zwart op wit
zwart op wit
zwart op wit
spuigat
black on white
black on white
black on white
AMERICAN FIELD SERVICE
„handelt" in scholieren
maar
ze willen allemaal weer terug
Maandblad over Cliff
MAANDAG 9 SEPTEMBER 1963
pedt waardeloos hardstikke
hardstikke goed waardeloos
pedt waardeloos hardstikke
hardstik
pedt w
hardstild
pedt waardeloos hardstikke
hardstikke goed waardeloos
pedt waardeloos hardstikke
goed
pedt
goed
pedt
goed
pedt
goed
pedt
goed
MACK ANDERSON
„I like everything"
ARNE HOOGLAND
Ceen last van make-up
KEITH MILLIKEN
„Too much bikini's/
DEA VAN RAVENSTEIN
Arne Hoogland
Wennen aan ander
levenspatroon
ELLEN FRANCES GOLDEN
begrijpt al veel
van haar 2de
„moedertaal"
isSBÏÏBBÏÏ&SsSaffl
Hou op met schreven, schei uit met
jullie gevatte reacties. We verdragen het
niet langer en vluchten de straat op.
Maar we komen er^niet onder uit, de
melkboer, de kroegbaas en de stamgast,
de nozems en de sttjve-boordjesdragers,
de „poezen" en de „katten", zy laten
ons niet met rust en storten hun giftige
en zoete kritieken op ons uit:
Willen de redactieleden zitting nemen
in het bestuur van onze nieuwe Zwart
op Wit-fanclub? Een muloklas.
Zwart op Wit vind ik een snertrubriek.
Waarom maken ze er geen bromfiets
pagina van? Een nozem.
XJ moet er meer een lokaal tintje aan
geven. Lezer uit Ulrum.
Ik heb uw pagina op mijn Nederlandse
literatuurlijst gezet. Een hbs-'er.
Waarom maken ze Zwart op Wit niet j
van vetvrij papier? Een slager.
Deze pagina is de beste pagina voor ge
pensioneerden die ik ooit heb gelezen. Een j
bejaarde abonnee.
Voor mij hebben jullie genoeg aan een
halve pagina. Jullie stukken zijn name
lijk veel te lang. Een ambtenaar uit
Driehuis.
Schrijf eens iets over de padvinderij
Een akela. (Geduld, red.)
Iets minder donkere foto's, gaarne.
Anders kan ik er geen vis meer in ver
pakken. V. I. S. Boer.
Contracteer Godfried Bomans. Die kan
namelijk wel humoristische stukjes
schrijven. Lezeres van de Volkskrant.
Minder grote foto's en meer tekst.
Aankomend journalist.
Lees de pagina elke keer met veel ge
noegen. Adjudant van politie.
Jullie moeten veel wilder doen. 't Lijkt
nu teveel op een damestijdschrift. Een
collega.
Je hebt Top's en Flop's. Herman S.
tnmnnnnnn"
De American Field Service han
delt in scholieren van en naar
Amerika „met als enig doel het be
vorderen van begrip en vriendschap
tussen de volken te bevorderen".
Hoewel de belangstelling voor het
werk van de A I'S in de loop der
6Dti$r> 9Trr>G;
„In Amerika is de A.F.S. een begrip'.
Als je hier in Nederland over de Ameri
can Field Service praat, weet bijna géén
sterveling waar je het ever hebt. In
Amerika hoef je maar over dit onder
werp te beginnen en je zit goed" zegt
Arne Hoogland uit Amsterdam die het
wel heel erg met zijn Amerikaanse ge
zin-voor-een-jaar uit Etna, Californië ge
troffen heeft. „Ze waren geweldig voor
me. Ze hadden een grote „farm". Ieder
gezinslid was in het bedrijf ingeschakeld.
En het duurde niet lang of ik zat ook
koeien te melken en dreef te paard het
vee op". Het schoolprogramma in zo'n
boerendorp is geheel op het boerenleven
afgestemd. Niet te veel huiswerk, zodat
er genoeg tijd overblijft op het land te
helpen. „Merkwaardig is het dat in Ame
rika, althans naar mijn ervaring, ieder
klusje betaald werdt. Ook als een zoon
een karweitje voor zijn vader opknapt.
Maar goed, ze mogen dan wat materia
listisch zijn, dat onproblematische leven
van hen ligt me wel. Ze nemen alles zo
zwaar niet. Als je hen vraagt naar hun
mening over een eventueel op komst zijn
de oorlog, dan lachen ze je vraag weg.
„Oorlog? D'r komt helemaal geen oor
log!" Maar als dai nu eens wèl ge
beurt? „Wat dan nog", is dan het ant
woord, „de Russen verliezen immers
toch!" Hun zorgeloze leven blijkt ook uit
de televisieprogramma's. „De ene zen
der zendt nog lichtere programma's uit,
dan de andere. Er is er één die serieus
doet. Klassieke muziek en zo geven ze.
De commerciële boodschappers hebben
vrijwel geen belangstelling voor deze
zender. Allicht niet. In verhouding zijn
er te weinig mensen die hun toestel op
„zware" programma's afstellen".
Zelfs de Amerikaanse manier van kle-
den verraadt een neem-er-je-gemak-van
en een stoor-je-niet-aan-anderen, die wij
met onze normen van fatsoen bijna niet
kunnen slikken. „Een Amerikaanse jon
gen houdt er een stuk of tien lange broe
ken op na, waarbij hij witte sokken
draagt, gemakkelijke linnen schoenen,
een bedrukt overhemd, of katoenen trui
met een T-shirt eronder. Aldus uitgedost
kan hij overal verschijnen, uitgezonderd
in de kerk en misschien bij een begra
fenis. „Het ligt me wel. Ik ben ook niet
zo gek op die „knappe" pakken."
Gevraagd naar zijn opinie over de
Amerikaanse meisjes, antwoordt Arne
Hoogland: „Fijn hoor, en van die make
up waarmee men zegt dat ze zo kwistig
zijn, heb ik geen last gehad."
„Ik heb nog nooit een land gezien dat
zo schoon is als Holland. Het is opval
lend." Dit is wel het stereotiepe ant
woord dat je van een buitenlander krijgt
op de vraag Wat is je in ons land het
meest opgevallen." Maar Mack Ander
son (11). uit Billings in Montana meent
het. Een schoon land, waar veel brood
wordt gegeten en „waar ze meteen aan
je zien dat je Amerikaan bent."
Mack Anderson kwam in aanmerking
voor de uitwisseling georganiseerd door
de American Field Service nadat hij zich
er een jaar geleden voor had aangemeld.
Hij werd getest; de test werd ge„scree-
ned" en Mack Anderson bleek genoeg
kwaliteiten te bezitten om enige tijd naar
Europa te trekken. Een paar maanden
voor hij naar Europa zou gaan wist hij
dat hij bij de familie Van 't Hul in
Nieuw-Vennep in Holland zou komen.
Daar is hij zeven weken geweest. „Niet
om me in de landbouw te verdiepen
maar om de mensen (Nederlanders, red.)
beter te leren kennen."
De familie Van 't Hul, van wie zoon
Johan ongeveer even oud als Mack
J?jetfl4erug-,is van een grote tour.dopr
Amerika, heeft Mack veel van Holland
laten zien en hem zelfs meegenomen
'naar België. Mack'heëft"dus een ruime
indruk van Nederland gekregen. Zijn
commentaar: „I like everything." Hij
heeft het dus naar z'n zin gehad.
Mack Anderson zit in z'n laatste jaar
van de Irgh-school (1700 leerlingen).
Daarna gaat hij waarschijnlijk naar een
universiteit of college (kleiner) om voor
leraar te studeren.
Wat Mack niet begrijpt is dat de Ne
derlandse scholieren in hun vakantie niet
aan school denken. ,Onze houding tegen
over school is heel anders. Voor ons is
de school alles. Op school hebben we het
leerprogramma, de sport (heel belang
rijk, red.) en „social life." We zijn er
vijf dagen per week en tijdens de week
einden hebben we nog al eens een sport-
uitwisseling. In Amerika is de school
„always in the conversation." Mack liet
een groot boek zien waarin alles over
zijn school, inclusief foto's van alle leer
lingen. staat. Iedere leerling kan dit
voor 4 kopen.
De manier waarop de Nederlandse
jongelui zich kleden zou Mack niet be
vallen. De kleren zijn anders. En we dra
gen te veel „nette pakken" naar z'n zin.
„Ik heb één keer per week m'n pak aan.
Als 'k naar de kerk ga. Hier heb 'k het
deze week al drie keer aangehad Voor
een verjaardag en omdat we uitgingen.
Wij gaan „more informal" gekleed."
De Hollandse meisjes kent Mack vrij
oppervlakkig. H>'j heeft geen „dates"
gehad omdat hij hier te kort is geweest.
Zijn oordeel: „Je hebt overal goede en
kwade meisjes. Over de hele wereld",
is Macks objectieve oordeel.
jaren steeds groeide en het aantal
jongens en meisjes dat van en naar
Amerika ging ieder jaar toenam,
schijnt de belangstelling van de
zijde van Nederland dit jaar plotse
ling terug te lopen. Bedroeg het
aantal Nederlandse jongeren, dat
voor een jaar naar Amerika ging
vorig jaar nog 73, dit jaar zijn het
er slechts 54. Alles zegt zo'n cijfer
echter niet.
Vorig jaar leek de Amerikaanse
animo voor Nederland te verzwak
ken. In '61 kwamen er 66 Ameri
kaanse scholieren naar hier. In '62
waren het er nog maar 38. Maar
dit jaar zijn het ër weer 58, van wie
er 43, die hier alleen voor de zomer
een kijkje kwamen, nemen, alweer
terug zijn. De overige 15 blijven een
heel jaar hier en gaan samen met
een leeftijdgenoot uit het gezin,
waarin ze zijn ondergebracht, naar
school, die ze met Kerstmis reeds,
zo heeft de ervaring geleerd, heel
goed kunnen volgen.
De AFS stelt jongeren uit in totaal
54 landen in staat aan het uitwisse
lingsprogramma deel te nemen. De
Foto-journalist Emanuel Damsteeg
heeft met zijn uitgave „Alles over
Cliff" zoveel Sukses gehad dat hij een
maandblad over Cliff Richard heeft
doen verschijnen. Het augustusnum
mer heet „Cliff-time" en kan worden
besteld bij Eurofpto, Postbus 1410,
Amsterdam. Er moet f 0.60 aan post
zegels worden ingesloten.
„Het American Field Service-program
ma is uitstekend om vrede en begrip te
bevorderen en de mensen in Europa be
ter té leren kennen", zei Keith Millf-
ken ,(16) uit Whittier in Californië. Hij
IS Mj dèTamltie Trouwborst in Katwijk
aan Zee geweest, die net een brief van
zoon Caspar uit Florida had ontvan
gen. Hij was „goed aangekomen" in
Amerika en zal daar een jaar blijven
in het kader van het A.F.S.-uitwisselings
programma. Keith Milliken is laatste
jaars student aan een high-school en
gaat daarna naar een universiteit of
college.
Hij beschouwt het verblijf in Holland
als een deel van zijn opvoeding en schikt
dit onder „het opdoen van mensenken
nis". Na zeven weken Holland is zijn
oordeel „De mensen zijn overal hetzelf
de. Ook al hebben ze verschillende ge
woontes. De jongelui hier zijn wel wat
anders, maar er zijn geen verschillen
van importantie." i
Wat Keith beslist niet aanstaat is dat
de scholieren hier zoveel roken en drin
ken. „Ik schat dat 90 percent van de
Hollandse scholieren rookt en drinkt. Het
zal bij ons op de 35 percent komen. Op
school mag het in ieder geval niet. De
wet verbiedt bovendien dat aan mensen
onder de 18 sigaretten worden verkocht.
Voor alcohol ligt de grens bij 21. Ik denk
dat men dat heeft gedaan om jongelui
niet zo vroeg aan roken en drinken te
hebben".
Iets wat Keith opvélt in de badplaats
waar je ook al over de vakantiegangers
struikelt, /.ijn de bikini's: „too much".
Dachten we dat je zelfs in Amerika in
bikini boodschappen kon doen (zei ex-
Miss World Rina Lodders uit Haarlem:
Kan gerust. Niemand die je aanstaart
Moet je in Nederland doen.Keith
zegt: ,,'k Vind dat opvallend veel meis
jes in een bikini lopen. Bij ons zie je
ze haast met."
Met de bikini's breng je meisjes in
verband. En van hen zegt Keith: „Ik
heb gewoon moeite de leeftijd van Hol
landse meisjes te schatten. De Ameri
kaanse meisjes zien er ouder uit omdat
ze meer aan hun gezicht doen".
Nederland eet .veel. Een kop koffie
met een koekje vindt Keith Milliken een
hele maaltijd. De Amerikaan eet meer
vlees en drinkt meer melk. Niet zoveel
brood en aardappelen.
Keith heeft vanuit Katwijk aan Zee
trips naar verschillende plaatsen en „the
country" gemaakt. Alles was „very beau
tiful". Maar de meeste indruk heeft „het
groen" in Nederland op hem gemaakt.
„It is striking. Het is groener dan waar
ook." Keith Milliken komt zelf uit een
streek (op 14 mijl van Los Angeles) met
mooie, natuur en goed klimaat. „Het is
er droger en het regent er niet zoveel.
Ik heb hier nog een plastic regenjas moe
ten kopen".
Ook Keith heeft het hier best naar z'n
zin gehad. „I'll probably be back here
one day", zei hij op de Amerikanen-eigen
trage manier van spreken.
PAGINA VOOR JONGEREN
Redactie: Gerda Hanekroot,
Henny Schoute,
Lex Muller.
Marcel de Groot,
Redactie-adres: Grote Houtstraat 93,
Haarlem.
De 19-jarige Dea van Ravenstein uit de
Camplaan in Heemstede spreekt 'haar
Nederlands met een Amerikaanse ac
cent, een souvenir van haar éénjarig
verblijf in de States. Nadat ze in 1962
eindexamen hbs aan het christelijk
lyceum in Haarlem had gedaan, gaf ze
zich, zonder er al te grote verwach
tingen over te koesteren, voor het uit
wisselingsprogramma van de AFS op,
die haar echter, tot haar verbazing,
geschikt achtte.
Dea werd gastvrij ontvangen in een ge
zin uit Decatur, vier uur sporen van
Chicago. Een jaar lang werd ze er als
een eigen dochter behandeld. In het be
gin heeft ze moeite gehad zich aan te
passen aan de levensgewoonten van de
Amerikanen. Immers, in een gezin
waar zowel vader als moeder werken
en er daardoor ook twee auto's en twee
televisietoestellen op na kunnen houden
is het levenspatroon heel anders ver
weven d^n dat waar zij aan was ge
wend!
Zo kwam ze aanvankelijk tot de conclu
sie dat haar pleegouders regelmatig in
onmin schenen te leven, toen ze zag
dat haar „moeder" in de huiskamer
naar de t.v. keek, terwijl „vader" op
een andere verdieping ook voor een toe
stel zat. Later bleek dat haar pleeg
ouders alleen maar een verschillende
voorkeur voor wat betreft de program
ma's hadden.
Van echte rassenhaat op haar school
in het provinciestadje heeft ze nooit
iets kunnen merken, ondanks het feit
dat de negers er ongeveer 25 percent
van het totaal aantal leerlingen uit
maakt. Er werd echter wel enige af
stand tussen beide groepen bewaard.
Blank en zwart hadden hun eigen ac
tiviteiten en op de feestjes, waar Dea
aan deel nam, verschenen dan ook geen
negers. Verhouding tussen jongens en
meisjes van beide rassen kwamen
evenmin voor.
Dea haalt een enorm plakboek voor de
dag om haar foto's en knipsels te la
ten zien. Op sommige prenten draagt
ze ook de, in onze ogen lachwekkend
aandoende, lange shorts. „Ik laat ze
nu maar in dê kast hangen", verzucht
ze. „Hier kan ik er toch niets mee be
ginnen"
selectie is streng. Er wordt gelet op
aanpassingsvermogen, open staan
voor nieuwe ideeën, voldoende
schoolresultaten, goede gezondheid
en eigen initiatief. Bovendien is voor
de Nederlandse deelnemers bepaald
dat zij op 1 september van het jaar
van vertrek niet ouder mogen zijn
dan 18 en éen half en niet jonger
dan zestien.
Of de ouders van de betreffende
leerling het bedrag van 2000 gulden,
dat in tien termijnen kan worden
betaald en dat ter aanvulling van de
beurs dient, kunnen opbrengen is
geen punt in de beoordeling. Wan
neer de ouders over onvoldoende
middelen blijken te bezitten kan de
AFS een gehele of gedeeltelijke toe
lage toekennen, al naar het inkomen
van de ouders en andere omstandig
heden. De gezinnen, waarin de
jongelieden voor een jaar of korter
verblijven worden alle van te voren
bezocht. Daarna wordt uitgemaakt
wie in welk gezin qua opvoeding,
milieu, aanleg en hobby's het beste
past.
Degenen, die voor volgend jaar
in aanmerking willen komen voor
een jaartje Amerika en dit jaar in
de hoogste klas van een Middelbare
School zitten kunnen zich van nu
tot 15 oktober aanstaande opgeven
bij de American Field Service in
Nederland, Moreelsestraat 10, Am
sterdam.
Om de lezers van deze pagina een
indruk te geven over wat hun even
tueel in Amerika te wachten staat
en over de ervaringen van Ameri
kaanse scholieren in Nederland,
heeft Zwart op Wit een Amerikaans
meisje, dat hier een jaar zal blijven,
geïnterviewd, 2 jongens, die hier
de zomervakantie hebben doorge
bracht en een jongen en een meisje
uit de buurt, die net terug zijn van
een jaartje leven in Amerika.
Ellen Frances Golden, een groenogige
16-jarige uit het land met de onbe
grensde mogelijkheden, vertoeft nog te
kort in Nederland om een duidelijke en
gerechtvaardigde mening te kunnen
uiten over haar nieuwe vaderland-voor
een-jaar en zijn inwoners, zeden en ge
woontes. Als enige representant van
haar highschool uit Pennington (New
Jersey) stapte ze 6 juli van HAL-schip
Seven Seas over op de Rotterdamse kade.
In Heemstede, zo berichtte de AFS pas
6 weken voor het vertrek, zou Ellen, in
't bezit van lang sluik dikwijls opge
stoken donkerbruin haar, haar intrek
nemen bij advokaten-familie Pels
Rijcken.
Het Amerikaanse meisje beheerste
vanzelfsprekend nog maar in bij
zonder summiere mate de Nederlandse
taal. Weliswaar had ze gedurende de
laatste 5 weken voor haar overtocht in
welgeteld 15 lesuren enkele van de in
gewikkelde grammatikaregels in het
hoofd trachten te pompen, doch een
tweede meer intensieve cursus leek toch
geen overbodigheid. In gezelschap van
14 lot- en landgenoten bracht Ellen
2 weken daartoe door in eèn talenkamp,
diep ingekapseld in het maagdelijke
Drente. Zes x zes uur per week slurpte
het ploegje in het onbekende dorpje
Spier („niets kon ons daar afleiden"),
gelegen in de buurt van Hoogeveen, met
gretige teugen de linguistische kennis op,
geserveerd door leraar Van der Maas.
Op het ogenblik begrijpt Ellen Fran
ces Golden al veel van het haaf (lang
zaam) toegesproken Nederlands. Op
school, 4de klas van de mms 't Kopje
in Overveen, zal het haar daarom dan
ook minder zwaar vallen de leerstof
goed te doorgronden. Thuis in Heem
stede levert dat eveneens zijn nut op,
want„sister" (voor een jaar) Els (18)
delibereert voornamelijk in haar moe
dertaal met haar en broertje Tony (12)
maakt er zelfs uitsluitend gebruik van.
Tot slot enkele kwalificaties die-Ellen,
overigens een kei in talen, want Frans
leest ze vlot en spreekt ze redelijk, al
over Nederland durft te spuien: duurder
leven dan in de Verenigde Staten, te
overvloedig neerdalende regenbuien,
gezellige mensen, weinig variatie in de
kledij en aardige studenten.
Greatest surprise: „In een winkel kun
je je hier gemakkelijk met Engels ver
staanbaar maken."
