Misdaad
in
Stockhoim
TONIC
KERSTMIS IN GROOT-BRITTANNIË
PANDA EN DE MEESTER-RIOLIST
v. DUIVENB0DEN
Ons vervolgverhaal
VRIJDAG 20 DECEMBER 1963
19
mammmm
door N. Edward Werner
(naar het Zweeds)
0
ONGELOOFLIJK AMUSEMENT: ELKE AVOND EEN DAMDOORBRAAK
In grote
party-bottle
(niet 3/4
liter, maar
een héle
liter!)
„Het" land
De dieren
aluminium
-Juxaflex
- jaloezieen
Kerst gerechten
Queens's college
BESLIST GEEN GRIEZELIG PLAATJE
1
1 n,l
COP. M«PTCM TOO-JOfg
IMIIiniift
5 32)
Dahl had enige moeite om zijn sla-
8 perigheid de baas te worden. „Wel.
S eh.graag."
„En de meisjes?" vroeg Borgsten.
„Dank je, ik wel niets meer," zei
n Moira. „Ik ben echt aan m'n bed
8 toe."
Ze stond op en ook Karin Borgsten
j en Dahl stonden op. Moira zei de
mannen goednacht en Karin begeleid-
de haar naar haar slaapkamer. Borg-
Sj sten verdween om whisky en soda-
e water te halen en Dahl was even al-
8 leen. Hij stak een sigaret op en liep
op en neèr. Karin Borgsten kwam na
S enkele ogenblikken terug en haar
echtgenoot verscheen bijna op het
zelfde moment weer. Ze begon de
koffiekopjes en likeurglazen op een
blad te zetten en verdween even la
ter in de keuken. Borgsten schonk
zichzelf een glas whisky in en over
handigde de fles aan Dahl. Ze had
den juist hun glazen bijgevuld met
sodawater, toen Karin weer, in de
deuropening verscheen.
„Goedenacht, en drink niet te veel,"
zei ze glimlachend. „Ik hoop dat je
goed slaapt, Gunnar. Laat Alfred je
niet te lang uit je bed houden. Om
half acht morgenochtend is er kof
fie. Maak je 't niet te laat, liefste?"
„Ik kom zo," zei Borgsten, terwijl
hij zijn vrouw toewuifde.
Borgsten hief even zijn glas naar
Dahl, nam een slok en zette het
glas weer neer.
„Inspecteur Berg belde daarnet op,"
zei hij opeens met enige nadruk.
„Berg?" Dahl was volkomen ver
rast. „Hiér?"
„Nee, bij een buurman," legde
Borgsten uit. „Hun dochtertje kwam
hier om mij te zeggen dat de politie
uit Stockholm mij wilde spreken. Ik
deed alsof ik de auto ging wegzetten.
Het leek me onnodig om er iets over
te zeggen, voordat ik wist wat hij
wilde."
„En wat wilde hij?"
„Hij wilde dat we onmiddellijk naar
de stad terugkeren. Stel je voor! Hij
was heel boos en zei dat we geen
recht hadden om weg te gaan zon
der hem erin te kennen. Hij had het
lef te eisen dat we hier onmiddellijk
s zouden vertrekken. Maar dat was me
j een beetje te veel. Ik deelde hem
J nogal kortaangebonden mee, dat hij
ons, voor het geval we werkelijk van
nacht moesten terugkeren, een chauf
feur moest sturen, omdat ik niet het
risico wilde lopen bekeurd te wor
den wegens dronkenschap achter het
stuur. Hij ging er ten slotte mee ak
koord dat we morgen precies om drie
uur op zijn kantoor komen. Wat zeg
je daarvan?"
Dahl haalde zijn schouders op.
„Wat zou ik moeten zeggen? Zijn ze
iets nieuws te weten gekomen of wil
len ze ons alleen maar pesten?"
„Precies hetzelfde vroeg ik hem,
maar ik kreeg natuurlijk geen ant
woord."
Dahl dronk zijn glas leeg en zette
het met een bruusk gebaar op de
tafel neer. Er was een verontwaar
digde uitdrukking op zijn gezicht.
„Ik mag die vent niet," zei hij,
„en evenmin mag ik zijn assistent,
die gluiperige Keiler. Ik zou wel eens
willen weten, of ze al iets gedaan
hebben om deze moordzaak op te los
sen."
Hij wond zich op, drukte een pas
opgestoken sigaret uit in de asbak,
en begon op en neer te lopen.
„Blijf kalm," zei Borgsten, „en
praat niet zo luid. Ik wil liever niet
dat Karin en Moira hier iets over te
8 weten komen vóór morgen. En we
8 kunnen echt niet veel doen."
8 „Je hebt gelijk". Dahl liet zich weer
S in een van de comfortabele stoelen
8 neervallen. „En dat is juist het af-
8 schuwelijke: we kunnen niets doen.
8 Maar dat de politie ook niets doet,
S dat maakt me razend."
Borgsten bleef even zwijgen. Dan
j» zei hij langzaam, zonder Dahl aan
te kijken: „Weet jë dat verscheidene
figuren achter Millech aan zaten om
de rechten te verkrijgen van een van
g zijn uitvindingen?"
„Nee, dat wist ik niet. Hij vertelde
me wel eens vaag dat er onderhande
lingen gaande waren."
„Je wist dus niet, dat ik een van
die figuren was, die met hem onder
handelde?" Borgsten keek Dahl nog
steeds niet aan.
Dahl ging met een schok rechtover
eind zitten.
„Jij", riep hij uit. „Voerde jij
onderhandelingen voor hem?"
„Integendeel: ik onderhandelde ten
behoeve van 'n bepaalde partij. In
vertrouwen kan ik je wel zeggen, dat
het om iets zeer belangrijks ging. De
man, die de overeenkomst voor el
kaar zou Weten tè brengen, wel.
die zou stellig enige tonnen verdie
nen en bovendien nog een jarlijkse
provisie. Maar \k had helaas geen
succes. Millech zei dat hij degenen,
namen wie ik optrad, niet accepta
bel vond, en hij deelde mij onno
dig grof mee dat ik verder geen
moeite voor hen behoefde te doen
met betrekking tot zijn patenten.
Dat deelde hij mij verleden zaterdag
mee, toen ik hem van hier opbelde.
Ik belde hem zondagmiddag nog eens
op. Ik trachtte nog eens met hem te
praten. Hij was echter onvermurw
baar en wilde er niet meer over dis
cussiëren. Ik had me die hele dag
lopen opwinden, had een paar drank
jes genomen en toen ik zijn brute
antwoord in het Deens hoorde een
taal die me altijd irriteert, als hij
op een bepaalde manier wordt ge
sproken was ik opeens buiten me-
zèlf van woede en schreeuwde hem
door de telefoon toe, dat ik 'm zijn
nek zou omdraaiden of iets van dien
aard."
Borgsten had een kleur gekregen,
terwijl hij sprak. Hij dronk zijn glas
leeg en zette het op de tafel. Dahl
zag dat zijn hand trilde.
„Begrijp je", vervolgde Borgsten,
„ik voelde me al zo'n beetje zeker
van die provisie en Millech en ik wa
ren oude vrienden. Bovendien was
het contract, dat mijn mensen aanbo
den, zeer gunstig. Ik had 't eenvou
dig niet voor mogelijk gehouden dat
hij zou weigeren. Ik was erop voor
bereid, dat we misschien nog even
zouden moeten wachten, aangezien de
oude man met een soortgelijke trans
actie vroeger eens moeilijkheden had
gehad, maar de mensen, die, ik ver
tegenwoordigde, behoorden tot een
maatschappij met een uitstekende re
putatie en dat wist Millech ook".
„En toen?" vroeg Dahl.'
„Toen?" Borgsten stónd op en be
gon op en neer te lopen. „Je weet
wat er gebeurd is. Ik geloof dat ik
nu maar ga slapen. Het is niet be
paald een vrolijk eind van deze
avond. Ik meende echter dat ik je
op de hoogte moest stellen dat Berg
opbelde. En ook wilde ik je vertel
len, welke rol ik gespeeld heb in ver
band met Millech. Het was mijn be
doeling, je dat al eerder te vertel
len, maar eh je weet hoe 't
gaat.
„Ja, ik begrijp 't" zei hij vaag, om
iets te zeggen.
„We zien elkaar morgen weer," zei
Borgsten. „Als jij de gang doorloopt
naar je kamertje, dan blijf ik even
hier om het licht uit té draaien. Er
is namelijk geen licht in de gang. Tot
morgen en slaap lekker."
„Tot morgen", zei Dahl en opende
de deur naar de gang waarop de
logeerkamers uitkwamen.
Hij liep door de gang en toen hij
bij de deur van zijn kamer kwam,
ging het licht op het terras uit en
hoorde hij Borgsten de deur aan de
andere kant van het terras sluiten.
Dahl sloot de deur van het logeer
kamertje zachtjes achter zich. Na
enig tasten vond hij de knop van het
licht. Hij ging op zijn bed zitten en
dacht na. Het was inderdaad iets ge
heel nieuws voor hem, dat Borgsten
achter Millech aan had gezeten in
verband met een zakelijk contract.
Hij had Borgsten niet de naam ge
vraagd van degenen, die hij vertegen
woordigde. Zou het misschien dezelf
de maatschappij zijn, waarvan die
dikdoener Reisman directeur beweer
de te zijn?
Na de sick humor" en de „sick
jokes" (vaak weerzinwekkend wrede
grappen) die als een van de ontspan-
nendste vormen van amusement in
de nachtclubs van het Amerikaanse
Las Vegas werden gepresenteerd,
heeft men thans realistische shows
ineengezet, die als het ware geënt zijn
op het laatste nieuws. Zo gaat er in
een van de clubs een programma ge
titeld: Vallei in nood. Men krijgt
daarin op het toneel een miniatuur
dorpje te zien. Op de achtergrond
torent een hagelwitte dam. Tijdens de
voorstelling en daar heeft iedereen
op zitten wachten breekt de dam
door. Per minuut storten Zich dan
zo'n 24.000 liter water over het toneel
en het dorpje. Huizen, gebouwtjes,
telegraafpalen, bruggen (het is zeer
natuurgetrouw nagebouwd) verwoes
tend. Men kan als ontspanning het
dramatisch gebeuren tijdens een dam-
doorbraak rustig van dichtbij be
kijken. Vaardige toneelbouwers heb
ben ervoor gezorgd, dat er geen
druppeltje water de zaal in komt. De
foto geeft een beeld van zaal en
toneel tijdens het „amusements
programma".
by Raak.
Koog a/d Zaan
02980.83238
DE MEESTE POSTZEGELAUTOMATEN
Vakantiegangers in Groot-Brittannië die
nalaten vrienden en bekenden een prent
briefkaart te zenden, kunnen niet als ex
cuus aanvoeren dat er niet genoeg post
zegelautomaten in Groot-Brittannië zijn.
Bij een recent onderzoek door de Uni
versal Postal Union ingesteld, is aange
toond dat Griot-Brittannië driemaal zo
veel postzegelautomaten bezit als het
tweede land op de ranglijst, en bijna de
helft van het totale aantal.
In Groot-Brittannië zijn er meer dan
20.000. Dan volgt de Duitse Bondsrepubliek
met 6.700, Nederland met 2,600
Het schept moed als je met Kerstmis hulst ophangt, dan
ben je veilig voor heksen en belastingontvangers! Aldus de
plattelandsbevolking van Groot-Brittannië. Vele kerstge
bruiken dateren uit de dagen dat heksen op bezemstelen
rondwaarden en de belastingheffers met de knuppel klaar
stonden als er niet op tijd werd betaald. Hulst was in vroeger
dagen een heilig tovermiddel tegen hekserij. En heidense
(gebruiken maken het grootste deel uit van de kerstgewoonten
in Groot-Brittannië. Sommige van deze nog in omloop zijnde
kerstgebruiken doen buitenlanders wat vreemd aan, maar het
zijn slechts enigszins afwijkende manieren om uiting te geven
aan de feestvreugde.
De kerstboom heeft het aardige oude Britse gebruik van
de „kissing bow" of „kissing busnniet geheel en al kunnen
verdringen. De „kissing bow" is een ornament, dat naar
traditie aan een balk in de huiskamer moet worden gehangen.
Twee gekruiste hoepels worden bekleed met klimop, hulst
en ander groen. Het geheel wordt nog versierd met appels
en glazen of blikken voorwerpen, terwijl er bovendien kleine
geschenken aan worden bevéstigd. Binnenin brandt een
kaars en. onderaan de „bow" hangt nog een takje mistletoe.
De kaars wordt! Ónaer veel vrolijkheid! op kerstavond voor
het eerst aangestoken en verder iedere avond opnieuw, tót
Driekoningenavond.
I pray you all synge merely
Qui estis in convive."
De provoost overhandigt, zo wil de tradi
tie, de sinaaasappel aan de heraut en
het groen aan de koorleden. Dit is in het
College het teken dat het feest kan be
ginnen.
ER WORDT overal in Groot-Brittahnië
het kerstfeest gevierd naar de aard van
de streek, met oude tradities en speciale
gerechten. Het aantal is te groot om op te
noemen, maar er is o.a. roastbeef, Cumber
land ham, gebraden, fazant en gebraden
kip, Wensleydale Pastei en eierpastei en,
niet te vergeten, gebraden kalkoen.
Voor hen, die van lekker eten en drin
ken houden, is Groot-Brittannië het land
om Kerstmis door te brengen.
IN VELE DELEN van Groot-Brittannië,
waar de mensen Kerstmis vieren met het
zingen van „carols", met feesten en pret-
maken, worden de dieren niet vergeten. Ook
zij worden extra bedacht met lekkernijen,
want daar ze getuige waren van de god
delijke geboorte wordt bijzondere aandacht
aan hen besteed. Zo wordt in Yorkshire
op kerstdag voor de vogels een schoof
graan aan de schuur vastgemaakt. Dit ge
bruik dateert reeds uit de tijd der Noor
mannen.
In het hele land gaan groepen kinderen
en volwassenen van deur tot deur en zingen
hun „Christmas Carols" voor wat geld en
voedsel. In sommige delen van het land
worden pantomimes opgevoerd, zoals dit
reeds duizend jaar traditie is.
Ook het luiden van kerstklokken is een
traditie. Een van de oudste gebruiken is
„Tolling the Devil's Knell" (de doodsklok
van de duivel luiden), hetgeen reeds 700
(Wordt vervolgdi
De beste service bij
Ged. Oude Gracht 108 - 110 - Haarlem
Telefoon 17165 - 13608 - 18657
Vraagt prijsopgaaf
jaar plaats vindt in Dewsbury, Yorkshire.
Dit jaar zal de klok op kerstavond een-
duizendnegenhonderddrieenzestig keer
slaan, waarna, zo wordt beweerd, bij de
laatste slag de duivel is bedwongen.
GROOT-BRITTANNIë heeft vele specia
le kerstgerechten. In de Midlands (het
gebied tussen Warwickshire en Lancashire)
zijn de pikelets het teken dat Kerstmis na
dert. Het zijn een soort teacakes en het
is de gewoonte dat men ze op kerstavond
om 5 uur nuttigt.
In Yorkshire heeft men Yule Spice Ca
ke, met kandij, citroenschil, kruiden, kren
ten en rozijnen en Yorkshire pastei, waar
bij bier wordt gedronken. Deze pastei be
staat uit koude kip in gelei, in plakken
gesneden ganzepastei en worstjes. De spe
cialiteit in Cornwall zijn kleine saffraan-
en krentencakes.
In de graafschappen Durham en North
umberland eet men Yule Doos of Hyull
Doos menselijke gedaanten van ban
ket, met de handen op de maag en kno
pen van krenten.
Bijna overal wordt warme vlierbessen
wijn, slêedoorngin (een afweermiddel te
gen demonen, eksen en kwade geesten)
of gekruide appelwijn gedronken. Met ge
kruid bier en rumpunch, maken ze deel
uit van de feestelijkheden.
HET KERSTFEEST wordt in het Queen's
College te Oxford nog gevierd met middel
eeuwse praal en ceremonie.
Hoofd en leerlingen van het College wan
delen de eetzaal binnen in hun ceremonië
le toga's. Als iedereen zit klinken jacht
hoorns, waarna de heraut de deuren opent
om vier dragers binnen te laten die een
grote zilveren schaal torsen, waarop een
zwijnskop, met een sinaasappel in de bek,
in een bed van groen wordt opgediend.
Het hele gezelschap staat op en heft de
„Boar's Head Carol" aan.
„Caput apri defero
Reddens laudes Domingo
The boar's head in hande bring I
With garlands gay and rosemary;
47. „Goed zo, vrindje", sprak Joris Goedbloed ver
heugd tot Panda. „Weet ge, ik heb me ernstige zorgen
gemaakt; terwijl ik enkele dringende aangelegenheden
te regelen had, kon ik mijn opvoedkundig oog niet op u
gevestigd houden, en ik vreesde reeds, dat gij de tijd
in ledigheid zoudt verlummelen. Maar neen! Ziet aan
wat mijn onderricht al in korte tijd gewrocht heeft! Uw
lijfspreuk blijve: Carpe Semper, hetwelk vrij uit het
Latijn vertaald zoveel zeggen wil als: altijd bezig. Maar
terwijl mijn prijzend paedagogisch woord u voldoende
loon zal zijn, voel ik dat we het vlijtig Blubje op anderê
wijze voor zijn vorderingen moeten bezoldigen. Hij is
nog wat eenvoudig van geest, nietwaar? Gelukkig heb
ik voor hem een verrassinkje meegebracht". Zo spre
kend beklom Joris een stoel, om vervolgens van grote
hoogte Blub een visje voor te houden. De riolist slaakte
een verheugd „blub" en strekte onmiddellijk een arm
naar het hapje uit.maar dat beviel Panda helemaal
niet! „Dat wil ik nu niet meer zien, Blub" zei hij streng.
„Als je op een beschaafd wezen wilt lijken moet je niet
steeds met allerlei gekke aanhangsels en uitsteeksels
te voorschijn komen! Weg er mee!" „Tut, tut, baaske,
Wie is hier de bevoegde leerkracht gij of ik?" ver
maande Joris. „Laat af, zeg ik u!"
Een griezelig plaatje? Welnee. Het
meisje op de foto werkt in het stadje
Lauf bij Baden-Baden in West-Duits-
land waar plastic skeletten vervaar
digd worden. Haar beroep behoort
ongetwijfeld tot de zeer zeldzame.
De directeur van de plasticfabriek
Johannes Erler maakt thans 2000 ske
letten per jaar, die hij verkoopt voor
425 gulden per stuk aan ziekenhuizen
en scholen. De 65-jarige Erler, die
vroeger directeur was van het
Museum voor Natuurlijke Historie in
Keulen geeft al sinds 1953 leiding aan
de fabriek, waar de arbeiders de
wonderlijkste beroepsnamen dragen.
Zo zijn er onder anderen kniebeen-
kloppers en schouderblad-trimmers.
Ziet u wel: geen griezelig plaatje,
wel wonderliik.
