Misdaad
in
Stockholm
Ijonge paren in oude woningen;
hoop
op
flatj
e verviosen
Verloofden de dupe van Amsterdams
nieuwe huisvestingsbeleid
PANDA EN DE MEESTER-RIOLIST
DOE DE WAS KOUD
(maar niet in Nederland)
Amsterdams
Allerlei
Paalwoning te koop
Parkeren: f 5.- per dag
Veilig „dubbelen''
„Kijkdichte1' stad
DONDERDAG 14 NOVEMBER 1963
19
mtmrwmrt
Ons vervolgverhaal
door N. Edward Werner
(naar hel Zweeds)
'immfmm/t/mitmmmmftmmmmmmrmmimmmmmmfmmi
Gevecht met arend
Belediging van een
hond in functie
i
Gunnar Dahl sloot zachtjes de voor
deur van zijn flat op de derde ver
dieping. Het was zes uur 's morgens
en hij wilde de andere flatbewoners,
die stellig nog sliepen, niet wakker
maken. Overigens zouden er in deze
vakantietijd, midden juli, niet véél
huurders in het flatgebouw zijn. Maar
in ieder geval was de Deen Millech,
op de tweede verdieping, aanwezig,
dat wist hij.
Dahl was het gewend om vroeg op
te staan. Hij maakte elke morgen een
korte wandeling van een half uur on
geveer, meestal in de richting van
Gardet of 't noordelijk deel van Djur-
garden. Na die morgenwandeling nam
hij een douche en schoot zich, waar
na hij genoot van zijn ontbijt, be
staande uit toast, gebakken eieren met
spek en enige koppen sterke koffie.
Onder het genot van dit alles keek
hij 't ochtendblad door. Hij beschouw
de een en ander als een goede ma
nier om een gewone werkdag te be
ginnen.
Hij liep de trap van het flatge
bouw af, passeerde de deur van Er-
ling Millechs flat en zag in het voor
bijgaan een krant uit de brievenbus
steken. Op straat gekomen, begon hij
langs Karlavagen in de richting van
Sturegatan te wandelen.
Zelfs op dit vroege morgenuur was
het al duidelijk dat het een warme
dag zou worden. Hij vond het pret
tig zijn benen te strekken, wetende
dat hij de rest van de dag op kantoor
zou moeten doorbrengen. Hij had zeer
lange benen. Maar hij was geen slap
pe, uit de kracht gegroeide figuur. In
tegendeel, hij was zwaargebouwd in
verhouding tot zijn lengte van ruim
1.85 m. Met zijn brede schouders,
smalle heupen en soepele gang maak
te hij de indruk van een goedgetrain-
de atleet. Hij droeg een gestreept zij
den sporthemd met korte mouwen, 'n
bruine gabardine broek en een nylon
sporthoedje. Hij voelde zich tevre
den met zijn bestaan en glimlachte
bij het zien van zijn spiegelbeeld in
een winkelruit. Hoewel hij ouder leek
dan dertig, was hij in werkelijkheid
pas 28 jaar. Zijn gezicht had goede,
fijnbesneden trekken en zijn ogen wa
ren levendig en hadden een aantrek
kelijke zachtgrijze kleur. Hij had het
soort uiterlijk, dat zéér lang iets
jeugdigs zou behouden.
Het meisje, dat 's morgens kranten
rondbracht, kwam op haar fiets
aanrijden. Hij zag haar vaak op zijn
morgenwandeling en maakte altijd
een vriendelijke opmerking: ,,'n
Mooie morgen hè?" riep hij haar toe,
terwijl hij wuifde, toen ze langs reed.
„Ja, heerlijk!" antwoordde het
meisje en lachte al haar stralend
witte tanden bloot.
Dat Dahl in zo'n bijzonder goed hu
meur was, werd veroorzaakt door
het feit dat hij zich in zijn nieuwe
baan steeds meer thuis begon te voe
len. Sinds een maand werkte hi.i in
zijn nieuwe functie bij Tone-Film. Zijn
buurman Millech had hem deze baan
bezorgd. Daar kwam nog bij. dat hij
met een plezierig gevoel van spanning
utzag naar de komst van Millechs
dochter.
Erling Millech was in de oorlog,
enige maanden nadat de Duitsers De
nemarken hadden bezet, in het flat
gebouw, waar Dahl een flat had, ko
men wonen. Millech was een uitvin
der en flimtechnicus en hij had een
verbetering in de produktie van kleu
renfilms op zijn naam staan. Hij was
over deze uitvinding in onderhande
ling met film-industrieën in verschil
lende landen en gedurende de afge
lopen maanden hadden twee Ameri
kaanse maatschappijen grote belang
stelling getoond voor Zijn uitvinding.
Dahl was nu in de buurt van het
stadion gekomen en ontmoette daar,
zoals gewoonlijk, „de dikke". Dit was
een oudere heer, die ook altijd een
vroege morgenwandeling maakte.
Dahl en hij waren elkaar in de laat
ste jaren herhaaldelijk op hun mati-
neuze wandeling tegengekomen, maar
als echte Zweden, die niet formeel
aan elkaar waren voorgesteld, knik
ten ze elkaar zelfs niet toe. De dikke
man scheen niet veel baat te vinden
bij de wandelsport, want hij scheen
met het jaar dikker te worden.
Waarschijnlijk werd zijn eetlust er
door gestimuleerd en deed hij zich
na de wandeling te goed aan een veel
te copieus ontbijt.Moeizaam pas
seerde de dikke man Dahl, die slechts
een hand had hoeven uit te steken
om even langs zijn vele onderkinnen
te strijken.
Dahl sloeg de weg langs de gas
fabriek in en begon sneller te lopen.
Na een poosje transpireerde hij be
hoorlijk. Hij hield het verhoogde tem
po vol tot hij de Koningin Christina-
weg bereikte en begon dan langzamer
huiswaarts te wandelen. Hij passeerde
verschillende wetenschappelijke insti
tuten, het Rode-Kruishospitaal en
het Ooster-station. Toen hij tussen de
bomen van Valhallavagen liep, keek
hij even op zijn .horloge. Ja, hij was
precies op tijd.Daar kwamen de
meisjes al aan. Het waren drie jonge
paardrijdsters, die bijna nooit hun
vroege morgenrit oversloegen. Hij
had hen gezien in regen en wind en
bij felle kou. Het was een vrolijk stel
meisjes; ze lachten hem in het voor
bijgaan toe en één van hen draaide
zich om en maakte een wuivend ge
baartje in zijn richting. Ditmaal wa
ren ze alle drie gekleed in beige jodh
purs en dunne witte zijden bloesjes.
Ze waren uitstekende amazones en
de ritmische bewegingen van de paar
den verhoogden hun charmes in niet
geringe mate. Dahl vroeg zich af, wat
ze van hém dachten.
Toen hij thuiskwam, voelde hij zich
in uitstekende conditie. Hij verlang
de naar een douche en een behoorlijk
ontbijt. Hij passeerde Millechs flat en
wilde de trap naar zijn eigen étage
opgaan, toen hij opeens stil bleef
staan. Was Millechs voordeur niet in
het slot gevallen? Had hij dat goéd
gezien? Was dat ook al zo geweest,
toen hij er, op weg naar beneden,
langs gekomen was? De krant stak
nog precies zo in de brievenbus, als
hem eerder was opgevallen. Om ze
ker te zijn duwde hij even tegen de
deur van zijn vriend. Nee, hij had zich
niet vergist, de deur was open. Hij
duwde de deur verder open en keek
naar binnen.
„Erling!" riep hij.
Het bleef doodstil. Er was alleen
het vreedzame getik van een oude
grootvadersklok te horen. Zou hij naar
binnen gaan? Millech sliep 's morgens
altijd lang, maar die niet-gesloten
voordeur was toch wel iets merkwaar
digs. Dahl st&ptenaar binnen en
sloot zachtjes de deur achter zich.
Automatisch bukte hij zich om de
krant op te rapen, die bij het sluiten
van de deur op de grond was geval
len. De krant voelde enigszins voch
tig aan, of kwam dat doordat hijzelf
zo bezweet was? Hij keek even, zon
der veel belangstelling, naar de voor
pagina. Hij zag iets, dat op een
kleurenfoto leek, maar in het halve
licht kon hij niet goed onderscheiden,
wat het voorstelde.
Hij liep iets verder het halletje in
en hield de krant in het daglicht,
dat uit de zitkamer kwam. Maar dat
was geen kleurenfoto! Hij staarde
naar de krant. Dat was bloed! Hij
nam de krant in zijn linkerhand en
keek naar zijn rechterhand. De vin
gers van die hand waren besmeurd
met bloed.
Hij bleef even doodstil staan en
voelde zich verstijven. De oude klok
tikte zijn vreedzame tik-tak, tik-tak.
Verder was er in de flat geen ge
luid te horen. Dahl nam de krant op
nieuw in zijn rechterhand en zorgde
ervoor dat het papier het bloed absor
beerde. Daarna wandelde hij vastbe
sloten de zitkamer binnen. Deze ka
mer baadde in een zee van licht op
dit uur van de morgen, wanneer de
zon naar binnen scheen. Er. hing een
vage sigarenlucht in het vertrek, wel
ke nog aangenaam aandeed en niet
helemaal verschaald was. Er was
niemand aanwezig. Hij liep door naar
de slaapkamer. Even aarzelde hij,
voordat hij naar binnenging en klopte
op de deur. Toen niemand antwoord
de. betrad hij de kamer, die in duis
ternis gehuld was.
(Wordt vervolgd)
(Van onze redacteur in Amsterdam)
SINDS AMSTERDAM een nieuwe wethouder voor volks
huisvesting heeft, wordt er bijzonder veel aandacht besteed
aan de woonruimteverdeling. De resultaten zijn niet altijd
voor alle woningzoekenden aangenaam. Het zijn nu met
name de verloofden en jonggehuwden, die menen, dat zij
de dupe zijn geworden van net beleid van de wethouder.
Volgens de nieuwe richtlijnen komen zij niet meer in aan
merking voor een nieuwbouwflatje in de tuinsteden, doch
zullen zij moéten wachten op het vrijkomen van een twee
kamerwoning in het oude deel van de stad. Er zijn duizenden
verloofde paartjes, die al jaren ltd zijn van een woningbouw
vereniging, waardoor zij zo'n laag rangnummer hebben dat
zij mochten hopen op hun trouwdag onmiddellijk in een
flat van de woningbouwvereniging te kunnen stappen. Dat
kan nu niet meer.
HET GROTE PROBLEEM, aldus de wet
houder, vormen niet de .jonggehuwden,
maar de gezinnen die onder vaak barre
omstandigheden samenwonen op de voor-
en achterwoninkjes van twee kamertjes in
de trieste 19de-eeuwse woonpakhuizen.
Deze gezinnen zullen bij de toewijzing van
nieuwe woningen voorrang krijgen. De
voor gezinnen met kinderen eigenlijk on
geschikte oude huizen zullen langzamer
hand beschikbaar komen voor de jongge
huwden. Het is geen ideale regeling, want
de jonge echtparen gaan over twee a drie
jaar immers óók een probleem vormen
als zij zelf kinderen hebben.
Maar Amsterdam heeft evenals de an
dere gemeenten in ons land nu eenmaal
rekening te houden met de gevolgen van
n woningbouwbeleid waardoor Nederland,
het laatste land in Europa zal zijn, waar
de woningnood zal zijn opgelost. In grote
lijnen komt de nieuwe huisvestingspolitiek
van Amsterdam hierop neer, dat de nieuw
te bouwen woningen in de eerste plaats
ten goede moeten komen aan gezinnen, die
slecht wonen of die in huizen wonen wel
ke moeten worden gesaneerd.
ONDANKS de tienduizenden woningzoe
kenden die in Amsterdam staan ingeschre
ven, staan er huizen leeg. Op de Amstel-
dijk staat het eerste vrijstaande huis, dat
na de oorlog op Amsterdamse bodem is
gebouwd; een wat merkwaardig gevorm
de bungalow, die de naam kreeg van
„paalwoning". Het huis telt drie a vier
kamers. Het is onlangs op een verkoping
gekocht door de bekende mdfkelaar in on
roerende goederen in de hoofdstad de
heer M. Caranza. Hij heeft er een kleine
kwart miljoen gulden voor betaald en het
huis onmiddellijk te koop aangeboden. Hat
zal ons niet verbazen als de paalwoning
binnenkort voor meer dan een kwart mil
joen gulden een nieuwe bewoner krijgt.
Het is namelijk niet meer mogelijk, in
de hoofdstad een vrijstaand huis te bou
wen en de kans een eigen huis te bemach
tigen in een nieuw te bouwen wijk is even
eens vrijwel uitgesloten. Voor de 60 ter-
reintjes, die aan de zuidrand van de Tuin
stad Buitenveldert waren gereserveerd
voor de bouw van evenzoveel bungalow-
tjes, meldden zich tweemaal zoveel gega
digden als er plaatsen waren, ofschoon
de huizen 100.000,- of meer kosten en er
ONDANKS de pogingen van de
overheid om het vervoer in de hoofd
stad zoveel mogelijk door het open
baar vervoerbedrijf te laten plaats
vinden, blijkt de Amsterdammer er de
voorkeur aan te gevèn zich per eigen
vervoermiddel te verplaatsen. In de
loop van 1962 steeg het aantal per
sonenauto's in Amsterdam met 10.000
stuks. Aan het eind van het jaar, aldus
het jaarverslag van het gemeentelijk
bureau voor statistiek, waren er
75.000 personenauto's geregistreerd.
Voorts rijden er in de hoofdstad nog
12.000 vrachtauto's, 427 autobussen
en 16.000 scooters en motorfietsen,
zodat er in het totaal ruim 103.000
motorvoertuigen zijn genoteerd. On
getwijfeld is ook het aantal bromfiet
sen belangrijk gestegen, doch dit is
niet geregistreerd.
Deze ontwikkeling heeft tot gevolg
gehad dat het aantal passagiers van
bus en tram in 1962 met twee miljoen
terug liep.
jaarlijks een flink kapitaaltje aan erfpacht
moet worden opgebracht.' Amsterdam is
vol, zelfs ondanks de nog open plekken
in de tuinsteden, want die zijn bestemd
voor woningwetbouw. Het wachten is
vooralsnog op de Bijlmermeer.
LANGZAMERHAND groeièn in Amster
dam de plannen voor parkeergarages.
Over dé meeste plannen wordt het stilzwij
gen bewaard, om te voorkomen dat de
prijzen van de hiervoor af te brèken hui
zén worden opgedreven. Die plannen zijn
alle particulier initiatief en slechts een
klein deel zal vermoedelijk gerealiseerd
kunnen worden. De grootste moeilijkheid
is namelijk, dat zo'n door particulieren
geëxploiteerde autostalling rendabel moet
zijn. Op dit moment rekent men op bouw
kosten a 10.000.- per parkeerplaats, het
geen betekent dat zo'n plaats per jaar ca.
1.200,- moet opbrengen. Per dag zal het
parkeertarief dan ongeveer f 5.- gaan be
dragen en dat schrikt de automobilist af.
16. „O tempora, o sores, zo mijmer ik in navolging
van de Ouden," prevelde Joris Goedbloed, terwijl hij
nog wat ongelovig naar hët zojuist door hem herwon
nen bankbiljet keek. „Voorheen bestond zelfs onder
boevenpak en dieventuig een zeker fatsoen, maar daar
hoeft men tegenwoordig niet meer om te komen. Men
brak in, men rolde zakken, maar op een eerlijke ma
nier, terwijl tegenwoordig geen middel geschuwd wordt!
Welke zichzelf respecterende vakman zou zich willen
bedienen van een vieze rioolkwabbel die een arm door
een rooster kan steken.
Hier verbleekte de denker plotseling; een nieuwe ge
dachte had hem pijnlijk getroffen. „Welke vakman?"
riep hij. „Ik natuurlijkEn hij bestormde zijn trap
om buiten te komen. Hij was al te laat; toen hij zag
dat Panda en de Blub uit het gezicht verdwenen wa
ren, maakte een diepe troosteloosheid zich van hem
meester. „Ik vrees", mompelde hij, „dat de naderen
de ouderdom me parten speelt. Hoe kan het zijn dat
ik, ik Joris Goedbloed, niet onmiddellijk inzag hoe 'n
grenzeloos werkterrein zich opent voor de ondernemer,
die zich door een amoebale rioolkwabbel terzijde doet
staan? Aimij! Ten koste van alles moet ik het vies
gedrocht terugvinden!"
Amfibische toeristen, sportvissers,
strandexploitanten en pretparkonder
nemers zullen hun vingers aflikken
bij het vernemen van de veelzijdige
capaciteiten van dit nieuwe voer
tuigje, de Terra-Gator, dat op het
land evenzeer in zijn element is als
in het water en zich bovendien noch
door mul zand, noch door modder,
moeras, sneeuw of rotsen laat tegen
houden. Dit is hoofdzakelijk te dan
ken aan de dubbele aandrijving op
de onafhankelijk geveerde voor- en
achterassen en aan de speciale ban
den waarmee het voertuig is uitge
rust. Het geval heeft een onbreek
bare glasfiber carrosserie en kan
twee volwassenen bergen. Voorlopig
heeft het Amerikaanse leger het
alleenvertoningsrecht van de
Terra-Gator.
Léon Morin uit het dorpje Dèmnandol
in de Franse Alpen is niet alleen een
goede schaapherder maar ook een kranig
vechter. Toen hij een dezer dagen met
zijn kudde op een bergwei was, schoot een
arend naar beneden en greep een lam
metje. Morin snelde te hulp en begon de
arend met zijn stok te bewerken. Het beest
gaf zijn prooi niet prijs en vocht terug
met zijn vleugels en bek. Morin stelde ten
slotte de vogel buiten gevecht en redde
het lammetje
Men blijft dus voorzichtig aan doen in
Amsterdam. Het gevolg zal zijn dat de
hoofdstad, waar de parkeernood het
grootst is, met de bouw van parkeergara
ges pas achter Rotterdam en Den Haag
aankomt.
WIJ HEBÉEN er onlangs op gewezen
dat het „dubbelparkeren" op de Amster
damse grachten niet is te vangen onder
een wetsartikel of verordening. In feite is
dat ook zo: de politie staat machteloos
tegenover dit insluiten van andere gepar
keerde auto's. Er is pas sprake van een
strafbaar feit namelijk het belemmeren
van het verkeèr als de eigenaar van
zo'n ingesloten wagen wil wegrijden. Als
op dat tijdstip een agent verschijnt, loopt
de dubbelparkeerder de kans een bekeu
ring te krijgen. Het is een zeer geringe
kans. Maar er is meer: als de ruimte
tussen een dubbel geparkeerde auto en de
trottoirband ter rechterzijde minder be
draagt dan 2.50 meter, neemt de politie
aan dat ook in dit geval het verkeer wordt
belemmerd en een bekeuring op zijn
plaats is. Tenslotte is er nog een derde
mogelijkheid om het met de politie aan
de stok tê kfijgen. Als naast de dubbel
geparkeerde auto een vrachtwagen stopt
om de goederen te laden en te lossen
wordt door de politie niet deze vrachtauto
als hindernis voör het doorgaande verkeer
beschouwd, doch de zich van niets bewust
zijnde dubbelparkeerder. Deze kan dus een
bonnetje krijgen, hoewel ook dit slechts
bij hoge uitzondering gebeurt. De parkeer-
Scotland Yard heeft nu enkele foto's
vrijgegeven van Julie Molley, de 24-
jarige tandartsassistente van Ita
liaanse afkomst, wier ontzielde
lichaam enkele dagen geleden ge
vonden is op een hemelbed in een
kamer van een buitenhuis nabij
Taplow in Buckinghamshire. Naast
haar lichaam vond men een leeg
flesje dat een sterk slaapmiddel be
vat had, twee zakagenda's met namen
van tientallen prominente figuren uit
de Londense „dolce vita"-kringen,
alsmede vele honderden foto's waarop
Julie Molley in compromitterende
situaties met allerlei mannen stond
afgebeeld. De politie, overtuigd met
een uitgebreid „fotochantage-com-
plot" te doen te hebben, is met man
en macht op zoek naar de leiders
van de bende, die zich voor deze
praktijken van het meisje Molley
bediend zou hebben. Totnöatoe zijn
echter geen arrestaties verricht. Op
de foto: Julie Molley voor een sport
wagen, die vermoedelijk aan een van
haar rijke „weldoeners" toebehoorde.
der kan dus kiezen tussen twee kwaden:
domweg ergens het parkeerverbod over
treden met de vrijwel zekere kans op een
bekeuring, of dubbelparkeren op de grach
ten met een kans van één op de zoveel
honderd om een bon te krijgen.
Uit de gemeentelijke statistieken blijkt
dat er eind 1962 in Amsterdam ruim
129.000 televisietoestellen waren. Dit bete
kent dat 48 percent van alle Amsterdamse
woningen van zo'n kijkapparaat is voor
zien, Telefoonaansluitingen vindt men in
131.000 Amsterdamse woningen en kanto
ren een toeneming van 73 percent in
tien jaar. De Amsterdammers hebben in
1962 ruim 177 miljoen maal met elkaar
gesproken en 41 miljoen interlocale ge
sprekken gevoerd.
Schiphol bleek ook in 1962 de grootste
bezienswaardigheid van Amsterdam. Er
kwamen 1.374.107 bezoekers. Artis kreeg
581.950 kijkers, het Rijksmuseum 580.839
en het Stedelijk Museum 294.654.
Via de vermakelijkheidsbelasting is 5.6
miljoen in de gemeentelijke kas gevloeid.
Er werden 15 miljoen toegangskaarten
voor openbare vermakelijkheden verkocht.
De bioscopen ontvingen circa 11,6 mil
joen en voor sportwedstrijden werd totaal
3,3 miljoen aan toegangsgelden betaald.
De politierechter in Kingston, Engeland,
heeft dezer dagen een moeilijk probleem
onder ogen moeten zien. Voor hem ver
scheen de 17-jarige Brian Lynn, wegens
„belediging van een ambtenaar in functie".
Bryan verklaarde dat hij op handen en
voeten „teruggeblaft" had tegen een poli
tiehond. De begeleider van de hond, een
agent van politie, had toen proces-verbaal
Opgemaakt. De rechter verklaarde na het
horen van de verdachte en de getuige, dat
hij over zijn oordeel nog een nachtje slapen
móest.
Advertentie
Onder deze kop gaf een landelijk dagblad een interessant bericht over een nieuw was
middel. Het nieuws komt als zo vaak uit Amerika. Lever Bros, een zusteronder
neming van de Sunlight-fabrieken. heeft daar een speciaal koud-water-wasmiddel ontwik
keld. Dit feit is tekenend voor de wasgewoonte van de Amerikaanse vrouw, die pas na
het wassen bleekt.
De Nederlandse huisvrouw doet dat niet, want haar wasmiddel wast en bleekt tegelijker
tijd. En die bleekwerking komt vooral tot haar recht .bij hogere temperaturen. Hoe warm
het sop moet zijn Eigen ervaring leert iedere vrouw, met welke temperatuur juist héér
was het meest is gediend. De een moet de was koken om het goed werkelijk wit te
krijgen, de ander gebruikt bijv. heet water uit boiler of geyser en een derde doet het nóg
weer anders. Al die verschillen in wasmethode en temperatuur stellen hoge eisen aan een
wasmiddel. Het moet onder uiteenlopende omstandigheden bij temperaturen van goed
warm tot kokend heet zijn volledige waswerking ontwikkelen.
Er is in Nederland een produkt dat deze voorwaarden bijzonder goed vervult.... OMO.
De Sunlight-fabrieken hebben OMO alles gegeven wat nodig is, om bij elke wasmethode
aan de hoogste eisen te voldoen Die veelzijdigheid van OMO garandeert iedere huisvrouw
een frisse, witte was. OMO is HET wasmiddel voor het beste resultaat bij elke
wastemperatuur.
