I
Moord op Majorca
I
Laag*Amsterdam loopt
evaar voor natte voeten
PANDA EN DE MEESTERDE LESSER
n
Bij Medemblik opgegraven skelet
het oudste van Noord-Holland
3
K
R
E.
M
E
R 7
t
2
Koffie
hee.
Ons vervolgverhaal
door Paul Tabori
Toestand der 18 polderdijken is
thans redelijk goed bevonden
A msterdams
x
x A Herlei
x
Fototentoonstelling van
Magnum-groep
Astronoom voorspelt
einde der wereld
WOENSDAG 25 SEPTEMBER 1963
11
wmuMfiiniiiiii/iiriiiiii/iiiiintininiimtii/miti/Miriitriiiirtn/trmiJii.
Mislukte schaking
']MBi
"Tv-*. «r**
Forenzenleed
„Wij" naar Nederland
Kerkelijk nieuws
H Een van de geliefde attracties E
H van dc Amerikaanse „miljonairs- s
badplaats" Miami Beach zijn de
"P TL11 H gedresseerde dolfijnen, wier ver-
H bijsterende acrobatische toeren elk
H jaar honderdduizenden kijkers trek- M
f§ ken. De dolfijnen (geen vissen,
M maar water-zoogdieren) springen g
M moeiteloos door hoepels, fungeren
s als"trekdieren voor miniaüuurboot-
g jes, bemand met honden of aapjes
gen en- atiïWMnsche -beroeringen stêdds s de dolfijri vele malen'intelligenter
en kunnen tot drie meter hoogte
uit het water springen als hun g
Ij dresseur, staande op een duik- g
H plank, hun een visje voorhoudt, g
j Biologen hebben nu ontdekt, dat g
g deze énorme dieren vaak hon-
g derden kilo's zwaar en zo sterk, §f
g dat zij met één machtige zwieper g
g van hun staart een aanvallende
s haai kunnen doden bijzonder op g
1 menselijk gezelschap gesteld zijn. g
g Een viertal badschoiien dat dezer g
g dagen een beetje angstig in het g
g „dolfijnencircus" te water ging, s
g werd door de dolfijnen met blijken
g van uitgelatenheid verwelkomd, g
g maar geen haar gekrenkt. Als een g
der meisjes een visje ophoudt, g
M komt de dolfijn het heel voorzich- g
g tig uit haar hand pakken. Uit deze g
en soortgelijke experimenten - 'is—
g volgens dp geleerden gebleken dat
is dan de schranderste hond en dat
g hij ook als „huisdier" een onge-
j§ evénaard trouw en toegewijd die-
g naar van de mens zou kunnen, zijn.
g Deze ervaringen kloppen met
g oude, vroeger voor legenden ver-
g sleten verhalen van zeelieden, vol-
g gens welke dolfijnen soms schip-
g breukelingen van de verdrinkings-
dood gered hebben door hen mee
te slepen naar ondiep water. Voor
de rijkd Amerikanen doemt hier g
een nieuw statussymbool op: een s
g afgerichte huisdolfijnin het i".
s eigen zwembassin.
d
m
-V,
Bij de opgravingen in Oostwoud bij
Medemblik heeft men een skelet ontdekt
dat waarschijnlijk is bijgezet in het late
Neolithicum of de vroege bronstijd (on
geveer 1600-1400 voor Christus). Het is
het oudste skelet, dat in Noord-Holland
is gevonden.
r~
Wfi
i
21)
Barrett voelde zich uitgeput; de
laatste acht uren waren een beetje
te veel voor hem geweest. Dit was
niet de manier om een vakantie door
te brengen, zei hij tot zichzelf ter
wijl hij naar het hotel wandelde. Mis
schien kon hij zich nog uit de hele
zaak terugtrekken: Calvo scheen wel
in staat de zaak af te handelen en
wat had hij trouwens met Carpath en
het hele gedoe te maken?
Hij stak het plein over. Café Tur
was bijna leeg; alleen een paar vis
sers zaten samen aan een tafeltje
stug-aan door te drinken. Maar uit
het smalle, slecht verlichte straatje
naast het café, klonk muziek. Het
deed Stephen aarzelend stilhouden.
Hij had zin om te zwemmen en wilde
dan gaan slapen; maar de stem
klonk nu luider, lief en helder; het
betoverde hem als het lied van een
sirene.
I was a bachelor and I lived by
myself
Working at thé weaver's trade.
Plotseling nam hij een besluit en
sloeg een zijstraat in. de kant van
de kerk op. De Can'Tonio bar was
een laag, wit-geschilderd gebouw. De
helft was in gebruik als kapperszaak;
nu, laat in de avond, brandde, het
elektrische licht volop. Stephen zag
een klant, die geschoren werd door
een vrouw. Hij stapte door het kra-
len-gordijn voor de deur ernaast; het
liedje vyas uit en er klonk een ge
murmel van stemmen.
De eigenaar van de Can'Tonio
moest de ziel van een kunstenaar heb
ben. Het lange, smalle vertrek was
wit-geschilderd; links stond een es
pressomachine, gecamoufleerd door
een groot sherry vat. De toonbank
was gemaakt van glanzend gewreven
olijfbomen hout, waarvan de schors
aan de lange zijden was gehandhaafd,
de stoelen en de enkele tafels wa
ren eveneens rustiek en gezellig.
Langs de muren waren planken aan
gebracht die vol flessen stonden. Ver
der stonden er nog een stuk of zes
vaten op schragen met gekruiste po
ten; het hele vertrek rook sterk, maar
prettig, naar wijn. Een smalle deur
gaf toegang tot een trap; door de
gang ving Stephen weer een glimp
van de kapperswinkel op.
De eigenaar van de zaak, een grote
knappe man met een brede borst en
dikke zwarte snor
bezorgd gezicht, stond
achter de bar. Het meisje zat in een
hoefe«.bij de espresso-machine; haar
haa;r had een nog warmqr gouden
gloedudan hij zich herinnerde. De gi
taar lag op haar schoot; maar ze
luisterde naar het zachte zingen van
een kleine man, die een verfomfaai
de hoed op had. Hij zag er uit als
een visser, met dunne maar gespier
de armen, gebruind als mahoniehout,
een klein, iel snorretje en een ver
waaid gezicht. Hij droeg de breed
gerande hoed achter op zijn hoofd.
Hij zwaaide heen en weer en klikte
met zijn vingers terwijl hij een fla
menco zong. Naast hem stond een
andere man, die eveneens het uiter
lijk van een visser of zeeman had.
Hij was aanzienlijk groter dan zijn
metgezei: hij had een lelijk gezicht,"
maar juist deze lelijkheid maakte het
interessant. Zijn huid was roodbruin
verbrand en zijn armen waren ge-
tatoueerd Hij was kennelijk dronken,
maar dit gaf hem een bijzondere
waardigheid.
Alle vier draaiden zich om toen
Barrett de bar binnenkwam. Hij
groette hen. De eigenaar leunde over
de toonbank en vroeg hem wat er
van zijn dienst was. De kleine man
met de hoed zong iets luider, zijn
zwaaiende- bewegingen werden vlug
ger. De grote man zag af van de
veilige steun van de bar en deed
een paar schuifelende danspassen,
maar strompelde spoedig weer naar
de toonbank terug en stelde zich te
vreden met zijn voeten allerlei inge
wikkelde figuren te laten maken. Het
meisje nam de melodie over, eerst
aarzelend, maar zich allengs zeker
der voelend. De kleine man grinnik
te in extase, zijn hele lichaam schud
de en zwaaide toen hij een nieuw cou
ple! inzette. De getatoueerde zeeman
zwart haar, een
S en een nogal bez
viel in; hij had een verrassend mooie
tenorstem. Het liedje werd een duet;
de twee mannen keken elkaar aan,
ze stonden slechts een paar centime
ter van elkaar af terwijl zij om beur
ten een couplet zongen. Het was een
van die droevige en fatalistische lied
jes over de slechtheid van de vrou
wen, de onbestendigheid van de lief
de en over het lot van degenen die
er op vertrouwden. De woorden wa
ren vrij banaal en de melodie had
dat huilerige dat de Arabische af
komst van zoveel Spaanse muziek
verraadt; maar de twee mannen, die
door de gitaar begeleid werden, ga
ven het iets tragisch en gevoeligs.
Stephen dronk van de cognac, die
Tonio hem nogal afwezig had inge
schonken, en voelde zich een vreem
de, iemand die hier helemaal niet
thuis hoorde. Maar toen het liedje uit
was, stond het meisje op en kwam
naar hem toe. De kleine man had zijn
arm om de schouders van zijn vriend
geslagen en trok hem mee naar het
uiterste einde van de bar. Tonio stond
gla/.en op te w-ij ven. Het was plot
seling alsof ze samen alleen waren.
„Ik heb vanmiddag naar u gezocht"
zei het meisje met een heldere, diepe
stem die een vaag Schots accent had.
Hij staarde haar aan. Het was niet
zoals het hoorde, maar het was hem
onmogelijk zijn ogen van haar ge
zicht af te wenden.
„Ik.ik moest naar Palma", zei
hij en hij voelde dat hij zijn zelfbe
heersing verloor. Verdorrie, waarom
was ze ook zo knap? Ze knikte. „Dat
weet ik. Ze vertelden 't me in het ho
tel" Even zwegen ze beiden. Hij
stond met de mond vol tanden en
vond zichzelf een dwaas; het leek wei
of hij weer achttien was en eer.
kletspraatje probeerde te houdgn op
een van de dansfeestjes, waar hij
steeds met grote verwachtingen naar
toe was gegaan, maar waar hij mees
tal vandaan kwam, zichzelf uitschel
dend om zijn verlegenheid en links
heid.
„Wilt i* iets drinken," vroeg hij ein
delijk.
„Nee, dank u wel. Maar ik zou graag
even met u praten".
„Natuurlijk, dat is best".
Ze verliet de bar en liep naar de
deur onder aan de trap.
„Boven is een terras", zei ze.
Barrett knikte. Het meisje liep langs
hem heen. Ze was bijna bij de deur,
toen het kralen gordijn aan de straat
ingang vaneen week en Calvo binnen
kwam. Hij had zich verkleed irj een
pas geperst uniform, zijn 1 laarzen
glorrfmen en hypftacN'oyiafil met-edude
cologne omgesprongen. Hij keek met
licht gefronst \morhoofd naar Bar
rett en het meisje.
„Maar mijnheer Barrett", zei hij
zacht, met iets plaèends in zijn stem,
„Ik dacht dat u een erge drukke dag
had gehad.
Stephen had graag een klap gege
ven op dat gladde bruine gezicht, daar
plotseling z'n woede weer bovenkwam.
Maar hij voelde de hand van het meis
je met lichte druk op zijn arm. Vóór
dat hij iets kon zeggen of zich kon
bewegen, was ze voorbij hem geglipt
en toen Cal.c opzij ging in de
nacht verdwenen. Barrett stond op
het punt haar te volgen, toen Calvo
weer sprak: „Nee, vriend. Nog niet".
In het kleine café was het vreemd
stil geworden. Achteraan stonden de
twee mannen naar Calvo te staren
Het glas dat Tonio aan het opwrijven
was, hield hij onbeweeglijk vast.
„Wat donders.
„Een beetje geduld zal u een gro
te teleurstelling besparen", zei Cal
vo, naar de bar lopend, „Geloof me. Ik
ben uw vriend".
De brutaliteit van de kerel was enorm.
En tóch kpn Stephen geen werkelijke
hekel aan hem hebben Hij haalde
zijn schouders op. Puerto was een
klein plaatsje; hij kon het meisje en
de „Wanderer" altijd wel ergens vin
den. „Laten we iets drinken", stelde
Calvo voor. Maar Barrett had al ge
noeg gehad.
Wordt vervolgd!
MOSKOU (AP) Een fors gebouwd
meisje uit het noorden van de Kaukasus
heeft onlangs een complot om haar voor
een huwelijk te ontvoeren, verijdeld door
twee van haar ontvoerders uit een vracht
wagen te smijten, aldus meldt het blad
Sowjetskaja Rossija.
Het meisje, dat „mej. X." werd ge
noemd, spande daarna een proces aan te
gen haar ontvoerders in de autonome Sov
jet republiek Noord-Osetin, waar de stoere
Kaukasiërs nog de tradities van hun voor
vaderen hooghouden.
De 29-jarige Zeoerbek Kisijew besloot,
in de romantische stijl van zijn voorva
deren te blijven met „mej. X," zonder zijn
uitverkorenen daarvan echter in kennis te
stellen.
Met de hulp van zijn broer Boris en twee
vrienden wachtte hij zijn uitverkorene op
een avond bij een bushalte op, waar zij
werd gegrepen en als een zak graan in
de laadbak van een vrachtwagen tussen
de twee' vrienden werd gesmeten.
Mej. X, die geen zin had in dit soort
romantiek, wierp zich op haar ontvoer
ders. Een van de vrienden van de bruide
gom in spe werd met een smak over de
rand van de laadbak gesmeten. Hij be
landde plat op zijn buik op de grond, be
tastte zich angstvallig en dankte 't lot dat
zijn vier kinderen, die niets van vaders
nachtelijke avonturen afwisten, geen we
zen waren geworden.
Vriend nummer twee onderging hetzelf
de lot over de rand van de laadbak. Toen
de twee mannen eenmaal eruit waren
sprong mej. X zelf uit de rijdende auto.
De vier mannen zijn wegens poging tot
ontvoering veroordeeld tot gevangenis
straffen van verschillende duur, aldus
Sovjetskaja Rossya.
.-.V
Van onze redacteur in Amsterdam)
TOEN BIJNA DRIE JAAR geleden Tuindorp-Oostzaan overstroomde als
gevolg van een dijkdoorbraak, was er weliswaar even een onrustig gevoel bij de
Amsterdammers die in de zeventien andere, binnen de bebouwde kom liggende
polders woonden, maar het gemeentebestuur heeft toen ijlings verzekerd dat
men daar gerust kon zijn. Maar B. en W. waren er zelf toch niet erg' gerust op.
Begrijpelijkerwijs hebben zij niet bekendgemaakt dat de kans op dijkdoorbraak
ook bij andere polders niet was uitgesloten. Maar Tuindorp-Oostzaan was een
les. Voordien wist men natuurlijk niet veel af van de toestand waarin de ver
schillende dijklichamen zich bevonden. Vier dagen na de ramp in januari I960
echter, werd een commissie van onderzoek in het'leven geroepen, die alle dijken
van de achttien Amsterdamse polders onder de loep nam. De resultaten van het
onderzoek zijn nu bekendgemaakt. Ze zijn gelukkig niet alarmerend.
DE COMMISSIE heeft, .echter wel dq.
aandacht gevestigd op eèn aspect waarbij
.tCjWgjnig wordt stilgestaan, n.l. dat dijken
zijn aangelegd als waterkering, doch de
laatste decennia tevens de functie hebben
van verkeersweg voor vaak zwaar motor-
verkeer. De toestand van de Amsterdam
se dijken valt bijzonder mee, maar toch
heeft de commissie een aantal voorstellen
gedaan, die bij doorbraken een ramp kun
nen voorkomen of beperken. Voor een
deel zijn die voorstellen reeds uitgevoerd.
Als alle noodzakelijk geachte voorzienin
gen zijn getroffen, zal Amsterdam vijf
miljoen gulden hebben besteed aan de ver
volmaking van de waterkeringen. Het is
niet altijd prettig, het Venetië van het
noorden te zijn
EEN ANDER waterperspectief biedt het
initiatief van tien hoofdstedelijke textiel
handelaren, wier bedrijven aan de grach
ten zijn gelegen om hun klanten per rond
vaartboot naar hun kantoren en magazij
nen te brengen. Op 3 oktober starten zij
met een proef, waarbij enkele rondvaart
boten voor de aanvang van kantoortijd en
aan het eind van de werkdag een verbin
ding zullen onderhouden tussen enige pun
ten aan de rand van de stad en de „tex
tiel hoek" aan de grachten. Directe aan
leiding is de parkeernood. De stoffenhan
delaren zijn zich er niet alleen van bewust
dat zij als „langparkeerders" ruimte be
zetten, die door klanten zou kunnen wor
den ingenomen, maar ondervinden zelf
dagelijks aan den lijve hoe moeilijk het is
om een plaatsje voor de auto te vinden.
Het plan om bootjes te laten varen, is
overigens niet nieuw. Sinds 1919 zijn er
herhaaldelijk» lieden geweest die plannen
maakten voor een watertram, zoals er on
der andere in Venetië een bestaat.
Die watertram is er nooit gekomen, om
dat het in- en uitstappen bij de haltes te
tijdrovend bleek te zijn. Niettemin wordt
in Amsterdam met belangstelling naar de
COP. MAITfcN TOONDt*
43. De Moerheer vertelde wat er was voorgevallen en
toen heerste er lange tijd een gedrukt stilzwijgen onder
de leden van het Broederschap. „We moeten ons wre
ken," sprak de Lord der Nevelen tenslotte. „Ja, laten
we ze een poets bakken!" riep de Meergraaf uit, „zul
len we een paar flessen Vrolijke Gedachten opentrek
ken? Dan komen we vast wel op een aardig ideetje!"
De Moerheer schudde wat gehinderd het hoofd. „Nee
nee," zei hij, „aan vrolijkheid hebben we niets in tij
den als deze." Hij wendde zich tot een der anderen
en voer voort: „U bent zo zwijgzaam, Poelprins. Heeft
u geen voorstel?" De Poelprins knikte. Met een sinister
lachje boog hij zich naar voren en fluisterde: „Laten
we ze tracteren op onrijpe halve waarheden." De ande
ren schrokken hevig van dit voorstel. „Maar dat is
gevaarlijk!" riep de Moerheer, „Wie onrijpe halve
waarheden uitgiet, laat iets vormloos vrij, flat zich tot
alles kan verdichten!" „Juist," zei de Poelprins hard,
„en die verdichtsels laten op hen los. Dat zal onze
wraak zijn!"
ervaringep van de textielhandelaren uit
gekeken.
DE DIENST BEPLANTINGEN stopt
ieder jaar een paar honderdduizend bloem
bollen in de grond, die in de lente voor
een ware bloemenweelde zorgen. Het vol
gend jaar wil men die bloemenschat nog
zien uitgebreid tot de particuliere tuinen
van de Amsterdammers. De grootste huis
baas van de stad; de gemeentelijke wo-
ningdienst (die enkele tienduizenden wo
ningen exploiteert) heeft daartoe een gro
te partij bloembollen aangekocht, die te
gen een gereduceerde prijs worden gele
verd een de bewoners die over een voor
tuintje beschikken. De afdeling beplantin
gen adviseert hen daarbij gratis over de
juiste wijze van planten en behandelen
van de bollen. En nu maar afwachten
wat het resultaat zal worden.
HET AANTAL forenzen dat dagelijks
,per auto naar Amsterdam komt, blijft
toenemen. Enkele jaren geleden konden
de „Gooiers" nog pochen op een snellere
verbinding met de binnenstad dan die
waarover de „Kennemelanders" beschik
ten. Maar sinds de bruggen over de Am-
Onder de titel „Wij" wordt van 2 no
vember tot 2 december in het Stedelijk
Museum-te Amsterdam een tentoonstelling
gehouden die een overzicht zal geven van
het werk der Magnum-fotografen.
De internationale coöperatieve vereni
ging van persfotografen „Magnum Pho
to's" werd in 1947 in Amerika opgericht.
Van de 26 leden, alle internationaal ver
maarde fotojournalisten, zullen 246 foto's
worden geëxposeerd. Deze expositie heeft
in 1960 en 1961 in Japan en in 1962 in
de Verenigde Staten grote belangstelling
getrokken. Na Amsterdam komt de ten
toonstelling in Eindhoven, Arnhem, Gro
ningen qn Enschede.
Geref. Kerken
Beroepen te Amsterdam-Zuid (als stu
dentenpredikant aan de V.U.) L. Ringnalda
te Bussum. Bedankt voor Luttelgeest-
Kuinre W. Haverkamp te Anna Jacoba
Polder.
stel het verkeer in de spitsuren niet meer
kunnen verwerken, zijn degenen die uit
de richting Haarlem de stad naderen in
het voordeel. Een troost kan zijn, dat er
binnen vier jaar niet alleen een nieuwe
brug naast het Amstelhotel in gebruik zal
zijn genomen, maar ook een verkeerstun-
nel onder de drukke Wibautstraat bij het
belastingkantoor. De constructie brug-weg
tunnel zal Amsterdam het slordige som
metje van 15 miljoen kosten.
In het jaar 2000, op donderdag 18 mei
13.30 uur precies, vergaat de wereld,
zegt de Chileense astronoom Munoz Fer
rada. Ferrada is directeur geweest van
het observatorium te Villa Alemana' in
Chili. In het tijdschrift „Novedades", dat
in Mexico verschijnt schrijft hij dat de
wereldbevolking nog slechts 36 jaar te
leven heeft. In die 'jjeriode zal' hét" apn-
tal aardbevingen, ..vulkanische uitbarstin
dmf O t* lJtni'rlon Hfll i rnwnla 1 crvl riot R a+ SI i i i 7 7 i 7
groter worden. Het verschijnsel dat he
einde van de wereld veroorzaakt bestaat
volgens de astronoom uit de conjunctie
van alle planeten van het zonnestelsel.
Doordat deze op één rechte lijn komen
te staan, onstaat er een elektromagneti
sche inductie die zo sterk is dat de pla
neten in stukken uiteen zullen vallen,
zegt hij.
Op 11 juni 1996, vier jaar daarvoor,
gaat de aarde door de staart van de be
ruchte komeet van Halley. Over drie jaar,
op 15 november 1966, krijgt de wereld
een eerste waarschuwing: de aardbaan
snijdt de baan van de resten van drie
kometen, waardoor een waarlijk „diluvi
ale" regen van meteorieten zal ontstaan,
aldus Ferrada. De eerstkomende aardbe
vingen zullen zich voordoen in Noord-Afri-
van Californië en Midden-Amerika, zegt
hij.
A
Professor dr. A. E. van Giffen was in
1956 met de opgravingen bij Medemblik
begonnen om gegevens te verzamelen over
de dragers van de uit Spanje afkomstige
„klokbekercultuur" (maritieme fase) uit
de tijd van omstreeks 1800 voor Christus.
Hij vond nederzettingsresten van die be
schaving onder twee grafheuvels uit de
Advertentie
bronstijd (ongeveer 1000 voor Christus).
Toen men onlangs het onderzoek weer
opnam vond men niet alleen scherven
van klokbekeraardewerk en dierbeendé-
ren maar ook een aantal paalgaten, die
tot de klokbekerperiode moeten hebben
behoord. Men heeft evenwel nog geen huis
plattegrond uit deze paalgaten kunnen af
leiden.
Onder de bronstijdlaag, die sporen van
akkerbewerking vertoont, heeft men nu
een bijzonder fraai geconserveerd skelet
aangetroffen van een met opgetrokken
knieën liggende op de linkerzijde begra
ven dode. Ter hoogte van het bekken wer
den vuursteenafslagen aangetroffen. De
rand van de grafkuil bleek met dikke
planken te zijn afgezet.
Het betreft hier een bijzetting uit de
tijd voor de bouw van "de bronstijdgraf
heuvel (circa 1000 voor Christus). De mo
gelijkheid is dan ook niet uitgesloten, dat
dit graf uit het late Neolithicum of de
vroege bronstijd dateert.
Het onderzoek in Oostwoud is thans on
derbroken om in het voorjaar van 1964
te worden voortgezet.
