Moord op Majorca
M
PANDA EN DE MEESTER-FLESSER
srzxsrjst sfsss-ws
K en K" als
17
Ons vervolgverhaal
door Paul Tabori
ie
Kleinigheden"
Twee systemen
Speculatie
Als boksen en judo...
In hoofdzaak militair
'68 of '70?
DONDERDAG 24 OKTOBER 1963
99
Gezamenlijk maanschot om velerlei
redenen een onmogelijkheid geacht
Itlgg
TOSS
Een vrouwenhart klopt sneller,
't SILVER STOEPKE adviseert u goed
i
46)
Ze scheen bezeten te zijn van
§de gedachte op haar plaats van
bestemming te komen en José op
§te zoeken. Dat zou het einde van hun
lijdensweg betekenen, een oplossing
J voor al hun problemen en moeilijkhe-
5 den. Er waren verschillende argu-
J menten die Stephen naar voren had
b kunnen brengen, maar hij deed het
9 niet. Hij besefte dat niets van wat
S hij zou zeggen haar van gedachten
9 zou kunnen doen veranderen.
Zo liepen ze dus langs de stoffige
S weg, waar slechts een enkele wind
molen de eentonigheid van het land
schap onderbrak. Na enige tijd was
hii er al mee tevreden, haar hand te
kunnen vasthouden en opnieuw gaf dit
hem nieuwe kracht.
Toen ze de rand van de kleine stad,
die aan een diepe, smalle inham was
gelegen, bereikt hadden vroeg hij
haar:
„Weet je waar je hem moet zoe
ken?"
„Hij zei dat hij in de Residencia
Perello zou zijn. Dat is aan het
strand." Ze ging even zitten op de
afgesleten trap voor een huisje en
trok haar geleende schoenen aan.
„Die kant op," Ze wees naar een
smalle straat, die reeds in scheme
ring gehuld was.
„Het is een van die twee huizen
daar beneden."
Ze werd nu ongeduldig; hij moest
grotere passen nemen om haar te
kunnen bijhouden. Toch had ze nog
tijd om uit te leggen:
„Hij zei me niet naar het bureau
van de kustwacht te komen. Er was
kans op dat Sotelo's mannen dit in de
gaten zouden houden."
Het was een zwakke en eigenaardi
ge verklaring. Kapitein Calvo, met de
gehele politiemacht achter zich, die
een afspraak met zijn stiefzuster
maakte in een privé-woning... Zelfs
als Janet als „ondergeschoven hand
langer" was opgetreden, en had ge
daan alsof zij zich aansloot bij de
smokkelaars waarom dan nog al
deze grondige voorzorgen? Nu hadden
ze geen enkele zin meer. Of ze was
er in geslaagd het bewijs in handen
te krijgen dat Calvo nodig had om
zijn naam van alle blaam te zuiveren
en de bende voor de rechter te bren
gen óf...
Maar Stephens gepeins werd plotse
ling onderbroken. Een lid van de bur
gerwacht stapte uit de schaduw en
kwam op hen toe
„Ik wil alleen maar dat mijn chef
u enkele vragen stelt, senor. Ongetwij
feld kunt u hem er van overtuigen dat
u niet degenen bent naar wie we zoe
ken. We zoeken namelijk twee men
sen en er is een algemene oproep
uitgegaan, dat ze direkt moeten wor
den opgepakt zodra ze zijn gevon
den." Ze konden niets beginnen. Ste
phen keek naar Janet. Ze stond nog
steeds als versteend. Hij wachtte ver
geefs op een teken. Zo gingen ze dus
op weg naar het centrum van het
stadje met de wacht achter hen aan,
zijn geweer nog steeds in de aanslag.
Het eerste wat Stephen zag in het
vuile kantoortje het leek als twee
druppels water op dat van de Ayu-
dantis in Andraitx was de telefoon
aan de muur. Een sergeant van mid
delbare leeftijd ontving hen en vroeg
naar hun namen.
Weer hetzelfde dilemma. Als hij
naar waarheid zou antwoorden, zou
den ze direkt in een cel worden ge
worpen. Als hij loog hoe lang zou
het dan duren voor ze achter de waar
heid zouden komen? Hij besloot een
direkt antwoord nog even te ontlo
pen.
„Waarom moet ik mijn naam opge
ven?, vroeg hij
„Dat is zo de gewoonte," zei de
sergeant vriendelijk.
„Ik ben een Engels onderdaan.
Voordat ik iets zeg, wil ik dat eerst
de consul wordt gehaald..."
„Maar senor, de consul is in Pal-
ma."
„Hij kan hier in een uur of wat
zijn. Laat mij hem even opbellen."
De sergeant aarzelde.
„Senor, als u Engels onderdaan
bent en geen enkele reden hebt om
uw naam te verzwijgen, kunnen we
de consul toch wel later opbellen."
„Ik wil het liever zoals ik u voor
stelde."
Ze schenen in een impasse te gera
ken. Toen kwam Janet tussenbeiden:
„U kunt toch zo'n redelijk verzoek
niet weigeren," zei ze. „Als u dat
wenst zal de senor Spaans spreken
zodat u ieder woord dat hij zegt kunt
verstaan.." Ze glimlachte tegen de
sergeant en deze ontdooide door haar
glimlach.
„Goed dan maar dan alleen
Spaans!"
Hij stond op en zwengelde aan de
ouderwetse telefoon. Daarop draaide
hij zich naar Barrett om en vroeg:
„Weet u het nummer, senor?"
Gelukkig herinnerde Stephen het
zich nog. De sergeant gaf het door
Heel beleefd wenste hij hun goeden aan.' de telefoniste, /Terwijl ze öp de
avond. Maar Janet verstijfde en haar
hand beefde op Stephens arm.
„Mag ik uw papieren zien, alstu
blieft?" vroeg de wacht.
„Papieren? Ik ben bang dat we die
niet hebben," probeerde Barrett de
man te overdonderen. „We zijn En
gelse toeristen en we zijn niet gewend
dokumenten bij ons te dragen als we
een wandelingetje gaan maken."
De man van de burgerwacht be
keek hen eens. Het licht dat op hen
scheen was gelig en zwak maar zelfs
in deze onvoldoende verlichting was
de verfomfaaide toestand waarin ze
zich bevonden goed op te merken.
„Logeert u in Porto Cristo, senor?"
„Nee. In Puerto Andraitx."
„Ach". Het was een zachte uitroep
maar hij klonk nogal onheilspellend.
„Een heel eind voor een wandelin
getje."
„We waren..."
Hij zweeg. Hij kon de „Wanderer"
niet noemen; het was wel haast zeker
dat de man van de achtervolging door
de politieboot en het voortijdige einde
van hun boot had gehoord.
„Ja, senor?"
Stephen wilde maar dat Janet iets
zou zeggen. Zou hij Calvo's naam noe
men? Maar de man maakte een einde
aan zijn aarzeling.
„Ik denk dat u beter even mee kunt
komen, senor. En de senora ook."
Hij zei het haast verontschuldigend;
maar met een bedachtzame beweging
had hij zijn geweer van zijn schouder
gehaald en hoewel hij het nu niet pre
cies op hen richtte, hield hij het toch
schietklaar.
„Lustert u nu eens," protesteerde
Stephen, „we hebben niets op ons ge
weten u kunt ons zo maar niet ar
resteren..."
verbinding wachttenr probeerde hij
nog eens:
„Wie moet ik zeggen dat de Engelse
consul wil spreken?"
Stephen grijnsde. „Zeg hem maar
een Engelse toerist."
De sergeant keek teleurgesteld bij
het falen van zijn list; maar hij zei
niets. Ze wachtten in het vuile lokaal
waar de hitte van de dag nog hing.
„Wat ga je hem vertellen?", vroeg
Janet zacht.
„Dat ik hulp nodig heb. Het is nu
wel mooi geweest. Als er een arres
tatiebevel tegen ons beiden is uitge
vaardigd, kunnen we geen enkel risi
co meer nemen..."
Hij zag de frons op haar voorhoofd.
„Ik ben niet van plan hem iets over
José te vertellen," beloofde hij.
„Tenzij jij wilt dat ik zijn naam
noem."
„Nee. Hij heeft me gevraagd nooit
aan de politie of een andere officiële
instantie te zeggen dat... dat ik hem
heb geholpen... Hij had er een goede
reden voor om me dat te vragen."
„Welke reden?"
„Ze zouden het niet begrijpen
waarom hij m ij hierin heeft betrokken
en alles wat ik deed..."
De sergeant onderbrak haar:
„Hier is uw nummer, senor".
Barrsti nam de hoorn. De sergeant
stond vlak naast hem als om hem er
van te weerhouden zijn belofte te bre
ken orri het gesprek in het Spaans te
voeren.
„Ja?", hoorde hij een vrouwenstem
aan de andere kant.
„Ik zou graag de consul spreken."
„Ik zal hem roepen, senor. Wacht
u even, alstublieft".
(Wordt vervolgd i
SAMEN NAAR DE MAAN:
TERECHT VAN DE BAAN
a
(Van een bijzondere medewerker)
AMERIKA EN RUSLAND zullen niet samen de eerste bemande vlucht naar
de maan maken. Dat is nu wel zo goed als zeker. De reacties op het voorstel
van Kennedy van 20 september voor het front der UNO wijzen daarop. Er is
zelden zo snel en ondubbelzinnig hoewel meestal niet-officieel gereageerd
op een voorstel van zo vérstrekkende betekenis. De eerste bemande vlucht naar
de maan is het begin van het grootste avontuur van de mensheid. Niettemin
werd het voorstel, om van deze onderneming al een daad van de hele mensheid
te maken, achteloos door de twee betrokken partijen terzijde geschoven. Het zal
een wedstrijd blijven, want niet een „mensmaar een Rus of Amerikaan moet
het eerst op de maan zijn.
IS DEZE AFWIJZING van een op het ruimtevaarders tijdens hun vluchten, de
.7 r angstvalligheid waarmee de Russen weste-
eerste gezicht redelijk voorstel ~o ver- waarnemers weren bij ruimtelance-
wonderlijk? Allerminst! Aanvaarding zon ringerl) ondanks toezeggingen van uitnodi- cerjngen naar de maan
verbazingwekkender zijn geweest. Het is gingen door bijvoorbeeld de „vaders" van oorlogsdoeleinden.
maar ook voor
over micro-tech-
zelis de vraaa of Kennedy, toen hij het Russische ruimteprogramma Sedov en njeken (die in ruimtevaartuigen maar ook
mmenwe rhnR Russen en Amerika- gtogo-revov .n allo» ander, v,ach„™e-
Zolang er niet een algehele militaire
was.
nen voor deze historische tocht voor
stelde wel serieus naar deze samenwer- -
7 j „t„linr, ontspanning intreedt, is daarom een ge
king streefdeen deze op prijs zou stellen zamenUjk Russisch-Amerikaans maanpro-
indien Moskou ermee akkoord gegaan ject ondenkbaar. Voor een dergelijke sa
menwerking zou een te intensieve uitwis
seling van militair belangrijke gegevens
DE RUIMTEVAART heeft zich verbijs- nodig zijn. Rusland ligt thans vóór in ro
terend snel ontwikkeld. Ruim zes jaar ge- ket-techniek. Rusland zou derhalve een ra
leden werd de eerste kunstmaan gelan- ketcombinatie kunnen leveren. Amerika
ceerd: een Russische primeur die de wes- ugt bepaald vóór op andere gebieden, en
telijke wereld in paniek bracht. Sindsdien zou op dit moment de beste leverancier
hebben de Russen primeur op primeur van een maan
voor tanks, oorlogsvliegtuigen en militaire
raketten van belang zijn), over voedings
problemen, over het menselijk weerstand
vermogen etc. etc.
Wanneer men op een eerder moment
het denkbeeld van een gezamenlijke maan-
reis had gelanceeerd (bijvoorbeeld in 1950,
zeker niet na 1956) zou het misschien mo
gelijk zijn geweest, een dergelijke onder
neming los te koppelen van de militaire
krachtsinspanning. Nu is dat zeker niet
meer het geval, want een volledige mili
taire ontspanning zal nog een reeks van
Niet een „mens", maar een Rus of
een Amerikaan zal als eerste op de
maan landen: niet alleen een pres
tige kwestie, maar ook een politieke
en technische onvermijdelijkheid.
Hij heeft zelfs wel ingezien, dat de reac
ties van beide zijden negatief moesten zijn.
Van Russische zijde is bij monde van Ga
garin tijdens het Parijse astronautische
congres het voorstel on-officieel afgewe
zen. Voorts werd het in Moskou door
ruimtevaartdeskundigen „een mogelijk-
ntci». U.7- heid" genoemd, die echter „zorgvuldig en
-capsule zijn. Maar beide jaren vergen. In die jaren gaan de afzon- langdurig overleg.. zou vergen nadat een
geboekt. Het waren hoofdzakelijk spekta- landen hebben in die specialiteiten een derlijke projecten door en op z n a e gu militaire en politieke entspan-
kel-stukkên dankzij krachtiger raketten miljarden-kapitaal belegd ten bate van de stigst zou de politiek-militaire sfeer eerst „vol edige militaire en politieke ontspan
da„ waarover Anre'rika be.Otten.
te ruimtevaartmachten op het punt staat Nogmaals: dit zou een kwestie van ja-
een maanreis te verwezenlijken. Die mo- ren zijn, jaren waarin de maan-rivalen be-
gendheid zou dan de eigen inspanning van paald niet met de handen in de schoot en
iaren verloochenen, wanneer het project hoDend on succes zullen gas
Inmiddels boekte Amerika minder spec
taculaire, maar in wezen veel waardevol
ler successen. In verfijning van weten
schappelijke en technische onderzoekingen
hebben de Verenigde Staten ongetwijfeld
in de laatste vier jaren een grote voor
Die belegging geldt ook „kleinigheden" w
dje voor de leek misschien niet direct in niet met trots en voldoening eigenhandig
sprong öp de Russen behaald. Wij behoe- het oog springen. Enkele voorbeelden werd verwezenlijkt,
ven slechts te denken aan de ontdekking daarvan willen wij noemen. Wie van beide
van de stralingsgordels om de aarde, aan machten is er verder met het ontwikkelen
de communicatie op grote afstand, aan pre- van een afdoend biochemisch middel tegen
cisie-lanceringen zoals het Venus-schot stralingsschade aan het menselijk ii-
met de Mariner. Daar tegenover staan ze- chaam? De eerste maanreizigers zullen on-
ker één mislukt Mars-schot en één mis- getwijfeld bloot staan aan ioniserende
lukt Venus-schot van de Russen en ver- straling in tot_ dusver fataal1 geachte^doses.
moedelijk voor beide objecten enige mis
Er wordt in Rusland en in Amerika hard
DAARBIJ komt, dat naar alle waar
schijnlijkheid het Russische maanproject
zich volgens geheel andere lijnen heeft
7jc7w7vb wwje.,. .owiet Hp ontwikkeling van bescher— ontwikkeld dan het Amerikaanse. Amerika
lukkingen meer. oorts aan besturings- - 2 middelen bi ivoorbeeld een pil of beoogt een ruimtevaartuig in een baan
perimenten van bemande ruimtevaartui- mende middelen, bij voor Deem een P om de ma£m te brengen, een deel van de
gen, aan weer-satellieten zoals de succes- ruimtevaarders 'kunnen uitschakelen ze capsule met twee man naar de maan
„olio Tirra.ieinictmanm aan de commum- voor ruimtevaarders kunnen unsenaKeieu. 7u„„i
project hopend op succes zullen gaan zitten wach-
j.- ten Hej. zorgvuldig en langdurig over
leg" zou pas kunnen beginnen wanneer de
eerste Rus of de eerste Amerikaan allang
van de maan op aarde is teruggekeerd.
Inmiddels heeft ook het Amerikaanse
Huis van Afgevaardigden het denkbeeld
van een gezamenlijk Russisch-Amerikaan-
se onderneming van de hand gewezen.
volle Tiros-kunstmanen, aan de communi
catiesatellieten als de Telstars, de Relay
en meer dergelijke projecten.
ZO STAAN, zes jaar na het begin van
de ruimtevaart, twee pioniers tegenover el
kaar: Rusland en Amerika. Men zou ze
fcusnén vergelijken met een bokskam
pioen "en èen judokampioën. Zij beheersen
verschillende sporten of liever, ..ruimte
lijk" gezien, verschillende technieken.
Zelfs wanneer zij het gezamenlijk tegen
een tegenstander in casu de ruimte
zouden opnemen, zouden zij het ieder in
eigen stijl, in eigen techniek moeten doen.
Die technieken zijn niet te combineren.
Men kan geen judo bedrijven met boks-
handschoenen aan, en in de ring heeft
men niets aan een listige kunstgreep. Sa
menwerking zou betekenen het onder de
knie krijgen van elkanders sport, en daar
bestaan in de ruimtevaartontwikkeling
gezien principiële bezwaren tegen.
Het gaat er namelijk niet alleen om, dat
zo snel en efficiënt mogelijk een vlucht
naar de maan wordt gemaakt. De wed
loop tussen Rusland en Amerika ligt op het
veel bredere terrein van de technologische
suprematie. Een op dit terrein is de eerste
menselijke landing op de maan slechts
een markering, een tussenstand.
ONLANGS heeft James Webb, het hoofd
van het Amerikaanse bureau voor lucht
en ruimtevaart, de NASA, verklaard dat
van de ruim honderdmiljard gulden
100.000.000.000! van het Amerikaan-
Dat alles zal Kennedy waarlijk wel
Niemand zal kunnen ontkennen, dat de te zenden en te laten landen, een deel voorzien hebben. Hij heeft er vermoede-
ontwikkeling van een dergelijk „medicijn" daarvan te laten terugkeren naar de inmid- lijk zelfs op gespeculeerd. Het zal hem
biizonder grote militaire waarde heeft. De dels rondcirkelende maan-satelliet, en deze zelfs zijn tegengevallen, dat de afwijzm-
wereldmaoht die er als enige over be- combinatie weer naar de aarde te laten gen van Russische zijde met meer catego-
schikt kan verzekerd zijn van de overwin- terugkomen. Rusland streeft er echter risch, scherp en verontwaardigd zijn ge-
weest. Het ligt voor de hand, dat hij een
scherpe reactie van Russische zijde heeft
willen uitlokken om de jaarlijks stijgende
enorme kosten van het Amerikaanse ruixn-
tevaartprogramma tegenover Huis van Af
gevaardigden en Senaat te kunnen verdedi
gen. De bereidheid om voor dit doel fan
tastische bijdragen van de Amerikaanse
belastingbetaler beschikbaar te stellen
slinkt namelijk zienderogen.
Rusland heeft van dergelijke moeilijkhe
den geen last, want in een autoritair tota
litair systeem wordt niet gevraagd of het
volk of de volksvertegenwoordiging ak
koord gaat met deze of gene besteding
van de belastinggelden.
Maar Rusland heeft wel andere moei
lijkheden te overwinnen. Er is geen enkele
reden om aan te nemen, dat Rusland een
procentueel kleiner gedeelte van de na
tionale inspanning zou moeten besteden
aan de ruimtevaart dan Amerika om in
de race voor of bij te blijven. Nu dreigt
in Rusland een zeer ernstig voedseltekort,
gevolg van een structurele fout in de
maatschappij. Ditmaal springt Amerika bij
met graanleveranties, maar daarmee is
de structurele fout niet opgeheven. Rusland
heeft dan wel niet met een parlement te
maken, maar wel met de maatschappelij
ke ontwikkeling en welvaart, die nog ver
achter liggen bij de Amerikaanse. Het is
waarlijk geen wensdroom om te veron
derstellen, dat de verbluffende technische
spektakelstukken van Rusland in de laat
ste jaren mede mogelijk zijn geworden
door een temporisering van de technolo
gische ontwikkeling op ander gebied. En
deze eenzijdige bevoorrechting kan niet
permanent zijn. Het is de vraag, of Rus
land in de komende jaren in technische
inspanning ten dienste van de ruimtevaart
hetzelfde kan presteren als in het verle-
A-ï"Y-
„De Russen mogen dan veel krachtiger raketten voor de ruimtevaart ontwikkeld
se maan-project ruim 75 percent ten goede hebben, Amerika zocht het vooral in de technische verfijning, die onder meer
komt aan militaire doeleinden. Niet dat de resuiteerde in de „Mariner" (links) voor de verkenning van de Venus-oppervlakte
landing op de maan een direct militair nut meervrofeet" Tiros (rechts) die van groot belang is voor het opsporen en
MMe"zlf°ongdetw£eMShet geval zijn ning in een eventuele oorlog ^^-nwa-waarschijrüük^naar^en ruimtevaartuig^ ingpanning
aan Russische zijde. Daarvoor bestaan vol- pens. Ook al ligt negen ig p maan te zenden en van daar uit naar de steeds groeit, zonder dat de inspanningen
doende aanwijzingen: bijvoorbeeld het vol- zijn land plat en is de helft van d be- maan te zenden en van da,1 d na r ander gebied daaraan tekort zijn geko-
komen geheim houden van teehnische bij- volking door de directe uitwerking van de aarde te laten terugkeren eventueel via
zonderheden omtrent de lanceringsraket- kernbommen gedood, de rest staat „ge- de oorspronkelijke of een andere satelliet men-
ten de geheimzinnigheid omtrent de te- zond" tegenover de eventueel even grote in een baan om de aarde,
ruakeer- en landingstechniek van de Wos- nog levende, maar door radioactieve stra-
toks, de schaarse en nietszeggende gege- ling wegterende „rest" van de tegenstan- Dit zijn twee geheel verschillende tech-
vens omtrent ervaringen van de Russische der. nieken, al moeten zij voor de leek nogal j)e y.S. denken in 1970 of 1971 de eerste
In nog sterkere mate is een dergelijk: op elkaar lijken. Zij zijn niet te combine- Amerikaan op de maan te laten landen,
anti-stralingsmiddel van belang op taktisch ren, Er zou een keuze moeten worden ge- Rusiand hoopt dit al in 1968 of misschien
in plaats van op strategisch gebied. De maakt en het land, dat het gekozen pro- zelfs in 1967 te kunnen presteren met een
„beschermende' militaire macht kan een ject heeft ontwikkeld, heeft dan ook in rus. Maar de Russische hoop is geba-
besmet gebied binnentrekken en zich dus dje samenwerking een definitieve voor- seerd op de overtrokken ontwikkeling van
in de aanval veroorloven, de tegenstan- sprong. Het andere land zou dit uit pres- zware raketten. De Amerikaanse verwach-
der te velde met atoomwapenen te lijf te tige-overwegingen nimmer kunnen accep- ting (en dat is meer dan hoop) baseert
gaan. De niet beschermde tegenstander kan teren. Rusland noch Amerika kan het zich op een voortdurend stijgende inspan-
dat niet. Een ander voorbeeld: een maan- zich veroorloven, zich in een tweederangs ning> stoelend op een veel bredere tech-
reis vergt de ontwikkeling van een feillo- positie te laten dringen bij deze grandioze nische en wetenschappelijke ondergrond
68. „U hebt me overtuigd, meneer", sprak de agent,
„u was eerlijk, toen u zei dat u oneerlijk was. Ik
ehbedoel, u hebt eerlijk het bewijs geleverd van
uw diefstallen en dat zal ongetwijfeld als verzachtende
omstandigheid gelden bij de vaststelling van de straf-
maat." „Hoor je dat, Joris?" riep Panda blij, „mis
schien valt de straf wel echt mee! En nu je je leven
hebt gebeterd.... eh.... wat is er, Joris?" Joris gaf
geen antwoord. Met groeiende ontzetting keek hij van
de een naar de ander en langzaam drong de volle bete
ken s van het gebeurde tot hem door. „Helaas.pre
velde hij. „Hier is een ramp gebeurd! Het komt alle
maal door de gedachten van mijn makkertje Panda.
Hoe heb ik zo onvoorzichting kunnen zijn die te proe
ven? Ik had immers kunnen weten dat zijn alles over
heersende eerlijkheid een funeste invloed zou hebben op
mijn gedrag?Gelukkig ben ik nog bijtijds tot mij-
zelve gekomen om althans mijn vrijheid nog te redden!"
En na een snelle greep in de kostbaarheden ijlde hij
heen, zo vlug als zijn lange benen hem konden dragen.
dan de Russische. Vermoedelijk heeft het
Amerikaanse voorstel, dat afgewezen
móést worden, er veel toe bijgedragen,
dat de inspanning in de komende jaren in
derdaad vergroot kan worden. Kennedy
heeft er dan, wetende dat de reacties ne-
Advertentie
ze techniek van „ontmoetingen" in de onderneming,
ruimte, dat wil zeggen het samenkomen en
het aaneenkoppelen van ruimtevaartui- y ,71 '7
gen. Daarvoor zijn precisie-lancenngen no- ,.lN]6t Gil „110
dig die tevens bijzonder grote militaire
betekenis kunnen hebben, terwijl bovendien HEEFT KENNEDY dit dan niet inge-
communicatietechnieken in de ruimte zien; toen hij op 20 september zijn voor- gauef ^zouden "zijn'^wèl aan gedaan, sa-
daarvoor vereist zijn, die eveneens gro e s^.gj jn de UNO lanceerde? Natuurlijk wel. menwerking voor te stellen,
militaire waarde hebben. Een derde voor
beeld: Reeds thans zijn kunstmanen (zoals
de Amerikaanse Samos- en Midas-satellie-
ten) in dienst van de defensie gesteld.
Maar de ervaringen met deze kunstmanen
worden tevens dienstbaar gemaakt aan
het Amerikaanse Apollo-project, het maan
project dat omstreeks 1970 een tweetal
Amerikanen op de maan moet brengen.
Men kan bezwaarlijk van Amerika ver
wachten, dat het de technische bijzonder
heden van deze „spionage-satellieten" (die
in de plaats zijn gekomen van de beruchte
U 2-vliegtuigen) haarfijn aan de Russen
zal gaan vertellen. En toch zou dat nodig
zijn wanneer Amerika 'n volwaardige bij
drage aan een gezamenlijk maanproject
zou leveren.
Zo zijn er talloze voorbeelden te geven:
over ruimtepakken. over plaatsbepaling in
de ruimte (van belang voor precisie-lan-
bij 't aanschouwen van al die prachtige moderne sieraden in
onze etalage.
Stapt u dan eens voor haar naar binnen
Ons vakkundig onderlegde personeel wil rustig met u van ge
dachten wisselen over de juiste keuze.
U zult dan met een blijde verrassing thuiskomen en „haar" hart
zal dan ook voor u sneller kloppen
U WEET HET
het huis met het carillon grote houtstraat 49
