Moord op Majorca
Elektronische klanten
service in 's werelds
grootste treinstation
PANDA EN DE MEESTERDE IO LIST
Bronchi letten
Pulitzerprijs-winnaar
ernstig gewond bij
straatruzie
MAANDAG 11 NOVEMBER 1963
7
Ons vervolgverhaal
emmmmm
door Paul Tabori
Overzicht van een gedeelte der loket
afdeling. Op de voorgrond de kaart
jesloketten, elk met een eigen t.v.-
ontvanger, daarachter de plaats-
xuimte-di§t;ibutie, die de hersenen
van het nieuwe systeem vormt.
In hét huis bij Manacor was het
heet en stil in de afgesloten kamer.
Carpath had het voedsel en de dran
ken niet aangeraakt maar wel twee
sigaren gerookt. Hij had geprobeerd
wat te slapen, maar daar was hij te
zenuwachtig en te rusteloos voor. Af
en toe liep hij de kamer eens rond,
keek ongeïnteresseerd naar de af
schuwelijke schilderijen aan de muur,
liet zijn vinger langs de rij in zwaar
kalfsleer gebonden boeken de
meesten rechtskundige en geestelijke
werken in het Spaans gaan en ging
dan weer in de fauteuil zitten, som
ber naar zijn handen starend.
Twee verdiepingen lager, in de
spelonkachtige kelders, brandde een
lont zijn weg naar een grote metalen
bus, waarin het einde van het koord
je verdween.
Dé matador had èen hoofse buiging
voor de ere-gastèn gemaakt en had
de sleutel van het hok, waarin de
stieren zich bevonden, gekregen. Hij
verwijderde zich en de twee mannen,
die schrijlings op de ijzeren afzetting
zaten, trokken aan de touwen.
De deuren gingen open en de eerste
stier kwam aandraven. Hij hield zijn
kop omlaag en droeg de enkele ban
derilla. Het was een gedrongen, ster
ke Andalusische stier en na zijn eer
ste ren stopte hij midden in de are
na, brieste en klauwde met zijn hoef
in het zand; met zijn bijziende ogen
keek hij om zich heen, meer verbij
sterd dan kwaad.
Stephen keek weer naar Janet, di,e
recht voor zich uit staarde, geheel
verdiept in het schouwspel. Vanuit
zijn ooghoeken kon hij Garcia en Pa-
blo zien, die langzaam langs de af
zetting boven hen liepen en de menig
te afzochten. Onwillekeurig trok hij
de strohoed nog wat lager in zijn ge
zicht en met een vlug gebaar deed hij
hetzelfde bij Janet. Ze zag even naar
hem op, maar keek meteen weer de
arena in.
Beneden hen was het prachtige,
statige ballet met de»cape begonnen;
een uitdaging en een bezoeking voor
de stier; de snelle dansende passen,
de gracieuse draaiingen en sprongen
van de matador. De menigte liet een
goedkeurend geloei horen, want de
man met de grijzende slapen en het
slanke lichaam was een meester op
zijn terrein. De kleuren vlamden in
de zon, goud, rood en groen. Het was
een even kleurig en kunstig schouw
spel als een voorstelling in Versailles
ten tijde van de Zonnekoning.
Janet scheen er door gefascineerd
te zijn.
„Doen ze het altijd zo?" vroeg ze
zonder haar ogen van het tweetal,
mens en dier, los te maken. „Is die
stier er voor opgeleid?"
Stephen wist niet of hij het haar
zou uitleggen. Maar voor hij daar
kans toe zag, klonken de trompetten
opnieuw en verschenen de twee pica
dors met hun helpers, gezeten op van
oogkleppen voorziene tegenstribbe
lende paarden, die in een soort rie
ten harnas gehuld waren. Zij reden
een rondje door de arena; daarna na
men zij hun plaatsen in, ieder aan
een kant. Hun lange lansen lagen over
de zadelknop.
zóuden laten verkommeren in deze
afgesloten kamer zonder frisse lucht.
Hij sidderde van woede en angst.
Hij rende naar de deur en begon aan
de knop te rammelen. Toen begon
hij om hulp te roepen. Zijn stem
schoot uit, ijl en overspannen, het
klonk nietig.
Beneden in de kelder van het huis
bij Manacor had de vlam langzaam
zijn weg gevreten tot op enkele centi
meters van de bus.
Boven keek Carpath op zijn horlo
ge. Stond het stil? Hij schudde het.
Toen bleef hij doodstil staan en luis
terde gespannen, maar hij hoorde
niets. Hij snoof, maar in de afgeslo
ten kamer kon hij ook niets ruiken.
Langzaam voelde hij een panische
angst in zich opkomen. Hij schonk
zich een glas cognac in en stak een
sigaret op teneinde z'n angst te onder
drukken. Hij was eigenlijk gek ge
weest, vond hij, om op het voorstel
van Marcus en Calvo in te gaan.
Nog idioter was het dat hij er niet
op had gestaan dat ze hem, direct
nadat hij de papieren had getekend,
vrij zouden laten. Als ze hem hier
Handig èn knap werd de stier in
de richting van de picador, die onder
de ere-loge stond, gebracht. Het heen
en weer zwaaien van de stok, de in
gestudeerde gracieuze dans lokten
hem, tot hij het paard en zijn berij
der in de gaten kreeg. Hij deed een
uitval. De picador boog zich naar
voren, terwijl het paard onder hem
steigerde en duwde zijn lans in de
rug van de stier. De punt boorde zich
in zijn nek. Voor Stephen was het
een tamelijk bekend, hoewel niet bij
zonder prettig gezicht. Hij stak zijn
hand uit om Janet gerust te stellen.
Maar ze duwde hem van zich af.
Het bloed stroomde nu langs de
zwarte huid van de stier. Het volgen
de moment stond Jariet rechtop.
Hij probeerde haar nog te grijpen
maar het was al te laat. Ze rende de
treden af die hen scheidden van de
dubbele afzetting. De mensen protes
teerden en schreeuwden men Janet
als het ware over hen heen liep. Ste
phen liep haar achterna maar kwam
niet zo snel vooruit. Tegen de tijd dat
hij de onderste trede bereikt had, had
ze de ingang van het gangetje tussen
de beide versperringen gevonden en
was uit het gezicht verdwenen.
De stier had zich door de lans laten
verjagen, maar na een korte aarze
ling hervatte hij de aanval. Hij mik
te op de beschermende riet-laag en
probeerde zijn hoorns onder de buik
van het paard te krijgen.
Stephen keek achterom en zag Gar
cia en Pablo de tribune, die vlak
achter hem lag, aflopen. Hij aarzelde
even en op dat moment groeide het
verbaasde en verontwaardigde geroep
van de menigte uit tot een oorverdo
vend geschreeuw. „Nog nooit in de
geschiedenis van het stierengevecht"
schreef de Chronica del Palma de
volgende dag onder een grote kop,
„is er zo iets voorgevallen en dnze
hoofdstedelijke aficianados zijn be
slist nog nooit getuige geweest van
zo'n verbazingwekkend schouwspel.."
Dat „verbazingwekkende schouw
spel" was een lang meisje .met een
strohoed die ze halverwege de
arena verloor en een kapotte rok
en blouse, die door het zand van de
arena rende. Eerst was er niemand
die veel notitie van haar nam, want
de meeste ogen waren op de stier en
de mannen gericht, die behendig het
dier van de picador afhielden. Maar
even later gaf een luid gejuich aan
dat het publiek haar in de gaten
had gekregen. Ze holdé door de
arena. .Haar doel en wie kon daar
nog aan twijfelen? was de stier.
Maar ze droeg geen cape en geen
zwaard; kennelijk was ze niet een
van die dwaze mensen die soms pro
beerden mee te gaan doen, om dan
smadelijk uit de ring gezet te wor
den. Tegen de tijd dat ze de picador,
die met open mond naar de dichter
bij komende verschijning keek, was
genaderd, had de stier het paard, als
iets waar niets tegen te beginnen viel,
opgegeven. Janets stem klonk helder
en duidelijk boven het geroezemoes.
„Beest dat je bent", schreeuwde ze.
„O, jij beest!"
En met een snelle en onverwachte
greep trok ze de picador uit het za
del. Hoewel hij aan vallen gewend
was, gebeurde dit zo onverwacht dat
hij uitgleed en languit in het zand
terecht kwam. Op dat moment kwam
de stier terug voor een nieuwe aan
val. De chulos en banderillos kwa
men onmiddellijk te hulp. Ze zwaai
den hun capes en probeerden de
aandacht van de stier te trekken.
Maar ze werden daarin ernstig ge
hinderd door de vrouw die naar hen
Sloeg, hun de weg versperde en zich
schandelijk gedroeg alsof ze eigenlijk
de stier wilde beschermen.
(Wordt vervolgd:
(Van een medewerker)
HET PENNSYLVANIA RAILROAD STATION in New York City is het
grootste spoorwegstation ter wereld. Dagelijks beginnen of eindigen hier ontel
bare reizigers een treinreis naar vérre of nabije bestemmingen in het immense
gebied van de Verenigde Staten. Velen van dat heirleger zijn forensen, die elke
dag heen en weer pendelen tussen hun woonplaats en hun werk in het hart
van de metropolis, en dus een treinabonnement of een weekkaart hebben. Maar
tienduizenden anderen moeten eerst een kaartje kopen aan een van de ruim
tachtig loketten in de reusachtige stationshal en voor die loketten was het
dan ook tot voor kort altijd een enorm gedrang van haastige en prikkelbare
mensen, die vaak slechts met grote vertraging aan een plaatsbewijs geholpen
konden wordèn.
TOT VOOR KORT want sinds enige tijd
heeft het gigantische station zijn kaart
verkoop-diensten gestroomlijnd. Een ver
bazingwekkend assortiment van elektroni
sche apparaten, rekenmachines, televisie
toestellen en andere hulpmiddelen zorgt
ervoor, dat de reizigersstroom zelfs op de
topuren vlot kan worden verwerkt en dat
zelfs de „reservations" (in de V.S. is het
gebruikelijk dat men, zeker voor lange
trajecten, zijn plaats in expres- en snel
treinen van tevoren bespreekt) in een oog
wenk van sekonden kunnen worden afge
wikkeld.
HET EERSTE dat opvalt wanneer men
voor zo'n loket staat is de televisiè-ontvan-
ger op de balie naast de kaartjesverkoper.
Men vraagt bijvoorbeeld een „reserva
tion" voor Chicago. De lokettist drukt een
knop op zijn t.v.-toestel in en op zijn beeld
scherm verschijnt een keurig tableau dat,
precies als de „bespreek-plattegrond" van
een theatbr, een beeld geeft van de nog
beschikbare plaatsen in alle treinen naar
Chicago gedurende de eerstvolgende veer
tien dagen. Verlang de klant b.v. een slaap-
cabine in de „Broadway Limited express"
voor dezelfde nacht, dan kan de lokettist uit
de symbolen op dit tableau meteen afle
zen, of er nog bedden beschikbaar zijn.
Als de codeletter B voor deze trein ont
breekt, betekent dat, dat alle cabines voor
die trein zijn volgeboekt. Wenst de klant al
leen maar een zitplaats, dan kan de loket
beambte hem ook helpen; hij kan zelfs zien,
of er nog hoekplaatsen, voor- of achteruit
rijdend beschikbaar zijn. En mocht de
hele trein „uitverkocht" zijn, dan kan de
beambte me* één oogopslag zien, in wel
ke andere treinen naar de gewenste be
stemming, vroeger of later vertrekkend,
nog wel ruimte is.
DIT SYSTEEM VAN directe informatie
betekent een enorme tijdsbesparing voor
de man aan het loket (die Vroeger tfelefo
nisch bij een collega al deze gegevens
moest opvragen) en voor de reiziger zelf.
Veronderstel dat de klant besluit, een bed
te bespreken in de „Broadway Limited".
Dan drukt dé loketbeambte een andere
knop op zijn t.v.-toestel in, die hem ver
bindt met een klerk van de „plaatsruimte
distributie" elders in de dienstruimten
van de stationshal. Hij zegt door de mi
crofoon: Dit is loket 16. Geeft u mij één
slaapplaats in de Limited van vannacht
elf uur veertien. De plaatsruimteklerk
neemt een genummerde „beddebon" voor
de Broadway Limited uit een kast met vak
jes, plaatst de kaart in een facsimile-zen
der vóór hem en zeven sekonden later
pakt de man aan het loket een lichtdruk
kopie van deze beddebon uit de facsimile
ontvanger die naast hem staat, hecht er
een spoorkaartje aan vast, dat inmiddels
in een automatische schrijfmachine met
datum en plaats van bestemming bedrukt
is, en overhandigt alles aan de reiziger.
De hele operatie vergt per klant gemid
deld niet meer dan twee minuten.
Ook telefonische reserveringen kunnen
tot twee weken vooruit zonder
moeite of oponthoud tussen de normale
dagelijkse boekingen verwerkt wprdeii.
HET SYSTEEM werkt perfect, maar de
fctrdtse stationschef van het Pennsylvania
Railroad Station legt er toch de nadruk
op, dat al deze apparatuur alleen maar
hulpmiddel, en zeker geen zielloze auto
matic is, want uiteindelijk is het de man
achter de machine, de menselijke accura
tesse en bereidheid tot service, die over
slagen of mislukken van ieder Systeem
beslissen en zo is het ook hier, op het
grootste en drukste spoorwegstation van
de wereld.
Een deel van de immense stationshal,
waar men thans nog maar zelden
lange, langzaam voortschuifelende
queue's voor de loketten ziet.
De hik in een tempo van meer dan
90 per minuut is na een période van
elf hikvrije dagen mevrouw Lucy Mc
Donald uit de Amerikaanse stad Atlanta
weer gaan plagen-. De hik begon 28 juli
en tot 23 oktober hikte zij voortdurend
soms slechts 13 keer per minuut, soms
90. Toen stopte de hik even plotseling en
onverklaarbaar als hij' gekomen was.
Maar vorige week was hij er weer.
Voor de korte rustpauze heeft zij dui
zend en een huismiddeltjes toegepast, een
hypnotiseur geconsulteerd en een paar
dagen in het ziekenhuis gelegen, maar
niets hielp. „Eerst dachten de mensen dat
ik grappig wou doen", vertelde zij, „maar
soms heb ik nachtenlang gebeden dat het
maar zou ophouden".
Hector Rondón, de Venezolaanse persfo
tograaf die vorig jaar de eerste prijs heeft
gewonnen van de World Press Photo-ten-
toonstelling in Den Haag, en daarna
rnet dezelfde foto de Pulitzerprijs ver
wierf, is in zeer ernstige toestand opge
nomen in een ziekenhuis te Caracas. Ron
dón werd bij een ruzie over een verkeers
ongeluk door een Italiaanse immigrant
aangevallen. Zijn kaak en neusbeen zijn
verbrijzeld en een van zijn ogen is zo
ernstig beschadigd, dat Rondón er niet
meer mee zal kunnen zien.
De aanvaller, ene Prieto Camevalü, is
ingesloten. De artsen twijfelen eraan of
Rondón nog ooit zijn beroep zal kunnen
uitoefenen.
13. Panda was al onderweg om zich met Blub van
Joris' woning te verwijderen, toen hij achter zich nog
èen verontwaardigde stem hoorde zeggen: „Gij en uw
onsmakelijke vriend hadden althans de welvoeglijk
heid kunnen hebben, vent, om bij het verlaten van
mijn flatje de toegang achter u te sluiten!" Het was
nauwelijks verstandig van Joris om op deze manier
nog eens de aandacht op zich te vestigen, want in
eens zag Panda nu dat zijn tientje (waar alles om
begonnen was) weer in het, hoedellnt van de ander
stak. „Dief!" riep hij. „Mijn tientje én hij deed
een vlugge uitval naar Joris' hoofddeksel..maar hij
was even te laat. Joris was nog net op tijd onder
het rooster verdwenen en had het nu blijbaar stevig
bevestigd, want Panda kon er, hoe hard hij ook pro
beerde, geen beweging meer in krijgen. „En tóch ben
je een lelijke tientjesdief!" riep hij kwaad. Van be
neden sprak een beschaafde stem: „Tut, tut, kereltje,
nu is het genoeg geweest; meer schelmerij wens ik
niet van u. Pak u weg en ga de straat elders schen
den!" Bij dit alles had de Blub aandachtig toegekeken,
maar,het was duidelijk dat hij het gebeuren niet ge
heel kon volgen.
De 38-jarige gescheiden vrouw én moe
der heeft per brief en telefoon ontelbare
hoeveel adviezen ontvangen. Zij heeft al
le huismiddeltjes geprobeerd blazen in
een papieren zak, peper opsnuiven, wa
ter drinken, alles wat de mensen haar
aanrieden. Niets hielp. Haar drie kinde
ren hebben het geprobeerd met haar aan
het schrikken te maken.
Een der bizarre adviezen die zij ont
ving maar waaraan zij geen gevolg heeft
gegeven was dat zij zich, voorzien van een
parachute, onverwacht uit een vliegtuig
moest laten duwen.
Een ander advies, ook niet uitgevoerd,
was rotte eieren in haar haar smeren en
weer een ander stomdronken te worden.
Wel probeerde zij het advies om geheel
ontspannen op haar hoofd te gaan staan,
maar zonder resultaat.
Een plaatsruimte-klerk achter haar
ingewikkelde apparatuur. In het
rhidden de vakjes met „beddebonnen"
en bespreekcoupons voor diverse
treinen en bestemmingen. Daaronder:
de automatische facsimilezenders die
kopie-plaatsbewijzen maken voor de
beambten aan de loketten. Geheel
boven: een battery tv-camera's die
bespreektableaus voor alle treinen
doorgeven naar de lokettisten.
MEN KIJKT vreemd op als de hond van de Axelse melkhandelaar S. J. Wijna
zijn entree maakt in de huiskamer. Öp zijn rimpelloze, wit-bruin-rose gevlekte huid
valt geen spoor uan haargroei te bespeuren en het voorrecht een staart te bezitten
is eveneens aan zijn neus voorbijgegaan. Maar verder uertoont het dier de ken
merkende eigenschappen die men bij alle honden aantreft, onverschillig of zij nu
in het lage Hollandse polderland of ergens op de Tibetaanse hoogvlakte het levens
licht aanschouwden.
„Stip" komt uit Tibet. Maar zelfs daar zou hij thans nieuwsgierige blikken trek
ken, want het ras der Tibetaanse naakthonden telt over de hele wereld waarschijn
lijk geen tien nazaten meer. „Onze Stip", zegt de heer Wijna trots, „is de enige van
zijn soort in Nederland, misschien zelfs wel in heel Europa."
HOEWEL HET
vreemde op velen een
bijzondere aantrek
kingskracht pleegt,
uit te oefenen, schij
nen de mensen Stips
gevlekte naaktheid
niet als bekoorlijk te
ervaren. De Griekse
scheepskapitein die
eens de toen nog geen
zeven weken oude
Stip ergens in een
verre havenstad voor
zijn geliefde in Ne
derland had gekocht,
ontlokte met die gulle
daad dan ook weinig
dankbaarheid. Zijn
hartsvriendin gaf het
dier direct weg aan
een kennis in Axel.
Maar ook deze vond
het hondje een beetje
„eng", zodat melk
boer Wijna, die een
groot dierenvriend is,
het voor een tientje
kon overnemen. Bij
de Wijna's is Stip ge
bleven.
Men vermoedde
daar hoopvol dat de
haaigroei van het dier
wel zou komen met
het klimmen der da
gen.
Maar tot grote ver
wondering van de
familie gebeurde dat
niet. De hond groeide goed, maar bleef
„naakt".
De heer Wijna, die wel een honden lief
hebber maar geen -kenner is, haalde er
dikke boeken over kynologie bij en zat
avonden gebogen over afbeeldingen van
soorten die zelfs in Walt Disney's teken
film nog nooit een rol hebben gespeeld.
Tenslotte kwam hij tot de conclusie dat
Stip een „Mexicaanse naakthond" moest
zijn. Enige tijd later echter zond de
Vlaamse televisie een programma over
zeldzame hondensoorten uit, waarin plot
seling Stip's evenbeeld de Axelse melk
handelaar aanstaarde. Zijn naakthond
bleek niet uit Mexico, maar uit Tibet af
komstig te zijn, waar deze dieren in lang-
vervlogen tijden als heilig werden ver
eerd.
se naakthond heeft, een teefje. De zijne is
een reu en: „Het zou dus kunnen", zegt
hij. De moeilijkheid is echter hoe die twee
met elkaar in contact te brengen.
Stip krijgt overigens een verzorging,
zoals die voor weinig andere honden is
weggelegd. Dagelijks gaat hij in een bad
met lauw water, waarna hij met een
zachte creme rvordt ingewreven, om het
springen van zijn tere blote huid te voor
komen. Zelfbewust en roerloos ondergaat
hij dit alles, als een vanzelfsprekendheid.
Want als je ras eens door mensen heilig
is verklaard, verwacht je zo'n behande
ling
Advertentie
Thans ziet het ernaar uit dat het ras
binnen niet al te lange tijd zal zy# uitge
storven. De heer Wijna heeft gehoord dat
een dame in Californië ook een Tibetaan-
Hoestdrank in tab let vorm. 95ct
