het licht de patiënt niet meer
in het gezicht scheen.
„Sir Archie, bent u het?" zei de
zwakke stem van Tam gejaagd.
(Wordt vervolgd)
'PW'"-
m *:-r m.
NATUUR EN TECHNIEK werken
nauw samen bij de bestrijding van de
misdaad: de politie van de Britse uni
versiteitsstad Oxford heeft thans ter
ondersteuning van het werk van haar
beide politiehonden, Rex en Danko, een
helikopter aangeschaft om ontsnapte
gevangenen, voortvluchtige misdadi
gers en vermiste kinderen sneller te
kunnen opsporen. De honden, beide
Duitse herders, worden in een gecapi
tonneerde ijzeren kist aan de buiten
kant van de helikopter meegenomen
en kunnen op ieder gewenste plaats
„gedropt" worden, mits de piloot daalt
tot maximaal anderhalf meter boven de
grond. Dan gaat het luikje van de kist
open en de hond kan eruitspringen.
HET IDEE van deze vliegende poli
tiehond kreeg vorm toen onlangs twee
zware jongens uit een gevangenis na
bij Oxford uitbraken en zich dagen
lang in dicht struikgewas wisten schuil
te houden. De „heli-hond" kan zulke
klanten nu lokaliseren en eventueel op
jagen naar minder zwaar terrein, waar
wel achtervolging met auto's e.d. moge
lijk is en bovendien kan de hond
bij zijn werk beschermd worden door
de helikopterpiloot of door zijn gewa
pende „bijvlieger". Rex en Danko, die
al een lange staat van dienst als politie
honden hebben, worden nu opgeleid
voor hun nieuwe taak. Zij hebben er
al dertig „vlieguren opzitten" en schij
nen het nieuwtje best op prijs te stel
len. Meer in elk geval dan de misdadi
gers die in deze contreien opereren.
ZOLANG ER RADIO IS, heeft men ge
discussieerd over de wenselijkheid van
miniatuur-ontvangertjes. De eerste toe
stellen met honingraatspoelen en enor
me luidsprekers waren onhandzame bak
beesten. Maar al gauw zetten knappe kop
pen zich aan de taak, toestellen van klei
ner formaat te ontwerpen. Velen slaagden
erin, functionerende mini-radio's te maken:
men denke slechts aan de eigenbouw-toe
stelletjes met Amerikaanse „knoop-
lampjes" uit de tweede wereldoorlog,
die ingebouwd werden in een shagdoos en
waarop men als ze goed „getrimd" wa
ren uitstekend een Engelse zender be
luisteren kon. Maar voor massaproduktie
had men toen de technieken nog niet. Na de
bevrijding van het zuiden des lands in
1944 kwam Philips al gauw met de be
faamd geworden „Luistervinkjes"onoog
lijke ontvangertjes in een kastje van tri
plex, die als overbruggingsoplossing dienst
moesten doen tot er weer normale radio's
geproduceerd konden worden. Ze kostten
maar een paar tientjes en voldeden best.
DE VOLGENDE STAP was de construc
tie van miniatuur A.M.-radio's voor kam
peerders, inwonenden, meisjeskamers en
hengelaars-langs-de-waterkant. V ooral
sinds het verschijnen van de transistors
werden zij steeds kleiner en handzamer
en de laatste jaren zijn er honderden
soorten en merken in alle prijsklassen en
kwaliteiten op de markt geworpen. Maar
nog steeds kon men niet spreken van een
complete „allround" miniatuur-radio. Er
ontbrak namelijk de mogelijkheid om op
die „mini's" F.M. te ontvangen, het eni
ge systeem dat een storingvrije en ge-
luidszuivere ontvangst van vele stations
mogelijk maakt.
Beide methoden zijn ook in de radio
techniek toegepast, omdat er nog geen
andere mogelijkheden waren. Nu echter
heeft Philips een „F.M. privé-radio"
zoals 't apparaat officieel genoemd wordt
geconstrueerd en daarbij is een geheel
nieuwe weg ingeslagen. Hier is sprake
van een geordende miniaturisering. De
onderdelen zijn volkomen anders gecon
strueerd dan gebruikelijk was, aangepast
aan een nieuw systeem gedrukte bedra
ding, waarin schakelingen zijn verwerkt
die hier voor de eerste maal toegepast
worden.
Het materiaal, dat men gebruikt is van
een zeer hoogwaardig gehalte, wat moge
lijk is, doordat er niet veel van behoeft
te worden gebruikt. De bedoeling was na
melijk, dat al deze onderdelen hun func
ties even goed of zelfs beter zouden
verrichten als hun grotere broers. Zou
den zij echter een getrouwe verkleinde
kopie daarvan zijn, dan lukte dit natuur
lijk niet. Het was dus nodig, ieder onder
deel met behulp van andere materialen
opnieuw te construeren. En zo ontstond
er een apparaat dat volkomen afwijkt
van wat er tot nu toe waar ook ter
wereld gebracht werd.
HET TOESTEL is IOV2 centimeter breed,
7V2 centimeter hoog en 3 centimeter dik.
Dat zijn afmetingen, die behoren bij de
soort van apparaten, welke we privé-ra-
dio's noemen: toestellen die tot taak
hebben hun eigenaar of eigenaresse over
al te vergezellen en daar waar geen ge
woon toestel ter beschikking is, als hoog
waardig plaatsvervanger op te treden.
Het is te voorzien, dat deze privé-radio
een zeer grote populariteit zal gaan ge
nieten. Het toestel is zo gemakkelijk mee
te nemen in de zak van een colbert
of in een tasje dat het op de duur
even vanzelfsprekend zal worden als een
vulpen. Het heeft daarenboven het enorm
voordeel van ongestoorde ontvangst en on-
vervormde muziek, twee eigenschappen
waarin de thans op de markt zijnde mi
ni-radio's bepaald niet uitblinken.
Zijn al die conventionele draagbare ra
dio's nu met een slag verouderd? Geens
zins zeggen de experts. Maar wel ver
wachten zij dat de „privé-FM-mini's" op
den duur door hun bijzondere eigenschap-
n de huidige.-portables met A.M.-band
uilen gaan verdringen.
Advertentie
Grote Houtstraat 62 en 67 - Tel. 10657 - 12839
Henk van Ulsen naar Amerika. De
36-jarige acteur Henk van Ulsen is in de
Verenigde Staten aangekomen, waar hij
gedurende bijna twee maanden een studie
zal maken van het Amerikaanse toneel en
de televisie. Henk van Ulsen heeft voor
deze studiereis een beurs gekregen van het
ministerie van O. K. en W. In New York
zal hij repetities gaan bijwonen van grote
Amerikaanse toneel-manifestaties en van
televisie-uitzendingen. Voorts hoopt Henk
van Ulsen een aantal Amerikaanse schrij
vers te ontmoeten.
Advertentie
BLOEMENDAAL
TELEFOON 54855
OM F.M. te kunnen ontvangen, moeten
echter in een toestel ingrijpende voorzie
ningen worden ingebouwd, die er in prin
cipe een geheel ander apparaat van ma
ken dan een gewone A.M.-ontvanger. Er
zijn veel ingewikkelder schakelingen, ex-
tra-middenfrequent transformators, en
meer buizen of transistors nodig. Er dient
een aparte antenne ingebouwd te worden
en een speciale speaker met groter fre-
quentiebereik. Allemaal zaken die men
totnogtoe niet in een klein apparaat heeft
kunnên onderbrengen.
NU ZIJN ER verschillende manieren om
tot verkleining, tot miniaturisering, te ko
men. De gemakkelijkste is, een hoop weg
te laten. In de boekenwereld gebeurt dat
vaak, men krijgt dan de zogenaamde ver
korte uitgaven. Een tweede manier be
staat in het op kleine schaal kopiëren van
het normale model. Een aantal jaren ge
leden was dat in de auto-industrie ge
bruikelijk. Er liepen toen nogal wat van
die modellen rond, maar dat was ook geen
bevredigende oplossing.
COR. MAÏTIN TQQNDt*
30. Slecht gehumeurd verliet Dizzy Lizzy de berghut.
„Bah, wat een verknoeide middag," mopperde zij on
der het heengaan, „ik ben nou wel ontvoerd, maar wat
neem ik er van mee? Niks! Er is niet één foto ge
maakt. En het had zo mooi kunnen zijn „Wacht
maar af," prevelde de Meester-Kieker, „het is mooier
dan je denkt. Vanavond staat op alle voorpagina's een
foto van deze ontvoering! Een foto waarin je tempera
ment volledig tot uitdrukking zal komen!" Hij krabbel
de overeind en trok Panda onder de beide staatsvijan
den vandaan. Kom assistent, we moeten naar de
krant," sprak hij, „we gaan de foto van het jaar aan
bieden!" Panda strekte zijn pijnlijke ledematen en vroeg
een beetje verdwaasd: „M-maar wat is er allemaal
gebeurd? Waar is juffrouw Lizzy?" „Die is er vandoor
gegaan, nadat ze ons alle vier in een hoek had gewor
pen," legde de Meester-Kieker uit, „ik zei toch dat ze
een opmerkelijk temperament heeft?" „Hm, ja," zei
Panda, „maar het is wel jammer dat ze met ons ging
gooien. Nu hebben we geen foto kunnen maken." De
ander glimlachte toegeeflijk. „Je moet nog veel leren,
Panda," zei hij, „een Meester-Kieker maakt onder alle
omstandigheden foto's. Onthoud dat."
(Van onze correspondent)
SYDNEY. - Deze maand is hef 25 jaar geleden, dat de K.L.M. („Royal Dutch
Airlines", zoals de Australiërs zeggen) de regelmatige rechtstreekse luchtver-
binding tussen Nederland en Australië tot stand bracht - voor Australië tevens
de eerste overzeese luchtverbinding van buitenlandse origine. De Lockheed L-14,
die op 5 juli 1938 onder gezagvoering van G. van Messel op het vliegveld van
Sydney neerstreek, is nu een museumstuk geworden. Hij werd gevolgd door
steeds snellere machines. De negen dagen, die de L-14 over de afstand Neder-
land-Australië deed, zijn thans geslonken tot 33 uur. Maar hoezeer de mens ook
overweldigd kan worden door de moderne luchtvaarttechniek, er blijft altijd
een aureool van wonder hangen rondom een eersteling.
SINDS DE EERSTE dag van de offi
ciële luchtlijn Nederland-Australië is Andy
Berts vertegenwoordiger van de K.L.M. in
Sydney. „Dutch Andy", zoals hij in de
wandeling wordt genoemd Australiërs
hebben een voorliefde voor voor- en bij
namen heeft sinds de oorlogsjaren de
rang van luitenant-kolonel en de Australi
sche „columnisten" de kroniekschrij
vers der dagbladpers noemen hem her-
haaldqjijk in hun kolommen. Groter eer
kan Andy Berts zich niet wensen, want
deze kronieken worden door de lezers ver
zwolgen.
De 63-jarige Andy Berts heeft de her
denking van de grote gebeurtenis in de
geschiedenis van de K.L.M. op Australi
sche grond, gevierd met een grootse re
ceptie voor meer dan tweehonderd geno
digden: onder wie de groten der vlieg
wereld in deze „nieuwe wereld" en leiden
de figuren in de Nederlandse gemeen
schap in Australië aanwezig waren. Weini
gen zullen in 1938 in Nederland hebben
voorzien welk een reusachtige stoot de
K.L.M.-verbinding met Australië zou geven
aan de ontwikkeling van de luchtvaart in
Australië zelf.
TOEN DE DOUGLAS DC 2 „Uiver" in
1934 als tweede in de Londen-Melboume
race in Australië aankwam, heeft de toen
malige KLM-directeur Albert Plesman
alle pogingen in het werk gesteld om de
Australische regering te bewegen de KLM
vergunning te geven tot het openen van
een luchtlijn op Australië. Australië ech
ter, dat zelf ook zijn luchtvaartpioniers
had, hield Plesman aan het lijntje tot de
regering kans zag, een Australische lucht
vaartmaatschappij letterlijk „in de lucht"
te brengen om een internationale verbin
ding met Europa te onderhouden, als een
soort concurrent dus van de KLM. Tege
lijk met de toestemming voor de KLM
om op Australië te vliegen, zorgde de re
gering in Canberra er namelijk voor, dat
een nationale maatschappij de „Quantas"
een luchtlijn tussen Australië en Engeland
kon beginnen. Daarmee trad het vijfde
werelddeel in 1938 voor het eerst, onder
druk dus van de prestatie van de KLM
vier jaar tevoren, voor het voetlicht van
het geregelde internationale luchtvaart-
verkeer.
In een land dat zo groot is als Europa
maar .geen douane-grenzen kent kon het
niet anders of het vliegverkeer moest zich
snel ontwikkelen, temeer omdat de grote
spreiding der bevolking over onmetelijke
afstanden als vanzelf tot de noodzaak
van luchtvervoer leidde. De factoren wa
ren aanwezig voor de ontwikkeling van
een burgerluchtvaart door kleine maat
schappijen die voor velen de muren
der afzondering woestijnen, bergen en
droge steppen konden slopen.
Thans wordt de burgerluchtvaart in dit
deel der wereld voor het grootste deel
verzorgd door twee maatschappijen, Trans
Australia Airlines (T.A.A.), een semi-
overheidsonderneming, en de sterk door
de overheid bevorderde Ansett-A.N.A
(Australia National Airlines). Ansett is de
naam van de eigenaar, wiens bedrijf de
laatste jaren andere particuliere lucht
vaartmaatschappijen heeft „opgeslokt
De namen van verscheidene kleinere
luchtvaartmaatschappijen herinneren ech
ter nog altijd aan het particuliere karak
ter van het luchtvaartverkeer in het vijfde
werelddeel, zoals Macroberston-Miller Air
lines, en Connolly Airlines in het diepe
binnenland, waar kleine vliegtuigen voor
vervoer van een of twee passagiers, de
post en de vliegende artsen, waarover wij
deze week berichtten, de verbinding
onderhouden tussen vee- en schapen
stations in de „bush".
HOE INTENSIEF het luchtverkeer is in
de dichtbevolkte streken blijkt o.a. uit de
veertien retourvluchten, die per dag ge
maakt worden tussen Sydney en Mei
bourne (700 km.), 24 diensten per dag tus
sen Sydney en Brisbane (750 km.), 24
tussen Sydney en de nationale hoofdstad
Canberra (230 km.), terwijl daarnaast
particuliere vliegverkeermaatschappijen
verbindingen onderhouden o.a. met meer
dan zeventig andere steden alleen al in
Nieuw Zuid Wales. Na de KLM, die in
1938 Australië uit zijn isolement verloste,
zijn in de loop der jaren geleidelijk andere
maatschappijen gekomen om het eiland
continent met de rest der wereld te ver
binden. Er zijn nu acht internationale
luchtvaartmaatschappijen, die hiervoor
zorgen: Pan American Airways, British
Overseas Airways, K.L.M., Alitalia, T.A.I.
(Frankrijk), Air India International, Tas
man Empire Airways en Canadian Paci
fic Airlines. Er zijn elf diensten per week
op Amerika, 14 op Londen, directe verbin
dingen met Parijs en Amsterdam eens
per week en met Moskou via India, zes
vluchten per week naar het Verre Oosten,
twintig op Nieuw Zeeland en een weke
lijkse dienst op Zuid-Afrika.
DEZE ONTWIKKELING heeft de aanleg
van vliegvelden versneld, maar zij staan,
vergeleken met b.v. Schiphol, in ontwik
keling ver achter, hoewel met man en
macht aan uitbreiding wordt gewerkt. In
Sydney belopen de kosten van uitbreiding
60 miljoen gulden terwijl Melbourne een
geheel nieuw vliegveld laat aanleggen,
hetgeen eveneens ettelijke miljoenen zal
vergen.
De Australische luchtvaartmaatschap
pijen vervoeren thans bijna drie miljoen
passagiers per jaar, maar de vliegvelden
in het binnenland zijn dikwijls niet veel
anders dan een grote vlakte met een lan
dingsbaan, een soms verlaten kantoortje,
landingslichten en een windvaan. Nooit
heb ik me meer een dwalende en verlaten
vogel gevoeld dan toen ik, met acht ande
re passagiers, in een A.N.A.-vliegtuig op
het vliegveld van Corowa neerstreek. Hier
heerst de eenzaamheid van het binnen
land. Sommige vliegvelden zijn trouwens
uitsluitend bedoeld voor particuliere vlie
gers, zoals vee- en schapenboeren, die hun
eigen „kistje" hebben.
De burgerluchtvaartdienst in Australië
vliegt meer dan een miljard passagier
mijlen per jaar. Bijna twee miljoen passa
giers doen per jaar het vliegveld Sydney
aan. Daarnaast is het vrachtvervoer zeer
intensief. Gezien de lege ruimte, die
Australië kenmerkt, gepaard met bevol
kingscentra in verspreide delen van het
land en de snel groeiende miljoenensteden
Sydney en Melbourne, staat men voor
de grote taak de vliegvelden aan de eisen
van het steeds intensiever wordende lucht
verkeer aan te passen.
In de komende jaren zal Australië zestig
miljoen gulden per jaar besteden aan uit
breiding van vliegvelden een bedrag,
dat gezien tegen de achtergrond van tach
tig miljoen gulden per jaar voor wegen
bouw alleen al in Nieuw Zuid Wales,
eigenlijk nog maar een matige investering
is.
