iiord op Majorca
Lartgehaanschieten met de handboog,
'jt nieuwe sport met een grote toekomst
PANDA EN DE M EESTER* F LESSER
GENIET VHM
SAN0VITE
'rflMIPtBifrf
Ons vervolgverhaal
door Paul Tabori
Pas getrouwd paar
wint kwart miljoen
mtm
3 10)
S »Ja"-
Dick J. Dijs
Fijn besnaard
Grote plannen
Familiesport
Sanovite!
Altijd kernvers!
Slechts 52 ct. per pak!
- op huwelijksreis
DONDERDAG 12 SEPTEMBER 1963
■*'T,
Staand in een doel, richtend op een
ander doel. Het zijn niet allemaal
Wilhelm Tells die u hier ziet. Maar
zij schieten met evenveel overgave
als de legendarische Zwitserse vrij
heidsheld moet hebben gedaan
3 „Helaas werd ik bezig gehouden.
Stephen kon niet nalaten te zeggen:
3 „Ze was trouwens erg aardig".
5 De kapitein grinnikte.
3 „U heeft ons dus gezien".
3 „Miss Ramsay is een volmaakte
3 jongedame".
3 „Ze zingt erg goed".
8 Hij sprak achteloos; om verdere
S vertrouwelijke mededelingen te voor-
8 komen. Maar het was onmogelijk ka-
S pitein Calvo de mond te snoeren.
3 „Zeker. Alleen niet genoeg, vind ik".
3 „Woont ze in Puerto?"
Waarom zou hij ook eigenlijk geen
3 gebruik maken van de knappe kapi-
3 tein? Calvo bestelde een cognacje. Hij
3 kreeg het opvallend snel gebracht.
3 Langzaam dronk hij ervan.
9 „Nee, ze is maar een bezoekster.
3 Maar ze is al geruime tijd op Ma-
3 jorca. Ze zeilt hier veel in de buurt
3 en gaat zelfs dikwijls naar Ibiza en
8 Minorca".
3 „Is ze een Engelse?"
3 „Schotse, zo ver ik weet. Men heeft
J mij eens verteld dat ik die twee nooit
mag verwarren".
3 „Nee, dat kunt u ook beter niet
3 doen".
3 De kapitein nam een slokje van
3 zijn cognac. „Ze is een buitengewoon
3 meisje"
3 „Is het werkelijk?"
3 Calvo lachte.
3 „Bedoelt u, dat u graag kennis met
3 haar zou willen maken?"
3 „Mijn beste kapitein.
3 „Prima. Dat kan wel geregeld wor-
5j den".
3 Stephen voelde zich plotseling vre-
3 selijk kwaad worden. Hij stond op.
3 .„Ik hou niet van regelingen".
3 De kapitein had een sigaret opge-
3 stoken en keek door de rook heen
fnaar hem op.
„Waarde kolonel, u begrijpt me
3 verkeerd. Ik ben geen koppelaar. Ik
moet trouwens eens met u praten.
5 Gaat u toch zitten".
3 Stephen besefte dat hij nogal kin-
8 derachtig deed door zo aan zijn woe-
3 de toe te geven.
g „Neemt u me niet kwalijk", zei
hij. „Ik ben waarschijnlijk een beet
je. prikkelbaar".
Hij ging weer zitten. „Als u er
gens over wilt praten, laat u Miss
Ramsay er dan buiten".
„Heel goed". Calvo vertrok geen
spier van zijn gezicht. „Ik heb altijd
het geloof van de Engelsen bewon
derd hun geloof dat het mogelijk
is om iets te overwónnen«,door er niet.
aan te. denken of over te spreken.
Maar ik dacht dat het volgende u
misschien zou interesseren. Ik heb
die plek nog eens opgezocht de
plaats van uw ongeval".
„Heeft u iets gevonden?"
„Niet veel. Een beetje bloed. Maar
dat kan van alles zijn. Van een geit
bijvoorbeeld".
„Denkt u nog steeds dat Manuel
en ik het gedroomd hebben?"
„Ik hou er geen theorieën op na,
amigo. Maar ik heb de zaak opge
nomen met Palma. Blijkbaar is er
ongeveer op dezelfde tijd een vlieg
tuig boven het eiland geweest. Geen
vliegtuig van een vaste lijndienst.
„Ongeïdentificeerd" noemden ze het.
Het werd waargenomen bij Pont d'In-
ca. Het cirkelde bijna een half uur
rond en verdween toen weer boven
zee".
Stephen zweeg en verwerkte deze
mededeling. Hij herinnerde zich nu
dat hij een vliegtuig gehoord had
het had heel hoog gevlogen en zon
der navigatielichten. Of het enig ver
band hield met het gevonden li
chaam.
Maar toen vermande hij zich. Het
was niet zijn zaak. Hij was met va
kantie. Maar hij kon toch niet na
laten te vragen;
„Wat bent u van plan te gaan doen?"
De kapitein spreidde zijn goedver
zorgde handen voor zich uit.
„Wat kan ik doen? Niets. Ik kan
moeilijk een onderzoek instellen naar
een moord alleen omdat er een paar
druppels bloed zijn gevonden.
Even later excuseerde hij zich, hoe
wel de kapitein hem ertoe probeer
de over te halen nog een glas met
hem te drinken. Stephen drentelde de
straat uit. De lichten leken nog zwak
ker dan tevoren, maar de maan be
scheen helder de huizen en de ste
nen van de stoffige weg. Hij pas
seerde een bazaar, die nog open was,
en zag een glimp van een dikke
man, die stond af te dingen op een
breedgerande strooien hoed; zacht
klonk muziek uit een café vlak bij
de kerk. Hij hield even stil onder
aan de paar treden, die naar de in
gang leidden; in plaats van een deur
had het eenzelfde kralen-gordijn als
de huizen en de winkels. Hij zag bin
nen kaarslicht flakkeren en in het
huisje ernaast de pastorie, ver
moedde hij waren twee vrouwen
met schelle stem aan het kijven. Hij
keerde om en liep de donkere nau
we straat weer af in de richting van
de waterkant.
Het was heet en Stephen wist dat
het hem onmogelijk zou zijn in slaap
te komen. Hij begon de pier af te
lopen; halverwegen sprong hij over
het lage muurtje en ging op de ruw
uitgehakte stenen liggen. Er stond
hier een licht briesje en terwijl hij
zijn hoofd op zijn armen legde, voel
de hij de onredelijke woede en de
spanning verdwijnen. Boven hem
scheen het hemel-vuurwerk in over-
minderde pracht. Er waren hier
geen. mensen en het lawaai op het
plein klonk als een veraf gefluister
Voor aan de baai flitste onvermoeid
het vuurtorenlicht.
Langzame voetstappen weerklonken;
Stephen tilde zijn hoofd iets op, waar
door hij onzichtbaar bleef. Hij zag
een bijzonder dikke man voorbij wag
gelen, die hem bekend toescheen en
meteen herinnerde Barrett het zich:
het was senor Sotelo, de eigenaar
van hotel Miramar bezig aan zijn
avondwandelingetje. Of wellicht geen
wandelingetje Stephen kon zich
niet goed voorstellen dat deze man
tot onnodige inspanning zou overgaan.
De dikkerd wandelde tot het einde
van de pier en was toen verdwenen.
Lichtelijk nieuwsgierig liep Barrett,
zich met moeite in evenwicht hou
dend, langs de muur tot aan de
hoek waar hij evenwijdig aan het
strand liep. Hier bevond zich een
kleine toren, waarlangs een ijzeren
ladder naar de top voerde; het moest
een vuurtoren zijn die waarschijnlijk
werd gebruikt als de andere defect
was of misschien als extra licht
tijdens slecht weer.
Stephen aarzelde een ogenblik; toen
greep hij de ladder vast en e-ven la-
Af r was hij boven op
lage balustrade was
TIEN MILJOEN georganiseerde beoefenaars in de ge
hele wereld, zes miljoen daarvan in Amerika en 43 in Neder
land cijfers die wel aantonen dat het lange-afstandschieten
met pijl en boog in ons land nog in de kinderschoenen staat.
Maar wie de enthousiaste getuigenissen van de schutters
aanhoort, die kan er nauwelijks meer aan twijfelen of de~,e
voor ons land nog betrekkelijk nieuwe sport zal binnen niet
al te veel jaren schoenènmaat 48 nodig, hebben.
„Ik ben er heel ernstig mee besmet", zegt antiquair F. M.
Spoor uit Den Haag.
„Als je dit eenmaal hebt leren kennen, raak je er niet meer
van los", bevestigt kantoorbediende Corrie Brink uit Oister-
wijk, zittend in haar rolstoel.
„Dit ziektevirus zit er bij mij diep in', bekent mevrouw
C. Lanson uit Amsterdam. „Ik heb zelfs mijn man en mijn
zoon aangestoken'.
„Ik kan er ook echt niet meer buiten", getuigt verkoop
leider C. F. Arnold uit Haarlem.
moeilijkheden buiten haar schuld: de Oost-
duitse schutters werd geen uitreisvisum
verstrekt. Op het laatste ogenblik nam Fin
land de organisatie op zich. Drie Neder
landers reisden naar Helsinki: de gloei
lampenfabrikant M. v. d. Wouw uit Haa-
ren (toen nog nationaal recordhouder), an
tiquair F. M. Spoor uit Den Haag en prof.
J. O. F.,C. von Jessen uit Nijmegen.
Volgend jaar echter zal de OLAS de
Europese kampioenschappen verzorgen.
De strijd zal in Amersfoort worden gehou
den. Nederland heeft zich ook kandidaat
gesteld voor de organisatie van de wereld
kampioenschappen, die voor 1965" op het
programma staan.
Wie verwacht heeft dat de Nederlanders
in Helsinki in de prijzen zouden vallen, is
verkeerd uitgekomen. ..Zo ver zijn wij nog
niet," zegt de 45-jarige heer Spoor. „Wij
gaan er alleen heen om te leren. Dit jaar
bij voorbeeld heb ik het gebruik van de
klikker onder de knie gekregen. Ik heb
er ook mijn handstand kunnen verbeteren.
Die ervaringen heb ik hier overgebracht
en het prompte gevolg was dat de score
van de andere leden 20 tot 30 percent om
hoog ging."
De eerste wedstrijd na Helsinki, eind
augustus in Amersfoort verschoten, lever
de al rente op: de heer Spoor schoot als
eerste Nederlander meer dan duizend pun
ten bij elkaar. Dit aantal maakt hem dra
ger van de felbegeerde internationale on
derscheiding: de FITA-ster. De heer Spoor
scoorde een totaal van 1028 punten. Hij
snoepte daarmee het nationale record af
van de heer Van der Wouw uit Haaren
die lange tijd met 998 punten aan de top
van de ranglijst gestaan heeft.
Het schieten met pijl en boog is een
eeuwenoude, ook in vooral het zuiden van
ons land vrij druk beoefende sport. Maar
tot voor enkele jaren werd er uitsluitend
op de korte baan geschoten: 25 meter
was de enige in gebruik zijnde afstand.
Nederland en België volhardden daar
steevast in. Maar in Engeland, in Duits
land, in Frankrijk en in tal van andere
landen schoot men ook op andere af
standen: 90, 70, 50 en 30 meter. Uitko
men op internationale wedstrijden was er
voor Nederland niet bij: niemand waag
de zich aan de lange baan. Totdat vijf
jaar geleden de eersten een overstapje
maakten. Zij willen nu niet geringschat
tend spreken over de 25-meterbaan, maar
hun geestdriftige uitlatingen over het lan-
ge-baanschieten laten niet veel ruimte
over voor de „ouderwetse" afstand. Het
verschil onder woorden brengen kunnen
platform aan de kant van de zee S
aangebracht. 'Stephen kon zich sjwist
tussen deze balustrade en de vuur
toren in wringen.
Aanvankelijk kon hij niets onder
scheiden omdat de maan achter een
wolk was verdwenen. Het water lag
als een donkere schaduw onder hem.
Maar langzaam-aan begonnen zijn
ogen aan het donker te wennen. Hij
zag de dikke man rustig op de trap
zitten, onbewegelijk starend naar de
zee. Hij leek precies een bronzen
Boeddha, alleen een licht ademhalen
verraadde dat hij leefde. Ongemakke
lijk tegen de stenen geperst, begon
Stephen zichzelf belachelijk voor te
komen. Waarom zou hij senor Sote
lo, die waarschijnlijk een aanneme
lijke reden had om een luchtje te
scheppen op deze eenzame plaats, be
spioneren? Waarschijnlijk had hij ge
noeg van de herrie die de Duitse gas
ten maakten. Juist stond Stephen op
het punt de toren weer om te lopen
en terug te gaan naar de ladder, toen
een licht geluid zijn aandacht trok.
Even later ontdekte hij de mast en
het lichtje van een bootje dat van
de kant van de vaste wal kwam. Het
gleed geluidloos dichter en dichter bij.
Nu was het zo vlak bij dat hij de
zeilen en de kleine lage kajuit kon
onderscheiden. Er klonk een zachte
waarschuwing en toen vloog een touw
door de lucht. De dikke man greep
het en maakte het vast aan een ij
zeren ring, die zich in de trap be
vond. Even later lag de boot ge
meerd en Stephen herkende hem met
een schok: het was de „Wanderer".
(Wordt vervolgd
Haarlem telt ook enkele lange-
afstandschutters. Hier ziet u de heer
C. F. Arnold de pijl richten. „Ik kan
echt niet meer buiten deze sport,"
zegt hij.
32. Joris verborg de goede gaven van Louis Sjek-
boek op een veilig plekje en glimlachte gelukkig. „De
goedgeefse gedachten van de Moerheer hebben bijzonder
nuttig werk gedaan," peinsde hij. „Ik moet trachten
nog meer flessen van dat merk te bemachtigen. Het
is dan echter wel van belang, dat de gedachten van
de jeugdige Panda jegens mij vriendelijk blijven."
Maar toen Joris het kasteeltje van de Moerheer nader
de, werd hem duidelijk dat Panda allesbehalve vrien
delijk gestemd was. „Bah, wat lelijk van je, Joris!"
riep hij, boos op hem toesnellend. „Mij laat je hier
verhongeren en zelf steel je je rijk met de gedachten
van de Moerheer! Je moest je schamen!" „Tut, tut,"
sprak Joris sussepd. „Niet zo heetgebakerd, makkertje!
Ik heb enkel vriendelijke goedgeefse gedachten jegens
u gekoesterd." „Ja, dat zal wel," hernam Panda. „Wat
zit er in die zak? De buit zeker?" Joris trok pijnlijk
verwonderd de wenkbrauwen op. „Hoe komt u daar
nu bij?" vroeg hij. „Er zitten goede gaven in! Voor
zij niet. Veel verder dan een „Dit is veel
fascinerender, veel levendiger, veel meer
open" brengen zij het niet. Wel is het
voor hen heel belangrijk dat op de lan
ge baan de prestaties primair zijn. Op
de 25 meter daarentegen is „de gezellig
heid" punt één zoals dat ook veelal
bij het kegelen het geval is.
„Het lange-afstandschieten is een bij
zonder gezonde sport" zegt de heer T.
Hogewoning uit Amersfoort, een van de
(oorlogs)invaliden die in een revalidatie
centrum deze sport hebben leren kennen.
Hij is er nu de promotor van. „Het is
zo gezond omdat je tijdens een wedstrijd
een gehele dag buiten bent. Je moet
na een serie schoten steeds zelf je pij
len gaan halen, zodat je veel moet lo
pen. En je moet je uitstekend kunnen
concentreren. Concentratie is bij ons
punt één. Wij hebben een zenuwarts als lid
die elke week per se een paar uur.moet
chipten. Slaat hij een keqr uf
ij uit zijn, gs#Ae: doen. Hét t5"Vöor hem
hét middel om alles af te reageren. Hel,
lange-afstandschieten kan „ck aobr e-'
dereen worden beoefend: bij ons doen
dames en heren, jongens en oude kerels,
hoofdwerkers en handarbeiders, validen
en invaliden mee. Bij een wedstrijd kun
nen een professor en een mijnwerker
naast elkaar staan. Zij praten verschil
lend, maar even enthousiast over hun
liefhebberij".
Het lange baanschieten is een aanste
kelijke sport. Je moet het eerst eens een
paar maal hebben geprobeerd, de pees
tussen je vingers hebben gehad, de pijl
horen wegsuizen. Dan wordt de roos op
het „blazoen" voor je als een vuurrode
bal voor de baby: dat rooie ding wil het
ten koste van alles in handen hebben. Zo
ook wil een beginnend schutter het mid
delpunt van het blazoen binnen zijn be
reik krijgen.
De heer C. J. Bergmans uit Amster
dam (de eerste nationale kampioen
van-boven-de-rivieren) heeft het eens
zo gezegd: „Voor de prestaties bij het
schieten is uitsluitend van belang wat
het mannetje achter de boog doet.
Er is niemand die zegt: ik ga aan
meet staan en schiet tien rozen. Elk
schot is nieuw, je begint een nieuw
leven en dat moet heel diep uit je
zelf komen". Voor het schieten moet
je dus, kortom, wel fijn besnaard
zijn.
WIE BIJVOORBEELD de heer Spoor
uit Den Haag met pijl en boog in actie
ziet, die begrijpt wat de heer Bergmans
bedoelt. Hij neemt plaats aan het begin
van de baan, concentreert zijn gedach
ten ernstig op het komende schot, kijkt
daarbij uitsluitend naar de grond, laat
de boog losjes in de handen hangen. Dan
richt hij langzaam, spant de pees, legt
hem tegen de getuite lippen (als om
de pijl een geheimzinnige stuurkracht
mee te geven), laat dan het projectiel
los. Daarbij plant hij de wijsvinger te
gen het achterhoofd, alsof hij zo de pijl
nog wat na kan sturen.
Hoe „besmettelijk" dat alles is kunt
u hieraan afmeten: in Nederland hebben
43 dames en heren het lange-afstandschie
ten als hobby gekozen. Twintig van hen
wonen in Amersfoort. Daar dus heeft het
virus heftig om zich heen gegrepen
wat voor de mensen in andere steden
een hoopvolle ervaring is. Opvallend is
dat het merendeel van de schutters (de
kortebaanders meegerekend dan) in het
zuiden van het land woont. In Friesland,
Groningen en Drente is het boogschieten
geheel onbekend. „Het wordt tijd dat we
de mensen daar eens gaan bekeren" zegt
de heer Hogewoning.
ook veel groter. Men heeft er veel varia
ties ingevoerd. Je kunt er schieten op een
gewone vlakke baan. maar ook in een be
boste omgeving. Het instinctief schieten
(op borden die op- een niet bekende af
stand staan) eist meer gevoel dan bere
kening. Het vèrschieten brengt weer ande
re moeilijkheden met zich mee. Bij dit
„füght-shooting" heeft men afstanden tot
dicht bij de kilometer bereikt. Verder kun
je er schieten in staande of in liggende
houding, je mag er de boog spannen met
je handen of met je voeten. En je kunt
zó richten dat de pijl met een bocht de
plat op de grond liggende schijf moet ra
ken.
Aanmerkelijk minder sympathiek naar
ons gevoelen is het jachtschieten: het met
pijl en boog doden van in het wild levende
dieren. In veel Amerikaanse deelstaten
hebben leden van boogschuttersverenigin
gen zelfs recht tot jagen voordat het jacht
seizoen officieel geopend wordt. Zo gaat
mefr*# op uit om ;hazen, herten, zwijnen,
steenbokken., beren (in Alaska), vogels en
zelfs vissen termieten. Mr. C. G. Clare
uit Phoenix in Arizona is een beroemdheid
geworden: hij doodde met één pijl een
wilde poema.
Hoewel de OLAS (de Onderafdeling Lan-
ge-Afstandschieten van de Nederlandse i
Bond van Handboogschutterijen) nog geen
vijftig leden telt, had zij dit jaar bijna
de Europese kampioenschappen mogen
organiseren. Het evenement stuitte af op
Handboogschieten op de lange
afstand is een enerverende sport,
die zowel door validen als door in
validen beoefend kan worden. Een
paar sterke armen en een groot con
centratievermogen zijn ervoor nodig.
De heer T. Hogewoning uit Amers
foort hier in actie.
IN AMERIKA is het boogschieten een
wijd verbreide familiesport geworden.
Tijdens de weekeinden trekken hele ge
zinnen met pijl en boog bewapend er op
uit. Er worden ook jeugdcompetities ge
houden. Je hebt daar zelfs professionals:
topschutters die in dienst staan van gro
te boogfabrieken, om demonstraties te ge
ven en stunts te vertonen. De wereldti
tels zijn tot nog toe steeds door Ameri
kanen veroverd.
De mogelijkheden zijn daar trouwens
Advertentie
de Nederlandse gezondheids
voeding met wereldfaam.
Eet dagelijks enkele
Sanovietjes
als brood, dus besmeerd
en/of belegd.
De zuivere voltarwe smaak
combineert voortreffelijk
met "zoet" en "hartig".
Sanovite wordt bereid uit
de hele tarwekorrel, mèt da
kiem en verrijkt met diverse
edelvoedingsstoffen.
Regelt de spijsvertering.
Zet niet aan.
(Ook zoutarm overal s
verkrijgbaar).
LONDEN (AP) De exploitanten van
een voetbalpool informeren in alle vakan
tie-oorden naar een pas gehuwd paar op
de huwelijksreis, dat 250.000 gulden in de
voetbalpool heeft gewonnen.
Het paar, de 27-jarige Peter Evens en
zijn 21-jarige bruid. Jacqueline, weet er
niets van. Het heeft vermoedelijk in de
drukte en de feestvreugde van de bruiloft
vergeten zijn formulier te controleren.
De pooldiiectie heeft verklaard, dat er
geen kwestie van is, dat zij hun geld niet
zullen krijgen, al zul'en ze nog wel op zijn
minst twee weken wegblijven.
