Moord op Majorca
MAANLANDING INEENS
VEEL MINDER URGENT
m
12
sa
PANDA EN DE MEESTER-RIOLIST
HOOFDPIJN
Animo ook in V.S.
duchtig bekoeld
Sportief vonnis
17
Ons vervolgverhaal
door Paul Tabori
GRAF VAN PHOENICISCHE VORSTIN CEVONDEN
2 AS PRO'5 én
U jfctf
DONDERDAG 7 NOVEMBER 1963
- 1
Roeien naar de maan
neem 'ASPRO'
'Aspro' bevat alles
om u snel van uw
pijn af te helpen.
Veilig en verantwoord.
Neem
58)
Stephen leidde Janet door 'n nauwe
zijstraat en enige treden af naar de
achterkant van het hotel. Ze hadden
niet verwacht dat de dur op slot zou
zijn. Ze moesten om het grote ge
bouw heen lopen om op het voorter
rein te komen, waar het terras, dat
uitzicht gaf op zee, begon.
Er zaten hier nog enkele mensen,
waarvan sommige in avondkleding.
Een portier in een fantastisch uni
form wees enige auto's een plaats op
het parkeerterrein. Stephen en Janet
maakten daar gebruik van om onge
zien de grote glazen deuren door te
gaan, welke naar de hall leiden. Het
was een grote ruimte, in luxueuze,
ouderwetse stijl ingericht; kristallen
kronen, een dik vloerkleed, palmen
in potten, pilaren, spiegels. Hoewel het
er brandschoon was, maakte het toch
een wat stoffige indruk. Men ver
wachtte er de geur van de duurste
port en nog duurdere sigaren. Zonder
rond te kijken liep Stephen naar de
receptie, waar een bediende met een
vermoeide en gekwelde blik bezig was
kwitanties te sorteren.
„Mevrouw Carpath, alstublieft", zei
Stephen.
De bediende keek op.
„Wie wenst haar te spreken, se-
nor?"
„Meneer Barrett".
De bediende keek hen een ogen
blik aan en Stephen begon zich weer
bewust te worden van hun sjofele ver
schijning, vooral nu hij een beeld
van Janet en zichzelf in een van de
ontelbare spiegels opving. Gelukkig
hadden de Engelsen de naam hope
loos excentriek te zijn.
„Ik ben een vriend van haar", voeg
de hij eraan toe toen de bediende
weifelend bleef kijken.
„Ja ziet u, senor, het is al over
twaalven.
Barrett begon zijn geduld te verlie
zen.
„Is ze in het hotel?"
De bediende keek naar de rij sleu
tels.
„Ja-a", moest hij toegeven.
..Roep haar dan, alstublieft".
De bediende aarzelde en ging toen
naar zijn kantoortje, dat zich in een
uitbouw van de hal bevond. Maar hij
was nog niet uit het gezicht verdwe
nen, toen Janet en Stephen een zach
te kalme stem achter zich hoorden.
„Ik geloof niet dat u mevrouw Car
path werkelijk wilt spreken, senor
Barrett". Ze keerden zich snel om.
■Het was een man d^- ze nooit eerder-
hadden gezien; dik en goed gekleed.
Hij hield zijn hand in zijn linkerjas
zak.
„Wie voor de
„Ik geef u dertig seconden om hier
vandaan te gaan. De achter-uitgang.
Anders
Hij wees met zijn hoofd naar de
glazen deuren. Er stonden twee poli
tieagenten buiten te praten.
„En als we het niet doen
De dikke man haalde zijn schou
ders op.
„Dan kom je in de gevangenis te
recht. Nog twintig seconden
Ze konden niets beginnen.
„Ga maar mee, Janet", zei hij
zacht. De dikke man grijnsde.
„Ik ben blij dat u zo verstandig
bent. En als u het in uw hoofd mocht
krijgen de achtertrap op te sluipen
dan raad ik u dat af. U zou niet ver
komen." Hij wees naar de achterzijde
van de hal. Zich dwaas en verslagen
voelend trok Stephen Janet mee. Ze
verdwenen door de deur net op het
moment dat de bediende terugkeerde.
Zijn mond viel van verbazing open.
Hij keek om zich heen. Maar er was
niemand te zien. Zelfs de dikke man
was teruggekeerd naar zijn grote
fauteuil achter de vergulde pilaar.
„Wat is hij pienter", zei Stephen
bitter toen ze via een zij-ingang op
het terras waren aangekomen.
„Ja, pienter en verschrikkelijk", zei
het meisje.
Toen, plotseling opstandig, voegde
ze eraan toe: „Stephen, wat moeten
we nu doen? Hoe lang kunnen we de
politie nog ontlopen? Is er geen ma
nier „Ik denk dat José binnen
vier-en-twintig uur zijn plannen wel
uitgevoerd zal hebben en dan zal
het hem niet meer kunnen schelen
wat wij doen "Ze stonden bij de
balustrade en keken neer op de rij
kleedhokjes, de springplank en het
smalle stuk strand dat een vijftig
meter beneden hen lag. Janet zucht
te. ,,Ik ben zo moe", zei ze kleintjes.
Hij sloeg zijn arm om haar schou
ders.
„Arme schat. We hebben ook wel
genoeg gehad voor een dag voor
een heel jaar. We gaan een plekje
zoeken waar we kunnen slapen
en enigszins veilig zullen zijn
Hij trok haar mee naar de trap.
welke van het terras naar het strand
leidde. Het stuk strand, dat bij het
hotel behoorde, was door een stenen
muur omgeven. Het werd van de par
terre van het hotel gescheiden door
de boulevard. Over de baai twinkel
den de lichtjes van Palma nog hel
der.
Ze staken de weg over. Na even
geaarzeld te hebben, hees Stephen
zich bovenop de muur en keek even
rond. Toen bukte hij zich en hielp
Janet omhoog.
„Als je zand niet erg vindt", zei
hij, „kan ik je een goede nachtrust
geranderen
„Ik zou zelfs een stapel stenen niet
erg vinden", zei ze en sprong van de
muur in het zand.
Maar ze hadden geluk; naast een
van de cabines vonden ze een rub
ber matras, die de een of andere luie
badgast had vergeten. De cabine ging
gemakkelijk open. Hij was leeg en
rook naar nat zand en zout water.
Janet strekte zich uit op de matras
nadat Stephen dapper had geweigerd
hem met haar te delen. In een ogen
blik was ze in slaap. Stephen maakte
een kuil in de zandvloer van de ca
bine. Maar hij kon niet slapen. Had
hij een kans gemist, vroeg hij zich
af? Ze waren in Palma aangekomen
maar had hen dat ook maar iets
dichter bij hun doel gebracht? De
uren verstreken en hij wist dat
iedere minuut belangrijk was. Calvo
had alles goed voor elkaar. Als ze
naar de politie zouden gaan, zou het
hun op z'n minst enige uren kosten
om die te overtuigen van de waar
heid van hun verhaal. Zelfs al werd
de Britse consul ingeschakeld te
gen de tijd dat de gewichtige ambte
lijke molens begonnen te draaien zou
Calvo een veilig eind weg zijn
En wat zou Arlette Carpath kunnen
doen? Zelfs als ze bewees haar echt
genoot trouw te zijn ze was net
zo goed een vreemdeling op Majorca
als Stephen en JanetHij pijnig
de zijn hersens tevergeefs om een op
lossing te vinden, maar viel eindelijk
ook in slaap.
Vijftig kilometer van hen vandaan,
in het grote huis even buiten Ma-
nacor, lag nóg een man met een pro
bleem *e worstelen, dat even ernstig
en schijnbaar even moeilijk op te los
sen was. Ulysses Carpath zat nu al bij
na 48 uur gevangen voor de twéé
de maal gevangen. Op Dragone
ra had hij tegenover Marcus gestaan
en hij had geen moment gewei
feld. Marcus was de onfortuinlijke ri
vaal, een werktuig in zijn handen,
een man wiens wil hij altijd naar
de zijne kon ombuigen. Vroeg of laat
zouden ze tot een overeenkomst zijn
gekomen en hij, Carpath zou aan
het langste eind hebben getrokken.
Vroeg of laat zou Marcus een ver
gissing hebben begaan zoals ook
inderdaad was gebeurd waar hij
gebruik van kon maken.
Maar met deze jongeman met zijn
grote vochtige ogen, zijn knappe glad
de gezicht en zijn slanke handen was
het wat anders. Die had nog nooit in
zijn leven in iets gefaald en daarom
had hij een onverwoestbaar geloof in
zichzelf. En hij had een stalen wil;
een vasthoudendheid en een kracht,
die Carpath als gelijk aan de zijne
herkende. Het was niet niet de li
chamelijke pijn die hij nu nog vrees
de; het was de absolute onmogelijk
heid te ontsnappen, de hopeloze toe
stand waarin hij zich bevond. Want
Calvo had het hem ronduit gezegd:
„Verwacht geen hulp, Carpath. De
man, die je zou hebben kunnen hel
pen, wordt door de politie achterna
gezeten en is waarschijnlijk al ge
pakt".
(Wordt vervolgd'
Op deze plaats is onlangs betoogd dat
er weinig kans is op een gezamenlijke
Amerikaans-Russische maanreis, daar
elk der heren „K en K" om prestige-
redenen de primeur van een maanlan
ding begeert. Nu premier Kroesjtsjev,
gekweld door aardse problemen, zich
voorlopig uit de maanrace teruggetrok
ken heeft, is de situatie grondig gewij
zigd. Ook in Amerika, waar zich nu
plotseling een aanmerkelijk geringere
animo ten aanzien van het maanproject
demonstreert, hetgeen onze Washing-
tonse correspondent in dit artikel nader
toelicht.
(Van onze correspondent)
WASHINGTON. - Altijd heette het,
dat het zo enorm veel zou betekenen
voor Amerika's prestige, om het eerst
op de maan te landen. De kans om num
mer één te zijn lijkt de laatste tijd groter
geworden en toch zakt het enthou
siasme voor een maanexpeditie in som
mige kringen hier aanzienlijk. Nu de
Russen zich voorlopig teruggetrokken
hebben, behoeven de Amerikanen niet
zo beducht meer te zijn voor prestige
verlies en het lijkt wel of de vrees om
te verliezen bij sommigen sterker is ge
weest dan de begeerte om te winnen. Al
geruime tijd hoorde men stemmen op-
aan om het geld voor de maanvlucht
voor het komende begrotingsjaar
1,87 miljard gulden!) liever aan onder
wijs op aarde te besteden. Tevens waren
er geleerden, die betoogden, dat men
nog te weinig van het oppervlak van
de maan afwist om het te riskeren, daar
Een voorlopig model
van de Apollo-cap-
sule voor de eerste
maanreis (foto hier
onder) staat gereed
op het proefterrein
van White Sands,
waar zij vandaag
voor experts een
proeflancering zal
ondergaan. Aange
dreven door kleine
hulpraketten (d,ie in
de ontsnappingstoren
boven de capsule zjjn
aangebracht), zal de
Apollo opstijgen tot
een hoogte van onge
veer 1500 meter. Daar
zal de toren afgewor
pen worden, waarna
zich drie parachutes
ontplooien, die de
capsule bij zijn terug
keer op aarde moeten
afremmen. De proef
wordt uiteraard ge
maakt met een onbe
mande capsule. De
tekening hiernaast
geeft een beeld van
het (verhoopte) ver
loop van deze proef
lancering.
over een jaar
doen landen.
of zes reeds mensen te
ZIJ DIE HET PROJECT willen doorzetten en op dit moment is dat nog de
officiële politiek zijn enigszins bezorgd, het getij tegen te krijgen. Zij wijzen erop,
dat de race naar de maan tot op zekere hoogte een middel was om de ruimtevaart
populair bij de massa (en bij het Congres) te maken, maar in feite staat er natuurlijk
veel meer op het spel dan een futuristische race met de Russen: Zouden de Ameri
kanen erin slagen, een landing op de maan te maken, dan zou dat tevens inhouden,
dat zij allerlei thans nog onopgeloste problemen meester waren geworden. Technisch,
wetenschappelijk en niet te vergeten militair zou de prestatie Amerika ongetwijfeld
versterken. Maar daarvoor maakt men de massa minder gemakkelijk enthousiast
dan voor een spectaculaire race.
TOT NADER order ziet het Amerikaanse
programma er ongeveer als volgt uit: na
dat Glenn, Carpenter en Schirra (in 1962)
plus Cooper (in 1963) hun vluchten rond
de aarde hadden volbracht die van Coo
per duurde 34 uur achtte men het niet
langer nodig, eenmansvluchten te maken.
In mei 1961 had president Kennedy offi
cieel aangekondigd, dat Amerika om
streeks 1970 een man op de maan wilde
doen landen en de tweede faze project-
Gemini genaamd kan in 1964 beginnen.
In de Mercury-capsule was slechts plaats
voor één man, maar de Gemini biedt plaats
aan twee. Men wil dit duo astronauten
eerst langdurige cirkelvluchten laten ma
ken rond de aarde (twee weken) en boven
dien wenst men dat het tweetal in de we
reldruimte zal weten aan te haken aan
een onbemande Agena-raket. De Gemini
moet daartoe uiteraard bestuurbaar zijn.
Daarvoor is zij uitgerust met kleine ra
ketten. Het Gerhini-plan is in feite een
trainingsproject voor vluchten naar de
maan. Om de Gemmi-capsule, iq ^mloop
te brengén zal men Titan Il-r."
bruiken.
n
MAAR VOOR het ruimteschip, dat de
reis naar de maan moet ondernemen heeft
men nog veel kolossaler stuwkracht nodig:
dat ruimteschip, dat naar de maan zal gaan
Be Mercury-capsule (voorgrond) met
een model van de Gemini, die twee
astronauten zal herbergen.
IV. Wie zal zeggen wat er omgaat in zo'n rioolkwab-
bel als deze? De soort is bij 'de dierkundigen nauwelijks
bekend en van hun innerlijke roerselen is nog nooit
ernstige studie gemaakt. Hoe dan ook, deze had, toen
Panda hem uit zijn tijdeloze rust wekte, blijkbaar het
voornemen opgevat om voortaan een voller, gezelliger
leven te gaan leiden. Na een gedaante te hebben aan
genomen, die hem aangenaam voorkwam, werkte hij
zich nu vastberaden bij Joris Goedbloed binnen, enkele
keren groetend met een vriendelijk: „Blub!". Joris was
hier echter in het geheel niet van gediend; hij overwon
zijn walging, trad recht op de indringer toe, en sprak
streng: „Voort, viezerd, scheer u weg! Wie ge ook
zijt, ge zijt onzindelijk en niet van goed familie. Keer
terug naar het weerzinwekkend hol waar ge uit tevoor
schijn gekropen zijt, en verstout u niet de nette woning
van een tijdelijk in ruste zijnd zakenman te veront
reinigen!" „Blub? blub-blub blub!" antwoordde de aan
gesprokene verheugd. Terwijl zijn uiterlijke vorm snel
begon te veranderen, bracht hij een natte arm tevoor
schijn en drukte hartelijk Joris' uitgestrekte hand.
heeft men bij voorbaat Apollo gedoopt en
de stuwraket zal de „Satumus V" heten.
Deze raket wordt een gevaarte van
108 meter hoogte en de „garage" voor die
raket zal 157 meter hoog reiken!
Het plan is, dat omstreeks 1970 drie
astronauten in een Apollo beginnen met
een cirkelgang om de aarde. Vervolgens
beginnen zij aan een reis van tweeëneen-
halve dag naar de maan. Op 190 kilometer
boven de maan gaan zij opnieuw cirkelen
nu om die aardsatelliet. Twee astronauten
begeven zich dan in een „ruimtesloep" en
„roeien" daarmee naar het maanopper
vlak, waar zij een of twee dagen blijven
voor het doen van verkenningen. Vervol
gens keren zij met de helft van hun sloep
weer terug naar de Apollo, die geduldig is
blijven cirkelen.
TERWIJK IK dit neerschrijf, kijkt de
maan door mijn venster. Een beetje
sceptisch, dacht ik en kijk al even on
gelovig terug. We zien het allebei echt
nog niet gebeuren, nu de Sovjets het
voorlopig hebben laten afmeten en de
binnenlandse pressiegroepen in de Ver
enigde Staten, die tegen deze „geld
smijterij" ageren, steeds meer aanhang
vinden bij de Amerikaanse publieke
opinie.
Tenzij.de heer Kroesjtsjev dubbel
spel speelt en in stilte toch doorgaat
met zijn eigen plannen om op korte
termijn een Russisch maanmannetje te
kmccren een mogelijkheid die men
stellig niet geheel over het hoofd kan
zien.
BEIROET (AP). In een graf diep
onder de oude Libanese havenstad Sidon
is het geraamte gevonden van een ge
kroonde vrouwvermoedelijk een Phoe-
nicische koningin. Het graf werd acht
tien meter onder de grond, onder een
Romeinse en een Byzantijnse begraaf
plaats in een grot ontdekt.
Archeologen zijn van mening, dat het
graf deel uitmaakt van een koninklijke
Phoenicische begraafplaats. Het is het
eerste Phoenicische graf, dat intact ge
vonden is.
Het graf werd bij toeval ontdekt. Bull
dozers maakten een terrein gereed voor
het leggen van de fundamenten van een
school, toen plotseling een groot gat in de
aarde viel en de stenen lijkkisten zicht
baar werden. De autoriteiten werden ge
waarschuwd en een groep archeologen be
gon te graven.
Nadat de eerste laag grond weggeno
men was kwam een begraafplaats met
granieten en marmeren sarkofagen uit de
Romeinse en Byzantijnse tijd te voor
schijn. De marmeren lijkkisten werden
verwijderd en verder graafwerk -leidde
naar de grot, waarin een graf, afgedekt
met een steen, werd gevonden.
Toen de steen van het graf was weg
genomen kwam het geraamte te voorschijn
van een vrouw, die een gouden kroon, be
zaaid met edelstenen, op het hoofd droeg.
Aan een ketting om de hals zat een han
ger met het beeld van een gekroonde
vrouw. Aan elk van de tien vingers van
de handen zaten vier gouden ringen en
rond de enkels hingen zware gouden ban
den.
In het graf werden voorts een bronzen
spiegel en een 25 cm hoog vrouwenbeeldje
van klei gevonden. Bij het geraamte stond
'n potje met „kohl", een soort mascara dat
de oosterse vrouwen gebruiken om hun
wimpers te accentueren.
De archeologen zijn van mening, dat de
grot, die de vorm van een tunnel heeft,
meer vondsten zal opleveren. Ondanks de
zware regenval wordt het graafwerk voort
gezet.
Sidon ligt 40 km ten zuiden van Beiroet
en was eens een belangrijk centrum van
de Phoenicische beschaving. Het was een
van de vier koninkrijken van de Phoeni-
ciërs aan de oostkust van de Middelland
se Zee. Zij vormden een Semitisch ras,
dat zich 3.000 jaar voor Christus in dit
deel van de wereld vestigde. Hun zeeha
vens en handelssteden kwamen tot grote
bloei. De voornaamste van deze steden was
Carthago.
Sidon was een basis van de Phoenici
sche marine. Thans is het een stadje dat
leeft van de omliggende citrusplantages en
van een olietankopslag van Tawil.
Advertentie
Twee nozems uit Tipton in de
Amerikaanse staat Indiana, de 17-
jarige Herman Cook en de een jaar
jongere Jerry Miller, waren op straat
slaags geraakt en deswege voor de
rechter gedaagd. Diens vonnis luidde:
het gevecht overdoen, maar dan met
bokshandschoenen in een partij over
tien ronden en onder toezicht van een
erkend scheidsrechter. Het gevecht
is inmiddels in het gebouw van de
rechtbank gehouden. Cook won op
punten en gaf Miller na afloop de
vriendenhand, zoals het sportieve
boksers betaamt. (Reuter)
