Misdaad
in
Stockholm
PANDA EN DE ME E STEKER IO LIST
Amsterdam was dit jaar gastvrouw
voor een miljoen vreemdelingen
i
v. DUIVENBODEN
15
mr,
Ons vervolgverhaal
wmmmnm
„Engelendam"
Parkeerpakhuizen
„luxaflex ia|oe*ieën
„Kabelspuiten"
Toeristische mijlpaal bereikt
Kleurige oude binnenstad lokt
nog steeds nieuwe heirscharen
VRIJDAG 13 DECEMBER 1963
door N. Edward Werner
(naar hef Zweeds)
-f— aluminium
Bij alle functies, die Amsterdam meent te moeten ver
vullen is die van „toeristenstad" nog steeds van groot belang,
zelfs belangrijker dan internationaal bekende toeristencentra
als Marken en Volêndam. De buitenlanders komen ieder jaar
in groter getale naar de Nederlandse hoofdstad. In 1963 is
Amsterdam voor het eerst in haar toeristische geschiedenis
het miljoen toeristen gepasseerd. Tot èii met augustus van
dit jaar bedroeg de stijging van het aantal gasten ten opzichte
van dezelfde periode in 1962 rond 35.000 of bijna 5 percent.
I
i
Het voorstel trok hem aan. Het idee
om enige dagen in Borgstens zomer
huisje óp een van de eilanden voor
de kust door te brengen, was maar
al te aantrekkelijk, vooral wanneer
deze dagen niet van zijn normale va
kantie zouden worden afgetrokken.
Borgstel had gelijk; de Millech-affai-
re tezamen met deze hitte hadden ook
zijn zenuwen geen goed gedaan. Hij
keek op naar Borgsten, die nog steeds
zijn hand op zijn schouder hield en
bijna verlegen scheen om een gun
stig antwoord zijnerzijds.
„Ik accepteer uw voorstel graag,"
zei Dahl. „Ik geloof dat ik niet veel
anders kan doen dan u zeer harte
lijk voor uw uitnodiging te danken."
„Goed zo", riep Borgsten uit, ter
wijl hij Dahl op de schouder klopte.
Hij leek opgelucht. „Ons plan was om
vanmiddag op een of ander geschikt
uur te vertrekken. Komt jou dat ook
uit?"
„Prima. Hoe laat precies?"
„Laten we zeggen om vier uur."
Borgsten liep naar de deur. Ga hier
maar iets vroeger weg om je pyja
ma, badspullen en toiletartikelen te
halen. Dat is alles wat je nodig
hebt."
Met een vriendelijk knikje ver
dween hij uit het vertrek. Voordat
Dahl zich opnieuw in zijn rapport
kon verdiepen, rinkelde de telefoon.
Hij nam de hoorn op en antwoordde.
„U spreekt met Marsh. Wanneer
kunt u even bij mij komen?" De
Amerikaan verspilde kennelijk geen
woorden.
„Waar bent u?"
„Op de ambassade, Strandvagen.
Wanneer kunt u er zijn?"
„Tussen twaalf en een misschien."
„Goed, ik wacht op u".
Dahl boorde een klik en begreep
dat detective Carl Marsh het gesprek
had beëindigd. Niet bepaald een be
leefd man, peinsde hij. Maar mis
schien is hij in plaa'ts daarvan zeer
efficiënt. Hij trachtte zich weer in
zijn rapport te verdiepen, maar werd
opnieuw gestoord. Eén van de kan
toormensen kwam een voorschot vra
gen. Dahl vertelde de man dat hij een
paar dagen afwezig zou zijn en dat
hij hem nu al wel zijn hele salaris
kon geven.
Tenslotte kon hij zich echter onge
stoord aan zijn werk wijden en het
was kwart over twaalf, toen hij met
schrik besefte dat hij zich moest
haasten om zijn afspraak met Marsh
na te komen.
Het was zijn bedoeling geweest om
de korte afstand naar de Amerikaan
se ambassade te wandelerif; maar de
hitte maakte dit soort lichaamsbewe
ging niet aantrekkelijk. Hij bestelde
een taxi en enkele rriinuten later
stapte hij bij het ambassadegebouw
uit. In de ambassade kwam een klei
ne, grijsharige man hem tegemoet.
Hij had een scherpe neus, diepliggen
de ogen en liep enigszins moeilijk.
„Ik zou graag meneer Marsh spre
ken," zei Dahl.
„Detective Carl Marsh?"
„Zijn er andere heren van die
naam in dit gebouw aanwezig?"
Dahl voelde zich geïrriteerd door
de warmte. Hij had het gevoel, dat
de kleine, grijzende man hem argwa
nend aankeek.
„Wat wiit u van meneer Marsh?"
vroeg hij bruusk, zonder een poging
tot beleefdheid.
Dahl boog zich naar de man toe.
keek hem strak aan en zei langzaam
en nadrukkelijk: „Ik ben door meneer
Marsh persoonlijk uitgenodigd om
hier te komen. Ik bewijs hem een
dienst door van mijn drukbezette tijd
een ogenblik voor hem beschikbaar te
stellen. Is 't u helemaal duidelijk?
Wilt u thans zo vriendelijk zijn me
neer Marsh, detective Carl Marsh te
vragen, of hij meneer Dahl, Gunnar
Dahl, kan ontvangen?"
De grijsharige man mompelde iets
onverstaanbaars en draaide zich om,
terwijl hij een gebaar naar een bank
met een tafeltje maakte, waar al
iemand zat te wachten. Even nadat
hij verdwenen was, kwam hij al terug
met Marsh, die er even koel, elegant
en doelbewust uitzag als bij vorige
gelegenheden. Hij had zijn kleren aan
de hitte aangepast en droeg een blauw
sportjasje van ragdun materiaal, een
lichtgrijze broek, en bruin-witte sport
schoenen. Hij kwam met uitgestoken
hand op Dahl toe.
„Gaat u met mij mee," zei hij, „we
zijn klaar om te beginnen."
In een hoekkamer van het gebouw,
vanwaar men een prachtig uitzicht
had, zaten twee mannen, kennelijk
Amerikanen, aan een lange tafel. Een
steno-typiste zat met een blocnote aan
een klein tafeltje. Ze zag er ondanks
de warmte fris en aantrekkelijk uit
En ze was zich van haar aantrekke
lijkheid zichtbaar bewust. Bij een an
dere deur van de kamer stond een
bediende. Aan een van de muren hing
een groot portret van de Amerikaan
se president. Ook waren er portretten
van zijn voorgangers.
Marsh stelde Dahl zeer vormelijk
voor aan de twee mannen aan de lan
ge tafel. Degene, die het meest be
langrijk leek, was William Reisman
Jr. Hij knikte Dahl enigszins uit de
hoogte toe. De andere man heette
Paul McKay en werd voorgesteld als
secretaris van de eerste. Marsh trok
een stoel bij voor Dahl en nam ook
zelf plaats. Hij richtte zich vervolgens
tot het meisje en de bediende.
„Wat hier nu gaat gebeuren, is
strikt vertrouwelijk, hebt u dat goed
begrepen?"
De bediende en het meisje knikten.
„We beginnen dan," zei Marsh, ter
wijl hij Dahl aankeek.
„Mijn dank dat u hier hebt willen
komen. Natuurlijk heb ik geen enkel
recht dat wil ik even duidelijk
vaststellen om uw aanwezigheid
hier te eisen. De reden dat deze on
dervraging hier op Amerikaans ter
ritoir plaats vindt, is de volgende:
Ik wil voorkomen dat een paar Ame
rikaanse burgers op dwaze wijze ris
keren in de publiciteit te komen, en
in verband hiermee wil ik hen en an
deren beschermen tegen vervelende
gevolgen."
„Luister eens, Marshbegon
Reisman Jr.
Zijn stem had een pompeuze auto-
riteit. Het was alsof hij met een vol- 6
le mond sprak. Marsh liet zich echter S
niet imponeren. S
„Als u zich even stil wilt houden, S
meneer Reisman," zei hij op scher- S
pe toon. „Ik kom later aan u toe." S
Hij wendde zich weer tot Dahl: „Ik a
kan natuurlijk geen belofte van ge-
heimhouding van u eisen, maar ge- J
zien de omstandigheden zou het van
grote betekenis yoor ons zijn, wanneer
u over hetgeeft er in de afgelopen
nacht ed' het onderhoud, dat hier
plaats vindt, de eerste achtenveertig
uur het stilzwijgen zoudt willen be-
waren. Daarna doet 't er niet meer S
toe, u mag er daarna met wie u wilt S
over praten."
Marsh keek Dahl strak aan en deze
begreep dat er een antwoord van hêm
werd verwacht.
„Ik zou graag naar mijn eigen bes
te weten hande'en," zei hij na even
denken. Niemand kan me dwingen om
te zwijgen, dacht hij bij zichzelf.
Marsh keek hem onderzoekend aan.
Zijn merkwaardige grijze ogen sche
nen een peilloze diepte te hebben. Ten
slotte knikte hij.
„Goed, laten we 't daarop houden,"
zei hij. „Breng hem binnen." Deze
laatste woorden richtte hij tot de be
diende.
De man verdween en kwam enige
ogenblikken later in dè kamer terug
met Don J. Carver, de indringer in
Millechs flat. Toén hij binnengebracht
werd, keek Marsh naar Reisman en
McKay, die geen snier van hun ge
zicht vertrokken bij het zien van de
binnengeko'-nene. Dahl en Carvèr
groetten elkaar met een vluchtige
glimlach. Marsh verzocht Carver aan
de tafel plaats te nemen tegenover de
twee andere Amerikanen. Zelf zat hij
aan een van de korte zijden van de
lange tafel. Hij wendde zich tot Reis
man en McKay.
„U schijnt deze man niet te her
kennen," zei hij niét onvriendelijk,
maar toch met iets scherps in zijn
stem.
(Wordt vervolgd
ER ZIJN eeuwige pessimisten, die
van jaar tot jaar beweren, dat nu het
maximum wel is bereikt. Maar Amster
dams bezielde VVV-directeur Joop Srtij-
kers blijft volhouden, dat we „nog maar
aan het begin van een lange ontwikke
ling" staan. In de afgelopen tien jaar
is het vreemdelingenverkeer te Amster
dam verdubbeld. Het seizoen breidt
zich steeds uit en dit jaar was de juni
maand vroeger een zwakke plek
zelfs drukker dan de vroegere top-
maand juli. Het congrescomplex van de
RAI, dat in 1965 in gebruik zal worden
genomen, zal die spreiding nog bevor
deren. Voorzichtige prognoses hebben
aangetoond, dat in 1975 driemaal zo
veel Amerikanen als thans door de
lucht naar Europa zullen komen. Velen
hunner komen via Schiphol en begin
nen hun Europese reis met een ver
blijf van een of meer dagen in Amster
dam. De VVV heeft becijferd, dat Am
sterdam omstreeks 1970 drie miljoen
overnachtingen per jaar zal tellen. De
huidige logiesaccommodatie zal een
dergelijk aantal niet kunnen verwerken.
Er zullen dus opnieuw enkele hotels
moeten worden gebouwd.
AMSTERDAM heeft de grootste oude
binnenstad van de wereld en dat is
een van de grote trekpleisters van toe
risten. Daarbij komt, dat die binnen
stad geen museum is, maar een le
vend organisme met zijn kleurige volks-
markten, zijn sierlijke oude gevels en
MET DE BOUW van parkeergara
ges komt Amsterdam pas na Rotter
dam en Den Haag. Maar nu het ge
meentebestuur vastbesloten blijkt te
zijn om de bouw van deze broodnodige
autopakhuizen te bevorderen, regent
het als het ware plannen. De meeste
zullen nooit worden uitgevoerd omdat
De beste service bij -
Ged. Oude Gracht 108 -110 - Haarlem
Telefoon 17165 - 13608 - 18657
Vraagt prijsopgaaf
De markt op het Waterlooplein gaat
altijd door. Weer of geen weer. Nu
de koude plotseling is ingevallen
heeft de gemeente weer de bekende
vuurpotten laten plaatsen, waar men
terwijl men zich warmt, discussieert
over de prijzen, de internationale
politiek, en over de vooruitzichten
op een al of niet spoedige verplaat
sing van deze bonte en aantrekke
lijke markt.
Foto midden:
Handel is er altijd genoegWat
zoudt u zeggen van de boekhoud
machines die dezer dagen te koop
werden aangeboden. Elf stuks, ge
bruikt door de inspectie der belas
tingen in Amsterdam. De aanschaf
prijs lag indertijd, zo'n zes of zeven
jaar geleden, belangrijk hoger
16.000 gulden), dan die waarvoor
de handelaar in metalen ze thans
aanbiedt, n.l. 100 gulden per stuk.. Hij
kocht de elf machines zelf als schroot
voor een totaalbedrag van S3,—
oftewel voor f 7.73 per stuk. Het elf
tal trok veel bekijks.
Foto onder:,
En dan tenslotte iets voor de doe-
het-zelver: Een zoveelstehands be
tonmolen tegen een uitverkoopprijs
van S00 gulden. Voor de klein behuis
de knutselaar vermeldt de verkoper
zelfs dat ook de motor alleen te
koop is.
de grond in de binnenstad zo duur is,
dat zo'n garage niet te exploiteren is.
De meeste parkeerhuizen zullen dan
ook aan de rand van de binnenstad
verrijzen. Een plan, dat het verst is
gevorderd, betreft de bouw van zo'n
parkeergarage in de Wibautstraat na
bij het busstation van de NBM, het be
lastingkantoor en het gemeentelijk ge
bouw van de technische diensten. In
dit laatste gebouw, dat nu zijn vol
tooiing nadert, zullen 2000 ambténaren
werken. Een deel van hen zal per auto
kömen en deze ergens willen parke
ren, zodat a priori reeds een bepaalde
bezetting van de parkeergarage is ge
garandeerd.
HET IJ deelt Amsterdam in twee de
len, maar hoewel de tunnels nog in
aanbouw zijn, worden deze delen reeds
op vele tientallen plaatsen met elkaar
verbonden, namelijk met kabels, gas-
en waterleidingbuizen. Bij het leggen
van kabels ziet de dienst der Publieke
Werken zich trouwens steeds geplaatst
voor het probleem, dat waterwegen
moeten worden gekruist- Zö'n kabel
kan men niet zomaar op de bodem
gooien, omdat beschadiging dóór diep
stekende schepen dan niet uitgesloten
is. Zg moeten dus worden ingegraven,
maar dat is in het IJ met zijn diepte
van bijna 15 meter ook geen kleinig
heid. Dezer dagen is met succes een
nieuwe methode van kabelleggen onder
water toegepast. Met een speciaal ge
construeerde installatie spuit men met
zeer krachtige waterstralen geulen in
de IJ-bodem en dezelfde installatie legt
onmiddellijk daarna dikke hoogspan
ningskabels in de sleuf, die een ogen
blik later vanzelf weer dichtslibt. In
een tempo van 50 meter per uur zijn
op deze wijze vijf decimeterdikke ka
bels op 16 meter diepte in de IJ-bo
dem gelegd. Binnenkort zullen nabij de
Velsertunnel op dezelfde wijze veertien
150.000 voltkabels in de bodem van het
Noordzeekanaal worden „gespoten".
(Van onze redacteur in Amsterdam)
zijn fraaie grachten, Amsterdam leeft,
en wel zeer voelbaar. Het is die sfeer,
die de bezoekers steeds weer in ver
voering brengt. Toch zijn er telkens
weer Amsterdammers, die weèf met
plannen komen om het mes in de
binnenstad te zetten. Het jongste plan
is van een zekére C. J. Engelen, die
de burgemeester heeft voorgesteld: Sin
gel, Herengracht, Keizersgracht en
Prinsengracht aan weerszijden twee
rhrier te versmallen. Hij meent name
lijk, dat deze grachten een te brede
waterweg hebben ïn verhouding tót de
rijweg. De te dempen strook, die de
hêer Engelen bescheidenlijk de naam
van „Engelendam" wil geven, zou be
stemd moeten worden voor auto's van
langparkeerders. Op de huidige par
keerplaatsen zouden dan de „kortpar-
keerders" hun wagen van 9 tot 17 uur
kunnen plaatsen. De langparkeerders
zullen er dan in moeten berusten dat
zij hun auto's tussen 9 en 17 uur niet
kunnen bereiken.
Het plan van de heer Engelen zal
wel in de prullenmand belanden, want
wie de grachten versmalt, vermoordt
de architectuur van de binnenstad. Men
zou dan beter alle grachten kunnen
dempen. Maar dan doet men er goed
aan meteen de r.aam Amsterdam maar
te wijzigen in Engelendam.
41. Nadat de deur zich achter Joris Goedbloed en de
spionnen Slinkovitch en Binkovitch had gesloten, bleef
Panda alleen achter met de modderaar Blub. „Blub, blub,
blubblubblub" knorde deze gezellig, als om de aandacht
op zich te vestigen, en toen Panda hem nog eens goed
bekeek kon hij niet anders doen dan goedkeurend knik
ken. Als Blub er even zijn best voor deed begon hij
steeds sterker op een beschaafd wezen te lijken. „Al
leen moet je je armen en benen goed tellen" vermaan
de Panda, terwijl hij een overbodige arm begon weg
te drukken, „maar voor de rest doe je het aardig. Als
ik je nog een paar lesjes geef kun je bijna voor een
gewoon iemand doorgaan, en wieweet kunnen we dan
nog wel een nette betrekking voor je vinden! Als Joris
Goedbloed de boel maar niet bederft.soms ben ik
bang, dat hij weer iets in het schild voertDat zou
hij nog sterker vermoed hebben als hij het gesprek had
kunnen horen dat Joris intussen buiten met de spionnen
Slinkovitch en Binkovitch voerde. „Heren geheime
agenten" zei hij ernstig. „Het zal u duidelijk zijn dat ik
in de persoon van de Blubnik beschik over een machtig
werktuig in de beoefening van het mooie beroep dat ons
allen zo dierbaar is het geheime agentschap. Waar
ik de Blubnik toepas, is geen geheim meer veilig, heren!
Geeft u dit niet te denkenMet andere 'woorden kan
ik u soms iets leveren, tegen voordelige voorwaarden?"
„Primask" zei Slinkovitch. Toptovzei Binkovitch.
