Misdaad
in
Stockholm
Knutselende
geneesheer
VAN NIEL
PANDA EN DE MEESTER-RÏO.LIST
MAN TE KOOF
MAANDAG 2 DECEMBER 1963
9
fa# y ife
Ons vervolgverhaal
door N. Edward Werner
(naar het Zweeds)
Engelse arts maakte zijn eigen
instrumenten van oude rommel
Voor een goed doel
OMEGA
HORLOGES
Een schatkamer van
exclusieve mode-artikelen
e
ADVISEUR
VOOR
HERENKLEDING
Dahls belangstelling was onmiddellijk
gewekt. Hij constateerde dat me
vrouw Borgsten bleek was geworden,
en dat haar echtgenoot de wenkbrau
wen fronste en zijn vrouw aankeek.
Moira Millech keek tersluiks in de
richting van meneer en mevrouw
Borgsten en ook zij leek geëmotio
neerd.
„Kent u hem?" vroeg Dahl.
Borgsten wendde zijn blik van zijn
vrouw af en haalde even diep adem.
voordat hij antwoordde.
„Het is een man, die jaren gele
den op het Kopenhaagse kantoor van
Tone-Film werkte. Wat wilde hij
eigenlijk?"
De vraag klonk enigszins bruusk.
„Hij wilde mij 'spreken," zei Dahl,
die zich steeds meer verbaasde over
hun houding. „Hij zei dat het om een
zeer dringende zaak ging." „En jij
bent dus bereid hem om vier uur
vanmiddag in je flat te ontvangen,
naar ik uit je telefonische conversatie
mocht opmaken", vervolgde Borgsten
op dezelfde bruuske manier.
„Ik zag geen reden hem een onder
houd te weigeren, als 't zó belang
rijk voor hem is.,'
„Goed, goed, natuurlijk moet je dit
naar eigen goeddunken afhandelen.
Kom, laten we gaan. Ik heb een ta
feltje gereserveerd in het Restaurant
Anglais. We zijn al aan de late kant."
Op straat keken enkele mensen
naar hen om. Hun sombere kleding
was opvallend op zo'n stralende zo
merdag. Borgsten liep met zijn vrouw
voorop. Dahl volgde met Moira Mil
lech. Toen ze vlakbij het restaurant
waren gekomen, zei juffrouw Millech
op bijna fluisterende toon tot hem:
„Noemt u de naam Jensen niet meer.
Stelt u op dit moment geen vragen.
Ik zal u naderhand een en ander wel
uitleggen."
Dahl knikte.
In het restaurant bracht een kelner
hen naar het gereserveerde tafeltje
en Dahl bemerkte dat ze door dezelf
de kelnerin, die hem de vorige dag
van whisky had voorzien, werden be
diend. Hij was er zeker van, dat ze
hem herkende, maar ze liet niets
merken. Gedurende de lunch werd er
weinig gesproken. Dahl had de stelli
ge indruk, dat deze zwijgzaamheid
werd veroorzaakt door de begrafenis,
die voor de deur stond, dan wel door
het plotseling ten tonele verschijnen
van Volmer Jensen.
De begrafenisdienst was plechtig en
heel eenvoudig. Dahl trachtte zijn
aandaeht bij de woorden van de do*
minee te bepalen, maar zijn gedach-
ten keerden steeds weer terug naar
de vraag: wie is Volmer Jensen? Ook
vroeg hij zich af, welke relatie er tus
sen meneer en mevrouw Borgsten en
de Deen bestond. Had dit plotseling
verschijnen van Volmer Jensen iets
te maken met de moord op Millech?
In de naam van Jezus Chris
tus, Amen.
Langzaam stierven de woorden van
de dominee weg.
Na de plechtigheid bewonderden ze
nog even de prachtige bloemstukken
en lazen de namen op de kaartjes.
Borgsten onderhield zich met een
vertegenwoordiger van een Engelse
film-maatschappij die de begrafenis
bijwoonde. Het was over drieën toen
ze naar de stad terugkeerden. Moira
Millech vroeg Dahl, of hij haar een
groot warenhuis wilde brengen, waar
ze enkele zwarte kledingstukken voor
de rouw wilde kopen. „U zou die man
toch pas om vier uur ontmoeten niet
waar?" bracht ze hem in herinnering.
Dahl begreep dat ze hem alleen wil
de spreken en hem inlichtingen over
„die man" wilde geven. Ze scheen
zijn naam niet te willen uitspreken.
Dahl antwoordde dat hij haar met ge
noegen naar het warenhuis zou be
geleiden.
Om hlaf vier namen ze voor het
warenhuis afscheid van meneer ,en
mevrouw Borgsten, die in hun auto
verder reden. Borgsten zei dat hij
nog even langs kantoor wilde en daar
na naar huis zou gaan.
Moira Millech nam Dahl mee naar
de Franse couture-afdeling van het
warenhuis en sprak geen woord over
Volmer Jensen. Dahl moest kennelijk
geduld oefenen. Hij ging zitten, ter
wijl juffrouw Millech in de paska
mers van dit mode-paradijs ver
dween. Hij stak een sigaret op. Een
langskomende winkeljuffrouw keek
hem hautain aan, maar zei niets.
Misschien was roken hier niet geoor
loofd? Goed, dan zou hij hem wel uit
maken, de sigaret smaakte hem hele
maal niet. Hij begon te bladeren in
mode-tijdschriften, die op een tafeltje
lagen, en las een artikeltje in Vogue.
Toen hij opkeek, ontdekte hij tot zijn
schrik dat het al tien minuten over
vier was. Hij wond zich op. Er was
geen winkeljuffrouw te bekennen. Hij
stond op en vond ten slotte een ver
koopster. Na juffrouw Millech be
schreven te hebben, verzocht hij haar
een boodschap door te geven. Vijf mi
nuten verstreken. Hij keek zenuw
achtig op zijn horloge. Waar was Moi
ra Millech gebleven? Toen het half
vijf werd, nam hij een kordaat besluit
en wandelde de winkel uit. Hij nam
een taxi en arriveerde om kwart voor
vijf in zijn flat. Er was geen Volmer
Jensen in zijn straat en ook niet in
het trappenhuis of voor zijn huisdeur.
Misschien was hij ook verlaat, over
woog Dahl, terwijl hij zijn flat bin
nenging en iets te drinken klaar
maakte. Verstrooid bladerde hij in
een zaken-tijdschrift. Toen het kwart
over vijf was, liep hij de straat weer
op om een krant te kopen. Terugwan-
delend keek hij goed om zich heen.
Het was allemaal heel vervelend! Hij
verwenste de vrouwelijke ijdelheid,
die geen grenzen scheen te kennen,
zodra het kleren betrof. In zijn flat
terug, keek hij het middagblad door,
maar vond niets van belang. Hij bel
de een taxi. Toen hij enkele ogenblik
ken later opnieuw de Franse couture-
afdeling van het warenhuis betrad,
trof hij daar de verkoopster, die Moi
ra Millech naar de paskamers had
meegenomen. Nee.de jonge dame
was weggegaan, ze had gezegd dat ze
niet langer op haar begeleider kon
wachten.
„Op mij wachten?" Dahl schreeuw
de bijna van verontwaardiging. Hij
beheerste zich echter onmiddellijk en
onthield zich van verder commentaar.
Met een taxi reed hij naar huis te
rug. Niemand zat daar op hem te
wachten. Na zich verkleed te hebben,
mixte hij zich opnieuw een drankje.
Hij voelde zich rusteloos en besloot
Borgsten op te bellen. Borgsten be
antwoordde de telefoon zelf. Dahl ver
telde hem hoe hij tevergeefs in het
warenhuis op Moira Millech had ge
wacht en dat hij bang was dat haar
iets was overkomen.
Nee, Moira Millech was daar, bij
de Borgstens. Ze zag er echter erg
vermoeid en terneergeslagen uit. Maar
•dat-Zou wel door de begrafenis komen,
meende Borgsten.
..Dahl mompelde iets onverstaan
baars, bedankte zijn chef en hing de
hoorn op de haak.
DR. JOHN MADDISON, de 56-jarige
districtsarts en controlerende geneesheer
voor Twickenham in het Engelse graaf
schap Middlesex, is een verwoed knutse
laar. In zijn spaarzame vrije tijd hoort
men hem in zijn tuinhuisje zagen, boren
en slijpen alsof zijn leven ervan afhangt.
Het pronkstuk van deze doe-het-zelf-
activiteit is de kleine sportauto, hierbij
afgebeeld, die dokter Maddison met zijn
zoon eigenhandig heeft gebouwd en
waarin zoonlief nu trots langs 's Heren
wegen raast. Maar tot voor kort heeft
de dokter zijn hobby en zijn werk altijd
zorgvuldig gescheiden gehouden, zoals
het een gewetensvol medicus betaamt.
TOT VOOR KORt want enkele
maanden geleden heeft dr. Maddison een
grote teleurstelling moeten verwerken. Hij
zou de leider worden van een medisch
adviesbureau annex onderzoekcentrum
voor bejaarden. De plannen van dit dis
trictscentrum het eerste in Engeland
waren officieel goedgekeurd. Maar toen
Maddison zijn begroting indiende
20.000 voor medische instrumenten en
andere inrichtingskosten kreeg hij nul
op het rekest. De autoriteiten gaven hem
te verstaan dat het in de eerste plaats
een consultatiebureau, en geen geriatri
sche kliniek diende te worden, ergo: dat
Maddison het maar zonder al die dure
instrumenten moest doen.
DIE AFWIJZING betekende een harde
slag voor de „knutselende dokter". Jaren
achtereen had hij gepleit voor faciliteiten
om' ziekten onder bejaarden te kunnen
voorkomen en het hele project voor zulk
een preventieve kliniek was in feite door
hem ontworpen. De verwezenlijking van
zijn ideaal was binnen handbereik, toen
de kortzichtige overheid de zaak torpe
deerde.
„IK KON TOEN twee dingen doen",
zegt hij. Het hele plan opgeven of het
beknotte project van de overheid accep
teren en er het beste van zien te ma
ken. Ik koos het laatste. Maar daar ik
zonder instrumenten geen patiënten kan
onderzoeken, besloot ik ze zelf te maken.
Je bent tenslotte doehetzelver of je bent
het niet.
EN ZO werd dr. Maddison. academicus
en notabele, een „stroper van de samen
leving". Hij werd een vaste bezoeker van
opkopers, handelaars in oude metalen en
van de gemeentelijke mestvaalt. Overal
pikte hij afgedankte zaken op die hem
bruikbaar leken. En in zijn tuinhuisje
Dr. Maddison en John jr. b;j hun
eigenbouw-sportwagen.
nis en verveling en dus een therapie
die ik ook de bejaarden aanbeveel.
HOOFDSTIX
De telefoon rinkelde en Dahl nam
met een automatisch gebaar de hoorn
op.
„U hebt me helemaal niet meer ge
beld en u beloofde 't, weet u wel?"
hoorde hij een zachte vrouwenstem
zeggan.
Dahl kon de stem niet thuisbrengen.
„Het spijt me", zei hij, „maar u
bent waarschijnlijk verkeerd verbon
den. Mijn naam is Dahl, Gunnar Dahl".
„Ja, dat weet ik. en u beloofde
mij te zullen bellen".
„Wat?" riep Dahl verbijsterd uit.
Hij hield de hoorn even op armleng
te van zich af, schudde zijn hoofd,
en bracht dan het instrument weer
behoedzaam aan zijn oor. Op beheer
ste toon vroeg hij: „Mag ik misschien
weten met wié ik spreek?"
Er klonk een parelend lachje aan
de andere kant.
„Ik was ervan overtuigd, dat u zich
ons gesprek niét zou herinneren. U
scheen gisteravond ietwat.laten we
zeggen.opgewonden te zijn. Her
innert u zich echt niets van dat te
lefoongesprek gisteravond?"
Dahl was even met stomheid ge
slagen. Wié was dit in hemelsnaam?
„Bent u daar nog?"
Hij kwam tot de werkelijkheid te
rug.
„Ja, ik ben er nog".
Opnieuw dat parelende lachje.
(Wordt vervolgd)
I
I
Een moderne Lady Godiva, die in-
plaats van een paard een scooter be
rijdt, heeft onenigheid ontketend
tussen de kerkelijke en burgerlijke
autoriteiten in Chingford, Engeland.
Een levensgrote foto van het meis
je fungeert als blikvanger op een
bord voor veilig verkeer, waarop de
jongedame in kwestie van achteren
te zien is, naakt met alleen een
helm op.
Het beschrift luidt: „Draag wèl
altijd een helm."
Ds. Harol Goosack van de Metho-
distenkerk van Chingford zegt: „Ik
vind het weerzinwekkend. Met dit
onderschrift schijnt men de indruk
te willen wekken, dat de mensen
kunnen doen wat zij willen, als zij
maar een valhelm dragen."
Charles Henderson van de plaatse
lijke afdeling voor veilig verkeer
antwoordde hierop: „Ik ben zelf
enorm conservatief, maar ik geloof
dat wij in het nudistentijdperk
leven. Maar als een mooie naakte
vrouw levens kan redden, waarom
zouden wij het dan niet gebruiken
voor veilig verkeer op de weg?"
De oorspronkelijke Lady Godiva
reed volgens de legende 900 jaar
geleden op een wit paard door de
straten van Coventry. Heur lange
haar, dat tot de heupen reikte,
vormde haar enige bedekking. Zij
propageerde geen veilig verkeer,
maar lagere belastingen.
Advertentie
GROTE HOUTSTRAAT 86. HAARLEM
Speciaalzaak sinds 1883
transformeerde hij dat alles tot medische
apparaten. Sommige daarvan zijn samen
gesteld uit stukken waterpijp, auto-onder
delen, lege conservenblikken en bezemste
len, andere uit scheerspiegels, vergroot
glazen en projectielampen. Waar de vuil
nisbelt in gebreke bleef, daar wendde hij
zich tot slopersbedrijven en tweedehands
winkeltjes.
Zo vervaardigde hij stukjes bij beetjes
eigenhandig heel het benodigde medische
instrumentarium. „Beschouw het maar
als een kleine wraakneming mijnerzijds op
de overheid" zegt hij, „maar ook als een
stukje huisvlijt, waaraan ik erg veel ple
zier beleefd heb Dingen zelf maken, dat
is trouwens de beste medicijn tegen érger-
DR. MADDISONS kliniek is enige weken
geleden geopend door een ietwat zure of
ficiële woordvoerder. Particuliere giften
hebben de fondsen verschaft voor de nog
ontbrekende onderzoektafels en andere
stukken die niet „in eigen beheer" ver
vaardigd konden worden. De totale privé-
investeringen beliepen slechts een tiende
deel van de getaxeerde nieuwprijs: nog
geen tweeduizend gulden.
VELE BEJAARDEN hebben reeds de
weg naar de kliniek gevonden waar dr.
Maddison nu ieder onderzoek kan verrich
ten dat hij nodig acht voor hun lichame
lijk en geestelijk welzijn. Als meer me
dici de zaken zo energiek zouden aanpak
ken als deze districtsarts uit Twickenham,
Futaro Narumi, een
22-jarige Japanse to
neelschrijver, loopt
door de straten van
Tokio met een bord
waarop hij zichzelf
te koop aanbiedt,
„naar lichaam en
31. „Blub! Blub-blubblubblub!" riep Blub verheugd,
terwijl hij op een onverwachte manier uit de kachel
kwam; hij was hoogst tevreden omdat hij daarbinnen
een smakelijk visje had kunnen verorberen. „Welaan,
knikte Joris, die verder wilde gaan met zijn lessen
maar hier viel Panda hem in de rede. „Ik geloof
niet dat ik hieraan verder mee kan werken, Joris!"
zei hij streng. „Politie of geen politie.maar ik denk
dat je niet veel goeds in het schild voert. Wat moet
Blub eigenlijk worden? Het lijkt wel of je hem op
leidt tot diefjesmaat! Waarom moet hij anders leren
door kieren en roosters te glippen, en allerlei gedaan
ten aan te nemen? Dat heeft hij helemaal niet nodig
als hij een net, degelijk iemand moet worden!" „Ge
doet me onrecht als zo vaak, vrindje", antwoordde Jo
ris verdrietig. „Hier getroost ik mij de grootste offers
om iets moois van hem te maken, en daar beschul
digt ge me van allerhand lelijkheid! Maar neen, ik
zal u tonen hoe ge u vergist! Ik wil onze Blub juist
een heel net, degelijk persoon ten voorbeeld stellen,
en heb een portret van deze persoon opgehangen bo
ven wat onze riolist tot bed zal dienen; ziehier!" En
ja hoor de nette, degelijke persoon waar Blub een
voorbeeld aan moest nemen was Panda zelf!
ziel", voor zesduizend
dollar (plm. 1 21.600.
Hij zegt dat verschei
dene mannen en
vrouwen reeds een
bod op hem gedaan
hebben, maar dat hij
ze alle heeft moeten
afslaan, omdat ze te
weinig wilden beta
len. Uarumi heeft de
zesduizend dollars no
dig om zijn meisje dat
als studente aan een
kunstacademie in Pa
rijs gestrand is, te
helpen. De sensatio
nele occasion baart in
Tokio maar weinig
opzien, zoals de foto
aantoont. Men keurt
Narumi en zijn bord
nauwelijks een blik
waardig.
Advertentie
Keel-, neus-, oor- en borstonder
zoek gebeurt in dr. Maddisons con
sultatiekliniek goeddeels met in
strumenten, die de dokte? eigen
handig in zijn tuinhuisje (hieronder)
vevvaardigd heeft.
dan zou dat de Britse gezondheidsdienst
jaarlijks miljoenen ponden kunnen bespa
ren. Maar de instrumentmakers zouden
dan wel naar een andere job moeten om
zien.
Lewis de Fries
e
Das en pochette9.9018.90
Jacques Fath dassen in
luxe verpakking 19.5024.50
Zakdoeken in doosjes
van 3 stuks 3.2511.90
Wollen shawls 8.9019.75
Wollen shawls met ziide
gevoerd v.a13.90
Modieuze wollen pull
overs in lamswol en
Shetland v.a29.75
V2 wollen sportshirts v.a. 25.90
9
Exclusieve manchetknopen
•99
Barteljorisstraat 5 Haarlem
Breestraat 138 Beverwijk
