PANDA EN DE MEESTE R*FLESSER
Moord op Majorca
icncciLjes
kaap
VAN BOMBAZIJN TOT
TERLENKA
A. DE HOOP HAARLEM N.V.
voor mannen
Pruikestukjes
19
door Paul Tabori
VRIJDAG 11 OKTOBER 1963
Ons vervolgverhaal
wrmmmm,
rmiimmui/m/tittnnn/iit/m/ftmmumi/imnMgmntmmmmmmt
Nieuwties
HAAR
Advertentie
Zijlstraat 56 Telefoon 11828
VOORAL VOOR
57. Het is moeilijk om een gedegen verklaring los te
krijgen uit een verdichtsel. Dit moest de brave agent
Maneschijn ervajen. „Dus u weigert de politie inlich
tingen te verschaffen?" vroeg hij, een paar handboeien
tevoorschijn halend. „Dan arresteer ik u! In naam der
wet!" Doch nu bleek, dat het niet eenvoudig was deze
instrumenten aan te leggen, want de verdachte bezat
.een eigenaardige lichaamsbouw en bovendien begon
zijn gestalte langzaam te vervagen. „Denk erom, me
neer," waarschuwde de agent. „Weerspannigheid tegen
de politie zal u duur te staan komen. Gaat u nu maar
rustig mee naar het bureau. Dat is in uw eigen belang!"
Maar het verdichtsel stoorde zich niet aan deze woor
den en agent Maneschijn moeét machteloos toezien, hoe
het zich in dunne rooksliertjes oploste. „Zo'n brutale
ontsnapping heb ik nog nooit gezien!" riep hij een rook-
pluimpje na. „Hier zult u meer van horen! Wacht maar
af!" „Waarom zeg je toch steeds dat ik af moet wach
ten?" vroeg Panda intussen op verontwaardigde toon.
„Waarom moet ik nu nog verder met dit geld rond
sjouwen? We hadden het toch aan die agent kunnen
geven?" „Nee, manneke," antwoordde Joris. „Die bra
ve man had zijn handen reeds vol aan die verdichtsels,
„Maar waarom gaan we dan nu niet naar het politie
bureau?" „Geduld, Panda," herhaalde Joris. „We zijn
onderweg. Omdat u een zware last torst, lijkt de weg
wat langer dan zij in werkelijkheid is, maar geloof me:
we zijn er bijna!"
CAMELJASSEN vanaf 159.-
Moderne COSTUUMS
100% wollen kamgaren
in London grey en Portofino
brown188.- 258.-
Barteljorisstraat 5 - Haarlem
Breestraat 138 - Beverwijk
Hoe een en dezelfde man door middel va n een plukje haar, en bril kan veranderen.
Hij is gekleed in de folkloredracht
van Laren, zij draagt een charmant
gekleed jurkje in de conische lijn.
De verticale strepen worden speels
onderbroken door twee kruip-door-
sluip-door-biezen.
Kinderkleding in dralon.
alsof het volgende week door de kapper
moet worden geknipt. Het moet van vo
ren zwaar gelokt zijn en beslist geen
inhammen vertonen.
Mannen heeft hij tot nu toe nog niet
aan de pruik kunnen praten. Maar vrou
wen die aan de pruik zijn, vindt men
door geheel Nederland. Als nouveauté
voor Nederland introduceert Mario de
bandeaux des cheveux, die men de af
gelopen zomer aan het strand van St.
Tropez kon zien. Het zijn katoenen
bandjes waarop haar ter lengte van 25
cm. is bevestigd. Steek het bandje met
een enkel speldje vast op het eigen haar
en in een wip loopt men met een prach
tig verzorgd kapsel zeker wanneer de
kam van Mario er door is gegaan. De
ze bandjes met „menselijk" haar zijn
niet goedkoop: vanaf 165,-, zij zullen
voornamelijk hun weg vinden in de ar
tiestenwereld, waar trouwens eerlijk
heidshalve ook de complete pruik de
meeste aftrek vindt. Voor vrouwen met
van nature mooi en gewillig haar maakt
Mario gladde simpele kapsels, geheel
glad of met onder aan de punt een krul
naar binnen of naar buiten. Voor vrou
wen die niet van hoeden houden, raadt
hij een bandeau van stof aan van 7 a
8 cm breed, die in de nek wordt ge
knoopt en waardoor de wind vrijwel
buiten spel wordt gehouden.
§Even later graaiden ze beiden naar
de revolver. Barett was net iets vlug-
j ger. Hij sloeg met de kolf op het
hoofd van de man. Demarest zakte
J in elkaar en bewoog zich niet meer.
„Schiet toch!" schreeuwde Carpath.
j Hij danste van woede rond de op de
§w grond liggende man. „Je kunt zelfver-
fdediging aanvoeren- je
Barrett luisterde niet naar hem en
boog zich over Demarest heen. Er
liep een klein straaltje bloed uit de
hoek van zijn mond; maar hij adem
de. Hij ging weer rechtop staan en
keerde zich naar Janet.
„Kun je ons naar de boot brengen?"
Ze knikte.
Carpaths woede werd nog heviger.
„Hij probeerde u te vermoorden",
schreeuwde hij. „Hij is nog erger dan
een ratelslang. Als u hem hier laat.
„Dat doe ik niet", antwoordde Bar-
rett kortaf. Hij tilde Demarests slap-
5 pe lichaam op en slingerde het over
zijn schouder. „Kom, Janet", zei
hij. „U ook, mijnheer Carpath
Ze bereikten het glooiende strand
zonder tegenslag; de roeiboot lag nog
op dezelfde plaats waar Garcia en
zijn kameraad hem aan wal hadden
j getrokken. Barrett legde de nog steeds
§w bewusteloze Demarest in het bootje
en beduidde Carpath in te stappen.
J Maar de Uraniumkoning aarzelde.
„Waar brengt u me naar toe?"
vroeg hij.
„Hier vandaan", antwoordde Ste-
phen kort.
§w „Maar als er nog meer bendele
den zijn.
„Die kunnen we niet ontlopen met
S hier rond te hangen. Schiet op, Car-
S path.
U hebt geen keus u zult juffrouw
S Ramsay en mij moeten vertrouwen".
„Ik ken u niet", beoogde Carpath.
„En wat haar betreft.
„Ik zal het allemaal uitleggen",
glimlachte Janet en Barrett beschouw
de haar glimlach als een gelukkig
voorteken. „Zodra we in veiligheid
zijn.
Met een achterdochtig gezicht klom
Carpath in de roeiboot. Hij maakte
geen aanstalten om de riemen te ne
men; Stephen en Janet moesten dus
roeien. Ze kwamen veilig door de
ondergrondse tunnel en waren plot
seling in het daglicht. Ze knipperden
met hun ogen en ademden diep de
frisse lucht in. Carpath wankelde
toen ze uit de boot stapten en Janet
moest hem ondersteunen; Stephen
S was bezig Demarest te binden met
een stuk touw dat hij in de boot had
gevonden, pij wilde niet het risico
lopen dat de kléine man onverwachts
bij zou komen.
§De „Wanderer" lag nog op dezelf
de plaats aan zijn anker; maar Whis-
5 ky's kleine zwarte lijfje was van het
strand verdwenen.
„Ze hebben misschien een wacht
aan boord achtergelaten", zei Ste-
phen tot Janet. „Ik ga eens kijken".
Carpath was als 't ware weer in
S elkaar gestort.
„Van wie is die boot?", vroeg hij,
8 op zijn bekende manier zijn ogen tot
spleetjes knijpend.
„Van mij", zei Janet.
„Maar u bent een smokkelaar.
5 lid van de bende.
„Er is geen andere boot", legde
Stephen uit. „En ik weet zeker dat
S u niet wilt wachten totdat Garcia en
Pablo ons te pakken krijgen.
Carpath haalde zijn schouders op.
„Dat zijn arme kerels. Ik kan hun
geld geven".
Plotseling voelde Stephen zich vre
selijk vermoeid. Hij begon zijn schou
der weer te voelen, waar hij tijdens
de worsteling met Demarest en de
tocht door de grot niet meer aan
had gedacht. De stekende pijn deed
hem kreunen en een moment sloot
hij zijn ogen. Carpaths doordringen
de stem dreunde alsmaar door:
„Zo lang ze redelijk zijn.en ik
weet hoe ik de mensen redelijk moet
krijgen.
Stephen deed zijn ogen open. Hij
moest zich vermannen! Duizelig
staarde hij naar het zand.
„Hou toch op!" hoorde hij Janet
met plotselinge woede zeggen. „U
maakt me ziek."
Carpath keerde zich naar haar om.
Zijn mond ging open van verbazing.
„Luister eens, jongedame...", be
gon hij.
Maar Janet was niet meer te hou
den.
„U bent hier niet op uw kantoor,"
ging ze verder. „U kunt hier niet de
telefoon pakken en een horde secreta
ressen laten doen wat u wilt. En als
u denkt dat u Pablo en Garcia kunt
omkopen, bent u gek. Die laten zich
niet omkopen met beloften. Die zijn
dom genoeg om alleen maar in baar
geld te geloven en bijdehand ge
noeg om te weten dat beloften niet
gehouden behoeven te worden... Ste
phen heeft zijn leven voor u gewaagd
u zou tenminste genoeg fatsoen
kunnen hebben om hèm te vertrou-
wen!"
De miljonair ging alleen op het
laatste in.
„Hem vertrouwen?", herhaalde hij.
„Ik vertrouw niemand."
„Daarom bent u waarschijnlijk hier 8
en in moeilijkheden", riep het S
meisje uit en wendde zich vol af- g
schuw van hem af.
Stephen schraapte zijn keel. Er wa
ren zoveel dingen waar hij niet uit
kon komen maar hij was te moe,
ontzettend moe en de pijn in zijn
schouder werd erger. Hij moest naar
de „Wanderer" zien te komen Pa-
blo of Garcia of zij beiden konden
ieder ogenblik te voorschijn komen.
De gedachte bleef in zijn hoofd ha
meren. Hij schraapte zijn keel.
„Ik ga eens kijken," mompelde
hij. „Janet, jij blijft hier..."
Het meisje keek hem even aan.
„Ben je... ben je in orde?", vroeg
ze.
„Ja, ja," antwoordde hij ongedul
dig. „Kijk uit, pas op voor Pablo...
„en let ook op hem," hij duidde op
Demarest die, stevig vast gebonden,
tegen een grote steen was gezet. Zijn
hoofd was op zijn borst gezakt.
„Laat mij gaan," smeekte Janet.
„Nee. Doe alsjeblieft wat ik
vraag...."
Hij moest zijn tanden op elkaar bij
ten om de pijnscheuten de baas te
blijven maar zijn stem klonk kalm.
Ze keek hem weer aan; dan, met een
teder en vlug gebaar hield ze haar
gezicht naar hem op. Hij kuste haar.
Carpath keek zuur. Stephen liep het
smalle stuk strand over in de richting
van de „Wanderer."
De boot lag een meter of dertig
uit de kust voor anker; er was geen
spoor van het touw, waarmee Garcia
en de schele man hem vast hadden
gemaakt. Hoe lang was dat geleden?
Barrett had ieder gevoel voor tijd ver
loren. Hij keek naar de zon; deze
stond dicht boven het eiland.
Hij moest zwemmen en dat was een
nadeel. Als ze een wacht aan boord
hadden achter gelaten, zou deze hem
in het water te pakken krijgen ten
zij... Hij voelde even aan het pistool,
liep het water in en begon naar de
boot te zwemmen. Hij kon alleen zijn
rechterarm gebruiken; de linker was
nu verdoofd door de pijn. De dertig
meters leken wel dertig kilometer.
Maar tenslotte bereikte hij de boot en
gleed langszij. Hij bleef water trap
pen tot hij zich bij het patrijspoort
je bevond. Hij hield zich met zijn ge
zonde arm vast en keek voorzichtig
naar binnen. Het eerste wat hij hoor
de was het getinkel van een glas en
het inschenken van een vloeistof. Een
kolossale, dikke arm, die een fles
vast hield, werd zichtbaar. Daarna
't geluid van drinken en gesmak van
lippen. Toen draaide de man zich om
en Stephen herkende het vollemaans
gezicht van senor Sotelo. de dikke
eigenaar van hotel Miramar. Hij lag
gekleed in een blauw overhemd met
korte mouwen op de bank en dronk
zijn glas met kennelijk genot. Was hij
alleen? Stephen wachtte en keek vijf
minuten lang voor hij er van over
tuigd was, dat dat inderdaad het ge
val was. Misschien lag er nog iemand
ergens te slapen maar hij geloofde
van niet; senor Sotelo was geen type
om zijn mond te houden als er iemand
was om mee te praten. Met veel
moeite hees hij zich over de ver
schansing en bleef even op het dek
liggen, totaal uitgeput. Als de aan
dacht van de man niet zo in beslag
was genomen door de fles, zou Ste
phens laatste uurtje geslagen hebben.
(Wordt vervolgd)
Met het kinderkledingfestijn „Van bombazijn tót terlenka"
werd aan het begin van deze week de zesde Nederlandse
Baby- en Kleutervakbeurs in de Expohal in Hilversum offi
cieel geopend. Aan het eerste gedeelte van de show werkte
een aantal leden van de Federatie van Folkloristische Groepen
mee. Zij voerden samen een bruilóft naar Twents gebruik op.
Het bruidspaar was uit Friesland afkomstig. De gasten, echt
paren uit twaalf verschillende streken van Nederland gingen
ieder vergezeld van zoon en dochter. Allen waren in kleder
dracht gestoken. De kinderen lieten zich en hun bombazijnen
kleding op het podium nog eens extra goed bekijken. Daarna
mochten ze op een lange houten bank gaan zitten, nu was het
hun beurt toeschouwer te zijn bij een spel dat Terlenka daar
na ten tonele bracht.
Deze stijl is geïnspireerd op figuren
uit de spelwereld van jongens de
agent, de spoorman, de postbode, de
jager en Ivanhoe. De tinten zijn sterk.
Er wordt veel gebruik gemaakt van
rood, groen, blauw, oranje en geel.
Enerzijds steken de pepita's en pied-
de-poules de Schotse ruiten naar de
kroon, anderzijds komen thans opnieuw
zomerstoffen in allerlei strepen om de
hoek kijken. Ook de style Sherlock Hol
mes met de dubbelkleppetjes, de pele
rines en de typische ruitdessins belooft
furore te maken. Biesgarneringen, ge-
paspelde naden, epauletten, klepzakies,
koperen knoopjes en dubbel-rijsluitin-
gen zijn de details die de kinderkleding
zullen versieren.
BEHALVE KLEDING exposeert de
beurs echter ook allerlei andere ar
tikelen op baby- en kleutergebied. Zo
zijn er een groot aantal Amerikaanse
nieuwtjes te zien voor de babyverzor
ging: met vinvl gevoerde slabbetjes
(kunnen niet doortrekken), met vinyl
gevoerde luiers en nanties. Voorts komt
er een kinderstoeltje in de handel, dat
met een pakket, waarin alle toebehoor-
sels zitten, kan omgetoverd worden tot
fietsstoeltie, wandelwagentie. kinder
stoel. schommelstoel en autozitje. Na
het combo-lit met ziin vele mogelijk
heden is men er in geslaagd thans een
meubeltje on de markt te brengen met
drie mogeliikheden. Een commode met
een hard plastic blad is het grondmeu-
bel. Met een kleine, eenvoudige ingreep,
kan het blad worden verkleind en kan
achtereenvolgens als bureautie dienen
of als hoekenkast. Een firma uit Nonrd-
wolde kwam on de gedachte dat het
handig zou zijn wanneer wie»en konden
rijden, en plaatste daarom wielen onder
aan de poten van de wieg. ..Het wonder-
kaDstokie" ontdekten we in de bijhouw
van de F.xnnhal. D't kan<;tokie wordt
aan lange haken oneehaegen aan de
grote kanstok en komt aldus oo juiste
hoogte te hangen voor de kleuter.
Groeit het kind dan worden de lange
haken verkort en de kapstok groeit met
het kind mee. Het geheel is verpakt in
een doos. waarvan de achterzijde voor
zien is met een nlaat. die door het kind
zelf gekleurd kan worden en later aan
de kapstok een plaatsje kan bekomen.
Een wa share wasbeer is ook iets
nieuws. Niet alleen zijn deze diertjes
wasbaar. maar ze kunnen gedroogd
worden in de centrifuge en als hun af
metingen dat toelaten zelfs door de
wringer gehaald worden. Bij wijze van
spreken gaat het beest met de maan
dagse was mee.
De elektrische flesverwarmer de
„babysitter" is al een tijdje verkrijg
baar. Nu echter is er ook een elektrische
bordverwarmer, die eveneens naar de
naam „babysitter" luistert.
Advertentie
EEN PERSOONLIJKHEID HERKENT MEN
ALTIJD AAN DE STIJL VAN ZIJN KLEDING
Pruiken voor mannén, met dit artikel
doet de Amsterdamse naarkunstenaar
Mario van zich spreken in een serie
shows, waarmee hij deze week een
nieuwe haarmode introduceert. Let
wel: geen pruikjes voor mannen die
kaal zijn, maar pruikestukjes voor he
ren met een kale inham op het voor
hoofd of gewoon als avondkapsel voor
mannen met vól haar. Mario is het
enfant terrible in de kapperswereld.
Toen hij enkele jaren geleden als 17-
jarige knaap zonder enig vakdiploma
of zelfs maar een speciale opleiding
een „boutique" opende werd hij nog
uitgelachen. In latere jaren werd hij
nagewezen als een beunhaas. Maar Ma
rio bleek het in zijn vingers te hebben.
Op het Leidse Plein werd menig meis
je door hem aangeklamd met het ver
zoek of hij even haar haar mocht kam
men, meestal met als resultaat dat zij
met een torenhoog kapsel weer onder
zijn handen vandaan kwam. Nu heeft
Mario afgedaan met die extravagant
gekapte hoofden. Nu lacht men ook niet
meer om hem. In zijn salon aan de
Prinsengracht kwamen steeds meer da
mes die een exclusief kapsel wensten
en Mario werd ook een gewaardeerde
medewerker in de televisiestudio's.
Voor het eerst wijdt Mario zich thans
aan herenkapsels. Het kapsel van de
man zo leerden wij moet er uit zien
Een overgooiertje in Ascotruiten, in
de nieuwe eiffeltoren-lijn of te wel
de conische lijn, met dans- en spring-
plooien opzij in het rokje. Er wordt
een mouwloos bloesje bijgedragen
met „botton-down" kraag en
stropdasje.
MOESTEN VROEGER de kinderen het
doen met een „verkinderlijkte" grote
mode-lijn, en waren zij miniatuurtjes
van een groot mens, tegenwoordig is er
een eigen modelijn voor kinderen. Voor
meisjes is het hangjurkje en de charles
ton-lijn nog steeds favoriet. De nieuwe
lijn, de „Ligne Tour Eifel" begint ech
ter steeds meer andacht te vragen. Het
is een vrijvallende naar beneden toe
wijduitlopende lijn, ontworpen door
Iedorette Kiewiet de Jonge-van der
Burgt, die indertijd ook de Charleston-
lijn voor de kleutermode in Nederland
introduceerde. De jongensmodellen zul
len meer en meer de tenuestijl vertonen.
Links: Frotté kinderbadjas voor
meisjes en jongens in een rose-wit,
blauw-wit of geel-witte streep ver
krijgbaar. Rechts: Zowel bontbedrukt
als gestreept deze badjascapuchon.
