L
m
ZUID-VIETNAM: DE VISSEN IN HET WATER (VI)
De dood van één Viet Congrebel
kost Amerikanen 33.000 dollar
LANCÖME
-mm®
Amerika blijft
Saigon steunen
Spanning aan grens van
Rusland en China stijgt
Amerikanen en Russen streven
naar beheersing van de zee
m
Slechts onderhandelen kan leiden tot
neutralisering van dit land
Dreigende student
op borgtocht vrij
-T
NUTRIX
voor het behoud
van een soepele huid.
'JSSSgitt
'pilm
Het
allerfeestefijkste
Kerst-dessert
is een dessert
met
ZATERDAG 21 DECEMBER 1963
-
Guur en schraal winterweer.
Te droge warmte binnenshuis
Gebruik de herstellende Nutrix.
Deze is verrijkt met
een natuurlijk serum, dat
de cellen vernieuwt
en de huidfuncties regelt
f 5,75
'ÊÊÊSf*
Abyssale
Lipstick Brillant
Adviseurs?
A Iternatiej
Perspectief
Troepen uit Europa verplaatst naar Siberië
Geen aanwijzing
Tuinman wegens moord
op „Zwarte Judith"
voor het hof
Vloot van Sovjet-Unie kreeg een nieuw aanzien
Nieuw aanzien
Ironie
Nog een derde
Maandag bij uw melkman
dat „lekkerste flesje" be
stellen. Dan bent u zeker
dat u het krijgt!
Van onze reisredacteur W. L. Brugsma)
SAIGON, December Vraagt men
het Amerikaanse militaire hoofdkwar
tier in Saigon waarom daar geloofd
wordt dat de oorlog tegen de Viet Cong
gewonnen zal worden, dan luidt het ant
woord: „Het aantal militaire acties tegen
de Viet Cong is sinds de staatsgreep oe-
genomen".
Vraagt men het Amerikaanse diploma^
ten, dan hoort men: „Het nieuwe regime
heeft nog niet de fouten van het vorige
PARIS
FRANCE
Deze vloeibare crème op basis van
zeewater, dringt diep in de huid door
en maakt haar veerkrachtig doordat
het vochtgehalte wordt hersteld.
Zij is als nachtvoeding voor elke
huid geschikt. 1(J 7$
De beste en bekoorlijkste bescherming,
die in de winter de lippen zacht
en soepel houdt. f 4 95
Voor uw nagels
crème lak f 3,95; Parelmoer f 5,50
in bijpassende tinten.
ADfcEM
1
gemaakt. We moeten het de kans geven,
in ieder geval het voordeel van de twij
fel te laten".
Vraagt men het de Amerikaanse mili
taire adviseurs te velde, dan zeggen die:
„Wie beweert er dat wij geloven, dat
deze oorlog gewonnen wordt?"
De optelsom van gereserveerd optimis
me, twijfel en zwart pessimipmg .is niejt
hoopgevend voor één land dat jadrlijkfc
vijfhonderd miljoen dollar aan militaire
en economische steun in Zuid-Vietnam
pompt.
Aangezien er per jaar hooguit 15.000
Viet Congs om het leven komen, kost ie
dere dode communistische rebel de Ame
rikaanse belastingbetaler dus 35.000 dol
lar. En er zijn er altijd nog 80.000 over.
Iedere dode rebel wordt kosteloos door
de Viet Cong vervangen.
Deze calculaties en de algehele som
bere politieke situatie hebben niet-Ame-
rikaanse waarnemers en vooral de Fran
se diplomatie tot de overtuiging gebracht,
dat de oorlog tegen de Viet Cong niet ge
wonnen kan worden. Blijft de vraag of
men kan bereiken dat zij niet verlo
ren wordt.
Dat probleem kan met groter koelbloe
digheid onder ogen worden gezien door
niet direct bij het conflict betrokkenen
dan door de Verenigde Staten, die niet al
leen hun geld maar hun prestige in Zuid-
Vietnam op het spel hebben gezet. Want
men kan Amerikaanse militairen nu wel
„adviseurs" noemen, maar of tien mil
joen Zuid-Vietnamezen voor goede raad al
leen 15.000 adviseurs nodig hebben, valt
te betwijfelen.
Hèt argument voor het ten koste van
alles vasthouden aan Zuid-vietnam is de
theorie der vallende dominostenen: als
Zuid-Vietnam gaat, dan gaat Cambodja
en als Cambodja gaat, dan gaat Thai
land en daarna gaat Malaya en tenslot
te Indonesië.
Dat is inderdaad helemaal niet onmoge
lijk en het zou een lelijk dmg zijn voor
het Westen. Toch schuilt er iets simplis
tisch in die redenering. Want ten eer
ste is Cambodja al bezig om op eigen
houtje te gaan en geen mens kan
daar tussennbeide te komen en ten twee
de schuilt er in het eindeloos voortzetten
van een niet te winnen oorlog in Zuid-
Vietnam het risico dat juist door dat ein
deloos voorzetten van die oorlog een aan
vaardbaar alternatief wegvalt.
Het repressieve karakter van een con
tra-guerrilla drijft de bevolking doorgaans
in de armen van de rebellen. En men
kan niet voortgaan steeds maar weer
nieuwe regimes in Saigon te vestigen.
Wat is een alternatief voor doorgaan
met vechten, dat, zo het al niet onmid
dellijk kan worden gebruikt, toch in ieder
geval onder ogen moet worden gezien. Het
is de oude oplossing voor iedere impas
se, die niet met militaire middelen door
broken kan worden: onderhandelen. Om
dat als men de volle winst niet kan ver
krijgen, men proberen moet het verlies
te beperken.
Die onderhandelingen zouden uiteraard
de neutralisering van het voormalige
Frans Indo-China-Cambodja, Laos en
Noord- en Zuid-Vietnam ten doel heb
ben. En tot de gesprekspartners zou uiter
aard China moeten behoren. De Ame
rikanen mogen dat vervelend vinden,
maar men kan lastig verlangen van een
land ter grootte van China dat het onver
schillig blijft voor wat er aan zijn zuid
grens gebeurt. In een gebied nog wel dat
duizend jaar lang tot zijn invloedssfeer
i heeft behoort, dat wil zeggen lang voor
dat Karl Marx het levenslicht had aan
schouwd.
Het zullen moeizame onderhandelin
gen zijn: het ongelukkig verloop van de
Laotiaanse neutraliteit is geen hoopgevend
voorteken. Maar voor Noord-Vietnams
Ho Chi Minh bestaan twee gegronde re
denen om met de neutralisering van een
herenigd Vietnam genoegen te nemen.
Ten eerste: de voedselsituatie in Noord-
Vietnam is nijpend, het kan zonder de
rijstvlaktes in de Mekongdelta niet leven.
Ten tweede: het zou hem in een onafhan
kelijker positie van Peking brengen en
de wens daartoe is een constante in een
land, dat duizend jaar door China is ge
koloniseerd.
Het is voor de Amerikanen geen aan
gename oplossing, maar het alternatief
is- nog minder opwekkend. De voortslepen-
df- d'cAlog iri Zuid-Vietnam' zou vermoede
lijk alleen door een directe Amerikaanse
interventie op grote schaal kunnen wor
den beslist. En dat zou met grote waar
schijnlijkheid tot een tweede Korea lei
den. China voelt zich, al of niet terecht,
door Amerika bedreigd en zal dus prefe
reren Amerikaanse interventies in Azië
buiten de eigen grenzen uit te vechten.
Er is geen aanwijzing voor, dat de Ame
rikanen zó ver willen gaan. Integendeel:
tot het complex van drukmiddelen op het
Diem-regime behoorde ook de aankondi
ging dat duizend van de 16.000 Ameri
kaanse adviseurs teruggetrokken zouden
worden. Die maatregel is na de staats
greep ten uitvoer gelegd.
En omdat de militaire situatie echt niet
zo briljant is blijft er slechts één uitleg
over: een begin van „disinvolvement",
van het langzaam terugtrekken van de
hand uit het Vietnamese wespennest. Niet
voor niets heeft Kennedy gezegd: „het
blijft tenslotte de oorlog van de Vietna
mezen. Zij moeten hem beslissen".
Op zijn laatste persconferentie voor zijn
rampzalige dood heeft Kennedy nog iets
gezegd: „als China bereid is met zijn bu
ren en met ons in vrede te leven, zijn
wij genegen handelsbetrekkingen met
China aan te knopen". En ook dat be
perkte, maar concrete aanbod wees op
FORT WORTH (AFP) De 21-jarige
student Russell Wende McLarry, die don
derdag in Fort Worth was gearresteerd we
gens bedreiging van het leven van presi
dent Kennedy, is tegen een borgtocht van
2.500 dollar in vrijheid gesteld.
De politie is tot de slotsom gekomen
dat hij niets met de moord op de presi
dent te maken heeft gehad.
Eergisteren had McLarry, die in Dallas
werkte in het gebouw, gelegen aan de rou
te die president Kennedy op de dag van
zijn moord had gevolgd, verklaard de pre
sident met een geweer te hebben opge
wacht. Tijdens zijn verhoor heeft hij de
ze woorden niet willen bevestigen, doch
wel zei hij de dood van Kennedy niet te
betreuren, integendeel, er zelfs „trots" op
te zijn.
SAIGON (AFPReuter) De Ameri
kaanse minister van Defensie, McNama-
ra, is na twee dagen besprekingen te heb
ben gevoerd in Saigon, naar Washington
teruggekeerd.
Hij zou de Zuidvietnamese militaire
en burgerlijke leiders de verzekering heb
ben gegeven, dat de Verenigde Staten
hen zullen blijven steunen in de strijd te
gen de verzetsbeweging van de commu
nistische Viet Cong. Tegenover de pers
verklaarde de minister „optimistisch" te
zijn over de vooruitgang die volgend jaar
in de strijd tegen het communisme kan
worden gemaakt.
Foto links:
Een neutraal, herenigd Vietnam
hoe dan ook, wanneer dan ook
blijft de wens van de meerderheid
van de bevolking van Zuid-Vietnam.
Ook van de vrouwen van de Cao
Daisecte een miljoen aanhangers
die de val van het regime van Diem
heeft begroet in de hoop dat zij
„legaal kan ijveren voor de neutra
lisering van Vietnam".
Foto rechts
De bevolking heeft er schoon ge
noeg van te moeten leven en wer
ken in een land, waar ieder dorp een
vesting is geworden.
het prepareren van het terrein voor on
derhandelingen. Inmiddels zal de tijd
moeten leren of president Johnsons poli
tiek perspectief even ver reikt als dat
van Kennedy.
Dit prepareren van het terrein zal nog
veel voeten in de aarde hebben. Het is
mogelijk dat Saigon zich eerst in een ster
kere positie tegen de Viet Cong wil vech
ten. Het is ook mogelijk dat uitgerekend
de militaire regering helemaal niet van
onderhandelen zal willen weten. De gene
raals houden vol dat één van de dwin-
gendste redenen voor hun staatsgreep de
contacten waren, die Ngo Din Nhu via
Franse en Poolse kanalen met Ho Chi
Minhs regering in Hanoi zou hebben op
genomen. Maar als zelfs de maniak Nhu
de onmogelijkheid van de zege zou heb
ben beseft, is er voor niemand anders
aanleiding er op te hopen.
Het is in het licht van dit alles dat
men De Gaulle's aanbod van goede dien
sten en het voortzetten van het contact
tussen Parijs en Hanoi moet zien en ze
ker niet alleen als het heimwee naar de
grandeur van het verleden van een Fran
se invloedssfeer in Azië.
De Amerikanen mogen lachen om De
Gaulle, die niet een herenigd en neutraal
Duitsland wenst en wel een herenigd en
neutraal Vietnam. De Fransen lachen om
de Amerikanen, die in Latijns-Amerika
niet en in Zuid-Vietnam wel een militai
re junta willen steunen.
Het blijft tenslotte heel goed mogelijk
dat de Amerikanen, die direct in het Viet
namees conflict betrokken zijn, nog eens
politiek in Saigon zullen moeten interve
niëren. Zij. brachten het regime-Diem ten
val, omdat het de oorlog niet kon winnen.
Het is niet uitgesloten, dat zij eens de
militaire regering beentje zullen lichten,
omdat die de oorlog niet wil beëindigen.
LONDEN (AP). Geheime berichten
die het Westen uit Moskou bereiken,
duiden erop dat onlangs omvangrijke
troepenverplaatsingen van Russische
legereenheden hebben plaatsgehad van
Centraal-Rusland naar de grens met
communistisch China.
De ontvangst van deze berichten werd
in de afgelopen dagen in Parijs en Lon
den bevestigd door hoge functionarissen
van leden van de NAVO.
De verplaatsingen in oostelijke richtin
gen zijn in oktober waargenomen en ge
meld. Een diplomaat beschreef de ver
plaatsingen als „matig van omvang."
Volgens de woordvoerders staat wel vast
dat de Russische troepen op weg waren
naar de grens met de communistisch-Chi-
nese provincie Singkiang. Er werd echter
geen aanwijzing gegeven over nieuwe Rus-
sisch-Chinese spanningen in dat gebied.
Westerse regeringen weten dat er de
afgelopen twee jaren ernstige moeilijkhe
den in en rondom Singkiang zijn gerezen
tussen de twee communistische reuzen.
Deze provincie, die ook wel Chinees-
Toerkestan wordt genoemd, vormt de
noordwestelijke grens van China. Mongolië
ligt in het noordoosten, Kasjmir in het
zuidwesten. In het noorden liggen de Rus
sische Aziatische republieken.
In Singkiang had vorig jaar een myste
rieuze revolutie plaats. De westerse j auto
riteiten zijn van mening dat de moeilijk
heden nog niet uit de wereld zijn. Woord
voerders die de Russische troepenbewe
gingen hebben gemeld, willen anoniem
blijven om hun bronnen te beschermen.
De Russische autoriteiten hebben geen
enkele aanwijzing gegeven over recente
versterkingen van de oostelijke garnizoe
nen. Dit hoeft geen verwondering te wek
ken. Slechts enkele regeringen adverteren
hun troepenbewegingen. Er is geen enke
le manier om officiële Russische bevesti
ging van de berichten te krijgen.
Maar de inlichtingen die het Westen
hebben bereikt worden door de geallieer
de autoriteiten als juist beschouwd. Woord
voerders verklaarden dat zij gecontro
leerd zijn, zowel door westerse missies in
Moskou als door coördinatie-centra van
westelijke inlichtingendiensten.
De betekenis van een verplaatsing op
bescheiden schaal van Russische strijd-
Het gerechtshof in Amsterdam heeft
gisteren met gesloten deuren de moord
op de 45-jarige prostituée „Zwarte Ju
dith" behandeld. De verdachte in deze zaak
was een uit Maarsbergen afkomstige 31-
jarige tuinman, die op 4 oktober na een
eis van zeven jaar door de rechtbank we
gens doodslag was veroordeeld tot drie
jaar gevangenisstraf. De verdachte was
tegen dit vonnis in beroep gegaan.
Er waren vijf getuigen a charge en elf
getuigen a décharge gedagvaard.
De tuinman werd in het begin van dit
jaar aangehouden nadat een andere Am
sterdamse prostituée die met „Zwarte
Judith" samenwoonde, hem had herkend.
Zowel bij de politie als bij de rechter-com-
missaris bekende de tuinman, maar voor
de rechtbank trok hij deze bekentenis in.
Hij beweerde toen nooit bij „Zwarte Ju
dith" te zijn geweest.
De procureur-generaal heeft tegen de
tuinman wegens de subsidiair ten laste ge
legde mishandeling, de dood ten ge
volge hebbend, zes jaar gevangenisstraf
geëist. Dit is de maximum-straf die voor
dit misdrijf kan worden opgelegd.
LONDEN (Reuter) In de nieuwe
editie van „Jane's Fighting Ships", die
gedetailleerde gegevens bevat over
10.000 oorlogsbodems van 96 landen,
wordt in een voorwoord opgemerkt, dat
zowel de Amerikaanse als de Russische
marine de stelregel, dat wie de zee be
heerst, ook de wereld beheerst, steeds
meer ter harte gaan nemen.
De Verenigde Staten hebben, zo zegt de
schrijver, met 3.250 eenheden nog steeds
de grootste oorlogsvloot, die de wereld ooit
heeft gezien. Doch deze bestaat voor een
groot deel uit tijdens de tweede wereld
oorlog gebouwde schepen. Weliswaar
wordt de levensduur van vele van deze
oudere schepen, op grond van een mo
derniseringsprogramma van de Ameri
kaanse marine, met vijf tot acht jaar ver
lengd, doch over een paar jaar zal het
het nuttige bestaan van tientallen vlieg
dekschepen en kruisers en van letterlijk
honderden torpedoboot jagers, escorte vaar
tuigen, onderzeeboten en mijnenvegers een
einde zal zijn gekomen.
Na te hebben opgemerkt, dat blijkens
een aan het Amerikaanse Congres ver
strekte mededeling de Verenigde Staten op
het gebied van door kernenergie aange
dreven onderzeeboten slechts een zeer klei
ne numerieke voorsprong op de Sovjet-
Unie heeft, vermeldt de schrijver dat dit
laatste land naar wordt aangenomen over
430 effectieve onderzeeboten beschikt,
waarvan er 25 door kernenergie worden
aangedreven vergeleken met 31 voor de
Amerikaanse marine en meer dan veer
tig met raketten zijn uitgerust.
„De Sovjet-Unie heeft een nieuw aan
zien gekregen, dat wel van bijzonder gro
te invloed moet zijn op 't denken en plan
nen maken van de marinemensen aan bei
de zijden van de Atlantische Oceaan."
De schrijver geeft als zijn mening te ken
nen, dat er geen twijfel over bestaat dat
de Sovjet-Unie bezig is met het ontwikke
len van een strategie ter zee, die een be
langrijk onderdeel uitmaakt van haar po
litiek om haar invloed over geheel de we
reld uit te breiden. De Sovjet-Unie streeft
er, onafgebroken en zeer succesvol, naar
om met het Westen op elk gebied van
marine-activiteit te concurreren.
De Sovjet-Unie heeft, zo betoogt de
schrijver verder, bij de opbouw van een
nieuwe oorlogsvloot niet alleen voldoende
vorderingen gemaakt om vooroorlogse
schepen en tijdens de oorlog buitgemaakte
vijandelijke oorlogsschepen te kunnen af
schaffen, maar om ook nog schepen van
allerlei soort aan andere landen, zoals In
donesië, Egypte, Cuba en verscheidene sa
tellietstaten in Europa te kunnen leveren.
„Jane's Fighting Ships" wijst verder
nog op de ironie, dat terwijl de vloot van
de machtige Verenigde Staten gevaar
loopt topzwaar te worden door het ge
wicht van haar verouderde schepen, „de
vloten der zogenaamde verslagen landen
verrijzen uit een berg van nieuw staal,
ontdaan van de ballast van een voorbij
generatie".
Het boek meldt voorts dat de Sovjet-
Unie een grote vloot van speciale sche
pen heeft gebouwd voor oceaanonderzoe
kingen over de hele wereld. De gegevens
die door deze schepen worden verzameld
moeten van groot voordeel zijn voor de
techniek voor de bouw van onderzeeërs
en de onderzeebootbestrijding.
„Hiermee heeft de Sovjet-Unie zich een
internationale vlootbekwaamheid verwor
ven. De Sovjet-Unie is ook gaan inzien
dat „wie over de zee regeert ook de we
reld regeert".
„De Sovjet-Unie heeft de machtigste
vloot onderzeeërs, die de wereld ooit
heeft gekend. Behalve de opleidingssche
pen en verouderde vaartuigen zijn er naar
schatting meer dan vierhonderd operatio
nele onderzeeërs.
De Russische marine heeft naast de uit
rusting van al haar schepen van de groot
ste tot de kleinste, zowel oppervlaktesche
pen als onderzeeërs, met geleide projec
tielen, als vereiste gesteld dat alle ge
zagvoerende officieren en kanonniers te
genwoordig moeten worden opgeleid voor
operaties met geleide projectielen, voor
dat zij worden aangesteld om naar zee
te gaan".
krachten naar de oostelijke grenzen wordt
onder andere belangrijk geacht; omdat:
1. zij er een bewijs voor zouden zijn
dat het denkbaar is dat het politieke ge
schil tussen China en de Sovjet-Unie mili
taire achtergronden heeft en met grens-
schermutselingen gepaard gaat;
2. zij zouden impliceren dat de Russi
sche militaire plannenmakers nu moeten
denken in de richting van een strategie op
twee fronten;
3. zij een mogelijke verklaring lijken
voor de grote terugtrekking van Russi
sche strijdkrachten uit het gebied tussen
Moskou en Berlijn.
In de afgelopen maand heeft de Ameri
kaanse minister van Defensie McNamara,
tweemaal openlijk opgemerkt dat de oude
schattingen van de Russische troepen
sterkte in dit gebied uit de tijd zijn ge
raakt.
Vroeger schatten de geallieerden dat de
Russen 175 divisies gereed hadden in ,het
westen. Nu echter, op basis van nieuwe
taxaties, meent men dat zij slechts een
derde van dat totaal hebben als basis van
hun strategie in het westen.
Zowel de Chinezen als de Russen heb
ben de afgelopen herfst een tip van de
sluier van geheimzinnigheid opgelicht,
waardoor de crisis in Singkiang van 1962
in de openbaarheid is gebracht.
Peking beweerde begin september dat
Russische agenten „op grote schaal onder
mijnende activiteiten aan de dag legden"
in de provincie Singkiang en „verscheide
ne tienduizenden Chinese burgers ertoe
overhaalden of dwongen naar de Sovjet-
Unie te gaan". Verklaard werd dat de Rus
sen hebben geweigerd deze mensen terug
te sturen.
Moskou antwoordde later in die maand
met de beschuldiging dat de Chinezen be
zig waren met het bezetten en koloniseren
van grote, maar niet nader aangeduide
stukken Russisch grensgebied.
De Chinezen werden gewaarschuwd dat
zij „op zeer besliste wijze zouden worden
teruggewezen," tenzij er een einde zou ko
men aan de anti-Russische activiteiten.
Alleen al in 1962, aldus Moskou, werden
er vijfduizend grensschendingen geteld.
SLAG
ROOM
