Jeruzalem ontzet na bloedige
gevechten in beboste heuvels
Simpel autokerkhof
de weg enige gedenkteken
tweed
alstublieft...
in de voordelige
Kanselier Erhard zal zwaarste
dobber hebben in eigen fractie
Hij is niet kopschuw van
intellectueel en links
fris-vrolijk-fantastisch
WACENWASSERS
VIJFTIEN JAAR GELEDEN:
Zeer zware straffen
voor OAS-leden
m
Argentinië wil
Perón berechten
Baby van twee
weken loopt al
Winkelier schiet
negerjongen dood
JÉ»
ge**
VRIJDAG 1 NOVEMBER 1963
13
Hoog moreel
Natuurlijk wordt echte
tweed van scheerwol ge
weven. Daarom is tweed zo
veerkrachtig en aarigenaam
te dragen. Lippits impor
teerde uit deze ideale stof
vervaardigde jassen, die
internationaal als toonaan
gevend beschouwd wor
den.
MÈÈéi
Optimisme overwon
Autowrakken
KEUS
Vertoog van 6 zeevarende
landen te Washington
AANSTELLING TOT 63 JAAR MOGELIJK
NOORD-ZUID-HOLLANDSE VERVOER MAATSCHAPPIJ n.v.
Onverdraagzaamheid
(Van onze correspondent)
JERUZALEM. - Een half uur tijden van Jeruzalem voert de hoofdweg uit het
westen door hoge beboste heuvels, Shaar Hagai de poort tot het dal noemen
de Israeli's deze streek. De Arabieren spreken van Bab el Wad, de poort der
tranen.
De buitenlandse toerist, die hier komt, wordt niet alleen getroffen door het
imposante natuurschoon, hij verbaast zich óók over de bruin geschilderde wrak
ken van enige tientallen auto s trieste ruines van wat eens vrachtwagens waren
die op ongelijke afstanden in de greppels langs de asfaltweg liggen.
De gedachte aan een autokerkhof dringt zich op. Inderdaad is het dat. Maar
het is een kerkhof, dat opzettelijk in stand wordt gehouden, dat niet opgeruimd
wordt om de omgeving te verfraaien. Het is een monument, dat de Israeli
dierbaar is.
De overblijfselen, vaak voorzien van kransen, zijn de resten van auto's, die
tijdens de Arabisch-Israelische oorlog deel uitmaakten van konvooien, die het
belegerde Jeruzalem van voedsel en proviand moesten voorzien.
De stad verkeerde in die dagen in een
benarde positie. Ze was het Stalingrad
van het Nabije Oosten. Alle toegangswegen
waren in handen van de Arabische legers,
die het pas geboren Israel gezamenlijk
waren binnengedrongen en gemeend had
den de joodse leiders op de knieën te krij
gen door Jeruzalem uit te hongeren.
Aan levensmiddelen was een nijpend ge
brek. Water werd mondjesmaat gedistri
bueerd. De stad lag voortdurend onder
vuur van de Arabische batterijen. De zie
kenhuizen waren boordevol gewonden. De
doden werden in allerijl en met groot
levensgevaar op een veld in de bebouwde
kom begraven. De kans op het uitbreken
van epidemieën groeide met de dag.
Maar één lichtpunt was er. Alle ellende
was niet in staat om het moreel van de
joodse bevolking te breken. Men wist, dat
men geen andere uitweg had dan zich tot
het uiterste te verdedigen. De wapens
waren primitief en schaars. Wie uit het
westen Jeruzalem binnenkomt ziet daar
op een pleintje een eenvoudig monument
van natuursteen met een vreemdsoortig
stuk geschut.
Het is de Davidka, de door een Jeruza-
lemmer geconstrueerde mortier, waarmee
destijds de Arabische kanonnades werden
beantwoord. Dat de stad het zo lang onder
zo benauwende omstandigheden kon uit
houden is voor een groot deel aan dit sim
pel stuk oorlogstuig te danken. Maar meer
nog dan de Davidka droeg de opofferings
gezindheid van haar inwoners tot de uit
eindelijke bevrijding bij.
Advertentie
PARIJS (AP) Dertien personen die
ervan beschuldigd werden president De
Gaulle verleden jaar te hebben willen
vermoorden, werden door een speciale
rechtbank veroordeeld.
Tien beklaagden waren aanwezig. De
vonnissen varieerden van één jaar voor
waardelijk tot vijftien jaar gevangenis
straf. Drie werden bij verstek veroordeeld
tot straffen van vijftien tot twintig jaar.
Onder hen was de dochter van ex-gene-
raal Paul Gardy, een leider van de OAS,
die zich naar men gelooft in Spanje
schuilhoudt, 'n Veertiende beklaagde werd
vrijgesproken.
Jitschak Sadeh stichtte de Palmach.
Er was ook nog een andere factor, die
de Jeruzalemmers in hun verbeten verzet
deed volharden: het niet te schokken ver
trouwen in hulp van buitenaf. Men kon
eenvoudig niet aannemen, dat de Haga-
nah, de joodse zelfverdedigingsorganisatie,
zou berusten in een herhaling van de ge
beurtenissen van 1870.
Men wist, dat de val van Jeruzalem en
ineenstorting van de tegenstand het V.N.-
besluit tot stichting van een joodse staat
illusoir zouden maken. En eens te meer
zegevierde het optimisme-door-dik-en-dun.
Wie de hoofdweg van Jeruzalem naar
het westen kent,.weet dat de bezetter van
de steile beboste heuvels van Shaar Hagai,
de sleutel van Jeruzalem in handen houdt.
De Arabische legers rekenend op een ge
makkelijke overwinning, hadden daar
sterke stellingen betrokken, vanwaar zij
ieder joods voertuig, dat naar Jeruzalem
trachtte door te dringen, onder vuur na
men. Ieder schot moest raak zijn op deze
weg, die met zijn dicht met bomen be
plante hellingen aan weerszijden, niet
kwetsbaarder was te denken.
De leiding van de Haganah, vast besloten
Jeruzalem tegen elke prijs te ontzetten,
zond konvooien van in der haast gepant
serde auto's. Eén geheel konvooi werd ver
nietigd. Van andere bereikten niet meer
dan een paar voertuigen de in het nauw
gebrachte stad. Totdat een van de bloe
digste gevechten begon, die de krijgsge
schiedenis heeft gekend: een stelselmatige
zuivering van de rotsachtige heuvels.
De Haganah leed zware verliezen, maar
de Arabische troepen werden onherstelbaar
verslagen. Als de dag van gisteren her
innert de Jeruzalemmer, die het beleg heeft
meegemaakt, de roemruchte morgen vlak
voor het paasfeest van 1948, toen een kon
vooi van vrachtauto's, beladen met levens
middelen meel in de eerste plaats
Jeruzalem binnenreed onder het gejubel
van de bevolking, die zelfs de hoop op een
uiteindelijke zege niet had opgegeven, toen
honger en dorst de ellende nog waren
komen vergroten.
Toen het gevaar geweken was lagen
langs de weg naar Tel Aviv de tientallen
uitgebrande auto's, die hun bestemming
niet hadden bereikt. De honderden doden
werden begraven. Met de voertuigen wist
men lange tijd geen raad. Ze opruimen en
als oud roest van de hand doen werd aan
gevoeld als een daad van heiligschennis
tegenover hen, die voor Jeruzalem hun
leven hadden gegeven.
Een deel werd naar een legerkamp In
het westen getransporteerd om daar te
worden opgeslagen. Wat later werd alles
teruggebracht om op één plaats op het
vroegere slagveld te worden geconcen
treerd. Het leek meer op een opslagplaats
van oud ijzer dan op een monument. Tot
dat besloten werd de inmiddels van een
conserverende laag verf voorziene vehikels
langs de weg te leggen op ongeveer de
zelfde plaats waar zij de strijd hadden
moeten opgeven.
„Verlangt ge een gedenkteken, kijk dan
om u heen". Dit opschrift in de Londense
St. Paul's ter ere van Sir Christopher
Wren, de vermaarde bouwmeester, zou
Irt Israel is dezer dagen herdacht
dat, vijftien jaar geleden, het door de
Arabische legers belegerde Jeruzalem
werd ontzet door de „Palmach", de stoot
troepen van de Haganah, de Joodse zelf
verdedigingsorganisatie en voorloop
ster van het Israëlische leger. Aan deze
militaire actie wijdt onze correspondent
in Jeruzalem bijgaand artikel.
men ook op de „poort der tranen" kunnen
toepassen. Want geen monument van steen
is suggestiever dan deze wrakken, die de
herinnering levend houden aan een epos
van vaderlandsliefde en moed, waarin de
hoofdrollen werden gespeeld door mannen
en vrouwen, die nu meestal hun veertigste
jaar nog moeten bereiken.
Een paar weken geleden zijn zij, die het
geluk hadden de verbitterde gevechten om
de Jeruzalemse corridor te overleven, nog
eens samengekomen om herinneringen op
te halen aan de dagen van hun wapen
broederschap en hun kameraden te her
denken, die in Shaar Hagai en omgeving
hun moed met de dood bekoohten.
Er was geen militair gesnoef, geen hel
denverering, geen défilé, geen parade. Er
was alleen maar vreugde en voldoening
om het feit, dat de staat Israel zich heeft
kunnen handhaven ondanks alle tegenslag.
Advertentie
uit méér dan 800 (betere) kostuums
nt
Betere herenkonfektie en herenmode
ZIJLSTRAAT 71 - HAARLEM
BUENOS AIRES (AFP) Een Argen
tijnse rechtbank heeft uitgesproken dat aan
de Spaanse regering om uitlevering moet
worden verzocht van de vroegere Argen
tijnse president Juan Peron. Er zullen
hiertoe onverwijld stappen worden gedaan.
De rechtbank vraagt de uitlevering van
Peron in verband met een tegen hem in
gediende aanklacht over zijn privéleven.
LONG BEACH (Californië) (AP)
Vertelt u maar niet meer dat uw kind
vlug is, want de vlugste is toch Roger
Eric Beutel die na twee weken na zijn
geboorte al loopt.
En voor het echtpaar Beutel is Roger
geen wonderkind, want hun andere
twee kinderen, nu zes en drie jaar oud,
liepen ook al toen ze twee weken oud
waren.
De objectiviteit gebiedt mevr. Jenny-
Nelson, de grootmoeder van Roger, te
bekennen dat de baby wel meer dan
een handje hulp van een volwasséne
nodig heeft.
Roger, die op 16 oktober geboren
werd had geen commentaar, want pra
ten doet hij nog niet.
Advertentie
Kaarslicht^ maakt blij
GOUDA KAARSEN
PHILADELPHIA (Reuter) De 45-jari-
ge William Rigler, eigenaar van een
snoepwinkel in Philadelphia, zal terecht
moeten staan op beschuldiging van moord.
Hij heeft een dertienjarige negerjongen
doodgeschoten, die weigerde zijn winkel
te verlaten.
De negerjongen stierf zes uur nadat
hij in het ziekenhuis was opgenomen. Rig
ler had tegen de politie gezegd dat hij
wist dat het geweer geladen was, hoewel
hij dacht dat het „op veilig stond". Hij
had de jongen twee weken geleden de toe
gang tot zijn winkel ontzegd „omdat hij
daar rondhing". De politie meent dat de
moord niets met het rassengeschil te ma
ken heeft.
WASHINGTON (AP). Zes zeevarende
landen hebben de Verenigde Staten laten
weten dat de bekendmaking van president
Kennedy van 9 oktober dat alle graan dat
de Sovjet-Unie in de Verenigde Staten
kopen met Amerikaanse schepen vervoerd
moeten worden, hen niet aanstaat.
De zes landen die hiertegen bezwaren
hebben zijn: Noorwegen, Denemarken,
Zweden, Italië, Griekenland en Japan.
Andere landen, waaronder Nederland en
Groot-Brittannië zullen zich naar verwacht
wordt hierbij aansluiten.
De zeevarende landen overwegen een
gezamenlijke diplomatieke nota om meer
accent te geven aan hun bezorgdheid.
Advertentie
tetfagg«gat
GEZINSFLES
Probeer ook eens FANTA CITRUS, een
frisse lemon-lime, die bizonder goed is als
mixer.
In Nederland geüotieid met toestemming van de rechthebbende op de gedeponeerde
handelsmerken „Fanta" en „Coca-Cola".
99
(Van onze correspondent)
BONN. De nieuwe Westduitse
bondskanselier professor dr. Ludwig Er-
hard beroemt er zich op geen echte
partijman te zijn. Dat wil zeggen, hij
voelt zich wel verbonden met de Chris
ten-Democratische Unie, waarvoor hij
afgevaardigde in de Bondsdag is, maar
hij beschouwt zich in de eerste plaats
als een politicus boven de partij. Daarbij
herinnert hij er graag aan dat hij tot
1947 nimmer lid was van een politieke
partij en dat hij toen alleen lid is ge
worden van de C.D.U., omdat hij hoopte
via de partij zijn denkbeelden over een
sociale markteconomie in praktijk te
kunnen omzetten.
Erhard Is nu echter bondskanselier voor
de C.D.U., die met 192 afgevaardigden de
grootste partij in de Bondsdag is. Als deze
partij, die één fractie in het parlement
vormt met de vijftig afgevaardigden van
de Beierse Christelijk-Sociale Unie, niet
achter hem zou staan zou hij, ondanks
zijn streven kanselier van het hele West
duitse volk te zijn, in de lucht komen te
hangen en moeten altreden. Het is daar
om van groot belang eens te zien wat het
voor partijen zijn, waarvan Erhard nu af
hankelijk is.
In de eerste plaats dus de C.D.U., die
nog steeds oud-kanselier Konrad Adenauer
tot voorzitter heeft, een van wie zelfs de
meest welwillende waarnemer niet kan be
weren dat hij Erhard welgezind is. Tot nu
toe echter hield Adenauer zich maar ma
tig met de partij bezig. In het hoofdkwar
tier van de C.D.U. te Bonn schijnt hij
zelfs nooit een voet gezet te hebben. Wat
hij als partijvoorzitter te regelen had re
gelde hij in de kanselarij met de uitvoeren
de voorzitter van de C.D.U.Josef Her
mann Dufhüs, een actieve veertiger, die
sinds twee jaar probeert nieuw leven in
de wat verkalkte partijgelederen te blazen.
Naast Duthüs speelt in de partij ook de
43-jarige uitvoerende secretaris van de
C.D.U.-C.S.U.-fractie, Will Rasner, een be
langrijke rol.
Vooral deze twee mannen bepalen het
gezicht van de C.D.U. tegenover de bui
tenwereld. Zij voeren in radio en televisie
het woord namens de christen-democraten
en vooral Dufhüs spreekt geregeld op par
tijbijeenkomsten. Beide politici horen thuis
in een generatie, die tussen Adenauers
kinderen en kleinkinderen in ligt. Allebei
hebben zij laten blijken dat zij de 78-jarige
Konrad wat oud vonden. Daarbij heeft
Dufhüs wellicht in zijn achterhoofd het
denkbeeld dat hij in de toekomst nog wel
eens voor kanselier in aanmerking zou kun
nen komen.
99
Het gezicht dat Dufhüs en Rasner aan
de grootste Westduitse partij geven is niet
onverdeeld sympathiek. Het wordt geken
merkt door een grote afkeer van alles
wat intellectueel en links is en door een
voorkeur voor bezadigd, zo mogelijk con
servatief beleid met een christelijk stem
pel. Critiek en vrije meningsuiting liggen
zwaar op de maag. Eerder zweert zij bij
een „objectieve" pers, die geen critiek
oefent, en een geleide radio en televisie.
Met jaloerse blikken ziet het C.D.U.-ge-
zicht naar Frankrijk, waar de lange presi
dent over staatstelevisie en radio beschik
ken kan. Een eigen poging in die richting
mislukte toen het grondwettelijke hof in
Karlsruhe begin 1961 de door Adenauer
en de toenmalige minister van Binnenland
se Zaken Schroder opgerichte Deutschland
Fernseh G.M.B.H. verbood.
De C.D.U.-ers Dufhüs en Rasner hebben
bij hun strijd tegen de critici van hun par
tij teruggegrepen op een oude formulering
uit de nazitijd: „links-intellectueel". Deze
vondst van Goebbels diende destijds om al
les wat in Duitsland voor geest en hu
manisme stond verdacht te maken. „Links
intellectueel" had men door handige pro
paganda een bijsmaak van bolsjewisme
weten te geven. Deze zelfde term „links
intellectueel" gebruiken Rasner en Duf
hüs nu om de critische dag- en weekbla
den. de radio, de Televisie en de litteratuur
bij het publiek verdacht te maken. Met
deze in de loop der jaren in het Duitse
bewustzijn ingevreten term hoopt men al
le critiek op de C.D.U. en de door haar
gestelde ministers de kop in te drukken.
Typerend voor deze houding was wel de
campagne tegen het actualiteitenprogram
ma van de Norddeutsche Fundfunk Pa
norama. Dit scherpe, critisch-analyseren-
de programma, het populairste van West'
Duitsland, werd zo onder vuur genomen
met de formulering „linkse-intellectuelen'
dat de leiding van de Norddeutsche Rund
funk het zich moest laten welgevallen dat
de verantwoordelijke redacteuren van Pa
norama, na een buiten hun schuld gebracht
onjuist bericht, ontslag moesten nemen.
Rasner sprak bij deze gelegenheid van
dievenmoraal van de journalisten en over
een liederlijke omgang met de waarheid,
krasse uitspraken voor een man, die zelf
jarenlang journalist was en die een frac
tie vertegenwoordigt, waarvan de toenma
lige kanselier en ministers nu niet bepaald
om hun waarheidsliefde bekend stonden.
Een ander sterk staaltje van C.D.U.-an-
tipathie tegen zogenaamde linkse intellec
tuelen: in Hamburg boycotte de partij de
herdenking van de Duitse Nobelprijswin
naar voor de vrede Carl von Óssietzky,
die in Hitiers concentratiekampen lang
zaam maar zeker werd doodgemarteld.
De reden: Óssietzky was pacifist en links
intellectueel. Met zo'n man wilde de
C.D.U. niet te maken hebben
De schrijversclub Gruppe 47, bestaan
de uit de meest uiteenlopende jongere ro
manciers en dichters, werd door Dufhüs
enige tijd geleden vergeleken met de
Reichsschrifttumskammer, het instrument
waarmee de nazi's het litteraire leven in
het Derde Rijk knevelden. Deze briljante
vergelijking was in Dufhüs opgekomen,
omdat hij vond dat de „links-intellectu
ele" schrijvers van de Gruppe 47 het
Westduitse litteraire leven precies zo kne
velden. Het ziet er overigens naar uit dat
Dufhüs zijn belediging binnenkort voor de
rechtbank zal moeten herroepen.
Advertentie
In onze garages te HAARLEM kunnen wij nog enige
plaatsen.
Vast werk met modern materiaal.
Vijfenveertig-urige werkweek.
Uitstekende sociale voorzieningen.
Waarderingspremie.
Vrije dienstkleding.
Vrijvervoer op N.Z.H.-net.
Men kan solliciteren bij de afdeling Persöneelzaken, Hoofdkantoor N.Z.H.,
Leidsevaart 396 te Haarlem.
Een andere interessante zaak was het
optreden van minister van Defensie Kai
Uwe von Hassel, vice-voorzitter van de
C.D.U., tegen zijn partijgenoot Ernst Hes-
senauer in Kiel. Hessenauer, in Sleeswijk-
Holstein de verantwoordelijke ambtenaar
in het ressort staatsburgerlijke opvoeding,
had het gewaagd de gymnasiasten in het
plaatsje Geesthacht op de hoogte te bren
gen van de gruwelen in het Derde Rijk.
Hessauer oordeelde dat nodig nadat de
gymnasiasten met stormachtig applaus
een lezing hadden beloond van admiraal
Dönitz, die eind april 1945 Hitier als staats
hoofd van het misdadige nazirijk opgvolg
de.
Von Hassel ziet dat anders. Hij vindt
Hessenauers optreden getuigen van lmks-
intellectualisme en eist diens ontslag.
Uit alles blijkt dat de C.D.U. 'n onverdraag
zame. partij is, die zich liever niet al te
nadrukkelijk distancieert van het naziver
leden, die prominente nazi's zonder gewe
tensbezwaren in haar rijen opneemt, die
een heilige angst heeft voor discussie en
critiek en het graag tegenover de kiezers
zo voorstelt alsof iedereen, die wat op de
overheid aan te merken heeft, een huur
ling is van de communisten of in elk ge
val Moskou in de kaart speelt. Nog op
't hoogtepunt van de Spiegel-affaire, toen
voor iedereen duidelijk werd dat de Duitse
overheid dacht democratische grondrech
ten met voeten le kunnen treden, noem
de de minister van Binnenlandse Zaken
Höcherl de gelukkig unaniem critische
journalisten „nuttige domkoppen, die de
bondsrepubliek in 't buitenland zwart ma
ken zonder te weten wat zij aanrichten".
Kanselier Erhard kan men onmogelijk
een exponent van deze mentaliteit noe
men. Integendeel. Hij waardeert juist
harde discussie, staat positief tegenover
critiek en meningsverschil. De rechtstaat
ligt hem na aan het hart en een nieuwe
Spiegel-affaire lijkt tijdens z'n bewind on
mogelijk. Ook tegenover het intellectuele
deel van de natie staat hij heel anders
dan Dufhüs en Rasner. In zijn regerings
verklaring van 18 oktober zei hij dat po
litici contact moeten zoeken met diege
nen, wier beroep het is over het leven
der mensen na te denken: „Deze dialoog
lijkt mij beter dan een eenzijdige pole
miek tegen de intellectuelen.''
Erhard krijgt een harde dobber. In de
C.D.U. heeft hij geen „huismacht". Zijn
positie is alleen gebaseerd op zijn popu
lariteit bij de kiezers, die de C.D.U.-lei-
ding ertoe gedwongen heeft hem tot kan
selierskandidaat te benoemen Maar hoe
Erhard invloed zou kunnen uitoefenen op
de sfeer in de C.D.U., die Adenauer tot
voorzitter heeft, is duister. En dat bete
kent dat er wéinig hoeft te gebeuren of
de partij raakt in conflict met de kanse
lier. De kiem voor een controverse ligt
al in de buitenlandse politiek. Vast staat
immers dat Adenauer, Króne, fractievoor
zitter Von Brentano en nog enige andere
prominente C.D.U.-ers voor een gaullisti
sche politiek voelen en Erhards Atlanti
sche belangstelling verwerpen. Nog meer
obstructie op dit punt en op andere heeft
Erhard echter van de vijftig C.S.U.-af-
gevaardigden in de Bondsdag te ver
wachten, ondanks de in principe hartelij
ke betrekkingen, die Erhard als geboren
Beier met deze partij onderhoudt.
In een volgend artikel zullen wij ons
met deze C.S.U. bezighouden.
