AGATHA CHRISTIE VERTELT:
PANDA EN DE M FESTER* FLESSER
VELE DIERSOORTEN WORDEN IN AFRIKA
MET UITROEIING BEDREIGD
Mickey Spillane als filmster
Grote vondst voor
materie-theorie
Nuttige wartaal
HET MYSTERIE
VAN DE
SPAANSE KIST
DONDERDAG 15 AUGUSTUS 1963
9
F
Nieuw anti-deeltje
Kort nieuws
Vreemde bezoekers voor
mijnheer de president
Gaat u met vakantie?
6)
Poirot bracht het gesprek nu op
de huisknecht. Maar behalve dat zij
vond dat hij een uitstekende cocktail
kon mixen, wist Linda niet veel over
Burgess te vertellen. Maar zij kaat
ste de bal snel terug. „U denkt ze
ker: hij had de gelegenheid en hij
kan Arnold dus net zo goed ver
moord hebben als Charles? Mij lijkt
dat eenvoudig krankzinnig onwaar
schijnlijk!"
„Die opmerking laat mij weinig
hoop, madame. Maar toch wil ik u
zeggen, ofschoon u het waarschijnlijk
niet met mij eens zult zijn, dat het
ook krankzinnig onwaarschijnlijk is
niet dat majoor Rich zijn vriend
zou hebben gedood maar dat hij
het net precies op deze manier zou
hebben gedaan!"
„Met een stilet, hè?" Nee, dat is
helemaal niet in zijn stijl. Een zwaar
stomp voorwerp zou veel beter bij
he passen. Of zou hij iemand kun
nen wurgen?"
Poirot zuchtte. „Nu zijn we weer
op Othello. Ja.Othello.u hebt me
daar op een heel goede gedachte ge
bracht, madame."
„Werkelijk? Hoe.." Op dat ogen
blik werd er een sleutel in het slot
van de voordeur gestoken. „O, daar
hebben we Jeremy. Wilde u ook nog
met hèm praten?"
Jeremy Spence was een man met
een prettig voorkomen, een keurig
verzorgd uiterlijk en haast opval
lend bescheiden. Mevrouw Spence ver
klaarde dat ze beslist even naar de
keuken moest en liet daarom beide
mannen alleen.
Jeremy Spence bezat hoegenaamd
niets van de innemende openhartig
heid van zijn vrouw. Hij vond het
kennelijk hoogst onprettig dat hij bij
deze zaak betrokken werd en zijn
antwoorden waren er zorgvuldig op
berekend Poirot niets wijzer te ma
ken.
Zeker, zij kenden de Claytons al
enige tijd, maar majoor Rich minder
goed. Hij leek hem een prima kerel.
Voor zover hij zich herinneren kon,
was Rich die bewuste avond net als
anders geweest. Clayton en Rich sche
nen het altijd best met elkander te
kunnen vinden. Het hele geval leek
hem volstrekt onverklaarbaar.
Gedurende het gehele gesprek liet
Jeremy Spence duidelijk doorscheme
ren dat hij erop rekende dat Poirot
het kort zou maken. Hij bleef be
leefd, maar ook niet meer dan dat.
„Ik geloof", merkte Poirot op, „dat
u deze vragen onaangenaam vindt".
„Och, u moet denken, we hebben
al een volledig politieverhoor achter
de rug. Ik vind het nu langzamer
hand welletjes! We hebben alles ver
teld wat we gehoord en gezien heb
ben. Ik zou het hele geval nu liefst
willen vergeten."
„Ik kan dat met u meevoelen. Het
is ook hoogst onplezierig bij zo'n zaak
betrokken te raken. En niet alleen
te moeten vertellen wat u weet of
hebt gezien, maar zelfs wat u er
van denkt.
„Het beste doe je maar niets te
denken."
„Maar probeer dat maar eens!
Denkt u bijvoorbeeld dat mevrouw
Clayton enigszins medeplichtig is?
Dat zij te zamen met Rich de dood
van haar man zou hebben beraamd?"
„Grote hemel, neen!" Uit de stem
van Spence sprak schrik en versla
genheid. „Aan die mogelijkheid heb
ik geen moment gedacht.
„Heeft uw vrouw evenmin aan deze
mogelijkheid gedacht?"
„Och, u weet hoe vrouwen zijn.
Margharita wordt door haar eigen
sekse niet bijster gewaardeerd, daar
voor heeft'zij te veel aantrekkings
kracht op mannen. Maar heus, die
veronderstelling van samenspannen
tegen Arnold.die is al te onwaar
schijnlijk."
„Zulke dingen komen anders we)
voor. Ook het wapen dat gebruikt
is.dat is iets dat een vrouw eerder
in haar bezit zou hebben dan een
man."
„Wilt u daarmee zeggen dat de po
litie zou hebben ontdekt dat die dolk
van haar afkomstig moet zijn ge
weest? Dat is onmogelijk! Ik be
doel.
„Ik weet ook niets!" verklaarde
Poirot, volkomen naar waarheid
Hierna spoedde hij zich de deur uit.
Te oordelen naar de ontsteltenis die
op het gezicht van Spence te lezen
stond, had hij deze heer iets te den
ken gegeven!
6
„Neemt u mij niet kwalijk dat ik
het zeg, monsieur Poirot, maar ik
zie niet in hoe u mij ook maar enigs
zins behulpzaam zou kunnen zijn."
Poirot gaf daarop geen antwoord.
Hij keek nadenkend naar de man die
ervan verdacht werd zijn vriend Ar-
nold Clayton te hebben vermoord.
Wat hij zag was het vastberaden
gezicht en het smalle voorhoofd van
een magere, gebruinde man, atletisch
en gespierd. Hij deed een beetje den
ken aan een hazewindhond Een
man, op wiens gezicht niets te lezen
stond en die zijn bezoeker ontving
met een duidelijk gebrek aan harte
lijkheid.
„Ik begrijp best dat mevrouw Clay
ton u met de nobelste bedoelingen
naar mij toe heeft gestuurd. Maar ik
geloof, eerlijk gezegd, dat zij daar
mee onverstandig heeft gehandeld.
Zowel voor zichzelf als voor mij."
„Hoezo?"
Nerveus wierp Rich even een blik
achterom, naar de dienstdoende ci
pier, die zich op de voorgeschreven af
stand ophield. Iets zachter vervolgde
hij: „Ze zoeken natuurlijk een be
hoorlijk motief voor deze belachelijke
aanklacht. Dus zullen ze het probe
ren voor te stellen alsof er een.ze
kere band tussen mevrouw Clayton
en mij bestaat. Maar dat is volstrekt
onwaar. Dat zal mevrouw Clayton u
ook reeds verteld hebben. Wij zijn
goede vrienden, maar meer niet. Dan
is het toch zeker raadzaam dat zij
niet te mijnen behoeve gaat ageren
Hercule Poirot negeerde deze ar
gumentatie. In plaats daarvan haal
de hij één woord naar voren. „U
spreekt van een „belachelijke" aan
klacht. Maar zo belachelijk is die niet,
weet u."
„Ik heb Arnold Clayton niet ver
moord!"
„Noem het dan: een valse beschul
diging. Zeg dat de beschuldiging on
waar is. Maar zij is niet belachelijk!
„Het mysterie van de
Spaanse Kist" is het tweede
van een reeks verhalen door
de beroemde Engelse detec
tive-schrijfster Agatha Chris
tie die wij in de loop van
de maand augustus zullen
publiceren.
Zij is integendeel hoogst aanneme
lijk. Dat moet u zelf toch ook wel
inzien."
„Ik kan alleen maar zeggen dat
alles mij volkomen onwaarschijnlijk
voorkomt!"
schiet er niets mee-op .door-dat
te beweren. Wij moeten iets bruik-
baarders zien te bedenken."
„Mijn zaakwaarnemers behartigen
mijn belangen. Ik krijg ook een uit
stekende pleiter, naar ik vernomen
heb. Ik kan dus niet toestaan dat
u spreekt over „wij"!"
Onverwachts ontspande Poirots ge
zicht zich tot een glimlach. „Ah! U
gooit de deur dus voor mijn neus
dicht? Heel goed. Ik ga al. Ik heb
u even willen spreken. Dat is nu ge
lukt. Ik heb uw levensloop ook even
nagegaan. U hebt een mooi examen
gedaan In Sandhurst. U bent geslaagd
voor de hogere krijsschool. Enzovoort,
enzovoort. Bovendien heb ik mij van
daag een eigen oordeel over u kunnen
vormen. U bent lang geen domme
man."
„Wat heeft dat er allemaal mee te
maken?"
„Alles! Het is volstrekt uitgesloten
dat iemand van uw talent een moord
zou plegen op de wijze waarop deze
gepleegd is. Heel goed. U bent dus on
schuldig! Maar vertelt u mij nu nog
iets over uw huisknecht Burgess."
„Burgess?"
„Ja Wanneer u Clayton niet hebt
vermoord, moet Burgess het hebben
gedaan. Aan die gevolgtrekking valt
niet te ontkomen. Maar waarom? Er
moet een reden zijn. U bent de enige
die Burgess goed genoeg kent om daar
naar 'n gooi te doen. Waarom, majoor
Rich, waarom?"
„Ik heb geen flauw vermoeden. Ik
snap er eenvoudig niets- van. Ik heb
namelijk dezelfde gedachtengang ge
volgd. Zeker, Burgess heeft de gele
genheid ertoe gehad en hij is de
enige behalve ik. Maar ik kan het
eenvoudig niet geloven. Burgess is he
lemaal de man niet van wie je je
zou kunnen voorstellen dat hij iemand
zou vermoorden."
„Wat zeggen uw rechtsgeleerde
raadslieden?"
Rich trok zijn mond tot een harde
rechte streep. „Die verknoeien hun tijd
met te proberen me aan te praten
dat ik mijn hele leven lang geleden
heb aan vlagen van geheugenverlies
en daardoor helemaal niet meer zou
weten wat ik die avond heb uitge
spookt!"
„Komaan, misschien ontdekken we nog
wel dat Burgess aan vlagen van ge
heugenverlies lijdt.Maar nu het
wapen. Men heeft het natuurlijk la
ten zien en u gevraagd of het van
u was?"
„Het was niet van kij. Ik heb het
toen voor het eerst gezien."
„Neen, die dolk was niet van u.
Maar bent u er zo zeker van dat u
hem nooit eerder hebt gezien?"
„Neen." Er klonk aarzeling in zijn
stem. „Het is eigenlijk meer een
soort sierwapen.Je ziet ze bij
sommige mensen weieens op een tafel
tje liggen."
Poirot zei: „In een damessalon mis
schienIn de salon van mevrouw
Clayton?"
„Beslist niet!" Het laatste woord riep
hij zo luid dat de cipier het hoofd op
hief.
„Trés bien! Dèt beslist niet... maar
u hoeft dat niet zo luid te roepen.
Maar ergens, te eniger tijd, hebt
u toch wel zo'n ding zien liggen. Heb
ik gelijk?"
„Ik geloof van nietIn de een
of andere aniquiteitenwinkel mis
schien."
„Ah ja, best mogelijk." Poirot was
opgestaan. „Mag ik dan nu maar af
scheid van u nemen?"
7
„En nu naar Burgess," sprak Her
cule Poirot. „Nu, tot slot naar Bur
gess."
Hij had zich nu een oordeel kunnen
vormen omtrent de personen die bij
het geval betrokken waren, door ei
gen aanschouwing en door de wijze
waarop zij elkaar onderling beoordeel
den. Maar geen mens had hem iets
wijzer kunnen maken omtrent Burgess
Wat zijn karakter betrof: geen enkel
aanknopingspunt, geen enkele nadere
aanwijzing.
Toen ik Burgess zag, begreep Poi
rot dadelijk de reden daarvan. De
huisknecht wachtte hem op aan de
deur van de flat van majoor Rich. Een
telefoontje van overste McLaren had
zijn komst aangekondigd.
„Ik ben monsieur Hercule Poirot."
„Zeker, meneer, ik verwachtte u
al." Burgess hield eerbiedig de deur
voor hem open en Poirot trad binnen.
Hij zag een kleine, vierkante vesti
bule. Een openstaande deur, links,
gaf toegang tot de woonkamer. Bur
gess nam hoed en jas van Poirot in
ontvangst en volgde hem naar de
woonkamer.
„Ah!" zei Poirot. „Hier is het dus
gebeurd."
„Ja, meneer."
Een rustig type, die Burgess. Bleek,
wat spichtig en hoekig van schouders
en' ellebogen. Zijn toonloze stem had
een provinciaals accent, dat Poirot
niet'ftehde. Hij was ook wat nerveus.
maar vertoonde overigens geen bijzon
dere kenmerken. Hij viel niet gemak
kelijk in verband te brengen met ook
maar enig krachtdadig optreden. Een
negatief ingesteld mens, kan men zich
bezwaarlijk als moordenaar denken.
Burgess had schuwe, fletsblauwe
ogen, die minder oplettende mensen
vaak met oneerlijkheid vereenzelvigen
Een aartsleugenaar echter kan ie
mand heel brutaal en vertrouwenwek
kend aankijken.
„Wat gebeurt er met de flat?" in
formeerde Poirot.
„Ik zorg voor het geregelde onder
houd, meneer. Majoor Rich heeft ge
zorgd voor doorbetaling van mijn loon
en nu houd ik alles netjes tot.tot
Zijn ogen vlogen schichtig heen
en weer.
„Ja, tot.stemde Poirot in. Op
zakelijke toon liet hij erop volgen: „Ik
ben er vrijwel zeker van dat die zaak
van majoor Rich binnen drie maanden
voor de rechter komt."
Burgess schudde het hoofd, niet ont
kennend, maar uit nieuwsgierigheid.
„Ik kan 't me nog niet voorstellen", zei
hij.
„Dat majoor Rich een moord zou
hebben gepleegd?"
„Het hele gevalmet die kist.
Zijn ogen dwaalden de kamer rond.
„Ah! Dat is dus de beruchte kist!"
Het was een enorm meubel van
donker, glanzend gewreven hout, rijk
voorzien van koperbeslag en met een
grote koperen klamp met antieke slui
ting.
(Wordt vervolgd) s
Eén manier om uitstervende diersoor
ten te bewaren: men zet enkele exem
plaren in een dierentuin en tracht er
mee te fokken. Hier een neushoorn
in Artis-
In Noord-Afrika sterven tal van dier
soorten onontkoombaar uit. Sinds het
begin van de eeuw zijn in Marokko de
Atlas-leeuw, het jachtluipaard, het
Noordarfikaanse hartebeest en de Mo-
hor-gazelle al uit de fauna verdwenen,
maar uiterst zeldzaam zijn nu ook al
de panter, de Berber-hyena, de Noord-
afrikaanse caracal, de berggazelle en het
Barbarijse schaap. Vier vogelsoorten
staan op het punt te verdwijnen: de
parelhoender, de francolin, de Koritrap
en de Honbara-trap.
In Tunis is het niet veel anders. Daar is
de leeuw uitgestorven, en de panter waar
schijnlijk ook. Voor vier grote diersoorten
betekent effectieve bescherming de enige
kans om hen voor verdwijnen te behoe
den, namelijk voor het Atlashert, de berg
gazelle, het Barbarijse schaap en de Dor-
cas-gazelle.
Zo gaat het in Noord-Afrika, waar overi
gens de mens met zijn geweer de enige
bedreiging voor de dieren vormt, zo gaat
het ook elders.
Het aantal zwarte neushoorns bijvoor
beeld loopt door stroperij snel achteruit.
Er zijn er nu nog slechts enkele duizen
den. Een telling uit de lucht van de dieren
in het Serengeti National Park en zijn om
geving in Tnganyika heeft aangetoond, dat
er op 34.000 vierkante kilometer nog
slechts 83 zwarte neushoorns voorkwamen.
Toch doet men zijn uiterste best de
achteruitgang te stuiten. Uit de mededelin
gen van het Natuur-noodfonds Nederland
blijkt, dat in het Addo Elephant National
Park in Zuid-Afrika in 1962 vanuit het
Kruger Park met succes vijf nijlpaarden
zijn uitgezet. Ook is het park herbevolkt
met een klein aantal zwarte neushoorns,
die in Kenya van een wisse dood werden
gered, mede met behulp van de Neder
landse natuurfilmer Hugo van Lawick.
Een diersoort, die ook bijna volledig is
uitgestorven, is de bonte bok. De laatste
kudde bonte bokken leefde in het kleine
National Park bij Bredasdorp in de Kaap
provincie. Daar het terrein uiteindelijk
weinig geschikt voor hen bleek werd een
nieuw National Park voor de bonte bok
ken gesticht bij Swellendam.
De dieren werden opgevangen en in ver
doofde toestand per autobus naar hun
nieuw woongebied gebracht en verkeren
nu in een uitstekende toestand. Vorig jaar
werden er zestien kalfjes geboren.
Een blauwe haai is gevangen door
een lid van de „Club der Britse Haai-
H engelaars".
Voor de olifanten is de situatie al even
weinig rooskleurig. Vijfendertig jaar ge
leden leefden er in drie-kwart van Oegan
da olifanten. In 1959 werd nog slechts
zeventien percent van Oeganda door oli
fanten bewoond. Deze dieren leven mo
menteel nog in streken, waar het wild be
scherming geniet, zoals Murchison Falls
National Park en Queen Elizabeth Natio
nal Park.
De witte neushoorn of breedlipneushoorn
komt in het noorden nog slechts in het
noordoosten van de Congo en in het aan
grenzend gebied van Oeganda voor, in het
zuiden is hij beperkt tot twee reservaten
in Natal. In Zuid-Rhodesië is het dier in
1912 uitgestorven.
In het Umfolozi-reservaat in Natal zijn
onlangs acht exemplaren gevangen en per
vrachtauto meer dan vijftienhonderd kilo
meter getransporteerd door het „Southern
Rhodesian Wildlife Conservation Depart
ment". Vier werden er losgelaten in het
Mantapos National Park bij Bulawayo, de
overige in het Kyle Game Reserve bij
Fort Victoria. De witte neushoorn keerde
zo in Zuid-Rhodesië terug.
Eveneens uit het Umfolozi-reservaat
werden vier witte neushoorns overge
bracht naar het Kruger-park, waar zij ook
reeds lang waren verdwenen. In Oeganda
is in vier jaar tijds het aantal witte neus
hoorns gedaald van 350 stuks tot ongeveer
tachtig. Eind 1962 werd het door het
World Wildlife Fund mogelijk gemaakt
een bewakingsteam te organiseren, waar
door het verlies van verdere dieren door
stroperij werd voorkomen.
WASHINGTON (Reuter) De vondst
van een ontbrekende schakel in de mate
rie die de naam „anti-Xl-zero" heeft
gekregen heeft de geleerden een nieu
we aanwijzing bezorgd over de samenstel
ling van sterrren,stelsels in het heelal. De
ontdekking van een reeds lang gezocht
lid van de familie van anti-partikels
het tegenovergestelde van de gewone ma
terie zoals wij die op aarde kennen
werd woensdag door de Amerikaanse Com
missie voor Atoomenergie bekendgemaakt.
Anti-partikels kan men doen ontstaan
door de deeltjes van een stof met andere
soorten deeltjes te bombarderen, zoals
kosmische stralen in de dampkring doen.
Anti-artikels bestaan slechts een fractie
van een seconde.
De geleerden geloven, dat thans nieuwe
waarde kan worden toegekend aan de
theorie, dat elders in het heelal gehele
sterrenstelsels kunnen voorkomen die uit
anti-materie bestaan, aldus de Commissie
voor Atoomenergie. De ontdekking beves
tigt een fundamentele theorie, volgens wel
ke er voor ieder bekend elementair deel
tje een anti-deeltje in het heelal moet zijn.
De ontdekking werd gedaan aan de Yale-
universiteit en het laboratorium van de
Commissie voor Atoomenergie in Upton.
Advertentie
Rode Kruis-postzegels. De officiële
eerste verkoop van de op 20 augustus ver
schijnende Rode Kruis-postzegels zal op
die dag geschieden aan boord van het Rode
Kruis-hospitaalschip „J. Henry Dunant"
tijdens de vaart tussen Rotterdam en Dor
drecht. De verkoop van de eerste serie zal
geschieden door de directeur-generaal der
P.T.T., prof. ir. G. H. Bast, aan één der
patiënten aan boord van het schip.
8. Panda voelde zich helemaal niet op zijn gemak
toen hij merkte dat er ijle nevel uit de fles kwam. Hij
wilde van zijn stoel opspringen om met een haastig
èxcuus naar buiten te hollen, maar op dat moment
doorstroomde hem plotseling een vreemde rust. Hij liet
zich in zijn stoel terugzakken en loosde een tevreden
zucht. „Ja, dat doet goed, hè?" vroeg de Moerheer, die
al even ontspannen achterover leunde, „er gaat toch
maar niets boven een goéd gerijpte gedachte uit een
mooi denkjaar, vind je niet?" Verwonderd keek Panda
naar de lege fles. „Bedoelt u dat u een eh
gedachte uit die fles hebt geschonken?" vroeg hij, „voe
len we ons daarom zo fijn?" De ander knikte gelukkig
en hield de fles aan zijn jongste gast voor. „Rustgeven
de gedachte", zo las Panda op het etiket, „voorjaar
1921 Tjonge, dus het is al een heel oude gedachte!"
„Een gerijpte gedachte," verbeterde de Moerheer, „on
rijpe gedachten worden niet geschonken op dit Chateau.
Want daar komt gram en narigheid van."
(Van onze correspondent)
WASHINGTON De geheime dienst,
die het Witte Huis te Washington moet
bewaken, heeft door ervaring geleerd, dat
er vaak eigenaardige bezoekers tot de pre
sident willen doordringen. Wanneer er
zich bijvoorbeeld een man bij het ingangs
hek meldt, die de president alleen maar
even wil spreken omdat hij diens toestem
ming nodig heeft om honderd miljard dol
lar te incasseren, dan begrijpen de be
wakers wel, dat ze weer eens met een
„geval" te maken hebben.
Soms komt er ook iemand, die het van
zelfsprekend vindt dat hij naar binnen
mag, omdat hij naar hij zegt de
president zelf is. Onlans kwam er ook
een dame, die zonder meer toegang eiste;
immers, zij verbeeldde zich Kennedy's
echtgenote te zijn. De bewakers van het
Witte Huis kunnen per jaar ongeveer twin
tig van zulke vreemde en in feite natuur
lijk gestoorde figuren verwachten. Zij wor
den dooraans ter observatie naar een
psychiatrische instelling gebracht. Eén
echter werd daar spoedig ontslagen. Hij
had kans gezien over het hek van het
Witte Huis te klimmen. De bewakers
dachten dat hij abnormaal was, maar hij
bleek later alleen maar dronken te zijn
geweest.
en wilt u dat wij uw krant naar
uw vakantie-adres opzenden
Stuurt u ons dan minstens drie dagen
voor uw vertrek een briefkaart met ver
melding van uw naam. uw vaste adres,
uw vakantie-adres, de datum waarop de
eerste krant naar uw vakantie-adres ge
zonden moet worden en de datum waarop
de krant voor het laatst moet worden
toegezonden.
Als u de krant per week betaalt, wilt u
dan het abonnementsgeld voor de vakan
tieweken vooruit aan de bezorger be
talen
DE ADMINISTRATIE
„Als ik een boek schrijf merkt Micky Spillane op vinden de mensen dat ik een
genie ben, maar als ik iets anders ga doen, denken ze dat ik een idioot ben". Als man
van de daad wil Spillane dat recht zetten. De potige kort geknipte geestelijke vader
van grif verkochte pockets met bloed en blondjes op de omslag is voor enige tijd
zelf zijn verzonnen held, Mike Hammer, geworden; op het filmdoek. „Het is een
proef om te zien hoever ik kan gaan", zegt hij. „Ik zal opnieuw in een film spelen
als deze succes heeft. Ik heb een scenario geschreven, waarin ik zal optreden. Ik zal
het later in een boek veranderen. Dan doe ik nog een film en houd ermee op". De
persbeoordelingen die Spillane voor zijn eerste incarnatie van Hammer in „The Girl
Hunters" heeft gekregen zijn gunstig geweest en gaven zelfs uiting aan verbazing
over de bekwame wijze, waarop de ex-jagerpiloot zijn tweede ik heeft uitgebeeld
ZIJN ENIGE VROEGERE acteurserva
ring heeft Spillane in een film van 1954,
„Ring of Fear", opgedaan. Het was een
sensatiefilm, die zich afspeelde in een cir
cus en die nauwelijks vergelijkbare eisen
stelde aan zijn acteertalent. „Het is een
beetje vreemd zegt hij over het feit,
dat men hem altijd met Hammer verwart.
Maar he: is al jaren zo".
Ofschoon hij toegeeft dat hij zijn hard
handige detective zijn eigen leeftijd heeft
gegeven en „dezelfde achtergrond" is Spil
lane voorzichtig met andere eigenschappen.
Voor sommige vereerders heeft Hammer
een reëler bestaan gekregen dan zijn gees
telijke vader. Toen „The Girl Hunters"
in Engeland werd opgenomen, kwamen
op een dag enkele sombere heren een kijk
je nemen. Later kwamen er een paar
mensen van de politie. „Ze wilden weten,
wat die kerels daar te maken hadden ge
had", vertelde Spillane. „Het bleek dat het
een paar onderwereldfiguren waren, die
mij eens in het echt wilden zien".
ALS EEN VERVOLG HEEFT Spillane
„The Snake" geschreven, waarvoor het sce
nario tot boek zal worden verwerkt. Dit
verhaal begint precies vier uur na het ein
de van de vorige lugubere geschiedenis.
Deze snelle opeenvolging is een zekere ver
goeding voor het feit, dat hij zeven jaar
lang niet over Hammer heeft geschreven.
„Er was geen bepaalde reden zegt hij;
op een gegeven ogenblik is het in dit
soort werk zover dat er zoveel materiaal
door je hoofd spookt, dat je er geen weer
stand meer aan kunt bieden. Hij be
schouwt „dit soort werk" als een ambacht.
„Ik produceer" zegt de man van wiens
boeken in totaal zeventig miljoen exem
plaren zijn verkocht. „Als het belletje van
het kasregister klinkt, ben ik tevreden.
Ik schrijf niet voor drie of vier knullen,
die bekroonde romans moeten hebben,
maar voor een miljoen mensen, die ont
spanning verlangen".
Van dezelfde nuttigheidsoverwegingen is
uitgegaan bij de vervaardiging van de
film van Spillane. „We hebben allemaal
onze salarissen uitgesteld en de kosten
onder de 400.000 dollar gehouden. Als dit
systeem meer algemeen toegepast gaat
worden, betekent dat natuurlijk de onder
gang van het sterrensysteem. Mijn idee
is: als je een produkt hebt, ga er de
straat mee op, verkoop het; eerder kan
het geld niet binnenstromen".
CALIFORNIë (Reuter) De verkeers
politie in Californië maakt tegenwoordig
gebruik van bandopname-apparaten als zij
meent dat een weggebruiker te diep in het
glaasje heeft gekeken.
Het afdraaien van de band met een meer
of min onsamenhangend betoog van de ge
verbaliseerde is meestal voldoende om de
beklaagde in de rechtszaal tot een beken
tenis te brengen.
