DE KAPITEINSDOCHTER
HANDELSREIZIGER
BRTSE
KOPIEERDE
WERKEN
SHAKESPEARE'S
I
De Duitse student wil meeprofiteren
van de zegeningen der welvaartsgolf
PANDA EN DE MEESTER.RIOLIST
p:
m
11
Ons vervolgverhaal
Maar hij is ook bereider in
vrije tijd heel hard voor
I
WOENSDAG 12 FEBRUARI 1964
Een historische roman uit
het tsaristische Rusland
door Alexander Poesjkin
ztjn
te werken
Werken voor luxe
ékHSSHPH
mm
msffestut X& 5
5
Op de steigers
Vertaald door mr. S. L. de Leeuw
23)
Nu keken de ambtenaren op hun
beurt spottend naar mij. De raad ging
uiteen. Ik kon niet nalaten, de zwak
heid van de eerbiedwaardige krijgs
man te betreuren, die in strijd met
zijn eigen overtuiging had besloten,
de opvattingen van onwetende en on
ervaren lieden te volgen.
Enige dagen na deze roemrijke
raadszitting vernamen wij, dat Poe-
gatsjow, trouw aan zijn belofte, Oren-
burg naderde. Ik zag het leger van
de oproerlingen van de top van de
stadsmuur af. Het scheen mij toe,
dat hun aantal zich vertienvoudigd had
sinds hun laatste aanval, waarvan ik
getuige was geweest. Zij voerden ook
artillerie mee, die Poegatsjow in de
kleine vestingen, die hij al onder
worpen had, had genomen. Ik dacht
aan het besluit van de krijgsraad,
voorzag een langdurige opsluiting bin
nen de muren van Orenburg en schrei
de bijna van ergernis.
Ik zal hier het beleg van Orenburg,
dat in de geschiedenis, en niet in een
familie-kroniek thuis hoort, niet be
schrijven. In het kort wil ik zeggen,
dat dit beleg door de onvoorzichtig
heid van de plaatselijke autoriteiten
verderfelijk was voor de inwoners,
die honger leden en allerlei rampen
moesten doorstaan. Men kan zich ge
makkelijk voorstellen, dat het leven
in Orenburg geheel ondraaglijk was.
Allen wachtten neerslachtig op de be
slissing van hun lot; allen zuchten on
der de duurte, die inderdaad ver
schrikkelijk was. De inwoners raak
ten gewend aan de kanonskogels, die
in hun hof vlogen; zelfs de bestor
mingen van Poegatsjow trokken al
niet meer de algemene belangstelling.
Ik stierf van verveling. De tijd ging.
Brieven uit de vesting van Belogots-
kaja ontving ik niet. Alle wegen wa
ren afgesneden. De scheiding van
Maria Iwanowna werd voor mij on
draaglijk, de onbekendheid met haar
lot kwelde mij. Mijn enige verstrooi
ing was het, uit te rijden. Door de ge
nade van Poegatsjow bezat ik een
goed paard, waarmee ik het spaar
zame voedsel deelde en waarop ik el
ke dag buiten de muren reed om op
de ruiters van Poegatsjow te schie
ten. In deze schermutselingen was
het overwicht gewoonlijk aan de zij
de van de goed gevoede en dronken
schavuiten, die goede paarden hadden.
De uitgemergelde cavalerie van de
stad kon hen niet de baas worden.
Soms trok ook onze hongerige infan
terie het veld in, maar de diepe
etaoin etaoin shrdlu cmfwyp vbgkqx
sneeuw belette haar, tegen de ver
spreide ruiters met succes op te tre
den. Tevergeefs donderde de artille
rie van de stadsmuur, en in het veld
bleef zij steken en kwam niet voort,
omdat de paarden uitgehongerd wa
ren. Dat waren nu onze krijgsbedrij
ven Dat noemden de Orenburgse
ambtenaren voorzichtigheid en ver
standigheid!
Eens, toen het ons toch gelukt was,
een vrij grote groep uit elkaar te drij
ven en te verjagen, stuitte ik op een
kozak, die bij zijn kameraden achter
bleef; ik wilde hem al met mijn Turk
se sabel een slag toebrengen, toen hij
plotseling zijn muts afnam en uit
riep: „Goedendag, Peter Andrïtsj
Hoe gaat het met u?"
Ik keek hem aan en herkende onze
onderofficier. Ik was onuitsprekelijk
blij, hem te zien. „Goedendag, Maksi-
mytsj," zeide ik. „Ben je al lang uit
Belogorskaja?"
„Nog niet lang, vadertje, Peter An-
dreïtsj, ik ben pas gisteren terugge
komen. Ik heb een briefje voor u."
„Waar is het?" riep ik, bevend van
opwinding.
„Hier," antwoordde Maksimytsj, en
stak zijn hand in zijn borstzak.
„Ik heb Palas ja beloofd, het u in
elk geval te bezorgen." Hierbij gaf
hij mij een gevouwen stuk papier en
reed dadelijk weg. Ik vouwde het open
en las bevend de volgende regels:
seling van mijn vader en moeder te
beroven; ik heb op aarde geen ver
wanten of beschermers meer. Ik wend
mij tot u, omdat ik weet, dat u mij
altijd het goede gewenst hebt en klaar
staat om ieder mens te helpen. Ik bid
God, dat deze brief u nog eens be
reiken zal.' Maksimytsj heeft be
loofd, hem te bezorgen. Palasja heeft
ook van Maksimytsj gehoord, dat hij
u dikwijls bij de uitvallen ziet en dat
u uzelf in het geheel niet spaart en
niet denkt aan hen, die God onder
tranen voor u bidden. Ik ben lang
ziek geweest, en toen ik weer beter
geworden was, heeft Aleksei Iwano-
witsj, die nu in plaats van mijn over
leden vader bij ons kómmandeert, va
der Gerasiem gedwongen, mij aan
hem uit te leveren, door hem be
vreesd te maken voor de toorn van
Poegatsjow. Ik leef in ons huis, on
der bewaking. Aleksej Iwanowitsj wil
mij dwingen, met hem te trouwen.
Hij zegt, dat hij mijn leven gered
heeft, omdat hij het bedrog van Akoe-
lina Pamfïlowna, die aan de rebellen
verteld had dat ik haar nicht was,
niet verraden heeft. Maar ik zou lie
ver willen sterven dan de vrouw wor
den van zulk een man als Aleksej
Iwanowitsj. Hij behandelt mij heel
wreed en dreigt mij, als ik mij niet
bedenk en niet toestem, dat hij mij
naar het kamp van de rebel zal
brengen en dan zal er met mij de
zelfde gebeuren als met Lizaweta
Charlowa. Ik heb Aleksej Iwanowitsj
gevraagd, mij bedenktijd te geven.
Hij vond het goed, nog drie dagen te
wachten, maar als ik over drie dagen
niet met hem trouw, dan zal hij on
verbiddelijk zijn. Beste Peter An-
dreïtsj'. U bent mijn enige bescher
mer; help mij in mijn nood! Vraag
toch de generaal en alle kommandan
ten, om ons zo gauw mogelijk hulp
troepen te zenden, en kom ook zelf,
als u kunt. Ik blijf u toegewijd. De
arme wees
Maria Mironowa."
Bij het lezen van die brief verloor
ik bijna het verstand. Ik joeg naar
de stad en gaf mijn arme paard on
genadig de sporen. Onderweg bedacht
ik al het mogelijke, om het arme
meisje te redden, maar het hielp al
lemaal niet. In de stad gekomen, ging
ik direct naar de generaal en storm
de hals over kop bij hem binnen.
De generaal liep af en aan in zijn
kamer en rookte zijn meerschuimen
pijp. Toen hij mij zag, bleef hij staan.
Waarschijnlijk werd hij door mijn
uiterlijk getroffen en deelnemend
vroeg hij naar de oorzaak van mijn
plotselinge komst.
„Uwe Excellentie," zei ik, „ik
neem mijn toevlucht tot u als mijn
eigen vader; om Gods wil, weigert
u mijn verzoek niet, het gaat om het
geluk van mijn gehele leven."
„Wat is er, vadertje?" vroeg de
oude man verbaasd. „Wat kan ik voor
je doen? Spreek maar!"
„Uwe Excellentie, geeft u mij een
compagnie soldaten en vijftig kozak
ken en stuurt u mij om de vesting
Belogorskaja te zuiveren."
De generaal keek mij scherp aan,
waarschijnlijk in het geloof, dat ik
mijn verstand verloren had (waarin
hij zich ook bijna niet vergiste).
„Wat? De vesting Belogorskaja zui
veren?" zei hij tenslotte.
„Ik sta in voor het succes," ant
woordde ik vurig, „als u mij maar
laat gaan."
„Neen, jonge man," zei hij hoofd
schuddend, „op zulk een grote afstand
zal het gemakkelijk zijn voor de
vijand om u van de communicatie met
het voornaamste strategische punt af
te snijden en op u een volledige over
winning te behalen. De afsnijding van
de communicatie.Ik schrok toen
ik zag, dat hij zich in militaire be
schouwingen ging verdiepen en haast
te mij hem te onderbreken.
„De dochter van kapitein Mironow",
zei ik, „schrijft mij een brief; zij
vraagt om hulp; Sjwabrin dwingt
haar, met hem te trouwen."
(Wordt vervolgd)
„Het heeft God behaagd, mij plot-
11 flWBMWlWWWRITKHHHr1"""""""
CHARLES WILSON, een 47-
jarige vertegenwoordiger uit Wem
bley nabij Londen, heeft een
vreemde hobby. Hij kopieert met
pen en inkt beroemde boeken op
ongeveer dezelfde manier als de
middeleeuwse monniken dat in hun
kloosters deden met de bijbel. Ook
de heer Wilson heeft de bijbel
overgeschreven van de eerste
letter van het Oude Testament tot
aan de laatste van het Nieuwe in
sierlijk calligrafisch rondschrift.
Zijn eerste werk was het kopiëren
van de complete werken van
Shakespeare een taak die hem
vier jaar kostte. Maar waarom in
's hemelsnaam, zult u vragen.
Charles Wilson zelf geeft het
antwoord op deze klemmende
vraag. „Nee, ik ben geen zonder
ling, geloof ik. Een jaar of wat ge
leden herontdekte ik de toneelstuk
ken van Shakespeare en ik raakte
er zo geboeid door, dat ik hele pas
sages van buiten trachtte te leren.
Dat valt, op mijn leeftijd, niet meer
mee en dus begon ik de strofen die
mij bijzonder troffen, op te schrij
ven. Van het een kwam het ander
en zo zat ik al spoedig achter een
lijvig boekdeel van blanco geschept
papier De koopman van Venetië te
herschrijven. Ik ontdekte dat die
bezigheid een prettige ontspanning
was na een drukke werkdag. Ik
vond er de rust bij die je in mijn
enerverende werk als reiziger zo
nodig hebt en daarom ben ik er
mee doorgegaan, avond aan avond,
het ene boekdeel na hat andere
vullend". Zijn complete Shake
speare omvat zeven delen met to
taal 2300 handgeschreven pagina's;
de bijbel heeft hij in één enorme
foliant 17 centimeter dik ge
kopieerd. Opgewekt zegt hij: „Ik
heb al schrijvend een hele massa
geleerd. Geduld, kennis, doorzet
tingsvermogen: het is een soort ka
raktervorming. Nu ben ik begon
nen aan de complete werken van
Robert Burns en als die klaar zijn
zal ik misschien mijn eigen Charles
Dickens gaan schrijven ik kan er
niet mee ophouden
De Westduitse Bondsrepubliek telt momenteel ongeveer 225.000 Duitse stu
denten. Tezamen met vele duizenden buitenlanders studeren zij aan 31 universi
teiten en technische hogescholen. Zij zijn in meerdere of mindere mate vlijtig
en succesvol, zoals dat bij alle studenten in de hele wereld het geval is. Maar
wat doen zij in hun vrije tijd? Wat doen zij gedurende de maandenlange vakan
ties wanneer zij zich niet aan de verdieping van hun studie wijden, zoals eigenlijk
de bedoeling is? Aan welke hobby's geven zij de voorkeur? Doen zij aan muziek?
Gaan ze geld verdienen als werkstudenten? Of hebben zij misschien andere
middelen tot bestrijding van het chronische geldgebrek, waaraan bijna alle
studenten tijdens hun studietijd lijden?
Beginnen we bij de reële dingen, bij
het geld verdienen. Sinds 1956 bestaat het
instituut van ondersteuning door de staat
ten bate van begaafde en onvermogende
studenten. Dit is bekend onder de naam
„Honnefer Modell", omdat de desbetref
fende besluiten in Bad Honnef genomen
werden. Momenteel geniet ongeveer zes
tien percent van alle Duitse studenten in
het kader van het „Honnefer Modell" on
dersteuning. Een van de voornaamste doe
len is het „werkstudentschap" zoveel mo
gelijk te beperken. Door het stipendium
van de staat moeten de studenten in staat
worden gesteld zonder zorgen te studeren.
Het aantal werkstudenten is sedert de in
voering van het „Honnefer Modell" aan
zienlijk gedaald.
Een dergelijke regeling kan geen oplos
sing bieden voor alle in aanmerking ko
mende studenten. Daarbij komt nog dat
de eisen van de studenten veelal volko
men verschillend zijn. De meesten, die te
genwoordig tijdens hun studie of in de va
kantie een beroep uitoefenen doen dat niet
omdat zij in economische nood verkeren.
Zij doen het min of meer vrijwillig om
zich het een en ander te kunnen verschaf
fen, zoals een scooter, een radiotoestel,
kostbare boeken, tijdschriften of eigen
meubelen voor de zorgvuldig ingerichte
„kast".
Tenslotte speelt ook de reislust een rol.
De Duitse studenten hebben een eigen
MASIIN YQONCck
90. Nog maar nauwelijks had blub de Antikalkerine
verzwolgen, of er trad een gedaanteverwisseling in,
die afschuwelijk geweest zou zijn om aan te zien, als
hij er zelf niet zo duidelijk overgelukkig mee was ge
weest.
„Ziet u nu wel?!" riep Panda verheugd. „Hij heeft
xich misschien al die tijd akelig gevoeld!
„Ja maarHoogst merkwaardig; nu voel IK me
akelig," klaagde professor Kalker. „Al mijn werk.
„Gij zult u nog akeliger gevoelen, hoogedelgéleerde
heer, als ge geen maatregelen treft om dit monster
lijk gebeuren te beëindigen!" beet nu Joris Goedbloed
hem toe. „Als Ridder in de Orde van Oppassendheid
kan ik niet gedogen, dat het geheimste geheimgeheim
hier in factoren wordt ontbonden. Doe uw plicht! Grijp
onmiddellijk in. Anders treffen ik en mijn vriend de
referendaris maatregelen!" (Dit laatste stond niet vast;
de referendaris was neergezegen, overweldigend door
deze onordelijke en onambtelijke gang van zaken en
zich afvragend hoe dit alles in een rapport verwerkt kon
worden). En al bij al: het was te laat. Het aantal Blubs
nam door voortgaande splitsing steeds toe, zelfs nog
terwijl Professor Kalker in vertwijfelde haast zocht
naar de fles met Prokalkerine, die dit proces zou kunnen
stoppen.
reisbureau door welks bemiddeling jaar
lijks meer dan 100.000 studenten op reis
gaan. biechts een deel van deze reizen kan
ais studiereis beschouwd worden. De stu
denten willen op de eerste plaats de we
reld zien en zij maken in hoge mate ge
bruik van de royale mogeiijkneden die hun
reisbureau hen biedt. Dit maakt hoege
naamd elk land voor hen bereikbaar, net
bureau heeft in alle Duitse universiteitsste
den, in honden, Parijs, Barcelona en Athe
ne eigen kantoren, die meestal door voor'
malige studenten geleid worden. Het hoofd
kantoor is in Bonn gevestigd en biedt aan
ongeveer vijftig mensen werk.
Het zou desondanks verkeerd zijn de om
vang van de studentenarbeid, als een uit
sluitend materialistische instelling van dt
studenten te zien. In een land waar op tal
rijke gebieden een grote welvaart heerst,
kan men de studenten niet zo maar afzon
deren van het algemene streven naar een
betere levensstandaard. Ook zij willen hun
deel van de welvaart hebben en maken
daarom graag gebruik van de veelvuldige
mogelijkheden om geld te verdienen die
hun overal geboden worden.
functie. Een hele reeks studentenbands
heeft zich een goede naam verworven.
Een aantal hiervan kon geen weerstand
bieden aan de financiële verleiding met
als gevolg dat heel wat studenten beroeps
musici werden. Van deze vaak zeer be
gaafde musici kan men echter wel aanne
men dat zij hun studie toch niet af wilden
maken of niet afgemaakt zouden hebben,
ook al waren zij niet voor de Muze en het
Gouden Kalf bezweken.
Toch doemt hier een ernstig gevaar op.
De mogelijkheden, in betrekkelijk korte
tijd op eenvoudige wijze geld te verdie
nen vaak zelfs veel geld verleiden
talrijke studenten ertoe hun studie tijde
lijk te verwaarlozen of geheel en al op te
geven.
In deze gevallen zouden de ouders eigen
lijk hun invloed moeten laten gelden, ter
wijl ook de universiteiten zelf het stude
ren nog aantrekkelijker zouden moeten
maken. Al te lange studies, bureaucrati
sche moeilijkheden en andere omstandig
heden stimuleren de toch al veelvuldig
voorkomende neigingen een ontijdig einde
aan de studie te maken. Het aantal afge
broken studies is momenteel nog niet alar
merend, maar de verantwoordelijke in
stanties volgen deze ontwikkeling toch met
bezorgdheid.
Een geheel ander studententype houdt
zich met de politiek bezig. Alle Duitse par
tijen hebben eigen universitaire groepen,
waarvan sommige een levendige activiteit
ontwikkelen. Deze is vaak zo groot dat
de uitwerking op de partij duidelijk merk-
m vï
m rnïMm* m
tr <,\t„
m
.-s~
fe 'c-, l
tu tói S
-iï
Konstanz moeten voorbereiden, vertegen
woordigers van de studenten opgenomen
zijn. Vanuit Bonn, waar de bond van Duit
se studenten-corporaties, de V.D.S., zijg
hoofdzetel heeft, wordt met handigheid en
ambitie een politiek ten bate van de stu
denten bedreven, die weliswaar niets met
partijpolitiek te doen heeft, maar deson
danks aanstuurt op een grotere invloed van
de studenten op alle gebieden van het stu
dentenleven.
Dit bleek b.v. bij de kwestie van de
studentenwoonhuizen. Van officiële zijde
werd het plan gestimuleerd alle jonge stu
denten, de zogenaamde groenen, voortaan
Zo kan men net als bij ons de studen
ten in de tram als conducteur ontmoeten
of in de reisbureaus als tijdelijke kantoor
bedienden, als reisgids en chauffeur, maar
ook in talrijke bureaus als hulpkrachten
in de administratie, op wetenschappelijke
instituten en in bibliotheken. Anderen ge
ven de voorkeur aan het harde werk op
de bouwsteigers omdat dit meer in het
laatje brengt. Hier kan men de arbeiders
nauwelijks nog onderscheiden van de stu
denten, maar op deze wijze komt een con
tact tussen de diverse sociale lagen tot
stand dat men alleen maar kan toejuichen.
Een student die eens in zijn leven handen
arbeid verricht heeft, zal hiervoor nooit
meer verachting koesteren. Ook om deze
reden is het niet wenselijk de studenten
arbeid volledig uit te schakelen. Het moet
veel meer het streven zijn, dit werk bin
nen bepaalde grenzen te houden en dit is
het juist wat het doel is van het „Hon
nefer Modell".
Een ander kapittel is de artistieke werk
zaamheid van de studenten aan de hoge
scholen en universiteiten. Hier ontmoet
men serieuze schilders, grafici, musici, ac
teurs en zangers, die weliswaar als dilet
tanten optreden, maar in veel gevallen
toch een opmerkelijk hoog niveau berei
ken. Een nationale manifestatie is bij
voorbeeld het Tübinger muziekcongres, dat
de vorige zomer voor de derde maal plaats
vond en waarop zich talrijke instrumenta
le en vocale ensembles voor een concours
verenigen. Enkele hiervan konden reeds
met groot succes buitenlandse tournées
maken. Algemeen bekend is de Internatio
nale Theaterweek van het studententoneel
in Erlangen, een kleine oude universiteits
stad in Noord-Beieren. De laatste keer
vonden er 19 uitvoeringen uit 13 landen
plaats. Er waren studenten-ensembles uit
Hamburg, Keulen, Frankfort en Erlangen
vertegenwoordigd.
In het leven van de studenten vervult
de jazz natuurlijk ook een belangrijke
baar is. Soms is de ideologische activiteit
in deze groepen zo groot dat zij afsplit
singen en het oprichten van nieuwe par
tijen veroorzaakt heeft. Zo bestaan er b.v.
in het socialistische kamp twee groepen,
waarvan er een verwant is aan de sociaal
democratische partij, de S.P.D., terwijl de
andere een radicaal bestaan geheel bui
ten de partij slijt. De S.P.D. erkent deze
laatste groep trouwens niet meer, omdat
hij een voortdurende strijd over de socia
listische principes voert en daardoor
steeds in conflict is met de officiële par-
tijkoers.
Hetzelfde „politieke" studenten-type kan
men daar aantreffen, waar de eigen aan
gelegenheden van de studenten op locaal
of centraal niveau behandeld worden. Het
karakter van het zelfbestuur van de stu
denten is uitermate belangrijk geworden,
hoewel de studenten zelf zich al sedert
jaren zeer ontevreden uitlaten over de ge
ringe mogelijkheden, die de hogeschool-
wetten van de diverse Duitse „Lander" en
de overige wetten hen nog gelaten hebben.
Zo leveren zij b.v. critiek op het feit dat
er in geen van de commissies, die de op
richting van nieuwe universiteiten in Bo-
chum, Dortmund, Bremen, Regensburg en
De befaamde „kelder" van de oude
Heidelbergse universiteit, waar sil
houetten van generaties studenten, alle
met de typische corpspetjes op, van de
wanden op de groenen neerblikken.
te verplichten in tehuizen samen te wo
nen. Hier zouden zij onder supervisie van
tutors de eerste schreden op het acade
mische pad moeten zetten en tevens als
gemeenschap samen moeten groeien.
Dit plan moest men evenwel laten val
len, omdat de VDS in opdracht van de
meeste studenten-groepen er zich fel tegen
kantte met het motief dat de studenten
hierin een poging zien hun traditionele
academische vrijheid aan te tasten.
Ook de studenten-corporaties met hun
kleurige mutsen en banden maken even
als voorheen deel uit van het bonte beeld
van de Duitse studenten-gemeenschap. On
danks de critiek op hun zogenaamd „mid
deleeuws" en reactionair karakter en de
conservatieve opbouw van hun samenle
ving konden zij hun traditionele plaats aan
de universiteiten handhaven. Een op de
vijf Duitse studenten is lid van een der
gelijk corps.
i
