0
SP
PANDA EN DE MEESTER-KIEKER
HET PUNTJE OP DE „F5 VAN „CHIC"
ITALIAANSE
HERFST- EN
WINTERMODE:
in de Hooglanden
I
I
VOORAL DRAAGBARE KLEDING
Ons vervolgverhaal
(over 10 jaar)
ENGELSE EN FRANSE HOEDEN
DONDERDAG 25 JULI 1963
wmn,
KRULTANC KEERT TERUG
BOEZEM-BLOOT BADEN
EEN SPEURDERROMAN VAN JOHN MARSH
De bekende meesterkapper Antonio heeft in opdracht voor een Franse en Duitse firma badmutsen ontwei b'oemen,
die geheel vervaardigd zyn van rubber. Van links naar rechts: tulband, stolp i muts.
VOORAL VOOR
Het grote bezwaar van het 'dagelijk
se vakantie-zwembad is de schade, die
deze gezonde, ontspannende vakantie-
sport aan het dameskapsel veroorzaakt.
De enige afdoende raad luidt: laat uw
haar kort knippen! Maar dat staat
's avonds in de danszaal weer niet zo
leuk.
In Frankrijk is de ouderwetse krul-
tang nu teruggekeerd. Niet meer de
tang, die op een gasvlam verwarmd
moest worden, doch een elektrisch ap
paraatje, geschikt voor elke spanning,
verpakt in een gezellig etui. Dit kan zo
gesteld worden, dat het haar nimmer
kan verbranden.
In een kwartiertje ziet de handige
vrouw er uit, of ze zo van de kapper
komt. De tangen krullen niet alleen;
een te sterke permanent of natuurlijke
krul kan er mee in haar fatsoen wor
den gebracht. De tang is echter niet
goedkoop: zij kost ongeveer 55.-.
(CONSU).
die helder zijn en opvallend. De mo
dellen zijn geïnspireerd op het Verre
en Midden-Oosten, maar ook op de
Franse baret.
De nieuwste turbans zijn eivormig
of vierkant. Het materiaal is vilt. Vele
zijn meerkleurig en bedrukt met spi
raalmotieven of zebrastrepen. De ont
werper Claude St. Cyr lanceert een
turban met een gevlochten veren bol.
Vaak hangen er steile veren van de
achterkant van de hoed af op de rug
van de draagster.
Vele hoeden zijn getooid met een
sjaal van chiffon jersey of bont.
Met het oog op veel wind of een
koude winter zijn vele hoeden ge
tooid met afneembare sjaals van chif
fon, jersey of bont.
Emilio Pucci, Italiaanse modeontwer
per, voorspelt dat de vrouwen over 10
jaar met badpakken zullen lopen zonder
bovenstuk. Tenslotte is het nog maar
50 jaar geleden dat het vertonen van
een enkel een schandaal was, nu is
geheel bloot of alleen boezem-bloot-
baden in Scandinavië en in sommige
gedeelte van de Rivièra geen uitzon
dering meer. 50 jaar geleden begaf ook
geen enkele man zich buiten zijn deur
zonder jas, stijve boord en das, nu
lopen de toeristen rond in shorts en
overhemden die tot het middel open
staan. „Het is een kwestie van gewoon
te", vindt Pucci. Als eerste stap naar
de blote bovenlijven, lanceert hij dit sei
zoen badpakken zonder ingebouwde be
ha's. Ze zullen er zeker ingaan, volgens
zijn mening, want sinds het bovenstuk
van het badpak geperfectioneerd is kla
gen de vrouwen over belemmering in
hun bewegingsvrijheid, over prikkend
losgeraakt gaas en over knellende ba
leinen. Badpakken zonder binnenwerk
zullen al heel wat minder klachten óp-
leveren, een kleine stap verder en de
badpakken worden helemaal weggela
ten.
41. „We hebben honger!" riep staatsvijand nummer 1
verontwaardigd, haal- eten voor ons!" „Vooruit, doe
niet zo zelfzuchtig," voegde nummer 2 er aan toe, toen
de witgejaste figuur zwijgend door zijn microscoop bleef
turen, „we willen eten! Nu keek de ander eindelijk
op. „Hoe vaak moet ik nu nog zeggen dat ik niet voor
eten gestoord wil worden als ik zit te werken?!" vroeg
Hij gehinderd, dat gezanik moet nu maar eens uit
zijn!" En vervolgens richtte hij zijn blik weer op het
instrument. De staatsvijanden waren door deze woorden
zo van hun stuk gebracht, dat ze niet merkten dat zij
bespied werden. Het was Panda, die de auto van beide
spitsboeven voor het laboratorium had aangetroffen en
zich nu met de magyrusladder naar de bovenverdie
ping had geschoten. „Ze zien me niet," mompelde hij,
„dit is een mooie kans om de Meester-Kieker te bevrij
den. Hij zal het wel benauwd hebben in die zak."
4Ó)
De man, die gehéel buiten adem
was en nauwelijks tot spreken in
staat, stamelde: „De politie! Een
boot ik heb een boot gezien met
politie erin!"
De mond van de dwerg viel open.
De betekenis van de mededeling leek
niet tot hem door te dringen. Hij
vloog op de man, die ver boven hem
uitstak, af en greep hem bij de re
vers.
„Wat bedoel je met de politie?" gil
de hij. „Die weet niet niemand
weet, dat wij hier zijn. Je hebt je
vergist, lummel!" Maar de man
schudde het hoofd. „Nee, het is de
politie. Ik ik kon uniformen onder
scheiden."
De bijlslagen boven waren ver
stomd. De ogen van de chef werden
klein van woede.
„Als zij dat meisje eruit hebben,
dan heb ik een wapen waartegen zij
niet kunnen vechten," zei hij en
draafde op zijn belachelijke korte
beentje naar de trap. Maar de man
nen, die de kamer van Fazia en Son-
ta wilden binnendringen, hadden een
ogenblik gerust voor zij tot de laatste
aanval overgingen. Zij waren nog niet
binnen. „Hebben jullie die deur nog
niet kapot?" schreeuwde de dwerg bij
de ontdekking dat Fazia nog steeds
buiten zijn bereik was. Een van de
mannen wees naar het blad van de
bijl, dat juist diep in het hout van
de deur drong.
„Wij zijn er bijna door," zei hij.
„Kwestie van een paar minuten."
De opmerking lag de baas op de
tong, dat een paar minuten of een
paar uur inmiddels geen verschil
meer maakte. Fazia was voor zijn
wraak even veilig als de maan en
de sterren.
„Schiet dan op", mompelde hij en
ging weg.
De man, die met hem uit de zaal
naar boven was gekomen, wilde blij
ven, maar de baas wenkte hem. Hij
was niet van plan de man de kans
te geven, aan de anderen te vertellen
dat de politie het eiland naderde of
al voet aan land had gezet.
„Jij gaat met mij mee, Max!"
snauwde hij.
De man gehoorzaamde. Zodra zij
volgde hem, terwijl hij in gebukte
houding haastig over het binnenplein
schoot. Zij waren maar juist op tijd.
Tussen de bomen luisterden zij naar
de doffe bijlslagen, waarmee de
deur boven in het kasteel opnieuw
werd bestookt. En opeens greep de
baas Max bij de arm.
„Daar komen zij!" fluisterde hij.
Roerloos bleven zij staan. Zij zagen
inspecteur Drewitt en zijn mannen
voorbijgaan, op weg naar de achter
zijde van het kasteel, dat zich donker
en dreigend boven hen verhief. De
dwerg giechelde. Al was alles hem
- tegengelopen, hij had toch een kinder
lijk plezier, omdat hij de politie bij
de neus had genomen. Trouwens hij
begon van zijn bende al genoeg te
krijgen. Vandaag of morgen had hij
zich toch van de mannen moeten ont
doen. Hij keerde zich om en ging
Max door de bebossing voor naar het
uiteinde van het eiland, waar tie red
ding hem wachtte.
„ZO te horen zijn Drewitt en zijn
jongens bezig, de zaak op te rollen",
zei Timberley, terwijl hij met Felton
in de grauwe kille morgen stond en
de koude wind uit het meer hun om
de benen streek. „Dan zou de chef nu
wel eens kunnen proberen, zijn huid
in veiligheid te brengen", mompelde
Felton, die even tevoren zijn natte
kleren van het naburige eiland had
gehaald. Hij kon niet geloven, dat
alle spanningen van de afgelopen
vierentwintig uur nu als een nacht
kaars zouden doven en het wilde nau
welijks tot hem doordringen, dat hij
de Vorige dag omstreeks dezelfde tijd
pas kennis had gemaakt met de ben
de. Er leek een mensenleeftijd ver
streken te zijn sedert hij vredig op
zeeforel had gevist in Glen Affric.
Zou nu de dwerg over enkele ogen
blikken gevankelijk het kasteel wor
den uitgebracht, van alle schrikwek
kendheid ontdaan: een misdadiger,
die zijn verdiend vonnis tegemoet
ging?
Ook Fazia en Sonja zouden
straks te voorschijn komen. Zij zou
den in een van de boten stappen en
hun beproeving zou ten einde zijn.
„Daar nadert iemand tussden de bo
men", fluisterde Timberley opeens.
Felton trok hem achter een stam en
weer in de zaal .waren, vroeg deze: ,n zij -wachtten gespannen af. Even la
I
,Wat ben je van plan baas? De po
litie zal hier dadelijk zijn."
„Laat dat maar aan mij over. Blijf
hier wachten, Max. Ik ga naar de
achterkant van het kasteel en zodra
ik je roep, kom je mij na."
„Maar," de man vertrouwde hem
niet. „Waarom heb je mijn maats bo
ven niet verteld, dat de politie in
aantocht is? Als zij nu niet maken
dat zij wegkomen, krijgen zij de kans
niet meer."
De dwerg glimlachte en de man die
hem aan keek, voelde een rilling langs
de rug lopen.
„Jij weet even goed als ik. Max,
dat wij in zo korte tijd niet allemaal
kunnen vluchten," zei hij gedempt.
„Er is maar plaats voor twee man
en dat zullen jij en ik zijn, niet
waar."
Max streek met zijn tong langs zijn
lippen. Hij vertrouwde de baas niet
verder dan hij hem zag, maar
daar buiten wachtte de politie. En
de chef beschikte naar hij zei
over het enige middel om nog van dit
eiland weg te komen. „Wat moeten
we doen?" mompelde hij.
„Volg mij maar", zei de baas en
zonder nadere mededelingen trippel
de hij de zaal door en zocht de keu
ken op.
Max volgde hem. Zij gingen een
donkere gang door, met natte muren,
en kwamen door de keuken, die Fel
ton zo voortreffelijk kende.
De baas deed een deur open en
keek behoedzaam naar buiten. Er
was niemand tè zien in het grauwe
morgenlicht. Aan de overkant van het
betegelde binnenplein wenkten de bo
men.
,Kom maar", zei de dwerg en Max
ter verscheen er een man aan de
bosrand, die in de richting van het
kasteel tuurde. Féltóh herkende hem
als degene, die aan het stuur had
gezeten van de wagen, die hem de
vorige avond met Sonja naar de
meeroever had gebracht.
„Handen omhoog!" zei Felton on
verwacht. De man draaide zich om
en staarde hem met open mond aan.
„Felton! Je was dus wel op het
eiland!"
„Daar hebben wij het niet over. De
politie is in het kasteel bezig je mak
kers te arresteren. Jij was zeker nog
naar mij aan het zoeken?"
„Ja. De baas zei, dat jij je ergens
gedekt moest houden".
„Het spel is uit Zij kunnen elk
ogenblik met de chef het kasteel uit
komen" zei Felton. „Ik zou hier maar
met ons blijven wachten."
De man schrok en keek onwillekeu
rig om. „Met de baas naar buiten
komen", begon hij, maar hij leek zich
te bedenken en voegde er vlug aan
toe. „O ja, ja zeker".
Felton keek hem doordringend aan.
„Jij lijkt daarvan niet bijzonder
overtuigd", zei hij, en toen de man
geen antwoord gaf, porde hij hem
met de revolver in zijn ribben. De
baas is toch wel in het kasteel?"
„Natuurlijk. Waar zou hij anders
zijn?" zei de man, maar Felton zag,
dat hij loog.
„Kijk eens, makker, ik zal je zon
der enig gewetensbezwaar neerschie
ten", zei hij koel en zal het voorstel
len alsof je trachtte te ontvluchten."
Zijn vinger kromde zich om de
trekker. Het gezicht van de man ver
trok van angst.
(Wordt vervolgd)
I
I
DE NEGEN DAGEN modeshows
in Italië, die nu achter de rug zijn,
hebben meer dan ooit draagbare
kleding opgeleverd.
De lijn voor de komende herfst en
winter is slank, eenvoudig en recht,
niet strak, de kleren vallen losjes om
het lichaam. De Italiaanse mode stelt
dit jaar niet al te grote eisen aan het
figuur van de draagster.
De redingote heeft afgedaan. Nu is
het de beurt aan gemakkelijke rechte
jassen, vrij aangesloten aan de voor
kant en recht aan de rugzijde.
De Italiaanse herfst- en wintermode
heeft de aandacht voor de rok verlo
ren. Ze zijn noch wijd noch strak,, maar
licht gerend of hebben kleine plooien
aan de onderzijde De lengte blijft het
zelfde, even onder de knie.
De taillelijn lijkt normaal, maar in
werkelijkheid zit de taille iets boven
of onder de natuurlijke plaats. De ver
hoogde taille neemt de overhand, maar
bereikt toch nooit de hoogte van de
empire-lijn.
De jasjes zijn vaak langer. Vele slui
ten alleen aan de hals of worden geheel
open gedragen over een jurk of een
deux-pièces. Knopen zijn onbelangrijk
geworden, ceintuurs zijn smal.
De kragen zijn klein en puntig. Soms
iets afstaand. Soms ook ontbreekt de
kraag geheel. Jasjes en mantels sluiten
vaak met een koord aan de hals.
Op de mouwen viel alle aandacht in
de Italiaanse shows. Raglan of kimono
mouwen voeren de boventoon. Rechte,
maar losjes ingezette mouwen horen
bij een verbrede schouderlijn, echter
zonder valse vullingen. De mouwen
rijken tot iets boven de pols en zijn
vaak afgewerkt met een manchet. De
lange mouw komt voor op ieder uur
van de dag, maar vooral bij de avond
kleding, die ook meestal lange rokken
heeft. Veel met juwelen geborduurde
truitjes zijn er voor 's avonds. De
decolleté's worden weer iets lager.
De BELANGRIJKSTE STOF uit de
Italiaanse modb is het katoen ciré, dat
op de stof lijkt, die voor oliekleding
wordt gebruikt. Het komt vooral voor
met een gebobbeld cloqué-achtig opper
vlak. Het wordt toegepast voor strand
kleding, regenjassen, maar ook voor
cocktail- en avondkleding.
De collecties vertonen veel double-
face en reversibele stoffen. De twee
kanten van de stof zijn nooit gelijk,
maar contrasteren door patroon of
kleur. Voor kleding voor overdag:
mohair tweed in effen kleuren of blok
ken en ruiten. De wollentweeds zijn
van een dikke tapijt-achtige kwaliteit,
favoriet is de diagonaal tweed. Fluweel,
velours en melton zijn weer in de
mode. Voor avondkleding: cloqué zijde
bedrukt met bloemmotieven of geome
trische patronen. Veel zwart en wit
crêpe en satijn. Borduursels met juwe
len, waarvoor de Italianen bekend staan,
zien er dit jaar anders uit. Ze zijn
dikker met grotere kralen en lovertjes.
Vaak multi-color.
De kleuren zijn klassiek. Heel veel
zwart en wit en nog meer zwart ge
combineerd met wit. Het nieuwste rood
is geïnspireerd op de kleur van een
vlam, oranjeachtig. Verder goud-geel
en rose tot lila.
Van Marcella Borghese uit Rome is
deze avondjapon, die geheel gebreid
is in grijs- en crèmekleurige wol. Het
rugdecolleté reikt t,ot aan de taille.
1lan, littljs naar rechts, vanboven
naar beneden: Bretonse hoed van
tweed met bijbehorende sjaal uit de
herfst- en wintercollectie van Simone
Mirm'an uit Londen. Zwart fluwelen
haartooi geborduurd met juwelen,
speciaal bestemd voor de avond van
Gina Davies. Het ontwerp heet
„Liz". Hoge veren in tinten van
cacao-bruin tot zwart vastgemaakt
met een diamanten sieraad op een
fluwelen dopje leverden deze hoed
op van Rose Valois. Baret van huizê
Christiaan Dior. Magnolia-kleurig
velours vilt gecombineerd met
zwarte nappa.
„De hoed van een vrouw, zet de
puntjes op de „i" in het woord „chic",
zei mode-ontwerper Jacques Fath
eens. Wanneer hij de mode-ontwer
pers van dit jaar aan de gang had
kunnen zien, zou hij meer dan te
vreden zijn geweest. Want in de ko
mende herfst en winter zal alle aan
dacht gericht zijn op het hoofddeksel.
Het accent ligt dit jaar op de kleuren,
t
