AGATHA CHRISTIE
VERTELT?
I
De sterkste wens van de rijkste man
van de wereld „Een vagebond zijn"
PANDA EN DE MEESTER-FLESSER
I
„THE ANGEL"
Van fazante
tot fazant
Hnsqvama
Een zeemonster
van gelei
NEGEN MUZEN
9
HET GEHEIM
VAN DE
BLAUWE VAAS
OLIFANT VERTRAPT
ZIJN OPPASSER
i
WÓENSDAG 21 AUGUSTUS 1963
Zijn zorg: „Een miljard dollar is
nu minder waard dan vroeger
ENGEL
Gaat u met vakantie?
li?
Wees voorzichtig met
zonnetjes-tekenen'
op prentbriefkaarten
3)
Koortsachtig nieuwsgierig kwam
Jack die middag thuis. Hij had zich
in blind vertrouwen aan Lavington
overgegeven en diens kalme, onver
stoorbare houding en zelfverzekerd
heid hadden Jack de overtuiging ge
schonken dat hij zich tot niemand be
ter had kunnen wenden dan tot de
dokter.
Toen hij, na zich te hebben opge
knapt, naar beneden ging voor het di
ner vond hij zijn nieuwe vriend in de
hal op hem wachten. De dokter stel
de voor samen te dineren.
„Hebt u al nieuws, sir?" vroeg
Jack gretig.
„Ik ken nu de historie van Heather
Cottage dat is de naam van de
bungalow zoals je weet van het be
gin tot het eind. Eerst heeft er een
oude tuinman in gewoond met z'n
vrouw. Toen de oude man stierf ging
de vrouw naar haar dochter. Het huis
werd gekocht door een aannemer, die
het moderniseerde en het aan een
meneer uit de stad verkocht, die er
de weekenden doorbracht. Ongeveer
een jaar geleden verkocht die meneer
het weer aan een echtpaar, een zeke
re mr. en mrs. Turner. Dat moet nog
al een wonderlijk stel geweest zijn
Hij was een Engelsman van haar
zeiden ze dat ze Russisch bloed had
Ze was erg knap, had iets exotisch
Ze leidden een stil, afgezonderd le
ven; er kwam nooit bezoek en ze gin
gen zelden of nooit uit. In het dorp
doet het praatje de ronde dat ze er
gens bang voor waren maar dat
lijkt me een nogal onwaarschijnlijk
verhaal.
Op een dag waren ze opeens ver
dwenen. Ze gingen 's morgens vroeg
weg en kwamen niet meer terug. De
nakelaar in het dorp kreeg een brief
van mr. Turner met het verzoek het
huis zo spoedig mogelijk te verkopen.
De brief kwam uit Londen. Het meu
bilair werd verkocht en het huis zelf
kreeg een nieuwe eigenaar: .een zekere
meneer Mauleverer. Hij heeft er maar
veertien dagen gewoond; toen zette
hij een advertentie waarin hij het ge
meubileerd te huur aanbood. Op 't
ogenblik schijnt er een ziekelijke
Franse professor in te zitten met z'n
dochter. Ze wonen er pas tien da
gen."
Jack verwerkte dit alles in stilte
„Veel verder brengt het ons niet, ge
loof ik," zei hij tenslotte. „Of gelooft
u van wel?"
„Ik zou wel eens iets meer willen
weten over de Turners," zei Laving
ton rust.ig. „Zoals ik al zei zijn ze
's morgens in alle vroegte vertrok
ken. Voor zover ik- heb kunnen na
gaan heeft niemand hen werkelijk
zién vertrekken. Mr. Turner is later
nog weieens gezien... maar van mrs.
Turner schijnt niemand ooit meer
iets gehoord of gezien te hebben."
Jack werd bleek.
„U wilt toch niet zeggeq..."
bij zijn thuiskomst mede dat er een
jongedame was die hem wenste te
spreken. Tot zijn intense verbazing
bleek 't het meisje uit de tuin te zijn
het violenmeisje, zoals hij haar in
gedachten noemde. Ze maakte een
hoogst ontdane, zenuwachtige indruk.
„Neemt u me alstublieft niet kwa
lijk. monsieur, dat ik u zo onver
wachts kom lastig vallen. Maar ik
moet u iets vertellen ik
Ze keek onzeker om zich heen.
„Komt u even mee," zei Jack en
ging haar voor naar de nu verlaten
conversatiezaal van het hotel, een nog
al somber vertrek met veel rood plu
che. „Gaat u zitten, miss... miss..."
„Marchaud, monsieur. Felise Mar-
chaud."
„Gaat u zitten, mademoiselle Mar
chaud, en stort uw hart maar eens
uit."
Felise nam gehoorzaam plaats. Ze
was vandaag in het donkergroen en
het trotse gezichtje was knapper en
bekoorlijker dan ooit. Jack ging naast
haar zitten en zijn hart klopte vlug
ger.
„Ziet u," begon Felise, „we wonen
hier nog maar kort en ze hadden ons
van het begin af aan gezegd dat ons
huis dat snoezige huisje van ons
een spookhuis was. Er is geen meis
je dat bij ons dienen wil. Niet dat ik
dat zo erg vind 't is maar een klei
ne ménage, monsieur, en ik kan goed
koken..."
„Engel," dacht de verliefde jonge
man. „Wat een fantastisch kind..."
Maar zijn blik verried slechts ern
stige aandacht.
„Al dat gepraat over spoken ik
vind 't maar onzin. Tenminste dat
vond ik, monsieur... tot voor vier da
gen. Ik droom nu al vier nachten ach
ter elkaar hetzelfde. Ik zie een dame
een heel knappe dame, lang en
blond en in haar handen heeft ze
een blauwe Chinese vaas. Ze is ver
drietig, erg verdrietig, en iedere keer
komt ze naar me toe, houdt me die
vaas voor, alsof ze me smeekt er iets
mee te doen... Maar helaas! Ze kan
niets zeggen en ik... ik weet niet wat
ze bedoelt...
Dat droomde ik de eerste twee
nachten. Maar eergisteren kwam er
nog iets bij. Ik zag haar voor m'n
ogen verdwijnen, mét de blauwe vaas,
en opeens hoorde ik haar een luide
gil geven ik wist dat het haar stem
was, waarom weet ik niet, maar ik
wist het en oh! monsieur, ze riep
precies hetzelfde wat u me toen ge-
gd hftjgt; ,,Mi.qr.d! D&pord! Help!"
-i Mi Afègci nupi; „iVxUQxa. moor arioip.
„Rustig, jongeman. Ik wil alieeh wercj doodsbang wakker en ik heb h
dit zeggen: de invloed van een ster
vend mens op zijn omgeving en ze
ker wanneer het een gewelddadige
dood is is zeer groot. De omgeving
slurpt als het ware het gebeuren in
zich op, om het later weer door te
geven via een zuiver ingestelde ont
vanger in dit geval was jij dat."
„Maar waarom ik?" sputterde Jack
opstandig. „Waarom niet iemand die
van meer praktisch nut zou kunnen
zijn in dit geval?"
„Je beschouwt die kracht te veel
als doelbewust en intelligent in plaats
van als blind en mechanisch. Ik per
soonlijk geloof niet in aan de aarde
gebonden geesten, die om een of an
dere reden op een bepaalde plaats
gaan „spoken." Maar wat ik wel
meer dan eens gezien heb, zo dikwijls
dat het dwaas zou zijn van „toeval"
te blijven spreken, is een verborgen
streven van onaardse krachten naar
gerechtigheid, zoals een plant uit de
duisternis streeft naar het licht..."
Hij schudde even het hoofd, als om
zich van een klemmende gedachte te
bevrijden, en wendde zich glim
lachend tot Jack.
„Laten we erover ophouden van
avond tenminste," stelde hij voor.
Jack stemde onmiddellijk toe, hoe
wel het hem moeite kostte zijn ge
dachten van het onderwerp af te hou
den.
Hij gebruikte het weekeind om ijve
rig nasporingen te doen, maar wist
niet veel meer aan 't licht te bren
gen dan de dokter gedaan had. Hij
had het golfspelen voor het ontbijt er
aan gegeven.
De volgende schakel in de keten
kwam van een heel onverwachte
kant. Op zekere dag deelde men hem
mezelf maar voorgehouden dat het
een droom was, een nachtmerrie.
Maar vannacht had ik diezelfde
droom wéér... Monsieur, kunt er een
verklaring voor geven? U hebt die
stem ook gehoord. Wat moeten we
doen?"
Felises gezicht was vertrokken van
angst en ze klemde haar kleine han
den nerveus ineen, terwijl ze Jack
met grote, smekende ogen aankeek.
Jack wendde een kalmte voor die hij
geenszins voelde.
„Maakt u zich maar niet zenuwach
tig, mademoiselle Marchaud, het
komt allemaal best in orde. Ik zou u
willen voorstellen het hele verhaal
nog eens te doen aan een vriend van
me die hier ook in het hotel woont,
dr. Lavington. Hij is een expert op
dit gebied."
Felise verklaarde zich daar graag
tr bereid en Jack ging op zoek naar
Lavington. Even later keerde hij met
hem terug.
Jack stelde hen ietwat gehaast aan
elkaar Voor en Lavington wierp het
meisje een vorsende blik toe, waarna
hij haar met enkele woorden op haar
gemak stelde en op zijn beurt aan
dachtig naar haar relaas luisterde.
„Heel eigenaardig," zei hij, toen ze
uitgesproken was. „Hebt u er met uw
vader over gepraat?"
Felise schudde het hoofd.
,.Ik wilde hem niet ongerust maken.
Hij is ziek, ziet u...", haar ogen vul
den zich met tranen, „en ik tracht hem
alles te besparen wat hem ook maar
even van streek zou kunnen maken
of zou kunnen opwinden..."
(Wordt vervolgd) s
PAUL GETTY waarschijnlijk de rijkste man ter wereld droomt èr van een
van alle zorgen bevrijde vagebond te zijn. In een interview met Eddy Gilmore
van AP zei hij onlangs zelfs, dat hij dat heel gemakkelijk zou kunnen worden.
In zijn nieuwe boek heeft hij het ook over dit waanzinnig onwaarschijnlijke
zwerversidee. „Zouden de eisen die mijn zaken me stellen dit niet verhinderen,
dan zou ik het levend bewijs willen zijn dat een man tientalen jaren heel gelukkig
kan leven zonder iets uit te voeren". Bij een andere gelegenheid antwoordde hij
op de vraag wat hij het liefst in zijn leven zou willen doen. „Een lange wandeling
maken langs een mooi strand en dan zwemmen".
HOEWEL HIJ ZICHZELF omrings heeft
met zwembaden en hij gebruikt ze da
gelijks, deze 70-jarige lijkt deze hang
naar water niet het dwingende element
achter zijn vagebond-verlangens. Een
meer logische verklaring is de theorie van
de aantrekking der tegenstellingen, de fas
cinering die het leven van een vagebond
moet hebben voor een buitensporig rijke
en culturele zakenman, met zelfdiscipline
en een en al to^yiijding voor zijn zaken.
De vagebond-droom wordt nog interessan
ter door het feit, dat Getty weet dat er
niet de geringste kans op is, dat hij ooit
iets anders zal worden dan hij thans is.
Als hij ooit voor de beslissing zou wor
den geplaatst een vagebond te worden, zou
hij zich zelf waarschijnlijk in het dichst-
bijzijnde zwembad werpen en hij heeft
er genoeg, buiten en binnen. Het enige
antwoord is gelegen in het feit dat hij
geen- zwerver is geworden. Want indien
iémand ter wereld zich kan veroorloven
om precies te doen wat hij wil en waar
hij zin in heeft, dan is dat Jean Paul
Getty.
HET INTERVIEW had plaats in zijn vil
la Sutton Place. Hij heeft meer gevoel
voor humor dan bij toevallige ontmoetin
gen blijkt en hij houdt van een gesprek
met humor, een soort droge humor welis
waar. Op de vraag wat hij in de toekomst
zal doen, antwoordt hij: „Ik denk dat ik
alleen maar mijn zaken zal blijven bestu
ren".
„Maar aldus de interviewer u kunt
het toch niet allemaal meenemen".
„Dat is maar goed ook zegt de mil
jardair dat zou een last kunnen wor
den."
Is deze Amerikaan die verkiest in Euro
pa te wonen, de rijkste man ter wereld?
„Hoe kan ik dat nu zeggen", antwoord
Getty. „Ik heb niet de middelen en heb
er ook geen neiging toe om te weten hoe
rijk anderen zijn; en ik houd niet van
loze beweringen." Na enig aandringen,
zegt Getty: „Als ik al mijn bezittingen
zou liquideren, dan denk ik dat ik ver
scheidene miljarden dollars :tou realise
ren". Dan volgt een pauzë, waarna hij
zegt: „Maar u moet niet vergeten, dat
een miljard dollar minder waard is dan
vroeger".
NATUURLIJK WORDEN er veel verha
len over hem verteld. Vreemd genoeg, in
teresseren die verhalen hem. Als men
hem attent maakt op een artikel over zijn
persoon in een tijdschrift, vraagt hij: „Zei
den ze iets onaangenaams over me? Wa
ren ze aardig over me?" De meeste anek
dotes over hem zijn niet waar, en sommi
ge zijn overdrijvingen. Hij wordt dikwijls
afgeschilderd als krenterig. „Nietwaar",
zegt hij. Maar hij geeft toe dat hij wel
eens vrijf minuten gewacht heeft om tegen
een goedkopere prijs een hondententoon
stelling binnen te gaan, of dat hij gewacht
heeft met het binnengaan van een restau
rant om de „cover"-prijs te vermijden
(een bedrag dat behalve het bestelde ex
tra in rekening wordt gebracht. „Op dit
soort dingen heb ik altijd gelet. Ik betaal
de gewone prijzen en ik zie geen reden
om meer te betalen dan nodig is." Hij
ontkent, dat hij zuinig is met fooien, zeg
gende: „Als ik een grote fooi geef, dan
is er beslist iemand die zegt dat ik op
schep. Overtip ik niet, dan zal diezelfde
persoon de eerste zijn die er iets op aan
te merken heeft. Het geven van fooien is
altijd een probleem", zucht Getty.
Hij krijgt gemiddeld 40 a 50 bedelbrie
ven per dag. „Wat doet u er mee?"
„Wacht u even". Getty gaat naar zijn
werkkamer die aan zijn huiskamer grenst
en komt terug met een doorslag wan een
pasgetikte brief. „Ik heb deze opgesteld.
Ik ben van plan deze tekst te sturen naar
mensen die me om geld vragen. Wat denkt
u er van?" De brief is een weigering.
Getty wil niet over liefdadigheid praten,
maar zij die hem goed kennen zeggen
dat hij geld weggeeft, maar alleen voor
zaken die naar zijn mening het geld waard
zijn. Hij beantwoordt alle bedelbrieven,
met uitzondering van die der kennelijke
nietsnutten.
GETTY, DIE zijn leven lang oliemag
naat is geweest zegt met nadruk dat hij
geld van zijn vader heeft geërfd. „Ik be
gon zo te zeggen op grote hoogte, mijn
vader was op zeepeil begonnen." Hij be
zit vele prachtige en buitengewoon kost
bare schilderijen, beeldhouwwerken en an
dere kunstvoorwerpen. En hij maakt zich
zorgen over hun veiligheid. Hij schijnt ge
plaagd te worden door de gedachte dat
iemand zal inbreken, en dus heeft hij uit
gebreide voorzorgsmaatregelen getroffen.
Grote gevaarlijke honden zwerven 's nachts
op het terrein van Sutton Place en na
het vallen van de avond is er altijd een
hond in huis. Ook heeft hij een veiligheids
dienst. Wanneer men "hem bezoekt, krijgt
men echter niet de indruk van super veilig
heid. Zijn bewaking hindert hem niet in
zijn elegante manier van leven, en, in te
genstelling tot wat er over wordt verteld,
wordt hij er niet door geobsedeerd.
HIJ STREEFT NIET naar publiciteit,
maar hij is gemakkelijker te benaderen
dan men zou denken. Hij houdt er evenwel
niet van om te poseren voor fotografen.
Zij proberen me altijd in een of andere
gekke houding te plaatsen, zegt hij, en
dan zeggen ze me, dat de foto daardoor
interessanter wcrdt. De hemel mag weten
waarom. Hij houdt van het leven. Hij is
kerngezond en nog niet grijs. Hij is bijna
1.80 m. lang en let nauwgezet op zijn ge
wicht. Op de vraag of hij nog vele jaren
zou willen leven zegt hij: „Natuurlijk,
zo lang ik een nuttig leven kan leiden."
Het grootste deel van zijn leven heeft
jtiy
13. „Een maand wachten mompelde Panda,
„helemaal alleen in dit kasteeltje dat is niet zo
leuk. Maar als ik weg ga, zou ik misschien weer ver
dwalen en dan zit ik helemaal alleen in het moeras,
zonder onderdak, zonder eten. Hm, eten. Ik zal maar
eerst eens kijken, of er in dit kasteeltje iets te vinden
is." Hij ging op zoek naar de keuken, maar toen hij die
eindelijk gevonden had, wachtte hem daar een teleur
stelling. „Alleen maar flessen," prevelde hij bedrukt,
„en er is niet eens een fornuis.' Zou de Moerheer nooit
eten? Van gedachten alleen kun je niet leven; ik ten
minste niet!" Hij begon nu toch wel erge honger te
krijgen, maar hoe hij ook speurde, hij vond slechts
flessen, niets dan flessen. „Dat is me wat moois,"
zuchtte hij, „hoe kan de Moerheer nu denken, dat ik
een maand zonder eten op hem kan wachten? Zou hij
nu werkelijk niets anders in huis hebben dan gedach
ten in flessen? Wacht eens, daar zie ik nog een
deur, waar ik nog niet achter heb gekeken. Misschien
is daar de provisiekamer!" Het was zijn laatste hoop
en ook die bleek ijdel. Want achter de deur bevond
zich een oneetbare stenen wenteltrap, die omhoog
voerde
Deze Londense straatveger kan het
niet laten; vorig jaar ging hij in zijn
vakantie het Rode Plein in Moskou
aanvegen en volgende week gaat hij
naar New York om zijn beroep op
Times Square uit te oefenen. Laat ons
zijn naam onthouden: Snowey Tobin,
straatveger van Lambeth in Londen,
internationaal georiënteerd meester in
het vak.
Advertentie
MMtM IM*
Grote Houtstraat 181
Getty 17 a 18 uur per dag gewerkt. Of
dit inbreuk maakte op zijn huiselijk leven?
„Ja, het had invloed, en de vrouwen ver
zetten zich er tegen." Getty heeft vijf
vrouwen gehad en is nu ongetrouwd. „Een
gelukkig getrouwde man zegt hij met
een zucht is iemand om te benijden.
Ik zou niet weten wat ik daarvoor over
zou hebben."
en wilt u dat wij uw krant naar
uw vakantie-adres opzenden
Stuurt u ons dan minstens drie dagen
voor uw vertrek een briefkaart met er-
melding van uw naam. uw vaste adres,
uw vakantie-adres, de datum waarop de
eerste krant naar uw vakantie-adres ge
zonden moet worden en de datum waarop
de krant voor het laatst moet worden
toegezonden.
Als u de krant per week betaalt, wilt u
dan het abonnementsgeld voor de vakan
tieweken vooruit aan de bezorger be
talen
DE ADMINISTRATIE
CALCUTTA (AFP) Een geweldige
vrouwtjesolifant uit de dierentuin in Cal
cutta is om onbekende redenen kwaad ge
worden op haar oppasser. De man werd
met de slurf opgetild, vervolgens met
kracht op de grond gesmeten en tenslotte
door het boze dier vertrapt.
In de dierentuin, waar de zich steeds
meer opwindende olifant kooien ging ver
nielen, ontstond paniek. Een politieagent
slaagde er ten slotte in de olifant neer
te schieten.
i*
„Geniet van de zon maar teken hem
niet uit op een prentbriefkaart". Dat is
het motto, dat voor elke vakantie geldt.
Elk jaar weer onstaan er moeilijk
heden, doordat op een prentbriefkaart
een mededeling over het weer wordt
gedaan in de vorm van een getekend
zonnetje of iets dergelijks.
De PTT is in dergelijke gevallen on
verbiddelijk: als men vier cent aan
postzegels heeft geplakt (voor druk
werk) komt er een dubbeltje strafport
bovenop. Men moet een dergelijke
kaart namelijk als briefkaart franke
ren, dus met acht cent.
Toen een Utrechter van de week op
het postkantoor om inlichtingen over
deze kwestie vroeg kreeg hij zelfs te
horen, dat er „van alles achter kan
zitten".
Het officiële standpunt van de PTT
kan als volgt worden geformuleerd:
„De toegestane schriftelijke bijvoeging
in DRUKWERK wordt nadrukkelijk
beperkt tot gelukwensen, betuigingen
van dank, rouwbeklag of dergelijke
beleefdheidstermen, uitgedrukt in ten
hoogste vijf woorden of daarvoor ge
bruikelijke letters. Hieronder zijn mede
begrepen uitdrukkingen als „de groeten
van hartelijk gegroet van
Een op een prentbriefkaart getekend
zonnetje, blijkbaar om de geadresseerde
mede te delen onder welke omstandig
heden de afzender zijn vakantie door
brengt, behoort niet tot de „toegelaten
bijvoegingen".
Geleerden van de Amerikaanse regering
zeggen dat zij een vreemd gelei-achtig
zeemonster hebben gezien in de Atlanti
sche Oceaan op ongeveer veertig kilome
ter ten zuiden van New York. Het mon
ster zou meer dan tien meter lang zijn.
Lionel A. Walford, directeur van het
Amerikaanse instituut voor het onderzoek
naar de vis- en wildstand, dat deel uit
maakt van het departement van Binnen
landse Zaken, verklaarde in Sandy Hook,
New Jersey:
„Men kan het geen zeeslang noemen.
Het is een ongewerveld dier. Het leek op
een grote hoeveelheid gelei. Ik kon geen
beenderen en ogen zien en ook geen neus
of muil. Maar het golfde alsof het van
vloeibaar glas was.
Verschillende mensen van ons hebben
het gezien. Het was tenminste dertien me
ter lang, ongeveer vijftien centimeter dik
en misschien achttien tot twintig centime
ter hoog. Het zag eruit als een enorme
afgeplatte paling".
De waarneming werd gedaan van een
onderzoekingsschip van de regering toen
er duikers naar beneden gingen om ocea-
nografische studies te maken in een ge
bied waar grote en gevaarlijke haaien een
normaal verschijnsel zijn.
De heer Walford verklaarde eerst te
hebben gedacht dat het monster van een
familie was die bekend is als de Venus-
gordel maar stelde vast dat dieren van
deze familie nooit zo groot worden.
Het aureool boven Jhet schuimende bier
en het engeltje dat de beker zo uitnodi
gend in haar hand houdt op een uithang
bord van een café in Braintree (Essex)
hebben een ware rel veroorzaakt. De plaat
selijke dominee vindt het een schande
en is van mening dat het bord onmiddél-
lijk verwijderd moet worden: „Te beden
ken dat onder onze kerkgangers mense
lijke wrakstukken zijn, die hun mis
stappen te danken hebben aan éen
aureool en een engel". De eigenaar van
het café ziet echter in het geheel niets
verkeerds in zijn manier van reklame ma
ken. Tenslotte zijn er in de bijbel ver
schillende passages waarin alcohol, meest
al wijn, een belangrijke rol speelt, aldus
de café-houder. Bovendien denkt hij dat
de inwoners het niet erg op prijs stellen
dat de dominee suggereert dat zijn kerk
door dronkaards wordt bezocht. „Kome
wat kome", zegt de kroegbaas, het uit
hangbord blijft hangen waar het hangt ert
het blijft zoals het is".
Bregenzer Festspiele. Voor de ensce
nering komend jaar van „Das Land des
Lachelns" van Léhar, waarvan in 't kader
van het festival van Bregenz een voor
stelling zal worden gegeven op het op het
Bodenmeer drijvende podium, is een con
tract gesloten met de Duitse regisseur
Wolfgang Liebeneier, die het muzikale
effect van de op te voeren operette boven
dat van het kijkspel de voorrang wil gevên.
De heer Onstek in het dorp Baak b ij
Zutphen is getuige van een niet alle
daagse ontwikkeling. Als gevolg van een
bepaalde hormonale werking is name
lijk zijn goudfazanten hen bezig een
haan te worden.
De heer Onstenk bezit reeds drie
jaar een goudfazanten paar. Verleden
jaar heeft de hen nog elf eieren gelegd,
welke alle goed bevrucht waren. Er
kwamen dan ook elf jongen uit. Doch
dit jaar heeft men tevergeefs gewacht
op eieren.
Na de ruiperiode vertoonden zich
enkele rode veertjes in het effen bruine
pak van de hen. Nu is het al zover, dat
het beest al de rode veren bezit, welke
de haan ook sieren. Verder verschijnen
nu volop ook de groene en gele veren
die eigenlijk des haans zijn. De gele kuif
is vrijwel geheel voltooid en ook de
oranje kraag in de nek is zich aan het
vormen. Alleen het blauw is nog niet
zichtbaar.
Het paar leeft niet meer in pais en
vree maar is geregeld aan het vechten.
Een dergelijk metamorfose komt bij
kippen ook wel eens voor.
