Misdaad
in
Stockholm
OOK „EERLIJKE ABE"
WERD SLACHTOFFER
VAN ZIJN MOED...
PANDA EN DE MEESTER*RIOLIST
IJl
Huil meer, leef langer
AVI A
m
w
P
Moeilijkheden rondom
„naaktstudie"
DINSDAG 26 NOVEMBER 1963
Ons vervolgverhaal
door N. Edward Werner
(naar Het Zweeds)
rfj
Hoe president Lincoln in 1865
door moordenaarshand stierf
ir
ADVIES VAN PSYCHIATER:
Medische bijval
Krokodil geopereerd
neem toch een M
^^1
ii)
Op dat moment ging de deur van de
kamer open en Bergs assistent Kei
ler stond in de deuropening. „Komt
u binnen, meneer Dahl," zei hij met
een uitnodigend gebaar.
Toen Dahl de kamer binnenkwam,
ontdekte hij daar het meiske, dat mor
genbladen rondbracht, de drie paard-
rijdsters, die hij op zijn morgenwan
deling placht tegen te komen en de
dikke man, die hij ook altijd zag.
Inspecteur Berg maakte een ge
baar, dat hij moest gaan zitten. Te
gen de andere aanwezigen zei hij:
„Dit is meneer Dahl, over wie ik met
u sprak."
Hij wendde zich dan tot Dahl. „Dit
meisje hier is juffrouw Ekman, die
u gistermorgen zag, terwijl ze met
haar kranten op haar morgenronde
was; de andere dames zijn Ingrid en
Kajsa Rydell en juffrouw Berntzen,
die u in de buurt van Valhallav -
gen, tijdens hun ochtendrit te paard,
zagen. Deze heer is meneer Johnson,
die er geen idee van heeft, dat hij u
zou zijn tegengekomen."
De inspecteur wendde zich tot de
dikke man.
„Nu u deze jongeman voor u ziet,
herinnert u zich nu niet dat u hem
gistermorgen bent tegengekomen?"
Johnson liet zijn blik langs Dahl
glijden.
„Ik heb die jongen nog nooit in mijn
leven gezien", antwoordde hij stijf
jes.
Dahl, die het helemaal niet pret
tig vond om een „jongen" genoemd
te worden, keek de inspecteur ver
bijsterd aan. Deze beantwoordde zijn
blik met een spotlichtje in zijn ogen.
„Hoe kan dat nu kloppen met uw
verhaal over uw wandeling gistermor
gen, meneer Dahl?" zei hij.
Dahl wendde zich tot Johnson.
„Ik heb u en u hebt mij vele ke
ren gezien op onze ochtendwandelin
gen. Dat is zeker al wel twee of drie
jaar het geval. Gistermorgen ontmoet
ten we elkaar op de plek, waar we el
kaar meestal tegenkomen blak bij het
stadion. U was op weg terug naar de
stad. Als u zegt, dat u mij niet zag,
of beweert dat u mij helemaal niet
herkent, dan eh schijnt u
's morgens vroeg te slaapwandelen."
„Wel allemensen", sputterde de dik
ke man, terwijl hij wat moeizaam uit
zijn stoel opstond, „hoe durft u zo
iets te zeggen!" Hij keek in de rich
ting van de inspecteur. „Hoe zit
dat? Ben ik hier gekomen om me te
laten beledigen door zo'n broëkjeT Eft'
dat in tegenwoordigheid van de pa=,
litie.
Inspecteur Berg stond op. „Neemt
u 't niet te hoog op," zei hij sus
send. „Meneer Dahl is natuurlijk ge
schokt door wat er gebeurd is in de
flat beneden de zijne. Ik geloof niet,
dat u hier langer behoeft te blijven.
Ik dank u voor uw komst. Ik denk
niet dat ik u verder nog behoef las
tig te vallen."
Het beleefde en vriendelijke optre
den van de politie-inspecteur scheen
de dikke man enigszins te kalmeren.
Onder het mompelen van onverstaan
bare opmerkingen verliet hij het
vertrek.
Toen hij verdwenen was, wendde
Berg zich tot de meisjes, bedankte
hen voor hun komst en begeleidde hen
naar de dèur.
Toen hij tenslotte weer achter zijn
bureau zat keek hij Dahl ernstig aan.
„Sommige mensen zijn zo bang voor
de politie en zo benauwd om eventueel
als getuige op te treden, dat ze aan
I een leugen de voorkeur geven boven
de waarheid. Maar onze dikke vriend
I had al duidelijk genoeg laten mer-
I ken dat hij u van deze foto herken-
I de."
Hij schoof enige bladen opzij en
I hield Dahl een foto voor. Deze was
tenomen in Millochs werkkamer. Dahl
herinnerde zich, dat een flitslampje
recht in zijn gezicht had geschenen,
j „Dit was echter niet de enige
reden, dat ik u hier wilde zien," ver-
volge de inspecteur. „Ik zou graag
j willen dat u dit verslag doorleest,
S om me te vertellen of een en ander
S juist is." Hij overhandigde Dahl enke-
S le vellen papier. „Hoe gaat het in-
tussen met juffrouw Millech?" vroeg
S hij vriendelijk.
Dahl, die zijn hand uitgestoken
hield, om de papieren aan te ne
men, maakte een verschrikt gebaar.
„Juffrouw Millech?" zei hij lang
zaam.
„Ja, juffrouw Millech. U hebt haar
gisteren ontmoet nietwaar?"
Dahl nam de getikte vellen papier
thans aan. „Ja inderdaad", ant
woordde hij zo natuurlijk mogelijk.
Hij boog zich over het rapport, maar
voelde de blik van de ipspecteur op
zich gericht. Assistent Keiler, die op
zij op een bank zat, mengde zich niet
in het gesprek.
„U hebt mijn eerste vraag nog niet
beantwoord, meneer Dahl", zei de in
specteur op honingzoete toon.
Dahl keek op. „Ik dacht dat u wilde
dat ik dit rapport doorlas," zei hij.
„Inderdaad. Maar ik wil ook graag
antwoord op vragen hebben." Dahl
keek de inspecteur recht in de ogen.
„Hoe zou u zich voelen, als u plot
seling werd meegedeeld dat uw va
der vermoord was? Als u dat werd
meegedeeld bij uw aankomst uit het
buitenland, om hem eindelijk na ve
le jaren voor het eerst weer te ont
moeten? Natuurlijk was ze er kapot
van. Ik had het twijfelachtige genoe
gen haar van het treurige nieuws in
kennis te stellen. Ik heb gezorgd dat
ze wat ging rusten en ze sliep in
derdaad enkele uren. Maar naderhand
kreeg ze weer een instorting. We heb
ben er 'n dokter bij gehaald, die haar
een kalmerend middel gaf."
„Wij?"
De stem van de inspecteur was
suikerzoet.
„De familie Borgsten en ik. Ze lo
geert bij de Borgstens momenteel."
Dahl keek Berg recht in de ogen.
Er heerste even stilzwijgen. „Gaat u
door met het lezen van het verslag,"
zei inspecteur even later. „Ik zal u
niet meer storen."
Het verslag was duidelijk en zake
lijk gesteld. Hoe verder hij kwam,
hoe meer hij van bewondering ver
vuld werd. Hij vermoedde dat de in
specteur veel te maken had gehad
met het samenstellen van dit rapport.
Hij moest opeens denken aan een an
der politierapport, dat opgemaakt
was. Hij had op een zondag op straat
gevoetbald en de bal was bij de bu
ren door een ruit gegaan. Dit was
's morgens onder kerktijd gebeurd en
de buren waren plichtsgetrouwe kerk
gangers.
Dahl bepaalde zijn gedachten op
nieuw bij het verslag dat voor hem
lag. Alles was precies juist we^rgg- 8
geven. Hij behoefte geen enkele op-
-e# -aanmerking te maken. Hij-, keek
de inspecteur aan.
„Dit lijkt me een uistekende weer
gave van de feiten. Ik heb geen enkel
bezwaar mijn handtekening eronder
te zetten."
Berg zat achterover in zijn stoel
geleund, de ellebogen op de stoel
leuningen, de handen onder zijn kin
gevouwen. Hij keek Dahl aan, maar
zijn gedachten schenen ver weg te
zijn. Zijn, stem klonk mat, bijna on
geïnteresseerd, toen hij Dahl ant
woordde.
Dat hoeft u niet te doen. Het is zó,
dat dat niet van u gevraagd kan wor
den."
Dahl keek hem verwonderd aan,
maar kon niet nalaten een lovende
opmerking over de heldere zakelijk
heid van het verslag te maken. Berg
knikte, ,,'t Is routine-werk, enkel rou
tine."
Dahl stond op. „Als er verder niets
is.begon hij.
„Er is nog wèl iets", zei de in
specteur met een glimlachje.
„We zouden nog graag iets van u
hebben, een soort herinnering, naast
uw foto, die wij al in ons bezit heb
ben."
„Een herinnering?"
„Vingerafdrukken,"
Berg.
Hij drukte op een
antwoordde
bel
en enkele
ogenblikken later werd er op de
deur geklopt. Een meisje kwam bin
nen. Ze boog even haar hoofd.
„Ik zou graag vingerafdrukken van
deze jongeman hebben," zei de in
specteur, en zich tot Dahl wendend,
voegde hij eraan toe: „Verder heb ik
momenteel niets meer aan u te vra
gen."
(Wordt vervolgdS
BIJNA HONDERD JAAR geleden, op 15 april 1865,
werd een van Amerika's grootste presidenten, Abraham
Lincoln, door een sluipmoordenaar vermoord. Die laffe
aanslag en de verwarring die erop volgde, vertoonde in
enkele opzichten een treffende gelijkenis met de waanzinnige
daad die nu een einde heeft gemaakt aan John F. Kennedys
leven. Ook Lincoln werd door een kogel in het hoofd
getroffen. Ook hij leefde nog korte tijd na de afschuwelijke
daad en ook zijn vice-president (wiens naam Johnson was!)
ontsnapte als door een wonder aan hetzelfde lot. En ook
Lincoln werd, net als Kennedy, „het slachtoffer van zijn
moed" in de rassenkwestie, want als voorvechter van de
afschaffing der slavernij had hij zowel fervente bewonde
raars - onder de negers en de weldenkende blanken - als
gevaarlijke vijanden: met name onder de rijke plantage
houders en de slavenhandelaars in het zuiden van de V.S.,
dat ook nu nog berucht is, als een „bolwerk van haat jegens
allen die de rassengelijkheid voorstaan.
Het was een fanaticus uit dit kamp der „zuidelijken die
het wrede noodlot aan „Eerlijke Abe" voltrok: de acteur
John Wilkes Booth, telg uit een befaamd Amerikaans
geslacht van toneelspelers. Maar John Wilkes zelf - knap,
atletisch gebouwd en een idool voor vele jonge blanken uit
Dixieland" - wist het op de planken nooit verder dan tot
het tweede plan te brengen. Vergeleken bij zijn befaamde
vader was hij maar een zeer matig
acteur. Vandaar misschien dat hij
zichzelf de dramatische glans - en
„heldenrol" van een groot misdadiger
aanmat, die hem voorgoed een plaats
in de geschiedenis beloofde - en
waarin zijn „tegenspeler" president
Lincoln zou zijn.
Abraham Lincoln en het pistool
waarmee hij vermoord werd.
DE AMERIKAANSE burgeroorlog was
in volle gang in dat noodlottige jaar 1865.
Booth stond „met hart en ziel" aan de
kant van het Zuiden en hij beschouwde
de „Yanks" de noorderlingen als ruwe
barbaren. Hij had vele vrienden in de
kringen der planters en toen de zuidelij
ken de ene nederlaag na de andere leden,
vatte in zijn verwarde brein de idee post,
dat hij een daad moest stellen om de
krijgskansen te doen keren. Hij besloot,
met een aantal andere fanatici, president
Lincoln te ontvoeren uit Washington en
hem als gijzelaar naar de veste der Zui
delijken, de stad Richmond in Virginia,
te brengen. Er werden inderdaad twee po
gingen gedaan om'de president te ötttVbë-'
ïeaf Daf ni bést gebeuren tijdënV eèn 'to
neelvoorstelling in de Noordelijke hoofd
stad. Beide keren echter liet Lincoln, we
gens drukke ambtsbezigheden, op het
laatste moment verstek gaan.
In april 1865 echter kwam de president
zelf naar Richmond, maar nu als overwin
naar. De zuidelijke hoofdstad was in han
den van de Verenigde Strijdkrachten ge
vallen en daarmee was de oorlog in
feite beslist. De zuidelijke leiders hadden
zich al bij het onvermijdelijke neergelegd
en een ontvoering van de president was
onder die omstandigheden zinloos.
Maar Booth liet zich niet van zijn waan
zinnige plan afbrengen. Als een kidnapping
niets meer uithaalde, dan moest hij de
president vermoorden, meende hij. Op
nieuw pleegde hij overleg met zijn mede-
complotteurs. De meeste van hen trokken
zich terug. Slechts drie bleven er over:
Paine, Atzerodt en Herold, een debiele
jongeman. Booth verdeelde de taken. Hij
zelf zou met de president „afrekenen'
Atzerodt kreeg opdracht, vice-president
Johnson om hals te brengen en Paine
een beroepsmoordenaar met Herold zou
den staatssecretaris Seward en generaal
Grant voor hun rekening nemen. Op de
avond van de 14e april zou het plan ten
uitvoer worden gebracht. President Lin
coln zou dan een galavoorstelling bijwo
nen in het Ford Theater.
Booth kende dat theater op zijn duim
pje. Nauwkeurig bereidde hij zijn euvel
daad voor. Hij boorde een gat in de deur,
die toegang gaf tot de presidentiële loge,
om te kunnen zien, wat er op het toneel
gebeurde. In het derde bedrijf zou hij toe
slaan.
Lincoln werd met een daverend applaus
begroet toen hij het theater binnenkwam.
De vreugde werd slechts getemperd door
het feit, dat generaal Grant niet aanwe
zig kon zijn. In plaats van deze was
op verzoek van de president, een jong paar
aanwezig: majoor Rathbone en mej. Har-
ris.
Om tien uur 's avonds stapte Booth het
theater binnen. Als gewoonlijk begaf hij
zich naar de kleedkamers, knikte vrien
delijk naar deze en gene en boog hoffelijk
naar zijn bewonderaars. Daarna opende
hij de deur, die naar de gang achter de
loge van president Lincoln voerde. De lijf
wacht van de president, een zekere Par
ker, was uit verveling de bar naast het
theater binnengestapt om er wat te drin
ken. Voor Booth, die er rekening mee had
gehouden, dat hij eerst de lijfwacht had
moeten doden, was nu de weg naar de
loge vrij. Hij hield even stil voor de deur
en gluurde door het gat. De hoge gasten
keken met gespannen aandacht naar het
toneel. Voorzichtig sloop Booth de loge bin
nen, haalde de revolver te voorschijn,
richtte op de president en vuurde. De knal
echode door het theater. De president zak
te in elkaar. Majoor Rathbone sprong om
hoog om Booth te grijpen maar deze trok
zijn mes en trof de majoor in zijn arm.
Toen sprong de moordenaar op de balu
strade van de loge en riep: „Zo komen
tirannen aan hun eind. Moge dit het lot
zijn van alle tirannen!"
Even wachtte hij. Hij schreeuwde:
„Wraak voor het zuiden!" Toen sprong
hij op het toneel. Het mes, dat hij bij zich
droeg, drong in zijn been. Hij hinkte het
toneel over ten aanschouwe van een ver
bijsterd publiek en verdween door de ach
terdeur. Buiten stond zijn paard en haas
tig galoppeerde hij door de verlaten stra
ten op weg naar het zuiden.
Mislukt
Onder het voorwendsel, dat zij een fles
medicijnen moesten brengen, drongen
Paine en Herold het huis van de staats
secretaris Seward, die met een gebroken
kaak te bed lag, binnen. Bovenaan de
trap stak Paine de zoon van Seward
neer en rende vervolgens de ziekenkamer
binnen. Het was er half donker. Hij
sprong op het bed en stak in het wilde
weg. Samen rolden de misdadiger en de
zieke over de grond. Seward had geluk.
Rond zijn hals droeg hij een beugel van
wege zijn kaakfractuur. Daaraan was het
te danken, dat zijn keel niet werd door
gesneden. Zwaar gewond en hevig bloe
dend uit vele wonden vond men hem
later Paine was toen al gevlucht.
Ook vice-president Johnson bracht het
leven eraf. De man, die hem had moeten
vermoorden, Atzerodt, kwam niet verder
dan het hotel, waarin de vice-president
verbleef. Hij was te vroeg en besloot zich
met een borrel moed te gaan indrinken.
Hij nam er evenwel teveel. Toen hij even
buiten kwam, was het te laat. Tijdens
de jacht op de daders werd ook hij ge
grepen. Ze werden, behalve Booth allen
opgehangen. Lincoln leefde nog slechts
korte tijd na de aanslag. Hij werd weg
gedragen en naar een naast het theater
staand huis gebracht. De kogel had zijn
"hoofd getroffen. Hij bleef buiten bewust
zijn en overleed de volgende morgen om
7.22 uur.
Booth werd bij zijn vlucht ernstig ge
hinderd door de wond aan zijn been.
Langzaam maar zeker werd het net
rondom hem dichtgetrokken. In een toch
tige stal in Virginia vonden soldaten
hem. Hij had de hand niet aan zichzelf
geslagen. Hij stierf korte tijd later aan
bloedvergiftiging, een gevolg van zijn
verwonding.
Lincolns dood zaaide een heilloze ver
warring, maar aan de nederlaag van
de Zuidelijken veranderde de laffe sluip
moord niets. „Honest Abe", zelf een
„zoon van het zuiden" (hij werd gebo
ren in een blokhut in Kentucky) had door
zijn eerlijkheid, zijn moed en zijn onbaat
zuchtigheid de harten van alle welden
kende Amerikanen gewonnen en zijn
plotselinge martelaarsdood werd een ex-
tra-stimulans voor alle mensen van goe
den wille, om ernst te maken met de
verwezenlijking van de nobele gedach
ten die hij op 19 november 1863 had neer
gelegd in zijn beroemde toespraak te
Gettysburg en die de grondslag geworden
zijn van het ideaal van de Amerikaanse
democratie.
3 A'"ï pf
Dë moordenaar is
ie presidentiële loge
binnengedrongen en
richt het pistool op
Lincoln. die vol
aandacht is voor
wat er op het toneel
gebeurt. Na het fa
tale schot verwondt.
Rathbone (achter
grond) met de dolh
in zijn linkerhand.
Daarna snrinat hij
op het toneel waar
bij hij zichzelf met
de dolk verwondt,
en aldus zijn eigen
vonnis voltrekt. De
geïnfecteerde wond
zal de oorzaak van
zijn dood worden.
-N lOOKCrl
26. Panda wist eigenlijk niet goed wat hij van de
toestand moest denken; de meneer die zich Doctoran
dus Hogendunk noemde was niemand anders dan Joris
Coedbloed, dat stond voor hem vast; en hij had er bij
vroegere gelegenheden nooit veel plezier aan beleefd als
Joris zich jokkend met hem kwam bemoeien —maar
aan de andere kant zag het er voor hem en vooral voor
Blub heel somber uit als ze op het politie-bureau bleven.
Hij besloot dus, dat hij Joris' hulp voor deze ene keer
maar moest aanvaarden. Alles is dus schitterend ge-
ambten. „Gij beiden hebt voorbeeldig uw plicht ge
daan; ik zal u bij hogere autoriteiten aanbevelen voor
bevordering. En ik neem de zorg voor deze verdoolde
regeld", zei intussen Doctorandus Hogendunk tot de Be
wees geheel op me. Wees gerust. Ik heb dit goed ge
regeld, of, in de woorden der Leermeesters; cogito,
ergo fiat justitia. Komt, ventje, geef mij dat zakje
modder maar opdat ge er geen verder kattekwaad mee
bedrijft en dan gaan we maar." Joris nam de zak
met Blub, en zo stonden ze dan weer op straat. „Ik ben
bang dat je weer iets in het schild voert, Joris", zei
Panda. „Je bent weer aan het liegen en waar heb je
dat dure pak ineens vandaan gehaald?" Hij zou de
zaak nog minder vertrouwd hebben als hij de onvrij
willige leverancier van het costuum. had kunnen zien
de beklagenswaardige Notaris Overwegen, die zich nog
steeds bevond in het portiek waar Joris hem in had
gelokt.
Een psychiater uit Los Angeles is van
mening dat een huilfilm een goede the
rapie kan zijn. Het feit dat vrouwen om
een film kunnen huilen en mannen dit
weigeren te doen, noemde dr. William
J. Bryan jr. een van de redenen dat
vrouwen langer leven dan mannen.
De dokter gaf zijn commentaar nadat
hij de film „Stolen Hours" had gezien
met Susan Hayward. Critici duiden deze
rolprent aan als een werk waarbij men
vier zakdoeken nodig heeft.
„Het is geen geheim dat het onderdruk
ken van normale emoties een nadelige
uitwerking heeft op de geestelijke en ze
nuwgesteldheid van de mens. Het is der
halve duidelijk dat alles wat helpt djt
onderdrukken te ondermijnen een goede
therapie is".
De psychiater vond het een nadeel
dat dergelijke films als films voor
vrouwen worden beschouwd. „Dit ver
sterkt de opvatting dat tranen een
aanduiding zijn van verwijfdheid.
Ook mannen hebben evenwel behoef
te aan huilen. Er zouden minder
hartaanvallen en minder maagzweren
voorkomen als mannen zo nu en dan
eens flink uithuilden".
Internationale medische deskundigen,
die thans in Wenen een congres over
zielsziekten houden, hebben eveneens ver
klaard dat de mensen hun emoties te wei
nig uiten door huilen. Zij zijn van me
ning dat een huilbui, vooral in het bijzijn
van anderen, spanningen vermindert of
opheft en de zenuwen ontspant.
De deskundigen, wier conferentie is ge
organiseerd door de Wereldgezondheids
organisatie. menen ook, dat huilen een
gunstige invloed heelt op bepaalde ziekten
en wel met name op patiënten met ner
veuze maagklachten.
„De mensen zijn veel te gesloten. Zelfs
tussen man en vrouw bestaat vaak on
voldoende vertrouwelijkheid. Huilen wan
neer men bedroefd is, heeft nog nooit
iemand kwaad gedaan. Tranen dragen
bij tot het ontstaan van nieuwe banden
tussen de mensen. Zij komen dan meer
open voor elkander te staan", aldus is
door artsen leden van een werkgroep
op deze conferentie verklaard. Zij voeg
den hieraan toe: „Men moet weten te
huilen. Kan men dat niet. dan moet men
trachten dit vermogen deelachtig te wor
den".
Een krokodil met een tumor in zijn
staart is in het Milanese universi
teitsziekenhuis 20 cm ingekort. Het
dier heeft tijdens de operatie geen
krokodillentranen geplengd en maakt
het goed.
Het ziekenhuis had overigens heel
wat met krokodillen te doen. Een
andere krokodil, eveneens van het
Italiaanse circus Togni, werd dezelf
de dag binnengebracht voor een
röntgenonderzoek. Hij bleek een
poottumor te hebben.
„Hoe kan een circus werken met
een pootloze krokodil?", vroeg een
dokter. „Wij zullen ons best doen
het dier door bestraling te genezen.
Als dat niet lukt moet de poot ge
amputeerd worden."
Het circus bezit zes gedresseerde
krokodillen. Zij treden op in een spe
ciaal oerwoudtafereel; waaraan ook
een twaalftal slangen „meedoet".
(A.P.)
Een tatoeëer-kunstenaar in Nottingham
(Engeland) kreeg enige tijd geleden be
zoek van een 13-jarïge knaap, die een
meisje in bikini op zijn rechterarm wilde
hebben. De prijs daarvoor zou zes shilling
en zes pence (3.30 gulden) bedragen, maa
had slechts vijf shilling (2,50 gulden) bij
zich. Waarop de tatoeëer-kunstenaar zei:
„In dat geval vergeten wij de bikini". Roy
Readwin, inspecteur van politie te Notting
ham, vertelde het verhaal van deze vreem
de transactie voor de rechtbank, waar ta-
toeëerder Dennis Dilks zich moest verant
woorden voor „een zedendelict met een
minderjarige knaap". „Het onbehoorlijke",
aldus de inspecteur, bestond uit het feit dat
een ongeklede figuur op de jongensarm
„getatoeëerd was". De jongen vertelde de
rechter, dat hij al 22 tatoeages had. „Ik
had de dame zonder kleren laten tatoëren.
omdat ik dat toen mooi vond", zei hij,
„maar nu geloof ik, dat het dom is ge
weest". Ook de moeder van de iongen vond
het een domme streek. „Zodra ik het ont
dekte ben ik regelrecht met hem naar een
psychiater gegaan", zei ze, „Ik dacht dat
hij gek geworden was." Dilks, die vol
gens een politieverklaring trots is op zijn
kunst, verklaarde een man te kennen, die
de tatoeage wel zou kunnen verwijdere".
maar dat zou 100 pond (ruim 1.000 gul
den) kosten. Dilks, zo heeft de rechter be
paald, zal nu voor een juryrechtbank
moeten terechtstaan.
Advertentie
m
Zwitsers precisiewerk
k ■- i*''" ':i''
