Irene, naar buiten vol schroom
Kinder
MMEIL
Ook Carlisten zijn nog
pretendenten voor
de Spaanse troon
Persstemmen van overal
over Irene en Carlos
Sportsmanparachutist
Prins Xavier
Elf voornamen
KINDERTABLETTEN
Grondwet kent
geen afstand van
troonrecht vooraf
shave
lotion
Aangegaapt
Opleiding
Veroverend fris..
Oecumene
Studie en sport
Reizen
Bewijs van kracht
MAANDAG 10 FEBRUARI 1964
Over de verloving van prinses Irene zijn
over de gehele wereld commentaren ge
schreven, waarvan we hieronder fragmen
ten citeren.
HET VRIJE VOLK: Het valt te verwach
ten dat er morgen in de Tweede Kamer
nog enkele harde, zij het door de verlo
ving versuikerde noten zullen worden ge
kraakt. Het is immers duidelijk dat prin
ses Irene .er in is geslaagd een verwar
ring te veroorzaken, waarin telkens men
sen voor schut kwamen te staan, die dat
niet aan haar hadden verdiend.
DE TELEGRAAF: Laten wij hopen dat
een volgende maal, voorzover de Neder
landse betrokkenen dit in eigen hand heb
ben, zodanig wordt gehandeld dat de
vreugde van den beginne af aan onver
deeld zal zijn. Er is nauwelijks verschil
van mening mogelijk dat de voorlichting
In Nederland over zaken waarbij het ko
ninklijk huis is betrokken dringend verbe
tering behoeft. Het is echter ook geble
ken dat moeilijkheden zijn ontstaan en
vergroot doordat Nederland enkele malen
in een dwangpositie is geplaatst. Van
Spaanse zijde is niet dat begrip voor Ne
derlandse verhoudingen aan de dag gelegd
dat, gezien de tere aspecten, noodzakelijk
zou zijn geweest.
HET ALGEMEEN DAGBLAD: Diepe
eerbied hebben wij voor de koningin. Zij
heeft gehandeld uit de onwrikbare zeker
heid dat de plicht van de kroon moet
gaan boven de wensen van de moeder.
Groot respect hebben wij ook voor de
geestkracht van de minister-president en
de drie ministers die onder moeilijke om
standigheden strak hebben vastgehouden
aan het beginsel dat in het beleid alleen
rekening kon worden gehouden met de
belangen van de constitutionele monarchie.
Het aanzien van dit kabinet heeft gewon
nen.
TROUW: Als een Nederlandse prinses
zich verlooft moet dat niet door de een
of andere secretaresse in Spanje, maar
door de koningin zelf in Nederland bekend
gemaakt worden. Dat is men verschuldigd
aan de koningin zelf en dat is men ook
verschuldigd aan het Nederlandse volk, dat
zich in de officiële berichtgeving over de
jongste gebeurtenissen tekort gedaan
voelt.
DE VOLKSKRANT: Vroeger was het
misschien vanzelfsprekend dat het volk
slechts de taak had om bij dergelijke ge
beurtenissen op het ceremonieel passende
moment voor spontane reacties te zorgen,
in een democratie anno 1964 is dat anders.
Ons volk heeft in de afgelopen dagen het
gebrek aan tijdige en goede voorlichting
over de gebeurtenissen, die zich rond
prinses Irene voordeden, als een pijnlijk
tekort gevoeld.
De PROVINCIALE ZEEUWSE COU
RANT: Deze jongeman en zijn familie
hebben het Nederlandse koninklijke huis
zaterdag in een dwangpositie geplaatst,
daarbij tonend in een wereld te leven, die
de nuchtere Nederlander niet reëel vindt,
en die hem met verbazing vervult. De
ouders van de bewuste jongeman hadden
op grond van hun positie als gewone bur
gers geen bevoegdheid de verloving van
hun zoon met een prinses uit een rege
rend vorstenhuis bekend te maken.
De HAAGSE COURANT: Prins Hugo,
in wiens land de oecumene nog niet zo
ver is doorgedrongen, heeft thans onder
vonden, wat vrijheid van religie betekent.
Hij zal het Nederlandse volk leren ken
nen als een openhartig volk, dat niet ge
diend is van dictatuur.
De NIEUWE LIMBURGER: Het is bij
deze hele zaak Spaans toegegaan, dat wil
zeggen op een wijze die onvoldoende
recht doet wedervaren aan de begrippen,
die in een democratisch land bestaan om
trent de verhouding tussen vorstenhuis, re
gering en volk.
De DAILY HERALD: Het huis van
Oranje is in de ogen van de meeste Ne
derlanders in diskrediet geraakt door de
klungelige en belachelijke manier, waar
op de overgang van prinses Irene naar
het katholicisme en haar verloving zijn
behandeld. De positie van koningin Julia
na wordt nooit meer dezelfde. In een hef
tiger land dan Nederland zou de troon in
dit weekeinde vermoedelijk omver zijn ge
worpen.
TIMES: De Nederlandse koninklijke fa
milie en het Nederlandse kabinet hebben
het verlies van een prinses aanvaard, zo
als velen dit sinds donderdag hadden ver
ondersteld, toen de koningin en prins Bern-
hard hun reis naar -Spanje niet voortzet
ten en uit Spanje naar Nederland terug-1
keerden. Maar de gevoelens van vele Ne
derlanders hebben een lelijke knauw ge
kregen.
DE DAILY TELEGRAPH: In een at
mosfeer, geschapen door onbegrijpelijke j
officiële geheimhouding, is op een gegeven
ogenblik in het openbaar gesold met vier
namen van mogelijke aanstaande verloof
den van prinses Irene. Het kan zijn dat
deze mystificatie voortkwam uit koningin
Juliana's overtuiging dat de keus van haar
dochter ten aanzien van een echtgenoot
en een godsdienst een particuliere aange-
tegenheid was. Als dat zo is, was het een
koninklijke oordeelsfout, waarvoor elke I
ouder begrip kan hebben. Voor het jonge
paar is de kwestie in elk geval tot een
gelukkig slot gekomen.
De Nederlandse auteur Nico Rost
schryft in zijn boek „Goethe in Dachau"
(uitgave Krüseman) over prins Xavier,
de vader van de verloofde van prinses
Irene:
23 februari 1945
„Vandaag op blok 9 prins Bourbon
Panna ontmoet, die een prettige indruk
op mij heeft gemaakt. Hij doet helemaal
niet prominent en schijnt zelfs een be
tere behandeling, die de S.S. hem had
aangeboden, geweigerd te hebben. Hij
wil niet naar de elitebunker, wil niet
meer dan wy. Hoewel Hohenzollern uit
blok 11 stellig een fatsoenlijke vent is,
blyft hy, vooral naast Bourbon, een
kleine burgerman en papt hij bij voor
keur aan met degene die op dit ogenblik
machtiger zijn dan hij: de S.S.; Bourbon
Parma doet dat niet"
De heer Rost heeft hier op ons verzoek
nog het volgende aan toegevoegd: Bour
bon Parma deed altijd doodgewoon, was
zeer solidair met alle gevangenen en
bij allen zeer gezien. Juist daardoor
werd hij door de kapo's vaak gezocht en
tot mikpunt gemaakt; zij lieten hem
graag de smerigste karweitjes opknap
pen, bijvoorbeeld: „Bourbon schnell,
Scheisskübel leermachenü"
De verloofde van prinses Irene,
rechts met de rode baret der Carlisten
en links met de helm der Spaanse
parachutisten. De rechtse foto werd
gemaakt in mei 1958 in Montejurra
in Noord-Spanje tijdens een bijeen
komst van de Carlisten. De linkse op
het vliegveld Tablada bij Sevilla na
dat hij zijn parachutistenbrevet had
behaald.
„Mijn dochter zal Irene Emma Elisabeth heten", sprak
irins Bemhard op 5 augustus 1939 als trotse vader tot de
burgemeester van Baarn, die de geboorte van de tweede
dochter in het kroonprinselijke gezin of fideel registreerde.
Twee van deze namen hadden een historische herkomst:
Emma naar de onvergetelijke gemalin van koning Willem III,
de overgrootmoeder van het prinsesje, en Elisabeth naar de
b
groothertogin van Oldenburg, een zuster van prins Hendrik.
De derde naam Irene was een hartekreet: „Vrede!"
De historie heeft deze naam beschaamd. Slechts korte tijd
nadien barstte het oordeel over de wereld los, dat het jonge
prinselijke gezin in ballingschap zou drijven. Zelfs nu heeft
„vrede" het gezag in de samenleving nog niet herwonnen,
want zij regeert bij de gratie van de angst voor onherroepe
lijke vernietiging.
Irene heeft in haar leven dezelfde voor
zichtige schroom getoond als die waar
mee de vrede in de wereld van nu staat.
Aarzelend, vaak onzeker naar buitem
maar bezield met een innerlijke kracht en
een persoonlijke weloverwogen overtuiging
Koningskinderen hebben het over het al
gemeen niet gemakkelijk. Het is nooit mo
gelijk ze geheel te onttrekken aan de in
vloed van de door geboorte verworven
plaats in een glazen huis, dat door ko
ningin Wilhelmina als een „gouden kooi"
is omschreven.
De oudste prinsessen hebben deze druk
in hun jonge jaren minder gevoeld dan on
der normale omstandigheden het geval zou
zijn geweest, want de overweldiging van
ons land leidde er toe, dat het koninklijk
gezin in ballingschap ging. Na een kort
verblijf in Londen, waar Irene op 31 mei
1940 in de particuliere kapel van het Bu
ckingham Palace werd gedoopt, ging het
prinselijk gezin naar Canada, waar Bea
trix en Irene als gewone meisjes leefden.
De oudste herinneringen van prinses
Irene gaan terug naar die tijd van vrij
heid, waarin zij met haar oudere zusje
kon leven als een gewoon kind, zij het
dan ook, dat haar vader zo vaak afwe
zig was.
In Nederland trad een dikwijls opdringe
rige belangstelling in de plaats van een
verrukkelijke anonimiteit. De prinsesjes
vonden het eerst wel grappig maar al spoe
dig begonnen ze er schoon genoeg van te
krijgen zo te worden „aangegaapt", zoals
ze het zelf plachten te omschrijven.
Van dit voor de prinsessen nieuwe pro
bleem getuigde onder meer de oproep,
die prinses Juliana via pers en radio tot
ons volk richtte: „Matig uw belangstel
ling. Laat de kinderen vrij opgroeien
met hun leeftijdgenootjes. Ik herinner
mij hoe naar ik het vond dat de mensen
mij zo aanstaarden toen ik een kind was.
Wij willen onze kinderen graag een zon
nige jeugd geven. Help ons daarin".
Het is een van de sporadische gelegen
heden geweest, waarbij een wens van ko
ninklijke zijde door ons volk werd gene
geerd De verafgoding van het Oranje-huis
was in die tijd dan ook wel erg groot.
Enkele incidenten bij dagjes uit aan zee,
enkele onplezierige, hoewel uit het hart
komende samenscholingen bij andere uit
jes van de jonge prinsessen toonden dat
zelfs de gouden medaille van de liefde haar
keerzijde heeft. Kort na het mislukte be
roep van prinses Juliana werd het de ge
woonte dat de prinsesjes met het koninklijk
gezin de vakanties buitenslands gingen
doorbrengen en wellicht is ook hierdoor een
basis gelegd voor een afstand, een ver
vreemding zelfs, waarvan velen zich in de
laatste tijd pijnlijk bewust zijn geworden.
In latere jaren is het geëxalteerde in
de betrekkingen tussen Oranje en ons volk
overwonnen. De vrijheid, die de oudste
drie prinsessen genoten in hun studie-oor-
den Leiden en Utrecht, toont hoe zij na
die overspannen tijd na de bevrijding ook
in eigen land gewone mensen konden zijn.
Zij konden toen meer contact met an
dere mensen onder gewone omstandigheden
hebben dan vorige Oranje-geslachten. Op
de werkplaats van Kees Boeke in Biltho-
ven, in de villa Incrementum in Baarn, de
dependance van het Baarnse lyceum, waar
zij de middelbare opleiding genoten, en ook
in ontmoetingen buiten schoolverband en
tijdens hun vakantiereizen in het buiten
land was dit duidelijk het geval.
Na de eerste jaren op Incrementum
verkoos prinses Irene in tegenstelling tot
prinses Beatrix, die een meer acade-
misch-klassieke richting prefereerde,
een verdere opleiding in de afdeling mid
delbare meisjesschool, waardoor zij een
reeds eerder gebleken belangstelling
voor typisch vrouwelijke ontwikkelings
terreinen verder accentueerde.
De artistieke gaven, die zovele leden van
het Oranjehuis in de laatste generaties
Exclusief verkrijgbaar bij de kapper!
Prins Carlos de Bourbon Parma, de
verloofde van prinses Irene, maakt geen
gebruik van de meeste van de elf voor
namen, die hy op 8 april 1930 by het
doopsel kreeg.
Met Madrileense blad ..Hoja del Lu-
nes" (maandagblad) heeft vandaag een
fotokopie van het originele doopbewijs
van prins Carlos gepubliceerd. Op dit
bewys, dat door het aartsbisdom Parys
in het Spaans werd uitgeschreven, staan
de namen Carlos, Hugo Xavier, Maria,
Sixto, Louis, Roberto, Juan, Jorge, Be
nito, Miguel de Bourbon Parma.
hebben gekenmerkt, zijn bij prinses Irene
terug te vinden. Zij is kunstzinnig en be
zit een opmerkelijk gevoel voor schoonheid
en harmonie. Vooral tot ballet en toneel
voelt zij zich aangetrokken.
Hoewel velen, die haar oppervlakkig
kenden, verwachtten dat zij zich aan het
ballet zou wijden, verkoos zij een acade
mische vorming. Zij ging Spaans studeren
in Utrecht, grotendeels onder de invloed
van haar vader, die vele reizen naar Zuid-
Amerika maakte, en daarnaast ook kunst
geschiedenis en economie.
Voordat zij haar studie in Utrecht aam
ving vertoefde zij vele malen in Lausanne,
enerzijds om zich de Franse taal goed
eigen te maken, anderzijds voor een spe
ciale studie kunstgeschiedenis.
In die tijd, in juni 1958, deed zij ook in
dit oecumenisch centrum bij uitstek haar
belijdenis in de Chapelle des Mousquines.
De koninklijke familie was aanwezig bij
deze plechtigheid, waarin ds. Charles Ber-
gier voorging. Zij werd toen lidmaat van
de hervormde kerk in hetzelfde kerkge
bouw waar zij catechesatie had gevolgd.
Het was ongebruikelijk, deze belijdenis
buitenslands, even ongebruikelijk als haar
zeer late doop in ballingschap in het Ne>
derlandse kerkje in Londen, even ongebrui
kelijk als haar recente overgang tot het
rooms-katholieke geloof, waarover ons volk
werd ingelicht, toen zij zich in Spanje be
vond
over anderen en hun gestes te vellen. Zij
toont haar oordeel dan ook zelden, omdat
zij zichzelf kent en zich er dikwijls over
verwondert dat anderen het blijkbaar zo
gemakkelijk vinden over haar te oordelen,
Uit deze innerlijke instelling is een aar
zeling naar buiten geen teken van zwak
te, maar een bewijs van kracht.
Prinses Irene heeft de laatste jaren
zeer grote belangstelling getoond voor de
oecumenische beweging, juist uit diezelfde
instelling. Nog zeer kort geleden woonde
zij een oecumenisch jongerencongres in
Utrecht bij. Voordien had zij op ander ge
bied contacten en herhaalde malen is zij
in Lausanne geweest, waar zij niet alleen
haar belijdenis had gedaan maar ook had
kennisgemaakt met de oecumenische ge
dachte.
Zij volgde daarbij de weg van haar groot
moeder, koningin Wilhelmina. Heeft die
immers niet in haar „Eenzaam maar niet
alleen" getuigenis afgelegd van haar die
pe christelijke geloof, maar tevens gezegd
dat de kerk zelf haar nimmer sterk heeft
aangesproken? Is ook hierin een oorzaak
te vinden voor de verrassende stap, die
prinses Irene onlangs heeft gedaan?
Ieder portret van een prinses moet on
volledig zijn en enigszins onnatuurlijk. De
lijst staat immers van tevoren vast en het
beeld moet daarin worden aangebracht.
Maar toch is uit het voorgaande misschien
een verhelderend beeld ontstaan van een
Oranje, die zich bij ons volk bemind heeft
gemaakt.
Voor prinses Irene was de studietijd
in Utrecht een oase van vrijheid in een
woestijn van binding, plicht en taak.
Eenzelfde vrijheid vond zij in de sport
beoefening. Paardrijden, skiën, zeilen,
hockey, tennis, zwemmen en schaatsen
rijden, zij beheerst al deze takken van
sport uitstekend. Zij heeft zelfs lauwe
ren geoogst in internationale hippische
en ski-evenementen.
Dicht bij haar liefde voor de ruitersport
staat de dierenliefde, die zij gemeen heeft
met haar zusters en leden van vorige ge
slachten. De levende have van Soestdijk
legt hiervan getuigenis af.
In de loop der jaren heeft prinses Irene
een voortdurend groter aandeel in de ta
ken van het koninklijk gezin gekregen,
Haar eerste officiële daad verrichtte zij
op 23 juli 1950, toen zij te Londen de
eerste steen legde voor de nieuwe Neder
landse hervormde kerk in Austin Friars
Vele reizen heeft zij gemaakt naar de
west, naar Mexico en Spanje. Steeds heeft
zij daarbij de indruk gevestigd dat deze
representatieve taken haar moeilijker af
gaan dan prinses Beatrix. De kroonprinses
heeft zich de faam verworven joviaal, har
telijk, levendig en toch vol duidelijk begrip
en medeleven te kunnen Zijn, waartegen
over bij Irene over het algemeen een ze
kere gereserveerde bedachtzaamheid en
een wat stug aandoende geslotenheid
staan.
Deze houding vloeit geenszins voort uit
gebrek aan zelfvertrouwen of aan on
macht om een woord en gebaar te vinden
waarom in een gegeven situatie wordt ge
vraagd.
Het is een teken van het bewustzijn dat
het moeilijk is een ander diep in het hart
te zien, waardoor het bij oppervlakkig con
tact niet mogelijk Is een juist oordeel
De Grondwet van het Koninkrijk der
Nederlanden, laatstelyk gewijzigd in 1963,
kent alleen troonafstand van de regeren
de koning of koningin. Het afstand doen
van rechten vooraf, het afzien van erfop
volging dus, kent de geldende grondwet
niet. Indien kinderen van de regerende
koning vooraf meedelen dat zij de kroon
niet begeren, dan zijn dergelijke uitspra
ken dus grondwettelijk niet bindend. Zij
kunnen op die verklaring terugkomen.
Het recht van erfopvolging van een prins
of prinses vervalt blijkens de Grondwet
wanneer hij of zij een huwelijk sluit zon
der toestemming van het parlement. Voor
een dergelijke toestemming is het indie
nen van een goedkeuringswet nodig. Voor
af consulteert de minister-president dan
het seniorenconvent, dat bestaat uit de
fractieleiders der belangrijkste partijen in
de Tweede Kamer, om zeker te kunnen
zijn van aanvaarding van die wet zonder
noemenswaardige oppositie.
Indien een regerende koning of koningin
overlijdt of afstand van de troon doet
en niemand voor erfopvolging beschikbaar
is, dan moet een „dubbele vergadering"
van de Staten-generaal iemand op de troon
benoemen. De Staten-generaal is dan ge
heel vrij in keuze en benoeming.
Dan bestaat ook de mogelijkheid een lid
van het Huis van Oranje te kiezen, dat
zonder toestemming van de Staten-gene
raal in het huwelijk trad.
Deze grondwettelijke regeling is gekozen
om te vermijden dat een aan Nederland
volkomen vreemd familielid van het Huis
van Oranje automatisch rechten op de
kroon der Nederlanden zou kunnen krij
gen.
Deze mogelijkheid heeft eens bestaan
toen aan het begin van deze eeuw de
jonge, toen nog ongehuwde, koningin Wil
helmina ernstig ziek was.
(Ter verduidelijking van de term „dub
bele Staten-Generaal" diene, dat naast de
bestaande Kamers twee nieuwe Kamers
worden gekozen. In één verenigde verga
dering van dus twee maal honderdvijftig
en twee maal vijfenzeventig leden van res
pectievelijk de Tweede en de Eerste Ka
mer komen keuze en benoeming dan aan
de orde).
Hangerig.
Niet lekker? Koorts? Haal op tijd
de dokter en geef gauw een paar
veilige, prettige Sinaspril zuig-
tabletjes. Veilig: speciale kin
derdosering, bevp,t bovendien een
stof die de gevoelige kindermaag
beschermt. Prettig: frisse limo-
nadesmaak - een oranje Sinas-
prilletje gaat er zonder mokken
in en helpt dan snel.
Prins Xavier, de vader van de verloofde
van prinses Irene is pretendent voor de
Spaanse troon voor de Carlisten. Zij vor
men vanaf het einde van de achttiende
eeuw de partijgangers van de achtereen
volgende Spaanse troonpretendenten, die
de naam Don Carlos droegen.
In 1713 had de Spaanse koning Philips
de Vijfde een successiewet ingevoerd vol
gens welke alleen mannelijke nakomelin
gen konden opvolgen. Deze wet werd gene
geerd door de Spaanse koning Ferdinand
VIII, die uit vier huwelijken slechts één
dochter had gekregen. Rond 1830 wenste
Ferdinand dat zijn dochter Isabella hem
zou opvolgen, maar zijn broer, Don Carlos
Maria José Isodoro de Bourbon, weigerde
zijn rechten op te geven. Zo begon in 1834
de clericaal-conservatieve partij de burger
oorlog in Spanje.
Don Carlos had zijn basis in het Bas
kenland en wist de regering van zijn
nicht Isabella in Madrid herhaaldelijk in
moeilijkheden te brengen. De troepen van
Don Carlos bedreigden op een gegeven
moment zelfs de Spaanse hoofdstad.
Maar toen de Carlisten onderling ver
deeld raakten en de tegenstanders zich
tot een nieuwe krachtsinspanning aaneen
sloten, was de zaak tegen 1840 bekeken. Na
een jaar van 'n buitensporig wrede guer
rillastrijd in het Baskenland weken de
meeste leidende Carlisten uit naar Frank
rijk.
In 1845 deed Don Carlos Maria José Iso
doro afstand van zijn rechten op de troon
ten behoeve van zijn zoon Carlos Louis de
Bourbon, prins van Asturië (18181861).
Deze proclameerde in 1845 in Engeland
officieel zijn rechten op de Spaanse troon.
In 1849 probeerde hij naar zijn vaderland
terug te keren, waar opnieuw een felle
strijd was uitgebarsten tussen de min of
meer liberale stedelijke burgerij die ko
ningin Isabella steunde en de plattelands-
adel en de clerus, die hun hoop op de
jonge Don Carlos hadden gevestigd.
Maar de troonpretendent werd in Frank
rijk gearresteerd en teruggebracht naar
Engeland. In Spanje verliep toen de op
stand van zijn aanhangers. Wel poogde
Don Carlos in 1860 een nieuwe opstand te
verwekken, maar nu werd hij in Spanje
gearresteerd en pas vrijgelaten nadat hij
officieel zijn rechten op de Spaanse troon
had opgegeven. Na 1868 deed zijn neef Don
Carlos Maria de Los Dolores, Juan José
Francisco de Bourbon, hertog van Madrid,
een nieuwe poging om de aanspraken van
zijn geslacht waar te maken.
Van 1872 tot 1876 woedde in Spanje de
tweede Carlisten-oorlog, die de derde Don
Carlos vanuit het buitenland had voorbe
reid. Gesteund door priesters en landadel
wist hij heel Noord-Spanje in handen te
krijgen. Maar uiteindelijk bleek zijn leger
te klein en in 1876 moest hij uit Spanje
vluchten. In 1886 publiceerde hij een Car-
listisch manifest en richtte hij een Carlis-
tische partij op. Na 1893 nam zijn zoon
Jaime zijn aanspraken over.
Tot in de 20ste eeuw werd de naam
Carlisten gebruikt voor de ultra-rechtse
groeperingen in de Spaanse kerk en voor
de aanhangers van de Baskische zelf
standigheidsbeweging. Tot aan het ont
staan van de Falange-partij van Primo
de Rivera stonden de Carlisten uiterst
rechts in de strijd van de verschillende
Spaanse partijen, die varieerden van anar
chisten en communisten via republikeinen
en socialisten en burgerlijke liberalen tot
verschillende monarchistische groeperin
gen. In de Spaanse burgeroorlog die in
de zomer van 1936 uitbrak, kozen de Car
listen de zijde van generaal Franco te
gen de republiek.
Zij organiseerden een eigen vrijwilli
gerslegioen, maar in het volgende jaar
ging hun beweging op in de Falange. In
middels was in 1936 de laatste vertegen
woordiger van het geslacht der Carlisten
overleden. Toen werd prins Xavier hun
pretendent. Prins Xavier is de vader van
prinses Irene's verloofde. Hij en zijn zoon
zijn dus pretendenten van de Spaanse troon
Daarom heeft prinses Irene afstand ge
daan van haar rechten op de Nederland
se troon. Want er is natuurlijk altijd nog
de mogelijkheid dat prins Hugo Carlos
de Spaanse kroon zal krijgen.
