X
Amerika „surft" op water en gramofoonplaat
Paul Anka gedupeerd
door fors majeur
van zijn manager
EKESTOS
UIT DE GRQEF
zwart op wit
zwart op wit
zwart op wit
zwart op wit
zwart op wit
zwart op wit
i
Corstiaan de Vries
gebruikt nu ook
bomen, maar
19
Flirtation met het schilderen
Knipoog naar het musiceren
REGEN
LIEFDE
EENZAAM
VRIJDAG 27 SEPTEMBER 1963
Geestdriftig
Misschien
een dankbaar roddelohject
het zijn allemaal onwaarheden bijt de voorzitter van zich af
Niets doen
i
PAGINA VOOR JONGEREN
Redactie: Gerda Hanekroot,
Henny Schoute,
Lex Muller,
Marcel de Groot,
Redactie-adres: Grote Houtstraat 93,
Haarlem.
In de rustieke sfeer van het
dromerige stadje Laren werkt sinds
september van het vorige jaar Cor-
stiaan de Vries aan uitbreiding van
zijn al zo omvangrijk oeuvre. Zijn
naam zegt velen weinig; overigens
ten onrechte want zijn talloze ar
tistieke kwaliteiten staan op een
hoog niveau. Zwart op Wit-redac-
teur Lex Muller ontmoette hem eens
op een party van naaldsierkunste-
n*res Cecile Dreesmann. Het toen
gevoerde gesprek kreeg een verleng
stuk (vele, vele dagen later) in een
imposant en in loofrijke bossen
weggedoken landhuis. In de bij
gaande, tot een verhaal gecompo
neerde notities kan de lezer(-es) zich
een beeld vormen van deze 27-jarige
veelzijdige kunstenaar.
Gezeten op een sier
lijk artistiek bankje,
Sesitueerd in een
uur (lees smaakvol)
gemeubileerde zit
kamer, blader ik zijn
dikbuikig plakboek
door. Rondom mij
heen hangen of
staan veel zelf ge
maakte schilderijen,
2 authentieke teke
ningen van Picasso,
een 17 de eeuws
goudleren kamer
scherm, een lang
werpig bureau, door
hem zelf getekend.
Weer ergens anders
apothekersflesjes uit -
de 16de en 17de
eeuw, 3 tere romein-
se tranenglaasjes;
slechts een wille
keurige greep uit
zijn curieuze glas
collectie. Inmiddels
ontdek ik zijn veel
zijdigheid, neerge
schreven in een
krantenknipsel. Voor u haastig over-
gepend: hij is decorontwerper; teke
naar; maker van wandschilderingen;
ontwerper van affiches, van program
ma's; hij schrijft muziekteksten, zingt
liederen en liedjes; schrijft cabarettek
sten, begeleidt deze op de piano; ver
zamelt antiek; bekijkt graag mooie
boeken (een bibliofiel dus); ontwerpt
decors voor ballet, voor toneel; ver
vaardigde in Rotterdams Groothandels
gebouw een glasschildering. Zonder
enige twijfel ontbreekt er nog wel het
een en ander in deze opsomming.
Neergevlijd op de andere (antieke)
bank schuin links van mij, de benen
onder zich opgevouwen, ontleedt hij zijn
geschiedenis. In Rotterdam geboren uit
ouders, die thans gescheiden leven, kon
hij cp 19-jarige leeftijd terugblikken op
een volprezen studie van 3 jaar aan het
Leitmotiv blijft harlekijn
A.chter Corstiaan prijkt het goud
leren kamerscherm.
de zinsnede aan: in fraai decor en
in kostuums van debutant Corstiaan de
Vries".
Al deze bovenstaande herinneringen be
lichten slechts een klein gedeelte van
de achter hem liggende jaren. Aan de
vergetelheid moeten evenwel nog worden
ontrukt: vaste componist en begeleider
van het cabaret Lurelei, waarin hij sa
menwerkte met o.a. Adèle Bloemendaal
(echtgenote van grappenmaker Donald
Jones) en Jasperina de Jong of te
wel mevrouw Herfst); het brengen van
eigen liedjes in KRO-ziekenuitzending
„Zonnebloem"; het winnen van een eer
ste prijs met een muurschildering in
Leeuwarden; het vervaardigen van een
6 bij 12 meter grote wandversiering in
de Frico-kantine, gelegen in Frieslands
hoofdstad; een „heerlijk" tournee als
pianist door luxueuze nachtclubs in Me
xico en de Verenigde Staten.
En nog schetst deze brede stroom van
activiteiten geen compleet beeld. Wel
roept het al geruime tijd een dringende
en vooral interessante vraag op: wat
conservatorium en van 4 jaar aan de
akademie voor beeldende kunsten. Na zijn
diensttijd, waarin hij als pianist militai
ren en NCRV-luisteraars verpoosde,
aanvaardde hij bij het museum Boy
mans-van Beuningen de functie van
pedagogisch adviseur. Anderhalf jaar
lang leidde hij, al explicerend, daar groe
pen scholieren rond. Een periode die bij
hem de liefde voor antiek deed ontwa
ken, en waarin hij tevens zijn eerste
schilderijen (voor het merendeel havenge
zichten) aan de man bracht en de op
dracht kreeg een decor voor het ballet
Cantique te creëren.
Uit dit laatste vloeide een nog meer
indrukwekkende taak voort. Tijdens een
van de vele voorstellingen bevond Ton
Lutz, destijds directeur van Nieuw
Rotterdamse Toneel, zich in de zaal. Ge
troffen door de kunstzinnig uitgevoerde
decors vroeg hij de 21-jarige ontwerper
ervan voor hem eens een proefdecor voor
het stuk Spotgeesten in elkaar te zet
ten. Corstiaan stemde gretig toe om
volgens de woorden van Ton Lutz
niet veel later een fijner decor in het
klein te bouwen dan het reeds bestaan
de.
Zijn eerste grote decor betreft echter
het toneelstuk „Le jeu de l'amour et du
hasard" (Speels gemin speels gewin,
LM) van de Franse écrivain Marivaux.
Algemeen Dagblad wijdde er de volgen-
neemt nu de belangrijkse plaats in zijn
leven in, schilderen of musiceren?" Nog
niet zo lang geleden heb ik definitief
mijn keus gemaakt. Voortaan pree'eer
ik schilderen boven musiceren".
Zoals al gememoreerd, in september
1962 trok hij uit zijn zolder in Rotter
dam; een obligate daad want het perceel
aan de Schiekade hing een totale afbraak
boven het dak. De omschakeling van de
wriemelende, rumoerige havenstad (een
baaierd van werkzaamheden) naar het
zoete, poëtische Laren uitte zich in zijn
schilderijen. Corstiaan vatte liefde op
voor zijn inspirerende omgeving; in zijn
creaties doken meer en meer bomen op.
Leitmotiv blijft echter de harlekijn,
waarvan de eerste beeltenis in de Franse
boerderij van Wim Sonneveld („fijne lied
jes") is terug te vinden. Waarom toch
steeds dat clowneske figuur? „Een harle
kijn is net als ik. Hij observeert de men
sen haarscherp en stelt hun hebbelijk- en
onhebbelijkheden genadelooshard aan de
kaak."
Tussen 2 slokjes Vermouth door komt
het laatste aspect aan de orde; de toe
komst. Corstiaan doorspekt de antwoor
den met 'n vlammende geestdrift en qua
aantal overtreffen die warempel nog die
uit 't verleden. Zo staat herfstmaand no
vember genoteerd voor z'n nieuwste ten
toonstelling van schilderijen en gouaches,
ditmaal ondergebracht in Amsterdam.
Geheel nieuw: zijn voornemen kamer
schermen te beschilderen. Daarnaast vult
hij enkele uren van de dag met onder
meer het ontwerpen van wandapplica-
ties, die door mevrouw Kruger (vrouw
van de kleinzoon van Faul Kruger) dan
verder worden uitgevoerd. Bovendien
hoopt hij op vervulling van zijn vurigste
wens: het begeleiden van Georgette Ha-
gedoom (moeder van Maxim en Jules
Hamel). Maar de actrice zit, bij de
Haagse Comedie, nog te veel onder de
besognes. Dit gevoegd bij het schilderen,
ontwerpen van nieuwjaarskaarten en mu
siceren laat het weinig „echte" vrije tijd
over.
Toch moet Corstiaan ergens nog een
gaatje „boren." Op- stapel staat name
lijk een regelmatig terugkerende tv-uit-
zending. In de winter verschijnt de eer
ste aflevering (waarschijnlijk, want alles
past nog niet even precies in elkaar) op
Het beeldscherm. Een programma "met
als centrale figuur Corstiaan de Vries,
die het draaiboek schrijft, Teigen gecom
poneerde liedjes en teksten de huiskamer
instuurt en de kijkers tegemoet treedt
met als achtergrond zelf bedachte de
cors. Kortom, „all-rounder" Corstiaan,
zwart golvend haar, excentriek gezicht,
ten voeten uit...
Lex Muller
Corstiaan de Vriesveelzijdiger
dan veelzijdig.
„Surfing" is een betrekkelijk nieuwe
Amerikaanse sport die vooral aan de
Amerikaanse westkust wordt beoefend.
Binnen korte tijd was deze watersport
bijzonder populair onder de jongeren.
Onverschrokken en niet tegen halsbre
kende toeren opziend, suizen ze over het
water en door de hoge golven. Een van
die virtuoze water-surf-acrobaten was de
17-jarige Dennis Wilson, die in novem
ber '62 deze sport opgaf om de show
business in te stappen. Maar zonder sur
fing kon hij niet. Hij liep met een idee
voor een song rond en vond in zijn neef
Mike Love de man die „Surfin" compo
neerde.
Een song die al vlug op de Amerikaan
se hit-parade kwam. Gezongen door The
Beach Boys, een groep die door broer
Brian werd formeerd. The Beach Boys
waren gauw „binnen". Het werd dé song
van de westkust. Een contract bij Capi
tol werd getekend. De eerste plaat van
de groep „Surfin' Safari", een vervolg
op „Surfin' die inmiddels overwaaide
naar de andere kant van de Atlantic.
The Beach Boys (Mike, Dennis en
broer Carl) uit Hawthorne (Californië)
zijn muzikaal. Niemand kreeg een forme
le opleiding maar ieder had een huis vol
instrumenten tot z'n beschikking. Brian,
de oudste, schrijft al jaren arrangemen
ten. Op de high school had hij diverse
vocal-groups die zich lieten inspireren
door de Four Freshmen. Nu zingen bei
de groepen zelfs op hetzelfde label. Carl,
15 jaar, speelt solo-gitaar. Door zijn op
treden als een van The Beach Boys heeft
hij een uitstekende naam gekregen als
Paul Anka, zanger 20 jaar Cana
dees getrouwd met mannequin Anne
de Zogheb woont in Parijs, komt niet
naar Nederland. Een teleurgestelde im
presario Paul Acket vertelde ons dat de
manager van Paul, Irving Feld, contract
breuk pleegde. Paul Anka, die deze week
in Frankrijk op de planken staat, zou tot
en met volgende week donderdag in Bel
gië optreden. Op-het laatste moment ging
dit niet door en Irving Feld reageerde
met „Dan ook geen Paul naar Nederland".
Optreden in Utrecht, Amsterdam, Den
Haag en Rotterdam komen dus te ver
vallen.
Hagenaar Paul Acket reageerde op zijn
beurt met „Dan Joey Dee and The Star
liters naar Nederland". Op 12 oktober
zullen ze het Grand Gala du Disque op
luisteren. Op 13 oktober treedt hij op in
het Haagse gebouw voor Kunsten en
Wetenschappen (19.30 uur) en het Am
sterdamse Concertgebouw (21.30 uur).
Beide keren met een volledig programma.
Op Joey Dee. 23-jarige Amerikaan die
zo'n dertig nummers op grammofoon
platen (Roulette) heeft staan, komen we
in de volgende Z o W. terug.
In de parterre van het vroegere
hotel Royal aan het Stationsplein in
Haarlem, maar indertijd de upper-ten
zijn dagelijks kopje koffie (met een
koekje) nuttigde en bij het vertrek de
goudbestikte portier met een minzame
groet een geldstuk in de hand drukte,
is nu een etablissement gevestigd waar
diezelfde upper-ten maar liever met
een boogje om heen loopt. „Daar ge
beuren rare dingen", wordt er dan ge
zegd met een veelbetekenend knikje
naar het zwartgeschilderde portaal
van de jazz-sociëteit Ekestos.
Alleen al het woord „jazz" heeft bij
sommigen een zondige klank en wanneer
die dan nog wordt bedreven in zo'n don
ker hol, waar slechts de leden van die
sociëteit toegang hebben, dan is dat
voor hen al reden genoeg alle sluizen
van hun fantasie wijd open te zetten. En
aldus komen de praatjes in de wereld
dat er bij Ekestos aan strip-tease wordt
gedaan en dat de leden er met elkaar
naar bed gaan. Naar de verhalen te oor
delen kun je niets zo zondig bedenken of
het wordt bij Ekestos bedreven.
„Het zijn allemaal groffe onwaarhe
den", zegt voorzitter Huub van der Vos
sen (25 jaar en student in Delft), „want
menige sociëteit kan aan ons nog een
voorbeeld nemen. Bij ons wordt bijvoor
beeld geen alcohol geschonken en daarop
worden we geregeld gecontroleerd. Om
twaalf uur 's nachts is het „Schluss"; je
vindt hier dan geen sterveling meer. En
dat de jongens en meisjes van Ekestos
met elkaar naar bed gaan is je reinste
kolder".
Al die roddelpraatjes zijn er debet aan
dat het aantal jongens dat van de meis
jes overtreft, waardoor men de mini
mumleeftijd van jongens met twee jaar
tot achttien heeft moeten verhogen. Want
welke verstandige ouders zouden hun
dochter toestaan lid te worden van een
organisatie waar in sommige kringen
zo ongunstig over wordt gesproken? Als
ze er dan geen waarde aan hechten en
het een en ander met een korreltje zout
nemen, dan speelt op de achtergrond
toch altijd nog de gedachte: „Je kunt
niet weten, misschien
Er zijn echter ook meisjes die hun
ouders maar liever in onwetendheid la
ten over hun lidmaatschap en de dakgoot
boven de deur verkiezen om toch maar
door niemand gezien te worden als ze
de sociëteit binnengaan.
Dat Ekestos zoveel aantrekkingskracht
bezit vindt niet alleen zijn oorzaak in het
feit dat er zovele prominente combo's,
als dat van Pim Jacobs, Rob Hoeke of
van de ex-Diamond Five optreden. Im
mers, de grote charme van Ekestos is
de sfeer die er hangt.
Aan de wanden van de raamloze ruim
te branden lampjes, die, doordat ze met
een laag rode verf zijn bestreken, een ge
temperd licht verspreiden. Jongelui, lang
niet altijd gekleed in spijkerbroek of
slobbertrui, hangen rokend in een gemak
kelijke fauteuil of dansen op de ritmi
sche klanken van de muziek. Hier en
daar „schuifelt" een paar op een vier
kante meter in een innige omarming.
Maar niemand die er enige aandacht aan
schenkt, want het uitgangspunt is hier:
ieder doet maar waar hij zin in heeft.
Velen doen daarom niets en zitten maar
wat te kijken naar de schilderingen van
swingende en jazz-spelende figuren, die
met hun felle kleuren afsteken in het
sombere geheel, of staren met nietszien-
de ogen naar boven, naar het visnet, dat
over de gehele oppervlakte van het pla
fond is gespannen.
Soms staat er iemand op en loopt
weg om een biertje te drinken in een
van de naburige cafés; straks gaat hij
wel weer terug, als hij daar tenminste
zin in heeft. Want ze willen immers
allemaal „ekestos" (ongeremd) zijn.
Marcel
Zonder woorden aangetroffen
in jazzclub Ekestos).
(veelbelovend) gitarist. Dennis zingt en
speelt drums. Mike zingt (tenor en bas)
op een manier die ieder verbaast. David
Marks tenslotte, de jongste en newcomer
van de groep, is ritmegitarist.
Californië voorspelt The Beach Boys
een grote toekomst, 't Is nu maar te
hopen dat „surfing" nog lang in de mo
de blijft. Anders kon het er wel eens
mistroostig voor de jongens uitzien. Mits
ze er natuurlijk toe overgaan een ande
re, nieuwe modegril te bezingen. De ma
nier waarop ze „surfing" aanpakken is
vlot. Nog meer „surfers": Chubby Chec
ker, Jan en Dean, The Honeys, The
Fouryo's en anderen.
H. S.
Beperking wét commentaar betreft.
Ditmaal snellen we door een serie nieuw
uitgekomen platen. Jullie kennen hem
waarschijnlijk al: Trini Lopez met zijn
„If I had a hammer" en „America" (re
prise RR 27.038). Tweemaal Ray Char
les: „Bye, bye love" en „Half as much"
(ABC-Paramount AP 22.155); „Without
love" en „No one" (ABC-Paramount AP
22.159) Ray Charles produceert maar
aan de lopende band!
De grapjassen Rijk de Gooyer en
Johnny Kraaikamp met „7000 Koeien"
en „De skiffle-tamouré" (Artone DR
25.188). Geestig, die koeien. Het gaat
om On top of spaghetti" magr de keer
zijde „Battle hymn of the children" van
Tom Glazer en een kinderkoor krijgt
een hoger cijfer (London HLR 9742). De
Belgische zanger Adamo zingt met zijn
meisjesachtige stem „Crier ton nom"
en „N'est-ce pas merveïlleux"Is popu
lair in België. (Pathé 45 GH 1008).
Een lief plaatje van Nancy Sinatra:
„One way" en „Put your head om my
shoulder" (Reprise RR 27.040). Een vlot
te EP van Anneke Gronloh met de Dutch
Swing College Band: Doctor Jazz"
(Philips 433.142 PE). De enige klassieke
plaat die we nu meenemen is van Mario
del Monaco en het orkest van Manto-
vani: „Be my love" en „Serenade".
Nummers die nooit verslijten. (Decca
AT 15.000). The Kingston Trio met twee
in het Duits gezongen nummers: Rocky
en „Old Kentucky land". Meer waarde
ring als ze Engels zingen. (Capitol HFC
1004).
Nog eens „Mij Fair Lady", nu als
draaiorgel-potpourri (Artone DR24.181).
Samen op de plaat: de „Ajax-mars" en
de „NTS-sportjournaal mars." Fred
Wiegman met Ajx-koor en het City Thea
ter Orkest slaan hiermee een goed sport-
figuur (Artone DR25.190).
Temperament van Anneke Gronloh in
haar „Wladimir". Dachten we het toch
met Corrie Brokken te doen te hebben!
Keerzijde „Da doo ron ron" (Philips
JF 327567). Rob de Nijs met twee fijne,
nieuwe nummers. Twee contrasten op
een plaat: „Hé mama" en „Afscheid."
Het ene joviaal-jongensachtig, het ande
re subtiel (Philips AT 10023), Een ge
heimpje (maar zegt het voort)ê Rob gaat
een opname van „If I had a hammer"
maken. De plaat zal over een paar
weken in de handel komen. Johnny
Lion met „Sweets for my sweet".
en „Let's make a habit of this". We
bewonderen Haagse John steeds weer om
zijn voortreffelijke Engelse uitspraak
(Philips JF 327565).
H. S.
het water valt kapot
op gewillige bomenmassa
mensen vermommen zich
maar de regen herkent
leeghoofden worden gepest
denkers ontwaken nu
het water besmet ieder schepsel
machteloos als bij atoom
kruipen wij in onze schuilkelders
en doen wat wij zijn.
G.V.
ik ben dol van binnen
maar het mag niet
uitbarstingen ophouden
tot je ontploft
staren in de hitte
tot je ogen vlammen zijn
en een litteken branden
dat nooit geblust kan worden.
G.V.
ik tast om me heen
en voel niets, of alles
één moment is er houvast
dan val ik weer in de leegte
ik droom van liefde of zoiets
maar word weer wakker plots
met muren en mijn kleren
drank doet me verstikken
alleen fantasie kan nog redden
G.V.
