AGATHA CHRISTIE VERTELTj
PANDA EN DE MEESTER-FLESSER
TAPIJTEN
Japan volgt de mode op de voet
r
HET AVONTUUR
MENEER
VAN
EASTWOOD
DRAGEN
VREEMDE NAMEN
S SAMEN LEKKER ETEN
V.
Voor een goede MATRAS
en een BETERE DEKEN
VRIJDAG 23 AUGUSTUS 1963
v. DUiVENBODEN
Denkende deken
i)
Meneer Eastwood keek naar het
plafond. Toen keek hij naar de vloer.
En van de vloer dwaalde zijn blik
langzaam omhoog naar de rechter
wand. Daarna vestigde hij met plot
selinge vastberadenheid zijn ogen
weer op de schrijfmachine voor hem.
Het lelieblanke vel papier werd ont
sierd door een titel in hoofdletters:
HET MYSTERIE VAN DE TWEE
DE KOMKOMMER.
Aardige titel, vond Anthony East
wood. Hij had zo 't idee dat ieder
een die hem las er meteen door zou
worden gepakt. Men zou zeggen:
„Het mysterie van de tweede kom
kommer. Wat kan dat betekenen? Een
komkommer? De tweede komkom
mer? Dat verhaal moet ik lezen."
En dan zou men geboeid worden door
het volmaakte gemak waarmee deze
meester der detectiveromans een op
windende intrige had gesponnen om
die simpele groente heen.
Alles goed en wel. Anthony East
wood wist best hoe het verhaal zou
moeten worden de moeilijkheid
was dat hij er maar niet mee kon
opschieten. De voornaamste twee pun
ten voor een goed verhaal waren een
geschikte titel en een intrige de
rest was routinewerk. Soms deed de
titel alleen al je een intrige aan de
hand en dan ging verder alles van
een leien dakje. Maar in dit geval
bleef de titel eenzaam boven aan het
blad staan en verschafte geen spoor
tje van een intrige.
Weer zocht Anthony Eastwood in
spiratie bij het plafond, de vloer en
het behang, maar er kwam niets.
„Ik zal de heldin Sonia noemen",
dacht Anthony, zichzelf een zetje in
de goeie richting gevend. „Sonia, of
misschien Dolores en ze heeft een
ivoorwitte huid en ogen als peilloos
diepe meren. De held heet George,
of misschien alleen maar eenvoudig
John, een korte, echt Engelse naam.
En dan de tuinman er moet wel
een tuinman in voorkomen, want die
verwenste komkommer moet erbij
gehaald worden; die tuinman kan
een Schot zijn en amusante pessimis
tische opmerkingen maken over de
vroege vorst."
Deze methode had weieens succes,
maar vanmorgen bleef dat uit. Hoe
wel Anthony Sonia en George en de
komieke tuinman duidelijk voor zich
zag weigerden ze pertinent handelend
op te treden.
„Ik zou er natuurlijk een banaan
van kunnen maken," dacht Anthony,
„of sla, of Brussels lof Brussels
lof, zou dat niet iets zijn? Brussel
een sinistere Belgische baron.
Even scheen er een lichtje te glo
ren, maar het doofde meteen weer.
Ook de Belgische baron weigerde zich
te manifesteren en Anthony herinner
de zich opeens dat vroege vorst en
komkommers onverenigbaar waren
en daarmee waren ook de grappige
opmerkingen van de Schotse tuinman
van de baan.
„Verdikkeme," zei meneer East
wood.
Hij stond op en pakte de Daily
Mail. Best mogelijk dat er iemand
vermoord was op een manier die een
transpirerende schrijver op een idee
zou brengen. Het nieuws van die mor
gen ging echter hoofdzakelijk over po
litiek en het buitenland. Nijdig smeet
Anthony de krant neer.
Hij nam een roman van de tafel
sloot zijn ogen en prikte met zijn
vinger op een van de bladzijden Het
vtroord dat het lot hem aanwees was
„schaap". Onmiddellijk ontrolde zich
met verbluffende helderheid een heel
verhaal in meneer Eastwood brein
Bekoorlijk meisje geliefde gesneu
veld in de oorlog geestvermogens
gekrenkt. Hoedt schapen in de Schot
se bergen mystieke ontmoeting
met dode minnaar, sloteffect: meisje
dood in de sneeuw, schapen, maan
licht en twee rijen voetstappen.
Anthony verwierp het met een zucht
en een triest hoofdschudden. Hij wist
maar al te goed dat zijn uitgever
dat soort verhaal niet wenste, al was
het nog zo aandoenlijk. Hij verlang
de (en hij betaalde er tussen twee
haakjes, behoorlijk voor) verhalen
over een geheimzinnige donkere vrouw
met een dolk door het hart, een jon
ge held die ten onrechte werd ver
dacht en dan een plotseling ontwar
ren van het mysterie en de ontmas
kering, door middel van de meest
tegenstrijdige aanwijzingen, van de
werkelijke misdadiger, die het minst
verdacht had geleken, kortom: ..HET
MYSTERIE VAN DE TWEEDE KOM
KOMMER
„Al zal hij, tien tegen een, zonder
mij erin te kennen de titel verande
ren en zoiets idioots kiezen als LAAG
HARTIGE MOORD", peinsde Antho-
ny. „Hè, verdorie, die beroerde tele
foon!"
Hij nam de hoorn van de haak.
Hij was gedurende het laatste uur
al twee keer opgebeld, eens voor een
verkeerd nummer en eens om ge
strikt te worden voor een diner bij
een kokette dame van de grote we
reld aan wie hij een gruwelijke he
kel had, maar die te sterk had aan
gedrongen om te kunnen weigeren.
„Hallo!" gromde hij nijdig in de
hoorn.
Een zachte, liefkozende vrouwen
stem met een enigszins buitenlands
accent fluisterde:
,Ben jij het, liefste?"
„Ja - eh - ik weet niet," zei An
thony voorzichtig. „Met wie spreek
ik?"
„Met Carmen. Luister, lieveling.
Ik word achtervolgd ik verkeer in
gevaar je moet dadelijk komen.
Het is een kwestie van leven of dood."
„Pardon," zei Eastwood beleefd,
„ik vrees dat u verkeerd.
Ze viel hem in de rede voor hij
zijn zin kon afmaken.
„Madre de Dios! Ze komen! Als
ze ontdekken wat ik doe zullen ze
me vermoorden. Laat me niet in de
Steek! Kom onmiddellijk! Als je niet
komt is het mijn dood. Je weet het
adres: Kirk Street 320. Het wacht
woord is komkommer.Stil.
Hij hoorde de zachte klik toen ze
de hoorn ophing
Eastwood stomverbaasd.
Hij liep naar zijn tabakspot en be
gon zorgvuldig zijn pijp te stoppen.
„Het is beslist een merkwaardige
manifestatie van mijn onderbewust
zijn Ze kan niet komkommer heb
ben gezegd. Het is gewoon krankzin-
„Het avontuur van meneer
Eastwood" is het vierde van
een reeks verhalen door de
beroemde Engelse detective-
schrijfster Agatha Christie
die wij in de loop van de
maand augustus publiceren.
nig. Heeft ze werkelijk komkommer
gezegd of heb ik het me verbeeld?"
Hij liep besluiteloos heen en weer.
„Kirk Street 320. Ik wou dat.
Kirk Street 320. Het wachtwoord is
komkommer ach, nonsens, absurd,
hallucinaties vah een overwerkt brein.
Hij keek nijdig naar zijn schrijf
machine.
„Wat heb ik aan jou, dat zou ik
weieens willen weten. Ik heb de he
le morgen naar je gekeken en wat
heb ik eraan gehad? Een auteur
moet zijn onderwerpen van het leven
zelf krijgen, versta je? En daar ga
ik nu op uit."
Hij zette zijn hoed op, keek ver
tederd naar zijn kostbare verzame
ling oud email en verliet de flat
Zoals de meeste Londenaars weten
is Kirk Street een lange, kronkelen
de straat waarin hoofdzakelijk anti
quiteitenwinkels zijn gevestigd die al
lerlei namaakdingen voor fantasie-
prijzen verkopen Er zijn ook zaken
in c-ud Koper, in glaswaren en win
kels met tweedehandse artikelen en
kleren.
Nummer 320 was gewijd aan de
verkoop van oud glaswerk, en was
tot barstens toe gevuld met glas.
Anthony moest zich met de grootste
voorzichtigheid voortbewegen langs
een pad dat geflankeerd werd door
wijnglazen, terwijl kristallen kronen
boven zijn hoofd tinkelend heen en
weer zwaaiden. Een heel oude dame
zat achter in de zaak. Ze had een
ontspruitend snorretje, dat menige
jonge student haar zou hebben be
nijd, en kribbige manieren.
Ze keek Anthony even aan. en zei
op norse toon: „En?"
Anthony was een jongeman die zich
gauw liet intimideren. Hij vroeg dus
onmiddellijk naar de prijs van een
paar rijnwijnglazen.
„Vijfenveertig shilling per half do
zijn."
„O," zei Anthony. „Heel mooi. En
hoeveel kosten deze?"
„Dat zijn mooie oude Waterfords.
Kunt u krijgen voor achttien guin-
jes per paar."
Meneer Eastwood voelde dat hij zich
hoe langer hoe meer in moeilijkhe
den bracht. Dadelijk zou hij iets ko
pen, gehypnotiseerd door de felle
ogen van die oude vrouw. En toch
kon hij niet besluiten de winkel te
verlaten.
,,En die?" vroeg hij, op een kroon
luchter wijzend.
„Vijfendertig guinjes."
„Ach," zei meneer Eastwood spij
tig, „dat is meer dan ik kan beta
len."
„Wat moet u dan hebben?" vroeg
de oude vrouw. „Iets voor een hu
welijkscadeau?"
„Ja, precies," zei Anthony, gretig
de kans aangrijpend. „Maar ze zijn
zo moeilijk te voldoen."
„Nou," zei de oude vrouw, beslist
opstaande, „dan is een mooi stuk
glaswerk altijd welkom. Ik heb hier
een paar antieke karaffen en een
mooi, klein likeurstel, net iets voor
een bruid
De volgende tien minuten doorstond
Anthony doodsangsten. De vrouw had
hem geheel in haar macht. Elk denk
baar werkstuk van glasblazerskunst
werd hem getoond. Hij werd er wan
hopig onder.
„Heel mooi, heel mooi," zei hij non
chalant, terwijl hij een grote bokaal,
die ze hem in de hand had gedwud
neerzette.
Toen flapte hij er haastig uit:
„Heeft u hier telefoon?"
„Nee, maar er is een telefooncel
in het postkantoor aan de overkant.
Nou, wat zal 't zijn? De beker of
deze mooie roemers?"
Aangezien hij geen vrouw was. had
Anthony totaal geen vaardigheid in
de moeilijke kunst een winkel uit te
komen zonder iets te kopen.
„Ik zal dat likeurstelletje maar ne
men," zei hij somber. Het leek het
kleinste voorwerp en hij was doods
benauwd dat hij aan die kristallen
kroon zou blijven hangen.
Met bitterheid in zijn hart betaal
de hij zijn inkoop maar toen de oude
vrouw bezig was het pakje klaar te
maken vatte hij plotseling moed. Ze
zou hem wel gek vinden, maar wat
kwam het erop aan wat ze dacht?
„Komkommer," zei hij duidelijk en
met nadruk.
De oude vrouw hield meteen op met
inpakken.
„Hè? Wat zei u?"
„O, niets," zei Anthony haastig.
„Ik dacht dat u komkommer zei."
„Dat zei ik ook," zei Anthony uitda
gend.
„Had dat dan dadelijk gezegd," zei
de vrouw nijdig. „Al dat tijdverlies-
Die deur door en dan de trap op. Ze
wacht op u."
Als in een droom ging Anthony de
aangeduide deur door en klom een
ontzettend smerige trap op. Boven ge
komen belandde hij bij een deur die
op een kier stond. Hij ging naar bin
nen en bevond zich in een kleine zit
kamer.
En daar zat ze op een stoel, haar
ogen op de deur gericht houdend met
een uitdrukking van gespannen ver
wachting op haar gezicht, een meisje.
En wat voor een meisje. Ze had
inderdaad ivoren bleekheid waarover
hij zo vaak geschreven had. En haar
ogen! Haar ogen! Ze was geen En
gelse. dat zag je zó. Ze had iets exo
tisch. dat zelf: in de kostbare een
voud van haar toilet tot uiting kwam.
Anthony bleef wat verlegen in de
deuropening staan. Het moment voor
explicaties scheen aangebroken. Maar
met een verrukte kreet sprong het
meisje op en vloog in zijn armen.
„Je bent gekomen!" riep ze. „Je
bent gekomen! De heiligen en de heili
ge maagd zijn geprezen!"
Anthony, die nooit een kans verloren
liet gaan, maakte gretig van de gele
genheid gebruik. Ze trok zich einde
lijk terug en keek hem met bekoor
lijke verlegenheid aan.
„Ik zou je nooit herkend hebben,"
zei ze.
„O, nee?" zei Anthony zacht.
„Nee, zelfs je ogen zijn anders
en je bent tien keer knapper dan ik
dacht dat ie zijn zou."
„O. ja?"
Bij zichzelf zei Anthony: „Kalm,
jongen, kalm blijven. De situatie ont
wikkelt zich prima, maar houd je jer-
sens bij elkaar."
„Mag ik je nog eens kussen, ja?"
vroeg ze.
„Natuurlijk," zei Anthony van gan
ser harte. „Zo vaak je wilt."
Er volgde een aangenaam intermez
zo.
ft
(Wordt vervolgd)
VOORAL VOOR
flIlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHlllimiHIIIHIHIIHIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIHIIIIIIIIIIIIHIHIIllIIHIIUIWHIIIIIUIIIUHUIIllllllllllllIIHBIIH«WH
z
15. Zo snel als hij kon daalde Panda de wenteltrap
af en haastte zich naar buiten. „Meneer! Meneer!" zo
riep hij, „wacht even! Ik moet u spreken!" De onbe
kende wandelaar hield verrast de pas in en draaide
zich om. „Ei, ei, als dat mijn makkertje Panda niet is,"
sprak hij, „hoe gaat het u, manneke? De wereld is
klein, voorwaar! Riepen niet de ouden reeds: „Mundus
vult decipi" om aan te tonen, dat de wereld slechts
een decimeter vult?!" Panda slaakte een verbaasde
kreet. „Joris Goedbloed!" riep hij uit, „wat doe JIJ
hier?" „Och," antwoordde Joris, „enkele strubbelingen
met de maatschappij deden mij naar eenzaamheid ver
langen. Ik heb mij voorbereid op enkele dagen afzon
dering, opdat de gemoederen in de bewoonde wereld
een weinig tot rust kunnen komen." „Nou, je hebt je
goed voorbereid," merkte Panda op. En met hongerige
blik keek hij naar de goed gevulde knapzak, die Joris
aan zijn stokje torste.
Wanneer u een tapijt of een karpet
gaat kopen, dan ziet u in de winkels
vreemde namen, die u misschien weinig
of niets zeggen. Onderstaand stukje
moge dienen om u wat wegwijs te ma
ken in dit voor u onbekende gebied.
In het algemeen kan gezegd worden,
dat men bij de aankoop van tapijten,
salonkleedjes en dergelijke voorzichtig
te werk moet gaan. Op dit terrein is er
namelijk heel wat „kaf onder 't koren",
te onderscheiden. Tapijten worden
onder andere gemaakt uit wol, jute,
koehaar en synthetische vezels.
De zeer goedkope kwaliteiten zijn
veelal gefabriceerd uit rayon, dat ge
wonnen wordt uit hout. Deze tapijten
vallen in 't gebruik zeer spoedig tegen.
Rayon is een grondstof die niet elastisch
is. Na belopen te zijn veert hij niet in
zijn oorspronkelijke stand terug, het
geen wol juist wel doet. Een wollen
tapijt heeft nog andere voordelen op
een tapijt dat gemaakt is uit jute, sisal
of rayon. Wol is een dierlijke vezel.
Deze vezels hebben de voortreffelijke
eigenschappen goed bestand te zijn
tegen vuil-worden en indien goed ge
verfd, zullen ze bijna niet verschieten.
DE VRAAG IS NU welk wollen tapijt
u zult kiezen, een Wilton, bouclé, Ax-
minster, moquette of wollen vilttapijt.
Een bouclé, letterlijk vertaald „ge
kruld", is zeer sterk en vertoont kleine
lusjes. In vaktermen noemt men bouclé
een tapijt met een gesloten poolweefsel.
De polen zijn de opstaande vezels in het
tapijt. Ofschoon een bouclé uitermate
sterk is, vinden Wilton, moquette, Ax-
minster en wollen vilttapijt belangrijk
meer aftrek. De kleine lusjes van een
bouclé zijn bij een Wilton opengesneden
en dit geeft een warmer effect. Een
Wilton wordt een open poolweefsel ge-
noemd. In de tapijtfabriek worden de
opengesneden polen geschoren, zodat
het gehele oppervlak van het tapijt ge
lijk wordt.
EVENALS WILTONS bevorderen ook
Axminster-karpetten met hun open
polen de warme sfeer. Het verschil met
Wiltons is gelegen in de weefseldicht
heid. Hoe dichter de polen op elkaar
staan, hoe meer wol er in het tapijt is
verwerkt, des te waardevoller is in het
algemeen gesproken een tapijt. Een
dicht poolweefsel vervilt eerder. En
juist het vervilten voorkomt op den
duur slijtage. Bij de Axminsters staan
de polen verder van elkaar dan bij de
Wiltons. Een Axminster is daarom
meer geschikt voor de salon dan vóór
gebruik in de huiskamer, waar een
tapijt over het algemeen meer te ver
duren heeft. In de Axminsters komen
echter ook kwaliteiten voor, die bijna
even dicht van weefsel zijn als de
Wiltons.
MOQUETTE heeft evenals Wilton en
Axminster open polen. Het verschil met
de laatste twee soorten heeft voorname
lijk betrekking op de kleurstellingen.
In een Wilton en Axminster zijn vaak
vele kleuren verwerkt. In een moquette
slecht enkele tinten. Een moquette is
ook vaak effen van kleur.
De laatste jaren zijn de wollen vilt-
tapijten sterk.in trek. Zij zijn dik en
warm en kunnen los gelegd worden.
Ze worden gemaakt van grovere wollen
hetgeen een langere levensduur bevor
dert. Hoe grover de wol, des te sterker
is in het algemeen de vezel.
ZOLANG ER echter geen officiële
labelling in Nederland is ingevoerd kan
men kwaliteiten aantreffen, die van een
minder genre zijn. De goedkopere soor
ten zijn meestal herkenbaar aan een
Meer dan ooit zullen de vrouwen van j
de winter in bont gehuld gaah. Chom- S
g bert ontwierp dit „bonten" geheel van g
2 2
g „Zorinos" afgezet met bruine jersey, g
matte doffe tint. Een fameuze naam op
het gebied van de tapijten hebben de
Argentijnse en Uruguayse crossbeds,
die schraal van vezel, taai en ijzersterk
zijn. Ook India en Pakistan staan in de
internationale wolhandel bekend om
hun tapijtwollen. Voorts vinden ook de
ruige, grovere Nieuwzeelandse wollen
meermalen hun weg naar de tapijt-
fabrieken.
TENSLOTTE raden wij u aan de
open-pool tapijten de eerste maanden
niet met de stofzuiger te bewerken. De
losse pluisjes dienen in het tapijt inge
lopen. te worden, totdat zij vervilt zijn.
Schuier er de eerste drie tot 6 maanden
met een zachte handveger overheen.
Wanneer bovenstaande informaties
nog niet voldoende blijken te zijn kun
nen wij u het boekje „Vloerbedekking"
aanbevelen, waarvan u bij de Stichting
„Goed wonen", Rokin 56, Amsterdam,
voor 1,in het bezit kunt komen. Het
behandelt alle soorten van vloerbedek
king, de houdbaarheid ervan, hoe het
aangelegd moet worden, de prijs, de
voor- en nadelen, het onderhoud, de
verhuisbaarheid en eigenschappen.
it- -tv'
- -> w
Links: Antoine Salvador in Parjjs creëerde voor de komende herfst en winter een
nieuw kapsel, dat hij „Missile" noemt. Het haar blijft kort, maar is streng gekapt.
Rechts: De ligne „Frileuse" toont hier de Franse filmster Dany Saval. Het kapsel
is geïnspireerd door de enorme mantelkragen en bontkragen waarin de dames-
hoofden het komende seizoen bjjna volledig schuil gaan. Het kapsel heeft in de nek
geen krullen, maar is hoog boven de oren opgekapt. Het voorhoofd wordt geheel
bedekt, zodat ook daar de wind en kou geen kans krijgen.
HET INTERNATIONALE MODE
BUREAU van het Internationaal Wol
Secretariaat, dat in Parijs is gevestigd,
heeft vorige week drie bekende Parijse
couturiers laten oordelen over een
groot aantal ontwerpen van jonge
Japanse couturiers, die hebben deel
genomen aan een wedstrijd, uitgeschre
ven door het IWS.
Marc Bohan van het huis Dior, Pierre
Cardin en Philippe Venet zetten zich
gedrieën achter de jurytafel om een
oordeel te vellen over meer dan dui-
zend tekeningen en bijbehorende staal
tjes van de wollen stoffen, waarin het
ontwerp zou moeten worden uitgevoerd.
Na een uitvoerige voorselectie bleek
Pierre Cardin de voorkeur te geven aan
een mantel van een safraankleurige
harige wol, ontworpen door de 25-jarige
mej. Kimie Takamoto. De voorkeur van
zijn beide collega's ging uit naar een
japon in zwarte wollen crêpe van de 22-
jarige mej. Chika Ishii, die tenslotte
de eerste prijs won.
De drie couturiers waren verrukt
nieuwe en jonge talenten te ontdekken
en verrast, dat de Japanse ontwerpers
duidelijk geïnspireerd zijn door de
Europese stijl. Dat is te meer verwon
derlijk, waneer men bedenkt, dat het
pas tWintig jaar geleden is, dat Japan
zich nog niet interesseerde voor de wes
terse mode-ontwikkelingen en zich be
perkte tot het traditionele kostuum. Nu
behoort het tot de landen, die de Euro
pese mode het nauwgezetst volgen en
soms zelfs is Japan Europa in de möde
voor.
Als gastheer en gastvrouw traden op
Madame Claude-Hélène Neff. interna
tionaal mode-adviseuse van het IWS,
en de heer Alain de Vandière. directeur
van het IWS-kantoor.
Tot hun gasten behoorde ook de
Japanse ambassadeur in Frankrijk, de
heer Hagiwara.
V.l.n.r. de heer Hagiwara, Japans am
bassadeur in Frankrjjk, Pierre Cardin
en Mare Bohan.
„Samen lekker koken" is de titel
van een pocket vol recepten uit de
hele wereld vergaard door Hugh
Jans N.V. (Arbeiderspers). De illu
straties in dit boekje zijn ook van
Hugh Jans, dié van beroep tekenaar
i&-De-keuze-voer-de-titel is-gevallen
óp „Samen lekker koken", omdat de
schrijver nog al eens samen met zijn
vrouw een potje klaar maakt en ook
vaak vrienden uitnodigt met hem
een maaltijd te bereiden, waarbij
zijn vrouw dan lijdelijk mag toekij
ken. Simön Carmiggelt schreef de
inleiding tot dit boekje, waarbij hij
moest steunen op de deskundigheid
van zijn vrouw Hugh Jans, die sa
men met zijn vrouw, de maandelijk
se „Table d'höte" op de kunstenaars
sociëteit „De kring" bereidt, heeft
de naam nogal duur te zijn. Hij
geeft dat volmondig toe. Maar hij
vindt dat er best eens per maand
aan een echt culinair festijn wat
geld besteed mag worden. Boven
dien verwacht hij van zijn lezers en
lezeressen dat zij uit zijn recepten
inspiraties zullen putten voor eigen
minder kostbare variaties. In „Sa
men lekker koken" geeft Hugh Jans
niet allen recepten, maar vertelt hij
tevens over de herkomst van bepaal
de ingrediënten, over het keuken
gerei dat hij gebruikt, van oude re
ceptenboeken en over allerlei andere
wetenswaardigheden in en om de
keuken. Zodat ook diegenen, die van
koken geen kaas hebben gegeten zich
met dit boekje uitstekend kunnen
vermaken.
Advertentie
naar een vertrouwd adres
Ged. Oude Gracht 108-110
Kruisstraat 22
Automatische dekens zijn al lang in
de handel. Ze worden door de gebrui
kers als onderdeken behandeld. Zij
doen aldus dienstals kruik. Bij het
slapen gaan wordt de deken uitgescha
keld. Philips bracht een nieuwe elek
trische deken in de handel, die als
bovendeken dienst doet. De tempera
tuur van de deken regelt zich naar de
temperatuur in de kamer. Koelt de ka
mer te veel af, dan wordt de deken
vanzelf warmer, 's Zomers wanneer de
temperatuur in de slaapkamer vaak te
hoog is, koelt de deken af. De
temperatuur van de deken schommelt
voortdurend tussen de 27 en 31 graden
Celcius. De regeling is daartoe inge
bouwd in een kastje dat naast of onder
het bed staat. De deken schijnt volko
men veilig in het gebruik te zijn en
bezit een maximum aan isolatiever
mogen.
